Bad Habits [& Aiden]

“Ah, jawel joh. Lopen genoeg van die suikerspinnen rond in Kalos,” Lynn trok haar wenkbrauwen met een grijnsje op. "Maar neem jij die serieus?" Als je iets serieus ging doen, was het volgens Lynn net wat beter om er ook serieus uit te zien. En, wanneer het je kans van slagen zou vergroten, waarom dan ook niet? De oudere jongen maakte een opmerking over verliefd wordende pubertjes. Lynn kon het niet helpen, een ietwat verbitterde "Ha." verliet haar mond. Ze keek Aiden aan en verklaarde simpelweg: "Nee, dat zou nog een reden zijn om dit te blijven dragen.". Misschien als ze een wat normaler leven had gehad dat ze nu weg zou kwijnen bij de gedachte aan een jongen in zo'n felgekleurd trainingspak. Maar dat was niet zo, in tegendeel zelfs. Ze had ook nooit echt tijd gehad om over jongens na te denken, bedacht Lynn zich. Eten en overleven hadden haar net iets belangrijker geleken.
Werken als clown zou een geschikt plan Z zijn, daar was het meisje het mee eens. "Ja, het zou net onder 'wc's schoonmaken met een tandenborstel' staan op de lijst." Glimlachte ze. Zouden er ooit nog eens meer letters in het alfabet komen, dan zou clown zijn nog wat verder omlaag geschoven worden. Het beroep sprak haar gewoon echt niet aan.
Er werd grijnzend gezegd dat de oudere jongen tevreden was met zijn Wartortle. "Mooizo," Sprak Lynn goedkeurend. Een Pokémon van precies hetzelfde type erbij nemen omdat je niet tevreden was over de ander, was iets raars om te doen. Een Pokémon houden alleen omdat je zijn aanvallen goed vond was ook geen goede aanpak volgens Lynn. Het zou fijn zijn als de Pokémon die nog bij haar in het team zouden komen goed met de rest om konden gaan, en types die de zwaktes van andere teamleden konden opvangen waren ook reuzehandig. "Welke van je Pokémon heb je eigenlijk het langst?" Het was wat moeilijk om te gokken, omdat de oudere Trainer meerdere Pokémon had die al in hun laatste evolutie zaten. Wie weet had Aiden een nog niet volledig geëvolueerde Pokémon wel het langst?
“Dat klopt. Ik zal ook nooit gek zijn op een steen-type,” Lynn knikte en haalde daarna kort haar schouders op. "Ik denk dat ze wel handig kunnen zijn, al zou ik als ik moest kiezen sneller voor een Pokémon gaan die.. snel is." Alle aanvallen kunnen verduren zou vast ook voordelig kunnen zijn, maar als je dan een snelle tegenaanval zou moeten doen, zou dat vast wat lastiger gaan.

Blijkbaar was het niet erg duidelijk wat Zara aan het doen was, dus staakte ze haar pogingen al snel, nog altijd geïnteresseerd in de voorwerpen om haar heen. Toen ze om zich heen keek naar wat ze nu zou kunnen doen, hoorde de Purrloin plots een rinkelend geluid. Snel draaide ze zich naar waar het geluid vandaan kwam en zag een glas op de grond liggen. Of in ieder geval, scherven die ooit een glas hadden gevormd. Oeps. Vliegensvlug sprong de katachtige Pokémon van de stoel en verschool zich in een serveerkarretje. Nog even trok ze de stof die haar aan het zicht onttrok opzij om de Mawile te wenken, die waarschijnlijk nog op een van de stoelen zat. De obers konden elk moment op het geluid afkomen..

"Maar natuurlijk neem ik die serieus, ze zijn vaak zó intelligent," Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. "Dat dacht ik al." Zelf verbond ze mensen die rondliepen in felroze en hun best deden in de smaak te vallen bij de jongens meer aan het woordje 'geld'. Lynn had nooit veel geld gehad, wat ervoor had gezorgd dat ze niet veel kon kopen en dat ze al snel blij was met wat ze had. Maar misschien was het wel anders gelopen als ze geadopteerd was, misschien zou ze dan op dit moment over straat lopen in een roze broek en met blond geverfd haar of zoiets. Maar zo was het niet gelopen, eigenlijk was Lynn nu het tegenovergestelde van die persoon. En misschien kwam het juist door dat ene gegeven uit haar verleden dat ze niet zo hield van opvallen en mensen die te veel hun best deden om op te vallen, wie wist? Het kwam erop neer dat Lynn het simpelweg niet zo had op haar generatie pubers, gewoon omdat haar brein ze automatisch met haar ouders linkte.
