A Battle for the Ages... or something [Gavin Castle]

Een zachte zucht verliet Gavin terwijl hij naar de vrouwelijke Trapinch keek. Het was niet dat ze niet goed genoeg haar best deed, het waren waarschijnlijk de tegenstanders die te zwak waren om haar echt tot het uiterste te drijven zodat ze kon evolueren. De Pokémon zelf leek er ook niet mee gediend te zijn, want ze keek met een chagrijnig gezicht naar voren en schraapte boos met haar pootje over de grond. Electro stond met zijn armen over elkaar hun richting in te kijken en Desperados was meer bezig met een fruit van een tak te plukken dan aandacht te besteden aan Fugite’s mislukte training. Gavin gaf de Pokémon een aai over haar bol. ‘We moeten een echte tegenstander voor je vinden,’ mompelde hij. Fugite’s ogen fonkelden nijdig naar hem toen hij dat zei. Alsof ze wilde vragen of hij dat nu pas door had. De Pokémon leek niet echt gediend te zijn van zowel de aandacht van Gavin als Electro. En dan had ze nog een speciale hekel aan Desperados omdat ze schrik had dat hij zijn Bubble Beam weer op haar ging gebruiken. Nee, de Pokémon was zeker niet blij om in dit team te zitten. Desperados leek het niet veel te kunnen schelen dat Fugite kwaad op hem was en Electro reageerde al net zo geïrriteerd terug als de Pokémon haar ongenoegen liet blijken. Alsof hij vond dat het een hele eer was om in Gavin’s team te mogen zijn. Gavin stond op, zuchtte en begon richting Oldale Town te lopen. Diep in gedachten verzonken merkte hij niet eens dat Fugite hem op een bepaald punt niet meer volgde. Dit had hij pas in de gaten toen hij haar hoorde krijsen. Hij draaide zijn hoofd en zag dat ze recht voor een bruinharige jongen stond. Waarschijnlijk was het de bedoeling de jongen haar nu zou bevechten? Geen idee, maar onacceptabel was het wel. ‘Fugite, laat dat,’ snauwde hij. Toen hij naar hun toe wilde lopen herkende hij de jongen en kon het niet laten om even te glimlachen. ‘Hallo daar, Vincent. Let maar niet op Fugite. Ze wilt graag evolueren en geen enkele tegenstander hier in de buurt helpt daarbij.’ Hij haalde moedeloos zijn schouders op.

Gavin verbaasde zich over het feit dat hij zich in het begin van zijn reis dood had geërgerd aan Vincent’s eeuwige positieve gedrag en vrolijkheid, maar dat het nu zelfs een glimlach op zijn gezicht bracht hoe de jongen uitbundig naar hem aan het zwaaien was alsof ze meters uit elkaar stonden. Ook was het lichtelijk grappig om de mensen om hun heen te zien kijken, maar voor het eerst sinds tijden trok Gavin zich niks aan of mensen hun raar vonden. Hij merkte dat hij zelfs blij was om de jongen te weerzien en dat hij het enorm kon appreciëren dat de jongen zo op hem reageerde. Het leek er op dat hij toch een paar vrienden ging overhouden aan deze reis en dat zijn ma gelijk had gehad al die tijd, maar toch wilde hij niet al te hoopvol zijn. Dat Vincent hem herkende en zo vrolijk begroette wilde nog niet zeggen dat ze permanent vrienden zouden blijven. Het kon goed zijn dat de jongen hem na verloop van tijd zou vergeten, maar als het aan Gavin lag was dat niet het geval. Hij merkte dat de reis hem echt nog eens in een softie zou veranderen, maar in elk geval bleef hij dat competitieve houden en de vechtlust als iemand hem uit zou dagen voor een vuist op vuistgevecht. Nee, zijn agressie wanneer hij die nodig had was gelukkig niet verloren geraakt en dat was iets dat de jongen kalmeerde. ‘Uitdaging aangenomen,’ grijnsde hij. ‘Electro is onlangs geëvolueerd in een Electivire. Ook heb ik al mijn tweede gymbadge.’ Hij kon een blijk van trots in zijn stem niet onderdrukken en glimlachte schaapachtig naar Vincent toen hij zijn eigen toon in de gaten had. ‘Maar er valt natuurlijk nog veel te werken aan het team. Zo moet Desperados binnenkort evolueren en ga ik Fugite nog trainen om haar laatste evolutie na deze te bereiken voordat ik de derde gym ga uitdagen.’ Hij schraapte zijn keel. ‘Maar genoeg over mij. Hoe gaat het met jou? Heb jij nog gyms uitgedaagd of nieuwe aanwinsten voor je team?’

