It's Payback Time

Op de een of andere manier was Lumiose City toch nog steeds de stad waar hij rondhing. Het was een drukke stad, maar hij voelde zich hier fijn en thuis. Er waren genoeg mensen waar hij mee kon praten, waar hij dingen mee kon beleven die hij normaliter nooit zou meemaken. Zoals de zoen van dat ene meisje, de verfblik die over hem heen vloog, al die dingen die hij nooit zou vergeten. Stuk voor stuk ‘mooie’ ontmoetingen. De man keek met zijn rode ogen door de straat heen. Zijn Piplup paradeerde trots voor hem uit en keek niet eens om of zijn trainer een andere straat in liep of een winkeltje in liep, hij was er namelijk zeker van dat Alex hem zou volgen. Nou ja, volgen was het niet. Hij wou die kant ook op en zijn Piplup wist dat, ze waren op weg naar een leuk tentje waar hij even wilde gaan lunchen. Misschien een nieuw iemand ontmoeten, want alleen lunchen was niet leuk. Het was best druk in deze straat en Piplup verminderde zijn pas wat om Alex met grote ogen aan te staren. Hij kon niks meer zien, maar dat was ook logisch voor een pokémon die nog zo klein was. Alexander haalde daarom zijn pokéball tevoorschijn en haalde Hydro terug in de pokéball. Hij had er geen zin in vandaag om zijn Piplup kwijt te raken aan iets. Opeens werd iemand omgeduwd naast hem, of zo leek het. Een roodharig meisje viel languit op de grond en Alexander stopte abrupt met lopen en draaide zich naar haar toe. Ze mompelde nog even een scheldwoord voordat ze ging zitten en Alexander bood haar vriendelijk een hand aan. ”Gaat het?” Vroeg hij vervolgens.

Hij wist het meisje omhoog te trekken en ze bedankte hem daarvoor, nadat ze hem had verteld dat het wel met haar ging. Ze was gewoon een beetje onhandig geweest. De mensen om hen heen ergerden zich dat ze om de twee mensen heen moesten lopen en hij hoorde soms een diepe zucht die geslaakt werd door een persoon die hen passeerden. Maar hij besloot er weinig aandacht aan te schenken, zijn dag zou niet verpest worden door een stelletje chagrijnige mensen die het zo’n grote moeite vonden om, om iemand heen te stappen. Dat was gewoon nutteloos. Daar ging hij zich echt niet aan ergeren. ”Geen probleem,” Glimlachte hij. ”Werd je geduwd?” Dat was een hele logische verklaring voor haar vallen, het was hier zo druk.. je weet maar nooit wie denkt dat iedereen te langzaam loopt en even een porretje in de rug van iemand geeft. Dan lig je namelijk zo plat op de grond. Maar ze kon ook gestruikeld zijn, er lagen wel een paar stenen op de grond die een beetje omhoog lagen en waar je dus gemakkelijk over kon struikelen. Je kon zo je nek erover breken.

Het meisje bleef even stil nadat ze had gezegd wat de oorzaak van haar val was en leek hem even nadenkend aan te kijken. Alsof ze iets zocht en hij fronste. Wat was er aan de hand? Hij keek even op naar een man die grommend langs hem door liep, de chagrijn. Plots hoorde hij wat het meisje zei en hij voelde een licht zenuwachtig gevoel in zich opkomen. Oeps, dit was natuurlijk dat ene meisje. ”Uh.. nee?” Vroeg hij, gespeeld verbaasd. ”Sorry, je haalt me vast door elkaar met een ander.” Een zekere glimlach kwam op zijn gezicht te staan en hij keek haar even aan. ”Ik heet Alexander, bijna goed, maar wie ben jij?” Play it cool, bedacht hij zich. Misschien zou ze hem wel geloven.

”Uh.. nee?” vroeg hij verbaasd, blijkbaar, aan haar. ”Sorry, je haalt me vast door elkaar met een ander.” Een glimlach kwam op zijn gezicht en het liefste sloeg ze die van zijn face af. Nee, Alana, aan het plan houden. ”Ik heet Alexander, bijna goed, maar wie ben jij?” Alexander dus hm? Nee ze wist het zeker. Vooral nu hij wat meer praatte, het was hem. Alana schudde even haar hoofd. "Ik herken je stem, lieg je nu tegen me?" vroeg ze waarna ze ietwat 'verdrietig' naar de grond keek. "Je liet me wachten daar... In de kou..." fluisterde ze zachtjes. Arceus, wat kon ze toch goed toneelspelen. En wat zou ze hier van gaan genieten, ookal zou het wat raar worden.