Hope you're ready for a revolution. +Gavin Castle

Hij was al wat vroeger naar Hoenn gegaan, binnenkort zou de overname van Mossdeep city van start gaan en het kon wel wat handig zijn voor hem om al iets eerder aan te komen. Echter was dit Slateport, geen probleem, hij kon hier nog wel even wat gaan blijven om wat rond te kijken. Het was wel zeker een tijd geleden dat Nathan hier was geweest, maar toch wist hij nog goed wat er toen was gebeurd, het kon wel een heel stuk beter zijn gegaan maar nu was er maar weinig aan te doen. Zijn blik gleed over het donkere landschap, de jongen had zijn travel pass naar de regio verkocht, maar hij kon er nu ook heenvliegen met Agrona dus dat scheelde wel weer een hele boel. Tegen de tijd dat hij bij denregio was aangekomen was het an donker geworden en op de vuurtoren na was er maar weinig licht geweest in de omgeving, Agrona's staart niet meetellend. Soms raasde hij enkele vogels langs, maar geen enkele aandacht werd aan hun besteed. Het ging nog verrassend snel, gezien hij al binnen de kortste keren bij de havenstad was aangekomen en weer met beiden voeten op de grond stond. Hij keerde de draak na een kort knikje terug in haar Poké ball, ze verdiende het wel te rusten na zo een lange vlucht. Oke, hij zou de volgende dag maar eens naar Mossdep gaan en het daar gaan bekijken. Nu nog? Geen idee, het was te vroeg om al naar een Pokémon center te gaan, dus hij kon wel even nog wat in de stad gaan rondzwerven. Het had net best wel even een apart zich misschien mogen zijn, maar alle blikken die de mensen hem gaven lettenhij niet op, genoeg andere dingen te doen immers.

I’m holding on your rope got me ten feet of the ground zong de stem in de oren van Gavin terwijl deze zich een weg baande door de drukke straten. Het waren juist die straten waar veel restaurants gelegen waren. Het viel Gavin mee dat het nog maar vroeg in de avond was. Tegenwoordig werd het snel donker, had hij het gevoel. Maar goed, gezien hij niet echt op tijd lette, boeide hem dat eigenlijk vrij weinig. De zwartharige jongen keek om zich heen terwijl de muziek verder in zijn oren pompte. Hij kreeg maar vrij weinig van zijn omgeving door en dat vond hij geen probleem. Hij hield ervan om alleen te zijn met zijn muziek. Hij wist dat hij binnenkort zijn training met Electro eens moest gaan oppakken, maar voor nu wilde hij vooral net doen alsof hij nooit gedwongen was om op reis te gaan. Hij was er mentaal niet klaar voor, maar dat scheen een zwak argument bij zijn moeder te zijn. Bijna was hij haar vandaag gaan bezoeken, maar hij had zich ingehouden. Dan zou ze al helemaal teleurgesteld zijn, want het was immers nog maar enkele dagen geleden dat hij vertrokken was. It’s too late to apologize. It’s too late zong de stem en Gavin sloot zijn ogen terwijl zijn gedachten automatisch naar zijn vader gingen. Altijd als hij deze song hoorde dacht hij aan zijn vader. Misschien was dat een reden om het liedje van zijn muziekspeler te gooien, maar toch wilde hij hem er op houden. Voordat hij veertien werd had hij namelijk ook hele goede herinneringen. Zo waren ze op zijn twaalfde naar een toernooi gegaan waar ze spannende wedstrijden hielden. Pokémon-gevechten, wel te verstaan. Gavin was zo opgeslokt in die herinnering aan zijn twaalfde verjaardag dat hij geen idee had dat hij langs iemand kwam. Hij botste er dan ook vol tegenop en dankzij de klap ging één van zijn oortjes uit waardoor hij weer teruggetrokken werd naar de echte wereld, de wereld die hij zo haatte. ‘Wat moet je?’ vroeg hij bot omdat hij niet in de gaten had dat hij het zelf weer eens was.

