Help. [&KOTA DAIKI]

Abigail slikte terwijl ze over haar schouder keek. Haar vertrouwde huis. Het huis waar ze een paar maanden had gewoond, maar waar ze zichzelf tot nu toe comfortabeler had gevoeld dan in het oude huis waar haar broer woonde. De gedachten aan haar broer liet haar rillen en het meisje richtte haar blik naar voren. Wat als ze haar weg niet zou vinden? Wat als ze iemand zou tegenkomen die haar weer zou pesten? Wat als er weer zo’n jongen zou zitten die gore opmerkingen naar haar maakte? Ze wist dat ze een mooie meid was. Dat wist ze gewoon. Niet om arrogant te doen, maar ze werd constant gepest door grote groepen meiden en als groepjes meiden je begonnen te pesten dan waren ze jaloers op je. Om te beginnen had ze lange wimpers. Veel meiden hadden korte wimpers en hoezeer ze ook probeerden met verschillende soorten mascara’s, ze kregen hun wimpers maar niet langer. Abigail had geen mascara nodig, maar gebruikte het soms wel om haar donkergrijze ogen te accentueren. Om verder te gaan had ze dankzij veel sporten een mooi lichaam waarbij je de buikspieren goed kon zien. Niet dat Abigail dat echt liet zien. Verder dan een jurkje of een topje waarin je haar figuur kon zien ging ze toch niet. Ze droeg soms wel eens korte shorts – zoals vandaag – maar voor de rest ook eigenlijk niet. Ze droeg vandaag een topje waardoor je de halsuitsnijding goed kon zien en een blik kon werpen op haar boezem. Ze waren gelukkig niet al té groot, maar toch groter dan ze zou willen. Het trok gewoon veel te veel aandacht. Dan zou je kunnen zeggen dat ze dat kon verhinderen door andere kleding aan te trekken, maar Abigail weigerde om haar lichaam te verbergen. Jongens hadden al genoeg kapot gemaakt in haar leven, met name haar broer.

Het was haar broer geweest waar ze het meeste schrik voor had en waar ze tot nu toe nog altijd nachtmerries over had. Het was haar broer geweest die haar zestiende verjaardag tot een hel had gemaakt. Ze zou nooit meer vergeten hoe hij voor haar gestaan had toen ze haar kamer was binnengegaan, hoe hij de weg had geblokkeerd en vervolgen zijn hand naar het slot had gebracht om deze om te draaien. Vervolgens had hij haar een duw gegeven zodat ze op het bed terechtkwam en was hij over haar heen gaan hangen. Hij had haar handen in de matras gedrukt en zorgvuldig al eerst het raam gesloten zodat niemand haar hulpkreten zou horen. Het was echter die afleiding die ze had kunnen gebruiken om hem eerst in zijn hand te bijten en daarna een trap in zijn maagstreek te geven. Bij het ontsnappen aan zijn klauwen had ze zichzelf hard gesneden aan het raam, maar ze had er niks over durven zeggen tegen haar ouders. Pas een jaar later toen haar vader haar een Poké Ball had gegeven zodat ze vrienden kon worden met Gastly zonder dat ze telkens naar de Pokémon Tower hoefde te gaan was alles eruit gekomen: haar aanvaring met haar broer, de pesterijen op school en de vulgaire gebaren van de jongens. Haar vader was duidelijk geschrokken geweest, had haar broer op het matje geroepen en was tegen hem tekeer gegaan. Om zijn blik te ontsnappen was Abigail weer naar de Pokémon Tower gevlucht en had Virus, haar Gastly, besloten om met haar mee te reizen. Samen hadden ze huilend afscheid genomen van zijn vrienden en waren haar vader en zij naar Kalos verhuisd. Gelukkig had hij een pand kunnen bemachtigen in Laverre City.

Abigail was ondertussen wel gewend aan enge dorpjes en enge routes zou je denken, maar dat was nog toen ze wist dat ze Pokémon om zich heen had die haar geen kwaad wilden doen. Hier waren weer andere Pokémon die haar zeker weten iets aan wilden doen. Ze wilde Virus echter niet tevoorschijn halen omdat ze hem eerst nog wat wilde laten rusten. Hij was vast moe van de trip naar Kalos en miste zijn vrienden enorm. Hij had tijd nodig voor zichzelf. Een aanvaring met andere Pokémon zou hem nu enkel boos maken en dat wilde hij niet. Abigail haalde diep adem en begaf zichzelf dan toch maar in de route. Ze wilde naar Lumiose City gaan, maar daarvoor moest ze eerst langs deze route gaan. Misschien zou de eerste Pokémon op haar lijstje een flying type worden zodat ze naar de verschillende steden kon vliegen. Of misschien zou ze ergens wel een fiets kunnen krijgen of zo. Het maakte haar niet uit, als ze zich maar iets sneller voort kon bewegen. Met een trilligere zucht ontweek Abigail een grote modderplas en wilde ze net verder lopen toen een gil haar mond ontsnapte omdat een grote Arbok tevoorschijn kwam. De Arbok leek van een veel hoger niveau te zijn dan haar Gastly en dus had ze aan hem niet zo veel. Ze herinnerde zichzelf er aan dat als ze ooit een Arbok wilde hebben dat ze het eerst bij een kleine schattige Ekans ging houden. De Arbok vloog naar voren en wilde haar bijten. Abigail sprong opzij zodat de tanden haar nog maar net misten en snel begon ze weg te rennen. Ze hoopte dat de veters van haar sneakers niet los zouden gaan zitten en dat haar blote benen niet al te vies zouden worden. Haar lange haar in elk geval al niet want die had ze in een rommelige knot op haar hoofd samen gebonden. Een gil ontsnapte haar mond nogmaals toen de Arbok dichterbij leek te komen en ze deed haar best om sneller te rennen. De Pokémon haalde echter uit met zijn staart en het raakte Abigail’s benen waardoor ze voorover viel. Ze beet op haar onderlip toen ze voelde dat haar knieën opengingen door de harde takjes waarop ze viel en ze rolde op haar rug om de staart nogmaals te ontwijken. Weer kwam ze overeind en begon ze te rennen, maar deze keer was het eerder hinken omdat haar knieën openlagen. Van schrik begon ze te huilen en al snikkend probeerde ze iets van een hulpbron te zoeken.

