Come on, let's go!

Ze had haar lange, krullerige haren in een dikke paardenstaart gebonden voor ze opnieuw haar huis verliet. Kayin had na de eerste gym besloten om weer een tijdje terug naar huis te gaan, overweldigd door de wilde wereld van Pokémon. Ze vond het niet onaangenaam. In tegendeel, ze kon niet wachten om opnieuw te vertrekken. Ze had alleen een korte pauze nodig om te herstellen en haar familie over haar avonturen in te lichten.

Vertellen over wat ze gedaan had zorgde er voor dat het veel makkelijker werd om een tweede keer te vertrekken. Vooral de positieve en trotse reacties zorgden er voor dat Kayin zich veel minder slecht voelde over de reis. Het gymgevecht was haar niet zo goed bevallen als verwacht dus twijfelde ze of ze daar mee verder wilde gaan, maar toen haar moeder haar vertelde dat dat ook niet hoefde om te kunnen reizen voelde ze zich ook daar tevreden over. Daarom werd het reizen na haar bezoek aan huis ook een stuk makkelijker en voor ze het wist was ze flink ver van huis verwijderd. Wat was de stad die ze nu naderde? Lilycove City, toch?

Op haar digitale kaart zag ze dat hier ook een toren in de buurt zat met veel spook type Pokémon, maar dat was niet wat haar aandacht trok. Nee, wat haar echt interessant leek was een gebied wat de Safari Zone werd genoemd. Schijnbaar waren de Pokémon die hier voor kwamen erg verschillend en vaak ook zeldzaam. Kayin was niet bepaald een verzamelaar van zeldzame Pokémon – sterker nog, ze verzamelde nauwelijks Pokémon en had er in haar tijd thuis zelfs een paar weggegeven. De enige wie ze echt niet weg zou doen was Evora, de Riolu met groene ogen met wie ze een bijzonder goede band had weten te bouwen. Clementine was haar eerste Pokémon, dus die zou ze ook liever niet alleen laten, maar als iemand haar graag wilde hebben en de Surskit vond het niet erg om een nieuwe trainer te krijgen dan zou ze zelfs dat overwegen.

Opnieuw op reis zijn was spannend, maar het was nog niet zo overweldigend dat ze zich terug wilde trekken in een hotel. Ze kon best nog een uurtje in de Safari Zone rondhangen, zoeken naar leuke Pokémon en misschien nog wat trainen, voor ze de stad in ging. Evora stond aan haar zijde toen ze het gebouw binnenliep. Mensen leken verrast om een jong gezicht te zien, maar behandelden haar niet negatief. Ze leken zelfs vrolijk om zo’n jonge Pokémon trainer te zien en vroegen of ze de Safari Zone in wilde gaan. Ze knikte, een kleine glimlach op haar lippen. Ondanks dat ze nu ouder was was ze nog steeds erg verlegen. De mensen van de Safari Zone begrepen dat en respecteerden het door het woord te nemen. “Er zit een tijdlimiet aan hoe lang je in de Safari Zone mag blijven. We geven je een seintje als je terug moet komen. Ook kan je alleen Pokémon vangen met deze speciale Safari Balls. Als je ballen op zijn, mag je niks meer vangen.”

Kayin knikte opnieuw. Dat was begrijpelijk. Het was een beschermd natuurgebied, of dat had ze tenminste begrepen, dus dan begreep ze dat ze het park niet leeg mocht vangen. Dat was ze sowieso al niet van plan. “Mogen mijn Pokémon wel buiten de Pokéball?” vroeg ze. De vragende blik die de collega’s uitwisselden betekende niet veel goeds, dus de reactie die ze kreeg was verrassend. “Zolang ze geen ruzie schoppen met een wilde Pokémon is het goed. Als het mis gaat keer je ze terug, oké?”

Een derde keer knikte het donkere meisje. Ze was al blij zat dat ze Evora niet terug hoefde te keren. Ze betaalde de prijs, nam de Pokéballs in ontvangst en stapte met haar hand in die van haar Riolu het natuurgebied in.

