Judah knikte goedkeurend naar Hector toen deze de aanval van Skia wist te blokkeren door zijn onderarmen voor zich te kruisen. Het lemmet van de Honedge ketste af, waarna ze waar naar voren schoot en probeerde om de armen van Hector weg te duwen. Hoewel het schouwspel er vrij ernstig uitzag, was het in feite maar een schijngevecht. Judah noch de Pokémon hadden interesse in het verzamelen van badges, maar ze hielden er toch van om te trainen zodat ze sterker konden worden. In Skia's geval zou ze ook kunnen evolueren, maar dat kon nog erg lang duren, zeker omdat ze niet erg fanatiek trainden. Ondertussen had Skia Hector's armen uit elkaar weten te duwen en ze haalde uit. Hector wist echter nog net op tijd naar achteren te springen om de aanval te vermijden en hield zijn armen weer beschermend voor zich. Nadat Skia even een metaalachtig gelach liet horen, liet ze zichzelf zakken en zette haar punt in de grond zodat ze daar kon staan. Dit was voor Judah het teken dat ze genoeg had gevochten en hij richtte zijn blik even op Hector, die er weer ontspannen bij stond. De Pokémon waren toe aan rust en Judah begon zelf ook wat honger te krijgen. Het was nu waarschijnlijk zo rond twaalf uur 's middags. “Tijd voor een pauze,” deelde hij mee, waarna hij naast zijn rugzak op de grond ging zitten en deze opende. Hector kwam naast hem zitten in kleermakerszit, terwijl Skia bleef staan waar ze stond. Ze stond al dicht bij de rugzak in de buurt, dus ze vond het niet de moeite om dichterbij te gaan staan. Judah haalde wat Pokémonvoer uit zijn rugzak en gaf beide Pokémon wat – ook Skia, die op een wonderbaarlijke wijze kon eten zonder een zichtbare mond te hebben. De trainer pakte voor zichzelf een boterham met chocoladepasta en wilde net een hap nemen toen hij vanuit een ooghoek een persoon zag.
