Bone-jour[Open]

Overeind en leunend op een Luke-ario leek het erop dat hij eindelijk in zijn bed zou belanden. Al bezorgde de horens van de hond hem nog de kriebels. Het bleef beter dan de weg terug te moeten tijgeren of strompelen. Het had hem anders meer dan ruwweg… een halfuur gekost? Niet ‘best te doen’, zoals Cecille zei. Althans niet op de manier wat zijn eerste plan was geweest. Dit was misschien een leer moment voor hem om altijd plan B te gebruiken. Dat gebeurde ook al in films, manga en talloze light novels. En niet alle games, vooral ‘Life is strange’ niet. Allemaal door het verschrikkelijke einde waar je vorige acties niet uitmaken. Daar had je ook geen plan B: Je keuze had gelijk een gevolg. Dat was het.

Terwijl hij al enkele stappen verzetten met zijn bonzende benen stelde Cecille ineens een vraag aan hem. Hij, die in het Rangergebouw woonde? Daar keek hij niet van hem op dat ze die aanname maakte. Het was eerder een hotel op het moment en zijn werkplek, zolang hij nog kamerloos was. Het moment dat hij geld had was hij vastbesloten te vertrekken maar eerst kon hij maar beginnen met het verdienen van iets meer dan vijf euro per dag. Hem werd een simpel baantje als tuinier aangeboden en veel verdiende hij er niet bepaald aan. Het was ook flinke arbeid en zijn klunzigheid zorgde voor overuren… onbetaald, natuurlijk. De jongen duwde dapper deze nachtmerrie weg toen al de tweede aanname gemaakt werd. Uit verbazing ging zijn mond open in een ‘D’-achtige vorm. Hij… een Pokémonbeschermer?! “O-Oh.. N-Nee.. kan ik niet aan!” Van wat hij van Jeanne erover gehoord had, kon hij het onmogelijk aan. Teveel risico’s en als het leiden van een ‘normaal leventje’ hem al in verband kreeg…? Bovendien, kende hij amper een handjevol Pokémon. Al... had hij misschien niet zo dramatisch op haar vraag moeten reageren. Z-Zo erg was het toch niet, of wel? Nou moest hij zich wel snel excuseren. “I-Ik had geen woning, d-dus besloot ik tijdelijk in het Ranger hoofdgebouw te overnachten… Ben du-dus geen Ranger of iets, een simpele T-Trainer maar,” beantwoordde hij stamelend haar vraag. Soepel, Otis, uitermate soepel. Zo snel als hij maar kon stelde hij maar een vraag om zijn beschamende reactie omver te gooien. “E-En jij? O-Ook een Trainer?”

Muk. Hij had zijn overdreven reactie terug willen nemen, maar daar was het te laat voor. Nou keek de blondine met een frons naar hem en vroeg ze zelfs om uitleg. Help, hij had niet paniekerig moeten reageren dat hij het niet aan kon… Al was dat zeker de waarheid. Er was ook helemaal niets mis met het zijn van een Ranger – een Pokémonbeschermer. Het was namelijk bewonderingswaardig om wilde Pokémon te redden, ondanks het gevaar van moeder natuur en roofPokémon. Zelf bakte hij er vast niets van; de Pokémon zouden eerder hun leven verliezen, omdat hij over een blaadje struikelde. Natuurlijk als hij niet eerst werd opgevreten, yuk. In ieder geval moest hij een antwoord geven op haar vraag. Net toen hij zijn mond open trok, kwam helaas er nóg een vraag bij. Van binnen voelde hij al mannelijke tranen over zijn wangen rollen. Het was al moeilijk één vraag te beantwoorden, laat staan er twee. Zeker nu hij misschien een verkeerde indruk gemaakt had rondom zijn kijk op Rangers. Al was deze enigszins makkelijker te beantwoorden, omdat hij er lichtelijk van op de hoogte was. Je kreeg eenmaal dingen mee als je in het hoofdgebouw woonde van die Trainerklasse. En natuurlijk bevriend bent met een Ranger die er dolgraag alles oer kwijt wil. Het idee dat hij nou twee vragen moest beantwoorden zat hem niet lekker, maar hij slikte en waagde een poging. “N-Nou... de training is heel pitt-Nee, moeilijk voor m-mens en Pokémon. J-Je moet veel obstakels dan gezamenlijk o-opruimen en p-problemen oplossen. D-Daar vind ik mezelf dan ook niet echt… in, gezien ik een sudoku al een karwij vind,” antwoorde hij met een kromme glimlach. Daar klopte ook alles van. Van bomen uit de weg ruimen tot aan het verzinnen van een strategie om een verwilderde Pokémon te pakken te krijgen. Dat bezorgde hem al oprecht kippenvel, maar dan ook met één Pokémon. Of een broccoli-aap daar dan veel bij hielp was maar de vraag. De Pansage kon tot nu toe enkel krijsen en hem dieper de problemen in helpen. Zeker niet handig, dus dat werd geen ‘rescue team’ carrière voor hem.

