Bone-jour[Open]

Even samengevat; hij had dus een onderkomen bij de lokale Ranger hoofdgebouw en een combinatie aan kneuzingen. Met al dat verband over zijn ledematen getrokken leek hij eerder een goedkoop mummie kostuum aan te hebben. De oude pleisters verpestte het helaas. Ach, hij was blij dat zijn gezicht amper verminkt was en dat was iets? Het ergerde hem wel dat hij geeneens een stap buiten het hoofdgebouw kon zetten onder raar aangestaard te worden. Kinderen die naar hem wezen en keihard giechelde dat het een slecht kostuum was, was nog het ergst! Het punt bleef dat hij kinderen leuk vond, maar als ze dit begonnen uit te kramen… dan voelde hij zich niet veel beter dan op school. En over school gesproken, daar ging hij al zeker drie dagen niet meer naar toe. Het zou niet lang duren, voordat die ambassade op hem af kwam. Oh Trubbish, daar had hij geeneens meer aan gedacht! Hij was te afgeleid door zijn ontsnapping en vreemde ontmoetingen, zijn ongeluk in het hoofdkantoor én dan nog het rendier-incident. Otis zuchtte vermoeid. Dit werd hem teveel. Fysiek ook, gezien zijn lijf dus niet veel slechter dan die van een mummie was. Elke stap kostte hem ruim één minuut. Het moest mogelijk zijn om ergens rustig te zitten. Hij zag een paar meter verderop als geroepen een bank zitten, maar zeker tien minuten van hem vandaan. Vastberaden beet hij op zijn onderlip en forceerde zijn mummielichaam te bewegen. Bank, daar ging hij op zitten! Dat kon hij wel! Wees zo vastberaden als... ehm… ja, degene die in Undertale een game wilt saven! Na ruim twee minuten merkte hij wel drie stappen genomen te hebben. Nu nog maar zeven te gaan en dan had hij het einde van de level bereikt. Wat nou, het hielp hem om het in te beelden als een level. Op dát moment zag hij echter een voetganger rustig op de bank zitten met haar spullen verspreidt over de rest. D-deed ze dat nou écht? Sprakeloos staarde hij haar aan met zijn ogen, voordat hij zich uitgeput op de grond liet vallen. “Au!” gilde hij bijna uit. S-Stomme beslissing! Dat was niet slim als je hele lichaam nog zeer deed. En daar verschilde hij dus met een mummie, duidelijk.

De ‘almost’ mummie probeerde zichzelf overeind te duwen, maar met zijn kippenkracht zou hem dat niet lukken. En oja, klein detail: zijn lichaam deed er teveel pijn voor. Elke spier leek haast als een menigte tegen hem te schreeuwen om te blijven staan, alsof hij anders een klif af zou vallen. In dat opzicht luisterde hij er wel liever naar, maar zo kwam hij enkel met steigeren nog vooruit. En het was nog maar de vraag of hij die meters sneller kon afleggen in deze staat. Dit was behoorlijk hopeloos. De mummie was op dit punt toch eerder een aangespoelde Magikarp die zelfs Splash niet goed kon uitvoeren. Zo diep was hij zeker gezonken… gedoken? “Ik ben echt een mummie Magikarp,” mompelde hij gefrustreerd. Op dat moment hoorde hij ironisch de voetstap van de voetganger die zonet nog op haar bank zat en kraamde automatisch een hele reeks onzin uit, alert naar de blondine starend. M-Mummie... Gyarados! Ze had een geamuseerde blik in haar ogen en dat was begrijpelijk met een mummie die doodgewoon op de grond lag en gierde van de pijn. Dat was pas vermaak de laatste tijd. Ze maakte echter een hele andere opmerking dan hij verwacht had. Hij werd vergeleken met een ongeveer even oude blondine, maar dan haar tweeling die er als een mummie bij liep. Dat betekende echter dus dat hij fysiek op haar moest lijken, dus ook qua g-geslacht… Werd hij nou écht als vrouw aan gezien? M-Maar hij werd aangesproken met ‘dude’. Verwarrend. Oké, kop erbij en heel… normaal... antwoorden. “B-Bedankt,” Niet-wetend hoe hij moest reageren op de plotselinge conservatie die begonnen was trok hij zijn kromme mondhoeken omhoog. Hij wist niet helemaal wat hij van de situatie moest maken. Hij was niet goed in menselijk contact, fysiek en focaal… door de bijverschijnselen. Alsof ze door zijn doemdenken zijn gedachten kon lezen, knielde ze bezorgd voor hem neer en reikte naar hem uit. Muk, muk, muk. Error, abort the mission! NOPE! Ze ging hem aanraken en al was het goed bedoeld, moest hij haar tegenhouden. Zeker nu wilde hij niet een paar meter van de bank flauwvallen. Al helemaal niet bij de vreemde. “I-Ik ben…O-” stamelde hij nerveus, terwijl de hand zijn schouder benaderde. In een oogwenk duwde hij veerkrachtig zijn lichaam omhoog en even voelde hij geen pijn, maar die kwam ook een tel later toen hij plat op zijn rug viel. Het ergste was dat hij over een blad gestruikeld was en alles zwart voor zijn ogen was geworden door de klap. Enkel wat klanken verlieten zijn afzichtelijke gezicht die straalwit was; “O-Otis..”