Hij had maar zijn holo-caster in de hand genomen en begon er wat dingen in op te zoeken. Gezien het toch al bijna de goede dag was, kon de jongen ent zo goed even de juiste informatie doorlezen en alvast voorbereid zijn, altijd handig kon dat wel zijn. Hij ogen gleden over het scherm en lazen snel de informatie die er al was verzameld, het mocht misschien onbelangrijk lijken, al die kleine details maar uiteindelijk was het toch wel erg belangrijk. Arceus, dit was echt zoveel beter dan enkel binnen zitten en stapels papierwerk te lezen en soms ondertekenen. Het was best ironisch hoe juist mensen hard naar een hoge rang toewerken en dachten dat er wel heel wat actie er dergelijk inzat. Ja, het was namelijk ook super spannend hoor, papierwerk. Nadat hij alles had doorgelezen werd het apparaatje opgeborgen en bleef hij nog in hetzelfde tempo lopen, geen idee waarheen. Vast wel een bar waar hij even kon komen en wat drinken, want why the hell not. Toen er echter iemand volop tegen hem aan botste, fronste hij licht bij de botte 'vraag'. Wow, iemand had een slecht humeur zeg. "Dat je moet opletten waar je loopt." klonk er droog, het duidelijk negerend dat de ander een zonnetje, dus niet, was.

Gavin was zo kwaad dat hij niet doorhad dat het liedje inmiddels afgelopen was en dat het volgende nummer al muziek pompte in zijn oren. Als je duizend nummers op je muziekspeler had, kon je natuurlijk wel even blijven luisteren. Om het jaar haalde Gavin de nummers er af en zette er vervolgens nieuwe op zodat hij nooit al te lang naar dezelfde nummers zou blijven luisteren. Hij zette het altijd op shuffle zodat hij de nummers nooit op alfabetische volgorde zou horen. Als je een paar keer dezelfde artiest in je apparaat had staan, speelde hij de muziek van die artiest achter elkaar af en dat haalde de lol wel een beetje voor hem weg. Als hij hem op shuffle zette, dan kreeg hij tenminste nummers in een volgorde die hij zelf niet eens wist. En dat was het leuke er aan. Verontwaardigd haalde de zwartharige jongen het andere oortje uit zijn oor zodat hij de groenharige volledig kon horen. Met een simpele beweging zette hij het apparaatje uit en borg het op in zijn jaszak, want hij nam aan dat dit weer eens zo’n ontmoeting was dat uren ging duren. Dat geluk had hij altijd. ‘Dat kan ik van jou ook zeggen,’ zei hij schamper. Als de jongen echt zo goed had uitgekeken, had hij Gavin toch wel kunnen ontwijken zeker? Gavin stak zijn handen in de zakken van zijn trui en keek de groenharige nu wat meer belangstellend aan. Hij woonde al heel zijn leven in Slateport City, maar hij had deze jongen nog nooit gezien. Hij vroeg zich af of het toevallig iemand van een andere regio was, maar het interesseerde hem te weinig om het ook daadwerkelijk te vragen. ‘Verder nog vragen of opmerkingen? Anders wens ik je nog een fijne dag.’ Hij rolde met zijn ogen terwijl hij de woorden op een sarcastische manier uitsprak en deed al aanstalten om langs de jongen te lopen.  