De opmerking die Cecille vervolgens maakte kwam ook wel goed aan. Trainer zijn was al pittig genoeg voor hem met al dat rondreizen, maar… trainen en gymbadges innen? Dat ging boven zijn pet. Hoe moest je überhaupt trainen? De laatste paar pogingen had hij letterlijk zijn Pokémon tegen een boom laten vechten of tegen écht zwakke Pokémon. Oké, rupsen. Die cocons en vlinders had hij vermeden. Ze waren vooral s’nachts nightmare fuel met hun lichtgevende ogen. Brr, en ze lustte vast wel broccoli. Maar goed, Cecille was dus ook een Trainer met zelfs… “D-Drie?!” Drie van de acht gymbadges had ze al op zak? Oké, hij was echt hopeloos op dit punt met nul. Trots haalde ze vervolgens een doos tevoorschijn en een tel later zag hij de drie glimmende spelden. D-Dat was de eerste keer dat hij ze zag en ze waren… in ieder geval glimmend. Eerder iets wat Link in een schatkist vond, maar helaas had een gymleider geen kist achter zich zitten. En speelde dat muziek niet af… wel in zijn achterhoofd. Vol bewondering nam hij de badges verder op. Ze waren wel kleiner dan verwacht, maar dit was dus datgene waar ze voor getraind én gestreden had; simpele spelden. Ehm, zo klonk het wel wat minder indrukwekkend. Bloed, zweet en tranen voor spelden. Een medaille zou beter zijn geweest, want je behaalde immers een achievement, niet waar? Ach, het was veel waard in een Trainer’s ogen, nam hij aan. Al bleek al spoedig dat deze van Kalos waren, niet Hoenn. “H-Hoe zien die van Hoenn e-er dan uit?” hoorde hij zichzelf automatisch vragen. Oké, sinds wanneer was hij een Shounen animé karakter die eerst sprak en dan nadacht? Hij was eerder een NPC of… Kenny van South Park, maar hij bleef gek genoeg leven. En droeg geen adembenemende oranje jas.

Zo vertelde de blondine vervolgens dat ze uit de verre Johto kwam at helemaal de andere kant op was van Kalos. Verrast staarde hij haar dan ook aan, voordat het bij hem doordrong. Ze was dus zeker een toerist, maar… echt helemaal van Johto? Dat was toch dichtbij Kanto waar een bekende professor zat die naar een boom vernoemd was? Veel wist hij verder niet over de regio buiten suffe weetjes. Er was een trio vogels, waarvan de namen eindigde met de eerste drie getallen in het Spaans, in Kanto en de steden daar werden vernoemd naar kleuren. In Johto was daar ook een trend in, maar dus met planten en in Hoenn was het een samenstelling van twee woorden. Voor de rest waren er vreemde mythes, zoals dat de legendarische honden juist Eevee’s waren en door een zekere Ho-Oh – waarschijnlijk een Pokémon wat op de kerstman gebaseerd was… Delibird?- ze tot leven had gewekt. Oké, het was nou wel duidelijk dat hij veel meer wilde weten, maar vragen was dus niet zijn ding. Alles op zijn tijd, dus. “W-Welke stad, eigenlijk?” Muk. Hij kende misschien de trend, maar niet de stadsnamen! Hij had beter over die professor kunnen vragen. Stom, stom. Teleurgesteld in zichzelf keek hij weer naar het Ranger gebouw waar ze al bijna in waren beland. Dat was wonderbaarlijk… traag gegaan. Het was amper een meter of tien en in de tussentijd hadden ze een gesprek gevoerd. Er was een gezegde dat tijd snel voorbij ging als je plezier had, maar… dit klopte niet helemaal. Nog net voordat hij een stap in het gebouw verzet had, was Cecille juist benieuwd waar hij vandaan kwam. Nou zat hij wel met zijn hoofd bij Johto… niet letterlijk. Zou vreemd wezen. “Sl-Slateport City,” antwoordde hij, al klopte dat maar gedeeltelijk. Zijn biologische ouders en zus groeiden op in Slateport, maar toen hij dor de Prescott gezin werd geadopteerd woonde hij ineens aan de rijke, hoger geplaatste deel van de stad. Het was er zo anders dat het eerder erop leek dat hij zich in een andere stad of zelfs regio bevond. De herinneringen eraan deden zijn gezicht een tel blanco staan, totdat de schuifdieren openschoven en ze zich in het gebouw bevonden. De balie was zoals gewoonlijk rond dit tijdstip verlaten en naast zaten er twee gangen, één ging naar de keuken en de ander naar de kamers. “L-Links de gang in. H-Het is al niet ver meer,”

