Fog in the Ghetto |SIU, & Lily Sunset

Terwijl ze het uitzicht vanaf de twintigste verdieping in zich opnam, gingen de lichten over de hele stad uit. Nahijgend van de snelle klim, maar met een grote glimlach op haar gezicht had de brunette over de stad waar van nu af aan haar huis zich bevond uitgekeken toen dit gebeurde, en er schoot dan ook een verbaasde uitdrukking over het gezicht van de zestienjarige. Met een blik op de lucht werd alles echter al snel duidelijk; de ochtend was aangebroken en daarmee was de tijd voor automatische straatverlichting ook afgelopen. Zich verbazend over het feit dat ze de hele nacht op geweest was en dat helemaal niet door had gehad, draaide het meisje zich weg van het prachtige uitzicht met het plan om nog een paar verdiepingen hoger te gaan.
De afgelopen nacht, nadat ze zich geïnstalleerd had in haar flat, of nou ja, nadat ze alle dozen zo snel mogelijk in de kamer gedumpt had, was de brunette erop uit getrokken om Lumiose City te gaan verkennen. De stad had haar zeker niet teleurgesteld. Urenlang had de zestienjarige door steegjes en grote straten gedwaald, zich verwonderend over de verscheidenheid die de stad bood. Ze had niet meer op te tijd gelet, alleen vaagjes opgemerkt dat het donkerder werd, en was een paar interessante winkeltjes binnengegaan, had iets wat proefde als een scherpe chili gegeten in een klein, uitheems restaurantje, haar Pokédex opgehaald bij de professor en.. Nou ja, ze had gewoon zo veel gezien! En toen had ze besloten dat ze de Prism Tower wilde beklimmen. Gewoon, zomaar. Omdat het haar leuk leek. De zestienjarige was naar het midden van de stad gelopen en daarna naar een van de ingangen van die prachtige toren, want ze had ergens opgevangen dat er een lift naar boven zou zijn. Helaas was het gebouw gesloten geweest, maar er had wel een klein bordje gehangen dat verwees naar een trap die je, volgens het bordje, naar verschillende plateau's aan de buitenkant van de Prism Tower zou voeren. Het meisje was de trappen opgerend, benieuwd welk uitzicht ze te zien zou krijgen, en hier was ze dan. Het was het zeker waard geweest, bedacht de brunette zich, en al was het dat niet geweest, had het nog niets uitgemaakt. Één minder leuk ding tegenover al die fantastische dingen die ze vandaag --nee, gisteren-- ontdekt had was helemaal niet erg.
De Herdier die altijd bij het meisje te vinden was, keek haar met een smekende blik aan terwijl de brunette de eerste stap op de trap naar verdieping 21 zette. Een klaterende lach ontsnapte uit de mond van het meisje terwijl ze door haar knieën zakte en Maxwell achter zijn oor krabde. Genietend boog de Herdier zijn kop naar de hand van de zestienjarige en sloot zijn ogen. "Zo, nu wil je vast nog wel verder naar boven, niet?" Vroeg het meisje met een geamuseerde blik in haar ogen en meteen opende Max zijn ogen weer om de brunette ernstig aan te kijken. "Flauwerd," Kwam er vervolgens van het meisje, waarop de Herdier een verontwaardigd geluid liet horen. De brunette stond weer op en sprak terwijl ze een haast verlangende blik op de trap wierp: "Goed, nog vijf verdiepingen en dan gaan we terug. Kan je daar mee leven?". De Herdier leek een moment over die vraag na te denken, maar knikte al snel met een duidelijk hoorbare zucht. Het meisje maakte een klein sprongetje van blijdschap en stapte snel op de trap af. "Goed zo, Max! We gaan het gewoon doen!" Werd er nog vrolijk gezegd voordat een soort kramp door de buik van het meisje schoot en ze haar handen erop legde als om de pijn te bedwingen.
"Auch, dat.. Voelde niet zo goed," Mompelde de zestienjarige terwijl ze met een licht fronsje naar haar buik keek. Max kwam meteen dichterbij en zette zijn voorpoten op haar knie om zo bezorgd aan zijn Trainers buik te kunnen snuffelen. Opnieuw lachte het meisje, maar dat stopte al snel toen een naar gevoel zich begon te vormen.. Shit. Binnen korte tijd letterlijk.
Snelde draaide de brunette zich naar de andere trap en haastte naar beneden.
Ze moest naar het toilet, en snel.
Binnen de kortste keren stond het meisje weer op de straat en begon te rennen, ondanks dat ze nog steeds buikpijn had en had handen nog steeds tegen haar buik moest klemmen om het idee te hebben dat ze het onvermijdelijke nog even uit kon stellen. Het duurde niet lang voordat ze de trap naar haar kamer gevonden en opgerend was, maar daar aangekomen kon ze zichzelf wel voor het hoofd slaan. Ze had nog niet de moeite genomen om wc-papier te kopen, dus deze actie was helemaal voor niets geweest. Ze moest nu toch wel echt nodig en een snelle oplossing wilde niet echt komen. Even twijfelde de brunette nog, maar ze begaf zich al snel weer de straat op en dieper de stad in, op zoek naar een plaats waar ze een toilet kon benutten. Die chili was misschien niet zo'n goed idee geweest.
Ze kwam, al rennend en met Max vlak naast haar, die steeds een bezorgde blik naar haar opwierp, steeds meer aan de rand van de stad terecht en nog steeds geen teken van een huis met wakkere bewoners. Niet zo gek ook, nu het zo'n vier uur in de ochtend moest zijn, maar nu moest ze toch echt wel nodig. Even gromde het meisje van frustratie ze kon iemand wakker maken door aan te bellen, maar dan zou die persoon haar vast niet zo hartelijk welkom heten en mocht ze vast ook geen gebruik maken van zijn of haar toilet. Ze kon natuurlijk ook nog even doorrennen, maar al dat geloop van de vorige nacht met daarbovenop de klim van de Prism Tower hadden haar wel een beetje uitgeput en bovendien zou ze het niet meer zo lang kunnen ophouden. Nu toch wel een beetje in paniek ging het meisje verder, verder het netwerk van kleine, slecht onderhouden straatjes in. Ze fronste, hier was ze nog niet geweest en die dikke mist die ervoor zorgde dat ze niet zo heel ver vooruit kon kijken hielp ook niet erg mee..

