The Badge and the Burden [+Tiffany Spaghetti]

Tiffany was haar naam. Hm. Het klonk inderdaad een klein beetje bekend, maar verder dan een klein beetje kwam het niet. Ze had inderdaad flink wat op, werd nu bevestigd, en blijkbaar had ze voor Cupido gespeeld. Oké, dat klonk wel als iets dat ze zou doen voor een ander. Het woord liefde kwam haar echter een beetje de keel uit, maar niet op een manier dat ze als een klein kind erover dacht. Of een eenzame puber. Gelukkig werd het onderwerp heel snel geswitcht naar iets dat Cecille wel deed lachen. “Op m’n tiet?” vroeg ze geamuseerd aan Tiffany. “Dat kan nog steeds hoor. Ze zijn niet te missen.” Een misschien wat arrogante blik verscheen in haar ogen, terwijl er een grijns rond haar lippen vormde. Vervolgens werd Goldenrod genoemd en de blondine knikte. “Zou goed kunnen. Ik ben zelf van Ecruteak, dus dat lijkt me in ieder geval haalbaar,” vertelde ze met een glimlach. Man, hoe groot was de kans dat ze een bekende van Johto tegen kwam? Zelfs al herinnerde Cecille zich er bijna niks van.

Het grijnsje op haar gezicht werd nog wat trotser, al was dankbaarheid ook een emotie die bij haar naar boven kwam. De pubertijd had inderdaad goed voor haar gezorgd. “Heh, yeah,” voegde ze er verbaal aan toe. “Jij ziet er anders ook niet verkeerd uit, hoor. Misschien moet ik die ex van je maar een bericht sturen en zeggen wat voor een idioot hij is,” sprak de blondine, terwijl ze op Tiffany af liep en een arm om het meisje heen wilde slaan. Ze wiebelde met haar wenkbrauwen. Dat joch was sowieso al een klootzak als hij haar cupido krachten kon weerstaan. Tch. Oh, wacht, had de brunette niet ooit gezegd dat ze hetero was? Well, daar ging haar grap. Die ging er sowieso aan, want bij de gedachte alleen al verscheen een zekere witharige in haar geestesoog. Welp. Moodkiller. Cecille trok haar arm terug en gaf afwezig antwoord op de laatste vraag die gesteld werd. “Huh? Euh, yeah – ik bedoel nee. Nee, ik reis rond hier,” verbeterde ze zichzelf. Smooth hoor. Heel smooth.

Cecille grijnsde toen er niet helemaal een tegenreactie scheen te komen, maar die grijns verdween als sneeuw voor de zon toen het gesprek oversloeg naar vreemdgaan. Het was niet alsof ze zelf vreemd was gegaan. Eerder dat ze ervan beschuldigd was. Maar dat was niet hetgeen dat zoveel pijn deed. Het was juist diegene die ervan beschuldigd had en de gevolgen daarvan die in haar hart boorden en haar misselijk lieten voelen. De blondine gaf geen antwoord en verkoos stilte boven alles. Inmiddels had ze haar arm teruggetrokken en probeerde ze te bedenken hoe ze dit gesprek naar een ander onderwerp kon laten gaan, want zelfs al was ze single; het voelde nu alleen maar meer als vreemdgaan als ze stond te flirten met iemand waar ze totaal geen kans bij maakte. Of überhaupt met iemand stond te flirten. Cecille deed haar best om oogcontact te vermijden en wreef ongemakkelijk met haar hand in haar nek. “Ja, ik doe de gym challenge.” Dat was het enige antwoord dat ze er voor nu kreeg uitgeperst. Opeens had de blondine niet zoveel zin meer in socialiseren.

Een verontschuldiging volgde en Cecille beet op haar onderlip. Ze wilde Tiffany niet de schuld geven van haar zielige bui en al helemaal niet dat de brunette zich daar druk om zou maken, maar het was gebeurd en helaas kon de blondine de tijd niet terugdraaien. Als ze dat kon, dan was ze toch wel naar een eerder moment teruggegaan om dingen recht te zetten. Cecille glimlachte zwakjes toen Tiffany voorstelde om iemand een lesje te leren. “Mij?” reageerde ze wat verbitterd, maar dat was compleet op zichzelf gericht. “Ik weet het niet. Ik heb geen zin om daar nu over na te denken,” gaf ze eerlijk toe. Een zucht volgde. “Dat heb ik al teveel gedaan.” En zoveel dacht ze normaal gesproken niet. Het had dus wel degelijk heel veel impact op haar gehad.

