[T-Wheel] Good Grief [+Kota Daiki]

Moeizaam. Dat was het woord dat hij in deze situatie het beste kon gebruiken. Valentino kon zich met heel wat moeite bewegen en zijn ogen gingen ontzettend moeizaam open. Zijn hoofd bonkte een beetje, alsof iemand heel hard met een knuppel tegen de achterkant van zijn hoofd had gemept en hem daarna had laten liggen. Het liefst slikte hij nu een paracetamol of twee, maar hij had geen flauw idee of hij die wel bij zich had. Het was ontzettend donker, zelfs nu hij zijn ogen redelijk ver open had gekregen. Naast zich hoorde hij wat geknetter dat hij niet meteen kon plaatsen en dus draaide hij uit nieuwsgierigheid zijn hoofd naar de bron van het geluid toe.

Zijn blik kruiste die van een Voltorb.

Valentino dwong zichzelf meteen overeind en creëerde wat afstand tussen hem en de pokémon. Hij was niet zo thuis in de beschrijvingen van de verschillende soorten wezentjes, maar hij wist wel voor welke hij uit moest kijken en de ronde bal was daar één van. Er werd gezegd dat die snel op hun tenen waren getrapt – wat best ironisch was omdat ze er geen hadden – en dat was meer dan genoeg om niet te dicht in de buurt te willen komen. “Wa–” was het eerste dat zijn mond verliet. Daarna bleef hij stil. Hij had geen flauw idee wat er gebeurd was of waar hij überhaupt was. Zijn blik bleef uiteindelijk hangen op een tweede figuur. Voor zover hij kon zien was dat een mens. “H-Hey,” begon Valentino. De paniek sloeg lichtelijk bij hem toe. Waar was Amber? “Weet jij waar we zijn?” Moeizaam herinnerde hij zich wat eventueel hiertoe had geleid, maar uiteindelijk bleef het bij een leegte die hij niet kon vullen.