Met een zucht liep Lily Lumiose in, de stad van het licht. Het was inderdaad een beetje fel. De ginger keek even naar onder, naar Luna, om te zien of de pokémon er nog steeds was. De Combusken keek terug en maakte een vrolijk geluid. Lily glimlachte en keek weer naar voren, wat was het hier vreselijk druk. Kinderen die jonger waren dan zij renden langs haar heen met hele normale pokémons op hun hielen, Pidgeys, Zigzagoons en dat soort pokémon. Ze liepen door, de mensenmassa ontwijkend, en dacht na over wat ze wilde doen. Lily wilde behalve door reizen naar de tweede gym ook even in Lumiose kijken, het was immers de grootste stad van Kalos en het zou zonde zijn om de bezienswaardigheden niet te bekijken. Voor nu besloot ze naar het pokécenter te gaan zodat ze daar op de kaart kon kijken en misschien zich te informeren naar de interessante dingen van deze gigantische stad. Op weg naar het pokécenter vielen Lily allemaal onbekende slapende pokémon op, twee verschillende soorten die familie van elkaar leken te zijn. Nieuwsgierig pakte de ginger haar pokédex en liet die over de groenbruine pokémons gaan. “Skiddo, the Mount Pokémon. Thought to be one of the first Pokémon to live in harmony with humans, it has a placid disposition. If it has sunshine and water, it doesn't need to eat, because it can generate energy from the leaves on its back.” Het was volgends de dex een Kalos Pokémon, de andere, grotere pokémon leek de evolutie te zijn van de Skiddo. “Gogoat, the Mount Pokémon and the evolved form of Skiddo. They inhabit mountainous regions. The leader of the herd is decided by a battle of clashing horns. It can tell how its trainer is feeling by subtle shifts in the grip on its horns. This empathetic sense lets them run as if one being.” Het waren interessante Pokémon, maar Lily was toch echt meer van de vuurpokémon, dus de kans dat een Skiddo of Gogoat in haar team kwam was erg klein. Nee, een van die Fletchinders was meer haar keus. Half vuur, half vlieg, het waren wel leuke pokémon. Al zou je er waarschijnlijk niet op kunnen vliegen, ze waren niet groot en de evolutie was ook niet gigantisch. Maar ze was hier niet om te fantaseren over vuurvogels, al was Ho-oh wel erg indrukwekkend, maar om een plan van aanpak te maken. Lily liep met haar Combusken naast zich het pokécenter binnen, het werd al donkerder, en ging aan een tafeltje zitten om haar kaartenboekje open te maken. Lumiose was geen grote stad, het was een doolhof! Overal liepen straatjes door elkaar en je kon er geen touw aan vast knopen. Lily kreunde en legde haar hoofd op de kaart, ze zei tegen zichzelf dat ze beter meteen door kon gaan naar Camphrier, al wilde ze minstens één ding zien. Luna keek op van haar plek naast het meisje en aaide het lange, rode haar van haar trainer als steun. Lily keek even tussen haar haren door naar de pokémon en glimlachte. “Dank je Luna,” mompelde ze vriendelijk tegen de pokémon en zuchtte. “Misschien kan ik er beter een nachtje over slapen.” Besloot ze terwijl ze de kaart inpakte en om zich heen keek.
De volgende ochtend werd Lily erg vroeg wakker gemaakt door een bezorgde Luna, de Combusken trok aan haar trainers pyjama onder het slaan van alarmerende kreten. Slaperig werd het meisje wakker en keek naar de kipachtige. “Luna wat is er? Het is-,” ze keek even op de wekker. “-half vier in de ochtend.” De Combusken slaakte weer een kreet en wees op een lege plek op het voeteneinde van het bed. Op die lege plek hoorde eigenlijk een Litleo te liggen. Na het avondeten was Simba daar haast meteen als een blok in slaap gevallen, en nu was hij weg? Klaarwakker ging Lily overeind zitten en keek even naar de lege plek, toen keek ze naar haar andere vuurpokémon en vroeg langzaam. “Waar is Simba?” Luna wees met haar lange nagels naar de deur die op een kier stond. Het duurde een paar seconden voordat de schok tot Lily doordrong, Simba was weggelopen midden in de grootste stad van Kalos!
Na zich te hebben aangekleed en alles te hebben ingepakt liep de ginger het pokécenter uit, ze had al betaald dus dat zat wel goed. Met Luna aan haar zijde liep ze de ochtendlucht in, het was mistig, en ze dacht dat het niet erger kon worden. Lily begon met het roepen van de naam van de kat en haar Combusken slaakte ook vragende kreten. Uiteindelijk kwam er een pokémon aanzweven. Het was geen Simba maar toch bleef Lily verbaast staan, ze keek naar een bos sleutels. Wat was dat? Ze haalde haar pokédex uit haar tas en scande het ding terwijl Luna met het aan het praten was. “Klefki, the Key Ring Pokémon. It never lets go of a key that it likes, so people give it the keys to vaults and safes as a way to prevent crime. These key collectors threaten any attackers by fiercely jingling their keys at them.” De twee Pokémon waren ondertussen uit gepraat en Lily, die gefacineerd naar de Klefki had gekeken, voelde Luna aan haar broek trekken. “Weet je waar hij is?” Vroeg ze hoopvol aan de pokémon. De Combusken maakte een knikkend gebaar en liep ergens een steegje in. In het steegje was de mist samengeplakt waardoor het zicht nog minder was. Met alleen de vage, roodoranje omtrek van Luna liep ze door de nauwe steeg en botste bijna tegen een vuilnisbak op. Zonder op het ding te letten liep ze verder. Simba lag op de grond te snurken, de Litleo was ongedeerd en leek niet wakker te zijn geweest. Lily besloot dat ze dat later zou onderzoeken, nu wilde ze het liefst nog een uurtje slapen. Ze liet de Litleo terug keren en wilde weggaan,maar Luna was blijven staan en keek naar een hond. Verbaast keek de trainster van de Combusken naar de Herdier, en toen naar de trainer van die. Het meisje had een wat vreemde uitdrukking. “Um.. kan ik je helpen?” Vroeg Lily wat onzeker, wat moest ze in een mistige steeg om vier uur s’ochtends met een onbekend meisje?

