[Route 5] Believer

"Well... We zijn al aardig op weg naar Santalune City?" mompelde een bepaalde blondine tegen haar pokémon, die haar licht fronsend aankeek. Ze kwamen net uit het lokale Pokémoncenter naar buiten, uitgerust en al voor het vervolgen van hun barre tocht naar hun eindbestemming. Santalune City, de stad waar veel Trainers hier in Kalos hun reis begonnen en tevens hun eerste Gym uitdaagden. Cecille had nooit geloofd dat er echt verschil zat tussen de Gyms, het ging immers om het aantal badges die je had, maar ze wilde uiteraard wel bij het begin beginnen. En dat was - volgens velen - in Santalune; bewoond door Viola de Gymleader. Ze had gehoord dat de vrouw gebruik maakten van insectsoorten en dat kon op zich wel een probleem voor haar zijn. Vechttypes haalden nou niet bepaald veel damage uit bij insectsoorten, maar aan de andere kant gold het andersom ook weer. Ze zou dus met een goede strategie moeten komen, wilde ze van Viola winnen. Bovendien had ze nog een tweede pokémon nodig, maar tot nu toe was ze alleen maar van die veel voorkomende soorten tegengekomen. Pidgey, Caterpie; het zei haar allemaal niets. Ze wilde eentje die echte vechtlust had, eentje die bij haar en Sivar paste, maar ze wist bij Arceus niet waar ze die kon vinden. Totdat ze de informatie verkreeg dat er hier in deze streek wel degelijk een vechtpokémon huisde en Cecille zou niet rusten vandaag tot ze die gevonden had. Sivar scheen ook al aardig enthousiast te zijn over het feit dat hij eindelijk een teamgenoot kreeg. Hij kon zelfs niet wachten om een nieuwe vriend te maken. De blondine keek toe hoe haar Tyrogue een vrolijk hupje in zijn stappen had zitten en glimlachte een beetje verbitterd toen ze zich iets realiseerde. Sivar zou eerst die pokémon moeten aanvallen voordat ze het konden vangen. Zou dat hun nog niet bestaande band kunnen beschadigen?

Cecille had samen met Sivar gepland om direct door de Route te reizen, terwijl ze op zoek gingen naar deze zogenaamde vechter. Ze verlieten het gebied echter pas wanneer ze hun missie hadden volbracht en vanaf dan was het weer trainen geblazen. Ze wilde immers een goede kans maken in haar gymgevecht en dat ging alleen met goede trainingen. "Houd je ogen goed open, Sivar," waarschuwde de blondine haar pokémon. Deze knikte uitbundig, waarop hij al lopend om zich heen keek. Dit ging uiteraard niet zonder gevaar, want hij struikelde na drie stappen al bijna over zijn eigen poten. Cecille gebeurde ongeveer precies hetzelfde niet veel later. "We weten niet hoe deze pokémon uitziet, maar als het echt een vechter is, dan zullen we het wel herkennen." Met die woorden besloten ze getweeën op pad te gaan. Zowel Cecille als Sivar deden beiden hun best om hun doelwit te spotten, maar dat ging nogal moeilijk als je niet wist hoe die eruit zag. Het meisje wist niet hoe lang ze daadwerkelijk zochten, maar het voelde in ieder geval als dagen aan. En succes hadden ze niet echt. Met een plof liet ze zichzelf op de grond zakken en keek ze de Tyrogue al zittend teleurgesteld aan. "Waarom kom je nooit iets tegen als je het zoekt? Dat maakt me echt zwaar chagrijnig," klaagde ze tegen hem. Hij scheen er net zoveel last van te hebben als haar, want hij schopte kwaad tegen een hoopje gras aan. Cecille leunde zuchtend achterover, zoekend naar de boomstam waar ze zeker van was dat ze er dicht tegen aan was gaan zitten. Sivar, echter, scheen iets gehoord te hebben en hield alert zijn gebalde vuisten voor zijn kleine lijfje. Binnen een flits kwam er een figuur langs Cecille af, die met dezelfde snelheid Sivar probeerde neer te malen, maar die had het te snel door en hield met gemak de trap tegen die hem werd gegeven.