Puzzelen was niet zijn ding en een sudoku werd haast onmogelijk voor hem om op te lossen. Al waren alle vakjes ingevuld en hoefde hij er maar één in te vullen. De grote hoeveelheid cijfers bezorgden hem al nachtmerries en dan nog zelf een waarde toe voegen…? Hij vond optellen erg genoeg. En dan was er één woord wat erop leek, maar nogal… extreem was en vooral, bloederig. Niet dat hij dat kon, maar hij zag dat wel Kenshin doen of zelfs Yato. In het aller ergste geval, natuurlijk. In zijn ooghoek merkte hij echter de ernstige blik van de blondine. Hij vermoedde gelijk dat hij iets verkeerd gezegd had óf het falen in sudoku’s zo ernstig moest zijn. Dat laatste was het zeker, zelfs kinderen konden sudoku’s succesvol afkrijgen. Er waren zelfs speciale kind edities van en die kon je in elke sigarenboer halen. Kon hij het daarom niet, omdat hij géén sudoku-opvoeding gehad had? Jong geleerd, oud gedaan. Maar goed, de uitleg wat hij net gegeven had kwam dan eindelijk aan bij de ander en… Cecille begreep hem. Instemmend knikte hij. Zijn verhaal was duidelijk geweest! Dat was een wonder op zich. De taken en training van een Ranger hield zoals zij het al verwoordde veel veldwerk in. Dat was eigenlijk al een beter en duurdere term dan zijn magere ‘obstakels opruimen’ en ‘problemen oplossen’.
Nog perplex dat het persoon naast hem zeker drie badges had, reageerde ze instemmend op zijn gestamel. Gelijk hierna had hij eerder een trotse Cecille verwacht die hem zou vertellen over de Hoenn badges, maar die… volgde er niet op. Huh? Ze kam van Johto en behaalde badges in Kalos, maar ging hier op vakantie en had ze nooit gezien? Dat klonk zeker vreemd in de oren, hoewel het nóg vreemder kon. Hij leefde zijn hele leven hier en had ze nog nooit gezien. Noch de moeite voor gestoken, maar het punt bleef dat hij toch zelf daar meer kennis over zou moeten hebben. En al helemaal toen hij de blondine hoorde zeggen dat ze dus nooit een Trainer uit Hoenn ontmoet had. Mét badges. Bijna had hij naar zichzelf willen refereren, maar hij mistte net het meest belangrijke punt. De reden waarom hij überhaupt de vraag gesteld had. Badges.

Spontaan antwoordde Cecille op zijn vraag en verrast deinsde hij achteruit, bijna zijn grip om de nek van de Luke-ario verliezend. Dat had niets gescheeld! Met een beschamende glimlach keek hij de Pokémon aan om vervolgens zijn aandacht weer op de blondine te vestigen. Als ze net iets energieker gereageerd had was hij vast en zeker weer op de grond terecht gekomen. Om weer hetzelfde routine te moeten doorlopen om weer op zijn twee benen te staan was iets waar hij tegenop keek. Niet alleen wegens de moeite, maar ook een naar voorgevoel. Alsof de Luke-ario hem niet mocht. Proberend de Pokémon verder te negeren ving hij iets over een Ecruteak City op. Een zekere plaats waar een Burp Tower en Cell Tower zat. Dat waren vreemde benamingen. Nu hij de namen herhaalde meende hij ze eens te hebben gehoord op een televisieshow. Oké, het was eerder een documentaire, geen verassing door het kanaal National Pokégraphic Channel. De focus lag op Johto en die indrukwekkende mythes. En daar had hij de stad gezien met hun gymleider, Knorty. Dat was een Ghost type gymleider – was hun bewering- en hij had ook voornamelijk bollen van gas om zich heen. Zelf herkende hij er geen Pokémon in. Voor hem leek het daadwerkelijk op een vliegende giftige bol van gas. Die Pokémon kwamen ook dus voor in de twee torens waar Cecille in haar kindertijd door heen gelopen had. Letterlijk twee oude gebouwen waar de toegang toe beperkt was en sommige delen bijna instortte, terwijl zijn grootste avontuur het klimmen van een glijbaan was. Een moeilijk gezicht wist hij te trekken. “J-Je bent écht dapper,” Het was een oprechte compliment met een vleugje zelfspot, “E-En je vond meer dan ik; een avontuur,” Dat was al een schat of zoals zijn adoptieouders zeiden; het gaat om de weg er naar toe en niet de eindbestemming. Gold enkel in het echte leven, want vooral in die choice-based spellen ging het om de laatste beslissing. De rest boeide al niet meer.

Dat was echter genoeg over Cecille’s geboorteplaats en wat voelde als een klap in zijn gezicht-Nee, het was échte pijn! Hij had even niet op zitten letten en… Au! Zijn hoofd had hij tegen de deur van het Rangergebouw weten op te knallen. Fijn. Met een bonkend voorhoofd en een pijnlijke glimlach op zijn gezicht keek hij naar iets wat hem mentaal meer pijn deed; gelach om hem. Alsof het vanzelfsprekend was vond ze dat hij – wonende in een havenstad- erachter was gekomen dat hij niet tegen aanrakingen kon. Het was of de klap tegen zijn voorhoofd wat hem haast direct aan vroeger weer deed denken. Aan de keer dat hij het voor het eerst opgemerkt had: hij had zich opgesloten in een kast. Kom op, hij was naïef en hij hoopte te vluchten naar Narnia. Als dat al gelukt was had hij geen idee wat hij verder daar zou doen; bevriezen? Eenmaal daar vast kwam hij vast te zitten en na te huilen als het ‘dappere’ joch wat hij was, sleurde zijn adoptievader hem uit de kast. Jeukend en huilend in de armen van zijn adoptievader had de man eerder aandacht voor zijn humor. Zonder schaamte sprak hij dat Otis met slag en stoot uit de kast gekomen was. “… E-Eigenlijk… Kwam dat door N-Narnia,” mompelde hij half, en beseffend hoe stom het klonk sloeg hij lichtelijk rond aan, “… L-Lang... v-verhaal!”

