Van de regen in de Drips. [OPEN]

De geeuw klonk enorm luid in de stille omgeving.  Felix was al een tijdje ingedommeld, genietend van de welverdiende rust na het gevecht met zijn nieuwe maatje Drips.
Een nadere kennismaking zou echter tot later moeten wachten.
Nadat de adrenaline een beetje gezakt was kwam Benneth tot een vervelende conclusie.
In zijn haast om Ekans te volgen door het onoverzichtelijke gebied was hij de weg kwijtgeraakt.
Als hij hier nog lang ronddwaalde zou hij hier moeten overnachten.
In een klein tentje in een donker moeras, daar had hij dus echt geen zin in.
Zijn beste pak, vanmorgen nog door ma gestreken, was nu al helemaal gekreukeld en zat onder de moddervlekken. Zijn verdomde impulsiviteit ook altijd...

Na wat aanvoelde als uren rond te hebben gelopen was de moed hem in de schoenen gezonken. Het was intussen ook al begonnen motregenen.
"Als ik nu een Flying Pokémon had gehad zou hij de weg voor ons kunnen vinden Felix" verzuchtte hij. "Dan zaten we nu al waarschijnlijk ergens droog". De blik die Felix hem gaf kon alleen maar als meelevend worden gezien.
De kleine boef vond het al lang best om door Benneth gedragen te worden en alle nieuwigheden waar te nemen met zijn grote schattige ogen.
Een paar meter verderop waggelde een Poliwag uit het struikgewas maar deze slaakte een gilletje en dook er weer even snel terug in toen hij Benneth en Felix opmerkte. Nu Bella en Felix gewond waren en hij nog geen tijd had gehad om kennis te maken met Drips, vond hij het beter om wilde Pokémon even uit de weg te gaan, dus ging hij er niet achteraan.
Toen ze even verderop langs een omgevallen boomstronk kwamen besloot hij even te rusten. Hij was nu toch al nay, dus wat maakte wat meer water nog uit? Uit zijn rugzak kwam een flesje water tevoorschijn, evenals een zakje vaalgele snoepjes.
De ogen van Felix begonnen te glimmen toen hij dat zag.
Voor een Pokémon die zo mierzoet uitzag hield hij verrassend veel van de zure citroensnoepjes. Net toen Felix tevreden zijn traktatie aan het verorberen was en Benneth een slok water wilde nemen hoorde hij iets achter zich.

Zijn tijd in Kalos kon je in ieder geval niet de beste noemen. Hij had in de loop van de tijd alleen maar ongelukken gehad. Hij was dan wel niet zo’n persoon die snel bij de pakken neer ging zitten, maar zelfs hij had er moeite mee om positief te denken over een moerasachtig landschap terwijl het motregend.
Hij had zich bedacht dat als hij het niet prettig had, dat hij misschien iemand anders wel blij zou kunnen maken. Hij liet Colin uit zijn Pokéball komen. Zo’n Crawdaunt als hij vond de regens sowieso al erg prettig en het moerasachtige landschap zou hem niet uit maken.
Colin was zo te zien erg blij met de regen. Hij stak zijn klauwen naar de zijkanten uit om zo veel mogelijk regen te vangen. Dit kleine taffereeltje beurde Jean-Pierre eigenlijk wel weer op. Hij kreeg zelfs een goed idee. Snel pakte hij nog een Pokéball en liet Swuff eruit. De Swablu moest even bijkomen. Al snel begon Jean-Pierre te praten. “Jongens, we hebben het uitdagen van de volgende Gym al lang genoeg uitgesteld. We gaan trainen.” De Pokémon keken elkaar verbaasd aan. Het was zo plots. Maar ach, dat kende ze ondertussen wel van hun trainer.
Ze gingen op de posities staan Die Jean-Pierre ze had aangegeven en wachtte op uitleg. “Colin, jij gaat Bubble Beams schieten op Swuff en hij moet ze dan gaan ontwijken. Zo trainen we je snelheid. 3 , 2, 1, GO!”
Op en neer. Heen en weer. Naar voren en naar achteren. Swuff ontweek ze allemaal. Dat was erg knap, gezien dat water aanvallen sterker worden als het regent. En toen bleek dat hij zijn Swablu toch al beter had getrained dan hij had gedacht, want er kwam opeens een gloed over Swuff heen. Hij had dit al eens eerder meegemaakt, dus hij wist precies wat dit betekende. EVOLUTIE! Hij riep snel naar Colin: “Staakt het vuren.” en wachtte vol spanning af tot het klaar was.
De kleine wolkachtige vogelpokemon veranderde van vorm en de gloed verdween. En nog geen seconde later riep hij trots: “Altaria!”. Jean-Pierre sprong van vreugde de lucht in, maar alleen de landing was niet zo mooi, want hij viel achterover in een soort struik.
Kalos..