Zijn trainer, die nog altijd beduusd was door de kleine windvlaag die ze net had gevoeld, keek op en zag uiteindelijk dat er weer een pokémon ten tonele was verschenen. Alleen deze pokémon zag er anders uit dan die wat ze eerder vandaag hadden gezien. Dit was geen basic pokémon, maar eentje die Cecille nog nooit van haar leven had gezien - een klein pandabeertje die iets van een blaadje in z'n bek had. Was dit dan de pokémon waar ze over gehoord had? Pancham? Sivar had de trap gecounterd door hem met zijn arm te blokkeren en gaf nu zelf een stoot met zijn vrije poot. Zijn tegenstander sprong meteen aan de kant, maar bleef verder even staan. Dit gaf Cecille de tijd om de pokémon in zich op te nemen en te constateren dat ze nu negentig procent zeker was van het feit dat dit Pancham was. Het duurde niet lang of ze besloot weer de aanval in te zetten. "Sivar, dit is onze target! Maak je klaar!" De Tyrogue grijnsde breed, waarop hij uitdagend naar de Pancham keek en vervolgens zijn houding weer aannam. Dit was voor zijn Trainer het teken om een bevel te geven. "Begin maar met je Fake Out!" Gehoorzaam sprintte hij meteen op zijn tegenstander af, die, ondanks de gegilde waarschuwing, niet de kans had om de aanval te ontwijken. Dit resulteerde erin dat hij niet meer kon bewegen. "Tijd voor een Brick Break!" Sivar bracht zijn rechterpoot omhoog en sloeg niet veel later met de zijkant van zijn poot tegen de panda aan. Deze kermde van de pijn, maar gaf zich uiteraard nog niet gewonnen. Dit zorgde er echter alleen maar voor dat Cecille hem meer wilde.

De Pancham reageerde door een Arm Thrust in te zetten, die Sivar herhaaldelijk raakte. "Laat je niet kennen Sivar! Counter met je Tackle!" Zijn tegenstander was dit keer sneller en ontweek de aanval, waarop zowel de Tyrogue als zijn Trainer op hun tanden knarsten. Wederom vond het kleine beertje het nodig om trappen uit te delen, die Sivar met enige moeite weer wist te blokkeren. Dit keer deed het hem wel pijn aan zijn kleine armpjes. "Hmm..." mompelde Cecille, diep in gedachten over de gebeurtenissen die ze net zag. Lag het aan haar of leek de Pancham z'n vechtstijl nou op Karate? Op dat moment werd haar eigen pokémon het slachtoffer van een Tackle en knalden beide pokémon tegen de grond. Sivar was echter slim genoeg om zich bovenop de Pancham te werken. Cecille greep deze kans direct. "Doe nogmaals je Brick Break!" De Tyrogue hief zijn poot weer omhoog en liet hem even hard als daarnet neerkomen in de nek van zijn tegenstander. De blondine probeerde ondertussen snel een lege pokéball in handen te krijgen, hoewel ze zichzelf even moest kalmeren om dat te kunnen. Dit was de eerste keer dat ze daadwerkelijk een poging naar vangen deed, dus stroomde de adrenaline uiteraard door haar aderen heen. En als ze heel eerlijk moest zijn, dan voelde het geweldig. Toen ze eenmaal een lege bal in handen had, gooide ze die richting haar pokémon en de Pancham, waardoor laatstgenoemde in een rode straal werd opgeslokt. De pokéball kwam met een plof op de grond terecht en begon hevig heen en weer te schudden, terwijl zowel Sivar als Cecille met ingehouden adem naar het ding bleven staren.

Sivar was de eerste die zijn ogen van het voorwerp af durfde te halen. Hij keek eerst verbaasd op naar zijn Trainer en glimlachte breed naar haar toen hij haar domme uitdrukking zag. Pas enkele tellen nadat ze zijn glimlach had gezien besefte Cecille dat haar eerste vangst dan nu echt vast stond. Van vreugde maakte ze bijna een sprongetje tussen haar stappen door, terwijl ze op de pokéball afliep die op de grond lag. Ze raapte hem soepel op en veegde eventueel vuil aan de onderkant eraf, waarna ze vrolijk haar blik op de Tyrogue richtte. "Het is ons gelukt!" riep ze verblijd uit. "Ik bedoel," kuchte ze. "Natuurlijk is het ons gelukt. Ik bedoel maar. Wij zijn het," grijnsde ze naar Sivar. Hij grijnsde terug en knikte instemmend. Hij had ook geen moment aan haar en hemzelf getwijfeld. Dat was het fijne aan Cecille. Ze gaf hem zelfvertrouwen aan overvloed en hoefde niet eens iets te doen daarvoor. Gewoon haar aanwezigheid was al genoeg voor hem. De blondine deed inmiddels haar mond weer open om wat te zeggen, maar haar mond werd gesnoerd door een geluid dat ze alleen wist te omschrijven als keffen. Fronsend keek ze om en zag, tot haar verbazing, een meisje in wit gehulde kleding staan. Zelfs haar haarkleur was wit. In haar armen had ze een of ander klein beest die iets meer kleur had dan zijn Trainer. Cecille kende de pokémon echter niet.

