Dangerous. [&KOTA DAIKI]

Met een zucht keek Abi naar het beeldscherm terwijl Virus om haar heen aan het zweven was. ‘Blijf nu eens even stilzitten en help eens mee,’ sprak Abi geërgerd tegen haar Pokémon. Virus rolde zijn ogen naar haar en stak zijn tong achter haar rug om naar haar uit, maar kwam toch maar naast zijn trainer ‘staan’ en keek mee naar het beeldscherm. ‘Kijk,’ sprak Abi terwijl ze naar het beeldscherm wees. ‘Ik heb een Treecko en een Squirtle gevonden. Die Pokémon zijn niet echt in het wild te vinden en zonder hun is mijn verzameling natuurlijk niet compleet. Dit is hun niveau en dit is hoe veel ze kosten.’ Om de Pokémon op te gaan halen moest ze naar twee verschillende locaties gaan. Omdat Hibou pas geëvolueerd was zou dat een stuk sneller gaan, maar ze wist niet of ze de sites kon vertrouwen. De één had een best wel mooi gemaakte site waar in het groot een afbeelding verscheen met de Pokémon die ze in de aanbieding hadden. Als je dan verder klikte kwam je op een site terecht dat er vrij mooi uitzag, maar als ze dan verder klikte naar de voorwaarden stond er in gebrekkig Engels de informatie op die ze moest weten. Als je ergens voorwaarden vond in het Engels dat leek alsof het overgenomen was van een vertaler dan wilde dat meestal niet veel goeds zeggen. Aan de andere kant waren er pas trainers die begonnen met een adoptiecentrum en die de taal niet zo goed beheersten omdat ze uit een heel andere regio kwamen waar ze de taal niet eens spraken. Dan kon Abi natuurlijk wel sympathie opbrengen voor de mensen, maar zo wist ze totaal toch niet of het een goede en betrouwbare site was of niet? Virus bewoog zich dichter naar het scherm toe en wees naar iets op het scherm. Abi boog zich naar voren en zag dat hij naar de contactgegevens had gewezen. Ze wist echter niet of hij dat echt had kunnen lezen of dat hij gewoon random met zijn hand op het scherm was gaan staan. Ze vermoedde eerder het tweede dan het eerste, maar was hem desondanks toch wel dankbaar en klikte de contactgegevens aan. Ze juichte toen ze een adres zag en schreef het gelijk over. ‘Dan moeten we nog naar de tweede Pokémon gaan kijken,’ sprak ze. Dit was het adres voor de Treecko geweest, maar er had helaas geen nummer gestaan die ze kon bellen.

De tweede Pokémon stond op een site die er al veel betrouwbaarder uitzag. De lay-out van de site was ook veel mooier en Abi kreeg er al automatisch een optimistisch gevoel van terwijl ze naar de site keek. Het had een witte lay-out met zilveren glinsterende sterretjes op de achtergrond. Onder de glinsterende sterretjes waren bewegende Poké Ball’s te zien en je had zelfs een fotogalerij die je kon bekijken van de Pokémon die ze er hadden. Tot haar vreugde zag ze dat ze naast de Squirtle die ze wilde hebben ook nog een Treecko hadden. Als die ene locatie niks werd dan kon ze altijd nog naar deze locatie gaan. Ze zag Virus met een raar gezicht kijken naar één foto en wierp een blik op de Pokémon. ‘Ugh, Virus!’ riep ze verontwaardigd uit toen ze hem met een half verliefde blik naar een Dusclops zag kijken die vrolijk poseerde voor de foto. Snel scrolde ze verder zodat Virus de Pokémon niet meer kon zien. ‘Die was van een niet te betalen prijs,’ zei ze snel toen ze Virus verontwaardigd naar haar zag kijken. Ze had liever dat hij later in een Gengar zou evolueren en eventueel verliefd werd op een andere Gengar, maar de match van Dusclops en Haunter wilde ze gewoon NIET in haar team hebben. Ze maakte dan ook een mentale notitie dat ze voorlopig geen Duskull of Dusclops ging vangen totdat Virus over zijn crush heen zou zijn. Desnoods ving ze nog een vrouwelijke Gastly en evolueerde deze verder zodat Virus daarop kon crushen, maar als hij met een Dusclops ging zou ze geen enkel moment meer rust krijgen. Virus leek echter al over zijn soort van crush heen te zijn en was weer druk aan het rondzweven in de kamer. Abi wilde dat zij ook zo snel over een crush heen kon komen. Toen zij vroeger verliefd werd op diverse jongens van haar school – die achteraf allemaal eikels bleken te zijn, één in het bijzonder waarmee ze dan ook een relatie had gehad – duurde het eeuwen eer dat ze over haar crush heen geraakte. Hoe gemeen ze ook tegen haar deden, ze bleef er altijd iets voor voelen. Vooral dan voor die ene die haar tot op het bot had vernederd. Ze zuchtte trillerig terwijl tranen zich in haar ogen verzamelden en snel concentreerde ze zich op het beeldscherm, maar de gebeurtenissen drongen alweer aan haar op zonder dat ze er iets aan kon doen.

Het was dus de periode op de middelbare school waar ze verliefd was geworden op een knappe jongen. Zijn naam was Duke en hij had echt letterlijk alle meiden van school achter zich aan, maar voor de één of andere reden wilde hij daar niks van weten en had hij zich specifiek geïnteresseerd in Abi. Abi was blij geweest met de aandacht, maar had ook vraagtekens gesteld bij het feit dat hij zich zomaar in haar interesseerde. Hij maakte complimenten en probeerde haar aandacht te trekken door kleine lieve briefjes te schrijven of opeens met cadeaus aan te komen zetten. Ook stuurde hij vaak enveloppen op met daarin een foto van zichzelf zodat Abi’s aandacht steeds meer en meer getrokken werd. Aangezien ze vaker gepest werd door jongens had ze eerst de boot wat afgehouden, maar na een tijdje begon ze te merken dat ze hem toch wel erg leuk vond en dus had ze toegegeven aan haar gevoelens. Ze was verliefd op hem geworden en gaf aan hem toe dat ze hem ook leuk vond. Ondanks dat ze verliefd op hem was, vertelde ze hem niks van haar vervelende gevoelens en van alle pesterijen. Dat hoefde trouwens ook helemaal niet, want hij was er telkens bij als het gebeurde. De pesterijen werden minder erg en Abi vermoedde dat Duke haar dan toch wel hielp. Hierdoor werd ze nog verliefder op hem. Zo vertrouwde ze hem bijvoorbeeld ook goed genoeg om de doucheruimte te bewaken wanneer zij zich moest douchen nadat ze lichamelijke opvoeding hadden gehad. Na een tijdje stelde zij zichzelf steeds meer open naar hem, maar verder op lichamelijk gebied wilde ze nooit gaan en hoewel hij het niet probeerde te laten merken, frustreerde dat Duke toch wel. Na een tijdje namen de pesterijen weer toe en deze keer in een heel erge vorm: iemand had een foto van haar onder de douche verspreid. Abi was misschien verliefd, maar ze hoefde er niet lang over te doen om er achter te komen wie dat dat had gedaan. Ze had Duke in zijn gezicht uitgescholden en het uitgemaakt, maar het kwaad was al geschied: iedereen op school herkende haar natuurlijk op die foto en lachte haar uit. Later kwam ze er ook achter dat haar broer de foto ook had doorgekregen en had opgeslagen op zijn computer.

