Jump style

Bruno Hoffman

Volgens hem moest dat alles geweest zijn. Bruno wierp een laatste blik op het opgemaakte bureau en grijnsde voldaan. De kans was klein dat Jake Storm hier over zou klagen. Nóg beter was dat hij eerder kon vertrekken. Eindelijk zou hij dan Nieuwsuur kunnen kijken, iets wat hij voor geen goud wilde missen. Met een prima humeur liet hij de kamer achter zich en liep door de gang, regelrecht naar de deur toe. Bijna niemand van de dagpersoneel was nog in het gebouw, dus het verbaasde hem niet dat hij amper een bekend gezicht tegenkwam. Nou was de beurt aan de nachtdienst welk elk minstens drie bakjes koffie dronk om hun ogen open te houden. Bruno sloeg de deur open en merkte direct een silhouet in zijn ooghoek op. “Hmm?” Hij draaide zijn gezicht er naar toe en direct tekende afschuw zich af in zijn gezicht. Het was een doorweekte kartonnen doos –dat was al op zich vreemd met de warme weer van afgelopen week- en er zat een grijze Pokémon in, gepaard met een Pokéball. Wat deed dát nou weer hier? ‘Speciaal voor jou,’ zei de man die vlak achter hem was verschenen. “Aa-Laat mij niet schrikken!” snauwde Bruno, nadat een huivering door hem heen gegaan was. Schijnbaar was het Jake met een plagerige grijns op zijn lippen. Direct werd het hem dan ook duidelijk wie de Pokémon achter zijn geweten had. Totaal niet geamuseerd sloeg hij zijn armen over elkaar. “Je weet dat ik niet van..” Kort gebaarde hij naar het op en neer springende wezentje, “Dát houd,” Jake lachte echter luidop – iets wat hij zelden deed- en passeerde hem, greep de doos vast en overhandigde hem de Pokémon. ‘Weet ik, wees gerust. Een dame had haar echter afgeleverd en als stagiair mag jij de taak tot je nemen,’ vertelde Jake met ditmaal weer zijn neutrale gezichtsuitdrukking en een dwingende blik in zijn ogen. Zo te zien had hij weinig keus. Hij had echter alles voor de stageplek over en gaf maar toe.

Enkele momenten later liep hij door een druk bezochte park met een op en neer springende Pokémon naast hem. De beweging irriteerde hem mateloos, maar Jake had de Pokéball van hem afgenomen voor een volle dag. Kon die Pokémon niet even een tel stilstaan? Op en neer. Op. En neer. Op-Hij trok het niet meer. Geagiteerd draaide hij zijn gezicht naar de Pokémon om. “Kan je stoppen met dat springen?” snauwde hij, waarop de Spoink direct zijn grijze oren liet hangen. Het bleef echter springen. “Nogmaals, stop!” Waarom hadden deze Pokémon geen afstandsbediening om ze tot een halt te krijgen?

Bruno Hoffman

De varken negeerde zijn agitatie en bleef op- en neer springen. Alsof hij gewoonweg niét kon stoppen. De man kreunde vermoeid en hield de palm van zijn hand tegen zijn voorhoofd aan. Het was al een vreselijke dag. En nou luisterde zelfs een varken niet naar hem, eentje die vele malen kleiner en wakker was. Dit moest zijn dieptepunt wel zijn of erg genoeg om dichtbij te komen. Plotseling kwam een gele, maar kleine schim op hem af welk vlak voor hem stilstond. Wat nu weer? Het was duidelijk een Pokémon; één van de weinige die hij herkende. Een Pik-Pikachu? Het was een populair schepsel en als joch zag hij vaak tekenfilms met de Pokémon erin. Het was een Electric type en gebaseerd op een muis. Dat was alweer de grens van zijn kennis. Zelfs de evolutie wist hij niet, als het er al één had. De Pikachu stak zijn poot naar hem uit en begroette hem met een ‘Pika!’. Hij had geen zin om er nóg een Pokémon bij te hebben. Waarom trok hij ze sowieso aan? Hij had toch geen magneet in zich voor het aantrekken voor Pokémon? Bruno negeerde de begroeting van de Pokémon en keek richting de zwartharige joch achter hem. Het moest zijn Pokémon wel zijn. Pfoe, dat scheelde al iets. Een tweede Pokémon onder zijn hoede was teveel gevraagd. Eentje was al over zijn grens, eigenlijk. “Let de volgende keer op je Pokémon, wi-“ Hij kon zijn zin niet afmaken, omdat het varken nieuwsgierig voor de Pikachu sprong. Direct kraamde het geval vreemde geluiden uit en bewoog enthousiast haar armpjes op en neer. Zo vrolijk had hij haar niet gezien, maar dit was dus communiceren? Grmpf. Dat betekende dat hij met de knul moest praten en of hij urenlang over snoep wilde praten was maar de vraag. “Laat hem met rust, ja?” snauwde Bruno en stapte met zijn voet tussen de twee partijen. Verrast deinsde het varken naar achteren en keek vervolgens verward naar hem op. “Sorry, voor haar gedrag,” excuseerde hij zich alvast. Ze was ontzettend vermoeiend.