De blondine haar mondhoeken krulden langzaam omhoog toen ze het meisje en haar pokémon in zich had opgenomen. Haar blik gleed even naar de pokéball in haar rechterhand, die ze vervolgens wegstopte, omdat ze ook wel later kennis kon maken met haar vangst. Bovendien moest ze nog een naam verzinnen en dat ging haar nooit geheel goed af. Misschien was het pokécenter een betere plek om zulke dingen te doen, anyway. Cecille keek even naar Sivar voor goedkeuring en toen ze geen bezwaar in zijn houding zag - eerder enthousiasme - besloot ze op het meisje af te lopen. "Yo!" groette ze, terwijl ze haar inmiddels vrije rechterhand opstak. Ze stopte toen er nog maar een meter of twee tussen hen in zat. Het viel haar op dat het meisje helderblauwe ogen had en toch was er een hint naar lichtgrijs te vinden. Huh. Waarom viel haar dat op? Whatever. "Heb je genoten van de show of kwam je pas op het laatste moment een kijkje nemen?" sprak Cecille; haar gebruikelijke, speelse grijns weer rond haar lippen. Ze balde haar hand tot een vuist en porde met haar duim tegen haar borstkast. "Ik ben Cecille," stelde ze zichzelf voor, waarna ze met diezelfde hand over haar schouder naar de Tyrogue wees. "En dat is Sivar," deelde ze verder mee. De pokémon in kwestie kwam inmiddels naar hen toegelopen. Hij was een beetje uitgeput van het gevecht van net, maar dit overleefde hij wel. Een beetje rust deed wonderen en hij wist sowieso wel dat Cecille zijn limiet kende.

Cecille had in eerste instantie niet echt een antwoord op haar vraag verwacht. Het meisje droeg een beetje een afstandelijke air om haar heen en ze had al die tijd stil staan toekijken, dus nam de blondine gewoon aan dat ze geen prater was. Zijzelf had waarschijnlijk al heel hard gejoeld voor de Trainer en pokémon die in gevecht waren met een wilde pokémon, maar zij was dan ook niet bepaald teruggetrokken of verlegen. Integendeel, ze was een heel erg luide prater. Nou ja, luid was niet bepaald het juiste woord aangezien ze nog wel een normaal volume had – tenzij ze enthousiast werd over iets. Dan wilde haar volume natuurlijk wel wat omhoog gaan. Eigenlijk gold dat sowieso wanneer haar adrenaline wat meer werd aangemaakt; maakte niet uit waarvoor. Woede, enthousiasme, angst. Het had bijna allemaal hetzelfde effect bij haar. Helaas had dat ook een negatieve bijwerking. Haar emoties werden hierdoor nog wel eens verkeerd begrepen of ze liet het verkeerd overkomen.
Het meisje vertelde dat ze niet alles had gezien, maar dat ze niet wist hoeveel ze gemist had. Wat, in ieder ander hun ogen natuurlijk logisch was door de gegeven rede, maar als dat er niet bij was gezegd dan had Cecille niet geweten waarom. Niet omdat ze dom was, maar omdat ze daar gewoon niet aan dacht. Bovendien had ze geen oog voor detail, dus had ze ook niet door dat haar metgezel zich ongemakkelijk voelde. Misschien was dat maar beter ook. Soms was het belangrijk om in te zien, ja, maar dan zou de blondine niet weten hoe ze iets moest aanpakken. Dan sprong ze liever meteen in het diepe zonder instructies, dan daadwerkelijk te wachten op een uitleg waar ze niks van begreep. Op het meisje haar uitleg reageren, deed ze niet. Dat vond ze gewoonweg niet nodig.

Cecille’s oog was, uiteraard, op die van het meisje gevallen. Ze wist niet waarom, maar de kleur trok haar ontzettend aan. Het was geen geheim dat de meeste mensen van blauwe ogen hielden, hoewel het bij haar niet zozeer houden van was. Het... Trok haar gewoon aan. Ze kon niet uitleggen of beschrijven wat het met haar deed, maar dat hoefde ze ook niet. Van zichzelf wist ze het in ieder geval en niemand die haar gedachten kon lezen. De vreemdelinge telde zichzelf voor als Sara en haar ‘Fennekin’ als Cinnamon. Huh, dus zo heette de pokémonsoort. Interessant. Zou het pokémon van Kalos zijn? Cecille boog zich ietwat naar voren, richting Cinnamon, en nam hem iets beter in haar op. Vervolgens kwam ze weer recht en grijnsde vriendelijk naar de twee; haar variant van “ook fijn om jou te ontmoeten”. Hoewel het ook meer een teken was dat Sara zich niet in hoefde te houden als het om glimlachen ging. Of iets anders. Het volgende wat verteld werd, overrompelde Cecille wel een beetje, maar dat liet ze natuurlijk niet blijken. “Heh, bedankt,” reageerde ze als eerste. “Het duurde inderdaad lang voor we er eentje vonden – nou ja, hij vond ons eigenlijk. Sivar en ik hebben best lang gezocht,” ging ze verder, waarna haar blik even naar de Tyrogue afdwaalde. Hij keek haar ondanks dat lange zoeken toch nog tevreden aan en bood zelfs zijn gebalde vuist aan. De blondine liet er geen gras over groeien en drukte de hare er ietwat ruw tegen aan. Vervolgens richtte ze zich weer op haar overige gezelschap en viel haar iets binnen. “Ik neem aan dat je uit deze streek komt, dus? Anders kon je dat niet weten,” merkte ze op. Ze was nog niet helemaal blind.