De oudere jongen hief één wenkbrauw op om haar reactie. Lynn grinnikte even en hief dezelfde wenkbrauw op, zodat ze iets weghad van zijn spiegelbeeld. Nadat verklaard was dat Aiden teleurgesteld was en dat hij gezegd had meer verwacht te hebben, sprak het meisje met een kleine grijns: "Ach ja, je kan niet altijd goed zijn in het voldoen aan pubereisen.".
Met een frons maakte de oudere jongen duidelijk dat hij toch liever clown was dan dat hij wc's schoon moest maken. Lynn haalde haar schouders lichtjes op. Het was een van de klusjes geweest die in het weeshuis gedaan moesten worden, en al was het zeker niet het leukste klusje, het leek haar toch net iets beter dan je gezicht verkrampen omdat je er de hele dag een grote glimlach op moest hebben. Nee, als je wc's schoonmaakte, kon je ten minste nog hardop zeggen dat je je werk haatte en degene die je dit lieten doen ook (, al dan niet gemeend). “Er zijn misschien bij nader inzien nog wel ergere banen dan het rondlopen als een clown…” Lynn knikte. "Ja, we zijn weer tot inzicht gebracht, huh?" Er waren vast en zeker dingen die erger waren dan clown zijn, daar was ze het mee eens.
De Charizard was blijkbaar het langste in Aidens team, gevolgd door de Scizor. De rest was gevangen in Kalos. "Ah-hah," Begon Lynn. Dat was best lang en zou ook verklaren waarom de Pokémon er zo sterk uitzagen en zo op hun Trainer leken te vertrouwen. Dezelfde vraag werd ook aan Lynn gesteld, en na even een moment genomen te hebben om de jaren te tellen, antwoordde die: "Zo'n vier jaar, net als je Scizor.". Vier jaar al.. Ze had er nooit echt bij stilgestaan, maar eigenlijk kende ze haar maatje dus al best lang. Alles was beter geworden toen ze de Purrloin ontmoet had, al had ze dat toendertijd niet altijd doorgehad. In ieder geval wist ze het nu, en Lynn kon zich geen leven indenken zonder haar trouwe maatje. Waarschijnlijk zou ze dan op dit moment nog steeds rondzwerven op straat, of teruggegaan zijn naar het weeshuis omdat ze geen andere plek had om naartoe te gaan. Ja, de Purrloin had voor een groot deel gezorgd dat ze een beter leven had gekregen.
Blijkbaar had Aiden ook een Aerodactyl gehad. Dat verbaasde Lynn wel even, want die Pokémon was, als ze het goed had een prehistorische Pokémon. "Interessant, ik wist niet dat die in Kalos voorkwamen." Merkte ze op en daar voegde ze aan toe: "Dat vind ik ook het handigst," toen de jongen uitgesproken was. Één van de redenen waarom Lynn zo goed met Zara kon communiceren tijdens gevechten; ze hadden dezelfde soort manier van aanpak waardoor Lynn korte tijd nadat ze Zara had gevonden haast geen instructies meer hoefde te geven. Dit gaf haar de mogelijkheid om alvast vooruit te denken en zich meer op wat de tegenstander deed kon richten, zodat ze de Purrloin kon waarschuwen voor iets wat die zelf anders gemist had. Lynn hoopte dat dit met haar andere Pokémon ook het geval zou zijn, maar wist dat ze daar maar niet al te veel op moest vertrouwen.
Een nadenkende frons verscheen op Lynns gezicht toen ze nadacht over de vraag van de oudere jongen. Een favoriet type.. Dark, natuurlijk. Maar er waren ook andere types die haar interesse wekten. "Dark in ieder geval en daarna Ghost, denk ik." Het Fighting-type vond ze ook wel leuk, maar gek genoeg trokken maar een paar Pokémon met dat type echt haar aandacht. "Heb jij al een Pokémon van je favoriete type in je team?" Vroeg Lynn toen, om met een andere vraag eenzelfde antwoord te krijgen. Vuur? Misschien. Ze kon het niet echt gokken.