Speciaal was hij zeker te noemen door eerst te struikelen over iets kleins als een blad. Helaas bleef het daar niet bij, door met een salto pijnlijk op de grond te belanden. De knul was dan ook gelijk uitgeteld en kon makkelijk gevangen worden in een Pokéball… in een parallel universum met Pokémon als Trainers. Hij mocht nou wel blij wezen dat het niet zo was, want om nou met andere mensen te moeten vechten? Hij was dan haast een Magikarp; enkel in staat Splash, en natuurlijk gestamel te gebruiken in plaats van Growl of Leer. Deze interessante gedachten kwamen dus niet meer in zijn hoofd, want enkel een vaag geluid drong hem binnen. Voor de rest was alles simpelweg zwart en kon hij zelfs niets meer om zich heen voelen. Toch schoot hij niet in paniek, gezien hij op dit punt wel gewend was geraakt aan je bewustzijn te verliezen. Geen gezonde iets om aan te wennen, maar niet iedereen was dan net… - zo positief mogelijk – ‘uniek’ als hem. Huh? De geluiden klonken helder, dus… oké, in welke situatie kwam hij nu weer in terecht? Moeizaam sperde hij zijn blauwe ogen half aanwezig open en zag een vrouwelijke schim iets tegen hem zeggen. A-A-Ambulan…Wacht... Ambulance? Geen gek idee, maar wacht, dat betekende aanrakingen en zijn alarmbellen rinkelden vervolgens al. “N-Nee! N-Niet aanraken!” stamelde hij uit alle macht, maar het kwam er niet zuiver uit. Dat viel te verwachten, maar zijn lichaam had wel mee kunnen werken. Vandaag was niet zo’n dag. En dat laatste bleek weer eens toen de blondine ineens zijn schouders vastgreep en hij een tel later weer het standaardcyclus doorging; alles werd zwart voor zijn ogen, geluiden werden op ‘mute’ gezet en hij voelde niets meer. Het hielp ook niet mee dat hij eenmaal buiten bewustzijn niet heel charmant uit zag met zijn mond open en een bleek gezicht. Het was maar dat hij redelijk gezonde tanden had, want anders was hij toch een mummie. Hmm, hij kwijlde wel zelden, dus was beter, maar wees erop dat hij niet een Shounen protagonist zou kunnen imiteren. Muk.

Goed was hij zeker niet bezig door in twee minuten al tweemaal zijn bewustzijn verloren te hebben. Hij had wel erger meegemaakt tijdens de gymlessen, waarin ze ineens een judomat tevoorschijn gehaald hadden. Na zijn innerlijke krijger – een angsthaas-  opgeroepen te hebben was hij bij de eerste worp al flink afwezig. Na de eerste aanraking al. Nog onbewust van zijn allergie dacht iedereen natuurlijk dat hij een mietje was. Zo ver lagen ze daar echter niet naast. De herinnering wegdrukkend, probeerde hij zich op het vage geluid te focussen. Het was hoe dan ook een stem en na gedwongen zijn ogen geopend te hebben zag hij… Serieus, ze was er nog steeds? Geen ambulance te bekennen. Voordat de pijn weer zou inzetten, gleed hij maar heel onverschillig van haar vandaan. Zijn mummie-achtige armen brachten hem ten minste weer richting het Ranger hoofdgebouw. Dat was beter dan weer aangeraakt te moeten worden. Ze had namelijk zijn waarschuwing genegeerd van zonet, onrespectabel! Ach, wie hield hij ook voor de gek en-“Ai!” Daar was de pijn weer. Hallo, pijn, het is mij... Al vroeg hij zich niet af of hij en pijn elkaar weer wilde ontmoeten. Een tweede pijnkreet raasde door zijn armen heen, waardoor hij niet verder kon vluchten. Dus nou kom hij niet vluchten en amper staan… Oké, maar… hoe kwam hij in hemelsnaam in dat gebouw?! Al helemaal zonder dat iets of iemand hem aanraakte. “W-Weet je wat… J-Je hebt niet s-stiekem een... P-Psychic type of iets anders op zak?” Als hij daar een reactie op kreeg dan… Dan wist hij het echt niet meer.