Kalos, Laverre City. Er was geen ontkennen meer aan, ditmaal was hij echt ver van zijn route afgedwaald. Op Zero had hij een stuk over het water moeten gaan om zo sneller bij de tweede Gym uit te komen. Het enige probleem was dat hij op open zee was uitgekomen en door gegaan in plaats van om te keren. Eenmaal in Kalos aangekomen leek het hem een beter plan om er even rond te kijken voor hij weer terug zou gaan naar Hoenn. Nu liep hij over de route bij Laverre city, het was er verassend donker. Hoewel het midden op de dag was leek het haast schemerig door de bebossing. Het deed zijn uiterlijk niet veel goed, helemaal niet met de kleding die hij er bij aan had. Een zwart shirt dat, apart genoeg, een capuchon had die hij over zijn hoofd had getrokken om zijn chronische bed head haren te verbergen. Zoals gewoonlijk hing er toch nog een deel van daar voren en verborg een deel van zijn oog. Daar onder droeg hij dan nog een donkerblauwe spijkerbroek wat er voor zorgde dat hij een groot duister geval werd in het gebied. Om uit te rusten was hij naast het pad tegen een boomstam gaan zitten, zo dat hij vanaf het pad niet te zien was. Apollo was uit zijn pokéball en lag opgekruld tot een balletje op zijn schoot te slapen. De vlammen van de pokémon waren waren uit zo lang ze niet in gevecht waren wat er voor zorgde dat hij een donker bolletje bleef. Alles was rustig tot er een plotselinge gil klonk, meteen zat de jongen recht overeind en sprong Apollo klaarwakker van zijn schoot. Kota keek om de stam van de boom en zag dat een Arbok iemand aanviel. "Go," zei hij tegen de Quilava. Met een Quick Attack vloog Apollo de bocht om en recht op de pokémon af, de vlammen schoten uit zijn nek en achterste. De Arbok werd naar verderop geduwd waarop de Quilava een Flame Wheel inzette en hem nogmaals raakte. Het vuur om de pokémon bleef doordraaien en er verscheen een fel wit licht. Uit het licht en vlammen verscheen er een andere pokémon. Een Typhlosion, Apollo was op een vrij apart moment geëvolueerd zonder echte aankondiging. Het was wel een stuk intimiderender zo en de Arbok leek het daar wel mee eens te zijn en kroop snel de bossen in. Kota was inmiddels achter de boom uit gekomen en stond aan de andere kant van zijn pokémon. Omdat Apollo met zijn vlammende nek tussen de twee in stond verlichtte hij hun beide lichtelijk. Bij Kota deed het hem er enkel nog enger uit laten zien maar het meisje was nu wel beter te zien. Ze was ongeveer van zijn leeftijd en hij moest eerlijk zeggen dat ze niet lelijk was. Alleen hij zei om een of andere reden niets en wachtte af tot zij wat zou doen.

De tranen voelden onaangenaam aan op haar huid, maar helaas was het maar een al te bekend gevoel voor Abi. Het was namelijk niet de eerste keer dat ze deze week huilde. Arcues, nee. Er ging geen dag voorbij dat ze niet huilde eigenlijk. Altijd werd ze wel huilend wakker of viel ze huilend in slaap. Dan droomde ze over haar broer of over de pesterijen op school. Het was niet dat nu ze iets ging doen wat ze leuk vond dat ze echt plezier had of zo, dat zou ze pas hebben wanneer ze er echt mee bezig was. En ze wist dat ze Virus op dit moment beter uit zijn Poké Ball had kunnen laten, maar het leek haar geen goed idee om de Pokémon met dit lastig te vallen. En dus bleef ze maar rennen. Totdat er op een gegeven moment iets roods door de omgeving schoot en tegen de Arbok sprong. Abi wist niet of het haar pijnlijke zwakke knieën waren of de angst die haar zowat verlamde, maar ze verloor haar evenwicht en viel voorover op de grond. Gelukkig was het gedeelte hier droger dan daarnet en lag ze niet in de modder. Ze liet zich zwakjes op haar zij zakken en keek met grote ogen naar het gevecht dat voor haar gaande was. Een Quilava evolueerde in een Typhlosion en even voelde Abi de angst verdwijnen terwijl ze naar de Pokémon keek die met gracieuze bewegingen een eind maakte aan de wraak van de Arbok. De Arbok ging weg, maar dat maakte het er voor Abi niet minder eng op. Hoewel de Typhlosion haar had geholpen wist ze niet of het een wilde Pokémon was of niet. Het antwoord kwam toen ze haar hoofd draaide… en een man voor haar zag staan. Dat het een jongen was had ze niet in de gaten omdat zijn donkere kleding hem vrij goed verborg en met een schreeuw ging Abi nog verder naar achteren. ‘Doe me alsjeblieft geen pijn,’ snikte ze. ‘Ik heb geen geld en ook geen Pokémon die tegen de jouwe zouden kunnen vechten.’ Ze week nog wat verder naar achteren en keek naar haar bloedende knieën. Ze was moe en ze beet op haar onderlip. ‘Ik… ik ga wel weg, maar laat me alsjeblieft met rust! Doe me geen pijn!’ riep ze en deze keer klonk het gejaagder dan daarnet.