Ja daar wat het weer. Benneth luisterde scherp naar het aanhoudende geluid. Precies thuisbrengen kon hij het niet.
Net toen hij wilde opstaan om op onderzoek uit te gaan werd het stil. Misschien wel te stil. Hij was zich toch geen dingen aan het verbeelden? Bennett en Felix keken elkaar aan. Jij hoorde dat toch ook hè? De kleine Pokémon knike. Beiden draaiden zich snel om toen er met luid gekraak van takken een jongen met blonde haren Door de struiken viel. Benneth sprong op van de boomstam en klopte zich af. Eerste indrukken waren belangrijk en er wat niets zo erg als een onbehoorlijke indruk maken. Na nog even een verdwaald blaadje uit zijn haren te hebben gevist en ze terug in model te hebben gebracht, pakte hij Felix op, liep naar de jongen en stak zijn hand uit om hem omhoog te helpen. Goedemiddag, kan ik je helpen? Mijn naam in Benneth

Liggend op zijn keek hij omhoog. Het maakte hem momenteel eigenlijk niet zo veel uit dat hij vies zou zijn. Want hij had een Altaria nu! En opeens uit het niets verscheen er een hand voor zijn ogen en klonk het geluid van iemand die zich voorstelde en aanbood om te helpen. De lach op zijn gezicht veranderde in een die vol was van vraagtekens. "Ik dacht dat hier niemand anders was." Zei hij rustig. "Dankje, ik ben Jean-Pierre." En hij stak zijn rechterhand recht omhoog.

Benneth zette Felix even op de grond en pakte Jean-Pierre's hand. Die was warm en zat onder de modder. Yikes. Snel hielp hij hem overeind en pakte een doekje om zijn hand af te vegen.
"Eigenlijk had ik hier al lang weg willen zijn. Ik ben vanmiddag vertrokken uit Laverre City. Onderweg naar Lumiose City ben ik van het pad gegaan om een wilde Pokémon te volgen. Maar nu..." Een beetje bedremmeld keek hij naar zijn schoenen en mompelde "...Kan ik het pad niet meer terugvinden. Hij hoopte dat Jean-Pierre niet zou lachen. Hoewel hij deze jongen helemaal niet kende was het voor hem belangrijk dat mensen een goede indruk van hem hadden.

Nadat hij omhoog geholpen was door de jongen met smetvrees luisterde hij aandachtig naar het verhaal dat hij vertelde. Hij keek oven opzij. Hij keek even de lucht in en hij keek de jongen aan. Zijn ogen werden groot en hij zei: "Momentje." Hij liep achteruit en duwde een versperrende tak opzij. Hij keek de jongen aan en zei: "Ik heb een Altaria! Ik noem je trouwens Atlas nu. Dat je het maar even weet." Zei hij euforisch. Waarom hij niet inging op het verhaal van de jongen kan niemand helemaal begrijpen. Ook Colin was te zien naast de Altaria en stond met zijn armen over elkaar met een vrolijke uitdrukking. Waarschijnlijk was hij blij dat hij niet meer de enige geëvolueerde Pokémon van het team was.
"Ik had daar achter wel een groot huis gezien." Zei Jean-Pierre dan uiteindelijk tegen Benneth. "Misschien weten ze daar de weg."

