This is how you advertise pro style

Hij moest dit doen van Bryan. dat was het enigste dat hij op dit moment wilde zeggen. Waarschijnlijk stond hij in een lege straat flyers uit te delen... Of een rustige straat. Hij hoorde wel voetstappen en mensen praten... Maar die mensen negeerden hem pal. Hij stond er gewoon met zijn hand naar voren gestoken, daarin zat een flyer waarop grote letters stonden die samen het woord 'OPENING' vormden. De rest was onleesbaar aangezien zijn vingers en de rest van zijn hand het zowat bedekten. Hij zuchtte even en haalde diep adem terwijl hij opeens met de blaadjes papier begon te gooien. "Grand opening... Kom... Naar onze grand opening," het enthousiasme droop van de jongen af... Niet dus. Hij haatte dit en hij wilde hier echt niet zijn. Het liefst van al zat ie nu Phoenix of Bolognaise te poesten. Adorano was leuk, maar gewoon te wild... maar ah tja... dat had je vaak met hengsten... Levi van Bryan was gewoon een uitzondering op dat vlak... Sigh.

- Avelynn

Met de kleine beer vastgeklemd in haar armen liep ze over de nu nog rustige staten van Petalburg. Of ze bekend was met de buurt hier in Hoenn? Nee. Integendeel, ze was hier nog nooit geweest, dus de weg in zo'n grote stad als deze vinden werd waarschijnlijk een groot drama. Een digitale kaart had ze op de weg hier naartoe ook niet weten te bemachtigen, dus dat was weer lekker meegenomen. Niet dus. Een diepe zucht rolde over haar lippen toen ze even om zich heen keek, zoekend naar mensen waaraan ze hulp kon vragen. Ze haatte hulp vragen, want ze wilde niet nog hulpelozer overkomen dan dat ze al was, maar soms was het nou eenmaal nodig. Haar blauwe kijkers vielen op een blonde jongen die op het midden van het pad het ineens een goed idee leek te vinden om met flyers te gaan gooien. Wat was hij van plan om hiermee bereiken? Met een verwarde frons liep ze naar de jongen toe om de teddybeer op de grond te zetten en een flyer te pakken. Een opening van een boerderij? Wat in godsnaam was dit nou weer? "Is de boerderij van jou?" vroeg ze uit het niets, niet doorhebbend dat hij haar helemaal niet kon zien.

Eh? Hij hoorde wel wat dingen maar door al het geluid kon hij vaak niet eens iets onderscheiden van de rest. Het was dan ook niet raar dat hij lichtjes schrok van het volgende wat er gebeurde. "Is de boerderij van jou?" Had er uit het niks geklonken waardoor de jongen toch een beetje verbaasd en geschrokken opkeek... En toen werd zijn gezicht weer neutraal waarna hij zich enkel richting het geluid draaide, denkende dat de persoon die haar vraag, want het was ene meisje, had gesteld daar stond... Of allesinds nog was. Hij hoopte maar dat er geen mensen op straat waren die vandaag vuile trics op hem wilde spelen, want daar was hij zo done mee. Hij zou bijten als hij ze vond en hij zweerde dat het zou pijn doen en dat hij zou doorbijten... Kon hem niet schelen hoe illegaal het was iemand het te bijten, hij zou het doen... Zonder ook maar een seconde te twijfelen... Als hij de persoon had gevonden. "Ja, het is eigenlijk een soort fokkerij," zei hij kalm. "Mijn broer en ik doen alles er rond, we doen ook lessen met de ponyta's en er zijn andere Pokémon die opgeleid zijn om mensen met een beperking of een trauma er wat bovenop te helpen," zei hij rustig. "We houden een opening waar de winnaar een kleine prijs kan winnen... Dus daarom gooi ik flyers rond," zei hij kalm op de meest ongeïnteresseerde toon in de history van reclamemakers. Ah tja, wie zal het ook schelen? Deze persoon klonk raar en haar accent was amper te verstaan, alsof hij dat wilde zien -oh snap dat ging niet- op de opening... Sigh.