Abi veegde de tranen weg en zag dat Virus inmiddels gestopt was met bewegen en naast haar kwam hangen. Hij legde kalmerend zijn hand op haar schouder. Of dat was toch de bedoeling, maar zijn hand ging door haar schouder en belandde door het bureau waar de computer op stond. Ze lachte door haar tranen heen omwille van zijn verbaasde gezicht en besloot dat het tijd werd om een afspraak te maken met de adoptiecentra. De ene locatie had geen nummer, dus daar moest ze achteraf maar langskomen. De tweede locatie had wel een nummer en ze maakte gebruik van de telefoon die aanwezig was in het Pokémon Center. De vrouw die achter het scherm zat stelde haar direct gerust: het was een vrouw van rond een jaar of dertig die haar met een vriendelijke blik aankeek en zelfs de Squirtle in beeld haalde zodat Abi er een blik op kon werpen. Ze gaf het adres door en Abi zei dat ze er over een kwartier zeker zou zijn. Gelukkig was Santalune City niet ver van Camphrier Town en kon ze de afstand lopend afleggen als ze dat wilde. Echter zou ze het kwartier dan niet meer halen en voor deze afspraak wilde ze echt wel op tijd zijn. Ze haalde Hibou dus tevoorschijn en de normal type spreidde zijn vleugels terwijl hij een knikje gaf ten teken dat ze op zijn rug mee mocht vliegen. Omdat Virus een ghost type was kon hij makkelijk naast hun in de lucht mee zweven. Abi zou het echter niet in haar hoofd halen om van Hibou naar Virus te gaan, anders zou ze een behoorlijke klap op de grond maken en dat wilde ze echt niet. Virus had natuurlijk weer de gewoonte om Hibou een beetje te pesten en begon pesterig voor hem uit te vliegen. Hibou bewoog sneller met zijn vleugels zodat hij Virus kon inhalen en hem hopelijk een klap kon verkopen met zijn vleugel, maar Virus was hem telkens te snel af en Abi begon wel een beetje medelijden te krijgen met Hibou. Ze dwong de ghost type dan ook te stoppen met zijn pesterige gedrag en zuchtend zweefde Virus verontwaardigd wat voor hun uit, maar daar besteedde Abi al geen aandacht meer aan omdat Santalune City in de verte al opdoemde. Ze gaf een klopje op Hibou’s hals ten teken dat de Pokémon mocht gaan dalen.

Abi was prima op tijd bij het adoptiecentrum en werd hartelijk ontvangen. Ze liep naar de vrouw toe en vertelde dat ze enkel voor de Squirtle kwam, maar dat ze ook een kijkje naar de Treecko wilde nemen als dat mocht. De vrouw gaf een knikje ten teken dat dat mogelijk was en ging haar voor naar de ruimte waar de Squirtle’s verbleven. Het vrouwtje dat Abi tegen was gekomen op de site – en welke ze nog geen half uur geleden op het grote beeldscherm had gezien in het Pokémon Center – wuifde haar al gedag: schijnbaar herkende de Pokémon haar nog. Abi had Hibou buiten laten wachten, maar Virus was wel naar binnen gekomen en zweefde vrolijk naar het kleintje toe. Squirtle, totaal niet bang zijnde voor het toch wel wat intimiderende uiterlijk van Virus, liep op waggelende beentjes naar de Haunter toe en tikte hem vrolijk aan. Virus begon vervolgens om haar heen te zweven en de Squirtle lachte vrolijk. Abi kon aan de bewegingen van de Pokémon zien dat het echt nog maar een jonkie was en tevreden zijnde keek ze de vrouw aan. ‘Je mag haar ook oppakken als je wilt, hoor,’ sprak de vrouw en Abi bewoog zich naar voren. Ze boog zich over het hekje heen dat voorkwam dat de Squirtle’s zomaar de gangen in konden rennen en pakte de Squirtle op. De Pokémon maakte een tevreden geluidje en keek naar Abi. Abi merkte dat het een zeer jonge Squirtle was, nog maar net uit het ei gekomen waarschijnlijk, maar dat het wel een prima aanvulling aan haar verzameling zou zijn. Bovendien leken Virus en de Pokémon het echt goed met elkaar te kunnen vinden. ‘Ze is nog maar pas uit het ei gekomen,’ bevestigde de vrouw haar vermoedens. ‘Maar ze is een prima Pokémon.’ Abi gaf een knikje ten teken dat ze wel overtuigd was en zei tegen de vrouw dat ze haar zou nemen. ‘Ik noem haar Tortue,’ sprak ze en ze keek de Squirtle vragend aan. Deze stak haar pootjes vrolijk in de lucht ten teken dat ze het eens was met de naam en met een tevreden glimlach ging Abi achter de vrouw aan om te betalen terwijl Virus achter haar aan zweefde. Nadat ze het bedrag had betaald kreeg ze de Poké Ball waar de Squirtle in mocht gaan en even later had Abi de Squirtle aan haar riem hangen.

Zoals beloofd mocht Abi ook naar de Treecko gaan kijken en rustig zijnde bewoog Abi achter de vrouw aan. Virus kon het niet laten om één of andere gang in te slaan en Abi voelde haar hart in haar keel kloppen toen ze haar Pokémon stilletjes terug wilde roepen. De vrouw draaide zich naar haar om, waarschijnlijk om iets uit te leggen, maar stond stil toen ze Abi’s schuldige blik zag. Abi blikte naar Virus, welke bij de hokjes van de Duskull was gestopt en de vrouw begon te lachen. ‘Hij voelt zich vast eenzaam omdat hij de enige ghost type in je team moet zijn,’ sprak ze. ‘Kanto kent helaas niet veel ghost types.’ Abi lachte. ‘Hij heeft vroeger bij een Haunter en een Gengar gewoond, maar was toen nog een Gastly. Hij vindt het vast vreselijk dat ik enkel een fire, een normal, een water en een dark type heb.’ Abi en de vrouw raakten verwikkeld in een gesprek over Abi’s Pokémon-verzameling: de vrouw dacht eerst dat Abi een trainer was, maar toen ze hoorde dat Abi al een volledig team van zes had ging ze er van uit dat Abi dan toch een breeder moest zijn. Toen ze Abi’s verhaal hoorde zei ze enthousiast dat als Abi nog eens een Pokémon wilde hebben om haar verzameling compleet te maken dat ze gerust terug mocht keren naar het adoptiecentrum en dat de vrouw haar emailadres wel wilde hebben om de huidige updates door te sturen. Abi gaf blij zijnde de informatie door. Niet veel later stonden de dames bij de Treecko te kijken en de vrouw opende voorzichtig het hokje. De Treecko zat helemaal aan het einde van het hokje en keek niet eens op of om toen het hokje werd opengedaan. ‘Haar naam is Ivy,’ fluisterde de vrouw. ‘En ze is slechts een paar dagen geleden in deze staat binnen gedaan. We weten ook niet waarom ze zo teruggetrokken is, maar we vermoeden dat de trainer die haar had binnen gedaan niet echt goed voor haar is geweest.’ Hoewel de Pokémon eigenlijk te zielig was om te laten zitten, wilde Abi toch nog kijken hoe de andere Treecko in het andere adoptiecentrum zou zijn. En dus glimlachte ze naar de vrouw en zei dat ze nog even bedenktijd wilde hebben. Maar als de Treecko in dat andere adoptiecentrum niks zou zijn, zou ze zeker terugkomen voor deze.