Hoewel Cecille niet één van de slimste te noemen was – dat gaf ze ook eerlijk toe – vond ze het niet erg om iets nieuws te leren, mits ze er zelf geen moeite voor hoefde te doen. Zo luisterde ze aandachtig naar wat Sara te vertellen had over haar nieuwe vangst en knikte zelfs begrijpen, maar zelf zou ze het nooit hebben opgezocht. Zij was meer iemand die iets wilde leren over haar vijand door erop af te stormen in plaats van zoveel mogelijk informatie vooraf te verzamelen. Een zwakke plek vond ze wel tijdens het gevecht. Bovendien hadden zij en Sivar genoeg kracht om het alleen daarmee te hoeven doen. Tactiek kwam pas wanneer brute kracht niet werkte. Het was dan ook hun gevechtsstijl om klappen op te vangen, zolang ze zelf ook maar klappen konden terugverkopen. Vaak was iemands verdediging zeer laag als ze de aanval in gingen of net hun zet hadden gedaan. En dat was wanneer zowel Cecille als Sivar toesloegen. “Hm. Well, dat bewijst dus dat deze pit heeft,” sprak ze nadat het meisje klaar was met haar uitleg. “En dat was precies waar we naar op zoek waren,” vervolgde ze, waarop ze knipoogde naar haar Tyrogue. Deze knikte vervolgens enthousiast naar Sara, alsof hij het levende bewijs was dat Cecille de waarheid had gesproken.

Sara vertelde vervolgens dat ze uit Camphrier Town kwam; iets wat de blondine haar aandacht trok. Daar kwamen zij immers ook vandaan – nou ja, uit die richting althans. Het was een lange tocht geweest om vanuit Coumarine hier te geraken, maar dat was juist waar Cecille op had gehoopt. Ze wilde avontuur en dat zou ze hier, in Kalos, wel vinden. Niets deed haar hart sneller kloppen dan al die dingen wat de gemiddelde mens als ‘gevaarlijk’ beschouwde. De ietwat botte opmerking van Sara ontging haar helemaal, voornamelijk omdat ze het kwade in woorden niet altijd zag. Wanneer iemand subtiel gemeen tegen haar sprak, deed ze haar naam wat dat betreft echt eer aan. Cecille wilde echter wel reageren op de opmerking, maar de ander snoerde haar de mond met een deductie. De blondine was, op z’n zachts uitgedrukt, onder de indruk van niet alleen Sara’s kennis, maar ook de bekwaamheid om met weinig info zulke conclusies te trekken. Natuurlijk was het misschien een normaal iets om op te merken bij de eerste de beste persoon, maar voor Cecille was het dat zeker niet. Zelf zou ze de tijd niet eens nemen hiervoor. Dat ze net had geraden dat Sara uit de buurt kwam, was niets meer dan een gelukkig gokje geweest, hoewel ze dat zelf natuurlijk niet wilde toegeven. Ze had zichzelf immers een schouderklopje gegeven toen het waar bleek te zijn.

“Nope,” begon ze nonchalant. Haar vocabulaire was iets minder uitgebreid dan die van haar gezelschap. Van haar menselijk gezelschap, let wel. Ze durfde nog wel toe te geven dat haar woordenschat beter was dan die van Sivar of Cinnamon. “Ik kom, samen met Sivar, uit Ecruteak City in Johto. ‘k Ben eigenlijk niet zo gek lang geleden begonnen aan mijn reis,” gaf ze toe. “Tot een jaartje geleden had ik het geld niet voor een eigen pokémon, maar we hebben alle eindjes aan elkaar kunnen knopen. En ik besloot ook te sparen voor een reis naar Kalos. Een hele nieuwe regio klinkt wat spannender dan je eigen.” Terwijl ze aan het vertellen was, keek ze Sara uiteraard aan, maar bij haar laatste zin gleed haar blik uiteindelijk weer even naar haar Tyrogue. Deze was aan het staren naar de Fennekin in het meisje haar armen en vroeg zich af hoe zoiets voelde; gedragen worden. Cecille wist een beetje hoe hij in elkaar zat en besloot hem een plezier te doen door hem op haar schouders te tillen. Sivar was wat dat betreft net een klein kind en gelukkig wist de blondine hoe ze daarmee om moest gaan. Daar wist ze zelfs beter mee om te gaan dan de meeste volwassenen. De Tyrogue liet een vrolijk geluidje horen en raakte niet veel later in gevecht met de wilde manen van zijn Trainer.