"Pfff, wat een lomperik." dacht Benneth. Zijn gevoel van gene sloeg om in irritatie. Zomaar weglopen midden in een conversatie. Dat het steeds harder begon te regenen hielp ook niet mee.
Inieder geval wist hij nu welke richting hij op moest. 'Het grote huis' duidde waarschijnlijk op het haunted house want dat was het enige gebouw tussen Laverre en Lumiose. Dat betekende dat hij in een rondje was gelopen en weer bijna in Laverre was. Zucht. Dan maar terug en morgen weer fris op pad. Alles was beter dan hier blijven staan en doorweekt worden. Kon hij meteen even langs het Pokecenter om naar Bella te laten kijken. Ze had toch aardig wat klappen gekregen in haar gevecht met Drips. Daarna direct door naar huis om Drips aan zijn andere Pokémon en zijn ouders voor te stellen. Zou Drips dit weer eigenlijk niet heel fijn vinden?
Hij zwaaide naar Jean-Pierre, draaide zich om en begon te lopen in de aangegeven richting. Hij liet Drips uit zijn Pokéball en met z'n drieën liepen ze verder. De kleine blob leek in ieder geval wel plezier te ontlenen aan het natte weer door in iedere plas waar ze voorbij liepen te springen waardoor Benneth weer natgespat werd. "Zucht"

En opeens was de andere jongen weg. Waar kon hij nou gebleven zijn? Hij kon niet ver zijn in ieder geval. En om hier achter te komen kwam Jean-Pierre op een geniaal idee. "Benneth!!!!" Schreeuwen dus. "Waar ben je!!!" Hij stuurde Colin naar zijn Pokéball en Atlas de lucht in om de jongen te zoeken. "Benneth!!!! We moeten nog naar het huis!!!" Ging hij verder.

Benneth begon net een beetje te kalmeren toen hij achter zich Jean-Pierre hoorde roepen.
Wat wilde hij nu dan? Merkte hij niet dat het steeds harder begon te regenen?
Benneth merkte op dat er veel meer activiteit in de omgeving was dan voorheen. Blijkbaar had de regen allemaal wilde Pokémon naar buiten gelokt. Even verderop liepen twee Poliwag en een Wooper.
Niet echt de soort Pokémon waarin hij geíntereseerd was. "Benneth!!!! We moeten nog naar het huis!!!" hoorde hij iets verderop. Fine, dan maar samen. Na het goede begin van de dag was de rest toch uitgelopen op een fiasco. Waarom zou het nu ophouden.
Hij zette zijn beste glimlach op en liep en eindje terug. Daar zag hij Jean-Pierre staan. "Sorry ik dacht dat je achter me aan zou lopen. Kom, zullen we gaan? Ik ben al nat genoeg."

En na een tijdje roepen kwam de kleine jongen dan alweer terug en verontschuldigde zich. Hij vond dat hij al nat genoeg was. Daar zat wel wat in. Vond Jean-Pierre. Ondertussen was Atlas ook alweer terug bij het gezelschap aangezien hij op zoek was naar de jongen en de jongen terug was gelopen. "Jij kent de weg?" Vroeg Jean-Pierre.