Kota schrok van de schreeuw van het meisje dat wat verder achteruit kroop. Was er nog een wilde pokémon in de buurt? Gezien er geen reactie van Apollo kwam kon dat het geval niet zijn. ‘Doe me alsjeblieft geen pijn,’ zei het meisje snikkend. O damn ze had het over hem. Het was niet de eerste keer dat iets dergelijks gebeurde dus kon hij het haar ook echt niet kwalijk nemen. ‘Ik heb geen geld en ook geen Pokémon die tegen de jouwe zouden kunnen vechten.’ Vervolgde het meisje dat inmiddels nog verder naar achteren kroop. Kota zuchtte een keer, waarom moesten mensen altijd denken dat hij een wandelend probleem was. Apollo wierp inmiddels ook al een vragende blik op hem. De pokémon wilde dat hij er iets aan ging doen waarschijnlijk. Hij hield van mensen en vond het dan ook vervelend dat zijn trainer anderen soms bang waren. Toen hij nog een Cyndaquill was had hij zelfs een keer geprobeerd om het haar van zijn trainer er af te branden zodat hij er minder eng uit zou komen te zien. Gelukkig had Kota het op tijd door gehad en zijn pokémon vertelt dat een kaal hoofd alles behalve een goed plan zou zijn. ‘Ik… ik ga wel weg, maar laat me alsjeblieft met rust! Doe me geen pijn!’ Riep het meisje op een haastige manier. Kota trok de capuchon van zijn shirt van zijn hoofd en liep vooruit om een hand op de schouder van Apollo te leggen. De Typhlosion keerde terug in zijn pokéball en Kota liet een andere pokémon verschijnen. Aruna bracht ook licht met zich mee en werd over het algemeen als minder intimiderend te zijn. De Chimchar kwam op zijn schouder zitten en pakte de pluk haar die voor Kota's oog had gehangen aan van zijn trainer. "Ik ga je niets doen en wil ook niets van je hebben." Verzuchtte de zwartharige jongen waarna hij een paar stappen haar richting op zette. Kota hurkte neer voor het meisje. "Gaat het?"

[Ik begin me echt af te vragen waarom mobielposts altijd twee keer zo groot uitpakken maar het verklaart wel waarom ik er zeker een half uur aan bezig was

Abigail keek toe hoe de jongen zwijgzaam op haar neer stond te kijken. Om eerlijk te zijn wist ze niet wat ze erger vond: het feit dat hij zweeg en gewoon naar haar keek of het feit dat ze zichzelf allemaal scenario’s in haar hoofd aan het halen was van wat er zou kunnen gebeuren. Haar blik gleed naar de Typhlosion die niet naar haar aan het kijken was, maar naar zijn trainer. Was hij soms aan het afwachten tot hij van zijn trainer mocht aanvallen? Zat de trainer te berekenen hoe hij haar het beste kon benaderen? Ze had geen idee en om heel eerlijk te zijn wilde ze ook niet blijven wachten om het uit te vinden, maar wilde ze het liefste weg van hem gaan. Ze wilde dat ze de kracht had om op te staan en weg te lopen, maar zodra ze druk zette op haar voeten voelde ze een vreselijke pijn in haar knieën die haar liet stoppen. Ze onderdrukte een zucht en deed haar uiterste best om niet in paniek te raken, daar had ze op dit moment niet veel aan. Toch was dat makkelijker gezegd dan gedaan als je zo’n rotverleden had gehad met jongens. Als jongens zich in haar interesseerden dan deden ze dat enkel om vulgaire opmerkingen naar haar te maken of om later te proberen om haar te kussen. Ja, ze was al eens verliefd geweest op zo’n jongen, heel erg zelfs. Maar ze was gelukkig niet verliefd genoeg geweest om alles van hem toe te laten en was weg van hem gegaan toen bleek dat hij niet alleen interesse had in haar karakter, maar wel voornamelijk lichamelijke interesse. Abi werd uit haar gedachten gehaald toen de jongen zijn Typhlosion terugkeerde en een Chimchar in de plaats liet komen. Ze ontspande al iets meer. Hij had zijn kap van zijn hoofd gehaald zodat ze zijn gezicht kon zien en ze moest zeggen dat hij niet lelijk was. Ze dwong zichzelf op haar plaats te blijven toen de jongen voor haar hurkte en slikte terwijl ze hem aankeek. ‘Gaat wel,’ mompelde ze. Ze keek naar haar knieën. ‘Ik ben gevallen op een paar takken en denk dat één van mijn knieën gekneusd is.’ Ze slikte even. Dit was echt een moeizame start van haar reis. Zo had ze het zichzelf niet ingebeeld. ‘Ik wilde eigenlijk naar Lumiose City gaan, maar toen kwam die Arbok opeens en…’ Ze haalde haar schouders op terwijl ze een tikkeltje mismoedig naar haar knieën keek, maar in elk geval had de vreemde jongen wel een deel van haar angst weggehaald door te zeggen dat hij niks van haar moest hebben. Dat was dan alweer een meevaller.

