A drop in the ocean

"Vergeet niet je taken maandag in te dienen..." klonk er. Met een verwarde uitdrukking op haar gezicht keek de blondine op... "We hadden een taak?" Dat was nieuw... Ze moest echt eens leren haar taken te doen en misschien haar projecten afwerken. Ja mensen, Tawn ging haar leven beteren. Het jonge meisje had besloten om terug naar school te gaan. Een soort avondschool om precies te zijn. Ze had niet veel uren op een dag en vaak waren ze pas in de vroege avond. Vandaag was echter anders geweest. Ze hadden les gehad in de voormiddag. Hun kleine klas van amper vijf leerlingen kon dit namelijk met gemak halen. "Ja Tawnee, TAKEN, meerdere dus," ze schoot even wit aan. "Meer dan een???" klonk er meteen. Ze was er vaak niet bij met haar hoofd, niet tijdens de lessen, niet tijdens de praktijk... Nooit eigenlijk. Ze had er wel een heel goede reden voor. Ze volgde extra lessen om meer over mechanica en elektriciteit te leren. Ze wilde er handiger in worden, ze wilde iets kunnen! Maar nja... Tot nu toe hadden ze niet meer dan simpele proeven en testen gedaan. Het was ook echt specifiek gericht op het bouwen van iets mechanisch, hoe je een circulatie moest maken en ga zo maar door. Maar daar wilde de blondine niet stoppen. Ze wilde weten hoe en waarom en wat... Zonder het echt te beseffen had ze in de lessen over schakelingen onderzoek gedaan naar batterijen. De chemische processen die er achter zaten en ook hoe ze zelf het beste een batterij kon maken. Het was niet zo moeilijk... En daarbij kon ze met dezelfde techniek ijzerertsen behandelen. "Ja, we moesten iets met een zonnepaneel maken tegen maandag," klonk er, waardoor haar rode ogen even op de ander gericht waren. Dat klonk nog niet zo moeilijk. "Ik ga een soort auto maken," klonk er meteen met een lach. Tawn knikte even. "Zoals dus iedereen in de klas," zei ze met een zucht. Iedereen was er saai en zo onorgineel. "Tja Tawn, wat wilde jij doen?" ... Dat was een hele goede vraag. "I... Ik ga jullie allemaal verstelt laten staan met wat ik kan!" klonk er met een grijns. Zonnepanelen... Het was zo saai. Ze wilde iets anders doen. Iets groters, iets beters...
En daarom besloot ze weg te gaan van de avondschool. Met alle nodige dingen trok ze naar een privé leraar. Hij was gespecialiseerd in wetenschappen. Zijn naam was Noiré, hij woonde in Hoenn. Ze volgde nu al enkele maanden bij hem les en ze had al zoveel meer bijgeleerd. Dingen die ze wel wilde leren, dingen die beter voor je waren. En voor hem moest ze ook taken doen. Daarom zat ze nu in een klein bootje. Hij lag in een van de kleine meertje van Petalburg. Natuurlijk moest het vandaag regenen. Met een zucht hief ze de laskop even op. Het regende echt hard. Ze legde het lasmateriaal even neer en stond op. Ze had gewoon een ijzeren bar hier gelast. Maar met die regen kon ze echt niet opletten. Ze opende de deur van de ruimte en klom op het dek waarna ze meteen een vlaag regen over zich heen kreeg. GREAT. Grommend gooide ze de deur toe en liep ze over het dek heen. Met een klein sprongetje sprong ze op de oever en keek ze even naar de boot... Dan maar een andere keer zeker. Mopperend probeerde ze zich te bedekken. Ze had nog haar mooie schort aan. Dit beschermde haar tijdens het lassen. Vonken en andere dingen konden namelijk wel eens op je vliegen. Dat zou ze wel straks afdoen. Kon ze eventueel wel thuis ergens gooien. Ze haastte zich snel richting het Pokémon Center, maar keek op toen ze iemand zag. Wacht... Het blondje draaide zich om en wandelde naar de ander heen. Het was sowieso al opvallend dat er iemand in dit weer op de kade stond. Misschien was er iets? Of misschien was de persoon ergens anders op uit. Met trage passen wandelde het meisje naar hem toe. Ze had het sneller willen doen. De regen had inmiddels al al haar kleren nat gemaakt. Het was zwaar en zeker niet aangenaam. Als de ander er maar voor niks stond duwde ze hem het water in. Dan kon ze nog eens goed lachen. Een korte windvlaag trok over het dorpje heen. Dit nam heel wat water met zich mee en zorgde ervoor dat zij ermee werd besproeid... Great... Grommend keek ze even naar haarzelf. Je kon nu duidelijk zien dat ze haar geduld was verloren. Haar blonde haren plakten al aan haar hoofd. Ze zag er gewoon niet uit. En ja, ze besefte heel goed dat hoe langer ze hier stond en hoe langer ze er om deed om hier te staan gapen naar de ander, hoe natter ze zou worden. Dus na een gefrustreerde zucht stapte ze in een stevige tred naar voren. Ze kon zo'n mensen niet snappen. Hoe kon je nu zo staan zielig doen in de gietende regen? Straks was ie niet eens zielig en stond ie er gewoon voor de fun... dan nog zou het een intressant iets kunnen worden én zou ze hem het water in kunnen duwen. Dat zou echt wel een leuk iets zijn. Dus hopen op een leuke en geen zieligaards. Die zielige mensen waren gewoon echt... verschrikkelijk om mee om te gaan. Ookal was ze zelf een... Nou tja. Zielig was ze niet echt, ze was eerder een duts. Iemand die niet zo goed met leven kon omgaan en faalde in elk aspect van dat ding. Tja, wat kon ze er aan doen? Ze was zo, altijd zo geweest en altijd ze was er heel erg zeker van dat dat niet echt meer zou veranderen. Het was een soort vloek, die dutserigheid, die voor altijd op haar schouders zou rusten. Maar daar had ze persoonlijk geen echte last van.

