The Badge and the Burden [+Tiffany Spaghetti]

Cecille schrok op toen ze de krokodil een wit licht zag afstoten. Dahlia kon dat misschien niet zien, maar ze had al snel in de gaten wat er gebeurde door de emoties van de anderen. Haar eigen trainer was verbaasd, maar niet veel later toch een tikje vrolijk. De andere trainer overwon echter op het gebied van vrolijkheid – en als Dahlia een gokje moest wagen door de vreemde bewegingen van haar aura, dan deed ze nu een vreugdedansje. Als de Lucario met haar ogen kon rollen, dan deed ze dat, maar ze had andere dingen aan haar hoofd en dat was haar tegenstander per direct loslaten om hem te laten groeien. “Kijk eens aan, dat ging sneller dan ik verwachtte!” hoorde ze Cecille roepen. De grijns was erin te horen. “Maar dat betekent niet dat we ons zomaar gewonnen geven!” En daar was de strijdlust weer. Zelfs Dahlia had die gemist.

Tot hun verbazing werd Dig weer ingezet, maar dit keer had het een andere uitwerking. “Dahlia, ontwijk het!” riep de blondine zelfverzekerd. De pokémon deed wat er van haar gevraagd werd en wist soepel rond te bewegen, precies zoals van haar vechtstijl werd gevraagd. Ze kon weliswaar niet met haar ogen zien, maar gelukkig kon ze nog wel gebruik maken van aura. Helaas zat daar een klein minpuntje aan. De grond, of het gebrek aan grond, had geen aura. Daar stonden ze allebei echter nog niet bij stil. “Stap naar rechts!” droeg de blondine haar Lucario op, welke deed wat haar gevraagd werd om de aanval te ontwijken. Net op het moment dat ze het commando had gegeven, echter, merkte Cecille dat er iets mis was met haar plan. “Nee, Dahlia, wacht!” Het was te laat. Haar pokémon stapte regelrecht een gapend gat in en verloor haar evenwicht. Een grom ontsnapte bij de hondachtige, waarna ze vlug overeind probeerde te krabbelen, maar de grond gaf onder haar poten weg. Verdomde modder ook.

Ze keek op toen ze werd aangesproken en vervloekte meteen de grijns die ze zag. Desondanks kon ze het niet laten om het te weerspiegelen – want hoewel haar bloed langzaam begon te koken van woede voelde het juist goed/ Opluchtend. Cecille had dit erg gemist aan het houden van een pokémongevecht. “Opgeven?” herhaalde ze daarom op een zelfverzekerde toon. “We beginnen net!” Tiffany liet er echter geen gras over groeien en droeg een nieuwe aanval op. Hoewel Sand Tomb niet erg veel schade zou moeten geven, wilde Cecille toch liever geen risico’s lopen. Dahlia moest uit dat gat komen en wel meteen. “Extreme Speed!” Misschien kon de Lucario hierdoor haar poten uit de modder trekken? Ze zag dat het Dahlia inderdaad lukte om zich te bevrijden, maar nog geen seconde later gleed haar pokémon uit door de overtollige modder. Well, shit.

Te makkelijk? Oh. Wel, als ze het te makkelijk maakte. Cecille balde haar handen tot vuisten en haar mondhoeken trokken in een kleine stuiptrekking wat omhoog. “Dahlia,” riep ze naar haar Lucario, welke haar oren spitste om haar trainer duidelijk te kunnen horen. Een Rage werd opgedragen en uitgevoerd, maar voor de krokodil bij haar eigen pokémon aan kon komen, vond Cecille het tijd voor een tegenaanval. “Counter!” Dahlia liet zich raken door de Rage en zette meteen de Counter-aanval in. Het was een fighttype move, maar als Tiffany vond dat Cecille het haar te makkelijk maakte, dan gooide ze de moeilijkheidsgraad gewoon wat omhoog. Haar Lucario kwam langzamerhand overeind en wist haar evenwicht weer terug te vinden, waarna ze een boze frons op haar gezicht toverde en afwachtte. Tijd om terug te vechten.

De Counter was raak, maar het was niet genoeg om de krokodil uit te schakelen. Nog een Rage werd opgedragen – al wist de blondine daar dit keer wel wat beters op. Dat was namelijk een fysieke aanval en vergde van de gebruiker dat hij of zij dichtbij het slachtoffer zou komen. Daar kon ze mooi gebruik van maken. “Wachten tot hij dichtbij je is,” sprak ze kalm, doch breed grijnzend tegen haar Lucario, welke deed wat van haar werd gevraagd. Pas toen hun tegenstander zich echt dichtbij Dahlia bevond, beval Cecille haar gekozen aanval. “Nu! Blaze Kick!” Haar pokémon liet er geen gras over groeien en draaide soepel haar bovenlichaam, zodat ze makkelijk en snel een roundhouse kick kon uitvoeren. De poot welke ze gebruikte om uit te halen hulde zich in vuur en raasde al snel op de krokodil af.