Balen. Ze had geen Psychic type die hem kon ‘optillen’, oftewel al zwevend kon wegbrengen naar het hoofdgebouw. Of zelfs teleporteren, dat was eigenlijk nog beter geweest. In een oogwenk lag hij dan weer in zijn bed, veilig op zijn kamer. Zelfs de blondine was er dan niet. En het beste van alles zou zijn dat niets en niemand hem aanraakte; een bonus! Anders lag hij bewusteloos op zijn bed. Al klonk dat vele malen fijner dan te liggen op de grond… Ja, daarover gesproken… Ooit moest hij misschien weer staan? Hij waagde voorzichtig een poging verder te kruipen, maar toen hoorde hij een ander iets wat hem kon helpen; vechttypes. Dat waren de John Cena’s van de Pokémonwereld en konden vast een knul van 65 kilogram optillen. Daarna werd er nog een Pokémon opgenoemd, maar… Bou-Bouff-Bou –val-land? Dat klonk niet als een leuke Pokémon. Eerder een Ghost type die je eerst deed schrikken, daarna deed vallen op een stuk... grond? Otis schudde de gedachten weg. Daar ging het niet om, ze had vechttypes! “K-Ka-“ Verder kwam hij niet, omdat hij net door de blondine onderbroken werd. Was ze zelf dan al tot dezelfde conclusie gekomen? N-O-P-E. Nee, dus. Het was toen in haar pas opgekomen om de ‘waarom’-vraag te stellen die hij niet wilde beantwoorden. De vorige keer dat hij er eerlijk op had gereageerd ging het hem goed af. Toen waren er echter twee Goden aanwezig. En de blondine voor hem vel daar niet onder door hem al één keer buiten westen aangeraakt te hebben. Of ze moest de Godin van oorlog zijn. Daar leek ze geschikt voor met haar vechttypes en… Boe-val-land. Kon je die vertrouwen? “I-In orde… Als ik écht een uit het dood gerezen zombie as… j-ja,” antwoordde hij moeizaam, kort een blik werpend naar het verband, “M-Maar…I-Ik val… flauw bij vrouwelijk lichaamscontact en d-dat gebeurde dus net,” Maar… wat als ze nou zijn verband bedoelde? Dat had een andere oorzaak… “H-Het verband komt door… Tja, i-ik wilde e-even een rendierboy zijn,” Beschamend keek hij weg na zijn woorden, gelijk ook de vraag vergetend die hij eerder had willen stellen en hem overeind kon krijgen.