‘Misschien,’ probeerde Gavin zo nonchalant mogelijk te reageren, maar hij sloeg zijn ogen gauw neer zodat Vincent de pretlichtjes niet zou zien. Het was al erg genoeg dat hij voor het eerst in zijn leven glimlachte naar iemand, laat staan dat dat weer hardop benadrukt moest worden. Maar goed, als hij het karakter van Vincent had en hij had iemand tegenover zich staan die in tijden weer begon te glimlachen, dan zou hij misschien ook zo gereageerd hebben. En dan voelde hij natuurlijk die warmte vanbinnen omdat bleek dat mensen er toch wel iets om gaven als hij glimlachte. Dit zou zijn vader eens moeten zien. Hij beet op zijn onderlip. Nee, dit kon zijn vader beter niet zien. Dan zou hij Gavin weer proberen af te kraken en zou de jongen depressief tot en met worden. Hij kon beter niet aan zijn vader denken, maar eerder aan zijn moeder. Die hij nog altijd moest bellen om haar te vertellen over zijn tweede badge. Oeps. Hij gaf een knikje toen Vincent uitlegde hoe hij er voor stond. Een Key Stone. Dat moest betekenen dat minstens één van zijn Pokémon al in zijn laatste stadium was en rond het niveau van Gavin’s Pokémon moest zijn. Dat werd nog een interessant gevecht, zeg. ‘Al zes,’ zei Gavin onder de indruk zijnde. ‘Ik ben al blij dat ik drie kan onderhouden en mijn aandacht over hun kan verdelen.’ Of de Pokémon hem ook echt mochten was een tweede, want vooral Fugite leek daar een twijfelgeval in te zijn. Desperados ging nog wel en Electro was natuurlijk vaker chagrijnig op Gavin, dus daar besteedde de jongens eenmaal geen aandacht aan. ‘Dus… hoe gaan we het doen?’ vroeg hij twijfelachtig. ‘Gewoon een drie op drie gevecht houden of…?’ Hij haalde zijn schouders op naar de jongen en wachtte op antwoord.

Gavin gaf een knikje toen Vincent instemde, maar inwendig voelde hij de zenuwen wel opkomen. Het was de eerste keer dat hij echt een gevecht zou hebben tegen iemand die hij redelijk goed kende en waarvan hij kon zeggen dat het wel eens een vriend kon worden. Tot nu toe was het altijd met gasten geweest die hij niet kende of waar hij een hekel aan had gekregen omdat ze hem altijd moesten uitdagen. Als hij hun op zijn plaats zette en daar een beloning voor kreeg, vond hij dat nog leuk en amuserend ook. Maar zou hij het net zo leuk vinden als hij Vincent zou verslaan en de jongen zou sip zijn? Hij wist zeker van niet. Het zou anders zijn omdat hij de jongen meer begon te vertrouwen en echt aardig begon te vinden. Gavin was normaal gezien geen meelevend persoon, maar hij hoopte inwendig dat Vincent zijn emoties wel wat kon bedwingen als hij zou verliezen zodat de zwartharige dadelijk niet voor een dilemma stond. Hij kon immers lastig mensen troosten. Hij kon zijn moeder al niet opbeuren, laat staan iemand die hij nog niet zo heel goed kende, maar wat wel al vertrouwd aanvoelde. Gavin deed een paar stappen naar achteren toen hij zich tegenover Vincent had geplaatst. Hij wist van zijn eigen dat hij competitief was en dat dat zich in dit gevecht ook weer ging uiten. En dus stak hij zijn hand naar voren en keek Fugite aan. ‘Jouw beurt,’ zei hij doodleuk. ‘Ik ga voor Fugite. Omdat ze moet evolueren en omdat ze anders chagrijnig op me wordt.’ Figute snoof, negeerde hem en stapte naar voren waarna ze met haar pootje over de grond schraapte. Oh boy…