Terwijl Sivar aan het worstelen was met haar haren, glimlachte Cecille trots om haar pokémon. Als er iets was waarmee ze toch blij was dat het in haar leven was gekomen, dan was het hij wel. Voor geen goud zou ze hem om willen ruilen. “Sivar en ik zijn onderweg naar Santalune. We zijn van plan om Viola uit te dagen, maar... Eerst moeten we nog flink wat trainen, maatje,” sprak ze. Het laatste had ze meer tegen haar Tyrogue, uiteraard. “Ik heb gehoord dat ze met Bug pokémon vecht. Dat gaat nog een heel karwei worden.” Het irriteerde haar een beetje dat haar eerste gymgevecht zo moest uitpakken, maar aan de andere kant was het weer een extra uitdaging en die sloeg Cecille natuurlijk niet zomaar af. Ze stond eigenlijk te popelen om het tegen Viola op te nemen. Beseffend dat ze eigenlijk alleen maar over haarzelf bezig was geweest tot nu toe, besloot de blondine haar volledige aandacht op Sara te richten. Ze wilde namelijk een vriendschap sluiten met het meisje dat naar haar gevecht had staan kijken en nu nog steeds hier stond. Het had haar in het begin misschien zelfs verbaasd dat de ander niet was weggelopen, aangezien ze nou niet bepaald iemand leek die van vreemdelingen ontmoeten hield. Waarschijnlijk deed ze het uit beleefdheid, maar dat gaf Cecille alleen maar meer rede om Sara beter te leren kennen. “Je komt uit Camphrier, right?” vroeg ze, hoewel ze niet echt een antwoord van haar verwachtte. “Besloot je gewoon om een wandeling te maken en kwam je toen bij mij uit of ben je ook onderweg naar een andere stad?” Gokken op één van die twee antwoorden deed ze niet eens. Waarschijnlijk had ze het toch mis en het had niet veel nut om daar haar brein over te breken als ze toch zo al het antwoord kreeg. Nee, wat dat betreft stak ze veel liever haar energie in lichamelijke oefeningen. Laat al dat mentale maar aan iemand anders over.

Cecille was niet bepaald iemand die nadacht over haar woorden. Ze gooide het er meteen uit voordat ze het ook maar had uitgedacht en hoewel dat vaak van pas kwam, werkte het ook vaak tegen. Deze keer gebeurde het laatste. Sara vatte haar opmerking over de regio’s verkeerd op en hoewel het waarschijnlijk niet tot Cecille had doorgedrongen als de irritatie niet van Sara’s stem afdroop, moest ze toegeven dat ze beter hierover na had kunnen denken. Daartegenover stond wel dat het meisje scheen te vergeten dat de blondine ook voor haar eigen reis had gespaard. Met veel pijn, moeite, bloed, zweet en tranen. Vooral de moeite, het zweet en heel soms een traantje. “Dat weet ik,” reageerde Cecille. “Maar daarom is het ook mijn voorkeur. En, zoals ik al zei, heb ik heel hard hiervoor moeten werken, weet je.” Als ze terugdacht aan al die vervelende werkgevers die haar voor een gesprek uitnodigde en daarna niets meer van zich lieten horen, liepen de rillingen al over de rug. Vooral bij de mannen die al in de dertig waren en haar van top tot teen aan zaten te staren, alsof ze een prooi was die gevangen moest worden. Bah. Daar had ze natuurlijk tegenin kunnen gaan. Ze had het diplomatisch op kunnen lossen – zelfs al zou zij liever voor de iets duidelijkere manier zijn gegaan. Cecille had echter besloten dat ze erboven stond en besloot er geen aandacht aan te besteden, wat op zich al een moeilijk karweitje voor haar was. Het was nog een wonder dat ze toch niet bij eentje was geknapt, maar ze wilde dan ook niet op een zwarte lijst terechtkomen.

