Hurt me once, I'll kill you twice

Ragya keek naar het mes in haar handen. Net een seconde te lang dan normale mensen zouden doen, alsof ze ergens over nadacht, iets waar normale mensen niet over nadachten. Ach, wie dacht er nu niet over na? Minstens een of twee keer in hun leven zocht iedereen een hoog gebouw of gestrikt touwtje op. Gewoon om te kijken of ze het echt zouden doen, waarop het antwoord meestal nee was. Maar de roodharige zat hier met iets anders. Want normaal zou ze dit nooit doen, haar instinct om door te blijven gaan was dan zeer vreemd, maar het was sterk. Dat was de mania die haar vooruit dreef. Zelfs die momenten van depressie deelde dit doel. Heel haar bipolar was er op een hele vreemde manier haar levend te houden als ze het niet meer aankon. En in het algemeen deed het zijn werk vrij goed. Maar dan had je dat ene moment van manisch-depressief. Die laatste gemoedsstand die ze zo zelden tegen kwam. En vergeleken met de andere was hij er ook maar zeer kort. Vaak maar een paar dagen, meestal twee of drie. Het was moeilijk haar erin te krijgen, je moest dan precies op de juiste plek trappen. Dit was ook geen onmogelijke klus in alle eerlijkheid. Gewoon haar triggers vinden en klaar. Echter was dit een van de eerste keren geweest dat ze in deze stemming was zonder dat ze direct aangevallen of mishandeld werd. Leuk zeg, als ze hier vaker mee moest omgaan zou ze zichzelf echt van kant maken. Oh ja, het mes in haar handen. Op dit moment? Ja, ja ze overwoog het. Er was nu een stem in haar achterhoofd die constant herhaalde dat ze het moest doen. Dat dit een geweldige oplossing was op haar problemen. Al het werk waar de rest van de Bipolar zijn tijd aan bestede teniet te doen. Maar er was een verschil tussen het overwegen en het ook echt doen. Rustig draaide ze het mes in de palm van haar hand, bekeek het snijvlak en stelde zich voor hoe het zou voelen als dit je einde was. Bijna relaxed duwde ze het tegen haar andere hand aan, net genoeg kracht zettende om de huid lichtelijk open te splijten. Op dat moment voelde ze iets scherps in haar enkels. Verward keek ze op, alsof iemand haar wakker had geschud na in slaap te zijn gevallen. Haar blik viel weer op het wapen, wat ze neerlegde op tafel, om nu het geblaf naast haar te horen. Aldrei. Het dier had blijkbaar geprobeerd haar eruit te blaffen, zonder succes, dus had ze maar gehapt. De vos leek er redelijk van streek van, en uitte ook een vreemd, onwennig geluid. De roodharige die haar pokémon beter kende dan wie dan ook op de wereld, voelde zich hier meteen schuldig voor. Ze zuchtte even en gleed van haar stoel af, zo voor de teef terecht komende en kort door diens vacht te aaien met haar schone hand. “Rustig maar, ik doe mezelf niks aan” You should. Ze negeerde haar eigen stem in haar kop, haar eigen gevoelens en gedachtes tegen haar. Aldrei drukte haar snuit dwingend tegen de bebloede hand en gromde even diep. Ze glimlachte bijna toegefelijk. “Het is niks, maak je geen zorgen” Natuurlijk maakte de ander zich zorgen, aangezien iemand van het tweetal het moest doen. Er was niks, maakte ze zichzelf ook waar, alsof het waar zou zijn als ze het maar vaak genoeg zou herhalen. Het zou wel weg gaan, die vreemde ervaring. Uiteindelijk was het weer weg en was ze weer normaal. Normaal ja. Uiteindelijk stond ze dan ook op, pakte het mes en legde deze in de wasbak, om hierna even het bloed van haar hand te wassen. Alsof er niks was gebeurd. Niemand hoefde het ook te weten. Onder streng toezicht van de ander liep ze hierna naar een andere lade toe en haalde er een spuit uit. Het waren van die kleine wegwerpspuitjes. Maar erin zat iets wat haar leven makkelijker maakte, Thorazine. Ze gebruikte het alleen voor zulke momenten. Wetend dat het haar rustig hielt. De doctor had het ook netjes voorgeschreven en uitgelegd hoe het werkte. Vandaar dat ze de spuit omhoog hielt, er even op tikte en hierna zichzelf