Kota kon niets anders doen dan hopen dat ze niet nog een keer zou gillen of door gaan met het bang zijn. Het was de normale reactie, hij zag hem regelmatig wat maakte dat hij er haast gewend aan was. Dat nam niet weg dat het keer op keer vreselijk vond. Niemand vond het leuk als mensen bang voor je waren terwijl het niet je bedoeling was. ‘Gaat wel,’ reageerde het meisje mompelend. Kota volgde haar blik richting haar knieën, die zagen er niet geweldig uit op het moment. ‘Ik ben gevallen op een paar takken en denk dat één van mijn knieën gekneusd is.’ De zwartharige jongen knikte bevestigend. Beide knieën waren open en er zat zand om, een van de twee was ook roder van kleur dan de ander. Het zag er niet naar uit dat ze op die manier verder zou kunnen gaan. En Kota zou niet zijn wie hij was als hij haar niet zou helpen nu, zo zat zijn opvoeding in elkaar. ‘Ik wilde eigenlijk naar Lumiose City gaan, maar toen kwam die Arbok opeens en…’ zei het zwartharige meisje waarna ze haar schouders ophaalde. Lopen zou het voor haar echt niet worden. Ze moest gedragen worden. Zijn pokémon waren niet echt geschikt om mensen te dragen over het land. Of zij moest er een bij zich hebben of hij zou haar naar Lumiose City dragen, hij moest toch zelf ook die richting op. "Heb je toevallig een pokémon die je zou kunnen dragen? Want lopen ga ik je echt niet laten doen in deze toestand." Zei hij tegen het meisje waarna hij opstond. Door de plotselinge beweging verloor Aruna bijna haar evenwicht en liet daardoor zijn haren weer los. De zwarte lokken vielen weer voor een van zijn ogen. Hij draaide zich een kwartslag om. "Anders draag ik je wel gezien ik toch die richting op moet." Zei hij terwijl hij een van de zwarte plukken haar wat ronddraaide tussen twee vingers. Ja hij zou het doen als ze geen geschikte pokémon bij zich had. Nee hij was niet een of andere womanizer die het niet awkward zou vinden. Het enige dat hij zijn hele leven had gedragen was Apollo, al was dat nu niet meer mogelijk, maar nog nooit een vrouw. En dan al helemaal geen onbekende knappe vrouw.

Abi wist dat het weer te naïef was, maar ergens had ze het gevoel dat ze deze jongen wel kon vertrouwen. Ze had dankzij haar middelbare school al heel veel jongens leren kennen waardoor ze sommige jongens makkelijker kon inschatten dan de andere. Dankzij Duke had ze de eerste maanden een soort van afstand van jongens gehouden, maar haar vader had haar geleerd hoe ze jongens weer terug moest vertrouwen en hoe ze het beste op verschillende situaties kon reageren. Ze was echt blij met de steun van haar vader. Dankzij haar vader was ze niet volledig wantrouwend geworden tegenover jongens, was ze geen bitter persoon geworden die alles en iedereen haatte. Abi had dan ook totaal geen afkeer van andere personen, tenzij ze direct begonnen te flirten met haar, expres naar lichaamsdelen begonnen te staren of vulgaire bewegingen naar haar begonnen te maken. Ze moest toegeven dat de jongen geen van allen had gedaan en juist zijn best had gedaan om haar op de één of andere manier op haar gemak te stellen. Hij had zijn Typhlosion teruggekeerd en plaats laten maken voor een Chimchar. Dankzij haar obsessie met Pokémon kende ze veel van Pokémon. Ze had misschien niet kennis met ze gemaakt in het echt, maar ze wist wel wie ze waren, wat hun evoluties waren… Chimchar evolueerde in een Monferno en zou uiteindelijk in zijn laatste stadium als Infernape belanden. Dat wilde zeggen dat de jongen al een fire starter van de Johto-regio had en die van de Sinnoh-regio. Het zorgde er wel voor dat ze een bepaalde interesse naar hem kreeg, want ze wilde wel graag weten hoe hij de Pokémon had gekregen, aangezien zij ze ook graag aan haar verzameling toe wilde voegen. ‘Ik heb geen Pokémon die me kan dragen,’ sprak ze. ‘Ik heb een Gastly, maar het is door de afgelopen omstandigheden niet slim om hem nu uit zijn Poké Ball te laten.’ Dat laatste zei ze wat zachter en ze keek van de jongen weg. Ze wilde niet dat hij te veel emotie in haar ogen zou zien. Het was al erg genoeg dat hij haar bijna had zien huilen omdat ze achterna werd gezeten door een Arbok. Ze voelde haar wangen rood worden en een verlegen glimlach verspreidde zich rond haar lippen toen ze zijn woorden hoorde. Kuiltjes kwamen in haar wangen terecht en een blos verspreidde zich duidelijk om haar wangen. ‘Oh, dat is niet nodig, hoor,’ probeerde ze neutraal te antwoorden, maar ze was te verlegen. ‘Ik kom zelf wel overeind.’ En vervolgens probeerde ze zich met één hand omhoog te drukken, maar ze siste van de pijn en viel weer terug op haar plaats toen ze druk op haar knieën probeerde te zetten. ‘Oké,’ gaf ze toe omdat het echt niet anders ging. ‘Maar in Lumiose City zal ik zelf weer proberen te lopen. Ik wil je niet te veel tot last zijn.’ Was het dom om zich na haar verschrikkelijke mislukte relatie met Duke in te laten met een andere jongen, hem toestaan dat hij haar droeg terwijl het weer zo’n jongen kon zijn die misschien wel uit was op haar lichaam? Ze besloot hem het voordeel van de twijfel te geven, maar alleen omdat het echt niet anders kon.