“Um.. kan ik je helpen?” Mae had net even stilgehouden omdat een nieuwe kramp zich door haar buik verspreidde toen de wat onzekere stem vanuit de mist had opgeklonken. Ze moest wat moeite doen, maar al snel kon ze een meisje met prachtig rood haar onderscheiden die naast een oranje Pokémon stond. "Eh, nee, niet echt, denk ik," Begon de brunette wat ongemakkelijk omdat ze wist dat de volgende vraag nogal raar zou klinken. "Je woont hier niet toevallig in de buurt en hebt een toilet die kan gebruiken, hè?" Vroeg ze toch maar. Het viel te proberen en het was nu toch echt wel dringend geworden. Max had de onbekende Pokémon en het meisje dat daarbij hoorde een moment bekeken, maar richtte zijn blik bezorgd weer op Mae toen die haar armen wat strakker om haar buik drukte toen een nieuwe kramp zich aandiende en ging vlak naast het meisje staan, om vervolgens meelevend zijn neus tegen haar been aan te drukken. "Die chili eten was niet mijn beste idee." Lichtte de brunette de situatie met een halve glimlach een beetje toe aan de roodharige persoon in de mist, terwijl ze haar handen nog wat steviger om haar buik krulde en probeerde wat op adem te komen van al dat geren. Wat een aparte situatie was het weer.

