Got Well Soon [Closed]

Per ongeluk. Ze was per ongeluk in een gedeelte van de stad terecht gekomen waar ze waarschijnlijk niet hoorde te zijn. Gaf ze zichzelf daarvan de schuld? Natuurlijk niet. Oké, misschien wel een beetje als je naging dat het haar eigen keuze was geweest om te lopen vechten, maar ze had er absoluut niet voor gekozen om dagen na haar hersenschudding nog een beetje in de war te zijn. Cecille had sowieso al een heel slecht richtingsgevoel, maar nu was het echt menens. Ze was compleet de verkeerde kant opgelopen en blijkbaar in een bouwconstructie beland. Het zag er niet echt af uit, maar het leek er ook niet echt op alsof er nog aan gewerkt werd. Dat kon ze wel zien aan de spinnenwebben die aan verscheidene spullen zaten vastgekleefd. De blondine stapte voorzichtig door en keek ondertussen zoekend om zich heen. Ze kon teruglopen en proberen de weg terug te zoeken, maar ze kon ook doorgaan om te zien wat dit nou eigenlijk moest voorstellen. Het lag er echter zeer verlaten bij en nu ze alleen was durfde ze wel een beetje toe te geven dat het haar de kriebels gaf. Geen erge, maar toch genoeg om hier niet in haar eentje rond te willen blijven lopen.

Cecille koos er daarom voor om haar Lucario erbij te roepen. Dahlia was misschien veel te verstandig om dit avontuur met haar aan te willen gaan, maar de pokémon was ontzettend krachtig en van hoog niveau. Haar trainer durfde zelfs te wedden dat ze de sterkste van het team was, op dit moment, want zelfs Sivar kon die kracht niet evenaren. Dahlia was uiteraard in de war toen ze in de ruimte stond en keek haar trainer vragend aan. Cecille schonk haar een schaapachtig grijnsje. “Ik raakte een beetje verdwaald, maar nu wil ik de rest ontdekken. Wil je me vergezellen?” De Lucario staarde sceptisch naar haar trainer, duidelijk nadenkend over de gevolgen hiervan. Ondertussen zette de blondine haar beste puppy oogjes op. Ze had het misschien niet helemaal verdiend met de capriolen van de afgelopen week, maar ze vond dat ze best iets leuks mocht doen om de tijd te doden en dat was toevallig het verkennen van dit gebied.

Dahlia zuchtte uiteindelijk en knikte instemmend, hoewel ze niet helemaal blij leek met haar eigen beslissing. Cecille, daarentegen, was alleen maar opgetogen en liep enthousiast op de pokémon af om haar te knuffelen. “Dank je!” Ze had zo het idee dat de Lucario al had begrepen dat Cecille anders voor Rolafro was gegaan, dus het was beter om gewoon toe te stemmen. De Bouffalant was ook vrij sterk, maar niet zo sterk als Dahlia en dat wisten ze allebei. Nee, dit was de beste keuze om onbekend gebied mee te betreden. De blondine liet haar pokémon los en liep verder het gebied binnen, gefascineerd door de verscheidene bouwwerken die nooit het daglicht zouden zien. Wat haar verbaasde, echter, was het feit dat het ondergronds leidde. Cecille keek wantrouwend naar de trappenconstructie. “Moeten we naar beneden?” vroeg ze aan haar Lucario. Dahlia haalde haar schouders op en deed een poging tot auragebruik om erachter te komen wat zich daar beneden bevond. Mensen waren er niet, maar er zaten wel pokémon die al die tijd ondergronds hadden geleefd. Schijnbaar hadden de bouwwerkers wel ver genoeg gebouwd om een paar verdiepingen onder de grond te kunnen huizen.