Nadat ze had gevraagd of de boerderij van hem was leek de jongen nogal te schrikken, want hij keek haar kant op alsof hij zojuist een spook had gezien. Wauw... Ze had slechts één simpele vraag gesteld en zelfs daarvan leek hij in shock te zijn. Echt heel komisch was dit hoor. De jongen leek zich al snel weer te herstellen, want hij begon een hele uitleg aan haar te geven over dat het geen boerderij was maar een fokkerij waar hij flyers voor uitdeelde. Was er überhaupt wel een verschil tussen die twee dingen dan? Zijzelf had namelijk geen flauw idee, want ze was immers opgegroeid in de drukke stad, dus ervaring met een fokkerij, boerderij or whatever had ze niet echt. "Misschien moet je niet met de flyers gooien maar ze gewoon aan de mensen geven," sprak ze droogjes met haar zware accent, zelf als de beste wetend dat ze amper verstaanbaar was voor de mensen hier.

De arme stakker knipperde even. Hij probeerde gewoon als een goede gast reclame te maken... Hij deed gewoon een iets en nu... Ugh... Hij zuchtte even zachtjes... Hij wilde dit niet.. Waarom was dit? Dit was niet leuk en niet fijn en gewoon... Ugh... Kon hij nu alsjeblieft terug naar huis? Please... Please. "Misschien moet je niet met de flyers gooien maar ze gewoon aan de mensen geven," Ugh. "Ja, ja," zei hij licht mopperend terwijl hij gewoon een stap naar voren deed en random rondjes beon te wandelen. Dat deed hij tot hij tegen iemand aanliep. Hij duwde meteen een flyer in de face van de persoon en wandelde verder. Hij wist niet wie het was, hij wist zelfs niet wat het was. Maar in al zijn haast en zijn wil om dit goed te doen, wandelde hij gewoon weer cirkeltjes, alsof het normaal was. Want weet je... Als je zo liep had je meer kans tegen mensen te lopen en minder kans tegen gebouwen te lopen. Dat was dus een win-win. Haha!

Droogjes had ze de jongen het advies gegeven over dat het misschien een beter idee was om de flyers gewoon aan de mensen te geven, maar of hij ook daadwerkelijk naar haar zonet gegeven advies ging luisteren was zijn probleem. Niet dat ze van plan was om naar die stomme opening van zijn boerderij te komen, dat zeker niet, maar ergens vond ze het grappig om te zien hoeveel moeite hij had met het promoten van iets. Zijzelf had het natuurlijk vele malen beter gekund dan hij, maar hulp aanbieden deed ze niet graag. Haar zonet gegeven advies leek hij tot haar grootste verbazing gewoon netjes op te volgen, want niet veel later begon hij in willekeurige rondjes te lopen. Hier en daar botste hij tegen wat mensen die over straat liepen om vervolgens doodleuk een flyer in diegene zijn gezicht te duwen. Een geamuseerde lach verliet haar lippen bij het zien van dit schouwspel, want dit was gewoon te zielig en hilarisch tegelijk. Ook Monokuma leek de ander zijn acties leuk te vinden, want de bruine teddy liep nieuwsgierig naar de blonde gozer om recht voor zijn voeten halt te houden.

Hij had dit meerdere malen gedaan, enkel en alleen om een prachtig resultaat van meer flyers in menzen hun face te hebben. Yeah, prachtige zin. Hij had zeker al drie kwart van die dingen weg gegooid man. Waarschijnlijk lagen ze allemaal op een plaats, in een straat, maar who cares? Hij knipperde even, maar struikelde plots over iets waardoor de rest van de flyers er zowat vandoor gingen en hij met een harde knal op de grond terecht kwam. De jongen kreunde even en drukte zich lichtjes op terwijl hij even strak achter zich keek. "Wie deed dat!" zei hij meteen licht aangedaan. Hij wist dat iets of iemand hem wel had moeten laten struikelen. "Laat je horen!" Bitch dat het was. Hij zweerde echt dat ie zou bijten, hij had al geen geduld door deze flyerding. Gvd.

