Bone-jour[Open]

Waren zijn woorden goed genoeg geweest om haar iets bij te staan? Persoonlijk voelde hij zich er degelijk betrokken bij. Oké, hij was heteroseksueel en dat zou nooit veranderen maar om niet gesteund te worden in je geaardheid of oriëntatie? Dat was onacceptabel, al was dat het punt waarop het verhaal van een shounen manga of animé begon. Altijd wel iets tegenstrijdigs in de familie van de protagonist, of die van haar vriendin. Ehm, wacht eens even, waarom voelde hij zich daarbij aangesproken? Hij was géén protagonist, had amper familie over en.. Bingo! Dat was het: zijn eigen familie was het niet eens met wat hij deed. Toch? Diep nadenkend over een goede beredenering werd hij wakker geschud door de wat vrolijke woorden van Cecille. Met een simpel woord maakte ze een einde aan zijn getreuzel. “H-Huh, e-echt waar? D-Dat is g-geweldig!” sprak hij zijn verbazing letterlijk uit. Ze had al zich omringd met mensen die met haar eens waren? Z-Ze was écht de protagonist van een shounen manga, dat moest wel! Wat mysterieus vervolgde ze haar woorden en het leek erop dat ze dus minder last van haar ouders zou hebben. Tijdelijk. Hoe bedoelde ze dat, en wilde hij het wel weten? De jongen zweeg wijs.

Na een wat kortzinnige uitleg gegeven te hebben over de rankorde binnen de organisatie, reageerde Cecille flink verontwaardigd. Hij klapte automatisch stil toen ze maar al te graag de leidinggevende wilde aanspreken. “W-Wa-E-Ehm, maar… D-Dan kom je in de p-problemen door m-mij! H-Het hoeft e-echt niet hoor. Het is…. Best zo,” zei hij haastig, zonder er langer bij stil te staan. Dit was de kans om met een protagonist zijn leven in het gebouw aangenamer te krijgen maar wat als ze in de problemen door hem kwam? Wat dan? Al had ze geen idee waar ze zat. Automatisch ademde hij opgelucht uit, wetend dat ze in ieder geval niet ter plekke weg zou stormen. Echter zou ze zonder zijn hulp haar makkelijk moeten vinden. De leidster van de hele organisatie zat niet op een moeilijk vindbare plek. Er wezen zelfs borden naar, wegens de vele clïenten die langskwamen. En de standaard ‘welkom bij de Rangers’ speech die ze aan de nieuwelingen gaf. En indien Cecille plotseling blind was geworden kon vooralsnog haar Luke-ario de eigenaresse opsporen. Ze had een opvallend uiterlijk. Ze had kort donkerblond haar, rimpels en een strak gezicht die absoluut niet uitnodigend was. Als animé karakter had ze waarschijnlijk eerder een intimiderend gezicht bij gekregen en ogen die sterren vormden. Ze was namelijk zeer alert op abnormale toestanden. Oké, behalve die keer met de Stantler. En… alles wat hem te maken had in het algemeen.