Ugh, dus het was weer zo een persoon. Er klonk wat sarcastisch van de ander dat hij dat ook van de groenharige kon zeggen, waarop hij kort zijn ogen rolde. "In welk geval let ik beter op dan jou." hoeveel verschilden ze van elkaar in leeftijd? Het leek er minimaal op dat er een jaar tussen zat, zo niet eens meer. Mensen die jonger waren, zelfs al was het maar een klein beetje, en zo een grote mond opzetten was hij al heel snel klaar mee. Dat was trouwens niet enkel bij dat soort mensen maar wel bij een beetje iedereen. Toen Nathan opmerkte dat de ander hem nogal wat onderzoekend bekeek, fronste hij lichtjes, wat hadden mensen toch met dat doen like serieus. "Ja, dat je toch wel uit je doppen kan kijken. Zal je een hoop moeite besparen." wauw Nate, wat een stralend humeur had je weer zeg. Ach, het klonk niet zo pissig als dat hij vaak van de tijd kon zijn, dus daar was een kleine verbetering in. Het was duidelijk te zien dat de ander geen enkele zin had om ook maar enige sociale interactie te hebben, waardoor de jongen enkel meer zin erinnkreeg om de ander ermee op te stoken. Hoe vrienden te maken, geen goed voorbeeld was dit zeg.

Ooc: woeh, dan moeten we een mini party houden :'D

Gavin knarste kort met zijn tanden. Ja, hij wist dat de fout ook deels bij hem zat, maar de jongen moest het niet afschepen alsof alles aan hem lag. Want als dat zo was, dan had de jongen hem heus wel iets toe mogen roepen vlak voor ze met elkaar botsten. Hij had echter niks gehoord. De jongen had niet naar hem geroepen. Het feit dat zijn muziek te hard stond om dat te bepalen liet hij er maar even buiten, maar de jongen zei ook niet tegen hem dat hij geroepen had, dus nam Gavin aan dat het niet volledig bij hem lag. Natuurlijk waren er weer van die persoontjes die je precies wisten te vertellen welke fouten allemaal bij jou lagen. En je had er natuurlijk ook die hun zin weer erg moesten doordrijven. Want serieus, voor Gavin had het hier en nu kunnen eindigen. Hij had zijn muziek weer kunnen opzetten en had weer verder kunnen lopen, doelloos door de straten van Slateport City totdat het bedtijd zou zien. Het goede nieuws van op reis zijn was dat hij zo laat naar bed kon gaan als hij wilde. Meestal las hij nog iets voor het slapen of luisterde hij nog wat naar zijn muziek. Soms lag hij ook gewoon in gedachten verzonken op bed en naar het plafond te staren. ‘Doe toch niet de hele tijd alsof het alleen mijn schuld is, man,’ sprak Gavin geërgerd. ‘Het is ook niet dat jij hebt geroepen tegen me dat ik moest uitkijken of dat je uitgeweken hebt. En dat feit wilt al zeggen dat jij al even afgeleid was als mij, dus spreek voor jezelf.’ Geërgerd zijnde keek Gavin de groenharige aan. Gingen ze hier echt urenlang een discussie over hebben? Want als dat zo was, was het maar goed dat hij zijn apparaatje had uitgezet. Dat kostte ook weer wat minder batterij en wat minder moeite van hem om het ding terug op te laden.

Oh kijk eens aan, zo te zien had hij iemand goed nu geïriteerd zeg. Geweldig om te zien vond de groenharige, vooral omdat hij er vaak genoeg zo een nonchalante houding naar had en hoe sommige mensen daardoor nog meer geïriteerd van raakten. Hij greens lichtjes toen er werd gesproken dat hij niet moest doen alsof het enkel de schuld was van de ander. "Dat heb ik niet gezegt, geen enkele reden was er ook om te roepen." het klopt wel ja dat hij ook had kunnen uitwijken voor de ander, maar at had net zo goed wederzijds kunnen zijn. "En ja, ik had het ergens anders druk mee." sprak hij rustig, het was wel duidelijk te zien wie er een stuk meer geduldig was. Ach, het was maar goed ook dat Nathan met de tijd meer geduld had gekregen, had hij ook wel nodig gehad dus tja. Het was namelijk echt niet dat de wereld om maar enkel hem draaide, zo een asociaal persoon was hij ook weer niet hoor.