Dahlia knikte naar haar trainer om duidelijk te maken dat ze naar beneden konden. Cecille aarzelde niet langer en zette de eerste stap de trap op. Zo te merken was het nog stabiel genoeg om niet in te storten, wat betekende dat het project nog niet zo heel lang geleden was stopgezet. Misschien een jaartje of twee. De blondine begon aan de afdaling, op de voet gevolgd door haar trouwe Lucario, en merkte al snel dat het een flink stuk donkerder werd nadat ze één verdieping was gezakt. Cecille haalde haar Holocaster tevoorschijn en zette de zaklamp van het apparaat aan, waardoor ze makkelijker om zich heen kon kijken. Nachtblind was ze dan misschien niet, maar ze had geen helder zicht in het donker en al helemaal niet als het puur zwart voor haar ogen was. Er leek geen licht naar binnen te kunnen vallen. “Damn, ze waren al aardig op weg… Waarom zouden ze gestopt zijn?” Cecille liet de zaklamp op verscheidene hoeken schijnen. Lag het aan haar of konden dit appartementen zijn?

{PLUSLE APPEARS}
Ze schrok op toen ze een geluid hoorde en draaide zich met een ruk om. Het licht van haar Holocaster onthulde nog net een klein wezentje dat zich snel uit de voeten maakte. Wat voor een pokémon het was kon ze niet zien, maar Dahlia gromde niet, dus dat moest een goed teken zijn. De Lucario was wel alerter en had haar spieren aangespannen, wat voor Cecille betekende dat ze ook op haar hoede moest zijn. “Zijn er meer pokémon?” vroeg ze aan haar partner. Die liet een positief geluid horen, aangevend dat dit wel het geval was. De blondine wist niet precies hoe ze zich daarover moest voelen, want ze wist dat sommige pokémon niet bepaald mensvriendelijk waren. Ze was al vaker aangevallen door een wild wezentje en nu liep ze natuurlijk in hun territorium. Misschien kon ze zelf een poging doen om te onderscheiden waar ze wel en niet heen kon? Cecille deed haar ogen dicht en probeerde zich op haar gevoel te concentreren. Zodra ze dat deed en haar omgeving erbij probeerde te pakken, merkte ze inderdaad andere gevoelens op die niet van haar waren. Verbaasd over het feit dat ze dit zo makkelijk kon opende ze haar ogen weer. Dahlia keek haar vragend aan, want ze merkte haar trainers verbazing al snel op.

“Hoe doe je dat?” vroeg Cecille aan Dahlia. “Hoe voel je die emoties? Via aura, ja, maar hoe pik je die aura op?” Een klein grijnsje verscheen op de Lucario haar snoet, al kon de blondine dat niet zien omdat de pokémon buiten het licht van de Holocaster stond. Ze kwam echter al snel naar de jongedame toegelopen en legde haar poot op de borst van Cecille. Vervolgens sloot ze haar ogen en concentreerde ze zich op de aura’s die op deze verdieping aanwezig waren. De blondine kreeg ze overduidelijk ook te voelen, want ze snakte kort naar adem en begon zich daarna ook te focussen op de energieën die ze voelde, haar ogen sluitend voor extra concentratie. De meesten voelden vrij neutraal aan. Sommigen waren positiever dan dat en een kleine enkeling hadden negatieve emoties. Cecille maakte een mentale notitie om daarbij uit de buurt te blijven. Toen ze haar ogen weer opende, merkte ze dat Dahlia haar al lang had losgelaten. “Wacht, deed ik dat zelf?” vroeg ze verward aan haar pokémon. Die liet haar weten dat dit inderdaad het geval was. Om die theorie te testen deed de blondine nog een poging en tot haar verbazing lukte het haar nu zonder de hulp van haar Lucario. Was het echt zo makkelijk?

Nee, ze voelde overduidelijk minder aura dan net. De wezens die zich verder weg bevonden, ondanks dat ze zich op dezelfde verdieping hadden bevonden, waren lang niet meer zo aanwezig als net. Misschien omdat ze het wat meer moest oefenen, wellicht omdat ze zonder de hulp van Dahlia niet veel kon. Hoe dan ook was het een ontdekking waar ze wel vaker gebruik van wilde maken. “Dank je,” bedankte ze haar Lucario. “Laten we verder gaan.” De pokémon liet haar trainer voorgaan en volgde deze toen op de voet, er extra op lettend dat ze niet bij gevaarlijke pokémon uit zouden komen. Dahlia spitste echter wel haar oren toen ze het geluid van lichte voetjes hoorde, merkend dat ze werden gevolgd door de pokémon die Cecille net had gevonden met het licht van haar Holocaster, maar ze besteedde daar niet veel aandacht aan. Als ze het goed aanvoelde, dan was het geen gevaarlijke pokémon.

