Birdday

Nieuwsgierig liep Kate door de Safari Zone. Ze was er nog nooit geweest, wat zonde was, aangezien het niet erg ver van Fortree was. Toegegeven, lopend was het heel wat meer dan tien minuutjes vliegen. Het was ook niet alsof ze van plan was geweest naar de Safari te gaan, gewoon een toeval toen ze lui langs vlogen. Ze had het vanuit de lucht gezien en had besloten er te landen. Het was geen foute keuze geweest. De Safari Zone werd goed onderhouden en vele verschillende gebieden waren er te vinden. Bijzondere plek om te bezoeken. Bovendien was het leuk voor haar, ondertussen, gigantische team. Voor haar dan. Veel mensen zouden vijf pokémon juist een incompleet team vinden, maar iemand die een jaar lang maar twee monsters had gehad was het veel. Op het moment misschien zelfs te veel. Vooral omdat ze allemaal nog jong en ondeugend waren. Kye was gewoon.. zichzelf. En dat kon soms al problematisch genoeg zijn. Met zijn nieuw ontdekte talent om in haar vast te komen zitten had ze haar handen aan de jonge vogel vol. Bovendien botste de Rufflet steeds vaker met Bella, en hoewel de Scolipede zich zo rustig mogelijk probeerde te houden had ze zo haar uitbarstingen. Daarbij wilde Kye zijn trainer niet alleen laten en was het lastig om zonder de vogel buiten op pad te gaan. En dat was pas één van haar nieuwe pokémon. Daarbij kwam Dahlia, de Mareep die zich bij het team had gevoegd in Kalos. Waarom ze het schaap in hemelsnaam had gevangen was een mysterie. Ze had de pokéball voor gehouden omdat ze dacht dat dat was wat de Mareep wilde en dat was het blijkbaar ook geweest. Had ze alleen niet goed over na gedacht. Het was toen al duidelijk geweest dat Dahlia problematisch kon zijn en er was geen reden geweest het wilde schaap mee te nemen. Ze leefde prima in haar grasvelden. Toch had ze het gedaan. Daar moest ze maar mee leven, bovendien was de pokémon een stuk sterker dan ze eerst had gedacht. Dahlia was vernoemd naar een roze bloem, want dat was het eerste wat ze probeerde te eten toen ze terug waren in Hoenn. De medewerkers van de bloemenzaak waren er niet zo blij mee geweest, vooral nadat ze een zachte schok had gekregen. Maar de Mareep kon het in elk geval vinden met het nieuwste lid. Noa was een vrolijke Totodile wie ze van een trainer had gekregen die al genoeg pokémon had om voor te zorgen. Als Ranger had ze de taak op haar genomen, bovendien had ze nog een Watertype nodig gehad. Hoewel Totodile en zijn evoluties niet de sterkste pokémon waren qua move set, was de kracht van de pokémon groot genoeg om een gigantische hulp te zijn. Bovendien had je nog TM’s en andere aanvallen die je je pokémon kon leren, Noa zou een goede aanwinst zijn. En zoals gezegd, de Totodile kon het prima met Dahlia vinden. De Mareep was dan wel degene die steeds de aandacht van de Watertype zocht, maar Noa leek het niet erg te vinden. Dahlia was immers het enige teamlid waar ze veilig in kon bijten zonder op haar kop te krijgen. De wol van de Mareep was al grotendeels terug gegroeid en de Totodile leek nog wel eens te denken dat het een gigantische suikerspin was. Dahlia werd nooit boos, hoewel ze het wel grappig vond Noa een lichte schok te geven, wat fijn was aangezien het lastig zou zijn de kleine krokodil bij het schaap uit de buurt te houden. Ondanks haar ondeugende karakter was de Mareep heel zachtaardig en ging goed met haar teamgenoten om. En ze had een ding voor Noa. Het was ook grappig om te zien dat de Mareep een stuk kleiner was dan de Totodile, je zou het andersom verwachten. Maar Dahlia was gewoon klein en Noa een stuk groter dan normale soortgenoten. Net zoals Bella. Misschien was het tijd de pokémon er uit te laten, een dagje Safari Zone was vast leuk. Zo lang ze niet werden verward voor wilde pokémon. Iedereen uit haar team was shiny en er waren genoeg trainers die hun handen graag op zulke exemplaren legden. Belladonna verscheen als eerst, Tara stond immers al buiten, en schudde slaperig haar kop. Dat was de Scolipede’s favoriete bezigheid; slapen. Maar buiten dat vond Bella het leuk om rond te rennen, de grasvelden werden dan ook meteen aangestaard, al vermoedde Kate niet dat ze veel tijd zouden hebben om rond te struinen op de velden met de rest. En haar pokémon weer kwijtraken wilde ze niet, ze bleven bij elkaar. De pokémon keek richting trainer voor instructies, maar die was druk bezig haar andere pokéballen los te maken. Pff, het was veel makkelijker toen het alleen zij en Tara waren geweest. Bella draaide zich richting de draak en keek die verveeld aan. Waarom konden ze niet terug naar de makkelijke tijden?