Eenmaal in het Rangergebouw gaf hij aan waar zijn kamer zat, maar hij zag de antennes op het hoofd van Cecille al overuren draaien. Snel later volgde al dus de vraag waar de andere gang naar toe leed en met een vaag en slecht voorgevoel keek hij richting de desbetreffende gang. Zelfs zonder moeite te doen zag hij de blondine de eetzaal binnen rennen en alles opvreten waar er maar vlees aan zat. Met ketchup, omdat het natuurlijk ‘hot’ was en uitdagend. Het scheelde weinig of ze leek haast iemand die in Tales of the Borderlands kon voorkomen. Dan verscheen ze in een stoere houding met haar armen over elkaar met de titel ‘Cecille, The Lion Wrestler’. Natuurlijk met het gebrul van een leeuw erachter voor het effect. En.. hij dwaalde af. “D-De keuken en e-eetzaal,” zei hij en slikte nerveus, “Z-Ze serveren gratis voor gasten…” Oké. Drie, twee, één… en weg was The Lion Wrestler. Toch?

De avonturen van Cecille zaten vol gevaren en dat verbaasde hem niet. Ze had niet alleen de koppigheid van een Shounen hoofdpersonage, maar ook de gespierde bouw. Dat soort die al aardig over powered was aan het begin van het verhaal. Dat nam niet weg dat hij automatisch verwacht had dat ze nog een verborgen ultieme vorm zou hebben, dus een Saiyan Cecille. Ze had al blond haar, dus dat was al stap één. Al leek dat iets wat niet snel zou gebeuren en ze vertelde dan dat ze een doodlopende gang had gevonden. Doodlopend? “E-Echt waar….? O-Overal gekeken?” vroeg hij automatisch, het zaakje verre van vertrouwend. Een gang liep nooit zomaar dood en dat had hij in Porémon gemerkt, waarin er altijd een verborgen voorwerp lag. En in andere games was er juist sprake van een verborgen wezen of eindbaas die je pas tegen het einde daar kon tegenkomen. Zeker in die toren had hij dus wel verwacht dat daar iets zou zitten. Al helemaal als het als ‘geheim’ werd bestempeld.
Na een klap had hij iets zitten mompelen en dat kwam puur door een vage herinnering die plotseling op kwam dagen. Eentje die hij het liefst had weggeduwd in zijn geheugen. Nog net schoot hij niet in de paniek toen de blondine toch wat interesse daarin toonde. Zijn aandacht werd namelijk getrokken door het nare voorgevoel dat Cecille als een blinde stier – Rolafro- af zou stormen op de keuken om zich vol te vreten. Ze leek gewoon het type om dat te doen, zeker als Shounen hoofdpersonage, want een stevig aangezet persoon kon onmogelijk vegetariër zijn. Die waren meestal mager, maar op dat zekere moment kuchte de Luke-ario, de gedachten van de twee doorbrekend. H-Huh? O-Oja, ja, keuken. Nog verre van gefocust keek hij gelijk naar de blondine die heel erg moeite scheen te hebben om zich in te houden de keuken niet in te gaan en hem naar zijn kamer te brengen. Ze sprak zelfs hardop wat haar doel was, maar wat haar lichaam en geest niet wilde; die wilde van een heerlijk mals vlees buffet genieten. Zelfs zonder een psycholoog te zijn kon hij dat van haar af lezen. Zou hij haar anders gewoon maar eraan toegeven? Gek genoeg kreeg hij eerder medelijden dan met haar dan zichzelf, nog als een zombie steunend op een Luke-ario. Ja, een maag vond hij meer waardevol dan zijn pijnlijke lichaam. Niet voor het eerst natuurlijk. “W-Weet je…?” begon hij, gelijk weer naar de keuken wijzend met zijn vrije arm, “Ik vind het ook best om daar te zitten, jullie twee hebben vast trek gekregen na jullie.. tja.. r-reis naar Hoenn,” Muk. Was dit wel slim? De jongen lachte er nep-nonchalant bij, vrezend voor de levens van de kokers daar en hun voedselvoorraad. En.. hij had zitten wijzen zonet. Wijzen. Met zijn pijnlijke arm. BINGO! Een pijnscheut schoot door zijn arm en gelijk kwam er een pijnkreet uit zijn mond. Oké, pijn… Veel… Heel veel… Pijn. Met een gepijnigd gezicht, maar pijnlijk opgetrokken mondhoeken bleef hij Cecille aankijken. Tijdens de pijnkreet sprak hij zo ‘normaal’ mogelijk snel wat woorden uit, waardoor zijn stem hoger dan de Mount Everest klonk. “Z-Ze serveren vooral rundvlees rond dit tijdstip en kip kerrie,” De bonzende pijn trok langzamerhand weg en uitermate voorzichtig stak hij zijn duim daarbij op. “V-Verrukkelijk… Believe it!” Naruto kon dit beter.