Sara vertelde vervolgens dat Viola de makkelijkste gymleader was. Of in ieder geval zou moeten zijn. “Dat mag ik hopen,” sprak de blondine. “Maar een beetje extra Training kan nooit kwaad. Gewoon, om zeker te zijn.” Ze grijnsde dit keer een beetje speels. Misschien zelfs uitdagend. Cecille was nooit een held geweest bij het raden van gezichtsuitdrukkingen, behalve als ze obvious waren. Zo was een grijns bij haar gewoon een grijns, maar haar eigen gevoel zei haar natuurlijk genoeg bij haar eigen expressies. Daar was ze zelfs meester in. Het had haar in ieder geval flink wat leuke avonden in de nachtclubs bezorgd.
Viola’s naam viel nog een keer, dit keer omdat haar gezelschap vertelde dat ze er ook naar op weg was. Cecille’s ogen lichtten meteen op bij het horen hiervan, want dit betekende dat ze allebei dezelfde kant op gingen. En als er iets was waar zij uitbundig van genoot, dan was het wel menselijk contact. Daar hunkerde ze zelfs naar, want sinds ze op reis was, was dat een stuk minder geworden. Natuurlijk hield ze ervan om tijd alleen te hebben met Sivar, maar toch kon ze het niet laten en wenste ze naar wat meer vrienden die geen pokémon waren. Tyson was een mooi voorbeeld hiervan. Sara probeerde zich duidelijk eronderuit te praten. Helaas voor haar ontging Cecille dat helemaal. “Well, wij gaan daar ook heen. We kunnen samen reizen? Ik wil zelf wel weer eens wat mensen om me heen, in plaats van alleen pokémon. Inget brott, Sivar.” Dat laatste mompelde ze tegen haar Tyrogue, die ze probeerde aan te kijken, maar dat ging nogal moeilijk. Gelukkig had hij het zelf ook wel door, dus keek hij over haar wilde haren heen omlaag. “Hij vindt het ook niet erg,” sprak ze vervolgens, nadat ze zijn kleine grijns had gezien.

OOC: Inget brott = No offense :')  

Het duurde even, maar Cecille kreeg dan eindelijk haar antwoord. Het was dan wel het gesproken antwoord wat ze wilde hebben; het klonk niet bepaald zoals ze verwacht had. Natuurlijk besloot ze hier zo min mogelijk aandacht aan te besteden, want het was immers iets wat ze wilde horen. Waarom zou ze dan diepzinnig nadenken over wat het allemaal betekende? Dat was sowieso niet haar stijl. De blondine wuifde met haar hand zodra ze de voorwaarde had gehoord – tot aan Lumiose zouden ze samen reizen, maar zodra ze in de stad waren, gingen ze ieder hun eigen weg. “Prima, prima,” reageerde ze nonchalant, waarop ze haar rechterhand naast haar hoofd omhooghield. Sivar zag dit en gaf haar een low five. Ze hadden een reisgenote gefikst, zelfs al was het maar voor een korte periode. En als Cecille heel eerlijk moest zijn, wat ze uiteraard ook was, dan zag Sara er niet eens verkeerd uit. Niet als het type meisje die ze in de discotheek of iets tegenkwam, maar op de één of andere manier wist Sara haar wel te intrigeren. Echt diep erover nadenken deed ze echter niet. Dat had ze nooit gedaan. Ze had zo vaak iemand aantrekkelijk gevonden en er niets tot maar heel weinig wat aan gedaan. Sowieso hoefde je niet ontzettend veel te verwachtten van mensen in een discotheek. Relaties ontstonden daar amper. One night stands, echter, gebeurde wel vaker.

Het enige wat Cecille misschien een beetje niet aanstond, was de manier waarop Sara tegen haar sprak. Het klonk een beetje uit de hoogte; alsof zij lager stond dan de witharige. Tot nu toe zag ze het steeds door de vingers en ze durfde te wedden dat ontzettend veel van het botte gedrag haar ontging, maar ze vroeg zich af hoe lang ze dat vol ging houden. Dit gaf haar echter niet minder rede om met Sara op te trekken – het zorgde er juist voor dat ze het steeds meer wilde. Haar gezelschap speelde overduidelijk hard to get. Cecille was niet van plan om zich zomaar gewonnen te geven.
Haar paarse ogen volgden voor een kort ogenblik de Fennekin, die inmiddels vrij rondliep. Ze overwoog even om Sivar ook weer op de grond te zetten, maar die zat eindelijk stil op haar schouders; de strijd met haar haren had hij blijkbaar gewonnen. Of hij had het opgegeven. Waarschijnlijk het eerste, want hij was, net als zijn Trainer, een doorzetter. Geen opgever. Net op het moment dat Cecille haar handen op de Tyrogue z’n korte onderbeentjes legde, merkten ze op dat er een wilde pokémon was verschenen. De blondine herkende het wezen niet, dus het moest wel een Kalos pokémon zijn, net als haar Pancham en de Fennekin van Sara. Laatstgenoemde waarschuwde Cinnamon dat hij het beestje met rust moest laten, maar dit gebeurde natuurlijk niet. Was het niet voor de ruzie die vrijwel meteen uitbrak, dan had dit Cecille nog geamuseerd.