Ooc: oke deal :')

Het irriteerde hem enorm dat de jongen zo rustig bleef. Het was niet dat hij zelf een rustig persoon was of zo. Hij was sinds heel dat gedoe met zijn vader sowieso al een rusteloos persoon, maar in de buurt van anderen was hij pas echt erg. Hij haatte het feit dat heel het desoriënterende met zijn vader hem zo erg in de war had gebracht dat sociaal contact met anderen altijd uitdraaiden op een ruzie. Hij wilde eigenlijk met rust gelaten worden, maar het tegenovergestelde gebeurde altijd en hij wist niet hoe hij dat kon verhelpen. Niks leek te werken, zelfs zijn snauwende opmerkingen niet. Of wie weet waren zijn snauwende opmerkingen juist reden genoeg voor anderen om hem te blijven irriteren. Je had natuurlijk van die personen die juist op je gingen reageren omdat ze zich beledigd voelden. Maar wat moest hij dan doen? Vriendelijk zijn? Dan kreeg hij ook alle aandacht op zich en had hij hetzelfde effect. Vrolijk doen en doen alsof er niks aan de hand was vermoeiden hem en hij had de kracht niet om iemand te negeren. Zijn eigen karakter stopte hem in een lastige situatie. Hij negeerde de opmerking van de jongen. Deels omdat hij wist dat de groenharige gelijk had, deels omdat hij verder geen zin meer had in een discussie. ‘Proficiat,’ zei hij sarcastisch. ‘Mag ik dan nu eindelijk met rust gelaten worden? Ik was ook met iets bezig voor dit weer moest gebeuren.’ Echt weer typisch hem om het zo bot over te brengen.

Toen zijn opmerkingen genegeerd werden, was dat enkel wat grappiger voor de groenharige. Wat was de ander ook heerlijk sarcastisch zeg, geweldig voorbeeld van iemand die wel een beetje pissig op alles was. "Iemand wat op zijn teentjes getrapt?" of hij iets beters te doen had? Nope, echt absoluut niet. En als hij dat trouwens wel te doen had, tja, dan stond hij hier echt niet iemand zo te irriteren hoor. Het was wel te merken dat de groenharige er voorlopig nog niet echt klaar mee was om de ander in de eerste instantie mateloos te gaan irriteren, hij kon er net een baantje van maken zeg. Niet echt een goed iets was dat, maar toch, het kon echt net zo goed gaan gebeuren hoor.

Gavin moest zeggen dat hij ze altijd lekker goed uitkoos. Altijd had hij wel iemand voor zich die hem niet met rust wilde laten of die hem mateloos moest irriteren. Als Gavin één van de eigenschappen moest kiezen, dan zou hij zijn middelvinger naar de persoon opsteken van wie hij er maar één mocht kiezen. Want voor hem was deze jongen ze beiden. Hij was irritant en hij wilde Gavin niet met rust laten. Zagen mensen niet aan zijn ogen dat hij het lastig had? Dat hij geen zin had in sociaal contact en al wat hij vroeg was gewoon een beetje met rust gelaten te worden? Blijkbaar niet, want ze kozen hem altijd uit. En hoe botter hij tegen hun deed, hoe meer ze het precies aangenaam vonden om in zijn buurt te blijven. Alsof ze zijn persoonlijke kwelgeesten waren of zo. Hij nam aan dat hij het wel verdiende. Hij had geprobeerd om deze wereld op een brute manier te ontvluchten en nu moest hij daarvoor een prijs betalen. Hij had beter samen met zijn vader naar de gevangenis kunnen gaan zodat hij daar kon wegrotten, want hij verdiende deze aandacht niet. En daar kwamen de negatieve gedachten weer. Steeds als hij negatief dacht, zette hij zijn muziek op. Maar deze keer ging dat niet, dus moest hij zijn aandacht wel bij de jongen houden. Hij moest de jongen zo snel mogelijk wegkrijgen. ‘Vertel me wat je nodig hebt en dan help ik je. Daarna kun je gaan,’ zei hij op een vermoeide toon. ‘Het is sowieso al laat en ik ben moe.’ Dat was niet helemaal waar. Hij voelde zich klaarwakker, maar hopelijk kon hij de jongen op deze manier afschepen. Hij zuchtte terwijl hij zijn handen in zijn zakken stak en een stap naar voren deed zodat hij de jongen wat meer kon observeren.