Het duurde niet lang of iedereen was buiten. Kate stond met Kye tevreden in haar armen en keek naar de rest. Toen ze alleen Tara en Bella had, had ze geprobeerd te roteren met haar pokémon, maar dat was nu onmogelijk. Kye en Noa konden thuis rondlopen aangezien ze klein waren, zolang ze niks stuk maakten dan, maar ze had de rest liever binnen. Tara en Bella omdat ze te groot waren en Dahlia omdat ze was wild kon zijn, al liet ze het schaap soms eruit om met Noa te spelen. Anders werd de Totodile ook hyper. Terwijl Dahlia en Noa hun ding deden begon de Ranger te lopen. Ze waren hier om de omgeving te zien, niet om rond te staan. Terwijl Dahlia en Noa achter ergens volgden leidde Bella de weg, geïnteresseerd in de omgeving. De bomen veranderden namaten ze verder liepen en blauwe Oran Berry’s sierden de bladeren. Bella begon meteen aan een van de bomen te knabbelen, zij was groot genoeg, terwijl Dahlia en Noa onderzoekend naar een van de bomen keken. De Scolipede was echt niet van plan te delen, daar konden ze niet op rekenen. De Mareep gaf een trap tegen een van de bomen en keek teleurgesteld toen er niets viel. Noa deed een poging door water richten de bessen te schieten, maar kreeg alleen een regen van druppels terug. Uiteindelijk kwam Tara om de twee teleurgestelde te helpen met hun Oran Berry’s. Kate liep iets verder, ze was niet zo geïnteresseerd in de bessen, en bleef sprakeloos staan. Ze stonden ergens op een heuveltje en onder hun was een hele kudde.. Meganium? Dat waren starters, toch? Of beter gezegd, de laatste evoluties van starters. Uit de Johto regio als ze het goed had. De grote pokémon stonden hier gewoon te grazen. Was dat mogelijk? Ze had wel eens gehoord dat er zeldzame pokémon verschenen in de Safari Zone, maar ze had geen kudde Meganium verwacht. Ademloos keek ze naar de dinoachtige pokémon, hoewel Meganium geen gigantische pokémon waren was het een heel aanblik ze hier te zien. Het enige wat ze nog nodig had voor dit moment was slechte Jurassic Park muziek, de pissige Tyrantrum mocht worden weggelaten. Die had niemand nodig. Ze kon ze muziek al bijna horen... wacht, hoorde ze nu echt de muziek? Verbaasd keek de Ranger naar rechts en ontdekte een man die op zijn trompet speelde. Dat was uh… ze had geen worden. Gedeeltelijk omdat het vreselijk klonk, en voor de rest was het gewoon random een trompetspeler hier tegen te komen. Dat de Meganium niet in volle vaart wegrenden... het was een wonder. Moest.. moest ze wat doen? Radeloos staarde Kate naar de man, eh, de pokémon leken er geen last van te hebben. Ze zou het maar laten, er was niet veel wat ze kon doen. Raar was het wel…

Ze hadden de Meganium met rust gelaten en waren verder gelopen waardoor ze in een soort stenen landschap terecht kwamen. Dahlia, Bella en Noa waren ook klaar geweest met hun snacks, dus er was geen reden geweest om te blijven. Er leken verschillende rotsachtige gebieden te zijn en dit was een van de grootste. Kate’s oog was gevallen op een soort grote, witgrijze hoop. Het was vreselijk misplaatst in het bruingrijze landschap. Hopelijk was het geen rotzooi achtergelaten