Haar hand bewoog naar voren en werd meteen op de ander zijn schouder gelegd. Doorweekt in het regenwater dat van boven was gekomen, keek ze droogjes naar zijn rug. Eerst had ze niet door wie dit was. Zijn achterkant was niet zo goed te herkennen. "Als je nat wilt worden spring je toch wel beter in het water," zei ze kalm. Ze zette wat druk achter zijn schouder en plaatste haar ander hand tegen het andere deel van zijn rug. Ze grinnikte even, het was duidelijk dat ze iets van plan was. Maar toen ze wat naar voren bewoog en ze de zijkant van zijn hoofd zag, keek ze meteen verbaasd naar de ander. Wat? Met een verbaasde uitdrukking staarde ze naar hem. Ze liet de stilte even op hen inspelen, enkel en alleen om daarna kort te gaan glimlachen naar de ander. Ze loste zijn schouder en bewoog tot ze naast hem kon staan. Met een korte beweging van haar fijne handje, die hier en daar een plakker had door het werk dat ze nu deed, streek ze een natte haarlok achter zijn ogen. "Hey... Uhm..." Dit was ergens wel een beetje awkward. "Denk je niet dat het beter is als je naar binnen gaat?" yeah... Het was niet echt koud maar zo in de regen staan was nu ook niet bepaald fijn. Ze wilde wel met hem praten, maar niet hier. Eerst naar binnen, kleren uit en douchen. En iemand moest echt dat schort van haar halen want het woog duizenden ton met al dat water erin. Als ze de volgende keer de werkplaats verlaatte in de regen deed ze alles af en niet alleen de handschoenen en laskap... Sigh.