De vrouw zwaaide haar uit en Abi sprong op de rug van de Noctowl. ‘Lumiose City,’ sprak ze aangezien daar haar volgende adres zou zijn. Ze wist wel ongeveer welk gedeelte van de stad ze moest hebben omdat ze zo slim was geweest om dat op te zoeken. De tocht van Santalune City naar Lumiose City duurde ook niet zo lang, maar haar gedachten waren de hele tijd bij de Treecko. Eigenlijk wist ze diep vanbinnen wel wat ze met de Pokémon wilde, maar ze wilde dit adoptiecentrum ook een kans geven. Het duurde niet lang voordat Hibou landde. Abi keek om zich heen en liep een beetje afwezig langs een café. Hibou keek opzij en zag dat er maar twee personen zaten. De normal type richtte zijn blik weer naar voren en vloog de lucht in. Hij zou Abi wel weer op komen pikken als dat nodig was, voor nu ging hij gewoon in een boom in de buurt zitten. De kleine boompjes waren net iets te klein voor hem, maar dat maakte hem niks uit. Als hij maar even uit de buurt van Virus kon zijn was het goed. Abi keek met een vreemd gezicht naar het gebouw dat ook op een foto stond op de site. Op de site had het er echter beter uitgezien dan hier en Abi liep naar voren om op de bel te drukken. Die hing er echter niet en met een vreemde blik klopte Abi dus maar op de deur. Na een tijdje ging de deur open en een kerel van rond de twintig met een gespierd uiterlijk stond voor haar. ‘Ja?’ vroeg hij op een niet al te vriendelijke toon. Doordat Abi Virus in de gaten hield, welke aandachtig naar een koppel was gegaan omdat ze aan het kussen waren, had ze niet in de gaten dat de man zijn blik lustig over haar liet glijden. Toen ze hem aankeek richtte hij zijn blik weer op haar ogen alsof er niks gebeurd was. ‘Ik kom een Treecko bezichtigen,’ sprak ze. Ze meende even een flits van verwarring te zien in de ogen van de man, maar daarna gaf hij een instemmend knikje en wenkte haar. Abi liep naar binnen en keek één laatste keer over haar schouder naar Hibou en Virus. Hibou kon ze al niet meer vinden, maar Virus wel. Ze rolde met haar ogen toen hij zijn tong uitstak tussen de twee hoofden van het koppeltje toen deze elkaar wilden kussen en zag toen niks meer omdat de man de deur gesloten had. Een onbehaaglijk gevoel bekroop haar toen de man haar met een grijns aankeek. ‘Dus… hoe veel wilde je ook alweer betalen voor die Treecko?’ Voordat ze kon antwoorden haalde hij uit met zijn vuist… recht in haar gezicht. Abi verloor haar evenwicht en kon haar handen niet op tijd uitsteken om haar val te breken. Haar hoofd maakte niet al te zacht contact met de grond onder haar en ze ging knock-out. Toen ze weer wakker werd merkte ze dat ze touwen om haar armen en benen had zitten en angstig begon ze te gillen. De man leek verdwijnen te zijn. Hibou verscheen plotseling met zijn kop voor het raam dat zich boven de grote deur bevond. ‘Ga hulp halen!’ riep Abi bang naar hem. Hibou’s gezicht verdween en Abi liet haar voorhoofd tegen haar knieën rusten. Ze merkte nu pas dat ze een schram op haar wang zat en dat haar schouder veel pijn deed, maar ze had geen tijd om zich daarover te ontfermen. Ze moest uit dit gebouw zien te geraken voordat die man terugkwam!

Zijn plan om een keer rustig op een terrasje te gaan zitten werd al snel onderbroken door een pokémon. Een Octowl kwam aangevlogen, pakte zijn mouw met de grote klauwen vast en begon hem mee te trekken. Het enige geluk was dat hij nog niets had besteld en dus in ieder geval was het niet dat hij weg ging zonder te betalen. Hij kon zich so wie so al niet voorstellen waarom sommige mensen dat wel deden. Door de uil pokémon werd hij langs een paar straten gesleept en uiteindelijk een steegje in. Dat steegje verliet hij weer door een steegje tot hij bij een muur met een raam er in aankwam. De pokémon wilde duidelijk dat hij door het raam naar binnen keek, maar waarom? Nieuwsgierig trok de zwartharige jongen zich aan het raam op zodat hij er binnen kon kijken. De ruimte waar hij binnen keek was donker en leeg. Op een ding na. Zodra hij beter keek zag hij dat het een vastgebonden mens was en niet zomaar een mens. Abigail.

"If the heat comes close enough to burn, then we're burning this place to the ground"

Door gebruik te maken van Flamecharge tacklede Apollo de deur van het gebouw. Met een plof kwam het ding op de grond terecht en stond de Typhlosion binnen. Kota trok de capuchon van de donkerblauwe hoody over zijn hoofd voor hij binnen stapte. Al snel kwam een man vanuit een kamer kijken en rende snel terug toen Apollo op hem af rende. Kota volgde en kwam een tweetal mannen in een verrassend ruime kamer tegen. Twee Charmeleon stonden beschermend tegenover Apollo. Hier had hij geen tijd voor. Snel klikte Kota een tweede pokéball open en de halve ruimte werd gevuld met het grote lichaam van een Gyarados. "Helemaal van jou," zei hij tegen de blauwe pokémon. De ruimte liep hij uit waarna hij in de hal Apollo deur voor deur open liet knallen. Een kamer over aan die kant dus dat moest hem zijn. De deur vloog tegen de muur aan de overkant toen Apollo er een klap tegenaan gaf. Met snelle stappen liep Kota de ruimte binnen, achter Apollo aan. De Typhlosion was al bezig met de touwen die om Abigail heen waren gebonden. Door het geluid van voetstappen draaide de zwartharige jongen zich om, een van de twee mannen kwam met een mes op hem af gerend. Uit reflexen greep hij de arm van de man vast, voor het mes hem kon raken, en gooide hij de man over zijn rug op de grond. Al die zelfverdedigingslessen die zijn vader hem had laten volgen hadden blijkbaar nog nut ook. Het mes was uit de hand van de man gevallen en had Kota snel kunnen oprapen. Eerst hield hij het puntje er van millimeters boven de huid tussen de ogen van de man. Vervolgens stond hij op en haalde de touwen om Abigail los met het mes. Zonder aarzeling tilde hij haar opnieuw op zoals hij haar ook had gedragen tijdens hun eerste ontmoeting. Met Abigail in zijn armen rende Kota het gebouw uit, onderweg zijn pokémon terugkerend. Apollo vond het alleen nog nodig om een met een extra vuuraanval het gebouw half in de hens te steken. Straatje links, straatje rechts, nog een rechts en nog een links. Veilig genoeg. "Hoe?" Vroeg hij enkel met grote en verbaasde ogen aan het meisje.