Het was niet heel anders dan ze verwachtte. Overal was gras, bomen, struiken en zelfs enkele bergjes waar stenen lagen, waarschijnlijk zeer gewaardeerd door steen type Pokémon. Het water trok ook haar aandacht. Daar zou Clementine vast heel blij mee zijn. Ze pakte de Pokéball van de Surskit en haalde ook meteen die van de Joltik die ze in haar bezit had er bij. Dat was een cadeautje geweest van haar moeder, net als Clementine. Je zou bijna denken dat haar moeder een liefde voor insect Pokémon had, maar dat viel in werkelijkheid wel mee. Het was puur toeval geweest dat de twee gegeven Pokémon een overeenkomend type hadden.

Clementine leek dankbaar dat ze frisse lucht mocht. Het natuurgebied had duidelijk een goede invloed op haar en dat maakte Kayin blij om te zien. Ook Lemon leek de vernieuwde omgeving te waarderen, al gedroeg zij zich iets terughoudender. “Oké team, jullie mogen vrij rondlopen, maar zoek geen ruzie met wilde Pokémon. Dat vinden de beheerders van dit gebied niet leuk.” Ze zag haar teamleden er eigenlijk niet voor aan om ruzie te zoeken, maar ze meldde het toch voor de zekerheid. Een begripvolle knik volgde, waarna Clementine meteen verlangend naar het water keek. Kayin grinnikte. “Ga maar.” Meer hoefde de Pokémon niet te horen. Ze liep op haar lange pootjes naar het water toe en plantte de sprietjes op het oppervlak.

Evora bleef bij Kayin – zij hielden immers elkaars hand vast – en Lemon trippelde wat om het meisje heen, op zoek naar wat ze ook maar interessant vond. Kayin volgde haar voorbeeld en keek om haar heen. Ze moest goed gebruik maken van de beperkte tijd die ze had. Misschien dat ze zelfs een paar van die Pokéballs zou benutten, al was het maar om weer meer in het trainen te komen.

“Pas op!” Een onbekende stem trok Kayins aandacht. Het meisje keek verbaasd om naar waar het geluid vandaan kwam, om meteen begroet te worden door een vrij grote, groene, ronde Pokémon. Geschrokken dook ze ineen, waardoor ze de Pokémon de ruimte gaf om over haar heen te springen. In plaats van verder te rennen besloot het ding zich echter achter haar te verstoppen. Verwarring werd op Kayin’s gezicht uitgedrukt in een frons, welke ze vragend op de Pokémon richtte. De stem eiste echter al snel haar aandacht weer op, en ze was eigenlijk wel benieuwd van wie het afkomstig was.

Het bleek een tienerjongen te zijn met sportieve kleding. Zo te zien was hij een Pokémon trainer, want hij had meerdere van de rood met witte ballen aan zijn riem hangen. “Die Quilladin is van mij!” eiste hij. Kayin wierp opnieuw een blik op de Pokémon. Quilladin, dus. Wat een apart wezen. Aan haar lichaamshouding te zien vond ze de trainer niet zo leuk als hij haar. “Oh, maar waarom is ze dan zo bang?” vroeg ze zich hardop af. Ze stak voorzichtig een hand naar Quilladin uit, maar die begon er tegen te grommen als waarschuwing. Kayin begreep de hint en richtte zich daarom maar weer tot de trainer, maar ze nam wel een beschermende houding aan. Evora liet ook merken dat ze de Quilladin wilde beschermen. Zij kon immers de emoties van het wezen nog beter aanvoelen en wist dat het niet goed zat.

“Omdat wilde Pokémon mietjes zijn! Ze heeft gewoon een harde training nodig!” was het antwoord van de jongen. Kayin was het niet helemaal eens met zijn woorden, maar was bang om er tegen in te gaan. Toch besloot ze dat dat in dit geval het beste was. “Ik denk het niet. Ik denk dat ze met rust gelaten wil worden.” Dat had ze immers laten merken toen ze haar hand had uitgestoken. De jongen leek het echter niet te begrijpen, want hij werd alleen maar bozer van haar beredenering. “Je wil haar gewoon voor jezelf houden!” concludeerde hij. “Nou, als je het zo wil spelen dan kan je het zo krijgen!”