Cecille was ondertussen erg gefocust op het onderzoeken van de constructies. “Dahlia, ik denk dat dit een ondergronds appartementencomplex had moeten worden,” merkte ze op, terwijl ze een muur van dichtbij bekeek. “Dat, of een heel groot warenhuis met veel winkels.” Hoe dan ook was het iets ondergronds en ze wist niet hoe ze zich daarbij moest voelen. Het idee klonk anders en dat sprak haar wel aan, maar was dit niet gevaarlijk? Kon het niet sneller inzakken dan een gebouw dat zich boven de grond bevond? Misschien waren ze daarom wel gestopt met dit project. Pokémon schenen zich hier echter wel thuis te voelen, dus misschien werd het op een gegeven moment wel overspoeld door deze wezens en zagen de werkers geen andere optie dan te stoppen. “Ik wil eigenlijk wel weten waarom het project is gestaakt…” mompelde Cecille binnensmonds. Bedachtzaam keek ze in het rond. Helaas vond ze geen rondslingerende krant of documenten die haar verder konden helpen. Waarschijnlijk moest ze het gewoon in de stad zelf rondvragen.

“Laten we terug gaan,” sprak ze uiteindelijk tegen haar Lucario. “Ik begin een beetje licht in m’n hoofd te worden.” Ondanks dat ze vastberaden was om dit mysterie te ontrafelen, wist ze inmiddels wel wat haar eigen grenzen waren. Ze wilde niet nog een keer in het ziekenhuis belanden en van Sara gescheiden worden. Cecille stond op het punt om zich om te draaien en terug naar de trap te lopen toen een hele harde knal haar aandacht trok. Het werd vervolgd door een geluid die niet anders te beschrijven was dan een doffe bonk. Vlug wierp de blondine een blik in het rond; het licht van haar Holocaster nog sneller in het rond schijnend. Ze concentreerde zich net als Dahlia op een aura en tot beiden hun schrik merkten ze nu pas een agressieve aura op. Vlakbij dat aura was echter nog een kleiner, veel zachter aura te voelen. “Wat gebeurd er?” vroeg Cecille in de war. “Zijn twee pokémon aan het vechten?” Ze was nog niet uitgesproken of de ruimte waar ze met z’n allen in stonden werd gevuld met elektriciteit. Dahlia schermde haar trainer vlug ervoor af en ving de klap op, maar was niet heel erg uit haar doen hierdoor.

“Dahlia, ben je oké?” was het eerste wat de blondine vroeg. De Lucario gromde laag, maar gaf ook aan dat er niets aan de hand was. Haar rode ogen stonden echter niet op Cecille gericht. Ze zocht driftig in het rond naar de boosdoeners, haar trainer nog altijd in haar armen om haar eventueel weer te beschermen. Die zat er echter niet op te wachten dat haar pokémon zich opnieuw opofferde en duwde zich los van Dahlia, waarna ze zelf probeerde te zoeken wat het had veroorzaakt. Een pokémon, ja, maar wat voor één? Van wat Cecille had gezien was het hoogstwaarschijnlijk een elektrische pokémon, maar het kon net zo goed eentje zijn die een elektrische aanval had geleerd. Met het licht van haar Holocaster probeerde ze te achterhalen waar de dader zich momenteel bevond, maar helaas ging het niet zo makkelijk. De blondine zag een schim op hoge snelheid verplaatsen en wilde die eigenlijk volgen met het licht – totdat ze nog een pokémon aan zag komen rollen. Cecille wist het te herkennen als een Voltorb, een wezen dat sterk op een pokéball leek en nogal een kort lontje had. Letterlijk.