In zijn gouden ogen lag ondertussen een licht vermaakte glans, ja, hij zag er wel degelijk de lol in om iemand zo te irriteren zoals nu. Hij grinnikte lichtjes toen er werd gesproken dat als hij vertelde wat hij nodig had, de zwartharige hem daarbij zou helpen. Ten eerste, hij zou het mooi niet zeggen wat hij wou, dat waren de zaken niet van dit persoon. Ten tweede, wie was dit eigenlijk? "Wie zegt dat ik niet nodig heb? En ook nog, ik ken je naam niet eens." wow, heel subtiel ook hoor Nathan. Het zou serieus geen enkel verschil maken tussen dat zeggen, of al schreeuwend vragen naar diens naam. Maar nee, dat was nou niet echt iets dat de groenharige deed, had je nou echt even het verkeerde persoon ervoor. Het was al laat! Nou, dat viel ook wel erg mee hoor, de enige reden waarom het nou wat donker was, was omdat het winter was, dan waren de dagen al donkerder.

Waarom zat hij in godsnaam altijd met van die personen opgescheept die het leuk vonden om hem te blijven irriteren? En zomaar weggaan kon hij ook niet eens, want dan bleven ze hem achtervolgen. En hij weigerde om naar zijn moeder te gaan. Dan zou ze teleurgesteld in hem zijn en hij wilde juist voorkomen dat ze teleurgesteld in hem was, maar hoe moest hij anders met dit omgaan? Hij had geen idee. Het was niet dat hij hier jaren op getraind was. Anderen ontmoetten vaak mensen nog voordat ze op reis gingen en hadden een fatsoenlijk verleden. Zijn verleden had hem op zijn zacht gezegd kapotgemaakt en nu moest hij op een aparte manier de verloren stukjes weer aan elkaar lijmen. Maar was andere personen echt een remedie? Zijn moeder dacht van wel. Zij dacht dat dit de manier was om het te doen. Gavin draaide zijn hoofd naar de jongen toen deze sprak. De eerste zin begreep hij niet goed omdat deze niet echt goed geformuleerd was, maar de tweede wel. En hij begreep ook de onderliggende hint. De jongen wilde dat hij zijn naam zei. ‘Wat maakt dat nu voor een verschil of je mijn naam weet?’ vroeg hij schamper aan het groenharige joch. Maar goed, zijn naam verbergen was niet echt iets wat hij deed. Het maakte hem vrij weinig uit of mensen zijn naam wisten. Het was niet dat ze hem belangrijk genoeg vonden dat ze het gingen onthouden of zo. ‘Maar goed, de naam is Gavin.’ Zijn achternaam zeggen deed hij nooit. Hij weigerde te erkennen dat hij dezelfde achternaam als die van zijn vader had. Hij zou ze eens laten veranderen. Zijn moeder zou dat vast wel goedvinden. En tot die tijd kon hij op officiële documenten gewoon de achternaam van zijn moeder schrijven. Niet dat hij veel officiële documenten moest ondertekenen, maar je begreep het idee wel. ‘Voel je je nu een stuk beter omdat je mijn naam weet?’ vroeg de zwartharige sarcastisch.