Eén van de Pokéballs aan zijn riem werd losgeklikt en maakte een duikvlucht door de lucht. Halverwege zijn val brak hij open, waarna een Excadrill met zijn poten de grond raakte. “Houston, Slash!” De Pokémon koos meteen Evora als doelwit, wie helemaal niet om een gevecht gevraagd had. De Riolu schrok, maar besloot dat het beter was om zich voor het gevecht in te zetten en Quilladin te beschermen. Kayin schrok ook en erger, want zij kon niet tot die conclusie komen. Zij riep alleen de naam van haar Pokémon geschrokken en werd verrast toen het wezentje zichzelf op de andere Pokémon stortte met  een Quick Attack. Het bleek een afleidingsmanoeuvre te zijn, want in plaats van op de Excadrill in te beuken week ze op het laatste moment af naar rechts en sloeg haar tegenstander rakelings langs haar met Slash. Nu had ze een betere locatie om vanaf te aanvallen én hun tegenstander was afgeleid, dus keek ze hoopvol naar Kayin. Ze zou niet het hele gevecht in haar eentje willen voeren. Daar was ze ook nog niet genoeg ervaren voor. Gelukkig begreep Kayin dat en begreep ze ook waarom Evora vocht, want dat was alleen maar meer motivatie om mee te doen.

“Force Palm!” Het meisje voelde zich zenuwachtig. Vechten met wilde Pokémon deed ze regelmatig, maar tegen een trainer was heel iets anders. Zeker als het om de veiligheid van een wilde Pokémon ging – dat was haar nog geen enkele keer eerder overkomen. Zo’n verantwoordelijkheid hoorde een meisje van haar leeftijd ook helemaal niet op haar schouders te dragen. Toch nam ze de taak uiterst serieus en Evora gelukkig ook, want die sloeg de palm van haar hand met zo veel mogelijk kracht tegen de Pokémon van hun tegenstander aan. Een super effectieve klap. Dat was waar ook. Ze hadden een voordeel. “Houston, pak haar met Rock Slide!” klonk een bevel van de andere kant. Kayin probeerde meteen een tegenaanval te verzinnen. “Uhm, Copycat?” Ze klonk onzeker want ze had geen flauw idee of dit een slim plan was. In ieder geval moest ze zelf haar hoofd beschermen van alle vliegende rotsen, want als ze elkaar raakten wilden ze nog wel eens uit koers raken en enkele stenen wisten haar kant op te komen. Gelukkig raakte er geen enkele, maar ze wist wel dat ze dat niet nog eens zou proberen.

Ook omdat het blijkbaar niet helemaal gewerkt had, want Evora zat op één knie toen Kayin weer keek. Ze voelde zich schuldig dat ze het gevecht aan was gegaan, maar ze wist dat de Riolu niet zomaar op zou willen geven. “Horn Drill!” Die aanval kende Kayin niet. “Probeer het te ontwijken!” riep ze daarom maar gewoon. Evora probeerde te gehoorzamen door op te staan en weg te springen, maar faalde. Gewicht zetten op haar zere poot was een slecht idee en ze kromp al snel weer ineen. “Oh nee!” Het was te laat. De Excadrill boorde letterlijk op Evora in. Wat het ook voor aanval was, het was een belachelijk sterke. De jongen lachte bij het zien van de tranen die zich in Kayins ogen vormden. “Horn Drill is een one-hit knockout move, dommie. Je Riolu maakte geen kans.” Hij leek te denken dat hij het gevecht al gewonnen had, maar dat stond Kayin niet toe. Ze slikte haar tranen weg en richtte zich tot haar andere Pokémon, die een eindje verderop toekeek vanaf het water. “Clementine!” riep ze.