De blondine deed een stap naar achteren. “Dahlia, ik weet niet wat er aan de hand is, maar die kan je beter niet boos maken.” Het eerste dat in haar opkwam was om te vechten, natuurlijk, maar haar Lucario kende de pokémon ook en maakte aanstalten om zich om te keren. Die koos dus liever voor vluchten. Cecille wilde zich eigenlijk niet laten wegjagen door een simpele Voltorb, hoe gevaarlijk deze situatie ook leek, maar ze was al licht in haar hoofd en ze hadden er in principe al voor gekozen om te vertrekken. Misschien kon ze maar beter Dahlia’s voorbeeld volgen en inderdaad weggaan. De blondine draaide zich op haar hielen om en wilde richting de trap lopen – was het niet voor een andere pokémon die haar aandacht meteen trok. Cecille had niet verwacht nog een ander wezen te zien, dus ze schrok zich kapot toen ze het beest in vizier kreeg. Gelukkig ging het om een veel kleinere en minder gevaarlijke pokémon. Ze wist deze te herkennen als een Plusle, waarvan enkelen nog wel eens rond Mauville hingen om hun dag door te kunnen brengen. Hoe was dat beestje hier terecht gekomen?

Cecille kon aan diens blik zien dat de Plusle geschrokken was. Dat was genoeg indicatie om te weten dat deze was aangevallen door de Voltorb die zich nu achter hen bevond. Dreigende vonken verschenen rond de pokémon zijn vorm en dat zorgde ervoor dat Cecille snel besloot om de Plusle te beschermen. “Blijf dicht bij ons, oké? Wij zullen je helpen, dus volg ons,” sprak ze tegen het kleine wezentje. Die leek niet helemaal zeker van de situatie, maar besefte zich ook dat er niks anders op zat. Hij knikte daarom al snel en zette zich schrap om achter de blondine en haar Lucario aan te rennen. Helaas reageerden ze niet snel genoeg en voerde de Voltorb al een Discharge uit voor ze in beweging konden komen. Om Cecille te beschermen voor de inkomende elektriciteit, wierp Dahlia zich voor haar trainer om de volledige impact op zich te kunnen nemen. Dat had natuurlijk gevolgen, want in tegenstelling tot net was de aanval nu een stuk krachtiger en was het genoeg om de Lucario te laten kermen van de pijn. “Dahlia!” riep de blondine geschrokken, terwijl ze haar lichaam half draaide om haar pokémon te kunnen zien. De Plusle was net zo geschokt als de jongedame. Het licht trok weg en Dahlia kon weer ademhalen, maar het was te zien dat de klap haar niet ongeschonden liet. “Ben je oké?” Dat haar Lucario last had van de impact betekende dat dit geen gewone, alledaagse Voltorb was. Het was eentje waar ze niet mee moesten sollen.

Dahlia gaf een lage grom als reactie, ditmaal agressiever dan de vorige keer. Cecille begreep het wel. Haar pokémon was gefrustreerd dat ze niet zonder gedoe konden terugkeren naar de stad. Naar Sara. Die frustratie voelde ze ook, want het was niet haar bedoeling geweest om problemen op te zoeken. Betekende dit echter dat ze moesten vechten? Ze kon beter een afleidingsmanoeuvre verzinnen, zodat de Voltorb hopelijk te gedesoriënteerd zou zijn om hen te volgen. “Dahlia, gebruik Flash Cannon om een afleiding te creëren!” droeg ze haar Lucario op. Die gehoorzaamde meteen en begon al haar energie te verzamelen om licht te laten verschijnen. Toen de aanval werd afgevuurd, sloot Cecille meteen haar ogen om niet verblind te worden en opende die pas weer toen ze dacht dat het veilig was. De Plusle had overduidelijk minder nagedacht als zij, want die leek net zo verblind te zijn. De blondine plukte hem van de grond en hield hem stevig in haar armen vast terwijl ze richting de trappen rende. Dahlia volgde haar op de voet, dat kon ze horen aan de extra voetstappen die zich achter haar bevonden.

