The Badge and the Burden [+Tiffany Spaghetti]

Voor het eerst sinds tijden had Tiffany weer eens haar camera er bij gepakt. Tenminste, het voelde als heel lang geleden, maar het kon best zijn dat het nog minder dan een maand was. Ongelofelijk dat ze een paar maanden terug elke dag haar camera of Holocaster wel aan had staan om een stukje op te nemen. Sinds ze haar opleiding aan de Ranger Academy was begonnen was dat enorm verminderd. Ze had zich al vaak genoeg verontschuldigd aan haar kijkers en maakte dat nu extra goed door een hele dag te filmen. Waarom ze had besloten om dat op Laverre Nature Trail te doen was niet helemaal duidelijk. Waarschijnlijk wilde ze haar kijkers bewijzen hoe avontuurlijk haar leven op het moment was.

“Trust me, dit is niet het mooiste stukje van Kalos - maar dat hadden jullie ook wel kunnen raden, haha,” sprak ze tegen de achterkant van het opnameapparaat. Ra liep ondertussen ook achter haar en bekeek elke handeling die ze deed zo goed mogelijk. Toch was hij de eerste die de vreemde verschijning zag staan en een zachte brul-grom liet horen om de aandacht van de brunette te trekken. “Heh?” bracht die verward uit. Al snel vind ook haar blik het lila wezen. “Is dat… is dat een Tyrogue? Die komen hier toch niet voor?” vroeg ze zich hardop af. Dat zou betekenen dat hij een trainer had, maar er was nergens een mens te bekennen. Iets klopte hier niet.

Dat Tiffany niet wegrende zodra de onbekende Pokémon op haar af gesprint kwam was in andere situaties vast heel slecht afgelopen. Nou had ze gelukkig Ra bij zich, wie met een simpele slag van zijn vleugels een Pokémon als Tyrogue vast al bijna om kon blazen, maar dat haalde niet weg dat het een beetje aan de gevaarlijke kant was. Ze had geluk dat de kleine fighting type Pokémon geen kwade bedoelingen had en haar alleen maar een preek kwam geven. Was het eigenlijk wel een preek? Het klonk eigenlijk meer als een roep om hulp, nu ze beter op zijn toon lette. Ra keek Tiffany hoopvol aan. Hij begreep alles wat de jonge Pokémon te vertellen had. Toen Tiffany hem aankeek en de blik in zijn ogen zag, begreep ze direct wat de bedoeling was. Ze moest helpen.

Haar blik ging terug naar de – wilde? Ze wist het eigenlijk nog steeds niet – Pokémon voor haar, deze keer gevuld met zelfverzekerdheid. “Oké, ik begrijp niet veel van wat je zegt, dus je kan me beter brengen naar waar je me nodig hebt.” Te horen aan hoe snel hij had gepraat en hoe snel hij op haar af was komen rennen leek het best ernstig. Zou er iemand in gevaar zijn? Hopelijk was ze nog op tijd.

Voor zo’n klein ventje was de Tyrogue behoorlijk snel. Niet zo snel dat Tiffany het niet kon bijhouden met haar lange benen, natuurlijk, maar ze stond er wel even van te kijken en vergat daarom bijna dat ze achter hem aan moest. Ra was haar wat dat betreft even voor, maar toen hij eenmaal begon te rennen wilde ze hem natuurlijk bij houden. Zijn lompe lijf was niet gemaakt om op twee benen te rennen en het was een kleine moeite om hem bij te halen. Zo klein, dat ze bijna niet door had dat ze er al waren en dat ze eigenlijk af moest remmen. Niet ver van het gat kwam ze tot stilstand en meteen liet ze een ‘whoa!’ ontsnappen. Fronsend keek ze het gat in. Waren dat blonde haren? Het was moeilijk te zien met al die modder er in. De stem maakte duidelijk dat er een persoon in het gat zat, maar of het een blondine was of niet zou Tiffany nog even niet zeker weten. “Oi! Ik neem aan dat dit niet de bedoeling is?!” riep de brunette terug het gat in. Misschien wilde ze wel in het gat zitten. Dan ging Tiffany haar er natuurlijk niet uit halen.

