This is a Fight to the Death [Closed]

Ze had een beetje nare herinneringen aan het terrein. Weerhield haar dat ervan om erheen te gaan? Absoluut niet. Cecille was een doorzetter en hoewel ze zichzelf een beetje was verloren na alles wat er was gebeurd, was ze wel nog steeds een doorzettertje gebleven en ze was niet van plan om een plek te vermijden om deze rede. De blondine was met goede moed naar het terrein toegekomen om niet alleen flink te kunnen trainen, maar in de pauzes ook wat lol te kunnen beleven. Het groot grondgebied bestond uit verschillende leefgebieden en daar konden ze elk moment van de dag gebruik van maken. Cecille zou Cecille niet zijn als ze hiermee ook niet één van haar jeugdspelletjes wilde uitproberen, dus zodra ze vond dat hun eerste trainingssessie erop zat, wandelde ze vol goede moed naar de plek waar ze de vorige keer een zwemrace had gehouden met een shiny Monferno. Niet alleen was daar een heerlijk verkoelend meer te vinden, waar ze in konden springen als het hen wat te warm werd, maar was het ook nog eens bezaaid met bomen, struiken en andere natuurverschijnselen die lopen met ogen dicht moeilijker konden maken. Het was het perfecte plekje om haar spelletje te spelen. Nou ja, afgezien van een echte speelplaats, dan.

“Oké jongens,” begon ze grijnzend tegen haar pokémon. Cecille stopte abrupt met lopen en porde haar handen in haar zij. Vervolgens draaide ze zich op haar hielen naar het groepje om. Het meer bevond zich nu aan haar rechterhand, terwijl het dicht begroeide bos aan haar linkerkant nog een paar honderden meter door liep. Voor haar was het net zo goed een doolhof aan die kant.“We houden een pauze in de vorm van een spelletje en ik verplicht jullie allemaal om mee te doen. ’t Is goed voor het teamverband.” De blondine hoefde niet naar Dahlia te kijken om te weten dat die met haar ogen rolde. Dat negeerde ze compleet. Isak en Sivar’s enthousiasme was haar veel belangrijker dan zo’n negatieve reactie. “Het spel dat we gaan spelen is eentje die ik vroeger heel vaak met mijn vrienden deed en ik vind de omgeving perfect om dat eens met jullie uit te testen! Het heet Heidi Ho en jullie kennen het vast niet,” ging Cecille vrolijk verder. De pokémon schudden inderdaad met hun hoofd om aan te geven dat ze er nog nooit van gehoord hadden. Als hun trainer eerlijk moest zijn, dan wist ze zelf niet eens meer waar het vandaan kwam. Hadden ze het zelf verzonnen? Was het een bestaand, maar minder populair spel? Als je het naging had het veel van Marco Polo weg, alleen hoefde dat niet te betekenen dat het al een bestaand spel was geweest.

Cecille herinnerde het zich nog alsof het gisteren was. Ze had het Yara geleerd. Even vroeg ze zich af of haar zusje het spelletje nog wel kende, maar dat deed er op het moment ook niet toe. Desnoods legde ze het opnieuw uit en konden ze het weer doen zodra de blondine weer in Kalos was. Daar keek ze in ieder geval wel naar uit, want het was natuurlijk het leukst met meer spelers. Daarom sleepte ze Yara ook wel eens mee naar haar vrienden van toen. Het hielp niet echt om haar zusje te laten socialiseren, maar zo had ze in ieder geval een beetje lol gehad en daar ging het om. Cecille herinnerde zich echter niet wanneer ze het spel voor het eerst had gedaan of wie het haar had uitgelegd. Ze wist alleen zeker dat ze het niet zelf had verzonnen. Niet in haar eentje, in elk geval. Ondanks dat wist ze de regels nog glashelder – en dat terwijl ze eigenlijk best vergeetachtig was als het op zulke dingen aankwam.

“Oké, het is eigenlijk best simpel. We hebben hier geen speeltoestellen om over te klimmen en verder sluit niks echt op elkaar aan, dus één regel komt te vervallen, maar het gaat als volgt,” vertelde de blondine. Ze zorgde dat elk van haar pokémon goed op haar uitleg lette, want ze wilde niet dat iemand straks niet wist hoe het moest en de boel liep te verzieken. Pas toen ze alle ogen op haar gericht zag staan, ging ze verder met haar uitleg. “Eén iemand is de zoeker. De rest verstopt zich. Dat hoeft niet ergens achter of onder of boven te zijn – want de zoeker mag z’n ogen niet open hebben tijdens het zoeken.” Cecille zag dat sommigen verbaasd waren om deze regel. Dat kon kloppen, want zonder de rest van de uitleg was het eigenlijk maar een vaag spel. Het zou veel leuker zijn met echte klimrekken en speeltoestellen – maar die hadden ze helaas niet tot hun beschikking. “Het is het leukst in een speeltuin, want de zoeker is eigenlijk de enige die over de grond mag lopen. De rest mag de grond namelijk niet aanraken. Omdat we niet echt overal van hot naar her kunnen klauteren, laten we deze regel even achterwege. Dat kunnen we wel eens proberen in een echte speeltuin,” legde de blondine vervolgens uit. Het was wel jammer dat het nu niet kon, maar als ze het nu zouden proberen, dan kregen de pokémon er een echte feel bij en zou het in de speeltuin alleen maar makkelijker verlopen. Behalve dan misschien voor Rolafro, maar daar verzonnen ze wel iets op.