Helaas had Flash Cannon meer aandacht getrokken dan verholpen. Cecille bleef abrupt op haar plek staan toen ze een Voltorb haar pad op zag rollen. Was dat nou dezelfde? Dat kon toch niet? Toen er een tweede verscheen, besefte ze zich wat dit inhield. Ze had de andere Voltorb opgeroepen om naar haar toe te komen. Ze leefden hier natuurlijk ook in een soort community en zij had nu één van hen aangevallen. Dat maakte de ronde balpokémon uiteraard boos, dat was aan hun gezicht te zien en ook te voelen aan hun aura. Cecille zette weer een stap achteruit. Precies op dat moment kon ze weer vonken zien – maar niet alleen van de twee Voltorbs die zich voor haar bevonden. Ze zag het overal. Ze waren omsingeld. De blondine beet op haar onderlip en richtte nerveus een blik richting Dahlia, wie aan haar emoties al kon begrijpen dat ze flink in de problemen zaten en dat Cecille geen plan had om hieruit te komen. De Lucario ook niet echt, maar ze moesten snel iets verzinnen als ze niet gebraden wilden worden. Gelukkig vormde zich al snel een plan in haar hoofd en droeg ze Cecille op om op de grond te gaan liggen, waarbij ze de instructie gaf om haar oren af te dekken.

Vlak voordat de blondine kon doen wat haar was verteld, sprong de Plusle uit haar armen en deed zelf een ontsnappingspoging. Hij verdween tussen de constructies door en Cecille verloor hem al snel uit het oog. Ze had geen tijd om naar hem te zoeken en ging voorover op de grond liggen, waarna ze haar handen over haar oren legden in een poging die te beschermen tegen de Screech die hoogstwaarschijnlijk deel van Dahlia’s plan was. De Lucario liet inderdaad een schel gekrijs horen, waardoor de Voltorb hun opgeladen aanvallen wel moesten staken. Vervolgens laadde Dahlia meteen een sterke Aura Sphere op, die ze pas afvuurde zodra ze genoeg energie had verzameld. Dit ritueel herhaalde ze een flink aantal keer en ze schoot de ballen niet precies gericht af. Het was eerder een waarschuwing – een dekmantel voor de rest om weg te komen. Cecille, die inmiddels haar handen van haar oren had afgehaald, merkte dit op en kwam voorzichtig overeind. Terwijl ze een poging deed om zo laag mogelijk bij de grond te blijven, begaf ze zich langzaam bij de Voltorb vandaan. Om zichzelf niet prijs te geven, stopte ze haar Holocaster weg, zodat het licht geen ongewilde aandacht kon trekken.

Daardoor was het echter stikdonker voor haar en kon ze niks voor ogen zien. De blondine deed een poging om zich te laten begeleiden door aura, maar omdat Dahlia zich steeds verder weg begaf en ze zich niet kon concentreren, was het niet helemaal betrouwbaar om dat nu te oefenen. Cecille gromde zacht, wetend dat ze hier zonder haar pokémon nooit ongeschonden uit kon komen, maar toch zette ze voort. Tot haar ongenoegen gebeurde haar ontsnapping niet ongezien en voor ze het wist was ze omringd door twee Voltorb. Cecille kon de pokémon niet van de rest onderscheiden, maar toen ze vonken zag wist ze al genoeg. Ze kon het daarom niet laten om binnensmonds en in haar moedertaal te vloeken, want hier kon ze onmogelijk aan ontsnappen. Zich schrap zettend voor de klap had ze niet door dat iemand haar te hulp schoot. Pas toen de ontlading van de Voltorb iets anders bereikte dan haar, zag ze dat ze een redder in nood had. Het was niet Dahlia, maar de Plusle die zojuist uit haar armen was gesprongen. Een brede grijns sierde Cecille’s lippen toen ze de pokémon herkende, wie zijn best deed om de energie van de elektriciteit om te zetten naar zijn eigen energie.