Vanuit haar schuilplaats kon Zara zien dat de Mawile van haar stoel af sprong nadat er een wat bozige stem opgeklonken was. Nog een keer wenkte ze, maar de geel met zwarte Pokémon had bedacht dat ze te ver weg was en verstopte zich in plaats van bij de Purrloin maar onder de tafel. Voetstappen maakten duidelijk dat er iemand dichterbij kwam, en Zara hield het gordijntje zo dat ze nog net iets kon zien zonder gezien te worden. Ze wilde niet dat ze gesnapt werden, want dan zou de Mawile misschien op haar kop krijgen of zoiets. Dan vond ze haar vast niet meer aardig, en dat wilde ze echt niet. Dat was dan ook de reden dat ze naar de Mawile gebaarde dat ze moest blijven waar ze was en via de achterkant van het karretje verder het restaurant in glipte.
Zoekend naar een tafel die ver van de ingang verwijderd was, sloop de Purrloin onhoorbaar van tafel naar tafel. Uiteindelijk kwam ze aan bij een tafeltje met twee stoelen dat onder een schilderij van een bloemenvaas stond. Zara sprong op de stoel en koos een glas uit. Ze wilde niet al te veel schade toedienen aan het restaurant, maar op dit moment vond ze het belangrijker om zo haarzelf en de Mawile zo snel mogelijk weer bij Lynn en de andere Trainer te voegen. Met een hoog geluid brak het glas op de grond. Razendsnel sloop Zara via een andere route terug naar de Mawile zodat ze niet gezien werd. Met grote en snelle passen liep iemand naar waar het tweede glas gevallen was toen Lynn bij de Mawile aankwam. Ze gebaarde snel dat ze haar moest volgen en opende de deur op een kier. Snel weg hier, voordat er nog meer mensen kwamen.

“Dat klopt. Al moet ik toegeven dat je beter uit te staan bent dan een hyperactief, door hormonen geleid pubertje,” Met een grijnsje keek Lynn de oudere jongen aan. "Kreeg ik zowaar een compliment? Dat valt me nog best mee van je." Ze besloot het daar maar bij te laten. Met aardige dingen strooien werkte bij haar ook nooit op haar gemak; ze hadden eerder een averechts effect en zorgden ervoor dat Lynn dacht dat de persoon die haar de complimenteerde iets van haar terugverwachtte. Het gesprek met Aiden verliep op zich wel prettig en Lynn had het best naar haar zin. Dat was dan ook een reden om niet over-enthousiast te worden en superveel moeite te gaan doen om het de oudere jongen naar zijn zin te maken. Hij zou waarschijnlijk alleen maar denken dat ze net zo was als al die andere pubers, vissend naar complimentjes, terwijl ze zo helemaal niet was. Lynn haalde even haar schouders op. "Ik neem aan dat jij ook niet een.. Typisch pubertje was." Doelend op de beschrijving van die soort van eerder.
De oudere jongen knikte nog een keer en vertelde dat hij nog een tijdje zijn geld zou verdienen met het verslaan van minderjarige uitdagertjes die hem uit zouden dagen. Lynn lachte even. Het idee alleen al dat een klein jongetje van negen op een dag zou besluiten om op de roodharige jongen af te stappen en op heldhaftige toon zou verklaren dat het jongetje hem uitdaagde, was nogal belachelijk. "Ze zullen vast en zeker in hordes op je afkomen om je uit te dagen als je daar staat met je Charizard en Scizor van ruim veertig levels sterker." Beaamde Lynn dan ook met een plagend glimlachje. Nee, toen zij negen jaar was geweest zou ze vast niet uit zichzelf op een oudere jongen als Aiden afgestapt zijn om hem uit te dagen, en als het andersom was geweest zou ze waarschijnlijk weggerend zijn, bescherming zoekend bij een van de oppassers van het weeshuis. Gelukkig voor haar had ze in de tijd dat ze op straat leefde wat meer zelfvertrouwen opgebouwd en kon ze nu zonder verlegenheid spreken met mensen die zo'n vijf, of soms zelfs tien jaar ouder waren. Dat was nou eenmaal nodig geweest toen ze mee was gaan doen aan straatgevechten; je kon niet hebben dat je tegenstander van tevoren al wist dat je het eng vond.
Er werd gezegd dat Lynn haar maatje al vrij lang kende, waar Lynn voor de verandering eens op knikte. "Ja, we hebben al aardig wat meegemaakt in die tijd." Voor haar was de Purrloin precies op tijd gekomen. Het was op een moeilijk moment in haar leven geweest en de Pokémon had haar net de boost gegeven om door te gaan die ze nodig had gehad. Wat zo'n klein beestje wel niet voor je kon betekenen..