Over iets anders. Dat vond Cecille een goed plan. De glimlach werd nu ietsje breder en welgemeend, waarna ze een bevestigende knik aan de brunette gaf om aan te geven dat ze het in ieder geval waardeerde. Toen er echter werd gevraagd of ze ooit had gevlogen, keek Cecille wat verward naar de ander. Euh, wel, nee. Haar ouders waren niet rijk en ze wilde nooit mee op die stomme zakenreizen van de Celica’s, dus in een vliegtuig had ze nooit gezeten. Om nog te zwijgen over vliegpokémon, want die bezat ze niet. “Nope, dat staat nog steeds op mijn bucketlist,” beantwoordde ze uiteindelijk. “Denk ik,” voegde ze eraan toe, want ze wist niet echt hoe ze over vliegen moest denken. “Ik denk dat je Sivar daar meer plezier mee doet, though,” grijnsde ze lichtjes, wijzend naar de Tyrogue, welke pretlichtjes in zijn ogen had gekregen bij het zien van Ra’s bewegingen.

Cecille legde haar armen over elkaar heen, een veel betekende blik in haar ogen terwijl ze haar Tyrogue aankeek. “Oh, ik heb er geen problemen mee, hoor,” glimlachte ze naar de brunette. Ze had er zelf ook wel vertrouwen in dat de Charizard wist wat hij deed – misschien was hij wel heel erg ervaren in het vliegen. “Zolang mijn partner maar heelhuids terug op de grond staat op het eind. Ik ga hem nog nodig hebben voor de vierde gym,” liet ze aan Tiffany weten. Ze keek terug naar Sivar, die inmiddels doorhad dat het gesprek over hem ging en met fonkelende oogjes naar zijn trainer keek. Ze knikte naar hem, aangevend dat hij haar toestemming had. Dat was genoeg voor de Tyrogue om zich tot de Charizard te richten en enthousiast naar hem toe te huppen. Oh boy. Een echte vlucht!

Geen schrammetje, huh? Daar vertrouwde ze dan wel op. Cecille gaf er geen verbale reactie op, maar liet door haar gezichtsuitdrukking merken dat ze zich geen zorgen maakte. Ondertussen klom Sivar behendig op Ra zijn rug, het enthousiasme van een klein kind aanwezig op zijn snoet. Cecille vergat nog weleens hoe schattig hij was, totdat ze dit soort capriolen van hem meemaakte en weer op slag verliefd raakte op het wezentje. Puur platonisch, natuurlijk. Anders zou het wel heel verkeerd zijn. De blondine snoof een beetje arrogant toen Tiffany het over hem had. “Siv heeft de eerste drie gyms ook weten te doorstaan,” merkte ze op. Ze herstelde zichzelf echter met een sippe houding toen ze zich de derde gym herinnerde. “Oké, in de derde werd hij een beetje ingemaakt, maar... Dat was mijn eigen schuld...” Ze keek even weg. “Maar voor de vierde zijn we voorbereid. Ik daag geen enkele gym uit zonder mijn allereerste pokémon en ik vertrouw Sivar erop dat hij het samen met mij wilt platwalsen.” Om haar woorden kracht bij te zetten, sloeg Cecille met een gebalde vuist tegen haar andere, vlakke hand aan – een brede grijns met ontblote tanden nu op haar gezicht zichtbaar.

Cecille keek toe hoe de twee pokémon opstegen, haar hand horizontaal op haar voorhoofd plaatsend om ze aan te kunnen blijven kijken tot ze uit het oog waren verloren. De blondine richtte haar aandacht vervolgens op Tiffany en legde haar armen weer over elkaar heen, dit keer onbewust en uit bescherming. Het was lang geleden dat ze zo’n houding had aangenomen, maar het was ook niet raar om haar zo uit haar doen te zien momenteel. “Sivar wilt niet evolueren,” beantwoordde ze de vraag. De glimlach was weer op haar gezicht verschenen. “Dat vind ik prima. Ik zou hem niet anders kunnen zien dan een Tyrogue, en, wel, ik laat liever de keuze over aan mijn pokémon...” Cecille viel stil. Het kostte haar weinig moeite om te herinneren dat Tiffany het eerder ook over evolutie had gehad. “Hey, je had het daarnet over een pokémon die je wilde evolueren?” vroeg ze aan de brunette. “Misschien kan ik helpen?”