Was… was dat nou sarcasme wat ze terug kreeg? Tiffany fronste. Dat was niet de reactie waar ze op had gehoopt en al helemaal niet een reactie die ze waardeerde. Ze herinnerde zich de laatste keer dat iemand sarcastisch tegen haar poging tot hulp had gereageerd en kreeg al bijna spijt dat ze het had aangeboden. Het was dat Ra naast haar stond en haar hoopvol aankeek – iets wat ze kon zien zonder dat ze naar hem keek. Wat dat betreft was hij een veel betere held dan zij, want hij gaf dit soort situaties niet op zelfs als degene die ze probeerde te helpen haar dood wilde hebben.

In plaats van een sarcastische opmerking terug te gooien ademde Tiffany diep in en uit (nadat Ra het had voorgedaan, anders was ze er niet op gekomen dat dat haar zou kalmeren). “Wacht even hoor!” riep ze nog het gat in voor ze er bij weg liep. Dan wist de blondine in elk geval dat ze niet zo gemeen was om haar in de steek te laten.

Haar frustraties zorgden er echter voor dat ze niet meteen een plan had bedacht en daar botste ze tegen op zodra ze genoeg afstand tussen haarzelf en het gat had laten ontstaan. Ze had iets nodig om de meid uit het gat te trekken. Zouden roedes voldoen…? Ze besloot dat het een poging waard was, want ze zag vanuit haar ooghoek al een Carnivine kronkelen. Haar Capture Styler werd tevoorschijn gehaald, maar voor ze het ding gebruikte mocht Ra haar helpen. “Ra, Slash!” De Charizard gehoorzaamde direct en sprong op de gras Pokémon af. Tiffany had gekozen voor een normaal type aanval omdat het niet nodig was om de wilde Pokémon uit te schakelen. Hij moest alleen even stil blijven zitten voor de styler.

Ra sloeg de Carnivine tegen de grond aan, waarop Tiffany zo snel mogelijk het apparaat activeerde. Tot haar geluk lukte het in één keer en was de capture geslaagd net voordat Carnivine de kans kreeg om de styler uit zijn baan te slaan. Het witte licht omhulde hem en hij kalmeerde. Verwarde ogen richtten zich nu op de brunette. “Yo. Ik heb je hulp even nodig,” sprak ze tegen het wezen. In plaats van uit te leggen wat er was wenkte ze hem dat hij haar moest volgen en begaf ze zich terug naar het gat. Haar woede was inmiddels verdwenen en ze had er geen problemen mee om iets het gat in te roepen zonder dat het boos klonk. “Euh, je bent toch niet toevallig bang voor Carnivine hè?!” Daar had ze nog helemaal niet bij nagedacht tot nu. Niet dat een andere Pokémon halen zo veel moeite zou zijn, maar het zou wel een kleine tegenslag zijn.

Voor zover ze wist niet. Dat was een prima antwoord en daar nam Tiffany genoegen mee. Ze draaide zich naar de groene Pokémon die haar afwachtend aankeek en stippelde de opdracht uit in haar hoofd. “Ik heb je Vine Whip nodig – maar niet te hard. Kan je ze gewoon het gat in laten zakken? Dan kan zij het vastpakken en helpt Ra je om haar omhoog te trekken.” Carnivine fronste even alsof hij overwoog of dit wel een goed idee was of niet, en knikte toen. Dat was dus een plan. Vervolgens stapte de brunette naar achteren om hem te ruimte te geven en liet hij zijn roedes het gat in dalen, zo rustig als hij maar kon. “Zie je die roedes? Pak ze vast of bind ze om je lijf heen, ofzo. Zolang je maar niet weer naar beneden kan glijden is het goed.” Misschien waren de handen van het meisje bedekt met modder en kon ze geen houvast meer vinden. Dan was het slimmer om ze om zich heen te binden.

