A shade from a distant past

<sub>Het was heet. Verzengend heet. De torenhoge gebouwen die om haar heen de lucht in rezen lieten geen zuchtje wind door. Zweetdruppeltjes kleefde aan haar voorhoofd en haar donkere, zwarte jas plakte aan haar huid. Ze droeg enkel een kort jurkje onder haar jas die eveneens zwart gekleurd was. Koppig weigerde ze om haar jas uit te doen. Verveeld leunend tegen de voorgevel van een salon die in een zijstraat verstopt zat liet Aviana haar smaragdgroene ogen over de straat rechts van haar gaan die volgepakt was met mensen. Mensen die net uit hun werk kwamen, kinderen die genoten van hun vrije middag. Vooral de volwassene zagen er doodvermoeid uit. Kantoormensjes die dicht bij en doorbraak zaten, of juist mijlenver er vanaf. Naast haar op de hoek van een groot bankje lag Vhagar opgekruld te luieren in de zon. Hij scheen de hoge temperaturen in de stad wel lekker te vinden. Ze keek neer op hem toen hij in zijn duttende staat een zacht gesnuif liet weerklinken. Afwezig liet ze haar hand over zijn blauwe schubben glijden. Hij opende een oog en keek haar afkeurend aan maar trok er verder weinig van aan. Hij zag er best schattig uit zo, maar onder die schattige houding die hij nu aannam zat een draak. Letterlijk genomen dan. Aviana had hem wel eens een mislukte zeeslang genoemd, iets wat Vhagar niet waarderen kon. Maar ze wist heel goed dat hij alles behalve een ongevaarlijke, mislukte zeeslang was. Ze haalde haar hand weg en kruiste haar armen. Heel even gleden haar vingers over het gevest van de zweep die in een plooi van haar jas verscholen zat. Vhagar groeide met de dag groter en inmiddels was hij al langer dan haar als hij zich in zijn volle lengte ophief. Aviana wendde haar aandacht weer op de straat net op het moment dat iemand zich uit de mensenmenigte drukte en haar straatje in kwam. Zwijgend nam ze de jongen in zich op. Eventjes dacht ze hem te herkennen. Ze was geneigd te zeggen dat het niet zo was of het te gooien op een eventuele collega die ze niet goed kende. Maar ze herkende hem wel degelijk. Op een andere manier dan gewoon een bekend gezicht. Door die wending keek Aviana op en kruiste hun blikken elkaar. Het kon niet anders. Die bleke huid, die groene ogen.. Grootste verbazing trok door haar heen en ze hoorde zichzelf zeggen "Fantoom?"

OOC: Eerste post voor Echo Wolf, daarna 'open'! c:</sub>

Hij was in de schaduw blijven zitten. Het was veel te warm in de zon en hij had geen zin om zijn huid te gaan kleuren. Om eerlijk te zijn was de zon slecht voor zijn bleke huid, hij verbranden veel sneller dan de meeste mensen. Zijn groene ogen waren gesloten, terwijl hij nadacht over wat er de afgelopen paar dagen was gebeurd. Hij was aan het trainen voor de gym, maar hij wist niet echt of het het nog wel waard was. Om eerlijk te zijn had hij nog maar weinig zin om de gyms uit te dagen. De laatste tijd verveelde hij zich steeds sneller, zelfs het trainen wilde niet meer lukken. Echo zuchtte zachtjes en kwam overeind, waarbij de shiny Absol naast hem haar kop ophief. "Kom," zei de zwartharige jongen rustig en de pokémon kwam overeind. Okami rekte zichzelf uit en geeuwde, voordat ze achter haar trainer aanwandelde. Hij keek een beetje verveeld om zich heen, binnen Lumiose City was zo weinig te doen als je bij Team Rocket hoorde. Iedereen was toch wel bang voor je. Hij zuchtte zachtjes en keek een steegje in, waarbij zijn blik kruiste met een oudere vrouw met helder groene ogen. Eventjes bleef zijn verveelde blik hangen. Opeens werd er iets tegen hem gezegd. "Wat?"