Sivar reageerde als eerste. Nog voor de Skiddo aanviel, had hij zijn spieren al aangespannen. Zijn Trainer voelde dit en probeerde hem met haar lichaamstaal aan te geven dat hij zich geen zorgen hoefde te maken, maar het tegendeel werd al snel bewezen. De Tyrogue sprong meteen van haar schouders en sprintte naar de twee vechtende pokémon toe, waarop hij probeerde ze uit elkaar te houden. Cecille reageerde als tweede; zij liep er ook op af en plukte de wilde Skiddo van de grond. Dit gaf Sivar de kans om zich te focussen op Cinnamon en die te kalmeren, terwijl zijn Trainer dit met de Skiddo deed. De blondine zat inmiddels op de grond gehurkt – haar handen om het kleine lijfje van de pokémon heen zodat ze hem licht van de grond kon houden. “Rustig maar makker,” mompelde ze tegen hem. “Dit kunnen we ook zonder geweld oplossen.” Ze had haar zin amper af of ze kreeg een kopstoot van de pokémon. Haar eerste reactie was, uiteraard, de Skiddo loslaten. Haar tweede impuls was vloeken. “Djävlar!” En daarna kwam de gebruikelijke ‘ik-breek-je-benen-volledig’ reactie. Tot zover vredig iets oplossen. Gelukkig had Sivar snelle reflexen en wist hij de aandacht van zijn Trainer te trekken door aan haar arm te gaan hangen. “Rogue, Tyrogue!” riep hij tegen haar, om vervolgens een heel verhaal aan haar uit te leggen. Een normaal persoon zou er waarschijnlijk geen touw aan kunnen vastknopen, maar Cecille wist, wonder boven wonder, wel te begrijpen wat hij probeerde duidelijk te maken.

“Hmm...” mompelde de blondine bedenkelijk. Fronsend keek ze van de Skiddo – die nog altijd kwaad was – naar Sara en toen terug naar Sivar. “Misschien heb je gelijk. Misschien is dat inderdaad een beter idee,” sprak ze tegen hem. Ze kwam recht en draaide zich toen om naar het meisje. “Doe jij het maar,” vertelde ze die in eerste instantie zonder een uitleg te willen geven. Ze had er nog niet eens aan gedacht om zoiets te doen, totdat haar Tyrogue in haar been porde met z’n poot. “Oh, right,” mompelde ze weer tegen hem. “Je moet toch ooit leren vechten, weet je. Heb je ooit wel al gevochten tegen een wilde pokémon?” Gezien Sivars verhaal daarnet ging Cecille ervan uit van niet. De blondine legden haar armen kruislings over elkaar heen, terwijl haar pokémon zich bezig hield met de wilde Skiddo. “Cinnamon heeft de ervaring nodig, wil je Viola uitdagen. Dit is een prima oefening voor jullie beiden. Normaal gesproken doe ik het liever, maar dit is jouw gevecht.” Om aan te geven dat ze het meende, besloot ze weg te stappen van de pokémon en aan de kant ergens te gaan staan – een meter of twee van de rest verwijderd. Vervolgens riep ze Sivar bij zich. Hij kwam vrolijk naar haar toe gelopen en wanneer hij bij haar in de buurt was, schoof hij voorzichtig zijn poot in haar vrije hand. Cecille glimlachte vrolijk naar hem, waarop ze haar blik terug op Sara richtte, benieuwd naar wat het meisje nu ging doen. Als de blondine er niet was geweest, had ze het hoe dan ook zelf op moeten knappen. Bovendien, ze was eigenlijk best nieuwsgierig naar Sara’s vechtstijl.