Abi’s adem werd trillerig en haar hart ging steeds sneller slaan terwijl ze naar het raam keek waar Hibou nog geen paar minuten geleden verdwenen was. Ze merkte dat haar lichaam net zoals haar ademhaling begon te trillen en dat ze de controle langzaam maar zeker zou verliezen over zichzelf. Tranen verzamelden zich in haar ogen en het liefste wilde ze het uitgillen van frustratie, maar ze klemde haar kaken stevig op elkaar terwijl ze zichzelf dwong om rustig te blijven en een oplossing te zoeken voor dit probleem. Dat ging echter vrij lastig als ze al aan het hyperventileren was en ze enkel op Hibou kon vertrouwen. Wat als de mannen Hibou ook te pakken kregen? Ze wist zeker dat de man niet alleen was geweest. Ze kon niet geloven dat dit een valstrik was, de site had zo echt geleken! Abi deed haar best om haar ademhaling te controleren en keek op toen ze geluid hoorde. Was er hulp? Ze had geen idee, maar in elk geval werd ze zich steeds meer bewust van zichzelf en merkte ze nu pas dat haar schouder vreselijk veel pijn deed. Het was waarschijnlijk gekneusd en haar oog zou morgen waarschijnlijk blauw kleuren, maar daar kon ze zich nu niet op concentreren. Abi merkte tot haar voldoening dat haar ademhaling weer rustig was en draaide haar hoofd naar opzij toen de deur met een klap openging. Een gil verliet haar mond toen ze een paar mannen zag en een jongen zag verschijnen. Ze herkende hem algauw als de jongen die ze eerder had ontmoet. Kota! Dat was wel heel erg toevallig. Had hij geweten dat zij het was? Had hij haar eerder voorbij zien komen? Hibou had Kota nooit kunnen ontmoeten omdat hij toen nog niet in het team had gezeten, dus het moest wel toevallig zijn. Abi keek toe hoe Kota korte metten met de mannen maakte, haar bevrijdde en haar vervolgens optilde. Ze kreunde zachtjes toen haar schouder tegen zijn borstkas botste, maar legde haar hoofd suf tegen zijn borstkas neer toen deze begon te bonken. Ze moest niet vergeten dat ze nog geen half uur geleden een klap op haar hoofd had moeten incasseren en dat ze nog maar net wakker geworden was. Ze renden een paar straatjes door en kwamen toen tot stilstand. Abi keek Kota aan en beet op haar onderlip. Ze kon het beste gewoon eerlijk zijn. Hibou was inmiddels bij hun gekomen en keek haar zorgelijk aan. Ook Virus kwam aanzweven en leek boos te zijn op zichzelf. ‘Ik…’ Ze haalde diep adem en kreunde zachtjes toen ze zichzelf probeerde te bewegen, maar liet haar hoofd weer zwakjes tegen zijn borst vallen. ‘Ik was opzoek naar een Treecko voor bij mijn verzameling en vond dit gebouw op de website. Toen ik naar binnen wilde gaan sloeg één van die mannen mij opeens in mijn gezicht en ging ik tegen de vlakte. Alles wat ik daarna nog weet is dat ik vastgebonden wakker werd en dat jij me kwam redden.’ Ze beet op haar onderlip en liet haar ogen afdwalen naar de zijne. ‘Sorry dat ik je zo veel last heb bezorgd, Kota,’ fluisterde ze. ‘Ik… Ik heb nog een betrouwbaar adres waar ik de Treecko kan gaan halen, dus alles is goed nu.’ Daar probeerde ze vooral zichzelf mee te overtuigen, want haar schouder deed nog altijd enorm veel pijn en ze was duizelig.

Zijn adem was wat zwaarder geworden door het rennen met Abigail in zijn armen. Zijn donkere ogen staarde recht in de hare na zijn vraag. ‘Ik…’ Begon Abigail waarna ze wat probeerde te bewegen. Er klonk een zachte kreun voor ze haar hoofd opnieuw tegen zijn borstkas aanlegde. Vanuit zijn ooghoeken zag hij de noctowl aan komen vliegen die hem eerder had komen halen. Hij vermoedde dat het een van haar nieuwere pokémon was, gezien ze gezegd had dat ze ze verzamelde. Ook een Haunter kwam aanvliegen. Het was de evolutie van een Gastly dus gokte hij er op dat het de pokémon was die ze had toen ze hem voor het eerst ontmoette. In de verte klonken de sirenes van een brandweerauto. Die gingen natuurlijk naar het brandende huis dat Apollo veroorzaakt had. Ze zouden niets tegen hun kunnen doen, hij wilde ze wel eens uit zien leggen waarom ze een meisje vastgebonden hadden in een kamer. Bovendien had hij toch wel het geld om zich er uit te kopen, niets om zich zorgen over te maken. Waar hij zich wel zorgen over maakte was Abigail. ‘Ik was opzoek naar een Treecko voor bij mijn verzameling en vond dit gebouw op de website. Toen ik naar binnen wilde gaan sloeg één van die mannen mij opeens in mijn gezicht en ging ik tegen de vlakte. Alles wat ik daarna nog weet is dat ik vastgebonden wakker werd en dat jij me kwam redden.’ Vertelde Abigail hem waarna ze hem aan keek. Alles wat in het hoofd van de jongen rondspookte was 'wat?' Wie zou iemand als haar slaan? Wat voor reden zou je daar voor hebben? En haar vastbinden? Probeerde ze haar te kidnappen? ‘Sorry dat ik je zo veel last heb bezorgd, Kota.’ Fluisterde ze tegen hem. Waarom verontschuldigde ze zichzelf? Hij kon er met zijn hoofd niet bij. Ze hoefde zich nergens voor te verontschuldigen en toch deed ze het. ‘Ik… Ik heb nog een betrouwbaar adres waar ik de Treecko kan gaan halen, dus alles is goed nu.’ Vertelde ze hem. Mooi niet dus. Kota zuchtte terwijl hij zacht met zijn hoofd schudde. Met zijn rug ging hij tegen de muur aan staan en liet zich langzaam zakken tot hij op de grond zat. De arm onder Abigail's knieholtes haalde hij voorzichtig weg, dat zat simpelweg niet lekker. "Je hebt totaal geen reden om je te verontschuldigen, ik ben al lang blij dat je daar niet meer in die ruimte zit." Verzuchtte hij voor hij haar weer recht aankeek. De kreun, hoe zacht hij ook geweest was, toen ze zich probeerde te verplaatsen had niet goed geklonken. Hij wist zeker dat ze ergens pijn had, anders zou ze zo niet reageren als ze zich probeerde te bewegen. "En alles is niet goed. Die kerels hebben je geslagen. En, geen idee waar, maar je hebt nog ergens pijn." De ongeloof was nog in zijn ogen te zien terwijl hij tegen haar praatte.