“Dank je Plusle!” bedankte de blondine het wezentje. Deze glimlachte vastberaden en kreeg het voor elkaar de elektriciteit af te slaan. Nahijgend van de inspanning richtte hij zijn ogen op de Voltorb, die zich ondertussen alweer klaar maakten voor een nieuwe aanval – was het niet voor Dahlia’s plotselinge verschijning. Met twee soepele en snelle Blaze Kicks werden de ronde pokémon afgeschoten naar een andere richting dan waar ze heen moesten. Verbluft keken de Plusle en Cecille elkaar even aan, waarna de twee zich al snel bij de Lucario voegden omdat die hen toesprak dat ze moesten volgen. Ze waren nu al zo dichtbij de trappen… De blondine kon het licht van buiten al bijna zien. De elektriciteit vloog hen om de oren, maar ze stopten niet meer tot ze bij de uitgang waren. Althans, dat was het plan, maar voor ze bij de trappen konden komen verscheen er weer een Voltorb. Cecille trok het niet meer. Ze werd langzaam aan kwaad dat ze overal vandaan kwamen gerold. Was het niet voor Dahlia, die haar trainer bij haar arm greep zodra ze de jongedame langs haar af voelde stappen, dan had die zelf een trap tegen de Voltorb gegeven.

De Lucario wilde het opknappen door de pokémon zelf aan de kant te werken, maar toen ze zelf een stap naar voren deed, begon de Voltorb een wit licht te produceren. Dahlia wist dat dit maar twee dingen kon betekenen. Eén, dit was een evolutie en dat betekende foute boel. Twee, dit was Selfdestruct en dat betekende nog meer foute boel. Hoe dan ook moest ze Cecille en de Plusle in veiligheid brengen en daarom haakte ze de twee aan haar poten, waarna ze met een Extremespeed verder terug naar binnen ging. Een luide knal was hoorbaar, gevolgd door een enorme hoeveelheid rook en een aantal verontrustende geluiden. Eén van de stalen balken van de constructie was ernstig beschadigd en daardoor verschoven een aantal andere balken. Dahlia keek met een bezorgde frons naar de balken boven hun hoofden. Gingen die het nog wel houden? Tijd om te peinzen had ze niet. Er verschenen weer twee Voltorbs achter hen. De Lucario kwam snel in actie en probeerde ze weg te slaan met een Bone Rush. Helaas was het niet genoeg om ze aan de kant te beuken en voor ze het wist werd ze verwikkeld in twee explosies.

“Dahlia!” riep Cecille in paniek toen ze het zag gebeuren en ze haar geheven arm weer omlaag liet gaan. In een reflex had ze zichzelf en de Plusle afgeschermd, maar daar had ze nu spijt van. Misschien had ze haar pokémon wel kunnen helpen door haar naar zich toe te trekken… Het figuur van de Lucario werd uit de rook onthuld, alleen kon Cecille dat niet zien. Ze kon wel een doffe klap horen en constateerde meteen daaruit dat Dahlia zich op de grond had laten vallen. “Nee, Dahlia!” De blondine wilde op haar pokémon aflopen, maar zag opnieuw vonken verschijnen en voelde de woede opeens vanuit haar tenen naar boven komen borrelen. Hoeveel van die stomme ballen waren er?! Ze waren hier niet om territorium in te pikken, verdomme! Ze wilde het uitschreeuwen van de gif, kwaad op niet alleen de Voltorbs maar ook zichzelf. Als ze hier niet heen was gekomen, dan was Dahlia nog in orde… Cecille merkte toen de Plusle weer op. Hij ging voor haar staan en vonkte nu ook dreigend naar de Voltorb die hen aan het bedreigen waren. De kleine pokémon begon wat in zijn eigen taaltje te vertellen en als ze het zich niet verbeeldde, dan klonk hij wel heel vastberaden. Wilde hij haar nou beschermen?