Sara’s reactie was totaal niet de reactie die ze had verwacht. Oké, toegegeven, ze had misschien wel een weigering verwacht, maar niet eentje die zo heftig was als nu. Ze wilde dus niet vechten, maar tegelijkertijd wilde ze wel de gyms uitdagen? Dat was een vrij... Interessante logica. Cinnamon moest het zelf maar oplossen van zijn Trainer. Cecille snoof ietwat geïrriteerd en keek fronsend naar de witharige dame. “Ik wil niet vervelend zijn, prinses, maar je bent wel zijn Trainer. En naar mijn weet horen de Trainers juist de bevelen op te dragen,” reageerde ze direct. Nadenken over haar argument gebeurde niet; ze floepte meteen uit wat er in haar hoofd omging. Haar Fennekin had haar ook al scheef aan zitten staren en hoewel de blondine moest toegeven dat hij het zichzelf op de hals had gehaald, vond ze het niet correct dat Sara vond dat hij het in z’n eentje moest opknappen. Zeker niet nu hij zo toegetakeld werd. Voelde zijn Trainer er dan echt niets voor om hem te helpen? Dit moest toch wel een gevoel opwekken bij haar.
Gelukkig voor Cinnamon deed het dat wel. De witharige gilde al snel dat hij terug moest slaan – zich moest verdedigen op welke manier dan ook. Cecille had bijna op het punt gestaan om Sivar toch in het gevecht te sturen, maar op het laatste moment kon ze haar spieren weer wat laten ontspannen. Sara had de boodschap begrepen. Dit was hoe een gevecht werkte. Oké, toegegeven, ze gaf nou niet bepaalde de juiste instructies wat betreft de namen van z’n aanvallen, maar ze deed in ieder geval actief mee. Dat was al iets. Bovendien had ze net gezegd dat ze een beginner was, dus rekende de blondine haar hier niet op af. In tegendeel. Ze grijnsde zelfs lichtelijk.

Helaas won de Fennekin het gevecht niet. Hij had wel aardig goed zijn best gedaan, maar de Skiddo was net iets te sterk voor hem. Laatstgenoemde vierde zijn victorie natuurlijk, maar Sivar sprong tussen hem en Cinnamon voor het geval dat. Cecille’s grijns was, uiteraard, meteen van haar gezicht gevallen. Ze kreeg al helemaal een rot gevoel toen Sara naar haar pokémon toeliep en er amper een woord uit kreeg. De blondine haalde de rugzak van haar rug en zocht grondig naar een Potion voor Cinnamon. Die had ze altijd wel bij zich, mocht er iets gebeuren met Sivar. Ze waren immers allebei wel waaghalzen en ze wilde niet dat de Tyrogue voor een langere tijd gewond was dan nodig. “Hier,” mompelde ze tegen Sara zodra ze het flesje gevonden had en naast haar gehurkt was. “Dit doet hem vast goed.” Ze wist niet of de witharige haar hulp nog wel wilde hebben, dus zette ze het flesje neer en stond weer op – waarna ze zich omdraaide naar Sivar en de Skiddo. Ze keek haar Tyrogue doordringend aan en kraakte haar knokkels geagiteerd. “Sivar,” sprak ze hem toe op een gevaarlijke toon. “Wij hebben nog een appeltje te schillen met dit ding.” De moeite om het beest z’n naam te herinneren deed Cecille niet eens. Was het überhaupt wel al gezegd? Vadhelst. Sivar begreep waar zijn Trainer heen wilde en grijnsde breed. Vervolgens vestigde hij zijn volledige aandacht op de Skiddo, die nog druk bezig was met het vieren van zijn overwinning, en wachtte niet eens op een bevel van Cecille. Die hoefde ze niet eens te geven.

Met een hoge snelheid sprintte de Tyrogue op zijn tegenstander af en Tackelde hem naar de grond. Sivar zelf rolde over de pokémon heen; totdat hij terug op zijn eigen benen stond en nu met zijn gezicht naar zijn Trainer was gericht. “Brick Break!” kwam nu een bevel van Cecille, die hij gehoorzaam opvolgde. De Skiddo stond niet snel genoeg op om het te kunnen ontwijken en kreeg de volle laag. Tot Cecille’s – en Sivars – ongenoegen, betekende dit echter het einde van het gevecht. Waarschijnlijk hadden de aanvallen van Cinnamon toch heel wat damage geleverd en daar konden zij nu van profiteren, maar of het echt iets positiefs was... Cecille had nog wel wat langer willen vechten dan dit. De graspokémon besloot niet langer hier te blijven en vluchtte per direct van hen weg zodra hij er de kans voor had. Sivar snoof.
Volledig vergetend dat Sara misschien een complete hekel aan haar had gekregen, draaide de blondine zich naar haar om en opende haar mond. “Well, voor een eerste keer ging dat niet zo heel slecht. Cinnamon en jij hadden hem bijna te pakken, blijkbaar,” vertelde ze – misschien zelfs een beetje trots over het feit dat Sara het, ondanks alles, toch goed gedaan had. Het was in ieder geval aan haar toon te horen dat ze trots was. De Tyrogue voegde zich inmiddels ook weer bij het groepje en probeerde in zijn eigen woorden ook te vertellen dat het niet erg was. Niet dat de meiden hem konden verstaan, maar het was dan ook meer op Cinnamon gericht.

OOC: Vadhelst = Whatever