Als ze al haar wonden, kneuzingen en potentiële wonden of kneuzingen ging opsommen dan kwam ze op dit uit: een gekneusde schouder, een wond op de zijkant van haar hoofd, een blauw of gekneusd oog en sowieso één van de volgende uren een bloedneus. De klap was wat meer gericht geweest naar haar wang en naar haar oog, maar hij had de zijkant van haar neus ook goed te pakken gehad. En ja, ze was op haar hoofd gevallen omdat ze de klap had op proberen te vangen met haar handen, maar die hadden het dus begeven omdat haar schouder krak zei. Ze kon niet geloven dat ze zichzelf weer zo erg in de nesten had gewerkt. En alles omdat ze per se naar de Treecko wilde kijken die zij aan te bieden hadden terwijl ze makkelijk de Treecko had kunnen nemen in het wat betrouwbaardere adoptiecentrum. Oké, de Treecko had een lichtelijk gebroken karakter, maar zo erg kon het toch niet zijn? Ze had er als een prima Pokémon uitgezien, maar Abi had echt alle opties willen afwegen. Haar vader had haar geleerd dat dat een goede eigenschap was van een Pokémon-verzamelaar, maar dat ze nooit al te kieskeurig kon zijn. Ze had het gevoel dat ze te kieskeurig was geweest. Ze had het gevoel dat ze de arme Treecko achtergelaten had vanwege haar karakter en dat ze naar een ‘betere’ Pokémon wilde gaan kijken. Ze voelde zichzelf nu wel verplicht om de andere Treecko mee te nemen. Het was haar taak om het een beter leven te geven. Dat ze haar in de box zou steken nadat hij het juiste level had bereikt om te evolueren wilde niet zeggen dat ze haar er nooit meer uit zou halen. Ze wist zeker dat als Hibou en Sombre de box ingingen dat ze hun er ook nog wel eens uit zou halen voor het één of ander. Misschien zou ze Hibou zelfs wel in het team laten, hij kon haar immers overal naartoe vliegen. Abi merkte nu pas dat ze volledig tegen Kota aanlag omdat hij tegen de muur was gaan zitten en hoewel ze bloosde durfde ze zichzelf niet te verplaatsen. ‘Ja, bedankt nog voor die redding trouwens,’ sprak ze zachtjes tegen hem. ‘Hoewel ik er op de één of andere manier wel zelf uitgekomen zou zijn. Ooit.’ Ze zuchtte ten teken dat ze dat zelf niet eens geloofde. Ze had echt pech gehad als hij niet was komen opdagen of iemand anders. ‘Ik voel me prima,’ zei ze op koppige toon tegen hem. ‘Ik heb nergens last va..aa..n.’ Ze had geprobeerd om overeind te komen, maar haar hoofd tolde en haar schouder deed weer pijn. Ze viel weer half terug tegen hem aan en zuchtte geërgerd. ‘Ik wilde Treecko hebben,’ barstte ze opeens los tegen Kota. ‘Het was zo’n arm ding dat niet goed behandeld was geweest of zo en ik heb het gevoel dat ik haar in de steek heb gelaten,’ ging ze verder terwijl ze moeite had om haar tranen te bedwingen. ‘Maar nee, ik moest weer naar dat adres gaan waarover ik eerst al mijn twijfels had. En hier lig ik nu.’ Ze zuchtte nogmaals.

Om het simpel te zeggen, hij was in shock. Terwijl er met hem juist niets gebeurd was. Hij had al wel het een en het ander meegemaakt maar het was de eerste keer dat hem zoiets gebeurde. Door zijn nogal beschermende opvoeding had hij voor een deel nog geen flauw idee hoe de wereld in elkaar zat. Over dingen als deze had hij amper verstand terwijl over dingen waar anderen amper iets van wisten uren door zou kunnen praten. ‘Ja, bedankt nog voor die redding trouwens,’ zei Abigail tegen hem. Zacht schudde hij met zijn hoofd als teken dat ze hem niet hoefde te bedanken. Hij had het hoe dan ook toch wel gedaan. ‘Hoewel ik er op de één of andere manier wel zelf uitgekomen zou zijn. Ooit.’ De zucht die er achteraan kwam en het feit dat ze het woord 'ooit' er achteraan zei betekende dat het waarschijnlijk niet het geval was. Hoe zou je ooit moeten ontsnappen als je vast zat gebonden, er twee volwassen mannen waren én ze ook nog eens niet bij haar pokémon kon? ‘Ik voel me prima,’ reageerde het zwartharige meisje op een koppige toon. Blijkbaar was ze het er niet mee eens dat hij had gezegd dat ze pijn had. ‘Ik heb nergens last va..aa..n.’ De manier waarop de zin eindigde zei genoeg. Ze was proberen overeind te komen maar legde toch haar hoofd weer tegen zijn borstkas aan. Door de geërgerde zucht die volgde kreeg hij nog net iets meer medelijden met haar. Ze probeerde zo hard maar lukken leek het niet echt te doen. ‘Ik wilde Treecko hebben,’ begon ze. Kota schrok een beetje van de toon die ze er plotseling bij opzette. ‘Het was zo’n arm ding dat niet goed behandeld was geweest of zo en ik heb het gevoel dat ik haar in de steek heb gelaten,’ vervolgde Abigail. Haar ogen begonnen een beetje te glinsteren. ‘Maar nee, ik moest weer naar dat adres gaan waarover ik eerst al mijn twijfels had. En hier lig ik nu.’ Zei ze met een zucht. Zijn volgende acties volgde zonder gedachtes. Met zijn arm die hij nog om haar rug had liggen aaide hij zacht over haar bovenarm. Met zijn vrije hand veegde hij haar haren wat naar achter zodat haar gezicht goed te zien was. "Je hebt wel ergens last van. En die Treecko maakt het echt niet uit dat je al je opties verkent voor je een keuze maakt. Hij zal vast blij zijn dat je hem meeneemt en in goede handen bij je zijn. Daar heb ik alle vertrouwen in." Zei Kota met een zachte stem en een zachte blik in zijn ogen. Hij had geen flauw idee hoe hij mensen moest troosten dus deed enkel wat na zijn idee goed was. Zijn mondhoeken krulde langzaam omhoog terwijl hij naar haar keek. "Het komt allemaal goed. Nou, waar was die Treecko want dan ga ik hem met je halen."