door een hersenloze toerist. Zonder Bella, Noa en Dahlia buiten ging het een stuk sneller. De Scolipede had genoeg gehad van haar luidruchtige team en het schaap/krokodilduo waren vol geweest van de bessen. En te lui om verder te lopen. Kye zat zoals altijd tevreden op haar schouder en keek trots voor zich uit. De jonge Rufflet kon wel redelijk met zijn twee nieuwe teamgenoten opschieten, maar was liever in de buurt van zijn trainer. Kye leek een moederskindje te zijn, en zij was jammer genoeg de trotse moeder. Hoe Braviary het met de scherpe klauwen van hun kinderen uithielden was een raadsel. Misschien lieten ze het aan de moeders over, Rufflet waren immers een male-only pokémon. De hoop kwam langzaam dichterbij en Kate realiseerde dat het geen afval was, of iets wat misplaatst zou zijn. Ze keek naar een hoop botten. Het moest van een pokémon zelfs groter dan Tara zijn geweest, maar kleiner dan Belladonna. Stil keken Kate en haar Flygon naar de resten van de overleden pokémon. Of het een natuurlijke doodsoorzaak was of dat het beest was omgekomen door een ander monster was niet meer te zien, maar aangezien het alleen nog maar botten waren was het duidelijk dat dit er al een tijdje lag. Zelfs Kye hield zich stil en keek met grote ogen naar de overblijfselen. Hij wist misschien niet wat er aan de hand was, maar hij besefte de zwaarte van de situatie. De Ranger bekeek het nog eens beter, probeerde te ontdekken wat voor pokémon het was, en ontdekte dat de schedel van het skelet miste. Macaber. Ze had geen idee wat voor pokémon het was, verschillende botten misten, maar waarschijnlijk wilde ze het niet eens weten. Het deed haar denken aan haar vergeten verleden en Garchomp. Hij zou nu ook niet meer dan dit zijn. Ugh, dit was geen tijd om zulke duistere gedachten te hebben. Kate stak haar hand uit om een van de ribben aan te raken, hoewel dit macaber was, was het ook erg boeiend. Het was fascinerend dit hier te zien. Voor ze het bot kon aanraken klonk er een luid, spookachtig huilen. Geschrokken keek Kate om zich heen in een poging de bron van de kreten te vinden. Tara keek haar ongemakkelijk aan en humde nerveus. De Flygon vond het duidelijk niks, en als dat zo was kon het niet goed zijn. Een van de pokéballen aan haar riem klikte opeens open, al snel gevolgd door de ander. Dahlia keek ongerust om zich heen, de Mareep had een wat moederlijk karakter en ze kon dit niet negeren. Noa was er omdat ze opkeek naar het schaap, de Totodile wilde geen seconde missen. Dahlia blaatte opeens luid en rende richting rotsen. Het duurde niet lang of iedereen zat de Mareep op de hielen, behalve Kye dan, die reisde mee op Kate’s schouder. Het huilen leek inderdaad luider te worden, maar de rotsen weerkaatsten het spookachtige geluid ook waardoor het allemaal nog wat enger maakte. Met een lv 80 Flygon zou ze eigenlijk niet bang moeten zijn, maar Kate merkte dat de rillingen haar over de rug liepen bij het horen van de lange, diep trieste kreten. Het klonk niet als een pokémon in zijn laatste uren, het klonk meer als een pokémon die wenste dat zijn laatste uren zouden aanbreken.