“Als de zoeker iemand gevonden heeft en weet te raden wie het is, dan is die de volgende zoeker. Zo niet, dan blijft de zoeker nog een ronde de zoeker tot hij het wel kan raden. Snappen jullie het tot nu toe?” Het was gewoon simpel rondlopen en de zoeker zien te ontkomen, meer niet. Op die manier klonk het een beetje saai, maar tijdens het spelen zouden ze de lol er wel van inzien. Er werd geknikt door de pokémon. “Oké. Dan is er nog één regel. De zoeker mag ten alle tijden ‘Heidi’ roepen en de andere spelers zijn dan verplicht om ten alle tijden ‘Ho’ erachter aan te roepen. Of… Nou ja, jullie eigen versie terug roepen kan natuurlijk ook.” Cecille grijnsde lichtjes en kon het niet laten om zelf even te grinniken toen ze een paar van haar pokémon hoorde giechelen. “Dat was het geloof ik. Nog vragen?” vroeg ze, terwijl haar blik elk teamlid afging. Zoals verwacht keek Dahlia alsof ze er geen zin in had, maar de rest leek het wel een interessant spelletje te vinden. Toen er geen vragen kwamen, haalde de blondine diep adem en wierp ze haar vuist de lucht in. “A’ight, wie wilt zoeken? Of wacht! Ik kan beter beginnen als zoeker. Dan kunnen jullie zien hoe het moet!” Haar team had daar in ieder geval geen bezwaar op. Isak liet zelfs heel goed merken dat hij wel zin had om te rennen en zich te verstoppen.

Cecille was zich ervan bewust dat ze kon vals spelen met het Heidi Ho principe. Ze kon Heidi roepen als ze iemand te pakken had, maar hoewel ze dat vroeger wel eens deed omdat ze een slechte verliezer was, koos ze ervoor om het dit keer een stuk volwassener aan te pakken. Dat was ze ook. Een volwassene. Dat betekende niet dat ze dit soort spelletjes niet meer kon doen, maar dat ze dit soort spelletjes juist beter kon uitvoeren. Geen vals spel. Geen gezeur. Gewoon een eerlijke game waarin ze allemaal plezier konden beleven. De blondine grijnsde en sloot haar ogen. “Oké. Ik draai tien rondjes en als ik daarmee klaar ben, mag ik naar jullie op zoek. Dus ren maar lekker hard weg nu, oké? Je mag overal heen!” Zolang ze maar geen gevaarlijke dingen deden. Dat hoefde ze echter niet hardop te zeggen, want haar team was wat dat betrof toch wel een stuk slimmer dan zij was. Cecille draaide zoals afgesproken een tiental rondjes en deed vervolgens wankelend een stap naar voren. Misschien kon ze beter eerst haar evenwicht zien te vinden… Ze stopte even met lopen en deed een poging weer stevig in haar schoenen te staan. Daarna ging ze echt op pad.

Het eerste potje duurde immens lang. Cecille had niet goed ingeschat hoe lang het kon duren voor ze iemand gevonden had, omdat de omgeving die ze had gekozen erg groot was. In het hele begin had ze nog een teamlid van dichtbij gehoord, maar dat was alleen maar omdat die had willen waarschuwen voor het meer waar ze bijna in liep. Daarna kostte het flink wat moeite om eindelijk eens in de buurt te komen van een andere speler. Cecille vond het na een paar minuten al frustrerend om niet te kunnen zien waar ze liep. Zeker als je naging dat ze bijna het meer in verdween en minstens zeven keer over dingen heen was gestruikeld. Dan telde ze haar eigen voeten niet eens mee. Uiteindelijk wist ze iemand bij de kraag te vatten, maar toen puntje bij paaltje kwam, raadde ze mis. Het hele tafereel begon van voren af aan en de blondine wist niet hoe lang ze het nog vol zou houden. Wonder boven wonder werd ze niet boos toen ze het voor een tweede keer mis had. Bij de derde keer, echter, ontstond er wel een hoop verwarring bij niet alleen haar maar ook haar team. Na het trotseren van zo’n zeventien takken waar ze overheen was gestruikeld, drie bomen waar ze tegen aan was geknald en haast weer een val in het water, voelde ze een wel heel vreemd textuur onder haar handen.