Misschien deed ze er iets te dramatisch over, maar ze was duizelig door de klap en daarom dacht ze niet goed na over met wat voor toon ze in haar stem tegen Kota sprak. Wel had ze een beetje spijt toen ze zag dat de toon hem overduidelijk had laten schrikken, maar het leek er niet op te zijn dat hij zo erg geschrokken was dat hij haar van haar af wilde duwen of zo. Dat liet haar weer denken hoe ze ook alweer tegen hem aanlag nu. Normaal gezien zou ze gebloosd hebben en zo snel mogelijk weg proberen te zijn gekomen, maar nu merkte ze dat ze het wel fijn vond. Ze vond het fijn om tegen iemand aan te liggen die haar steun kon bieden. Kota was – op een paar uitzonderlijke gevallen na – de enige bij wie ze zich direct op haar gemak voelde. Iets in zijn uiterlijk of hoe hij deed zorgde er gewoon voor dat ze direct door hem gekalmeerd werd en haar ogen dwaalden af naar de zijne. Ze moesten vast wel raar zitten hier: hij tegen de muur leunend en zij half op hem liggend, maar dat kon haar voor nu niet schelen. Ze had sowieso het gevoel dat niemand haar zou pesten met Kota erbij. Misschien moest ze hem ooit een keertje over de pesterijen vertellen en dat ze hem zo dankbaar was dat hij haar niet pestte. Maar wat als dit een verkeerde inschatting was zoals met Duke? Wat als hij enkel aardig deed zodat hij later…? Nee, ze mocht er niet te veel bij nadenken. Bovendien zou Duke haar waarschijnlijk nooit gered hebben als ze in zo’n soort situatie had gezeten. Hij luisterde maar amper als ze het vroeger over haar Pokémon-verzameling had en bij Kota had ze het idee dat hij echt oprecht geïnteresseerd had geluisterd omdat hij vragen had gesteld. Abi schrok lichtelijk toen ze de zachte streling over haar arm voelde en Kota haar haren uit haar gezicht wegveegde. Ze voelde haar wangen rood worden en een verlegen glimlach speelde om haar lippen. Dit had niemand ooit eerder bij haar gedaan. Zou het dan toch allemaal oprecht zijn? Was Kota toch anders dan alle andere jongens die ze tot nu toe had ontmoet? Toen Kota begon met praten draaide ze haar hoofd naar de jongen toe en luisterde ze naar wat hij te zeggen had. Ze grinnikte lichtelijk. Zij was koppig, maar Kota was dat misschien ook wel. Zolang hij bleef volhouden dat ze wel iets had en zij niet zouden ze nog lang bezig zijn. ‘Of misschien ook niet,’ mompelde ze. ‘De Treecko leek echt op zichzelf gesteld te zijn. Ik denk dat ze nog best moeilijk kan gaan worden in de toekomst en dat er eerst een vertrouwensband moet komen.’ Ze glimlachte. Op dat vlak was de Treecko ook een soort van weggepest geweest en moest ze leren het vertrouwen terug te vinden in de mensen. Gelukkig had Abi hier wat minder last van, hoewel ze wel niet bepaald eerlijke twijfels had over Kota. Ze keek hem met grote ogen aan toen hij zijn woorden sprak. ‘Echt?’ vroeg ze en ze kon wel huilen van geluk. Met al haar kracht die ze had kwam ze lichtelijk overeind en drukte dankbaar een kus op zijn wang. ‘Dat zou echt zo lief van je zijn!’ riep ze enthousiast uit. Daarna zakte ze weer een beetje teleurgesteld in één. ‘Maar wat als ze besluit om niet met me mee te gaan?’ fluisterde ze. ‘Wat als ze me geen kans geeft?’ Ze keek Kota een tikkeltje onzeker aan.

Dat Abigail grinnikte zag hij als iets positiefs gezien het liet blijken dat ze wat rustiger en wat meer op haar gemak was. ‘Of misschien ook niet,’ mompelde ze echter. Dat klonk dan weer niet heel positief meer. ‘De Treecko leek echt op zichzelf gesteld te zijn. Ik denk dat ze nog best moeilijk kan gaan worden in de toekomst en dat er eerst een vertrouwensband moet komen.’ Vertelde ze met een glimlach. De glimlach er achter kon hij niet vatten gezien haar woorden niet echt als iets om over te lachen hadden geklonken. Gezien haar persoonlijkheid dat hij er alle vertrouwen in dat de pokémon haar wel zou gaan mogen. Want kom op, op die mannen na dan, wie zou haar nou niet mogen? Ze was vriendelijk, meestal vrolijk en nog eens mooi ook. Een combinatie die vrij moeilijk te vinden was in een wereld zo verdraaid als deze kon zijn. ‘Echt?’ Reageerde Abigail met grote ogen toen hij haar vertelde dat hij mee zou gaan om de andere Treecko op te halen. Hij had haar nu al twee keer zo goed als gered en had het gevoel dat het nog wel meer zou gebeuren. Dus waarom niet moeite besparen en mee gaan. Bovendien was ze leuk en dat niet alleen qua uiterlijk. Zo ver had hij haar een erg lief meisje gevonden waar hij graag meer mee zou optrekken. Kota bleef haast als bevroren zitten toen Abigail wat omhoog kwam en een kusje op zijn wang zette. Wat? Dat had hij totaal niet aan zien komen. ‘Dat zou echt zo lief van je zijn!’ Door de enthousiaste woorden van het meisje verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Kota's glimlach trok bij toen hij zag dat het grootste deel van de vrolijkheid verdween en Abigail weer een beetje in elkaar zakte. ‘Maar wat als ze besluit om niet met me mee te gaan? Wat als ze me geen kans geeft?’ Zei het meisje op een fluisterende toon met een onzekere blik in haar ogen. Voorzichtig boor Kota zijn hoofd wat naar voren om een klein kusje op haar voorhoofd te zetten. "Komt allemaal goed", fluisterde de jongen voor hij zijn hoofd weer terug naar achter deed om haar aan te kunnen kijken. "Nou moeten we met jou nog naar een dokter of gaan we eerst om de Treecko?"