Dahlia bleef staan bij een kleine grot. De kreten kwamen heel duidelijk uit de kleine opening en het feit dat het haast onmogelijk was iets in de minigrot te zien was niet geruststellend. De opening was niet veel groter dan een halve meter, kleiner zelfs. Dahlia keek bezorgd naar haar trainer en blaatte dwingend, ze wilde de pokémon die hier zat duidelijk helpen. Ze was alleen te groot. Hoewel de Mareep iets kleiner was dan de gemiddelde soortgenoot was ze nog steeds te hoog om in het gat te kruipen. Bovendien zou haar wol vreselijk hinderen. Om dingen kort te houden; het was onmogelijk voor de Mareep om in de grot te verdwijnen. Ondertussen ging het spookachtige huilen gewoon door. Kate beet op haar lip en liet haar blik snel over haar pokémon gaan. Niemand was groot genoeg, niemand, behalve.. de Ranger keek opzij, naar de vogel op haar schouder. Kye was nog niet volgroeid en zou passen. “Zou je willen kijken?” vroeg Kate zachtjes aan de Rufflet. De vogel snapte duidelijk niks van de woorden en keek het meisje met zijn kop schuin vragend aan. De Ranger pakte Kye voorzichtig op en zette hem voor het gat. Dahlia blaatte de vogel luid instructies toe die zelfs over het huilen heen gingen. De Rufflet keek de Mareep wat geschrokken aan en keek richting de grot, waarschijnlijk had hij het begrepen. De blik van Kye ging meteen naar zijn trainer die hem hoopvol aankeek. De vogel slikte en keek weer terug naar de donkere grot. Als het Kate gelukkig maakte.. dapper hupte de Rufflet naar binnen. Het duurde niet lang of het huilen stopte.. het duurde ook niet heel lang voor Kye de grot onhandig uit stormde gevolgd door een bot wat hem in zijn rug raakte. Een kreet kwam van de Rufflet en hij struikelde naar voren, en ook al deed het geen echte schade door het feit dat hij deels Flyingtype was, pijn deed het wel. Een kleine bruine pokémon kwam uit de grot getrippeld, tranen nog steeds in de ogen van het dier. De Cubone leek nog niet te beseffen dat er een hele groep stond, want de pokémon pakte het bot van de grond, schreeuwde wat tegen Kye en bleef toen pas verstijfd staan. Verbaasd staarde de wilde pokémon naar de rare, gekeurde mix van pokémon en de blondine die de trainer was. Kate glimlachte vriendelijk tegen de pokémon terwijl ze probeerde te bedenken wat ze over Cubone’s wist. Het waren pokémon die hun moeder waren verloren en.. hun schedel op hun kop droegen. Zou dat betekenen dat het skelet de moeder van deze Cubone was? Of was het gewoon een skelet waar de Cubone de schedel vandaan had? Het maakte ook niet uit, het feit was dat deze pokémon depressief was en ze niet weg gingen voor ze de Cubone hadden opgevrolijkt. Of dat was wat Dahlia’s ogen zeiden. “Ben.. ben je oké, jochie?” vroeg Kate wat ongemakkelijk aan de wilde pokémon voor ze een lichte tik van zowel Tara’s staart als de Cubone’s bot kreeg. Verbaasd keek de Ranger op naar de hoofdschuddende pokémon en haalde haar pokédex tevoorschijn, dat ding gebruikte ze ook nauwelijks. “Cubone, the Lonely Pokémon. Always wears the skull of its deceased mother on its head and never shows its face, so no one has any idea what its hidden face looks like. It cries mournfully in the moonlight. Seeing a likeness of its mother in the full moon, it cries.  If it is sad or lonely, the skull it wears shakes, and emits a plaintive and mournful sound. Its crying makes the skull it wears rattle hollowly.” Ze las de info op het ding snel door en realiseerde zich dat deze Cubone een female was. Uh, dat was alvast fout nr. 1. De wilde pokémon keek haar met samengeknepen ogen aan, misschien beledigd dat ze als jongen was aangesproken. Ervan uitgaand dat de Cubone haar kon verstaan natuurlijk. De kleine pokémon liet haar boze blik varen en keek de Ranger nieuwsgierig aan, al wel een beetje voorzichtig en schuw. Maar ze leek niks kwaads in zin te hebben, dat was goed. Zin om wilde pokémon te bevechten had Kate namelijk niet. Oké.. wat nu?