Lynn stond op het punt om te vragen wat een 'Friend Safari' was toen de oudere jongen verder vertelde dat de Aerodactyl hem had uitgedaagd tot een gevecht, en dat de Pokémon nadat hij gevangen was een nog een lastige bleek te zijn. "Opvallend dat hij jou uitdaagde, en niet andersom," Merkte het meisje nadenkend op "dat zie je niet erg vaak. En ja, een Aerodactyl, die altijd gewend is geweest aan de overmacht hebben, zal wel even tijd nodig hebben om te wennen." Iedere Pokémon kon veranderen, al dan niet geheel. Het hing er maar vanaf hoe je hem behandelde en of het in het karakter van die Pokémon lag, dacht Lynn. Ook had ze gemerkt dat Pokémon nog wel eens andere karaktereigenschappen kregen als ze evolueeren, of ineens geïnteresseerd waren in iets wat ze eerst niet eens zagen staan, zoals bij de Luxio van Fay het geval was geweest. Dat Ray nu zo'n beetje alleen nog maar oog had voor Zara, was niet altijd handig gebleken. De Trainer van de Luxio was er zelfs een keer geëlektrocuteerd door geraakt.
Ook de oudere jongen noemde een riedel types op, de geliefdste bleek uiteindelijk steel. Het paste wel bij de jongen, bedacht Lynn zich. Sterk maar toch snel, zodat het bij de voorkeur voor snelheid van de jongen paste. Met een glimlachje en oprechte interesse in het antwoord stelde Lynn een volgende vraag: "Nu een moeilijkere, dualtype of toch liever niet?".

Buiten het restaurant aangekomen zakte de Mawile opgelucht op de grond. Met een opgeluchte uitdrukking op haar gezicht plofte Zara naast de andere Pokémon neer en keek de geel met zwarte Pokémon aan. Het was allemaal nog goed afgelopen, gelukkig. En het was ook nog eens een leuk avontuurtje geweest, ten minste, dat vond zij. De Purrloin kreeg een dankbare blik en ze beantwoordde die met een vrolijke glimlach. Na nog even uitgerust te hebben stond de katachtige Pokémon weer op en liep een eindje naar haar maatje en de grote Trainer die eerder nog een grote, oranje Pokémon in zijn buurt had gehad, maar die nu verdwenen was. De Purrloin draaide zich half om naar de Mawile om die wat vragend aan ze kijken. Ze was er zeker van dat die vast wel weer even een tijdje in de armen van de jongen wilde liggen.

“Eerlijkheid duurt het langst, is het niet?” Lynn dacht daar even over na. In de meeste gevallen klopte het wel, maar soms was het gewoon nodig om de waarheid wat te verdraaien. Ten minste, zo was het er in haar thuisregio wel aan toe gegaan soms. Het liefste vertelde Lynn echter de waarheid, en als het echt niets anders kon in ieder geval de halve. Je kon haar dus ook niet de eerlijkste persoon op de wereld noemen, maar het meisje had daar niet echt problemen mee. Zo lang niemand er al te veel schade mee toegebracht werd, moest het kunnen. Bijvoorbeeld, en dit zag ze typische puber-pubers vaak doen: iemand vraagt je of een kleding stuk hem of haar, maar meestal haar, goed staat. Misschien staat het wel heel erg lelijk, of is het ding dat hij of zij draagt wel heel erg lelijk, maar toch zeg je dan vaak met een glimlach dat het die persoon hartstikke goed staat, gewoon om geen gevoelens te kwetsen. Meestal probeer je dan daarna nog een opmerking te maken waarin verstopt zit dat die persoon misschien toch iets anders moet passen, ten minste, dat was wat Lynn zou doen. Blijkbaar was Aiden dus niet zo'n persoon, hij zou dus die vriend zijn die nadat iedereen had gezegd dat het mooi stond terwijl het niet zo was, zou zeggen dat het lelijk was en waarom. Lynn haalde in haar gedachten haar schouders op. Als iedereen hetzelfde zou handelen, zou het ook maar saai zijn.
De oudere jongen grijnsde zijn tanden bloot. Toen hij vertelde dat hij een zeer 'leuk' pubertje geweest was, grinnikte Lynn even. Daar kon ze zich nou niets bij voorstellen. Sterker nog, ze kon Aiden al helemaal niet voor zich zien als een puber. In haar ogen kon de oudere jongen net zo goed altijd rond de twintig zijn geweest; dat paste gewoon beter bij hem dan klein kind of puber zijn. "Hmm.." Begon Lynn met een scheve glimlach "Als ik ooit eens een van je jeugdvrienden tegenkom, zal ik het nog eens navragen." Zouden zijn vrienden ook zo geworden zijn als hij? Bij het idee dat er een stuk of vijf, tien Aidens verspreid over de wereld rondliepen, moest Lynn even glimlachen. De bang uitgevallen mensen zouden daar vast niet al te blij mee zijn.
