Shake it Off [+Jean-Pierre Dupuit]

Ze was wel beleefd. Daar was hij in ieder geval al blij om. En dat ze wat zei was nog beter, want zelf kon hij geen woord uitbrengen van schrik. Ze waren zo koud die agenten. "Hou de formaliteiten maar voor je madam." Zei de eerste agent nors. Hij pakte een notitieblok en een pen en begon te schrijven. "U weet welke straffen er staan op nalatigheid in de opvoeding?"

En nu zag Jean-Pierre nog een persoon. De tweede agent had een klein blond jongetje bij de kraag. "Vind u ons niet een beetje jong om.. en daarnaast zijn we geen.." "Ik stel hier de vragen meneer. Werk mee of ik zal u moeten arresteren." Oke, het jongetje was ook blond, maar dat was niet echt een reden om te vermoeden dat hij van hen was.. Het jongetje keek treurig en schuldig naar de grond. Het zag er heel zielig uit eigenlijk. Zou hij hebben gezegd dat zij zijn ouders zijn? Maar waarom?

Zijn ogen werden groot toen hij zag wat Cecille ineens begon te doen. Hij vond het een creatieve manier om problemen bij de politie proberen te voorkomen, maar uh.. ondertussen was dit wel echt het kind van iemand anders. "Meneer u mag ophouden met het toneel." Klonk er van de norse agent. Hij schrok uit zijn gedachten. "Uh.. ja.." Zei hij vlug. "Ik ben blij te zien dat er nog één van jullie een verantwoordelijkheidsgevoel heeft." Hij voelde zich erg beledigd. Wie dacht hij wel niet wie hij was? Hij kende hem niet eens. Maar goed, hij knikte maar even voordat hij weer een speech ging houden.

Nadat het jongetje de armen van de blondine in was gelopen legde hij zijn hand zachtjes op haar schouder, keek hij Cecille aan en zei hij: "Kom schat, even bijkomen van dit alles. We kunnen alsnog naar het restaurant." Hij moest toch een beetje meespelen ofniet? Maar zelfs al was het geacteerd voelde het raar om te zeggen tegen gewoon een vriendin. Hij keerde zijn blik weer naar de agenten. "Bedankt voor het terugbrengen van onze Pieter." De twee agenten saluteerden en zeiden. "Het hoort er bij meneer." Om vervolgens weer weg te lopen.

Hij begreep wat ze bedoelde wat betreft de politie, maar hij was er nog altijd niet zo heel blij mee allemaal. Vervolgens stelde een bijzonder contextafhankelijke vraag. Nice. Heel poëtisch. Het jongetje keek hen eerst aan en begroef daarna zijn gezicht in Cecille's arm. Het was bijna aandoenlijk hoe verlegen hij was. Althans, Jean-Pierre ging er van uit dat dat het was. Maarja, ze moesten dat ventje wel even aan de praat zien te krijgen. Hij kreeg een plagende blik en keek naar Cecille. "Goh, ik vraag me af of Pieter van kipvingers houdt." Het duurde even, maar een beetje aarzelend knikte hij dan toch terwijl zijn gezicht nog steeds in de arm verborgen zat. Achja.. het was iets.

Nou, Cecille was nog best moederlijk voor zo'n sterke krijger. En nu hij het zo bekeek, Pieter had nog best van haar kunnen zijn. Qua uiterlijk dan. Beetje dezelfde vorm van het gezicht. Maar qua persoonlijkheid was het hem niet en haar ook niet. Tenzij hij ook zo'n dromer blijkt te zijn. De blondine keurde de kipvingers goed en Jean-Pierre bedacht zich dat die misschien niet in dat speciale restaurant te krijgen waren. "Dan moeten we even een snackbar zoeken." Zei hij toen. Hij stak zijn hand uit naar het jongetje. Twee volwassenen aan je hand voelde misschien nog wel veiliger. Hij wachtte af wat het jongetje zou doen.

Oeh! Het kleine handje werd in de zijne geschoven na wat aarzeling. Het voelde ineens alsof hij een klein broertje had gekregen. Dat was ook wel eens leuk. Hij had tot nu toe enkel een zusje gehad. Niet dat dat erg was, maar hij was thuis vaak in de minderheid geweest zegmaar. Dus veel jongensdingen werden er niet gedaan. Cecille begon alweer te lopen en sprak de bekende zin van daarnet weer uit. Het jongetje bleef nog een beetje naar de grond kijken tijdens het lopen, maar af en toe blikte hij eens naar Cecille. Het was een blik alsof hij net uit een ei kwam. Waarschijnlijk had hij veel vragen over deze persoon. Ondertussen keek Jean-Pierre uit naar een snackbar, maar het leek er op dat de optocht hun kant op kwam.

Nou, de optocht kwam aan en Cecille vond een plekje. Misschien konden ze wel buiten zitten. Dan konden ze meteen naar de ballonpokemon kijken tijdens het eten. Dat zou vast leuk zijn. "Ik denk het wel." Gaf hij als antwoord. Hij keek direct naar het jongetje. "Wat denk jij?" Vroeg hij met een glimlach. Maar hij kreeg er niet zo'n leuk antwoord op. Hij ging zelfs een beetje dichter naar de blondine lopen. Vreemd.. normaal vonden kinderen hem heel leuk.

Hij liet het handje rustig uit zijn hand glijden toen Cecille het jongetje op haar schouders zette. Hij kreeg een beetje een teleurgesteld gevoel. Hij had zo graag gewild dat die hem ook leuk vond. Cecille vroeg vervolgens of die de optocht zo beter kon zien. Het jongetje zei nog steeds niet veel maar hij zag wel duidelijk dat het jongetje de ballonnen mooi vond. Hij liet een glimlach en een knikje naar de blondine gaan. Dat had ze goed opgelost. Hij durfde echter niet veel meer te zeggen omdat hij bang was dat het jongetje weer meer gesloten zou doen.