Wacht wat. Wat had de groenharige nou gezegd? Geen idee maar het was geen goed nederlands in welk geval dan ook. Ugh, hoe dan ook, was al te laat om dat te gaan verbeteren, hopeloze poging daar. Hij haalde kort zijn schouders op bij de vraag van de ander. "Niets, maar een naam weten als je in gesprek bent is wel zo handig." gaf Nathan droogjes als antwoord. Toch gaf de zwartharige antwoord op zijn 'vraag', al kon het eerder worden genoemd als een totaal niet subtiele hint. De naam was je jongen was dus Gavin, niet echt een alledaagse naam kon hij even zeggen. "Nathan, en nee, waarom zou ik me dat voelen?" stelde hij zich voor en gaf gelijk aan atnwoord op de sarcastische vraag van de ander. Waarom ook niet, het was niet echt dat hij nou bepaald iets nuttigs nog had te doen, dus tja.

Gavin rolde met zijn ogen toen hij de jongen zijn reden hoorde over het feit waarom Gavin zijn naam moest geven. Alsof Gavin voor dit gesprek gevraagd had of zo. De jongen was gewoon doorgegaan met praten en had hem daarna niet meer met rust gelaten, eigenlijk zoals de meesten hier in Hoenn ondertussen. Iedereen die hij tot nu toe had ontmoet had zo het gevoel dat Gavin echt een geweldige gesprekspartner moest zijn. En bij iedereen had hij tot nu toe wel iets meegemaakt waardoor hij een stukje over zichzelf ontdekt had. Maar goed, dat was een onderwerp om later nog op terug te komen. De groenharige stelde zich voor als Nathan. Gavin ging niet eens zijn best doen om die naam te kunnen onthouden. De kans dat hij de groenharige tegenkwam was klein. Hoenn was groot en Gavin was niet van plan om contact te onderhouden. Hij had nog niet eens een Holo Caster, dus hij had ook geen idee hoe hij dat moest doen. Je kon natuurlijk gebruikmaken van die handige telefoons in het Pokémon Center die om de tien minuten uitvielen wegens een slechte verbinding, maar zelfs dat was Gavin niet bereid om te doen. Dit was gewoon één ontmoeting met iemand die hij later niet meer zou tegenkomen, dus wat was het nut om dan te blijven praten? ‘Oh, zomaar,’ zei Gavin en hij haalde zijn schouders op. Hij keek verlangend over zijn schouder naar het lichtgevende rode dak van het Pokémon Center. Als er toch een manier was om van deze kerel af te komen… En toen besefte hij zich dat hij niet eens hier moest blijven staan om met de kerel te praten. Hij kon gaan en staan waar hij wilde. Niks verplichtte hem om dit gesprek verder door te gaan. ‘Maar het wordt tijd dat ik eens ga,’ zei hij. ‘Mijn Pokémon wat rust geven en zo.’ Dat had hij niet moeten zeggen, want nu had hij direct verraden dat hij naar het Pokémon Center zou gaan en kon de groenharige hem nog altijd volgen. En om Nathan geen kans meer te geven om iets te zeggen, draaide hij zich om en begon te wandelen richting het Pokémon Center.

Wat een heerlijk spraakzaam gesprek was dit zeg, echt iets waar beiden jongen overduidelijk heel erg veel zin in hadden. Dus niet. Duidelijk maken dat de ander geen zin had om te blijven door te zeggen dat hij diens Pokémons wou laten rusten. "Nee, geen enkel humor daar meer?" vroeg hij maar wat plagerig. Wist hij veel hoe de ander was, misschien dat het bijvoorbeeld enkel door een slecht humeur was, had hij vaak genoeg ook hoor. "In om ergens wat te drinken? Niets mis mee joh." Ja Nathan, natuurlijk. Vraag het maar aan een wildvreemde om ergens te gaan drinken, wat kon er ook misgaan? Blijkbaar zag de groenharige in zijn lollige buitje dat helemaal niet in. En tja, het was ook trouwens maar alleen om met niemand daar te zitten, dus waarom het ook maar niet aan een persoon vragen met wie hij in welk geval wel wat kon praten. Dit kon nog wat worden zeg, als de ander het ook nog echt zou accepteren.