Blijkbaar had het meisje voor haar last van haar buik, want ze omklemde die met haar handen. De Herdier van het meisje leek bezorgd en Lily stond er wat ongemakkelijk bij. De oorzaak was blijkbaar chili. 'Eh, het pokécenter is vlakbij,' gaf ze als antwoord terwijl ze een blik uitwisselde met Luna. De Combusken keek terug met een wat vragende uitdrukking op haar snavel. Die wist ook niet wat ze precies moesten beginnen met de situatie. Lily keek in de richting van waar ze vandaan was gekomen, het pokécenter was vlakbij. En ze wilde toch terug, lekker onder de dekens kruipen. Luna keek naast haar geïnteresseerd naar de hond, altijd nieuwsgierig naar alles, ongezien de situatie. Gelukkig was Simba er niet, die zou alles nog erger maken...

Max liet een bezorgd geluid horen en met een waterige glimlach stak de brunette haar hand uit om de Herdier een geruststellende aai te geven. De Loyal Dog Pokémon had al sinds hij een kleine Lillipup was zijn ogen gesloten en daarmee te kennen gegeven dat hij ontspande als je hem aaide, maar nu deed hij dat niet. "Hé, het zal snel wel weer over zijn," Probeerde Mae haar vriend gerust te stellen "Ik ben taai, hoor." Maxwell rolde sceptisch met zijn ogen en na nog een bezorgde blik op de brunette geworpen te hebben, draaide hij zijn kop toen weer naar het roodharige meisje, dat antwoord gaf op de vraag die Mae eerder gesteld had. Toen Mae hoorde dat er een Pokécenter in de buurt was, werd haar houding meteen weer wat optimistischer. De zestienjarige ging iets rechter staan en liet één arm voorzichtig langs haar zij vallen. Oké, niets aan de hand, ze kon dit. Na de blik van de nog onbekende persoon gevolgd te hebben, sprak Mae met alweer wat vrolijks in haar stem: "Een Pokécenter zou fantastisch zijn. Zou je het niet erg vinden als ik met je meeloop, ten minste, als je van plan bent ernaartoe te gaan?" Het was nog niet eerder in haar opgekomen om naar een Pokécenter te gaan, merkte Mae in haar gedachten op. Onbewust was ze er haast vanuit gegaan dat zo'n soort gebouwen zo vroeg op de dag gesloten zouden zijn, maar aan de andere kant leek het ook wel een beetje onlogisch. Immers moest een ernstig gewonde Pokémon verpleegd kunnen worden, op elk moment van de dag.
De Herdier voelde de blik van de vogelachtige Pokémon en beantwoordde die dan ook zodra hij zag dat Mae zich door het horen van de woorden van het andere meisje alweer beter voelde. Even nam Max een moment om de onbekende Pokémon in zich op te nemen. Vervolgens knikte de Loyal Dog Pokémon naar de vreemde als een soort van groet. Mae zag het en glimlachte, Max was nooit erg sociaal geweest tegenover Pokémon die sterker, even oud, ouder of, in zijn ogen, gevaarlijk waren, dus dit was nog een redelijk goed begin.