Dat was… teleurstellend. Ze had de kans ontlopen om in de doodlopende gang net datgene te vinden om een geweldig avontuur te beginnen. Het was toch überhaupt bizar dat een gang in een oud, heilig complex doodliep? En dan al helemaal als het een verband had met een mythologisch wezen. Dit was echter zoals hij het verwacht had; Cecille was aardig, maar écht de typische Shounen protagonist. Die dachten er niet een niveau dieper over na. Dan dacht hij dat hij nog erg was. Nou, hij had een gezond verstand. Voor een otaku. Dat was nog steeds wel beter. Die van Cecille leek pas op dat moment op dezelfde verdieping te belanden. Ze overwoog er terug te gaan om het te ‘checken’, terwijl het een beetje een nieuw avontuur en verhaal verpeste. Bij het eerste bezoek begon het al en zelden bij een tweede, tenzij er écht veel jaren tussen zat. Wacht, ze was er toch als kind geweest? Dan werkte die logica! “Z-Zou ik je écht aanraden…E-En…” Ieder protagonist had dus een sidekick of beste vriend nodig, dus wat als hij een poging waagde? Al werd hij vast opgeslurpt of gedood in het proces, zoals gewoonlijk. Of was hij de komiek waar hij gespaard in zou blijven. Hij hoopte écht dat laatste. “… Z-Zou ik dan m-mee mogen?” Wat een enorme plottwist zou zijn was als hij zelf uiteindelijk de protagonist was. Dan ging alles al helemaal mis en… Muk, hij had niet erover nagedacht dat hij hiermee naar een totaal onbekende regio werd gesleurd met mevrouw Saiyan Cecille. Oeps. Dan kon hij beter Dragon Balls mogen verzamelen.

Een gevoerde Cecille vond hij vast fijner dan eentje die zelfs een draak naar binnen zou kunnen werken. Ja, zo groot schatte hij haar maag wel in, hoe naar dat ook mocht klinken. Of smerig en onrealistisch, gezien draken niet gegeten werden. Al kon je niets zeker weten met die paardenvlees wat ineens in rundvlees zat. De wereld was eenmaal een zooi en het voedsel eveneens. Je wist tegenwoordig niet wat je at. Dat was misschien niet helemaal waar, in zijn pleeggezin was er een ober die de hele ingrediëntenlijst afging, voordat je eindelijk kon eten. Dat was de reden waarom hij zelfs uren erover deed om een heel maaltijd achter de rug te hebben. De opmerking die uit de mond van Cecille volgde, wierp hem bijna van zijn… voeten af – als dat al mogelijk was? Bijna was hij zijn evenwicht verloren, maar wist snel uit te halen met zijn hand om zich staande te houden. Had hij dat zojuist gehoord? Het klonk zo absurd dat iemand, zoals zij wilde wachten op eten. Al was ‘wilde’ een té groot woord; ‘kon’ was geschikter. “S-Serieus… U-Uhm, b-bedankt,” Hij wist niets anders te zeggen. Bijna had hij haar enkel sprakeloos aangestaard. Voelde ze zich dan wel lekker? Al volgde er wel wat woorden, waaruit hij kon halen dat het bij haar daarboven goed zat. Hij had echter mis dat ze geen toerist meer was en een vriendin had die haar goed te eten gaf. Een vriendin-vriendin of een normale vriendin? Hmm, hij nam haar nogmaals op. Gespierd, blonde wilderige haren en een tomboy-ish karakter. Bingo, het was een vriendin-vriendin! Op bsis van zijn 9Gag kennis, althans. “G-Goed om te horen en… j-je bent de ‘m-man’ in de relatie?” vroeg hij voorzichtig, wetend dat sommige figuren het juist niet fijn vonden klinken en vragen erover zagen als spot. Dit was pure interesse en ze had hem al uit kunnen houden. Dan was dit wel de eerste homo, nee lesbie die hij leerde kennen. Dat was eens wat origineels. Zijn vriendengroep bestond dus uit een paleontologische nerd én gamenerd, twee Goden, een knul met een kazoo en nu haar. Vrienden buiten beschouwing, ze was echter ook bezorgd over zijn staat verder. Hij wuifde het weg en wees moeizaam naar zijn kamer. “J-Je raakt het gewend na een t-tijdje, d-dat denken over anderen… ” Dat klopte eigenlijk wel, nu hij erover dacht. Vaak kwam hij ook in de problemen door iemand te willen helpen, maar hoe cliché het ook klonk; hij wilde anderen van dienst zijn. In... iets. Al was het horen van zoiets uit de mond van een ander beschamend.