Daar had Tiffany eigenlijk niet over nagedacht. Ze mocht dan wel strijden voor het welzijn van mens en Pokémon, maar ze had er nooit bij stilgestaan dat bepaalde acties misschien pijn deden. “Waarschijnlijk niet veel meer dan in een Pokémon gevecht, I guess,” antwoordde ze nonchalant. In een wereld waar het normaal was om je Pokémon te laten vechten tot ze er bij flauwvielen was het eigenlijk niet echt iets om je zorgen over te maken als het een mensenleven hielp. Bovendien zou het nooit zo veel pijn doen als wanneer Carnivine door een vuur aanval geraakt werd. Volgens Tiffany zou het dus niet heel erg zijn voor het plantachtige wezen.

Bij het horen dat ze vast zat, gaf Tiffany een knik die de waarschijnlijk blondine in het gat niet zou kunnen zien, alsof ze aan een onzichtbaar persoon bevestigde dat het goed was. “Oké, Carnivine, trek je roedes maar in,” sprak ze tegen de wilde Pokémon, die gehoorzaam probeerde om zijn roedes weer te laten verdwijnen. Dit ging echter wat moeizamer dan verwacht door het gewicht wat aan hem hing. Dit meisje was of heel dik, of heel gespierd – in elk geval woog ze flink wat, tenzij dit gewoon een hele zwakke Carnivine was. “Ra, help eens.” De Charizard liet zijn blik van Tiffany naar de gras Pokémon glijden en sloeg vervolgens zijn armen om laatstgenoemde heen. Met een paar vleugelslagen steeg hij op. Zo was het een eitje om het meisje hoog genoeg te krijgen dat ze op de grond gezet kon worden. Ah, wat was ze toch goed in Rangerdingen doen.

De sippe blik van de Tyrogue ontging Tiffany volledig. Zij had alleen oog voor het goede werk wat haar Charizard leverde in combinatie met de Carnivine en natuurlijk het veilig op de grond helpen van het meisje wat nu tevoorschijn kwam. Ze kon nu trouwens ook concluderen dat ze inderdaad blond was, maar dat er alsnog erg veel modder in haar haren waren gekomen. Dat zou een ramp worden om er uit te wassen… Gelukkig hoefde ze daar niet bij te helpen. Misschien had het meisje wel een leuke vriend om dat te doen – al waren dat natuurlijk geen beelden waar Tiffany op in wilde gaan.

Ze stak haar armen uit voor het geval dat nodig was om de landing veilig te maken, maar haar hulp was verder niet nodig. Tiffany richtte haar blik daarom omhoog en gaf Ra een seintje dat hij weer kon zakken. Zo gezegd, zo gedaan, en al snel stonden ze allemaal weer op de blubberige bodem. “Dank je wel, Carnivine. Je kan gaan.” De Carnivine gaf een knikje in Tiffany’s richting en verdween toen tussen de bomen door. Als ze nog een Pokémon ergens bij nodig had, kon ze wel een nieuwe capturen.

De knuffel die het meisje van haar Tyrogue kreeg werd opgemerkt door Ra en plotseling voelde hij een soort jaloezie. Tiffany knuffelde hem nooit zo. Waarom eigenlijk niet? Hield ze niet genoeg van hem? Wist ze niet dat hij van knuffels hield? Misschien moest hij het duidelijk maken. Dat kon maar op één manier, dus stapte hij op de brunette af en sloeg hij zijn in verhouding kleine armpjes om haar heen. Ze keek verward op, niet zeker wetend waar dit gebaar vandaan kwam, maar grinnikte toen en sloeg ook haar armen om hem heen. “Goed werk, maatje,” prees ze hem. Dat had hij wel verdiend, en die knuffel zeker ook.

Ze waagde het om tijdens de knuffel haar ogen op de persoon te laten vallen wie ze zojuist had gered, en behalve dat ze nu begreep waar Ra zijn inspiratie vandaan had viel haar nog iets anders op. Haar glimlach veranderde in een bedenkelijke frons. Ra merkte dit op en liet haar los, om zijn blik ook op het meisje te laten vallen. Hij voelde er echter niks voor om te fronsen, behalve naar zijn trainer zelf. Terwijl zij het idee had dat ze deze meid ergens van kende, had hij geen idee waarom ze zo naar de blondine stond te fronsen. Moest ze niet vragen of alles oké was, of zoiets? Je weet wel, Ranger dingen? Hij probeerde haar aan haar taak te herinneren door zachtjes te grommen, maar het drong niet tot haar door.