De jongen begreep het niet. “Wat? Roep je nu naar je moeder?” Ze gaf geen antwoord. Haar moeder zei altijd dat er geen domme vragen bestonden, maar dit vond ze toch wel een hele domme vraag. Waarschijnlijk kwam dat omdat ze het niet leuk vond dat Evora was uitgeschakeld. Ze hoefde gelukkig niet lang te wachten voor de Surskit zich bij haar gevoegd had. Omdat de jongen net ook meteen op de aanval over was gegaan, besloot zij dat nu ook te doen. “Clementine, doe je Bubble.” Ze veegde een traan uit haar oog terwijl haar Pokémon gehoorzaam een straal bubbels op de tegenstander afvuurde. Die leek oprecht verrast door de aanval. De trainer werd boos toen zijn Pokémon geraakt werd. “Hey! Dat is niet eerlijk!” riep hij. “Wat niet? Ik mag toch gewoon aanvallen in een gevecht?” vroeg ze, haar stem zo onschuldig als ze zelf was. “Het was een 1 tegen 1 gevecht. Maar okay, wat jij wil. Dan maak ik dat misbaksel ook in. Metal Claw, Houston, go!”

Kayin had al verwacht dat hij terug zou aanvallen. “Gebruik Mist!” De aanval zou moeilijker kunnen raken als Clementine niet te zien was. Het deed Kayin dan ook goed om te zien dat haar plan werkte en de Surskit niet meer zichtbaar was voor hun tegenstander. De jongen vond het minder leuk. “Val gewoon aan, verdomme!” Kayins moeder zou niet blij zijn om zijn woordgebruik te horen. Zijzelf begreep dat mensen dat nou eenmaal deden soms, al kon ze het niet laten om een afkeurende blik toe te werpen. Het was misschien maar beter dat het niet werd gezien.

“Ontwijk hem met Aqua Jet!” Echt ontwijken was waarschijnlijk niet nodig, want de kans was klein dat Excadrill echt zou raken in de dichte mist. Surskit waren immers niet zo groot. Masquerain waren al iets groter, maar Kayin had er niet bij stilgestaan dat haar Pokémon op het punt stond om te evolueren. Het was dan ook een enorme verrassing toen de Aqua Jet werd vergezeld door een wit licht en een nog grotere verrassing toen de gevleugelde Pokémon het licht van zich af sloeg. Nu hadden ze een extra voordeel, want hoog in de lucht werd het nog moeilijker voor Excadrill om Clementine te raken.

“Dig!” Kayin begreep de logica van het ondergronds gaan terwijl Clementine nu vloog niet helemaal, maar ze zou hem er niet op aanspreken. In plaats daar van maakte ze gebruik van de situatie. “Bubblebeam het gat in!” De Masquerain bleef op enkele meters boven de grond hangen en spoot een krachtige straal bubbels de gang in. Aan het geluid wat er uit kwam te horen was het raak. “Kom op, Houston!” De jongen begon bozer en bozer te worden. Excadrill leek gelukkig een minder grote chagrijn en vocht gewoon. Hij kwam terug naar het oppervlak en lanceerde zichzelf, zodat hij vlak bij Clementine kwam. “En nu Rapid Spin!” Nu begon hij rond te draaien als een tol, zijn klauwen naar voren gestoken als een enorme boor. Hij boorde in op Clementine, maar het was niet genoeg om haar uit de lucht te halen. “Sticky Web om hem vast te pakken en sla hem dan in de grond met Aqua Jet!” Het was een brute techniek voor zo’n klein meisje. Aan de andere kant vond de grond Pokémon het vast niet erg om weer dichter bij zijn element te zijn.

Doordat er zo weinig afstand tussenbeide had gezeten plakte de Excadrill makkelijk aan Clementine vast. Ze had wat moeite met vaart omhoog maken door zijn gewicht, dus gaf ze dat maar snel op. In plaats daar van maakten ze een duikvlucht en voor je het wist klonk er een harde dreun die betekende dat Excadrill de grond had geraakt. Clementine liet het web los en vloog weer omhoog, trots op wat ze gedaan had. Het gevecht was echter nog niet voorbij. Zonder aankondiging besloot Excadrill opnieuw aan te vallen. Door de waarschuwende “Kijk uit!” van Kayin kon haar Pokémon nog net de Slash ontwijken.