injecteerde. Ze had iets tegen naalden sinds ze dit moest doen, vooral nu ze er zwaar bewust van was wat ze deed. Echter merkte ze meteen de rust van haar kop wat terugkeren. Als je erop tijd bij was, zoals nu, merkte ze voor de rest weinig van dit alles. Misschien dat ze een beetje onstabieler was, maar dat was niks nieuws. Het was geweldig, de garantie even jezelf te zijn. Hoe dan ook, nadat ze het ding had weggegooid hoorde ze haar Holocaster, waarop ze even het berichtje las wat er was aangekomen. Meteen fronste ze om…. Naja alles… De naam, de manier waarop het geschreven word, het random berichtje op zichzelf, het nummer waarop het verstuurt werd. Alles. Kort keek ze naar de vos, die haar nog steeds scherp aankeek, en las het berichtje even voor. “Het lijkt erop dat iemand ons wilt zien. Nou ja, mij” Aldrei gromde even duidelijk, alsof ze wou verklaren dat er absoluut geen mogelijkheid was dat ze hiernaar toe gingen. Waardoor de roodharige schattend grijnsde. “Kan ik dat opvatten als een ja?” Een duidelijk nee was de reactie, waardoor ze enkel haar tas pakte, riem met haar pokémon en plan B controleerde en naar de deur liep. “Wees blij dat je mee mag” Aldrei leek alles behalve blij dat ze mee mocht, maar leek alsnog te volgen.
Het duurde niet lang voor ze des betreffende pokémon center had gevonden. Naja gevonden, eerder naar toe was gelopen. Ze woonde immers in de buurt en de enige uitdaging was door de drukke straten komen. Met een rustige pas liep ze richting de ingang, terwijl haar blik de omgeving ervoor scande naar de persoon die ze moest ontmoeten. Tacey noemde ze zichzelf, maar de enige die ze vond was Tawnee. En in alle eerlijkheid, het nummer was hetzelfde, dus dit was voor haar goed genoeg. Met een licht wantrouwen, maar koppigheid die deze verborg, liep ze dus naar de paarsharige toe. Aldrei leek dezelfde mening te delen, want deze bleef onbewogen naast haar zijde staan en gromde even luid. Het was logisch dat de roodharige niet had gelet op de laatste opmerking van de ander. Als je een Ragya wou kreeg je een Aldrei er gratis en voor niks bij. Zo werkte deze wereld nu eenmaal. Maar alsof ze beiden niet vol zaten met vragen en lichte wraaklust knikte ze naar de ander. “Hæ” En dan zeiden mensen dat ze geen zelfbeheersing had. Pff. Ze moesten eens zien.

De roodharige meid had de geweldige eigenschap om altijd van het ergste uit te gaan. En deze situatie liet dus ook veel te veel rode lichten branden op dat vlak. Ten eerste was het bericht vanaf het nummer van Tawnee gekomen, waarvan ze niet eens wist waarom ze die in haar telefoon had staan. Misschien van de tijd toen ze de meid nog niet de nek om wou draaien en diens ledematen van haar lichaam scheidden? Dat zou al een stuk logischer zijn als het van hier af zou komen. Het was eigenlijk grappig te noemen hoe ze van het ene extreem naar het andere was ze gegaan wat haar mening over de paarsharige betrof. Maar zij was ook veranderd, net zoals de meid die ze verderop zag zitten. Uit elkaar groeien noemde ze dat, al betekende dat in hun geval het toevoegen van wapens en mentale martelingen in de relatie. Eerst had ze weinig over de ander gedacht, neutraal was het beste woord als omschrijving, maar dat was in haar geval vrij positief. Nu was ze op het punt gekomen dat Tawnee haar uitdaging was, zoals ze vele mensen als uitdaging instelde. Ze had een manier nodig zichzelf te bewijzen, ze moest een doel voor ogen hebben. Nu was een van die doelen iedereen kapot te maken die haar had gebroken. Eigenlijk hoorde het niet eens zo moeilijk te zijn. Ze had genoeg haat in haar richting deze personen om ze aan te vliegen zonder geldige redenen. En ze had al meerdere malen bewezen dat ze best iemand af kon maken en zeker een geweer kon hanteren. Het was dat er nog iets zat dat haar tegenhielt. Gewoon een stemmetje in je kop die zei dat je niet zomaar moest doden alleen omdat je het wilde. Het was