Het… Was wel een pokémon. Cecille voelde geen normale huid. Er was geen vacht of haren. Het kon eigenlijk geen enkele pokémon van haar zijn, want het voelde haast als… Schubben? De jongedame besloot de regels maar te breken en opende met veel verbazing haar ogen. “Ik heb geen flauw–…” Meer kwam er niet uit haar mond. Voor haar stond een gigantisch bakbeest. Goed, ze was kleiner dan de blondine, maar buiten Minnoo was ze groter dan de rest van haar team. De krachtige poten gaven haar de indruk dat ze redelijke klappen uit kon delen – of heel goed kon zwemmen, want ze zag er wel uit als een waterpokémon. Was dit niet een Swampert? Een geëvolueerde vorm van de waterstarter uit deze regio? Maar… Er was iets anders aan haar… Cecille fronste lichtjes. “Euh, hallo,” begon ze verward en toch op een vriendelijke toon tegen het wezen. Tot haar genoegen glimlachte deze naar haar terug. Het was geen serieuze glimlach, maar een speelse, alsof ze al die tijd al van het team had uitgemaakt en mee had gedaan. Misschien was dat zelfs wel zo. Cecille had immers de hele tijd haar ogen dicht gehad. “Wil je meedoen?” Een heftige knik was haar eerste reactie, gevolgd door een vrolijk sprongetje van de pokémon. De blondine giechelde zacht. Wat een energiek beest. Zoiets kon ze toch niet weigeren? “Oké, ik vind het niet erg,” sprak ze, waarna ze zich naar de rest van de aanwezigen wendde. Die waren zo te zien een stuk dichterbij gekomen.

Sivar vertelde haar dat de Swampert al een tijdje mee aan het lopen was en door had gekregen dat ze Cecille moest vermijden. De pokémon had dus inderdaad al een tijd mee gedaan met het spelletje. “Echt waar?” Haar lila ogen gingen terug naar de paarse pokémon. Het bleef een beetje aan haar knagen dat ze zich die anders herinnerde. Misschien had ze het wel verkeerd onthouden? Zo vaak had ze een Swampert nou ook weer niet gezien. Het wezen knikte weer instemmend. “Oh, dus dan weet je al hoe het werkt. Scheelt een hoop uitleg,” grijnsde Cecille naar haar. Vervolgens gaf ze die een zacht klopje op haar hoofd. “Maak je klaar, ik ga weer draaien!” Na dat gezegd te hebben, sloot de blondine haar ogen en begon weer aan haar tien rondjes. Ze hoorde de doffe dreunen van voetstappen die langzaam maar zeker zachter werden en toen was het weer zoeken geblazen. Eerst haar evenwicht en dan de pokémon.

Dit potje duurde minder lang. Niet omdat Cecille al snel een pokémon had gevonden – want echt, ze bakte hier niks van zonder vals te spelen – maar omdat er nog een buitenstaander ten tonele verscheen. Ze hoorde hem al van ver af komen. Dat luide geschreeuw was gewoon niet te missen. “Deze kant op, Pupitar! Volgens mij zit ze hier!” Cecille wilde het in eerste instantie negeren en verder spelen, maar toen ze de snelle, lichte voetstappen van een mens steeds dichterbij hoorde komen, kon ze het niet laten om nieuwsgierig haar ogen te openen. Net op tijd, want de Swampert werd vlak voor haar neus aangevallen door de Pupitar die zonet genoemd was. Ontzet deinsde de blondine eerst een stap achteruit, waarna ze de afstand tussen haar en de Swampert vlug overbrugde en beschermend voor de pokémon ging staan. Cecille spreidde haar armen met een vastberaden, kwade frons om aan te geven dat ze hier niet van gediend was. “Laat dat!” riep ze meteen, haar blik zoekend naar de trainer van de Pupitar. Ze vond de jongen niet veel later – hij leek niet veel ouder dan zijzelf te zijn. Zijn plastic haar leek nog minder echt doordat het zo strak naar achteren was gestyled en zijn kleding schreeuwden “stinkend rijk rotjoch”. Cecille hief meteen haar hoofd een beetje. Het was zo iemand.