De oudere vrouw kwam op hem afgelopen en Echo bleef maar gewoon stilstaan. Wat moest hij anders? Het was dan ook wel zo dat zijn nieuwsgierigheid nogal was aangewakkerd door de vreemde naam die hem was toegeworpen. Ze stelde zich voor als Aviana en aan haar woorden te merken, moest hij haar kennen. Al snel legde ze uit dat ze familie was en dat ze related waren door ene Mance? Echo's groene ogen stonden nog even leeg en kill als voorheen, niet wetend waar ze hell ze het over had. "Het zal wel," besloot hij uiteindelijk maar te antwoorden. "Luister juffie, ik heb geen familie meer, ze hebben me allemaal laten stikken, dus nu kunnen ze in de grond zakken," kwam er daarna met wat meer haat achteraan. Arceus, wat haatte hij dit onderwerp.

Dat mens hielt gewoon niet op. Hoe duidelijk moest hij het wel niet maken dat hij niets meer met z'n familie te maken wilde hebben. "Ben je doof? Ik moet ze niet. Zij hebben mij laten stikken in het ziekenhuis, dan mogen ze nu allemaal doodvallen," gromde hij naar haar toe. Kon ze dan nu alsjeblieft oprotten? Hij werd met de minuut geïrriteerde over dit onderwerp en wilde het liefst gewoon wegwezen hier. Rust aan zijn hoofd. Hij wilde geen familie, hij wilde geen banden, hij wilde gewoon wegwezen en zijn hoofd tot rust brengen.

_{Niets. Hij leek alleen maar bozer te worden. Geïrriteerder. Aviana zette een stap achteruit om hem wat ruimte te geven. Haar geheugen probeerde iets te herinneren van wat hij beweerde. Tegelijk wist ze ook dat haar vader niet echt goede contact had met de rest van de familie. Ze zocht zijn ogen maar weer op en besloot maar gewoon te zeggen wat ze eigenlijk aan het begin van deze pointless conversatie had moeten doen. "Ik ben je nichtje.. Aviana Dufrou" Mompelde ze. En dat was het.. daar mocht hij het mee doen.}

En daar was het nieuws waar hij niet op had gerekend. De woorden die tegen hem gesproken waren, ze drongen maar langzaam tot hem door. Hij wist niet wat die moest. Kwaad worden en roepen dat ze moest oprotten, dat was een van de oplossingen. De andere was zichzelf kalmeren en het gesprek aan gaan en hopen dat er iets goeds uit zou komen. Maar zijn haat voor zijn familie zat zo diep geworteld, dat hij niet zeker wist of dat wel ging lukken. "Fijn, ga jij me dan ook in de steek laten, zoals iedereen heeft gedaan? Even wat rekeningen betalen en dan weer wegwezen en nooit meer wat van je laten horen. Want daar is onze familie oh zo goed in," zei hij met een lichte snauw in zijn stem. Ja, dat was het beste wat hij kon doen. Helaas. Well, alles beter dan haar een dreun verkopen, of een mes in d'r nek steken. Toch?

_{Aviana wist niet wat ze eigenlijk verwacht had op het moment dat ze die woorden uitgesproken had. Wel wist ze dat ze niet de tirade die volgde daar op van haar neefje niet verwacht had. Zijn ogen veranderde compleet. Ondanks dit bleef ze recht staan en ontmoette ze zijn blik koeltjes. Ze kon niet ontkennen dat haar, of tja, hun familie niet de beste was om in op te groeien. Haar vader was een klootzak eerste klas geweest. Maar ze kon niet echt voorstellen dat iemand zijn eigen zoon, of wie hem ook in de steek gelaten had, zo maar achter zou laten. Toch loog zijn reactie niet. Aviana had haar mond geopend om een weerwoord te zeggen maar dat bleef uit. Dus deed ze haar mond weer dicht en keek ze hem even zwijgend aan. De blik in zijn ogen kende ze goed. Als ze nu het verkeerde zei.. dan zou ze eens flink op haar tellen moeten passen. Om hem figuurlijk en letterlijk wat ruimte te geven zette ze nog een pas achteruit. "Ik ben het met je eens" begon ze behoedzaam. "onze familie is niet de meest zorgzame, maar ik zou het waarderen als je mij niet over één kam scheert met hen" Wellicht als ze haar eigen ongenoegen liet blijken werd hij wat milder. Ze bijtende toon die ze er in had gebruikt was niet gespeeld. Ze had een hekel aan haar familie, hen allemaal. Stuk voor stuk hypocrieten.}

Het grietje bleef maar door gaan over hen zogenaamde familie en hij voelde hoe zijn brein steeds verder afstierf. Hij wilde dit gewoon niet, hij wilde weg hier en verder gaan met waar hij aan bezig was. Maar dat leek er maar niet in te zitten. Hij snoof toen hij haar woorden hoorde. "Je komt uit het niets me vertellen dat we familie zijn, terwijl we bij dezelfde organisatie werken. Waarom zou ik je dan niet over één kam scheren met de rest van m'n zogenaamde familie?" zei ze robust terug aan haar.