Bruno Hoffman

Net voordat hij het varken tot een halt had kunnen roepen sprong spontaan de Pikachu mee op dezelfde ritme. Gebeurde dit nou serieus voor zijn ogen? Hij hoefde geen twee stuiterende Pokémon bij zich te hebben. Eentje was al erg. Zijn varken had er echter plezier in en zwaaide nóg energieker haar poten op- en neer, terwijl de Pikachu vriendelijk glimlachte. Vrienden maken liet hij echter haar niet toe. Dan gebeurde er enkel slechte dingen. Ze zouden enkel voor overlast zorgen, door weg te springen van hem en wie weet wat nog meer. Echter viel dat besef niet goed bij de Pikachu: die liet elektriciteit uit zijn wangen verschijnen. Geweldig, weer. Ietwat gespannen stapte hij naar achteren met zijn blik strak op de Pokémon gericht. Zin om geëlektrocuteerd te worden had hij niet. En al helemaal niet om in de ziekenhuis te belanden en een geroosterde varken naast zich. Voor het zover had kunnen komen werd de Pokémon al vastgegrepen door de knul die hem corrigeerde. Binnen haast een tel veranderde de dreigende houding in dat van een zachtaardige. Hij was té verrast door de drastische verandering om direct op de knul te reageren. Hij stond bijna met de mond vol tanden. Bijna. Het was hem wel gelukt te excuseren voor het gedrag van het varken.

Na een knik van de knul haalde hij echter een rood voorwerp tevoorschijn en hield die voor het varken. Huh? Licht wantrouwend keek hij van het voorwerp terug naar de knul, totdat een mechanisch klinkende stem sprak. Je moet het maar fijn vinden, maar.. wat was het? Volgens de stem heette de varken een Spoink, verzorgde de parel voor zijn psychische krachten en raakte het varkentje vermoeid als hij die kwijtraakte. Het erge was nog wel dat het een ‘Spring Pokémon’ was. Niet-geamuseerd keek hij van het varken terug naar de knul. Geweldig. “Wat is dat voor een apparaat, trouwens?” vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw, doelend op het rode voorwerp. De ander verborg hem echter al, waarna hem pas de blik van de Pikachu op viel. Net zo ‘vrolijk’ als de zijne. Het speet in ieder geval de knul dat zijn Pokémon pardoes op hem af kwam lopen en hij geen rekening gehouden had met het feit dat niet iedereen dat plezierig vond. “Als je de volgende keer maar de Pikachu bij je houd,” antwoordde hij milder dan voorheen. Nou was hij wel nieuwsgierig naar hem geworden, al kwam dat vooral door het apparaat dat hij bij zich had. Voor hij een vraag had kunnen stellen sprong echter het varkentje zijn voet opzij en keek ze nieuwsgierig naar de Pikachu. Wat een koppig geval. Bruno slaakte een diepe zucht, maar hield zich met almacht in om haar niet te corrigeren. Zin om onder stroom te staan had hij namelijk niet. “Kan je er nog meer mee doen? Met dát.. apparaat, bedoel ik, ” begon Bruno, “En waar haal je die vandaan?” Het leek namelijk op een encyclopedie van Pokémon.