Dangerous. [&KOTA DAIKI]

‘Het bleek dat het toch niet zo’n eerlijke handel was daar,’ zei Abigail met een glimlach tegen de vrouw. De vrouw knikte enkel voor ze het tweetal naar de pokémon bracht. In het hok zat een Treecko met haar amen over elkaar heen geslagen in een hoekje. Abigail tikte zacht tegen de tralies en kreeg al snel de aandacht van de groene pokémon te pakken. ‘Ik neem haar,’ zei het zwartharige meisje. Er verscheen een automatische glimlach op Kota's gezicht toen de pokémon op stond en het hok uit wandelde. ‘Verte,’ besloot Abigail na de pokémon enkele secondes aangekeken te hebben. ‘Ik noem je Verte.’ Een toepasselijke naam voor de Treecko. ‘Dan neem ik jullie weer mee voor wat documenten te ondertekenen. Maar jij kent het al,’ zei de vrouw voor ze hun voor ging naar de plek waar enkele papieren ondertekend moesten worden. Een paar minuten later liep het drietal het gebouw uit, Abigail voorop. ‘Ik heb wel een beetje een chaos gemaakt van je vrije dag,’ verontschuldigde het zwartharige meisje zich. ‘Had je nog plannen voor de rest van de dag?’ vroeg ze hem vervolgens. Kota schudde net met zijn hoofd van niet toen zijn telefoon een zacht belletje liet horen. De melding voor berichten was een 'ping' geluidje dus als hij 'tringeling' hoorde betekende het dat het zijn vader was. Dat had hij speciaal zo ingesteld om niet op zijn kop te krijgen als hij niet meteen op iets reageerde. Snel liet Kota zijn ogen over het bericht gaan.

Hallo zoon,

Gezien je bericht van een paar dagen geleden neem ik aan dat je nog steeds in Kalos bent. Dat komt namelijk mooi uit. Deze avond zal er een belangrijk gala plaatsvinden in Anistar City. Ik wil dat jij daar heen gaat, en ik verwacht jouw opperbeste gedag. Je word er verwacht om 20:00. Overigens is het de bedoeling dat iedereen vergezelt word door een partner. Zorg er voor dat je iemand mee neemt die mijn naam niet tot schade brengt. Ik verwacht na het gala van je te horen.

- Norio Daiki

Kota kneep even in zijn mobiel. Wat was dit nou weer voor plotselinge opdracht? Hij moest voor de avond in Anistar City zijn, daar naar een gala en een date meenemen? Waar sloeg dat nou weer op? Had hij het niet eerder kunnen zeggen. Dit verpestte het goede humeur waarin de zwartharige jongen op het moment verkeerde. Zuchtend draaide hij zijn mobiel richting Abigail zodat ze zou kunnen lezen wat er aan de hand was. "Blijkbaar heb ik wel plannen. En ik hoop dat jij die niet hebt want ik zou je graag meenemen naar dat gala. Met jou er bij is het misschien wél te doen", zei Kota met een hoopvolle maar ongemakkelijke blik in zijn ogen. Wat was dit nou weer voor een manier om een meisje mee te vragen naar een gala? Wat was deze hele situatie überhaupt?

[Kota wil huilen door z'n vader, for real]

Abi hoorde wel dat Kota een bericht binnenkreeg, maar deed net alsof ze het niet hoorde. Het waren haar zaken immers niet en ze boog zich naar voren. Ze hurkte voor Verte neer zodat deze haar aan kon kijken en stak twijfelend haar hand uit naar de Treecko, maar deze keek haar in plaats van het aan te nemen lichtelijk zorgzaam aan en liet haar pootje naar Abi’s oog glijden. Abi glimlachte kort toen het pootje contact maakte met haar huid. ‘Het is oké,’ fluisterde ze. Dacht Verte soms dat zij mishandeld werd? Dacht de Pokémon soms dacht ze iets gemeenschappelijk hadden? Nou ja, ze was vroeger wel veel gepest geweest op haar vorige school én had rare dingen met haar broer meegemaakt, dus op dat vlak kon ze ook wel begrijpen hoe Verte zich voelde omdat haar trainer zich als een zak jegens haar gedragen had. Maar Verte leek te merken dat er meer met haar trainer was en een blik van begrip ontstond in haar ogen. Daarna gaf ze Abi een knikje en wees naar een Poké Ball dat aan haar riem hing. Ze wilde waarschijnlijk teruggekeerd worden. Abi haalde de Poké Ball tevoorschijn, keerde Verte terug en draaide haar hoofd toen naar Virus. Net toen ze iets tegen hem wilde zeggen hield Kota opeens zijn mobiel naar haar toe en Abi las het bericht. Ze fronste haar wenkbrauwen. Was dit zijn vader? Klonk als een lekker type, zeg. Erger dan haar moeder die de kans koos van haar broer in elk geval. Ze beet op haar onderlip toen ze de ongemakkelijke houding van Kota zag. Arme Kota! Er ontstond echter een glimlach om haar lippen toen hij haar vroeg en ze voelde ook een blos over haar wangen komen. ‘Ik heb geen plannen, nee,’ zei ze zacht. ‘Hoewel ik dan wel éérst nog even langs het ziekenhuis wil gaan voordat we druk gaan beginnen shoppen.’ Ze grinnikte naar hem. ‘Ik heb namelijk echt niks om aan te doen naar een gala.’ Wist zij veel dat ze daar gevraagd voor zou worden. Ze werd opeens doodnerveus. Dadelijk bracht ze Kota wel te schande! Nee, daar mocht ze nu niet aan denken. Dadelijk zou ze niet meer willen gaan. ‘Ga je mee naar het ziekenhuis of ontmoeten we elkaar hier weer over een klein uurtje?’ Ze keek de jongen vragend aan.

Zodra Kota zag dat het meisje fronste voelde hij de spijt al opkomen. Spijt dat hij dit aan haar had laten zien. Hij kon haar toch niet met zijn problemen gaan opzadelen of wel? Nee, natuurlijk niet. De glimlach die op haar gezicht verscheen liet het spijt meteen verdwijnen. De lichte blos die over haar wangen kwam zag er zo schattig uit. ‘Ik heb geen plannen, nee,’ reageerde Abigail op een zachte toon. Kota's hart maakte een sprongetje. Op een of andere manier maakte dit hem zo vreselijk vrolijk. Ineens vond hij het helemaal niet erg meer dat zijn vader dit had gedaan. ‘Hoewel ik dan wel éérst nog even langs het ziekenhuis wil gaan voordat we druk gaan beginnen shoppen.’ Kota knikte bevestigend op de woorden die het zwartharige meisje grinnikend uitsprak. "Daar valt niet over te discussiëren", zei Kota met een glimlach. Hij wilde haar so wie so al naar het ziekenhuis brengen om haar te laten checken. Als ze niet had gewild zou hij er nog op aangedrongen hebben. ‘Ik heb namelijk echt niks om aan te doen naar een gala' verklaarde Abigail het shop gedeelte. Er werden vrij hoge eisen gesteld aan hoe je gekleed was op dat soort gelegenheden. Het was dan wel zo handig dat ze zeker iets had dat geschikt was. ‘Ga je mee naar het ziekenhuis of ontmoeten we elkaar hier weer over een klein uurtje?’ vroeg Abigail hem met een vragende blik in haar ogen. Een glimlachje verscheen op zijn gezicht. "Ik ga mee voor er nog wat met gebeurd", zei hij zacht grinnikend.

[Aaaaahw te cute, dan kunnen ze elkaar troosten]