Er werd met een grijns gevraagd wie er nou niet wilde verliezen. Lynn deed even alsof ze hard nadacht. "Je hebt helemaal gelijk. Al zou eens in de zoveel tijd winnen ook geen kwaad kunnen, zeker als je naar de Elite Four wilt." Sprak ze vervolgens met een grijnsje. Het leek haar hartstikke gaaf om uiteindelijk, met acht welverdiende badges op zak, aan te komen bij de vier beste Trainers van de regio en dan de kracht van je Pokémon met hen te meten, en daarna met de Champion. Het zou het ultieme bewijs zijn van de samenwerking tussen Trainer en Pokémon en zou die band ook nog eens versterken. Maar voordat Lynn ook maar kon denken aan het verslaan van de Champion, moest ze echt eens beginnen bij de eerste Gym. Daarna was ze van plan om zo snel mogelijk door te reizen, want ze vond dat ze wel lang genoeg had rondgehangen.
Lynn luisterde toe hoe de oudere jongen vertelde hoe hij de Aerodactyl was tegengekomen. "Je hebt niet je kleine Charizard ingezet tegen een Aerodactyl, mag ik toch hopen." Glimlachte Lynn geamuseerd. Ze bedacht zich dat Aiden in die tijd vast al meer Pokémon had gehad, zoals de Scizor, bijvoorbeeld. Hij had verteld dat de jongen die Pokémon net zo lang had als Lynn Zara, dus zo'n vier jaar. Lynn ging er dan ook van uit dat de grote, rode Pokémon in het gevecht gebruikt was toen ze opmerkte: "Gelukkig had je je Scizor nog, die weet als ik het goed heb wel wat steel-type moves.".
Het leek erop dat de oudere jongen nog niet over deze vraag had nagedacht. Lynn glimlachtje eventjes en wachtte rustig af hoe hij met een frons nadacht over een antwoord. Uiteindelijk besloot Aiden dat sommige typecombinaties er wel mee door konden, terwijl andere combinaties juist alleen maar voor problemen zorgen. De gedachtegang werd beëindigd met de conclusie dat dualtypes toch net iets beter waren. Eigenlijk dacht de oudere jongen zo ongeveer als Lynn deed, wat dan ook de reden was dat het meisje zei: "Daar ben ik het helemaal mee eens; dualtypes kunnen heel erg van pas komen, zeker als het ene type een zwakte van het andere opheft, maar soms zit dat tweede type alleen maar in de weg.". Er zaten vast nog genoeg voordelen aan de dualtypes met veel zwaktes, bijvoorbeeld dat ze ook veel resistances hadden, maar Lynn hechtte nou net iets meer waarde aan weinig zwakke punten.
Lynn zag Zara en de Mawile van Aiden aan komen lopen. Ze fronste even bedenkelijk, totdat de oudere jongen zijn Pokémon met een glimlach oppakte en vroeg wat de twee uitgespookt hadden. Zara liep tot naast haar en keek met twinkelende oogjes naar haar op. Een glimlach verspreidde zich over haar gezicht toen Lynn de oudere jongen aankeek en antwoordde: "Je weet het maar nooit met Zara.". Die sprak dat hij maar eens de Mega Stone ging kopen en dat hij de volgende keer een gevecht verwachtte. Lynns glimlach veranderde in een vrolijke grijns terwijl ze de jongen aankeek. Haar maatje maakte een opgewonden geluidje bij het horen van het woord 'gevecht' en Lynn gaf de Purrloin een aai over haar kopje. Terwijl de katachtige Pokémon eventjes haar ogen sloot, sprak Lynn: "Ik verwacht hetzelfde, ik ben benieuwd hoe je het gaat aanpakken.". De jongen draaide zich om en liep weg. Ook Lynn draaide zich om naar een straatje dat naar een ander plein zou moeten gaan. Ze keek haar maatje vrolijk aan. "Wat zeg je ervan, zullen we nog even blijven rondkijken in Lumiose?" De Purrloin knikte glimlach en liep vooruit. Met een glimlach op haar gezicht en toekomstige gevechten en zwevende gasballetjes in haar gedachten, liep het zwartharige meisje achter haar maatje aan. Misschien zou ze Aiden nog wel verbazen met de kracht van haar Pokémon, en ze verwachtte precies hetzelfde van de oudere jongen.