“Ga aan de kant! Je verpest mijn vangst!” snauwde de jongen in zijn verwaande hoge stem. De blondine had gelachen als ze niet zo op haar tenen was getrapt. “Dat boeit me geen reet! Ik ben lekker met die Swampert aan het spelen. Daarna mag je je poging tot vangen doen,” reageerde ze boos. De jongen snoof en hief zijn hoofd nog hoger dan Cecille naar hem toe had gedaan. Die kleine… Cecille klemde haar kaken op elkaar. Wie dacht hij wel niet te zijn? “Een spelletje? Je hebt een supersterke shiny starter voor je neus staan en jij denkt alleen maar aan een dom spelletje? Het leek echt nergens op anyway. Je verdoet je tijd alleen maar.” Het waren niet de gemene, bijtende woorden van de knul die haar aandacht trokken. Het was net dat ene woordje die hij tussen de rest van zijn zin genoemd had. Een shiny? Alweer? Verbouwereerd keek de blondine om en ving de blik van de Swampert met gemak. Ze keek moeilijk. Verslagen. Het was duidelijk dat ze niet met die jongen mee wilde. Cecille had geen flauw idee of die twee geschiedenis met elkaar hadden – het leek er wel op dat hij al vaker jacht had gedaan op deze pokémon – maar als ze zo’n blik in mens of pokémon hun ogen zag, dan kon ze die niet aan hun lot over laten.

Vastberaden draaide de jongedame haar hoofd terug naar de andere trainer. “Ik kies zelf wel of ik mijn tijd verdoe of niet. Swampert wil niet met je mee. Ik raad je aan weg te gaan,” sprak ze. Ze vond zichzelf verbazingwekkend koel klinken en dat terwijl haar bloed toch wel al een beetje aan het koken was. Dat werd alleen maar erger toen de jongen tegenover haar zo hard begon te lachen dat hij voorover moest buigen om naar adem te snakken. Zijn arm ging voor zijn buik door in een poging zijn spieren onder controle te krijgen. Het zag er alleen maar dom uit als je zelf dat plezier niet voelde van het lachen. Cecille trok haar neus voor hem op. “Of anders wat?” reageerde de knul. Zijn irritante stem was al meer dan genoeg om haar uit haar slof te laten schieten. “Of anders krijg je met mijn pokémon te maken. Die zijn ook niet van plan om hun speelkameraadje zo makkelijk op te geven.” Cecille’s wenkbrauwen gingen nog meer omlaag. Het was nu wel heel duidelijk van haar gezicht te lezen dat ze woedend begon te worden. Haar woorden kregen extra kracht omdat elk teamlid zich bij haar voegde en ieder hun eigen woord van bevestiging riep. Zelfs de kleine Isak keek met een ietwat boze frons naar de nieuwkomer. Iedereen had door dat deze gast niet goed zou zorgen voor zo’n bijzondere pokémon.

De jongen liet zijn grijns van zijn gezicht vallen en kreeg een killere blik in zijn ogen. Zijn toon klonk nu ook alles behalve geamuseerd. Het gaf Cecille het gevoel alsof ze met een seriemoordenaar stond te praten en dat stond haar niet aan. Ze weigerde echter een rilling over haar rug te laten glijden, ondanks dat haar lichaam dat wel zou willen laten gebeuren. De blondine had in ergere situaties gezeten. Zo’n jong broekie als hem ging haar niet bang maken. “Ik raad jou aan mij niet in de weg te staan,” sprak hij, terwijl hij zelf nog wat pokéballs van zijn riem los klikte. Cecille zette zich schrap voor een all-out pokémon gevecht. Dat er een Machamp tevoorschijn kwam, probeerde ze zo goed mogelijk te negeren. Ze was hier nu niet om te fangirlen. Ze was hier om een pokémon te beschermen. Buiten een Machamp, verschenen er ook een Dustox, Slaking en Gengar. Vooral die laatste zou een probleem kunnen vormen, maar gelukkig kenden haar teamgenoten ook een hoop andere moves die daar wel effectief tegen zouden zijn.

Cecille had de kans niet om erop te reageren. De Pupitar werd opgedragen om een Hyper Beam uit te voeren en de straal ging regelrecht op hen allemaal af. Dahlia droeg de rest op om weg te duiken; iets wat de meesten ook deden, terwijl ze zelf een Aura Sphere afvuurde als tegenaanval. Een ontploffing ontstond, gevolgd door een sterke rukwind die Cecille van haar voeten werkte. In paniek keek ze om zich heen om de Swampert te vinden. “Dahlia, houd ze bezig,” sprak de blondine tegen haar Lucario, welke instemmend knikte en meteen een volgende aanval uitvoerde. Minnoo en Daichi volgden haar voorbeeld en verschenen niet veel later aan haar zijde om de groep van hun tegenstander uit elkaar te drijven.