Hij besloot eerlijk te zijn, maar het was een behoorlijk gek verhaal als derde partij. Iemand die door lichaamscontact al flauwviel of jeuk kreeg, maar het gebeurde toch. Hij wist ook niet hoe de blondine het op zou vatten. Eerst had hij nog iets over een zombie uitgekraamd en na tweemaal buiten westen zijn geweest... dit. Als hij zichzelf niet was, had hij hem al als gek verklaard. Leuk om zichzelf wel als een gek te zien. Dat was een hele positieve mindset wat hij nu niet kon hebben. Afwachtend keek hij de ander ook aan. De andere twee mensen die hij dit toe vertrouwd had, hadden verrast gereageerd, maar niet drastisch. De blondine reageerde zo te zien net zoals hen verbaasd en leek Jean te imiteren. De een dacht dat afstand maken tussen hem en een ander dé oplossing was en deze blondine, ja, zij deed het goed. Ze had haar handen de lucht in gestoken en beweerde hem niet meer aan te raken. “B-Bedankt,” Waarom had hij toch het nare voor gevoel dat ze juist meer van het fysieke contact was? Hij kon niet iemand oordelen op basis van welke Pokémon ze bij zich droegen, want anders was hij een groente-liefhebber. Zijn tweede opmerking over het rendier-incident kwam ook als een verassing aan. Oké, hij had zichzelf niet rendierboy moeten gaan noemen, maar dat leek hem wel de beste beschrijving. Hij zat op de rug van een verwilderd rendier en dat deed een cowboy ook op een koe. Hier was hij simpelweg uniek in, maar… van zijn part hoefde het geen sport te worden die onder zijn naam stond. Net té pijnlijk en anders verwachtte hij een hele reeks zombies na een enkele les. Al zou de blondine het vast aan kunnen. Even weggezakt in een potentieel mislukt carrière, werd hij terug gebracht in de situatie. Ineens stelde de blondine zich voor, maar ditmaal was hij er wel op tijd bij om de naam op te vangen. Ze heette dus Cecille, duidelijk. En hij was dus simpelweg ‘vreemdeling’ in haar ogen. Dat klonk beter dan zijn eigen naam en hoewel hij als een protagonist trots overeind wilde springen om zichzelf voor te stellen, bleef hij half liggend zitten. Die Naruto kon hij echt nooit nadoen. “I-Ik heet... O-Otis, a-aangenaam,” stelde hij zich moeizaam voor. Wauw, praten ging wel makkelijker tegenwoordig. Al was dat op de meest bizarre momenten, zoals nu.
Als een bliksemflits schoot echter zijn vraag hem weer binnen en gelijk keek hij haar vol goede moed aan. Waarom had hij dat niet eerder gevraagd? Stom, stom, stom. “J-Je had vechtpokémon, t-toch? D-Denk je dat ze mij naar… h-het Rangergebouw k-kunnen brengen?” vroeg hij onzeker. Hij hoopte dat hij maar niet té onbeleefd geklonken had. Zou hij anders dát doen? “A-Alstublieft, Cecille?” Met zijn handen in elkaar en proberend schattige ogen op te trekken die…. Er niet mooi uit zagen, staarde hij haar aan. Eigenlijk zag hij er exact uit als een Watchog met die intense blik. Heel.. schattig.

Voorstellen ging hem ditmaal goed af; achievement unlocked! De vorige keer werd hij bijna geïdentificeerd met de naam ’Muk’. Het had weinig gescheeld of de twee hadden hem naar een slijmerige Pokémon vernoemd die óók nog eens giftig was. Dan was hij echt liever ‘rendierboy’, die had nog zelfwaarde dan een levende hoop giftig slijm. Dat paarse, druiperige slijm… Gelijk slikte hij al lichtelijk misselijk geraakt door de gedachte eraan. Gelukkig leidde Cecille hem af door plotseling voor hem te buigen, alsof hij een wel begaafde prins was. Al zat ze er niet heel erg naast moest hij bekennen; geadopteerde zoon van een rijkelijk gezin. Niet dat hem hun faam meer aan ging. Ongemakkelijk krabde hij langs zijn wang, niet-wetend of ze dit nou echt meende. Hij wist geeneens waar hij het aan verdiend h-Hold your reindeers! Nou wist ze zijn voornaam en zijn familie was vast naar hem op zoek, dus herkende ze hem misschien? De kans was aanwezig, maar… Doodsbang keek hij haar een tel aan, totdat een grijns op haar gezicht verscheen. Ter verduidelijking maakte ze zelfs een plagerige opmerking bij, het teken dat hij letterlijk opgelucht kon ademhalen. Zonder te beseffen dat het er misschien raar uit zag, ademde hij flink uit. Dat scheelde flink wat. Al ruim twee weken was hij van de woning af en hij wilde daar niet terug keren. Niet nu hij zover was. Alles was dus koek en ei. “O-Ook voor mij,” antwoordde hij op dezelfde toon, proberend de buiging enigszins te imiteren. Het ging echter mis, zijn rug deerde het niet en een pijnkreet kwam uit zijn mond. Gedwongen keerde hij terug naar zijn half liggende stand. “V-Voorstellen k-kost wat moeite,” bracht hij er grappend uit, bijtend door de brandende pijn in zijn nek en rug. Als het goed was hoefde hij niet langer de pijn vol te houden.