"Ja deze kant op. zei Benneth kortaf. Hij draaide zich weer om en begon te lopen, ervan overtuigd dat Jean-Pierre hem nu wél zou volgen. Overal om hen heen kwamen Pokémon te voorschijn, waarschijnlijk om uit een van de pas ontstane plassen te drinken of zich erin te wassen.
Maar Benneth had nu alleen nog maar zin in droge kleren en een kop dampende chocolademelk.
Drips daarintegen had andere plannen. Met een vreugdekreetje maakte hij een sprong en plonsde in een diepe poel water. Water spetterde alle kanten op, waaronder recht in het gezicht van een langslopende Skorupi. Deze draaide zich om naar Drips en liep boos kijkend op hem af. Wat volgde was een komisch tafereel waarbij de boze Skorupi achter een bange Drips aanrende om de poel heen.
Heel even vergat Benneth zijn zorgen en gniffelde even om de pure absurditeit van het moment. Dat gebeurde niet vaak, dat hij zo onbezorgd kon genieten iets onbenulligs. Maar Skorupi leek niet van zins om Drips te vergeven voor zijn knullige actie. Dus zat er maar een ding op. Hij haalde hij een Pokéball van zijn riem. Drips, kom hier kerel. Hier hebben we geen tijd voor. Skorupi keek even verbaasd op toen Drips voor zijn ogen verdween. Maar hij had al snel door wat er aan de hand was en kwam op Benneth en Jean-Pierre af.

Jean-Pierre kreeg een brede lach op zijn gezicht bij het aanzicht van de twee Pokémon die rond een plasje water rende. Dat paste echt precies in zijn straatje. Benneth haalde zijn Pokémon terug en dat zorgde er helaas voor dat de Skorupi nu boos naar hen toe liep. En eigenlijk was hij het eens met Benneth. Daar was even geen tijd voor. Ook hij was ondertussen wel klaar met de doorweekte kleding. Niet omdat hij water haat, maar hij houdt gewoon niet zo van verkoudheid. Hij keerde zijn blik naar Atlas en die wist wel wat te doen. Hij liep naar de kleine schorpioenpokémon en gaf hem een boze blik. De Skorupi schrok hierdoor en rende snel terug de bosjes in.
Daarna vroeg hij uit het niets: "Speel je muziek?"

Ja ik speel sinds twee jaar dwarsfluit antwoordde Benneth. Net als mijn moeder. Zij heeft het me geleerd. Ik heb m bij me dus ik kan straks wel een stukje voor je spelen als je dat leuk vind. Is het nog ver naar het huis van hieruit? IK zou het niet prettig vinden nog lang in dit weer buiten te moeten blijven. Hij keek omhoog en zag tussen de takken door enkel dikke grijze wolken. Voorlopig zou het dus niet droog worden.

"Ow cool. Ja ik zou je graag eens horen spelen." Zei hij. "Maar uh, jij was toch degene die wist welke kant we op moesten?" Hij kreeg een bezorgde blik op zijn gezicht. Zelf had hij niet echt zitten opletten waar ze naartoe liepen na hun ontmoeting. Hij was veel te afgeleid door alles wat er omheen was gebeurd. En het hielp natuurlijk ook niet echt mee dat alles in dit moeras op elkaar leek.

Nouja, ongeveer he. Geez, deze gast had pas nog gezegd dat het huis deze kant op was...
Van stilstaan kwamen ze in ieder geval nergens. Laten we maar verder gaan.
Onder het lopen was Benneth eigenlijk toch wel benieuwd wat de jongen hier deed. Zou hij ook op zoek zijn geweest naar wilde Pokémon? Hij wilde zijn neus niet in andermans zaken steken maar uiteindelijk won zijn nieuwsgierigheid. Waarom ben je hier? Ik neem niet aan dat uit bosjes vallen een hobby van je is. Wilde je een wilde Pokémon vangen? De Goomy die je net zag heb ik vandaag hier gevangen. In Benneth's stem klonk toch wel enige trots door. Het is de eerste Pokémon die ik heb gevangen op mijn reis langs alle gym's. Maar om die uit te kunnen dagen moeten we nog heel veel trainen. Hij kreeg een ingeving en draaide zich abrupt om. Zou je met mij een gevecht willen doen? Daar kan ik vast veel van leren.