Ongemakkelijk keek hij ook even weg, terwijl hij door strompelde met de Luke-ario s hulp naar zijn kamer. “Niet dat ik gelijk een held da-dan ben. A-Al klinkt het we-wel zo, m-maar deze wonden… D-Dat komt puur, omdat een R-Rudolph tekeer ging e-en ik hem wilde stoppen. D-De Rangers echter slaagden er niet i-in en met v-veel b-bloed, z-zweet en tranen wist ik hem m-mijn kamer in te sleuren en… D-Dat daar is het resultaat e-ervan,” Moeizaam wees hij naar de deur waar nog een flinke gat zat en waarin je in zijn kamer kon kijken. Zelfs vanuit deze afstand zag je al dat de vloer nog resten bevatte van de Stantler’s bruine vacht en de uithalen die deze gemaakt had. Enkel met de baggere grappen die de Pansage gemaakt had wisten ze de Pokémon enigszins te kalmeren, totdat de andere Rangers terugkeerden en de Pokémon weggeleid hadden. Veel er had hij zeker niet gekregen, eigenlijk geen. Hij mocht dieper wegzakken met dat bijbaantje waar hij al amper iets in verdiende. Geweldig. De dag nadat zijn verband eraf wordt gehaald mocht hij lekker urenlang gaan tuinieren. Onder de bloedhete zon. De nachtmerries onderdrukkend duwde hij zijn deur – wat ervan over was- open en werd begroet met een hoop bierblikjes. Die figuren die hier ook sliepen… Wacht, dit gaf natuurlijk de verkeerde indruk. Zowel de Luke-ario als Cecille keek hij gespannen aan met een zweetdruppel langs zijn hoofd glijdend. “D-Dit is écht niet van m-mij! G-Geloof me, i-is van mijn kamergenoten. D-Die zuipen elke avond tot laat e-en…”Dit had geen zin. “I-Ik b-ben jullie twee heel dankbaar, t-trouwens voor j-jullie hulp en… ik ga wel even zitten,” Moeizaam liet hij de Lucario los en liet zijn achterwerk op zijn bed vallen. Dat was veel beter. Zitten voelde aan als eeuwen geleden op deze manier.

Waarom zou eigenlijk iemand een klungel, zoals hem mee willen nemen op een expeditie? Hij had het niet aan de blondine moeten vragen als hij enkel hangend aan haar been zou hangen, trillend van angst. Dat afreizen naar een volstrekt onbekende regio was ook misschien geen goed idee. Kom op, hij zou bang worden van elke Pokémon die hij kende. In een game echter zou hij er geen last van ondervinden maar dit was de realiteit. En als hij door een verlaten heilige toren liep en in een avontuur terecht kwam zou hij gillen als een meisje. Ja, hij kon het gegil haast horen of was dat zijn té realistiche fantasie? Ow wacht, dat was een stem. Alles klonk als gegil voor hem en geschrokken staarde hij haar aan toen de blondine instemmend knikte. Ze wilde met hem toch op avontuur? De jongen slikte automatisch, wetend dat hij het juist voorgesteld had. Stom, stom, stom. Als er een levensechte ‘Ctrl_Z’ button aanwezig was, had hij dat al meerdere malen ingedrukt.
Het woord missie en de gezichtsuitdrukking van de blondine deed hem zwijgen, voor even. Een tel lang stond hij op ‘mute’, verbijsterd door de zeer protagonist gedrag die ze vertoonde. Enkel een verblinde glimlach erbij en het kwam regelrecht uit d 2D-wereld. Oh, dáár was de glimlach al en het was meer verblindend dan de Light Magic in Fairy Tail. Met moeite zag hij zichzelf in stand houden, in een poging niet om te vallen met verbranden oogkassen. Het werd hem teveel en het werd des te erger. Na enigszins bijgekomen te zijn, durfde hij te vragen over haar relatie. En angstig piepte hij toen haar mondhoeken naar beneden trokken. Enkel nog een zenuwtrekje en een gebalde vuist en dan zou hij de ergste pijnen ondervinden. “S-Sorry, i-ik dacht.. E-Ehm, het spijt me!” kraamde hij bijna onhoorbaar uit, bijna de toelichting van de blondine missend. O… Ze was biseksueel en haar vriendin lesbisch. Heh, d-dat had hij ook als een keuze moeten laten zien. Trillend over zijn lichaam, trok hij een akelige glimlach. “I-Ik ben s-small-minded… E-et me niet op, p-please,”

Dat gebeurde gelukkig niet, al zou een Otis de ordures – vuilnis – niet al te best zijn. Leidde het eten van mensenvlees ook niet tt nare ziekten? Op Youtube kwam hij eens een filmpje erover langs en wat de smaak zou kunnen-Ho, ho, nee. Verboden terrein. Hij was al bang insect te ontnemen van zijn leven. Bah. Eenmaal echter in zijn kamer on hij zich niet dieper schamen dan dat. Nee, er lagen geen mensenlijken… al hoewel zijn kamergenoten soms wel zo dood leken. Het zal bezaaid met bierblikjes en ongemakkelijk had hij dan ook de blondine aangekeken toen ze over een feestje had. “N-Nou, deze f-figuren w-wel, ja,” Helaas. Hij was opgescheept met een stel dronkenlappen die weinig gezonds aten en té luidruchtig waren. Daar werd hij elke dag mee geconfronteerd, alsof het lot een bierblikje naar hem uit stak met de boodschap: ‘Go home or get drunk,’. Het was Cecille die hem terug naar de realiteit bracht en medelevend leek met hem. “J-Je kan z-ze niet k-kiezen, nee, h-had ik z-zeker gewild,” antwoordde hij met een zucht aan het einde geplakt.