Dahlia had precies geweten wat ze moesten doen. Samen met Noa was de Mareep begonnen met spelen met de Cubone en ze leken met elkaar op te schieten. De Groundtype kon nooit heel oud zijn en vond het duidelijk leuk leeftijdgenootjes te hebben. Voor de verandering niet eenzaam te zijn. Kate zat met Kye en Tara op een afstand toe te kijken en vroeg zich af wat ze met de Cubone aan moest. Het was duidelijk een wilde pokémon, maar ze leek zo… eenzaam. Cubone stonden dan wel bekend als de ‘Lonely Pokémon’, maar dat was zo triest. Deze pokémon had haar moeder verloren en woonde nu alleen in deze bergen. Dahlia en Noa konden haar wel wat opvrolijken, maar ze zou even eenzaam zijn als ze weer vertrokken. Op het moment hielden Noa en de Cubone een spelend gevecht. De Groundtype was in het nadeel, maar de Totodile leek toch moeite te hebben met het bijhouden. Waarschijnlijk was door het overleven in het wild de Cubone sterk geworden. Had je nodig als je wilde overleven, vooral als vleeseter. Noa werd naar achteren geslagen door het bot en bleef vermoeid liggen. Game over. Ze had geen zin meer. Dahlia begon enthousiast met blaatten en sprong vrolijk rondjes om haar nieuwe speelmaatje. De blikken van de pokémon gingen naar Tara en de Cubone stelde zich dapper op tegen de veel grotere Flygon. Waarschijnlijk had de Mareep de pokémon uitgedaagd Tara te verslaan, de sterkste pokémon die ze kende. Het was haar ook niet gelukt, maar zij was extreem in het nadeel geweest. Zelf probeerde ze dan ook niet met de Groundtype te vechten, dat zou extreem nadelig zijn. Maar de Cubone leek wel zin te hebben in een gevecht, al had ze wel een beetje schade opgelopen van de Totodile. Kate keek op naar haar draak en die keek nieuwsgierig terug. “Als ze het wil,” mompelde de Ranger met een blik op de Cubone. “Doe rustig aan.” Tara liep naar voren en boog zich iets naar voren om de kleine pokémon beter te bekijken. De grote was een voordeel voor de Cubone qua ontwijken, maar ze was goed in richten, dus het maakte niet erg veel uit. De jonge pokémon begon meteen enthousiast met een Bone Club, hard raakte de Cubone de Flygon tegen de knie. De draak liet een geluid horen wat het dichtst bij gegrinnik kwam. Teleurgesteld keek de Cubone naar haar bot, het had geen schade gedaan? Door het moment van verwarring was de pokémon compleet niet voorbereid op de Iron Tail die haar hard naar achteren sloeg. Dahlia blaatte geschrokken, haar nieuwe speelmaatje! Maar Noa toto’de wat tegen haar buddy en de Mareep werd stil. Kate aaide de pokémon over haar roze kop als verzekering dat het goed kwam. Dit was een speels pokémon gevecht, geen training. Tara zou niet te ver gaan, zo was ze niet. De Cubone kwam met lichte moeite overeind en knipperde met haar ogen. Dit had ze niet verwacht. Maar een gevecht was wat ze had gewild, ze kon zich nu niet terug trekken. Op net nippertje ontweek de pokémon een langzame Dragon Tail en viel vastbesloten aan met een Headbutt. Ze raakte Tara’s dij en sloeg snel toe met een False Swipe om de draak even wat af te leiden zodat ze afstand kon creëren. De Flygon leek te glimlachen en blies toen een kleine vuurwolk richting haar kleine tegenstander. De Cubone kon het vuur onmogelijk ontwijken en zette zich schrap. Voor een moment verdween de pokémon in het vuur en toen de vlammen verdwenen stormde de Groundtype naar voren en sloeg de draak met haar bloedhete bot. Tara siste toen het bot haar raakte en sloeg met haar staart naar de Cubone om het bot weg te brengen. De Flygon keek naar haar been waar ze was geraakt en richtte haar kop toen op de Cubone. Het hete bot had een smalle brandwond achtergelaten, maar niets wat een Roost niet kon laten verdwijnen. Niet dat ze die nu al ging gebruiken, dat zou niet erg eerlijk zijn. De wilde pokémon was al naar achteren gesprongen en keek haar tegenstander met een Leer aan. Dingen zagen er goed uit voor haar! Of zo zag zij het in elk geval. Tara siste nog een keer, een teken dat de Cubone niet te arrogant moest worden, en gebruikte een Giga Drain. Met samengeknepen ogen zakte de wilde pokémon wat ineen terwijl de kracht uit haar werd gezogen. Tara’s wond genas een beetje terwijl ze doorging met het stelen van kracht. Toen de Flygon stopte was de Cubone door haar poten gezakt en keek haar tegenstander met samengeknepen ogen aan. Gemene zet!