Ondertussen merkte de blondine de paarse waterpokémon al op. Ze probeerde zich te verschuilen voor de rijke vreemdeling, maar had per ongeluk juist zijn aandacht getrokken. Hij stuurde zijn Dustox erop af om aan te kunnen vallen. Gelukkig verscheen op dat moment haar Tyrogue aan haar zijde. “Sivar, Brick Break op die Dustox! Nu!” droeg ze de pokémon op. Hij sprong erop af en wist het insect uit de lucht te meppen. Deze was zodanig gedesoriënteerd dat hij zijn aanval de verkeerde kant op schoot en bijna zijn eigen trainer raakte. “Goed zo Siv!” riep Cecille met een trotse grijns. Ze was opgelucht dat ze die aanval hadden kunnen belemmeren. Haar Tyrogue draaide zich naar haar om, zodat ook hij een grijns kon laten zien, maar precies op dat moment doemde er een grote schaduw achter Cecille op. De blondine keek met een ruk om en zag dat het de Machamp van de jongen was. Hij keek niet al te blij – waarschijnlijk omdat ze indirect zijn trainer hadden aangevallen en nu had hij het op de jongedame gemunt. Sivar was niet snel genoeg om bij haar te zijn. De shiny Swampert, echter, wel. Zij ving de harde klap die eigenlijk voor Cecille was bedoeld op en wist zelfs nog tegenkracht te bieden om de Machamp weg te kunnen duwen.

De blondine stond met haar mond vol tanden. Een wildvreemde viel haar aan – en een wildvreemde beschermde haar voor de klap. Waar was ze nu weer in beland? “Sivar!” riep Cecille haar pokémon, maar toen ze zich omdraaide, zag ze dat hij ook verwikkeld was in een strijd waar hij niet gemakkelijk zijn focus bij kon verliezen. De Dustox was kennelijk toch een taaie tegenstander. Met een vlugge blik op Dahlia zag ze dat zij, Daichi en Minnoo ook nog steeds in een heftige strijd waren verwikkeld; en even verderop zat Isak bovenop het hoofd van Rolafro om samen met haar op die van hun af te denderen. Iedereen was bezet… Ze kon de Swampert niet in haar eentje tegen een Machamp beschermen. “Zo te zien heb je geen keus,” hoorde ze de jongen toen grijnzen. Het haalde meteen weer het bloed onder haar nagels vandaan. No way dat ze ging opgeven. Zonder ook maar enige waarschuwing duwde ze zichzelf naar voren en beukte ze in op de Machamp. Ze had het geluk dat het element van de verrassing nu aan haar zijde stond, anders had ze hem vast niet zo in beweging gekregen als nu. “Ren!” schreeuwde ze naar de Swampert. “Maak dat je wegkomt! Ren!” Cecille gaf het niet graag toe, maar ze was er niet honderd procent zeker van dat ze de pokémon kon beschermen op deze manier. Haar aandachtspunt zou overal en nergens liggen. Haar team zat met hun eigen problemen. Het was beter als de Swampert nu zou vluchten als dat betekende dat ze zou ontkomen aan deze malloot.

Ze wilde echter niet weg. Ze twijfelde. Cecille klemde haar kaken voor een moment op elkaar en gaf de vechtpokémon een harde duw. Zo hard als ze kon. Al was het maar om hem even uit evenwicht te brengen, zodat ze extra tijd hadden. “Waar wacht je op?! Ren dan weg!” De blondine zwaaide wild met haar armen in een poging het beest af te schrikken. Dat leek te werken. Ze draaide zich meteen om en sprintte weg. Helaas was dat niet supersnel omdat de Swampert een amfibische pokémon was, maar zolang ze maar wegkwam. Dat was het idee. Even dacht ze dat het nu over was. Dat de jongen het op zou geven en zijn eigen team terug zou roepen. Dat hij naar huis zou gaan. Hij zette zichzelf echter af en ging achter de Swampert aan. Ondanks dat die keuze haar verbaasde, twijfelde Cecille geen moment om erachter aan te gaan. Dat ze kans had opnieuw wekenlang te moeten rusten door de problemen die ze zich nu op de hals haalde, stond ze niet echt bij stil. Ze had maar één drang op het moment en dat was die verdomde pokémon beschermen. “Volg me!” riep de blondine naar haar eigen pokémon, voor ze tussen de struiken verdween en de jongen in het zicht probeerde te houden. Tot haar genoegen had ze een betere uithoudingsvermogen en kon ze hem met gemak inhalen. Dat was vrij logisch – Cecille was een sporter.