Haar teddy was nieuwsgierig naar de wandelende jongen gelopen, maar zijzelf zei of deed er niks tegen. Ze was er namelijk zeker van dat Monokuma zichzelf wel wist te redden in zo'n situatie als deze, dus daar hoefde ze zich geen zorgen over te maken. Althans dat dacht ze. Echter ging het niet zo soepel als dat ze in de eerste instantie had gehoopt, want de teddy hield halt voor de jongen die niet oplette en dus keihard op de grond viel. Het feit dat hij gevallen was, was al grappig genoeg, maar zijn reactie erop was nog grappiger. Nogmaals lachte ze hem keihard uit om de teddybeer maar weer op te pakken. "Chill down dude. Het was enkel mijn Pokémon die je liet vallen," sprak ze, niet eens vragend of hij wel oké was na de behoorlijk harde val. Geamuseerd keek ze de jongen aan om hem uit het niets een nogal harde speelse porr te geven. Tsja. Zijzelf zag dit alles enkel als een hele grote grap en wist niks van zijn handicap af.

En toen hoorde hij het luide gelach. Zijn gezicht stond zo koel dat het haast dodelijk leek. Hij kon op dit eigenlijke moment even zijn tanden in iets zetten. Rawr... Nee, serieus, hij kon best dat lachende kind bijten... En nog eens hard... Ook. Hij vernauwde dan ook even zijn ogen en schraapte zijn keel even. Ze had zojuist haar doodvonnis getekend. Als hij haar vond, was ze dood. DOOD. "Chill down dude. Het was enkel mijn Pokémon die je liet vallen," Haar zwaar accent irriteerde hem enkel meer.. En om het nog eens af te maken begon ze hem te porren, waardoor hij boos opschoot en in het rond te beginnen slaan. Hij was duidelijk niet goed georiënteerd en liep er maar stuntelig en zielig bij. Nou tja, voor zichzelf was dit niet zielig. "Ik zweer dat ik je wat aandoe als ik je in mijn handen krijg!" gromde Lyan boos. Waar was ze?!

Ze kreeg amper lucht door al dat gelach, want even serieus, dit was gewoon te grappig. Hij kon niet promoten, lopen en al helemaal niet uitkijken voor andere. Hoe sneu. Met een speelse grijns had ze hem dan ook een keiharde porr gegeven, denkend dat al deze ongelukjes gewoon met zijn humeur te maken hadden. Vrolijk keek hij niet, maar dat snapte ze wel na de harde val van zonet. Het leek nou niet echt bepaald zacht zijn geweest namelijk. Na haar gegeven porr leek de jongen enkel bozer en bozer op haar te worden, want hij begon naar haar te grommen dat hij haar wel te pakken zou krijgen. En wat wilde hij dan gaan doen? "Pak me dan als je kan," grinnikte ze geamuseerd, er totaal geen gevaar in zien. Een diepe frons vormde zich toen hij enkel stuntelig begon rond te lopen en haar een aantal keer gewoon pal miste. Wacht eens even... Kon hij haar nou letterlijk niet zien?

Hij kon er gewoon niks aan doen okay. Een gast die snel op zijn teentjes was getrapt, dat was ie. Hij was niks minder en niks meer en daar kon hij bar weinig aan doen. Hij slikte even, maar voelde zijn handen trillen. Hij kon dat kind echt... UGH. Waarom was dit? Waarom. Kon iemand hem uitleggen waarom er zo'n mensen waren? Waarom. WAAROM. UGH. "Pak me dan als je kan," Nee. hij begon zowat boos in de richting van de woorden te lopen, zijn handen wild in het rond slaande om een zo groot mogelijk kans te hebben de ander te pakken te krijgen. Zijn hoofd draaide van links naar rechts, duidelijk een beetje gedesoriënteerd. Hij wist ook echt niet waar hij heen ging, wie deze irritante accentpersoon was en waarom ze dit deed. daarbij had hij geen idee of ze er zelf nog was. Maar als het zo was, dan zette hij zijn tanden in haar.

De jongen was blind en dacht dat hij haar op zo'n manier te pakken kon krijgen. Grootste grap ooit dus, want hij kon niet eens zien waar ze was. Nog steeds had ze de geamuseerde grijns op haar lippen om hem lachend uit te dagen dat hij haar mocht komen pakken. Oké ze moest toegeven dat de jongen misschien wat zielig was met zijn handicap, maar van zo'n grappige situatie als deze moest je wel gebruik maken. Na haar uitdagende uitspraak kwam de blonde jongen ook daadwerkelijk haar kant op gelopen om wilde met zijn armen in het rond te zwaaien. Hij was duidelijk niet blij met de streek die ze nu bij hem uithaalde, maar bang was ze niet, want hij kon haar sowieso niet eens te pakken krijgen. Zonder enig geluid te maken zette ze wat stappen achteruit om hem lekker door te laten slaan. Droogjes liep ze met een bochtje om hem heen om recht achter hem te gaan staan, wachtend op het juiste moment zodat ze hem kon laten schrikken.