Met een Trash probeerde de Cubone haar tegenstander terug te pakken. En hoewel het raakte deed het niet erg veel schade en was de wilde Groundtype uiteindelijk degene die verward over de stenen strompelde toen ze klaar was met de aanval. Tara keek een moment geamuseerd toe en sloeg toen toe met een speelse Dragon Breath. De Cubone schudde haar kop in een poging uit haar confusion te komen en viel aan met een Retaliate. De schedel ramde de Flygon in haar buik en liet de aanvaller zelf tegen de grond slaan. Nog steeds een beetje verward keek de Cubone om zich heen en ontdekte Tara te laat boven zich. De draak viel aan met een Aerial Ace en liet haar kleine tegenstander in elkaar gezakt achter. De Flygon liep weg van de Cubone en keek haar trainer vragend aan. In haar ogen was het gevecht over, het had geen zin verder te vechten. Haar tegenstander had duidelijk niet genoeg kracht om een vol gevecht te voeren. De Cubone kwam echter overeind en kwam half rennend, half strompelend op de draak af. Met haar bot sloeg ze krachtig op de staart van de Flygon en keek die met een Leer aan. Ze was nog niet klaar! Tara keek de pokémon met een schuine kop aan en humde zachtjes tegen de kleine Groundtype. De Cubone gaf een kleine kreet terug en sloeg zachtjes met haar bot op de grond. De draak sloot haar ogen en klopte de kleine, wat teleurgestelde pokémon op haar kop met haar staart. De Cubone keek ontevreden naar de grond, maar werd al snel opgevrolijkt door Dahlia en Noa die aan kwamen gerend. Tara liep naar haar trainer toe en kreeg zelf een klopje op haar kop. Kate richtte haar blik op de Cubone, maar het leer erop dat de Flygon op tijd was gestopt. De Groundtype had wel een paar brandwonden, maar voor een Groundtype was dat niet vreselijk. Ze zouden binnenkort wel wegtrekken. Bovendien had Noa de Cubone al een uitgebreide waterbehandeling gegeven en leek het erop dat ze helemaal oké was. Wat moe van het gevecht, maar verder oké.

Het was tijd om te gaan. Ze hadden bijna de hele dag met de Cubone doorgebracht, maar ze had vannacht stand-by dienst en als er iets was moest ze meteen kunnen reageren. Kate floot en Dahlia kwam vrolijk aangehuppeld. “We moeten gaan,” mompelde de Ranger tegen de Mareep. Het roze schaap was voor een moment stil en hield haar hoofd schuin. Wat? Gaan? Noa kwam bij haar maatje staan en keek haar trainer vragend aan. Tara kwam er ook bij staan, zo was de groep compleet. De Flygon humde wat tegen haar kleinere teamgenoten en keek een wat verdrietige blik terug. Dahlia wilde haar nieuwe maatje duidelijk niet achterlaten. Maar ze hadden geen keus. En Dahlia begreep het. De Mareep liep richting de Cubone, likte de pokémon over haar schedel en blaatte zachtjes een afscheid. Noa kwam en toto’de haar laatste woorden voor de Groundtype en ging samen met het schaap terug naar haar trainer. De Cubone keek de twee even verdwaasd aan en trippelde toen achter ze aan. Toen ze de twee pokémon echter in hun pokéballen zag verdwijnen bleef ze verward staan en keek Kate met grote ogen aan. Gingen.. gingen ze haar hier nu achterlaten? De pokémon kreeg tranen en begon te snikken, al snel klonk het spookachtige gehuil weer tussen de rotsen. Tara wisselde een blik met haar trainer en humde zachtjes. Ze konden de Cubone niet achterlaten. Kate staarde even naar de kleine wilde pokémon, ze wilde de pokémon ook niet achterlaten, en viste toen haar laatste oranje pokéball tevoorschijn. “Ik kan je niet meenemen,” zei ze zachtjes terwijl ze voor de huilende Groundtype neerknielde. Een zesde teamlid zou echt te veel zijn, daar begon ze niet aan. “Maar ik kan iemand anders zoeken om je gezelschap te houden.” Er was vast wel een trainer die een eenzame Cubone aan zijn of haar team zou toevoegen. De wilde pokémon hield op met huilen en keek met waterige ogen naar de oranje bal. Na snikkend staarde de Cubone de Ranger voor een moment aan en sloeg toen haar bot tegen de Pokéball. De Groundtype veranderde in een rode gloed en werd opgeslokt door de ball.

Zoals je misschien kunt zien is dit mijn (late) verjaardagscadeau voor Luca
Dus feel free haar een hoog level te geven c':