Abi voelde een blos op haar wangen komen toen ze besefte dat ze Kota zojuist op zijn wang had gekust. Dat had ze echt nooit eerder gedaan bij een jongen die ze nog maar pas ontmoet had! Zelfs bij Duke had ze daar een paar dagen mee gewacht. De eerste kus had een paar weken geduurd omdat ze gewoon echt niet durfde. Duke had natuurlijk niet aangedrongen omdat hij wachtte op het perfecte moment dat hij haar terug kon winnen, dat hij volledig haar vertrouwen zou hebben. En waarschijnlijk was hij achterom haar rug toch wel met andere jongens bezig. Ze onderdrukte een zucht. Zou ze ooit een lieve kerel vinden die echt om haar zou geven? Kota was wel aardig, maar… Ze hadden elkaar nog maar net ontmoet. Ze mocht niet te hard van stapel lopen. Hoewel ze haar hart toch wel even betrapt had op sneller kloppen toen ze hem dat kusje had gegeven, maar dat kon ook komen door de spanning of door het feit dat ze hem gewoon direct aardig vond. Kota had namelijk iets om zich heen hangen dat haar weer een beetje vertrouwen in de mensheid gaf en Cecille trouwens ook. Het blonde meisje haar moed had haarzelf immers moed gegeven om één van die lastige jongens in Aquacorde Town in de rivier te duwen, maar schijnbaar niet om zichzelf te verdedigen tegen die mannen. Ach, hield ze zichzelf voor, ze had vastgebonden gezeten en had toch niks kunnen doen. Maar ergens wist ze wel dat het niet alleen daar aan had gelegen. Kota’s kusje op haar voorhoofd haalde haar uit haar gedachten en Abi bloosde door het lief gebaar. Ze trok een bedenkelijk gezicht op zijn vraag. ‘Eerst naar de Treecko,’ besloot ze. ‘Maar dan moeten we wel helemaal naar Santalune City.’ Ze ging er niet van uit dat Kota een flying type had, maar dat was niet nodig. Alsof Hibou wist dat zijn hulp nodig was ging hij voor haar staan en wierp een zorgelijke blik op haar. ‘We gaan de Treecko halen,’ zei ze vastberaden tegen haar Pokémon en Hibou klapte afkeurend met zijn vleugels, maar Abi deed al haar best om overeind te komen. Ze wilde haar lichaam half draaien zodat ze uit Kota’s schoot zou stappen, maar viel half op haar knieën en haar gezicht zweefde opeens niet ver van het zijnde vandaan, hun lippen slechts enkele centimeters verwijderd. ‘Sorry,’ mompelde Abi en ze voelde zichzelf rood worden terwijl ze zich moeizaam overeind duwde. Zijn schouder bood wel steun, maar Abi kromp lichtelijk in een toen ze overeind stond en haar schouder begon te kloppen. Ook voelde ze zich nog altijd duizelig en deed haar gezicht pijn. Hoezeer Hibou ook door zijn rug boog voor zijn trainster, Abi kon niet op hem gaan zitten en ze zuchtte gefrustreerd. Haar schouder deed te veel zeer en ze moest telkens even vermoeid uithijgen. En dus wierp ze een zielige blik op Kota, een pruillip makend en haar ogen die begonnen te glinsteren van de tranen.

De blos die op haar wangen was gekomen zag er wel schattig uit. Jammer genoeg maakte het al snel plaats voor een denkende blik door zijn eigen vraag. Hij had haar nog wel wat langer willen zien blozen, het was gewoonweg schattig. ‘Eerst naar de Treecko,’ besloot ze. De Noctowl sloeg een paar keer met zijn vleugels als teken dat hij het er niet bepaald mee eens was. Kota zelf eigenlijk ook niet, maar hij ging haar niet tegenspreken nu. Abigail draaide haar lichaam om omhoog te komen. Iets ging er mis waardoor haar hoofd wel héél dicht bij het zijne kwam hangen. ‘Sorry,’ mompelde ze voor ze verder overheen kwam. Zijn schouder gebruikend als een steunpunt. Kota bleef even zitten, hij was als bevroren door haar bijna val tegen zijn gezicht. Wow. Zodra ze helemaal stond kwam hij ook overeind. De Noctowl boog steeds verder naar voren maar Abigail stapte niet op. Haar blik richtte ze richting hem. Haar ogen glinsterde en haar mond was veranderd in een pruillipje. Directe medelijden dus. Kon een Noctowl eigenlijk twee mensen dragen? De pokémon was groter dan een Staraptor en van die wist hij dat er twee mensen op konden. Moest lukken toch? Hij zou zich anders later wel aan de pokémon verontschuldigen. Kota liep richting het zwartharige meisje en tilde haar voorzichtig op om haar vervolgens op de pokémon te zetten. "Kunnen we?"

Ze wist dat het een beetje gemeen was om een zielige blik naar hem te trekken zodat hij hopelijk de hint zou begrijpen en haar op de Pokémon zou tillen, maar ze had het gevoel dat als ze nu alles ging proberen uit te leggen dat ze daarmee een boel energie en tijd verspilde. Bovendien begon haar schouder nu echt wel zeer te doen. Hibou wierp haar een zorgelijke blik toe en probeerde nog meer door zijn rug te gaan, maar wat hij ook probeerde, het hielp gewoon niet. Hij was te groot voor Abi om haar volledig om zijn rug te laten klimmen zonder dat ze daarbij haar schouder pijn deed. Dat gaf hem echter nog meer het idee dat ze beter naar het Pokémon Center of naar het ziekenhuis konden gaan zodat Abi daar onderzocht kon worden, maar daar hadden ze nu niet al te veel meer aan. Hij wist dat als Abi eerst voor die Treecko wilde gaan dat ze ook voor die Treecko zouden gaan en met een lichte zucht – maar toch ook wel met samengeknepen ogen – keek hij naar de jongen die haar optilde en op zijn rug zette. Omdat hij al zo laag hing ging het deze keer beter en Abi pakte zichzelf goed vast aan de nek van de Pokémon. ‘Ja,’ sprak ze zacht tegen Kota en wachtte tot hij ook op Noctowl geklommen was. Noctowl steeg op en Abi wierp een blik naar beneden. Ze zag dat er inmiddels brandweerwagens en politieauto’s stonden op de plek waar ze net nog vast had gezeten en een beetje opgelucht zijnde leunde ze wat naar achteren. Ze had pas in de gaten dat haar rug tegen Kota leunde toen ze zich er van bewust werd, maar desondanks trok ze zichzelf niet terug. Ze deed net alsof ze te zwak was om weer naar voren te gaan – wat misschien niet eens geheel een leugen was – en wachtte tot ze in Santalune City aan zouden komen. Dit duurde jammer genoeg niet al te lang en even later stonden ze op de grond. ‘Het gaat wel,’ zei Abi nog tegen Kota voordat ze haar been over Hibou’s rug slingerde en vervolgens van haar Pokémon wilde glijden. Ze deed echter een verkeerde beweging en viel half van de normal type af waardoor een kreetje haar mond verliet.