‘Ik heb geen Pokémon die me kan dragen,’ vertelde het zwartharige meisje haar. Damn, dat betekende dat hij haar moest gaan dragen en hij wist niet heel zeker hoe hij zich daar nou over voelde. ‘Ik heb een Gastly, maar het is door de afgelopen omstandigheden niet slim om hem nu uit zijn Poké Ball te laten.’ Vertelde ze hem vervolgens. Nee Ghost type pokémon waren niet bepaald handig als er iemand gedragen moest worden. Naar wat die omstandigheden waren zou hij uit beleefdheid niet vragen. Helemaal niet gezien ze haar hoofd van hem weg draaide toen ze dat vertelde. Toch bleef de glimlach die op haar gezicht verscheen toen hij zei dat hij haar zou dragen dan niet onopgemerkt. ‘Oh, dat is niet nodig, hoor,’ zei ze vervolgens waarop Kota lichtelijk fronste. Hoe wilde ze ergens heen als ze niet kon lopen? Het zwartharige meisje probeerde nog overeind te komen en Kota probeerde haar arm nog te pakken toen hij zag dat ze opnieuw viel. Auw. ‘Oké,’ gaf het meisje uiteindelijk toe. ‘Maar in Lumiose City zal ik zelf weer proberen te lopen. Ik wil je niet te veel tot last zijn.’ Stelde ze er wel een consequentie aan. Kota knikte bevestigend waarna hij naast haar ging staan. Hij zakte door zijn knieën zodat hij geknield naast haar kwam te zitten. Zijn ene arm stak hij snel onder haar knieholtes langs en zijn andere arm achter haar rug. Met een soepele beweging tilde hij haar zo van de grond. Het was zo'n typische prinsessenhouding of zo'n houding waarmee de bruidegom zijn bruid over de drempel droeg. Een andere manier wist hij zo snel niet gezien hij liever zo min mogelijk mensen aan zijn rug had. Nieuwsgierig snuffelde Aruna aan het hoofd van het meisje dat nu dicht bij haar hing. "Ready?"

Terwijl Abi wachtte totdat de jongen naast haar stond inspecteerde ze haar wond. Het zag er waarschijnlijk gruwelijker uit dan dat het daadwerkelijk was, maar door de donkere omgeving kon ze het nog minder goed zien. Het deed in elk geval verschrikkelijk veel pijn en het liet haar veel te afhankelijk zijn van iemand die ze eigenlijk nog maar sinds te kort kende. Ze wist dat ze daarnet naar hem glimlachte toen hij voorstelde om haar te dragen, maar eigenlijk maakte het feit dat ze afhankelijk van hem zou zijn als ze in zijn armen zou liggen haar ongemakkelijk. Ze wilde het liefste niet afhankelijk zijn van iemand, maar in dit geval had ze helaas niet zo heel veel keuze. De jongen leek echter geen slechte bedoelingen met haar te hebben, maar toch kromp Abi even in één toen hij naast haar knielde. Ze stak haar armen een klein beetje in de lucht zodat het optillen makkelijker zou gaan. Ze bloosde lichtelijk toen ze zijn armen onder haar knieholtes voelde en ze kon er niks aan doen, maar plotseling lachte ze even. Het was echter haar bedoeling om te lachen, maar het kwam er uit als een giechel en Abi voelde haar hoofd rood worden. Snel wendde ze haar blik van hem af, maar moest haar armen wel om zijn nek slaan omdat ze ondersteuning nodig had. Hij zou haar niet alleen zo kunnen optillen en daarbij heel haar gewicht moeten ondersteunen. Bovendien als hij zijn grip verloor dan had ze tenminste ergens nog grip op. Dan kon ze haar voeten ook sneller onder haar zetten, alleen voor zijn nek zou het dan wat minder aangenaam zijn. Dus de conclusie was dat hij haar maar beter niet kon laten vallen. Met een lichte glimlach keek Abi naar de Chimchar die zich naar haar voortbewoog en aan haar begon te snuffelen. Weer begon ze zachtjes te giechelen en stak ze haar vingers uit naar de Chimchar. Voorzichtig liet ze haar vingers langs de wang van de Chimchar glijden zodat ze het kon aaien, haar ene arm nog altijd steun zoekend om de nek van de jongen. ‘Mijn naam is trouwens Abigail,’ sprak ze omdat het zo toch makkelijker communiceren met elkaar was en het misschien minder awkward werd. Haar hoofd deed echter zeer van zo weinig mogelijk contact met hem te maken en dus liet ze haar hoofd maar gewoon rusten tegen zijn borstkas. ‘Waar heb je die Chimchar en die Typhlosion eigenlijk vandaan als ik vragen mag?’ Ze bloosde even door de plotselinge vraag. ‘Ik verzamel Pokémon,’ legde ze verder uit. ‘Dus vandaar mijn interesse. Ik vind het altijd leuk om verhalen te horen waar de mensen hun Pokémon vandaan hebben gehaald.’ Hopelijk kwam ze nu niet als een weirdo over of zo.