Lily knikte nadat het meisje was uitgesproken en draaide zich om om naar het pokécenter te lopen. De Herdier maakte zijn Loyal Dog status wel waar, hij was duidelijk bezorgd om zijn trainer. Zelf had Lily niet zoveel met de normaltype pokémons, ze wist waar Herdiers in evolueerde en was er niet echt weg van, verre daarvan. Nee, als ze een hond kreeg zou ze een Growlithe willen, maar die waren niet verkrijgbaar in Kalos, jammer. Ze dacht de weg terug te kunnen vinden, toch keek Lily soms vragend naar Luna die dan haar schouders ophaalde en doorliep. Van tijd tot tijd keek de ginger ook naar het meisje en besefte dat ze zich nog niet had voorgesteld. 'Ik ben Lily, en dit is Luna,' stelde ze zichzelf en haar Combusken voor. Ze dacht vaag het rode gebouw van het pokécenter te zien opgloeien. Het ziekenhuis voor pokémons, open dag en nacht. Erg belangrijk als je een doodzieke pokémon had.

De roodharige stemde in en draaide zich om. Mae kwam al snel naast haar lopen en hield er een stevig tempo in. Bijna zou ze van dat vervelende gevoel en die krampen af zijn, en dat maakte dat ze het tempo hoog hield. Het liefste wilde ze eigenlijk gaan rennen, maar dat zou vast raar staan en omdat ze niet wist waar ze heen moest om bij het Pokécenter te komen bovendien niet echt uitvoerbaar. Max liep vlak naast de brunette en wierp om de vijf seconden een bezorgde blik omhoog om te kijken hoe Mae het er vanaf bracht. De brunette ving de blik van de Herdier en schonk de Pokémon een warme glimlach. Het feit dat dit rare gedoe heel binnenkort over zou zijn, zorgde ervoor dat het meisje zich al weer wat beter voelde, al bleef het ongemakkelijke gevoel dat hij diarree hoorde nog steeds merkbaar. De Trainer van de Conbusken stelde zich voor als Lily en Mae richtte haar blik op de roodharige. "Aangenaam, Lily en Luna," Sprak ze vrolijk, haar buikpijn even vergetend terwijl ze de vogelachtige Pokémon een glimlach schonk "Ik ben Mae, en dit hier is Max." De brunette keek voor zich en dacht een oranje gloed te zien, wat betekende dat het Pokécenter dichtbij moest zijn. Vervolgens wierp ze een blik op het meisje dat naast haar liep. "Je hebt echt mooi haar, wist je dat? Rood is een mooie kleur." Liet ze vallen. Felrood haar stond altijd mooi, dat had Mae altijd al gevonden. Aan de ene kant kon het stoer staan, en aan de andere kant was het bijzonder, wat het ook mooi maakte. Met haar eigen, donkerbruine haar was Mae tevreden, maar als ze zelf had kunnen kiezen welke kleur haar ze bij haar geboorte gekregen had, was ze waarschijnlijk voor rood gegaan.