Tiffany droeg een Crunch op. Cecille kon haast niet geloven dat het te lang duurde voor het bij de brunette klikte, maar toen het dat deed, was het al te laat. De krokodil kreeg de volle laag en belandde met een plof op de modderige ondergrond. Dahlia stond erbij alsof ze elk moment kon facepalmen en hoewel Cecille dat er grappig uit vond zien, durfde ze niet hardop te lachen. De Lucario zou haar dat waarschijnlijk niet in dank afnemen. De Krokorok kwam overeind en de blondine stond op het punt om een nieuw bevel te geven, maar dat bleek niet nodig. De pokémon plofte niet veel later opnieuw op de grond en bleef daar verslagen liggen. Cecille was verbaasd om het verloop van de afgelopen tien tellen, maar besloot het maar te accepteren. Het was immers een overwinning – voor hen beiden, eigenlijk. “Nice, goed gedaan Dahlia!” complimenteerde ze haar pokémon, waarna haar blik naar Tiffany ging. “Jij ook! Gefeliciteerd met de evolutie!” Om te laten zien dat ze ook trots was op de brunette, schonk ze die een brede grijns.

Tiffany vatte het verlies – voor zover Cecille kon zien – en haar compliment duidelijk goed op. De brunette kwam haar kant op gelopen en gaf ook de blondine en haar Lucario een compliment. Cecille reageerde hierop door ietsje breder te grijnzen, waarbij ze het zelfs waagde om haar tanden te ontbloten, en Dahlia scheen het ook te waarderen. Die glimlachte of grijnsde misschien niet – maar aan diens blik was al te zien dat het geaccepteerd en gewaardeerd werd. “Bedankt! Dahlia is erg ijverig tijdens de workouts,” vertelde Cecille aan Tiffany, terwijl haar blik even naar de pokémon gleed. Van alle pokémon die ze had, deden Sivar en Dahlia het meeste hun best tijdens de trainingen. Daar was de blondine hen in ieder geval erg dankbaar voor, want het hebben van sterke pokémon was uiteindelijk wel haar doel als trainer.

Net toen ze aan Sivar dacht, kwam de Charizard van de brunette in haar ooghoeken in beeld en keek Cecille op. “Oh, daar heb je die andere twee!” riep ze enthousiast, haar blik zoekend op de draak gericht. Haar Tyrogue zat er zo te zien nog gewoon op, dus dat was al een zorg minder. “Wat een timing hebben die twee,” grinnikte de blondine vervolgens. Ze wachtte tot de Charizard was geland voor ze zich tot Sivar richtte. “Hey maatje, fijne vlucht gehad?” vroeg ze aan hem, waarop een overenthousiaste reactie kwam. De Tyrogue begon aan één stuk te ratelen. Huh, dus dat was een volmondige ja.

Cecille wilde in eerste instantie Sivar van de Charizard zijn rug tillen, maar die had een beter idee. Ra liet het lijken alsof zijn vleugels een soort glijbaan waren en daar maakte haar Tyrogue uitgebreid gebruik van. Enthousiast kwam hij op zijn voeten terecht en sprong hij vrolijk bij Ra vandaan, om vlak naast zijn eigen trainer te eindigen. Cecille wierp hem een vrolijke glimlach toe en keek toen naar de uitwisseling van Tiffany en haar pokémon. Ze mocht de brunette wel. Sommige trekjes deden haar zelfs aan haarzelf denken, dus dat betekende dat ze wel wat gemeen hadden. Toen aan haar werd gevraagd of zij nog een rondje wilde, wiebelde de blondine veel betekend met haar wenkbrauwen. “Ik dacht dat je het nooit zou vragen,” grapte ze. Hoe ze van miserabel hoopje met een gebroken hart was gegaan naar full-on player wist ze niet, maar Cecille probeerde in ieder geval niet aan een zekere ex te denken nu. Vanuit haar ooghoek zag ze Dahlia facepalmen en Sivar met zijn ogen rollen, maar ook dat kreeg niet haar volledige aandacht. Ze was eigenlijk wel benieuwd naar Tiffany’s reactie.

De eerste reactie viel wat tegen en daarom zakten haar mondhoeken lichtjes omlaag, hoewel de grijns nog altijd op haar gezicht te zien was. De reactie die daarop volgde, echter, liet haar grijns weer volledig terugkeren, waarbij ze ook een plagende blik in haar ogen kreeg. “Een deur die twee kanten opzwaait?” vroeg ze geamuseerd. Ze schudde vervolgens met haar hoofd, grinnikte zacht en hief haar handen al defensief. “Nah, wat jij wilt. It was a harmless joke,” vertelde Cecille vervolgens. Ze lachte vermaakt om de uitwisseling tussen Tiffany en Ra en keek toen naar de draak. “Als Ra het niet erg vindt om nog een rondje te maken, dan neem ik dat aanbod graag aan.” Een enthousiaste, kinderlijke twinkeling verscheen in haar ogen, aangevend dat ze het idee echt zag zitten.