Na een bedankje die op zijn plaats leek voor een heldin als zei, wuifde ze het bescheiden af. Ze beweerde dat je mensen kon helpen zonder een Ranger te zijn? Daarop moest hij kort om grinniken – wellicht voor het eerst in een té lange tijd. Hij dacht automatisch aan de krachtloze held van Hero no Academia. Die leek ook betrekkelijk veel op hemzelve, maar ze had gelijk. Je hoefde geen ‘held’ te zijn om anderen te helpen. “N-Nou, z-zelfs Rangers helpen n-niet iedereen,” begon hij oprecht, kort zijn hand door zijn haren halend, “Ze g-geven de p-prioriteit niet altijd aan d-de mensen en g-gek is het n-niet maar… een h-held is iemand d-die i-iedereen p-probeert t-te redden. N-Niet enkel P-pokémon o-of mensen m-maar beiden, zelfs a-als de kans klein is, vind ik dan,” Het was maar zijn idee van een held en dat was gebaseerd op games en manga. “M-Maar… I-Ik kan het h-helemaal mis hebben,” voegde hij er vlug aan toe, alweer licht trillend.

Otis de ordures stond schijnbaar niet op Cecille’s menu, ondanks dat hij zich flink vergist had op een gevoelig puntje. Haar frons verdween als sneeuw voor de zon en een glimlach verscheen weer op haar gezicht. Het leek erop dat hij bleef leven maar dat hij zo’n vergissing had gemaakt? Las hij nou te weinig Shoujo om ook bewust van biseksuelen te zijn? Je had soms homoseksuelen in een Shoujo zitten. Oké, niet ‘soms, gezien het voor beide geslachten een aparte genre had maar… biseksualiteit was zeer zeldzaam erin. Hij moest meer open staan vanaf… nú! Vastberaden staarde hij een halve seconde uit zijn ogen totdat de blondine hem bijna aanraakte. Bijna piepend schoot hij bijna als een verschrikt Pokémon naar achteren, bijna zijn evenwicht verliezend. Oké, doei open staan en gegroet gesloten zijn voor anderen. Hij staarde naar haar had die ze terugtrok, waarna hij besefte dat hij zijn adem ingehouden had. Was hij zo van de wereld geweest van de bijna flauwval ervaring? De jongen hapte gelijk maar naar adem en kon nog net haar woorden opvangen. Terwijl hij diep in en uit probeerde te ademen en daarmee eerder op een naar adem happende Magikarp, keek hij de blondine toch verbijsterd aan na haar woorden. Ondanks zijn woorden had hij zijn excuses aangeboden in tegenstelling tot vele anderen. Dit deed hem tegelijkertijd geruster voelen maar ook des te meer onzeker. Natuurlijk kende hij Cecille niet geweldig maar het feit dat ze nogal een schaduw op het onderwerp bracht met één zin was wonderbaarlijk. Hij had er iets over willen zeggen maar wát viel er te zeggen? Niet dat hij veel kennis op dat gebied had. Hoewel.. het bleef acceptatie van iemands keuze. “I-Ik… Je m-moet jezelf ook n-niet omringen m-met mensen die n-niet volledig –a-achter zulke i-ideeën staan. G-Ga je e-eigen weg… al… ehm…” Lichtelijk ongemakkelijk keek hij weg, beschaamd van zijn woorden, “D-Dat doe je e-eigenlijk al…” Oké, ze had eigenlijk niets aan iets wat ze eigenlijk al wist. Ze had immers meerdere badges binnen, was meer zelfverzekerd hem – niet al te moeilijke opgave – en beschikte over een positief ingestelde karakter. Iemand als hij had daar niets over te zeggen die slap, onhandig en dom was en over géén badges beschikte.