Lily keek even om naar het meisje wat zich voorstelde als Mae met haar Herdier Max, de contouren van het pokécenter kwamen al in beeld. Gelukkig. Ze had echt nog wat slaap nodig, vooral als ze wilde doorreizen naar Cyllage voor de volgende gym. Een steengym, dat zou lastig worden met alleen vuurpokémon. Mae deed haar weer opschrikken uit haar tactische gedachten. Lily keek op en glimlachte bij het compliment. 'Bedankt,' antwoordde ze, Luna keek ook even op. Rood was niet echt haar kleur, maar hopelijk binnenkort wel weer. Als ze een Blaziken was, een grote vechtpokémon. Blijkbaar had die ook iets dat 'mega evolutie' hete, maar dat was niks voor hun. Luna was perfect zo als ze was.
Ondertussen waren ze al bijna bij het pokécenter. Lily deed de deur open zodat Mae, Luna en Max er door konden lopen. 'We zijn er.' Mompelde ze wat overbodig. Nadat iedereen door de deur was gaapte ze en liep de ginger naar een van de tafeltjes om te gaan zitten. Even rusten voordat ze weer naar haar kamer ging. Daarbij wilde Mae zeker eerst wat aan haar buikkrampen doen in plaats van een diepgaand gesprek.

Met een glimlach werd er voor haar opmerking bedankt. Nu pas drong het tot Mae door dat ze een soort complimentje had gemaakt, terwijl dat niet helemaal haar bedoeling was geweest. Ach, wat maakte het ook uit. Lily had mooi haar en dat mocht ze best weten. "Geen dank, hoor," Antwoordde ze dan ook met een vrolijke glimlach "Dat moest ik gewoon even zeggen." Vervolgde Mae terwijl ze eventjes aan haar achterhoofd krabde. Vaak zei ze gewoon wat het in haar hoofd omging als ze maar met één persoon omging. Dan besefte ze pas nadat de zestienjarige iets gezegd had dat het misschien wat raar geklonken had. Mjah, dat gebeurde gewoon soms, niet?
Het meisje hield de deur open en Mae haastte zich naar binnen, zich weer herinnerend hoe nodig ze moest. Het bordje dat aanduidde waar de wc's waren, leidde Mae af en toen Lily naar een tafeltje liep, zei ze dan ook snel: "Ben zo terug," Voordat ze zich in de richting van de wc's haastte.
Max keek het allemaal wat bezorgd aan, maar zodra zijn vriendin verdwenen was, ging de Herdier zitten bij het andere meisje op zo'n manier dat hij de deur waarachter Mae was verdwenen in de gaten kon houden. Even wierp de Loyal Dog Pokémon een blik op de Combusken en haar Trainer, maar vervolgens richtte hij zijn blik weer op de deur.

Lily keek Mae na toen die naar de wc liep, Max, de Herdier, kwam hun kant op. Die bleef als waakhond zitten met zijn blik op de deur. Een stilte viel. Luna zat naast haar trainer en keek een beetje voor zich uit, met een wat vermoeide blik op haar snavel. Lily zuchtte, ze kon niet zo maar weg gaan en Max hier achter laten. Dat was onbeleefd. Dus nu zou ze hier waarschijnlijk zitten tot een uurtje of vijf en dan kon ze ook niet meer slapen. Ze zou zo een slaaptekort hebben. Lily kreunde en keek even naar Max. Luna keek ook op en kraaide een keer vragend. 'Nee, tis niks,' mompelde de roodharige tegen de Combusken. Die nam hier genoegen mee en keek weer naar buiten, de straatlantarens wierpen een spookachtige gloed over de brede winkelstraat. Lily keek even naar Max, ze wist dat hij een Herdier was, maar had er nog nooit een gezien. De honden leefden in Unova en kwamen nauwelijks in andere gebieden voor. Haar voorkeur ging altijd wel naar vuurpokémon uit en ze zag zichzelf dan ook sneller lopen met een Growlithe dan een Lillipup. Maar die kwamen ook niet in Kalos voor, maar in Kanto. Vooral bekend als politiehonden en de evolutie stond zelfs bekend als legendarisch. Bijzondere honden dus. Maar of die het met Simba konden vinden was de vraag. In gedachten verzonken over mogelijke teamgenoten bleef Lily zitten.