Cecille besloot zich weer op aura te concentreren. Hierdoor merkte ze dat er nog steeds een hele hoop Voltorb om hen heen zaten, waarvan de meesten nog bij bewustzijn waren. Ze merkte drie aura op die heel kalm waren geworden en daarom ook niet zo sterk meer aanvoelden – wat moest betekenen dat het de pokémon waren die Selfdestruct al hadden gebruikt. De blondine merkte ook aan het aura van Dahlia dat ze nog bij bewustzijn was en dat ze haar best deed om energie te verzamelen. Ze wilde er een opmerking over maken; haar Lucario laten terugkeren in haar pokéball om haar rust te gunnen, maar dat zou Dahlia waarschijnlijk niet in dank afnemen. Die wilde haar trainer juist beschermen. Net zoals de Plusle nu aan het doen was. Zijn gepraat haalde echter niets uit. Daar leek het in ieder geval niet op, want de Voltorb leken nog altijd kwaad over iets. Cecille besloot zich er op dat moment mee te gaan bemoeien. “We willen geen ruzie of territorium inpikken!” riep ze, bozer dan waarschijnlijk goed was op het moment. “Laat ons gewoon gaan en we komen niet meer terug. Erewoord!” Ze verstonden haar waarschijnlijk niet of ze wilden het niet horen. Meteen toen ze haar zegje had gedaan, schoten de dreigende vonken als geladen energie op haar af. De Plusle zag dit op tijd en vuurde zijn eigen stroom aan elektriciteit af, waardoor de twee met elkaar botsten en een soort gevecht ontstond.

De blondine zag dat de kleine pokémon niet sterk genoeg was voor al die energie. Dat was meer dan logisch, want hij werd aangevallen door meerderen en hij was in zijn eentje. Toch moest ze toegeven dat de Plusle moed had, want hij leek niet echt op te willen geven voor haar. Helaas was wilskracht alleen niet genoeg om de aanval te stoppen en bereikte de elektrische energie de Plusle, wie begon te kermen van de pijn zodra hij erdoor omringd werd. Cecille beet op haar onderlip. Wat moest ze doen? Als ze de pokémon aanraakte, dan was ze er waarschijnlijk zelf geweest met die hoeveelheid volt en hoe erg ze ook geneigd was om die pijn met hem te delen, wilde ze liever niet haar leven op die manier eindigen. Voor ze echter een beslissing kon maken, door er een tweede pokémon bij te halen, suisde er een Aura Sphere langs haar been af, recht op het groepje pokémon. De bol belandde ergens in het midden, waardoor de Plusle naar achteren werd geblazen en aan de energie ontsnapte. De Voltorbs werden op hun beurt ook afgeleid, zodat hun aanvallen werden gestaakt en ze voor een moment waren gedesoriënteerd. Cecille blikte achterom, wetende dat het veel te donker was om iets te kunnen zien, maar ook pertinent zeker van het feit dat dit Dahlia’s werk was. Een kleine glimlach verscheen op haar gelaat.

Totdat ze de Plusle hoorde piepen. De blondine ging meteen op het geluid af en wist met behulp van wat aftasten de pokémon te vinden. Hij was ernstig toegetakeld door niet alleen de elektrische aanvallen, maar blijkbaar ook de Aura Sphere. Dat was vast niet de Lucario haar bedoeling geweest, maar het baarde Cecille wel zorgen. Deze Plusle ging dus mooi even met haar langs het pokécenter. De blondine haalde vluchtig een lege pokéball tevoorschijn. “Het spijt me jochie, maar ik moet je even in veiligheid stellen zodat je later verzorgd kan worden,” sprak ze tegen de Plusle. Ondertussen was Dahlia opgestaan en kwam vlakbij haar trainer in de buurt, zodat ze de boel in de gaten kon houden in de paar tellen die ze nodig hadden hiervoor. Daarna zouden ze naar de uitgang moeten sprinten. Cecille stond op het punt om de pokéball tegen de Plusle zijn wang te drukken toen er een schurend geluid haar oren bereikte – het geluid van schuivende balken, gevolgd door een hoop gestommel. Vervolgens werd ze richting de uitgang geduwd door haar Lucario en hoorde ze opnieuw een harde klap.