-1267 words

Goed, meneer gaf wel degelijk een duidelijk reactie. Hij stond op en keek haar aan... wacht. Nee. Dat was niet duidelijk. Met een luide zucht stond ze op en keek ze naar hem. Ze pakte zijn arm vast en sleurde hem zowat mee. Ze was altijd al een koppig kind geweest en dat wist hij. Hij kende haar o zo goed. Nu hij ook haar geheimen wist was hij misschien wel een van de belangrijkste personen die in haar leven rondliepen. Dat was ie daarvoor ook... Maar dat was anders geweest. Emotioneel belangrijk en waardelijk belangrijk was anders. Hij wist nu informatie die hij zeker niet tegen anderen mocht zeggen. Anders zat ze echt diep in de problemen. Maar diep vanbinnen geloofde ze wel in de roodharige jongen. Ze vertrouwde hem meer dan wie dan ook. Of... Dat was vroeger. Toen ze bij het Pokémon Center kwam, liep ze naar binnen en gooide ze zowat het zwaren, leren schort uit. "Agh, geweldig!" gromde ze even terwijl ze naar de grote plas keek. Ze had meteen alle aandacht op zich. Mopperend begon ze het schort wat op te plooien zodat ze het mee kon sleuren naar haar kamer. Ze had echt een huis nodig en niet een of andere kamer in een Center. Hier kreeg ze teveel aandacht van mensen als ze haar entree deed. Ze tilde het natte pakketje op en keek even schuin naar de jongen die normaal achter haar moest staan. "Ik ben zo terug, niet weglopen," yeah, anders zou ze echt niet tevreden zijn.
Met snelle passen rende ze de trap op, maar deze was gemaakt van een soort steenachtig iets. Natuurlijk moest het weer bij haar gebeuren dat ze uitgleed en de trap afdonderde, om terug in het onthaal te storten. Het natte, leren schort lag nu volledig op haar open en oefende serieus wat druk op haar uit. Maar om er nu deftig op te reageren was voor haar niet mogelijk, aangezien ze net van een trap was gedonderd.

Het gewicht van het zware kledingstuk verdween van haar. Verward keek ze op naar hem maar voor ze de kans had iets te zeggen of iets te doen, werd ze overeind gesleurd door hem. Wah. Wankel volgde ze hem. Zijn greep hield haar overeind. Ze volgde hem maar en concentreerde zich vooral op de trappen die maar onder haar voeten bleven komen. Ze wilde ze volgen, snel... Snel. Ze zou vast terug uitglijden, maar aan de andere kant ook niet. Ergens leek ze een goed houvast te hebben bij de jongen. Kalm keek ze op. Haar rode ogen starende naar zijn achterhoofd. Ze waren best een opvallend duo. Ze lieten een spoor van druppels en plassen achter zich, wat ervoor zorgde dat mensen hen wel aankeken. Hij had tot nu toe ook nog niks gezegd, wat ervoor zorgde dat ze zich zorgen begon te maken... Waarom was hij zo stil?

Ze waren uiteindelijk volledig boven gekomen. Zij had niks, hij had niks, het was gewoon perfecte zo. Ze kon het niet laten even te glimlachen naar de ander. Ergens toch wel blij met het feit dat er geen zwaar gewonden waren gevallen. Nou... Dat zou eigenlijk verschrikkelijk zijn... Of niet? Lag eraan wat de oorzaak was. Want soms kon het ook hilarisch zijn. Het was het moment waarop de ander een vraag stelde, dat ze even opkeek en kort nadacht. "Uhm... Kamer 57..." ze stapte kalm naar voren en wees hem de weg even. "Ben momenteel aan het studeren in Hoenn..." zei ze even kalm. "Ik wilde net even pauzeren met mijn werk toen ik je zag..." ze kwamen aan bij de deur en ze opende deze waarna ze omkeek. "Nu moet je me wel even uitleggen waarom je opeens random daar stond..." yeah...

Hij leek gewoon down. Het deed haar ergens aan zichzelf denken. Het maakte haar ongerust, maar aan de andere kant voelde ze er ook niet echt veel voor. Wat moest ze er dan voor voelen? Hij was nu echt zielig aan het doen... Zijn eerste zin zorgde ervoor dat ze haar wenkbrauwen even optrok. Wat? Ze wilde gewoon weten waarom. Al was het maar een domme reden zoals oh no ik heb pap's wagen in het meer gereden. Ze was gewoon bezorgd man, wat was daar mis mee? Maar de volgende zin, of beter gezegd vraag, verduidelijkte zijn woorden. Dat was het dus. Ze was zelf niet zeker geweest hoe het nu tussen hen was. Wat waren ze voor elkaar? Was hij haar ex? Nog steeds haar vriendje? Of was hij gewoon een goede vriend geworden? Niemand legde haar ook iets uit... Ugh... Ze zuchtte en pakte het schort over waarna ze de ander bij de hand nam en naar binnen trok. Ze sloot de deur kalmpjes en zorgde ervoor dat het leren schort kon drogen in de ruimte. "Die studie heeft er niks mee te maken, het is eerder dat ik nu niet weet hoe het nu tussen ons zit," zo, dat was nog een right to the point. Ze pakte wat handdoeken en gaf er een aan hem waarna ze haar haren begon te drogen, maar hem toch in de gaten hield met haar rode ogen.