-An unpleasant period of time later..-
De deur viel met een zachte dreun achter de brunette dicht. Het meisje slaakte een opgeluchte zucht en liep met verende tred naar waar ze Lily voor het laatst gezien had, namelijk het restaurant. Mae had niet echt een reden om aan te nemen dat het roodharige meisje er nog zat, ze zou zeker niet raar vinden als alleen Max nog in het het restaurant te vinden was. Toen de brunette het andere meisje toch nog zag zitten, verscheen er dan ook een glimlach op haar gezicht. "Aardig van je om te blijven wachten." Sprak Mae terwijl ze even om zich heen keek om te zien of er een bediende was, of zoiets dergelijks. Max liep ondertussen op zijn Trainer af en drukte zijn neus tegen de hand van het meisje aan. Grinnikend aaide Mae de Loyal Dog Pokémon een moment. "Weet je wat," Zei Mae en ze keek het roodharige meisje dat aan een van de vele tafels zat weer aan "Ik trakteer je wel op iets, als bedankje!" Meteen daarop liep de brunette naar iets wat eruit zag als het buffet, waarna ze vrolijk van alles op begon te scheppen. Max, die Mae als vanzelfsprekend gevolg was, draaide zijn kopje om naar het andere meisje en diens Pokémon, en leek wel grinnikend zijn hoofd te schudden.

Lily had haar hoofd op de tafel gelegd en lag een beetje versuft te wachten op Mae, wat zou ze graag nog een uurtje willen slapen. Luna was ook een beetje moe en verveeld en zorgde er voor dat het haar van haar trainer alleen nog rommeliger werd. Toen een deur sloeg keek Lily vermoeid op, met haar haar rommelig gemaakt door Luna. "Aardig van je om te blijven wachten." De roodharige bromde iets. Hoe laat was het? Lily keek naar de klok, maar de nummers dansten voor haar ogen. Ze was ook al veel te lang wakker. "Weet je wat. Ik trakteer je wel op iets, als bedankje!" Lily keek naar Mae die opstond naar de plek met eten. Ze gaapte en liep achter het meisje aan. 'Hoe laat is het?' Vroeg ze tussen de gaap door zodat het half onverstaanbaar was. Luna keek naar Max en keek die aan met een 'ik ken het' blik.

De hoeveel eten op het bord dat Mae gepakt had, was.. Buitensporig. Als het op het moment zou gaan over thee met suiker, dan was de manier waarop Mae het witte, porseleinen ding volgeladen had te bestempelen als een 'suiker-met-thee'-situatie, en dat was dan zelfs misschien nog een understatement.
Het bord stak nu de afstand af van waar ooit een buffet was geweest naar de tafel waar Lily zich had bevonden af. Mae had, half onzichtbaar voor anderen omdat de stapel voedsel tot halverwege haar mond reikte, een vrolijke glimlach op haar gezicht die wel duidelijk maakte dat de brunette zich van geen enkel kwaad bewust was. Haar handen omklemden de randen van het bord, die nog maar net zichtbaar waren, stevig terwijl ze vrolijk en niet echt tegen iemand in het bijzonder zei: "Ze hebben hier echt lekkere dingen, zeg," waarna de brunette een blik wierp op het eten in haar handen en weer verder sprak: "Misschien moet ik zo nog eventjes terug, die chocoladekoekjes zagen er erg lekker uit, maar er was geen plaats meer..". Met een zachte klap werd het bord op tafel gezet, en Mae zichtbaar die tegelijkertijd de vraag opving die het roodharige meisje dat haar gevolgd was, stelde. De zestienjarige draaide zich op haar hakken om naar een klok die ze eerder had zien hangen en antwoordde een kort moment later op opgewekte toon: "Het is precies zeven over half zes 's ochtends op mijn tweede dag in Kalos.", waarna ze resoluut ging zitten en haar hand voorzichtig in de stapel op haar bord stak om daar één van de vele lekkernijen uit te halen en die in haar mond te proppen. "Een prima tijd voor ontbijt." Vervolgde Mae met een gelukkige glimlach. Ze had echt weer honger gehad.
Het hele voorval met de pittige chili was alweer helemaal vergeten, dat was wel te zien. De Herdier aan de voeten van de brunette zuchtte toen ook hij dit vast leek te stellen.