Waar Kayin dit een best oneerlijke zet vond, leek de trainer van de Excadrill erg trots op zijn aanval. “En nu Rock Slide!” Grote en kleine stenen vlogen de kant van de Masquerain op. De arme flying type Pokémon kon het nauwelijks ontwijken. Sterker nog, ze werd door de meeste kleine stenen geraakt. De grote kon ze gelukkig nog ontwijken om de ergste schade te voorkomen. “Clem, gebruik je Bubblebeam,” droeg Kayin vervolgens op. Ze moesten grote schade bij Excadrill aanbrengen, anders zouden ze niet winnen.

“Horn Drill er tegenin!” De jongen scheen erg zelfverzekerd te zijn van zijn winstkansen. Kayin voelde zich naar bij het horen van de aanval, want deze zou Clementine in één keer uitschakelen als het raakte. “Maak dat je weg komt!” gilde ze naar haar Pokémon, bang om haar te verliezen. De Masquerain gehoorzaamde. Ze gebruikte de kracht van de bubbelstraal om zichzelf omhoog te pompen. Excadrill kwam gevaarlijk dichtbij en verbrak ook de meeste van de bubbels – niet zonder schade – maar net toen het echt gevaarlijk leek te worden nam zijn snelheid af en faalde zijn aanval. Clementine was veilig, terwijl hun tegenstander terug naar de grond werd geduwd door de bubbels die de Masquerain nog steeds afvuurde. Eenzelfde dreun als hiervoor klonk, waarna het insect haar vuren staakte. Het verschil tussen net en nu was dat deze klap de Excadrill had uitgeschakeld.

Terwijl Kayin inwendig een feestje vierde met haar Pokémon en zelfs een beetje de Quilladin, werd de jongen laaiend. Natuurlijk was het niet leuk dat zijn Pokémon was verslagen. Het donkere meisje vond zijn reactie echter wat overdreven. Hij begon rare dingen naar haar te roepen. Ze voelde zich er nogal ongemakkelijk bij, want ze probeerde alleen maar de Pokémon te helpen. In plaats van hen met rust te laten trok hij een volgende Pokéball van zijn riem, klaar om een tweede Pokémon op het strijdveld te laten verschijnen.

Hier was Quilladin het echter niet mee eens. Tot Kayins verbazing stapte de groene Pokémon naar voren en liet ze merken dat ze het genoeg vond. De jongen begreep de hint totaal niet. “Ah, dus je wil toch met me mee! Ik wist het! Een Pokémon als jij herkent een ware kampioen wel.” Quilladin sloeg met haar hand tegen haar voorhoofd en draaide zich toen om. Ze wees naar het zakje wat Kayin aan haar tas had gehangen waar de Safari balls in zaten. In eerste instantie begreep ze de hint niet. “Wat bedoel je?” vroeg ze, oprecht verward. Quilladin kwam toen dichterbij en maakte het zakje onhandig los. Ze scheurde het kapot, waardoor alle ballen over de grond rolden.

“Oh nee!” Geschrokken begon Kayin met het opruimen van de ballen, wat de jongen zag als kans om Quilladin te benaderen. Helaas voor hem had de Pokémon hem gehoord. Haar stekels begonnen te gloeien en voor hij haar had bereikt gilde hij het uit van een Pin Missile die hem geraakt had. De vloekwoorden die hij riep probeerde Kayin maar te negeren, al trok het wel zodanig haar aandacht dat ze opkeek om te zien wat er gebeurde. Op dat moment wierp Quilladin weer een blik op Kayin. Was dat nou hoop wat ze in haar blik zag? Haar ogen gleden kort van één van de ballen in haar hand naar de wilde Pokémon. De hint was vrij duidelijk, maar toch twijfelde ze toen ze de bal wierp en de Pokémon in het voorwerp verdween. Ach, als ze niet mee wilde kon ze nu nog ontsnappen, dus het was het proberen waard.