Zodra ze bij hem in de buurt was en het wel goed genoeg vond, tackelde ze hem naar de grond. “Hier blijven, klootzak!” siste ze nijdig naar hem. Ondanks dat hun kracht enorm verschilde, deed hij een poging om zich weer naar boven te werken. Een kleine worsteling ontstond, waarbij het de knul af en toe lukte om bovenop te geraken, maar dat bleef niet voor lang. Vanuit haar ooghoeken zag Cecille dat de Swampert ook was ingehaald en omsingeld. “Verdomme, laat haar gaan! Je ziet toch dat ze niet met je mee wilt!” Haar lila ogen richtten zich op de jongen. Als ze van kleur hadden kunnen veranderen, dan waren ze nu bloedrood geweest. “Nee!” reageerde de ander, alsof hij hoe dan ook terug wilde blijven vechten, zelfs als hij in het nadeel was. “Ik wil haar hebben!” De blondine had nooit geweten dat de mensheid echt zo laag kon zakken. Ze wist dat ze hebberig konden zijn, maar dat ze zo ver zouden gaan? Als ze dit niet met eigen ogen zag, dan had ze het absoluut niet geloofd. “Wat is er Arceusdomme mis met jou?” Op de één of andere manier wist hij zich los te maken uit Cecille’s greep en haar hard in haar maag te raken. Spontaan liet ze hem verder los en kon hij onder haar uit kruipen, waar hij uitgebreid gebruik van maakte door zijn pokémon op te dragen de Swampert met z’n allen aan te vallen.

Ze voelde zich machteloos. Dat korte moment dat ze geen lucht kon krijgen deed haar de das al om. Blijkbaar was ze nog niet compleet hersteld van de gevechten waar ze illegaal aan mee had gedaan, maar ze wilde zich verdomme niet nu al gewonnen geven. Dat was niet eerlijk tegenover die wilde Swampert. Het was vast vreselijk om een shiny te zijn. De pokémon moesten je niet zien en de mensen wilden je dolgraag hebben of doorverkopen. Dat had zij ook gedaan met een shiny… Had ze er echt zo uit gezien als die blaaskaak? Ze hoopte van niet. Deels had ze ook alleen maar de pokémon willen helpen, omdat Lumiose bezaaid was met Team Rocket leden. Dan had zij die Poochyena beter kunnen vangen dan een ander, toch?

Cecille zag dat haar team hun best deed om de aanvallen tegen te gaan, maar de na effecten van hun training liet zijn gezicht zien. Ze waren moe. Konden minder snel reageren. Rake klappen werden aan niet alleen de Swampert, maar ook haar eigen pokémon uitgedeeld. De blondine kon het niet langer aanzien. Ze kwam recht en negeerde de zeurende pijn in haar maag. “Roep ze terug,” gromde ze naar dat rijke rotjoch. “Roep verdomme je pokémon terug!” Voor hij een tegenreactie kon geven, had ze hem al bereikt en hem aan zijn schouder getrokken. Meteen werd hij naar haar toegedraaid en stond ze op het punt om hem een mep te verkopen. Daar kreeg ze de kans niet voor. Niet omdat hij haar eerder raakte of omdat hij het ontweek, maar omdat haar nog een verrassing stond te wachten. Uit het niets kwamen er Monferno’s uit de bomen gesprongen en vielen de pokémon van de jongen aan. Als aan de grond genageld keek Cecille naar het spektakel. Ook de jongen stond verbouwereerd toe te kijken. Wat was hier aan de hand?

Uiteindelijk verscheen er een grote Infernape. Hij wisselde een blik met de blondine uit en toen viel dat puzzelstukje ineens op z’n plek. Het was de Monferno groep van de vorige keer. Maar waarom? Toentertijd hadden ze een poging gedaan om haar te dwarsbomen – om Isak te ontvoeren. Nu hielpen ze haar en de shiny pokémon waar ze mee was? Was dit een verzoening? Die shiny Monferno had dan toch een grote indruk bij ze achter gelaten. De Swampert werd aan de kant gevist door de Infernape en afgeklopt. Een aantal Monferno keken of de pokémon van Cecille in orde waren, terwijl de rest een poging deed die anderen te verdrijven. Het lukte; geen enkele van de jongen zijn team hield lang stand tegen zo’n grote groep Monferno. Althans… Niet totdat er een fel wit licht zichtbaar werd. Cecille keek met een ruk omhoog en zag dat de Pupitar zo snel als hij kon in een Tyranitar evolueerde. Oh oh… “Dahlia, Aura Sphere, nu!” riep de blondine naar haar Lucario. Deze kon gelukkig nog wel op haar poten staan en vuurde een Aura Sphere af, maar die werd gecounterd door een Hyper Beam. Dit keer ontstond er echter geen explosie die de rest veilig stelde. Een explosie ontstond en de krachtige straal van de Tyranitar brak door. De Monferno die in de buurt stonden werden volop geraakt en Dahlia en de Swampert ontkwamen ook niet ongedeerd.