Lily keek stil toe hoe Mae haar bord vol lade met eten, zelf pakte ze alleen een broodje en een flesje chocomelk. Veel honger had ze niet, slapen was iets wat ze veel liever wilde doen. Maar om onbeleefd over te komen.. dat was ook weer geen optie. "Ze hebben hier echt lekkere dingen, zeg," Lily keek op en grinnikte bij het zien van de gigantische stapel eten die Mae zich had opgeladen. Hoe kon je dat op krijgen? Dat moest onmogelijk zijn! "Misschien moet ik zo nog eventjes terug, die chocoladekoekjes zagen er erg lekker uit, maar er was geen plaats meer.." Meer? Lily keek nog eens naar de stapel en schudde haar hoofd. "Dat geloof ik ook." Antwoordde ze met een grijns terwijl ze een glas pakte voor haar drinken. Luna keek even naar het brood en maakte een kraaiend geluid. De trainer van de Combusken keek naar onder en glimlachte. "Wil je ook iets?" Luna knikte wild en keek naar een tafel met pokémon snacks. Lily liep er heen en pakte wat roze kleurigs voor de kip. Dat waren de zoete aangezien die van Pecha berries waren gemaakt. Daarna liep de roodharige Mae weer achter na op een drafje, maar wel voorzichtig met het eten.
"Het is precies zeven over half zes 's ochtends op mijn tweede dag in Kalos.", Lily volgde de blik naar de klok en zette haar dienblad ook op tafel. "Een prima tijd voor ontbijt." Lily glimlachte en pakte haar broodje, nu nog een gesprek. "Je tweede dag in Kalos? Ben je nieuw hier?" Nieuwsgierig keek Lily Mae aan en knabbelde aan haar broodje. Luna was naast haar trainer komen zitten en pakte een van de roze, cakeachtige dingen om die zelf te eten. Na een hapje keek de Combusken naar Max en bood de Herdier een van de dingen aan.

Het roodharige meisje wierp een blik op Mae's bord en schudde haar hoofd, waarna ze zei dat ze dat wel konden geloven. "Stom, hè?" Ging Mae vrolijk verder "Eigenlijk zouden ze hier ook schalen moeten neerzetten als ze eten aanbieden dat er zo lekker uitziet." Ja, dat leek haar een prima idee. In haar hoofd al een scenario uitdenkend waarin ze aan een schaal lekkers zat in plaats van een bord, en hoe fantastisch dat zou zijn, liep de brunette terug naar de tafel. Nog net ving ze op dat er blijkbaar ook dingen voor Pokémon lagen en de zestienjarige wierp een vragende blik op haar Herdier, die even kort met zijn kop schudde om aan te geven dat hij geen honger had. Met een glimlachje haalde Mae haar schouders op. Max wist het zelf het beste.
Mae nam plaats aan de tafel met de Herdier naast haar, die de oranje Pokémon en haar Trainer goed in de gaten hield. "Je tweede dag in Kalos? Ben je nieuw hier?" Mae knikte en haalde iets nieuws uit haar voedselvoorraad dat ze even in haar hand bleef houden, zodat ze de vraag van Lily kon beantwoorden zonder dat het er nogal onsmakelijk uit zou zien. "Ja, gisterochtend ben ik aangekomen uit Unova. Ik vind het echt heel erg leuk hier, al is het ontwijken van mensen op straat soms nog lastig." Eindigde Mae haar zin grinnikend. Nog geen twee dagen hier, en nu al was ze zo'n vijf keer tegen iemand aangebotst. Aangezien de brunette vanaf nu in Lumiose City woonde, zou ze daar wel aan moeten werken, maar Mae was er zeker van dat dat wel zou lukken. Oefening baarde immers kunst, toch? "En," begon de brunette nadat ze het koekje dat ze gepakt had doorgeslikt had. "Ben jij hier al lang?"
Toen de kip Max een van haar roze cakejes aanbood, keek de Herdier inschattend naar de andere Pokémon voordat hij opstond om het roze ding beter te kunnen bestuderen. Nadat het voedsel uitgebreid besnuffeld en van alle kanten bekeken was, nam de Herdier het cakeje voorzichtig uit de poot van de Combusken, knikte zijn bedankje en positioneerde zich weer naast Mae. Een nette waakhond keek een gegeven Ponyta niet in de bek.