Zijn ‘puppyoogjes’ werkten voor de verandering, gezien ze eerder mensen wegjaagden dan aantrokken. Dat was al heel wat op zich. Ze haalde dan ook een Pokémon tevoorschijn en stelde toen een vraag die hij ook vaker voor zijn kiezen had gekregen. Deze reactie had hij niet op Pokémon, niet naar zijn weten. Geen jeuk of verlies van bewustzijn en hoe dat dan werkte? Hij had geen idee, net zoals zijn huisartsen, maar een psycholoog dacht het te weten. Die zou echter zijn resultaten naar voren brengen op de dag dat hij wegliep, dus… handig was het niet geweest. “N-Nee…” beantwoordde hij haar vraag, en richtte toen zijn blauwe kijkers op de hond naast haar. Het stond op zijn achterste poten, leek een broek aan te hebben had zelfs stekels op zijn borst en voorpoten. Was dat niet een Luke-ario? Eens had hij in Staryu Wars echt dat personage gezien. Dat wist hij wel zeker, omdat de Force-aura dat hem vertelde. Eindelijk een Pokémon wat hij herkende! Een Pokémon die de laatste van zijn soort was in een welbekende film… Oké, daar wilde hij wel door geholpen worden. Nadat de blondine de situatie uitgelegd had verscheen er een grimas op het gezicht van de Luke-ario. Geen idee of dat nou een slecht of goed teken was, maar de hond liep al naar hem toe.

Het moment brak aan dat hij op zijn eigen benen moest staan. Moeizaam duwde hij zijn lichaam van de grond af en pas bij de derde poging kwam hij met zijn onderlichaam boven de grond. Het ging nog goed en in goede moed dacht hij te kunnen staan… totdat de pijn-natie aan viel. Al zijn hoop ging naar zijn handen, maar wanneer hij die het meest nodig had… verdwenen ze haast. Het volgende moment leunde hij tegen de Lucario aan met de borsthoorn gevaarlijk dichtbij zijn nek. “L-Leuk,” jammerde hij, en hinkelde pijnlijk op de top van zijn tenen. Au. Au. Au. Zo, nou stond hij naast de Luke-ario. “L-Laten we gaan,”

De buiging ging absoluut niet naar wens en dat was hij wel nog van ‘rijkelijke bloed’. Oké, geadopteerd. Daar ging het echter niet om. De pijn trok net iets meer zijn aandacht en hij onderdrukte elk teken ervan, zoals ineens te staan schreeuwen of schelden. In het echte leven – buiten animé en manga- zag het er ook niet om ineens van pijn te staan schreeuwen. Gewoon een nep-lach opzetten werkte hier het beste… áls je al goed kon lachen. Daar was hij namelijk weer bagger in. Gelukkig zakte de pijn al weg, voordat hij een hele kromme lach op had moeten zetten. En hij deelde dan ook de mening van Cecille. Voorstellen hoefde maar één keer, dus dat hij weer van de pijn verging van een simpele buiging? De kans was klein, maar aanwezig. Misschien vergat ze weer zijn naam. Het was uniek, maar ze had vast zat andere vrienden en wie was er überhaupt goed met namen? Facebook. Al was dat geen ‘iemand’, maar het hield wel de namen en verjaardagen van iedereen bij? Da’s beter dan de meeste mensen vandaag.

Het volgende moment leunde hij al tegen een Luke-ario en werd zijn arm om de nek van de hond getrokken. Zijn blik bleef echter hangen bij de ‘borsthoorn’ van de Pokémon die zonet wel heel dichtbij was gekomen. Als hij net een centimeter de verkeerde kant op was gevallen dan had een gat in zijn gezicht. Báh. Niet dat het de eerste keer zou zijn, maar dat hoefde niet te betekenen dat hij weer zoiets wilde mee maken. Bovendien had zijn gezicht al genoeg gaten; voor de neus en mond. Dat was meer dan genoeg. Maar goed, konden ze niet al vertrekken? Het zou hem meer bevallen om niet een hond in zijn buurt te hebben met horens op zijn voorpoten en borst. Het moment dat hij Cecille aan keek stelde ze ook de vraag waar ze heen moesten. Ehm, tja, dat was hij toch vergeten te vertellen. Dat verklaarde ook gelijk waarom de Luke-ario taxi stilstond. Niet dat het heel ver was echter. “Je h-hoeft Hoenn niet g-geweldig voor te kennen,” Hij kende ook maar drie steden van Hoenn, niet meer dan dat. En het bestaan van zijn eindbestemming wist hij ook niet al te lang, misschien een week. Gelijk wees hij dus maar naar het gebouw wat letterlijk een paar meter verderop stond. “D-Daar dus… H-Het Ranger hoofdgebouw, kamer… 356,”