“Nee!” Cecille rende er op af. Ze wilde weten of die twee in orde waren. Tot haar genoegen bleven ze allebei nog op hun poten staan, al was het heel moeizaam. Dahlia wilde net zo min bezwijken als dat de blondine die Swampert op wilde geven. “Dahlia, Flash Canon!” droeg ze haar pokémon op, waarna ze de rest commandeerde om weg te kijken. Een verblindend licht verscheen en omdat Cecille niet zo snugger was om zelf weg te kijken, kostte het haar even om daar van bij te komen. Ze hoorden geluiden – geluiden die leken op een gevecht dat door bleef gaan. Ze had geen flauw idee meer wie aan de winnende hand was. Om daar achter te komen, forceerde ze zichzelf om sneller te herstellen van het licht. Ironisch genoeg was ze nu echt tijdelijk blind. Haar ouders hadden haar kennelijk toch een toepasselijke naam gegeven. Voor ze haar zicht compleet terug had en haar zintuigen allemaal weer normaal deden, hoorde ze haar Lucario kermen van de pijn. Dat was absoluut niet goed. Dahlia stond niet vaak toe dat anderen zoiets van haar zagen of mee kregen.

Toen ze alles weer goed kon zien – en niet alsof het door een vreemde filter van InstaGrimer werd gezien – zag ze dat haar Lucario was bezweken en dat de Swampert was verdwenen. Dahlia deed nog wel een poging om op te staan, maar haar gewicht was haar teveel. Isak kermde ergens aan de andere kant naar zijn moeder. Cecille wilde al op haar pokémon af rennen, maar werd voorbij gerend door de leider van de Monferno groep. Dit keer ging hij de strijd aan met de Tyranitar. Tot zijn genoegen had de Lucario hem wel weten te verzwakken, wat de winst voor hem gemakkelijker zou maken. De blondine nam die kans om haar Lucario terug te roepen. Nu was misschien geen goed moment om op verwondingen te checken, maar in de pokéball kon ze tenminste even rusten en had ze geen last meer van de pijn. Cecille keek toen zoekend rond naar de Swampert. Was die nog wel in orde? Toen ze haar voor het laatst had gezien niet echt… Zodra ze de paarse pokémon had gevonden, merkte ze nog een figuur op. In het heetst van de strijd had ze niet gezien dat hij zich richting de shiny had begeven en een pokéball in zijn handen had. Een lege, vermoedde Cecille. Dat kon ze niet zomaar toestaan. Ze moest hem voor zijn.
Met haar volgende adrenalinekick rende ze naar voren, haalde ze zelf een lege pokéball tevoorschijn en gooide ze die in paniek op hetzelfde moment als de knul. Ze zag niet meteen welke bal als eerste raakte, maar ze kreeg wel mee dat de pokémon in een rode straal verdween, wat betekende dat één van de twee de vangst zou hebben. Cecille hoopte maar dat zij het was. Aan het gevloek van de jongen te horen, was zij er wonder boven wonder als eerste uit gekomen. Haar lila ogen gleden van het gevecht van de Infernape met de Tyranitar, wie precies op hetzelfde moment zijn winst behaalde, naar de heen en weer wiebelende pokéball. Hopelijk had de Swampert door dat ze aan haar kant stond en dat dit even moest… Zelfs al had ze het eigenlijk niet gepland.

Cecille kon haar ogen haast niet geloven toen ze zag dat de pokéball stil bleef liggen. Haar eerste reactie was stil blijven staan en staren naar het ronde voorwerp, maar ze zag de jongen toen in beweging komen en uit angst dat hij de bal op zou pakken en er mee weg zou rennen, sprintte ze hem voorbij en dook naar de grond. Het bleek dat ze nog gelijk had ook, want ze moest hem nog weg duwen bij haar duikvlucht. “Blijf met je poten van mijn pokémon af,” gromde ze naar de jongen. De blondine ging rechtop zitten en nam een dreigende houding aan, waarbij hij dan eindelijk door begon te krijgen dat hij pech had. De vreemdeling snoof en liet teleurgesteld zijn Tyranitar terug keren. “Tch. Wat jij wilt. Het is een misser anyway.” Cecille keek hem kwaad fronsend na. Hij vertrok overduidelijk met de staart tussen zijn benen en met een donderwolk boven zijn hoofd, maar dat kon haar niet interesseren. Zo’n verwaand kind verdiende het niet om überhaupt pokémon in zijn bezit te hebben.

Opgelucht zuchtte ze diep en richtte ze haar lila ogen op de overige pokémon. De Monferno leken elkaar en hun verwondingen te verzorgen, terwijl haar eigen team onderling ook elkanders wonden checkten. Cecille stond op en haalde een klein flesje uit haar tas. Het was niet genoeg om iedereen hier te kunnen helpen, maar haar eigen pokémon konden terug in hun pokéball en in het pokécenter verzorgd worden. Daarom nam ze weer plaats op de grond toen ze dichtbij de Monferno stond. “Wie van jullie heeft de ergste verwondingen? Ik heb iets om jullie te helpen,” sprak ze tegen de pokémon. Ze wierp even een blik op haar team, welke het kennelijk niet erg vonden om te wachten tot ze met de wilde apen klaar was. Ze hadden hen immers geholpen. Er werd een Monferno naar voren gebracht en in haar schoot geplaatst. Cecille schonk ze een dankbare glimlach – want ze wist dat het vertrouwen van wilde pokémon winnen niet bepaald makkelijk kon zijn. Desondanks vertrouwden ze haar, zelfs al was hun vorige ontmoeting minder soepel verlopen.