Weer een feitje erbij: Cecille kon ook een feestbeest zijn maar hij had toch liever inderdaad haar als kamergenoot willen hebben. Liever dan een stapel bierblikjes, luidruchtige en norse kamergenoten die behoorlijk stonken naar niet alleen bier, helaas. Hij rook meerdere geuren waar je maag van zou omdraaien. De blondine daarentegen? Zo te horen zou ze geordend zijn, frisser ruiken en zelfs een bodyguard kunnen zijn. Perfect, als hij haar kon inhuren trouwens indien hij weer in een verschrikkelijke situatie kwam. Al had hij weinig te bieden dan misschien tien cent? Instemmend knikte hij met een hangend hoofd op haar opmerking, ongeacht of ze de waarheid sprak maar ze was de protagonist en hij de zielige NPC die na een aflevering weer voorgoed verdween. En héél misschien in de eindcredits als schim terugkeerde. Dus ja, hij geloofde haar wel op haar woord. Na bekend te hebben dat het niet mogelijk was je kamergenoten te kiezen, kwam Cecille met een opmerking die zijn ogen deed glinsteren. Vol hoop. Natuurlijk, dat hij daar niet eerder op gekomen was! Oja, NPC hebben geen hersens. Got it! Hij kon wel navragen of hij van kamers kon wisselen maar de anderen zaten flink vol rond deze tijd van het jaar. Het waren misschien wel zwervers of gestrande Rangers maar het bleef vol. En hij überhaupt weinig rechten als dakloze die er ter plekke werkte voor enkel een minimum loon om minstens eten te kunnen kopen. Al ging de meeste van zijn geld naar zijn Pokémon’s voer. Zelf had hij wel genoeg aan smakeloze soep en hun hadden écht minstens genoeg fruit en groenten nodig en een beetje vlees. Enkel drinken was in het gebouw gratis: de enige privileges als tuinier was dat je uit de kranen mocht drinken die vaak voor het bevochtigen van de planten gebruikt werd. En natuurlijk vonden zijn Pokémon dat geweldig als Grass-en Water type zijnde, terwijl Harm enkel sexy poses aannam. Compleet afgedwaald richtte hij opnieuw zijn donkerblauwe kijkers op de Lucario en blondine voor hem. Acht, waar hadden ze het ook alweer over… Aah, het verwisselen van een kamer. “D-Dat gaat m-moeilijk worden, gezien b-bijna alle k-kamers vol zitten en ik n-niet heel h-hoog sta in de rankingslijst. D-de Rangers krijgen de h-hoogste prioriteit, d-dan de a-andere Trainerklasse, d-dan de P-pokémon en dan pas de d-daklozen die t-taakjes verrichten binnen het gebouw,” zei hij op een wat demotiverende toon, gelijk beseffend dat Cecille’s idee goed in de oren klonk maar weinig zou uitmaken. Bij de balie zou er simpelweg ‘Nee’ tegen hem worden gesnauwd of op een wat beleefdere wijze maar het resultaat bleef hetzelfde. “H-Het heeft d-dus geen z-zin,”

De heldin tegenover hem had verontwaardigd gereageerd toen hij een naar werkelijkheid van de Ranger Academy naar voren bracht. De meeste Rangers stonden bekend ieder ander te helpen maar helaas waren er zat individuen die niet Pokémon als mens redde maar Pokémon prefereerde. Niets mis mee tot een bepaalde hoogte. Een baby in een brandend gebouw achterlaten en wel een Houndour redden sloeg toch nergens op? Maar nogmaals, hij had géén recht om er iets luidkeels verder over te zeggen. Hij was hier als werknemer en er was een duidelijke mentale barrëre tussen hem en de Rangers. Ze negeerden hem en enkel een tiental begroette hem van de… velen. Die waren dan ook heel praatgraag en vriendelijk. Zo zat er een paarsharige tussen met een geschubde draak die een C-Character Zwaard scheen te zijn…? En er was nog een verwilderde knul met eveneens een draak die geel van kleur was en grommend met elkaar communiceerde. De soortnaam klonk als een Dragon Site? En de derde was een blondine die óók een Draak als partner had die Fly Com heette. Vreemd genoeg een herkenbare en zelfverzekerde trio die met draakachtige rondliepen wiens namen iets te maken hadden met het internet. Bizarre maar hele vriendelijke figuren. Hun waren echter de meest opvallende uitzonderingen. Toen hij echter de blondine weer aankeek had ze een vrij verontwaardigde reactie. Ze kende schijnbaar voornamelijk de goedgezinde Rangers en direct kwam het beeld van de Cyber Dragon Trio weer in zijn achterhoofd op. “D-Dat klopt…!” riep hij gehaast uit, en beschaamd door zijn uithaal keek hij weer we, “M-meestal, i-ik ken namelijk wel een p-paar Rangers, alleen als a-aqcuintances en n-niet heel persoonlijk, maar… z-ze zijn niet a-allemaal dus z-zo… behulpzaam. D-Dat zijn v-vooral de b-beginners die het d-doen om… e-erbij te horen of omdat z-ze zich meer willen i-isoleren van a-andere mensen,” Niet dat hij dat laatste niet wilde, zeker met de dronkenlappen op zijn kamer. Op dat moment weerklonk echter een onrustig geluid uit een paar kamers verderop. Angst steeg in zijn borst op tot naar zijn gezicht. D-Dat was de deur van Timmie geweest: een zeer befaamde Ranger die bekend was om slechte redenen. Zonder uitleg en uit pure automatisme, rolde hij zijn deken in als een opgerolde pannenkoek en trok ondanks de pijn een kussen over zijn hoofd. “H-Help… T-Timmie.. H-Hij komt” Hij hoorde al zijn voetstappen en binnen enkele tellen werden deze vlak naast zijn bed stil. ‘Hey, Otis… ‘

*Insert de meest mannelijke angstgil*