Groepsdruk had Cecille het hele proces van de mentaliteit wisseling onder de beginnende Rangers. Ze zat er zeker niet naast. Zelfs beter verwoord dan hij het had kunnen bedenken. Lang stond hij er niet bij stil toen Timmie verscheen. Zijn hartslag nam direct toe en met zijn deken als een sushirol om hem heen gewikkeld lag hij vervolgens op zijn bed. Nee, hij kwam er niet uit! Die Timmie wilde hem altijd irriteren en leven zuurder maken dan het al was. Kom op, hij kon mensen niet aanraken zonder gedeeltelijk te sterven, had een onderkomen met dronkenlappen, had amper geld en zijn Pokémon team was niet intimiderend genoeg. En dan was zijn leven niet al zielig genoeg te noemen?! Het menselijke sushirol kromp echter in elkaar tot een banaan toen Timmie al spoedig naast zijn bed stond. Muk, muk, muk! Hij stond naast hem! Wacht.. “C-Cecille…” fluisterde hij verbeten. MUK! Ze stond er natuurlijk nog en moest Timmie dus ook confronteren. Ze kwam in de problemen door hem! O, waarom was hij zo hulpeloos… ? Hevig trillend keek hij op, een glimp van de twee vangend. Vriendelijk stelde de blondine zich voor aan de knul die afkeurend zijn neus opstak. ‘Je verdoet letterlijk je tijd met die knul zonder ruggengraat. Je zou betere vrienden moeten hebben dan iemand die zoveel gebreken heeft en bovendien…’ De stem van Timmie werd zachter maar dreigender, ‘Waarom weet jij mijn naam, muts?’ HELP! Kon hij niets doen? Hij was géén held, kon bijna niets en zelfs de hoofdpersonage van een manga over superkrachten had geen krachten. Toch rende hij naar zijn vriend – gedeeltelijk vijand – om hem te redden. Was dit ook zijn moment? De blondine ging kalm verder met het gesprek maar haar woorden klonken dwingend toen ze eiste dat Timmie vertrok. Dat bedreig van haar zou niet werken op hem! Hij was erger gewend dan simpel bedreig omdat die knul eenmaal een typische antagonist achtergrond had. Met wat komedie, enigszins? De blonde jongen kwam uit Aloha en zijn ouders werkten in het circus maar als drugshandelaars in de onderwereld. Op en dag werden schijnbaar zijn ouders vermoord en was hij hierheen vertrokken. De regio waar de moordenaars woonden en hun familie. En undercover slot hi zich aan bij de Rangers waar de familieleden van de moordenaars werkte. In de tussentijd echter trainde hij zijn Pokémon om samen hen te vermoorden bij een ‘uit de hand gelopen’ missie. Hoe hij aan deze misselijkmakende informatie kwam? Toen hij zelf weer eens was flauwgevallen werd hij naar een vrije kamer gesleept en het lucht stond uit, dus Timmie struikelde over hem en kroop zijn bed in. Terwijl hij gewekt werd door plotselinge jeuk zat Timmie kwaadaardige te praten in zijn slaap. En het feit dat hij struikelde over van alles in Timmie’s kamer werd zijn ‘kamergenoot’ wakker, woest dat hij de enige was die over zijn geheim wist. Enfin, hij was gedoemd. ‘Helaas denk ik dat ik hierbij toch voorrang heb: je bent een gast en inwonende zijn net wat hoger op de ladder,’ Timmie kraakte al zijn knokels, en scheen al uit te willen halen. MUK. Hij moest wat doen! Vind het banaan of sushi rol in je, en… Een boer verliet Otis’ mond.

…

Direct rustte Timmie zijn ogen op hem. Oh Muk. Nee, nu ging hij dood! Vaarwel leven! Het was game-over. En dat niet wegens ‘lag’ maar omdat hij een verkeerde toets had ingedrukt, en het verkeerde actie had uitgevoerd. Het had wel met een banaan te maken? Het… smaakte zo? Maar nu had hij een tomaat voor zich met blonde plukjes haar. ‘H-HOE DURF JE?!’ Direct greep de jongen zijn donkerblauwe haren en gaf een krimp. De jeuk en pijn zette tegelijkertijd in. “A-Au… S-Stop! Timmie.. S-Stop!” Ineens wist hij wat een wortelplant voelde toen ze uit de grond getrokken werden. Hij werd al jeukend uit zijn veilige kokon gehaald en zijn deken viel op de grond. Zo kon hij zich nooit verdedigen! Maar anders nam Cecille het over… Nee, hij moest zelf wat doen! In een wanhopige poging Timmie iets aan te doen, greep hij maar het dichtbijzijnde en trok het met zijn krachteloze arm naar beneden. Het getrek stopte en hij werd even losgelaten. Direct stortte hij in elkaar, de pijn en jeuk werd hem teveel. Nog net in een zittende houding belandend ademde hij diep in – en uit, enkel om vervolgens bleek te worden. Timmie’s broek lag op de grond met riem en al.

Timmie droeg RWBY ondergoed.

Heilige… Arceus van al het kwaad. Hij hoorde bij zijn soort: de otaku-army. Dit moest een fanfiction zijn! In that case, werd hij geshipped met Timmie? Stop this nightmare.