De giechel die klonk toen hij haar optilde liet een grijnsje verschijnen op Kota's gezicht. Als meisjes zo op hem reageerde voelde hij zich voor de verandering een keer niet de enge boeman. Haar armen sloeg ze om zijn nek zodat ze zelf wat vat had op de situatie en haar dragen voor hem makkelijker werd. Door Aruna's gesnuffel giechelde het zwartharige meisje opnieuw. De neus van de Chimchar kon soms kietelen maar voelde over het algemeen gewoon grappig aan. Aruna genoot er van toen het meisje haar aaide. De pokémon had een serieus aandachtscomplex en wilde altijd aandacht van iedereen. Dat was dan ook precies de reden waarom hij haar verzorging op zich had gekregen. ‘Mijn naam is trouwens Abigail,’ stelde het meisje in zijn armen zich voor. Kota kon zichzelf wel voor z'n kop slaan, waarom had hij zich nog niet voorgesteld? "Ik ben Kota", stelde hij zichzelf ook voor. Kota zat in een dilemma met zichzelf. Moest hij haar aankijken als hij tegen haar praatte zoals hem geleerd was te doen bij iedereen. Of moest hij haar juist niet aankijken gezien hun hoofden toch al zo dicht op elkaar zaten. ‘Waar heb je die Chimchar en die Typhlosion eigenlijk vandaan als ik vragen mag?’ Vroeg het meisje. Uit automatisme keek hij haar toch aan en zag de blosjes op haar wangen. ‘Ik verzamel Pokémon. Dus vandaar mijn interesse. Ik vind het altijd leuk om verhalen te horen waar de mensen hun Pokémon vandaan hebben gehaald.’ Verklaarde Abigail haar plotselinge vraag. Vroeger was het de algemene droom om alle pokémon te verzamelen dus tegenwoordig was het al bijzonder als je zo iemand tegenkwam. "De Typhlosion heb ik als Cyndaquil van mijn moeder gekregen voor mijn twaalfde verjaardag. De Chimchar is een lang verhaal maar die heb ik ook gekregen omdat de eigenaar er niet voor kon zorgen." Vertelde Kota aan het meisje. Dat Aruna een soort opdracht via zijn vader was liet hij weg. Mensen vertellen dat je rijk was, was nooit een goed plan. Ze leken dan automatisch anders tegen je aan te gaan kijken en meestal werd het er niet leuker op. Kota realiseerde zich nu pas dat ze nog geen stap hadden gezet. In een normaal tempo begon hij te lopen richting Lumiose City.

De jongen stelde zichzelf voor als Kota en Abi merkte dat het niet direct een naam was die ze verwacht had bij deze jongen. Ze had een andere naam verwacht. Ze wist niet precies welke, maar ze had een gevaarlijkere naam gedacht. Kota klonk… alsof hij niet erg gevaarlijk was. Alsof hij wel zo over wilde komen naar anderen en zijn best deed om er intimiderend uit te zien, maar dat hij eigenlijk vanbinnen heel erg lief was. Naast een interesse in Pokémon had ze, zoals je misschien al kon merken, ook wel enige interesse in mensen. Ze vond het altijd leuk om over dat soort dingen na te denken of meer te weten te komen over de persoon zelf. Zo vond ze het ook interessant als ze wat meer over de achtergrond van de persoon te weten kwam, hoewel ze daar meestal niet naar vroeg omdat ze wist hoe vervelend het was om over je achtergrond te spreken wanneer deze alles behalve rooskleurig was. Zo wilde zij zelf over haar achtergrond niet al te veel kwijt omdat ze dan terugdacht aan de pesterijen en wat haar broer had geprobeerd bij haar. Vooral dat laatste liet haar wel eens ongemakkelijk voelen. Abi had pas in de gaten dat ze nog geen stap gezet hadden toen de jongens opeens begon te wandelen. Doordat de jongen zijn hoofd naar haar had gedraaid waren hun hoofden vrij dicht bij elkaar en Abi beet op de binnenkanten van haar wangen zodat ze hopelijk niet al te hard zou blozen onder zijn blik. Nu ze hem van zo dichtbij zag merkte ze pas echt dat het helemaal geen lelijke jongen was. Echt niet. ‘Het lucht me altijd op dat een Pokémon waar niet goed voor wordt gezorgd toch nog bij een goede eigenaar terechtkomt,’ sprak ze terwijl ze naar de Chimchar keek. De Chimchar leek alles behalve ondervoed of ongelukkig dus ze nam aan dat hij een goede job deed. Ook omdat ze zijn Quilava had zien evolueren in een Typhlosion vermoedde ze dat deze jongeman zijn Pokémon goed trainde. ‘Ikzelf heb enkel mijn Gastly tot mijn beschikking,’ zei ze en ze grinnikte even. ‘We zijn momenteel nog aan het uitzoeken wat ons eerste Pokémon wordt. Ik denk dat ik in de toekomst me ook bezig ga houden met adopteren, maar dat zal dan vooral om starters gaan die ik niet zomaar in het wild kan vangen. Of heel zielige Pokémon waar eerst niet goed voor werd gezorgd.’ De zwartharige dame draaide haar hoofd en keek Kota met een lichtelijk verlegen glimlach aan. ‘Ik weet dat veel mensen nu trainers zijn of iets in de richting van de Rangers willen gaan doen, maar Pokémon verzamelen is altijd al mijn droom geweest, dus…’