_{Aviana haar mond trok zich tot één lijn ten teken van irritatie. Hij was er echt op gebrand om zijn familie te haten. Haar ook. En ze kenden elkaar niet eens. Al gauw dwong ze zichzelf om te kalmeren en weer een neutralere houding aan te nemen. Kalmeren terwijl ze het over familie hadden was niet een succes. “Ik herkende je, ik sprak je aan. Is dat niet een logisc gevolg?” Mompelde ze met haar zachte stem. “Ik weet niet wat er gebeurd is in de tijd dat ik je niet meer gezien heb maar ik verzeker je, ik heb er niets mee te maken” Vhagar hief zijn kop eindelijk op, nieuwsgierig waarom de bleekscheet zo driftig tegen zijn groenharige mens praatte. Hij liet een luie grom horen en geeuwde waarbij een klein beetje rook uit zijn keel ontnsapte.}

Verveeld en geïrriteerd, hij had geen idee welke emoties de overhand had momenteel. In ieder geval vond hij dit gesprek meer dan irritant worden en wilde hij het liefst weg hier. Ja, irritatie had de overhand, nu was het wel duidelijk. "Goed dan," gromde hij naar het grietje toe. "Bewijs 't dan, geef me een goede reden waarom ik jou als mijn familie zou moeten zien, waarom jij beter bent dan de rest van die Seedots," beet hij haar toe, terwijl hij tegen een muur aan leunde en zijn armen over elkaar deed. En nu zou 't wachten worden totdat Aviana met een goede reden zou komen, als ze al een goede reden had, want eigenlijk wilde hij gewoon geen familie meer hebben en er al helemaal niets meer mee te maken hebben.

_{Aviana vernauwde haar ogen en leunde zelf ook tegen de muur aan tegenover van hem. Een goede reden, hm? Tja, wat voor reden zou dat wel niet zijn? "Ik doe de moeite het duidelijk te maken dat ik je familie ben, waarbij de rest van onze familie waarschijnlijk niet eens de moeite zou hebben gedaan je aan te spreken" Probeerde ze op een zo luchtig mogelijke toon. Haar groene ogen vestigde zich kort op Vhagar en gingen toen weer naar de jongen. Het leek een hele wereld ver sinds de laatste keer dat ze hem Fantoom genoemd had. Ze waren toen nog jong en onschuldig. Onbezoedeld. Onbezoedeld, right. "Ze zouden waarschijnlijk ook ontkennen jou te kennen, als ik begrepen heb dat ze jou in de steek gelaten hebben" Dat was het tegenovergestelde wat haar eigen vader gedaan zou hebben. Hij zou haar naar huis gesleurd hebben als ze jonger was en er voor zorgen dat ze wist wat ze gedaan had. En dat ze zijn familienaam droeg en dus ook moest leven naar die naam. "Als ik het goed beoordeel maakt mij dat het.. enigste familielid die je hebt die het wat schelen kan dat je bestaat" Zei ze schouderophalend met een toon die suggereerde dat het eigenlijk haar gestolen kon worden dat hij haar neef was. Het was een leuk detail, iets wat hen verbond en toch ook zo ver weg uit elkaar haalde. Familie was moeilijk.}

Hij besloot maar gewoon rustig te luisteren naar wat het grietje te zeggen had. Immers was het dan toch ... familie. Echo huiverde bij dat idee, hij dacht dat hij eindelijk alle banden met z'n familie had weten te verbreken. Maar zo te zien was dat niet echt het geval geweest. Hij haalde zijn schouders op toen Aviana begon over dat de rest van zijn familie hem dus had achtergelaten. "Basically, ye," antwoorden hij op een redelijk rustige toon. Bij haar volgende woorden keek hij langs haar heen, door naar de grond en knikte. "En de enige familie waar ik van heb gehoord sinds ik uit het ziekenhuis ben ja," zei hij met een vertrokken gezicht. "Ik weet niet in hoeverre je bent ingelicht over wat er precies gebeurd is?" besloot hij daarna maar te vragen. Ze was familie, ze had het recht om 't te weten.