Onder het oog van de Infernape hield ze het flesje voor de Monferno omhoog. “Het kan misschien een beetje prikken omdat het wondjes ook schoonmaakt,” waarschuwde Cecille. Niet alleen om de Monferno van tevoren te kunnen waarschuwen, maar ook om de rest te laten weten dat ze dit niet met opzet deed. Ze wilde niet ook nog een gevecht met deze groep ontketenen door een misverstand. Gelukkig mocht ze gewoon haar werk doen en kon ze zo een aantal gewonde Monferno helpen. Tevreden stond ze op en kwam toen oog in oog met de Infernape te staan. Hij keek streng. De blondine dacht even dat ze iets verkeerd had gedaan, maar hij schonk haar na enkele tellen een dankbare knik en hield zijn vuist omhoog. Cecille, die in eerste instantie niet helemaal kon bevatten wat er gebeurde, drukte haar vuist tegen de zijne aan zonder er verder bij na te denken. Het was gewoon automatisme. Het groepje verliet haar toen en sprongen de bomen in. Toen drong het tot haar door wat dat allemaal had betekend. Ze had het respect van de Infernape gewonnen.

“Dankjewel voor jullie hulp!” riep ze de apen na. “Zonder jullie was het niet gelukt!” Cecille grijnsde breed toen ze een paar reacties kreeg en richtte zich toen tot haar eigen pokémon. Zo te zien waren er geen ernstige verwondingen bij de pokémon. Ze waren wel vermoeid, maar dat was meer dan logisch. De blondine hurkte bij ze neer. “Is iedereen in orde?” vroeg ze aan de rest. Er werd geknikt, hoewel het bij sommigen moeizamer ging dan bij anderen. Sivar was flink toegetakeld en Rolafro zo te zien ook. Minnoo en Daichi hadden minder schade opgelopen en Isak was zo te zien nog goed in orde. Dat kwam vast door de Bouffalant, die had hem overduidelijk goed beschermd. “Bedankt voor jullie hulp jongens. Ik had het niet zonder jullie gekund,” vertelde ze aan haar pokémon. Een trotse glimlach sierde haar gezicht en ze aaide Isak over zijn kleine koppie. Een groepsknuffel werd uitgedeeld, voordat ze besloot dat haar team hun rust wel had verdiend. Om nog een beetje gezelschap te hebben, hield ze Isak echter uit zijn pokéball, want die had nog genoeg energie over om haar te vergezellen.

De Riolu keek verbaasd op toen Cecille nog een pokéball tevoorschijn haalde. Het was die van de Swampert. De glimlach die ze eerder droeg was van haar gezicht verdwenen en een serieuze blik had in haar ogen plaats genomen. De blondine had spijt dat het zo was gegaan. Ze wilde de Swampert niet in gevangenschap houden als die dat niet wilde, maar ze kon de pokémon nog niet geheel vrij laten. Daarom liet ze deze verschijnen in de hoop het hele verhaal uit te leggen. Meteen toen de Swampert verscheen, verontschuldigde Cecille zich. “Het spijt me heel erg! Ik wilde je echt niet vangen, maar ik kon niet anders. Als ik dit niet had gedaan, dan was je misschien wel je hele thuis kwijt geweest!” Ze voelde dat er tranen in haar ogen prikten – zo diep schaamde ze zich voor haar keuze om de Swampert zelf te vangen. Isak pakte haar broekspijp vast om zijn medeleven te tonen, maar het was de voorpoot van de shiny, welke nu op haar schouder rustte, die haar echt wist te kalmeren.

Ze vond het niet erg.

Cecille durfde omhoog te kijken en ving de blik van de pokémon. Ondanks dat ze er geen speciale band mee had en het beest daarom onmogelijk kon verstaan, begreep ze wel wat de Swampert wilde zeggen. Ze wilde wel een nieuw thuis, maar niet bij die jongen. Een glimlach verscheen op de blondine haar gelaat en ze knikte instemmend. “Oké. Ik snap je, denk ik,” reageerde ze. “Ik zal goed voor je zorgen en een beter thuis voor je vinden, goed?” Zelf had ze al teveel pokémon… Maar misschien dat ze iemand anders met de Swampert blij kon maken. Ze had de shiny Monferno immers ook aan Penny gegeven en die zorgde beter voor de aap dan zij waarschijnlijk zou kunnen.

Cecille vertrok toen van de safari zone met opnieuw een shiny op zak en een voldaan gevoel. Eerste stop? Het pokémon center.