‘Het lucht me altijd op dat een Pokémon waar niet goed voor wordt gezorgd toch nog bij een goede eigenaar terechtkomt,’ reageerde het meisje op zijn uitleg over zijn pokémon. Het maakte hem ook wel blij dat er nog mensen zagen die het ook via de positieve kant bekeken. Aruna was inmiddels al van alles genoemd, een afdankertje, niet goed genoeg en zo voorts. Nu was er eindelijk iemand gekomen die ingezien had dat het niet het geval was. Aruna genoot inmiddels van de aandacht die ze van het meisje kreeg. ‘Ikzelf heb enkel mijn Gastly tot mijn beschikking,’ vertelde de zwartharige haar. Een Gastly was een heel andere pokémon dan zijn Typhlosion, Chimchar of Gyarados. Het meisje in zijn armen grinnikte even voor ze verder vertelde. ‘We zijn momenteel nog aan het uitzoeken wat ons eerste Pokémon wordt. Ik denk dat ik in de toekomst me ook bezig ga houden met adopteren, maar dat zal dan vooral om starters gaan die ik niet zomaar in het wild kan vangen. Of heel zielige Pokémon waar eerst niet goed voor werd gezorgd.’ Vertelde Abigail hem waarna ze hem met een klein glimlachje aan keek. Nu had hij toch bewondering voor het meisje gekregen. Het was iets wat je zo goed als nooit hoorde. ‘Ik weet dat veel mensen nu trainers zijn of iets in de richting van de Rangers willen gaan doen, maar Pokémon verzamelen is altijd al mijn droom geweest, dus…’ Zei ze tegen de jongen. Het was echt iets dat tegenwoordig amper nog voor kwam. Vroeger was het naast 'de sterkste pokémon trainer worden' de meest voorkomende droom. "Het mooiste en nobelste doel voor een trainer dat ik tot dusver gehoord heb", zei Kota met een vriendelijke glimlach op zijn gezegd. Uit haar woorden had hij geconcludeerd dat ze nog maar net aan haar reis begonnen was. Wat de volgende vraag niet meer dan logisch voor hem maakte. "Waar kom je dan ergens vandaan?"

Je kon het altijd merken aan Abi als ze ergens over praatte waar ze blij van werd: haar ogen begonnen een glans te krijgen die je eerder niet zag, een glimlach verliet haar lippen niet meer en soms begon ze sneller en harder te praten omdat ze haar enthousiasme niet altijd in de hand had. Deze keer werd dat wat getemperd omdat haar knieën veel zeer deden en ze een beetje duizelig was van al dat bloed en de stekende wonden. Maar dat nam niet weg dat ze het leuk vond om er over te praten en het apprecieerde dat Kota haar niet onderbrak. Soms praatte ze over haar ervaringen tegen andere trainers en dan zaten de meesten niet eens op te letten omdat het niet hun droom was en omdat ze zich er niet in konden vinden dat er iemand was die niks anders deed dan Pokémon vangen en ze trainde tot ze sterk waren. Ook kreeg ze vaak de vraag wat het nut voor die Pokémon was als ze eerst getraind werden tot een hoog niveau en daarna toch weer weggestoken werden alsof ze alleen maar daarvoor dienden. Als Abi dan probeerde uit te leggen dat zij ze waarschijnlijk ook wel voor gym battles of misschien ooit een toernooi ging gebruiken als ze daar haar eigen Pokémon voor mocht gebruiken dan reageerden ze al niet meer omdat ze zich er simpelweg niet voor interesseerden. ‘Bedankt,’ zei ze met een blos tegen de jongen en ze glimlachte waardoor de kuiltjes weer tevoorschijn kwamen in haar wangen. ‘Ik krijg soms te horen dat het egoïstisch is omdat ik de Pokémon na ze getraind te hebben weer wegsteek in een box, maar ze begrijpen niet dat het meer is dan dat. En dat ik ze er achteraf nog wel uithaal.’ Ze lachte. Natuurlijk haalde zij ze er wel uit. Al was het maar om ze even de benen te laten strekken. Of ze liet ze even bij haar vader achter, want hij kon zo’n aandacht ook wel appreciëren. ‘Ik ben afkomstig van Lavender Town, uit Kanto,’ beantwoordde ze zijn vraag en ze glimlachte zwakjes toen ze terugdacht aan het dorpje. ‘Dat dorpje is ook waar ik Virus heb leren kennen, mijn Gastly. Hij speelde altijd in de Pokémon Tower en ik volgde hem vaak waardoor ik bij zijn vrienden terecht kwam. Het bleek dat die Pokémon, een Haunter en een Gengar, gewoon een heel aparte speelruimte hadden! Het was geweldig om te zien.’ Ondanks dat ze een verlegen en teruggetrokken persoon was, vond ze het geweldig om over de Pokémon Tower, Lavender Town of haar Pokémon-verzameling te spreken. ‘Maar goed over mij,’ zei ze glimlachend. ‘Waar kom jij vandaan?’