Ongelovig deed ze een poging weer in het donker te zien. Het lukte haar nog steeds niet. “Dahlia?” vroeg ze zachtjes, haar stem breekbaar toen ze zich besefte wat er zojuist gebeurd was. Ze stopte de pokéball even weg en haalde onhandig haar Holocaster tevoorschijn. “Dahlia?!” Het licht dat zich nu in de ruimte bevond was even wennen voor haar ogen, maar ze herkende de contouren van de enorme stalen balken al snel. Het blokkeerde de doorgang naar de plek waar ze zojuist had gestaan met haar Lucario en het was dik genoeg om het zicht verder naar binnen te belemmeren. Cecille zocht panisch naar een opening tussen de balken in. “Dahlia, geef me antwoord! Asjebieft!” Haar stem sloeg nu over en ze voelde dat de Plusle zwakjes een poging deed om haar te kalmeren, maar het hielp niet echt. Haar blik viel toen op een klein gat tussen de constructie in en scheen meteen met het licht naar binnen, haar gezicht vlakbij de opening. Ze zag niks. Ondanks dat de ruimte belicht werd, zag ze niks.

En toen was er een flits. Cecille volgde het geschrokken, haar hart bonzend in haar keel vanwege de adrenaline. Ze richtte het licht alle kanten op en vond uiteindelijk weer een Voltorb. Boos en ontdaan wilde ze alweer wegkijken, maar zag toen net haar Lucario spontaan weer verschijnen. Opgelucht maakte haar hart weer een sprongetje van geluk. Dahlia was oké! Maar ze zat zo te zien wel een beetje in de problemen, want hoewel ze zich staande hield tegenover haar tegenstander, was ze ook erg toegetakeld door de Selfdestructs van eerder. Cecille beet op haar onderlip. Ze had nu eigenlijk maar één optie en ze moest snel de keuze maken, zodat ze hier nog sneller weg kon. Het duurde vast niet lang meer of ze zou zelf opnieuw worden omsingeld. “Dahlia, hou het nog even vol!” riep ze naar haar Lucario, waarna ze haar Holocaster weer verruilde voor een pokéball. Ze kon niet anders dan Dahlia terug laten keren nu, want ze moest hier zo snel mogelijk vandaan zien te komen. Meteen toen ze het bekende geluid hoorde en de rode straal was verdwenen, draaide ze zich om en zette het op een lopen. Het scheelde dat het licht van buiten zwakjes naar binnen scheen en ze ongeveer dus kon zien waar ze heen moest, anders had ze weer moeten klungelen met haar Holocaster. Tijdens het rennen klikte ze de pokéball van haar Lucario aan haar riem en haalde de lege weer tevoorschijn.

Ze drukte het echter nog niet tegen het verzwakte lijfje van de Plusle in haar arm aan. Cecille had hem weliswaar net al verteld over haar plan, maar nu kreeg ze de waarschuwing nog even niet over haar lippen. Ze wachtte tot ze een flink stuk de trap op was, waar ze heel even moest stoppen met rennen omdat ze haar balans kwijt begon te raken. De blondine probeerde haar evenwicht weer te vinden door tegen de leuning aan te hangen, maar moest moeite doen om weer op de been te komen. Ze was er nog erger aan toe dan ze daarstraks had gevoeld. Dat was ook meer dan logisch met al die spanning en inspanningen die ze had begaan de afgelopen twintig minuten. Cecille gromde zachtjes toen de Plusle een bezorgd geluidje produceerde en duwde zichzelf overeind. Ze was oké. Ze moest door. Dahlia en de pokémon in haar armen rekenden op haar. Die moesten verzorgd worden. “Ik ga je even in een pokéball stoppen, oké?” sprak ze tegen het wezentje. “Dat is veiliger voor je.” Ze had eigenlijk geen flauw idee of ze nog gevaar zouden lopen nu ze de trappen al hadden bereikt, maar het knetterende geluid dat zich onder hen bevond zinde haar niet. Daarom drukte ze de pokéball zachtjes tegen de Plusle aan, hopende dat hij het begreep, en wachtte gespannen af.