Zijn ogen stonden zonder emotie. Leegte. Wat een zielig ding. Ze wilde hem slaan. Gewoon even op zijn plaats zetten. Zijn argumenten klonken als een soort jammerlijk gezaag van een of ander wijf. Nou... als hij zich nu eens wat mannelijker zou gedragen, zou ze een stuk luchtiger reageren dan nu. Zijn vraag liet haar schuin opkijken. De jongen was ondertussen begonnen met zijn hare te drogen. Ze moest gelukkig zijn handje daarvoor niet vasthouden, want dat zou pas een ramp zijn. Hij zei dat hij het ook niet wist, nou leuk dat ze niet de enigste was dan. Hij klaagde ook door dat ze maar verdween. Nou tja, kon zij niks aan doen. En tja, ze was gewoon niet het type persoon die snel reageerde op berichten. "Het spijt me... Okay?" klonk er zacht terwijl ze schuin wegkeek. Ze legde de handdoek op haar hoofd en begon het zo droog te wrijven. Haar haar zou een mess zijn, maar daar carede ze nu niet echt om. "Ik heb dingen gedaan waar ik spijt van heb en ik... Het spijt me gewoon!" Arceus. "Als we nu eens opnieuw kunnen beginnen, dan denk ik dat alles veel duidelijker zal worden..." Ze keek hem strak aan en haalde de handdoek van haar hoofd.

Er viel weer een stilte. Ze dacht dat die stilte echt lang zou gaan duren, maar dat was niet zo. Volgens hem speet het haar niet. Wat? Hoe zou hij dat ooit kunnen weten? Hij kende de echte Tawn niet en dat wist hij maar al te goed. Ze was onvoorspelbaar en gewoon een raar kind. Ze reageerde impulsief, maar kon ook beheersd overkomen. Het zou haar ook nooit spijten blijkbaar. En hij wilde niet opnieuw beginnen. Goed dan. Goed om te weten. Zijn volgende woorden stroomden traag naar binnen bij haar, waardoor de uitdrukking op haar gezicht van neutraal naar ijzig vertrok. Haar koude blik strak op hem gericht. Even liet ze die woorden in haar zakken. Waarom voelde ze zich zo boos? Was het omdat hij door haar zag? Of was het omdat hij haar echt pijn aan het doen was met deze uitspraak. Ze baalde haar handen tot vuisten en stapte naar voren. De handdoek in haar rechterhand zat goed vast in haar gespannen hand. En toen sloeg ze even met de natte handdoek op hem. Daarna sloeg ze hem met haar andere hand en voelde ze tranen prikken in haar ogen. "Is dat zo?" zei ze op een kalme toon. Het sprak elkaar tegen, de kalmte in haar stem en de agressie in haar daden en houding... "Ben ik nu helemaal niemand meer voor je? Nu ik zelf besluit dingen te doen en ik je bescherming niet nodig hebt?" zei ze. "Wil je dat ik terug zwak ben? Heh? Wil je dat? Wil je dat!" ze sloeg hem nogmaals, haar stem was op het einde van haar woorden fel over geslaan in een boos geroep. "Je weet niks van! Niks van wat ik heb meegemaakt en wat ik heb moeten doen voor jou en voor Team Rocket!" zei ze boos. "Mijn hele familie is van Team Rocket! Geen haar op mijn hoofd die er nog aan denkt om mijn rug tegen hen te keren! Zeker niet voor iemand zoals jij!" ze gromde even en sloeg hem nogmaals. "Ik ben nog Tawnee! Maar gvd mensen veranderen August! Stop met vast te zitten in het verleden en leef eens vooruit!" En met die woorden pakte ze een ball van de tafel enn gooide ze die naar zijn kop. Het was de bal van Cascada geweest, de Dewott van de jongen. "Oh en dat ik deze terug voor je heb gehaald is waarschijnlijk ook niet belangrijk eh? Dat ik door zoveel heb moeten gaan om jou een beetje blijer te maken eh! Daar ga je niet aan denken!" Boos ging ze de kamer uit en rende ze meteen naar buiten, snikkend. Nee, als iemand tegen haar begon over dat onderwerp dan panikeerde ze en dan gebeurde dit. Met snelle passen rende ze verder en schoot ze op de boot waar ze nog net had zitten werken. Ze dook in elkaar op het dek en sloeg haar armen om der benen. Stomme August.