uitermate irritant. Maar hé, ze probeerde aan deze eigenschap te werken. Tot die tijd wachtte ze op de volgende keren dat iemand weer moeilijk deed, zodat ze eens kennis kon maken met de effectieve oplossing van een kogel in iemand schedel. Alleen de gedachte eraan kon je hart vullen met warmte. Goed, haar mening over Tawnee was wel duidelijk gemaakt. Maar hier kwam het probleem, die gek noemde zichzelf Tacey, had een absurde manier van zinsopbouw en wou dat ze naar haar toe kwam. Nu begreep ze absoluut niks van de scientist, maar ze had zich voorgesteld dat deze haar even min wou zien als zij haar. Echter had ze besloten dat het niet uit maakte hoeveel ze erover ging nadenken, ze pas zou zien wat het was als ze er eenmaal bij stond. Ze had alle opties nog open staan om het vreemde gedrag te verklaren. Eigenlijk had ze ook geen goede reden om op de uitnodiging in te gaan. Niks meer dan nieuwsgierigheid en haar algemeen lust om confrontaties op te zoeken. Nu stond de roodharige voor misses T, haar blik op de jongere meid gericht. Ragya haar houding was heel makkelijk te omschrijven. Er was wantrouwen in te vinden, maar ook trots. Gewoon de manier hoe ze recht stond, haar kin net iets omhoog had gericht en op een vreemde manier op de ander neerkeek. Minachting zou je misschien denken, maar dit was het niet, eerder een afwachten. Ze zette niet vaak de eerste zet in zulke dingen, en hoewel haar blik haar lichaam tegensprak door een uitdaging erin te hebben, leek het er niet op dat ze zomaar wat ging doen. Voor nu. Als ze boos werd was het een ander verhaal. Haar pigmentloze ogen gingen de ander af terwijl deze Aldrei leek te bekijken. Dit zorgde voor een lichte frons, voornamelijk omdat mensen niet voor hun plezier en interesse naar haar vos leken te kijken. Aldrei had ondertussen de blik van de ander ontmoet en zette meteen een stap naar voren, haar oren plat in haar nek duwende en scherp te gaan grommen. Een directe bedreiging dat ze niks moest denken uit te voeren, als ze niet gebraden wou worden. Haar amber kleurige ogen leken dan ook kort licht te geven, ondanks dat ze bijna niks zou doen zonder het commando van diens trainer, wou ze wel haar punt over brengen. Zoals gewoonlijk deed de roodharige niks tegen de acties van haar vos. Ze zag er immers geen problemen in, in tegenstelling tot vele. Beiden hadden hun aandacht op Tawnee, Tacey of wat het ook moest voorstellen gericht. Haar frons verdiepte even toen deze een vreemde positie aannam, waardoor ze zich lichtelijk afvroeg of ze niet op haar gezicht zou vallen. Jammer genoeg was dit niet het geval. Oké, het leek ook nog te spreken. Hmm. Nu pas merkte ze de ergste verschillen op, in stem. Ze had genoeg aan Tawn dr stem gehoort om het verschil te kunnen merken. Het was een vreemde manier van praten wat de ander nu had, en ze zou het bijna omschrijven als een kinderlijke stem. Hoog, onwenning, bijna alsof ze niet wist hoe het ding werkte. Kon je zo iets faken? Ze had geen idee, nooit geprobeerd. Zelf was haar stem al vreemd genoeg door het hoorbare accent erin. Urgh, maar het sprak niet alleen, het grinnikte ook nog. Geïrriteerd, wat een standaard uitdrukking was, keek ze naar de ander. “Lijkt er wel zo op. Dat brengt me op mijn punt; wat moet je van me? Ik ga er vanuit dat je me niet roept voor de gezelligheid” Ze klonk bijna grommend. Ze had er gewoon geen zin in, en hoewel ze het zeker kon zag ze geen rede te doen alsof ze de ander aardig vond. Daarbij wou ze gewoon weten waar dit allemaal op sloeg, en waarom er zo veel nadruk werd gelegd op haar rank in Team Rocket. Zelf was er niet zo heel veel mee bezig, ze wou natuurlijk opstromen, hoe sneller de beter. Maar rangen van andere in de gaten houden deed ze niet. Als ze onder haar zaten was het haar probleem niet, zat het boven haar zou alsnog orders en regels proberen te negeren. Ze was een geweldige aanwinst op de werkvloer, al zei ze het zelf.