Het antwoord op zijn vraag was kort en simpel. ‘Ja,’ zei het meisje waarna hij achterop de grote vogelpokémon stapte. Binnen een paar krachtige vleugelslagen zweefde ze boven de stad. Politie- en brandweerwagens stonden voor het gebouw waar het voorval van eerder was gebeurd. Abigail kwam wat tegen hem aan geleund. Er was het niet maar hij moest wel opletten dat hij niet achterover van de pokémon zou vallen. Dat betekende dat hij de spieren in zijn romp toch wel eens moest gebruiken. Erg vond hij het op zich niet gezien de vlucht alles behalve lang duurde. Bij Santalune City aangekomen zijnde landde de Noctowl voorzichtig op de grond. Kota sprong snel van de pokémon af maar voor hij de kans kreeg om haar te helpen weigerde Abigail zijn aanbod al. ‘Het gaat wel,’ weigerde ze het aanbod dat hij nog niet eens had kunnen doen. Het zwartharige meisje zwaaide haar been over de rug van de pokémon en gleed zo van zijn lichaam af. Of nouja dat was de bedoeling. Er werd een verkeerde beweging gemaakt waardoor ze half van de pokémon af viel. Een gil en het geluk dat hij dichtbij genoeg stond en zijn reactievermogen wakker was. Nog net wist Kota het meisje in zijn armen te vangen. "Ga ik je nou elke keer moeten redden?" Zei de jongen plagend met een glimlach op zijn gezicht.

Het leek net alsof ze dit expres deed, het constante in gevaar raken wanneer hij in de buurt was, maar dat was dus écht niet zo, hè. Ze vond het zelf ook vreselijk dat dit meerdere keren gebeurde en wilde dat het eindelijk eens op zou houden, dat het eindelijk er eens op begon te lijken dat ze het wel aankon. Dat ze wel voor zichzelf kon zorgen en dat ze niet afhankelijk hoefde te zijn van anderen. Maar tot nu toe viel dit helaas niet goed mee en ze was bijna elke keer dat ze er zelf op uit ging gewond geraakt of in een vervelende situatie beland. Dat met die mannen was gewoon pech geweest, hoewel ze, als ze eerlijk moest zijn, het ook wel had kunnen weten als ze iets minder naïef was geweest. Dus de volgende keer als ze enkel een adres zag en een foto van het gebouw, maar geen telefoonnummer, kon ze het beste niet meer langsgaan. Ze rilde bij het idee wat de mannen hadden kunnen doen met haar als Kota niet op was komen dagen. Het feit dat haar Pokémon niet in de buurt waren geweest toen het gebeurde was al helemaal erg. Het leek net alsof ze niet voor haar Pokémon kon zorgen, laat staan voor zichzelf. Abi voelde zich rood worden toen ze door Kota werd opgevangen en haar voorhoofd bijna tegen het zijne leunde. ‘Ik was ook niet van plan om hier een gewoonte van te maken,’ zei ze en ze keek hem verlegen aan. De glimlach op zijn gezicht verried echter dat hij er niet geïrriteerd om was of zo en al iets meer relaxt zijnde zette Abi haar voeten op de grond en maakte zich los uit zijn greep. Ze keerde Hibou terug in zijn Poké Ball en keek naar Virus welke deze keer wel dicht bij haar bleef. ‘Wacht eens even…’ Ze keek haar Pokémon met grote ogen aan. ‘Je had gewoon door die deur kunnen zweven om me te komen redden!’ Virus keek haar even aan, maar barstte daarna in lachen uit alsof hij daar zelf ook nu pas op kwam. ‘Haunt, haunt, haunt!’ Lachend zweefde hij vooruit en Abi zuchtte. ‘We gaan gewoon die Treecko ophalen en vergeten dat dit ooit is gebeurd,’ zei ze beschaamd tegen Kota, maar haar schouder en haar gezicht toonden aan dat dit geen droom was.

‘Ik was ook niet van plan om hier een gewoonte van te maken,’ reageerde de zwartharige met een verlegen blik in haar ogen. Schattig. Zo schattig dat hij het niet eens door had dan hun hoofden aardig dicht bij elkaar zaten. Zodra het meisje haar voeten op de grond zette liet hij haar weer los. Desondanks dat het haar niet altijd even goed lukte probeerde ze toch op eigen benen te staan. De Noctowl werd terug in zijn pokéball gezogen en de Haunter kwam dichterbij zweven. ‘Wacht eens even…’ begon Abigail. ‘Je had gewoon door die deur kunnen zweven om me te komen redden!’ De blik in de ogen van de Ghost pokémon liet genoeg merken dat hij daar zelf ook niet aan had gedacht. Al lachend zweefde de pokémon weer van hun weg. Kota kon het zelf ook niet laten om er een beetje over te grinniken. ‘We gaan gewoon die Treecko ophalen en vergeten dat dit ooit is gebeurd,’ zei ze. Het tweetal liep richting de plaats waar de wel echte Treecko zou moeten zijn. Een vrouwtje achter de balie keek verbaast op toen ze het tweetal naar binnen zag lopen. Moest ook wel gezien Abigail er waarschijnlijk een heel stuk gehandhaafder uit dan toen ze er eerder was die dag. Bovendien was hij er nu ook bij. Nu maar hopen dat het vrouwtje niet zou concluderen dat hij dat had gedaan.

Abi was het niet altijd eens met het feit dat haar Haunter zich niks aantrok van de vervelende situatie waarin ze verkeerde en zijn schuld zo snel weglachte, maar ze moest wel toegeven dat hij grappig was. Ze onderdrukte nogmaals een zucht en liep toen de fokkerij binnen. Ze glimlachte naar de vrouw die haar een bezorgde blik toewierp. ‘Het bleek dat het toch niet zo’n eerlijke handel was daar,’ zei Abi tegen de vrouw. De vrouw gaf een knikje omdat ze aanvoelde dat Abi er meer niet over kwijt wilde hebben, maar glimlachte vervolgens en wenkte hun. Niet veel later stonden ze bij de kooi van de Treecko en Abi keek naar binnen. Ze lag nog altijd onderuitgezakt met haar armen over elkaar geslagen. Toen Abi zachtjes tegen de tralies tikte keek de Pokémon naar opzij. Ze deed haar best om haar blik ongeïnteresseerd te houden, maar de nieuwsgierige twinkeling in haar ogen zei Abi genoeg. ‘Ik neem haar,’ zei ze vastberaden. De Treecko stond op alsof ze het begrepen had en liep langzaam naar buiten toen de tralies voor haar geopend werden. Even keken Pokémon en trainer elkaar kort aan. ‘Verte,’ besloot Abi toen. ‘Ik noem je Verte.’ Verte betekende groen in het Frans en dat omschreef de Pokémon toch echt wel. ‘Dan neem ik jullie weer mee voor wat documenten te ondertekenen. Maar jij kent het al,’ zei de vrouw glimlachend en ging hun opnieuw voor. Het documenten ondertekenen duurde niet lang en niet veel later liep Abi weer naar buiten. Ze keek over haar schouder om te zien of Kota en Verte volgden. ‘Ik heb wel een beetje een chaos gemaakt van je vrije dag,’ zei Abi op verontschuldigende toon tegen hem. ‘Had je nog plannen voor de rest van de dag?’ Ze hoopte van niet. Ze hoopte dat ze nog even bij elkaar konden blijven. Ze schrok van de gedachte en dwong om aan iets anders te denken. Misschien dat zij binnenkort maar eens het ziekenhuis zou bezoeken om die schouder van haar na te laten kijken.