Gavin sloeg zijn armen over elkaar heen toen hij zag dat Vincent zijn Pokédex tevoorschijn haalde. Om eerlijk te zijn had hij zo’n ding niet. En hij wilde het ook niet hebben. Het was niet dat hij niet oprecht geïnteresseerd was in de Pokémon van een ander, maar hij wilde tijdens het gevecht te weten komen waar de Pokémon bekend voor stond en hoe het zichzelf oriënteerde in de omgeving. Gavin luisterde dan ook maar met een half oor naar wat er gezegd werd en Fugite snoof afkeurend, haar zin in het gevecht duidelijk laten merkend door met haar pootje nog uitdagender over de grond te schrapen. Als het aan haar lag was het gevecht allang begonnen. Zowel Fugite als Gavin keken even verrast op toen een Gabite tevoorschijn kwam. Gavin wist dat één van de types van de Pokémon dragon was, maar hij was even vergeten welke de tweede was en of er überhaupt wel een tweede was. Dat kon hij natuurlijk altijd nog afleiden uit de aanvallen. Hij wist dat Fugite voluit voor het offensieve wilde gaan en dat de spanning haar er uiteindelijk toe zou drijven om te evolueren. En dus was hij van plan om haar haar zin te geven. ‘Ga voor Earth Power!’ riep hij. Fugite’s meest offensieve aanval moest voor nu Earthquake zijn, maar Gavin wilde die aanval liever nog niet prijsgeven en Fugite leek dit te begrijpen, want ze gaf hem een goedkeurend knikje en viel aan. Ze verhief zich op haar achterpoten en kwam weer terug neer zodat de grond specifiek onder Gabite’s voeten naar boven zou komen. ‘Gebruik daarna Sand Tomb!’ riep Gavin.

Gavin trok verbaasd zijnde zijn wenkbrauw op toen Vincent besloot te counteren met een Sandstorm. Aangezien zijn Pokémon opgegroeid was in de Desert nam hij aan dat het de Pokémon niet veel deed. En inderdaad. De Pokémon bleef gewoon staan en keek zelfs spottend naar de Gabite. Dit moest ze echter bekopen toen haar Sand Tomb werd aangevallen met een andere Sand Tomb. Gavin schatte dat ze ongeveer van hetzelfde niveau waren, maar natuurlijk kwam er wel het feit bij kijken dat de Gabite van Vincent één stadium verder was dan zijn eigen Trapinch. Daardoor was de Sand Tomb ook net dat tikkeltje sterker. Gavin kon niks meer roepen om het te ontwijken en hij zag hoe Fugite haar pootjes in het zand onder haar begroef om zich schrap te zetten. De Sand Tomb deed schade, maar haalde haar niet van haar pootjes. Oké, tijd om wat agressiever te worden. Alsof Fugite het met hem eens was keek ze hem haast verwijtend aan over haar schouder. ‘Earth Power!’ riep Gavin. Fugite knikte, haalde haar pootjes uit het zand en liet deze vervolgens met een krachtige klap op de grond vallen. Het onderscheid tussen Earth Power en Earthquake was dat Earth Power specifiek op de Pokémon gericht was. ‘Ren nu op hem af en gebruik Crunch!’ Als de aanval raak was en Gabite de lucht in zou vliegen, kon Fugite de overige tijd gebruiken om bij de Pokémon te komen en hem aan te vallen met haar Crunch.

Het was een lichtelijk grappig beeld om Fugite zo hard te zien rennen naar de Gabite. Haar korte pootjes waren duidelijk niet gewoon om zo hard te rennen en heel haar lichaam bewoog grappig op en neer als ze een poging deed om zich af te zetten, maar om eerlijk te zijn was Gavin daar nu helemaal niet mee bezig. Misschien dat hij er Fugite later mee zou uitlachen als ze weer eens irritant deed, maar voor nu was het belangrijkste dat zij zich concentreerde op het gevecht. Als ze te veel klappen op zou nemen zou ze nog uitgeschakeld zijn voordat ze kon evolueren en dat was niet de bedoeling. Gavin wist dat Fugite dicht in de buurt van een evolutie was, maar hij had geen idee hoe dicht. Het kon dadelijk gebeuren nadat ze één keer geraakt was door een aanval van de tegenpartij, maar het kon ook pas over tien minuten gebeuren als het gevecht bijna ten einde was. Hij wist hoe graag Fugite wilde evolueren en hoopte dat ze het voor zichzelf niet ging pushen, want dan ging het natuurlijk helemaal fout. De Slash die uitgevoerd werd kon onmogelijk ontweken worden omdat Fugite al te veel snelheid had gemaakt en machteloos zag Gavin toe hoe de Pokémon vol geraakt werd door de Slash en naar achteren week. ‘Fugite, draai je snel om en doe je Mud-Slap!’ riep Gavin. Fugite zag er kwaad uit en richtte haar venijnige oogjes boos op Gavin omdat hij dit had laten gebeuren, maar draaide zich desondanks toch om en probeerde met haar achterpoten wat zand in Gabite’s gezicht te schoppen. Dankzij de Sandstorm zou dit een stuk makkelijker gaan, besefte Gavin. ‘Gebruik nu je Dig om buiten beeld te verdwijnen!’ riep Gavin gauw voordat ze nog meer klappen moesten incasseren op dichte afstand.