Hij gromde even boos toen hij niks vond. Waar. Was. Dat. Kind. Hij klemde stevig zijn tanden op elkaar en begon wilder in het rond te slaan met zijn handen. Wat was deze? Waar was ze? Hij kon zweren dat ze hier stond... echt... Nog geen seconde geleden stond ze hier. Zijn oren logen nooit. Het was een iets waarvan hij zeker was ok?! Hij gromde even fel geïrriteerd en draaide zich plots op. Met een stevige stap wandelde hij naar voren en botste hij op volle snelheid tegen de persoon aan. Hij viel om, aangezien hij dit niet had ZIEN aankomen. Ha-ha. Hij tuimelde zowat op haar en voor hij het wist waren zijn lippen op de hare geplaatst en had hij ter bescherming de twee zachte kussentjes vastgegrepen om haar... Weg te duwen? Niet echt handig nu ze samen op de grond lagen en Lyan werkelijk geen besef had wat hij vast had genomen. Hij bloosde enkel met grote ogen, hij wist wel waar zijn lippen waren op dit moment. EN JONGE WAT WAS HIJ BLIJ EVEN BLIND TE ZIJN OP DIT MOMENT UUUGH.

Haar zonder geluid vinden was iets wat onmogelijk was voor hem, dus liep ze maar droogjes van hem weg om erbij zo min mogelijk geluid te maken. Althans dat probeerde ze, want de jongen draaide zich ineens uit het niets om, om een stap in haar richting te zetten. Of hij haar had kunnen horen of het gewoon zijn pure instinct was wist ze niet, maar hij had haar weten te vinden en dat betekende niks goeds voor haar. Wat ze ook niet had zien aankomen was de harde klap door de botsing die hij veroorzaakte, en de klap was weer de oorzaak van de val die daarna kwam. Met een pijnlijke kreun viel ze op haar rug om vervolgens zijn lippen op die van haar te voelen. Vuurrood kleurde ze toen ze doorhad wat er op het moment allemaal gaande was, maar alsof dit alles al niet erg genoeg was had hij ook nog haar vrouwelijke gedeeltes vastgepakt. Hij had ze niet zachtjes vastgepakt, oh nee, hij had ze super stevig vast ook. Met grote keek ze naar de gozer om even een aantal secondes in shock stil te blijven liggen onder hem. Oh my Arceus. Waarom deed ze hier niks tegen?! Waarom bleef ze liggen?! In paniek probeerde ze onder hem uit te komen, wat niet al te soepeltjes verliep aangezien hij niet de lichtste was. Schreeuwen dat hij van haar af moest kon ze ook niet, want zijn goddelijke lippen zaten daarvoor in de weg.

Ze deed ook helemaal niks. Waarom deed ze niks?? Vond ze dit ok? WACHT WAS DIT EIGENLIJK WEL EEN ZE? Wacht... WACHT. Zijn ogen werden nog groter, beseffende wat hij vast had. Ja, het was een vrouw, het was heel duidelijk een vrouw. SOS. BRYAN. BRYAAAAAAAAN. HIJ WILDE BRYAN. Nu echt... Hij wilde zijn hulp en zo snel mogelijk ook. Hij zou janken en dat meende hij... Wacht... Hij slikte even en beet plots keihard in de lippen van de ander. DIT MOEST HET KIND WEL ZIJN. EN ZO NIET DAN AAH. Hij beet door. Grr. Kon hem niks schelen wat hij fout deed. Hij kneep dan ook harder in de zachte dingen die hij vast had. Dat kind zou het voelen en nog eens hard ook. Hij zou haar zo hard laten boeten... Serieus, hij was boos... En shocked... en eigenlijk... Waarom deed hij dit? Waarom kwam hij niet gewoon van haar af? Uhm... Help...