‘Bedankt,’ reageerde het meisje op zijn complimentje. De glimlach die er op volgde zorgde voor kuiltjes in haar wangen. Dat in combinatie met de blos op haar wangen zorgde er voor dat hij ook glimlachte. ‘Ik krijg soms te horen dat het egoïstisch is omdat ik de Pokémon na ze getraind te hebben weer wegsteek in een box, maar ze begrijpen niet dat het meer is dan dat. En dat ik ze er achteraf nog wel uithaal.’ Vertelde ze hem. Zo'n mening hoorde hij wel vaker. Maar wat mensen niet wisten was dat de boxen vrij groot waren en dat pokémon op zich er een prima leven in hadden als ze er niet alleen waren. De jongen wierp haar een blik toe die liet merken dat hij begreep wat ze bedoelde. Mensen waren nogal snel met het trekken van hun oordeel en deden het vaak ook enkel vanuit hun opzicht zonder ook maar na te denken over de precieze situatie. ‘Ik ben afkomstig van Lavender Town, uit Kanto,’ beantwoordde Abigail zijn vraag. Kanto was een heel eind weg, ongeveer net zo ver weg als zijn thuis. Het was opvallend dat ze juist hier aan haar eis begonnen was terwijl ze uit Kanto kwam. Veel mensen begonnen hun reis in een andere regio maar met een doel als het hare was het wat minder gewoon. ‘Dat dorpje is ook waar ik Virus heb leren kennen, mijn Gastly. Hij speelde altijd in de Pokémon Tower en ik volgde hem vaak waardoor ik bij zijn vrienden terecht kwam. Het bleek dat die Pokémon, een Haunter en een Gengar, gewoon een heel aparte speelruimte hadden! Het was geweldig om te zien.’ Vertelde het zwartharige meisje hem. Hij had wel vaker over pokémon towers gehoord. Er waren vaak graven van overleden pokémon en bevonden zich ook regelmatig Ghost types zoals het meisje zei. "Dat zou ik wel eens willen zien daar", merkte Kota met een glimlach op. Hij was wel nieuwsgierig naar hoe zo'n plaats er uit zou zien en wat voor sfeer er zou hangen. ‘Maar goed over mij. Waar kom jij vandaan?’ Vroeg het meisje met een glimlach die haar gezicht sierde. Vragen werden vrijwel altijd terug gesteld, meestal uit beleefdheid. Abigail leek alleen wél echt geïnteresseerd te zijn in het antwoord dat hij zou gaan geven. "Ik kom van Mandarin Island South, de Orange Islands. Eigenlijk ben ik op reis in Hoenn maar ben een beetje uit de richting geraakt." Vertelde Kota waarna er een wat onhandige glimlach op zijn gezicht verscheen.

Abi kreeg een glimlach om haar gezicht toen Kota aangaf dat hij het daar wel eens zou willen zien. ‘Misschien kunnen we er ooit een keertje samen naartoe gaan,’ zei ze op een ietwat voorzichtige manier, want ze kon het niet laten om een beetje terughoudend en twijfelachtig te reageren. En dat was ook niet gek na alles wat ze had meegemaakt, maar ze had een goed gevoel bij deze jongen. Ze had niet het gevoel dat hij één bepaald doel voor ogen had met haar te helpen. Duke had haar alleen maar willen helpen omdat hij haar achteraf dan makkelijker harder kon pesten en omdat hij die foto natuurlijk kon maken. En ook omdat hij dacht dat ze dan sneller op het intieme over zou gaan, maar Abi had op dat vlak altijd de boot wat afgehouden. Ze wilde met intieme dingen niet te snel vooruit gaan en had kussen goed genoeg gevonden, hoewel ze hem soms ook wel eens had toegelaten als hij haar arm of haar been had gestreeld. Maar vanaf het moment dat hij dan afdwaalde naar haar dijen of richting haar boezems was gegaan had ze hem altijd weggeduwd en gezegd dat ze daar nog niet klaar voor was. In het begin had Duke begrijpend gereageerd, maar daarna was hij steeds een beetje verder gegaan en had haar op één punt in hun relatie zelfs uitgedaagd en voor ‘preuts’ uitgescholden. Ze wist dat het echter geen wraakactie was geweest om die foto van haar in de douche te maken, maar dat hij dat al eerder gepland had. Hij had zichzelf waarschijnlijk aangepraat dat ze wel met hem naar bed zou willen gaan. Ze vond het nog steeds stom dat ze hem de deur van de douche had laten bewaken, maar dat had ze juist gedaan om dat soort pesterijen te voorkomen. Ze had beter moeten weten dan dat. Abi dwong zichzelf om er weer met haar gedachten bij te zijn toen Kota sprak over waar hij vandaan kwam. ‘De Orange Islands,’ herhaalde ze zacht. ‘Die ken ik wel.’ Ze glimlachte naar hem. ‘Ik ben blij dat je van je pad geraakt bent,’ zei ze oprecht. ‘Anders had ik daar waarschijnlijk nog gelegen of voor mijn leven gerend voor die Arbok.’ Ze zei het met een omweg zodat ze niet letterlijk zou zeggen dat ze het aangenaam vond om hem te ontmoeten. ‘Maar de Orange Islands is wel een eindje hiervandaan.’