Small talk «OPEN»

Begonnen aan een avontuur, begonnen met een enkele Pokémon. Het was een dark type Pokémon en Break genoot nu al van de kleine vos achtige genaamd Zorua. Hij had zijn partner nog geen bijnaam gegeven, ook omdat hij er niet al te best in was. Ook was het wennen om nu 24/7 een Pokémon bij zich te hebben, zoals sommige andere mensen was Break niet gewend aan Pokémon. Natuurlijk had hij ze soms gezien, maar over het algemeen was hij er niet mee opgegroeid.
Toch, nu op avontuur, had hij er wel plezier in gekregen en was begonnen met battelen op Route 2. Door vele lezen had hij wel met succes een Pokémon eerder gevangen. Het was een Poochyena met een zachtaardig maar toch dominant karakter, maar dat zeiden ze wel vaker van vrouwen. Ze konden wel een stootje hebben.

Eenmaal terug in het dorp, bij de Poke’center geweest liep hij naar een cafe en had er een paar, misschien een stuk of vijf maar, aan gebakjes besteld en een thee. Hij was ze rustig aan het opeten terwijl zijn oog op iemand viel. “Oelala~” Zei hij al en begon de ander te bestuderen en zijn partner rende vrolijk rond en haalde wat onschuldige pranks uit.

Ze was absoluut een liefhebber van zoet. Dat ze dan ook te vinden was in een cafétje met een thee en een gebakje, was geen verrassing. Haar lange, dubbelgekleurde haren vielen langs haar rug naar beneden, terwijl ze plaats had genomen en voorzichtig sipte aan de thee. Toen een stem klonk, welke geen nuttig woord sprak, maar een simpele ‘oelala’ liet horen, keek de jonge vrouw langzaam op en liet ze haar lichte, blauwe ogen naar de man glijden. Waarschijnlijk net wat ouder dan zij, al was ze geen held in het schatten van leeftijden. Niet dat het haar bijster veel uitmaakte. In tegendeel, zelfs. Het maakte haar helemaal niets uit. “Sorry?” kwam er uit haar mond. Als iemand in de hideout zoiets uit zijn mond haalde, had ze meteen Lucy er een Bone Rush naar laten gooien. Maar, hier kon ze dat niet maken. Vandaar dat ze de jongeman enkel met opgetrokken wenkbrauwen aankeek. Nu was het hopen dat hij het over iets heel anders had.

Zorua, zijn partner, keerde al snel terug toen Break eenmaal geklonken had. Met een klein vals glimlachje keek hij naar hem. Break hield er wel van, het was tenminste listig.
Break had zelf al zijn sweets al lang op, zijn thee was nog lichtjes aan het na dampen. De bordjes stonden netjes boven elkaar opgestapeld. Maar, nu zag hij iemand anders met een stel gebakjes… en hij had zelf nog wel trek. Even wat bestuderen werd het dus. Voornamelijk bekeek hij haar even snel. Het zag er gaaf uit en eenmaal de vrouwelijke gezelschap een woordje gedaan had. Grijnsde hij kort voordat hij gewoon, alsof ze elkaar al jaren kende, bij haar aan tafel aanschoof.
“ Ga je dat nog op eten?” Vroeg hij ook met een glimlach en wees met zijn eigen vork al naar het gebakje. Toch nog iets van netjes.. “ Kom je hier vaak?” Vroeg hij verder, zo veel mogelijk te weten komen maar zelf zo weinig prijs geven.

De man liep ineens op haar af en de wenkbrauwen van de vrouw schoten omhoog. Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar sloot deze zodra er werd gevraagd of ze dat nog op ging eten. Wat? Waarom zou ze het anders gekocht hebben? Wacht eens… Haar lippen kwamen langzaam van elkaar en ze bleef hem aankijken. “Je zit op mijn eten te azen?” vroeg ze met een lichte frons. Hoe durfde hij? Was dat niet… Wat? Hoe? Normaal hielden mensen zich toch redelijk aan de etiquette binnen zo’n café? En trouwens, wie was hij? Toen hij dan ook vroeg of ze hier vaker kwam, keek ze hem nog altijd met een licht vernauwde, twijfelende blik aan. “Nee, eigenlijk niet. Schuif jij vaker bij willekeurige mensen aan?” En met die woorden stak ze haar vorkje in het gebakje en nam ze een hap.