Drip drop

Met een kleine glimlach stond Allison in Lumiose City. Voor haar zweefde de kleine Shuppet, momenteel haar sterkste Pokémon, zelfs als de Charmeleon meegerekend werd. De laatste tijd was de Shuppet enorm gegroeid en ze moest zeggen blij te zijn met deze ontwikkeling. Volgens haar Pokédex was de Shuppet zelfs bijna klaar voor evolutie, dus binnenkort zou het zo ver zijn! Binnenkort zou het ding af zijn van dat rare, opstaande ding op haar kop en zou ze geëvolueerd zijn in de mega gave Banette. Zodra Allison dan een Mega Stone had gevonden, zou ze eindelijk beschikken over een Mega Evolutie. Ze had immers al een keer een foto gezien van een Mega Banette en het had haar direct aangesproken. Hoe de Pokémon meer ritsen kreeg, welke bijna opengescheurd leken om de “echte” Banette eruit te laten… Ze vond het prachtig om te zien en het zou zeker intimiderend zijn. Met een Mega Banette zou ze flink wat aan kunnen richten en het zou misschien van pas kunnen komen bij het verkrijgen van meer Pokémon. Immers was dat iets wat nog altijd de bedoeling was: het verkrijgen van Pokémon. Al stal ze zelf niet, aangezien het de bedoeling was dat zij ver onder de radar bleef, wilde ze wel graag een team om zichzelf, haar Pokémon en de leden van Team Rocket te kunnen beschermen mocht er ooit iemand dom genoeg zijn hen uit te dagen tot een gevecht.

Met een bes in haar hand, keek ze de Shuppet aan. “Je weet wat ik van je verwacht, toch?” vroeg ze met een kleine glimlach. Het ding knikte een keer en Allison glimlachte. Immers was dit een standaard training. Ze gebruikten een aanval om de bes te raken. Simpel, maar het raken van een object zo klein als dat kon nog weleens moeilijk zijn, vooral aangezien het bewoog. “Hex, graag,” sprak ze, voor ze de bes in de lucht gooide.
Op het exacte moment dat de bes de lucht in ging, begonnen de ogen van de Shuppet paars en licht rood te gloeien. Ze zette zich wat naar achteren en meerdere stralen, gevormd van een zwarte energie omhuld door donkerpaars, ontstond bij de kop van de Shuppet en vloog in de lucht boven haar. De zwarte energie begon te vervormen in een zwarte bal van energie met meerdere aftakkingen. In het midden van de bal ontstond een oog met een rode iris. Uit het oog kwamen weer meerdere ringen, gevormd uit blauw, magenta en donkerblauw, welke op de bes af schoten. Deze werd onmiddellijk verpulverd en kwam in kleine stukjes op de grond terecht, wat betekende dat de aanval succesvol was geweest.
“Goed zo, Fetch!” zei Allison met een grijnsje. De Shuppet liet een enthousiast geluidje horen, duidelijk blij met het compliment. Het was iets wat door anderen vaak als vreemd werd beschouwd als ze haar leerden kennen. In tegenstelling tot hoe zij zelf was, waren haar Pokémon stuk voor stuk enorm enthousiast en vriendelijk. Ze waren beschermend tegenover hun trainer en elkaar en natuurlijk hadden ze dingen overgenomen van hun trainer. Zo hadden ze niet snel vertrouwen in vreemden en lette er altijd op zijn minst één op de omgeving, zodat ze niet getroffen werden door een plots naderend gevaar. Maar, ze hadden ook veel verschillen en dat was goed. Als haar Pokémon zouden zijn zoals zij zelf was, zou het allemaal behoorlijk saai worden en zou het team niet goed met elkaar overweg kunnen, had ze zo het vermoeden.
“Oké. Nu een shadow ball!” sprak ze, voor ze nog een bes de lucht in gooide. Schaduwballen waren vrij makkelijk te creëren, al had de Pokémon deze aanval niet enorm lang geleden pas geleerd. Zodra de bes op zijn hoogste punt was, werd er een schaduwbal van een aardig formaat op afgevuurd, waardoor de bes leek te verdwijnen.
“Perfect!” complimenteerde Allison de Shuppet. Toen deze licht begon te geven, ontstond er een enthousiaste grijns op het gelaat van de jonge vrouw. Al was ze enorm gek op haar Shuppet, was dit toch wel het moment waar ze al enorm lang op wachtte. Ze keek dan ook vol enthousiasme toe hoe de Pokémon van vorm veranderde. Toen de gloed verdween, zakte de Pokémon richting de grond en stond daar een trotse Banette. Het ding keek haar trainer aan met haar trotse, roze-rode ogen. Het zwaaide enthousiast naar haar trainster en Allison glimlachte. Ze zakte wat naar voren, er voor zorgend dat het niet genoeg was voor iemand om onder haar witte, korte jurkje te kijken, en aaide de Banette over haar kop. “Ik ben enorm trots op je, Fetch,” zei ze zacht. De Tepig, wie al die tijd naast haar had gestaan, liet een enthousiast knorretje horen, duidelijk instemmend.

Na de evolutie had ze besloten dat de Banette uit haar ball mocht blijven, waardoor ze met haar Tepig aan één kant en de Banette aan de andere kant door Lumiose City liep. Erg veel indruk leken de twee Pokémon gelukkig niet te maken, gezien hun grootte, dus hoefde ze niet bang te zijn voor reacties van passerende mensen. Met een lolly in haar mond liep ze dan dus ook rustig door, van plan zijnde om eens een winkeltje binnen te lopen en de dag rustig door te brengen.
Echter werd er plots tegen haar aan gebotst en voor ze het wist zat de lolly, die ze net voor zich hield, vast in haar perfecte, enorm lange haar. Een enorm geïrriteerde uitdrukking vormde zich op haar gelaat, terwijl ze naar het jongere, blauwharige meisje keek. Het idee dat ze wat wilde gaan drinken was meteen weg, alles wat ze nu nog zag was het feit dat er iets in haar haren zat en dat het de schuld was van de blauwharige.
“Kijk uit,” gromde ze naar het meisje en haar blauwe ogen stonden strak op haar gericht, terwijl ze het lollystokje beet pakte en het langzaam uit haar haar begon te frutselen, iets wat makkelijker leek dan het was, schijnbaar.

‘Het kan toch gebeuren,’ klonk er en Allison keek het blauwharige meisje aan met een blik die nog wel eens dodelijk zou kunnen zijn. Haar Tepig snoof onmiddelijk luid, waardoor vuur zijn kleine neusgaten verliet en de Banette keek met een zelfzekere blik naar het onbekende meisje, van plan zijnde aan te vallen zodra Allison hem dit commando zou geven. En hoe graag Allison dit ook wilde doen, wist ze dat dit niet kon. Immers had ze een imago, één die ze moest behouden. Als mensen haar ware zelf zouden gaan zien, zou haar rang misschien wel eens gevaar kunnen lopen.
“Het… Geeft niet,” sprak ze daarom met een zucht. In werkelijkheid wilde ze dit meisje villen, maar gelukkig was ze een goede leugenaar. Nu was het echter nog wel een probleem om die lolly uit haar haren te krijgen. Ze weigerde namelijk haar haren af te knippen en er zou heus wel een manier zijn om dit ding uit te krijgen, toch? Ze trok er zachtjes aan en voelde enige beweging, waardoor ze uiteindelijk besloot harder te trekken. Het ding leek hierdoor toch toe te geven en met een walgende blik staarde ze naar de lolly, welke enkele enorm lange haren vast had. Ze wierp het ding dan ook ver weg, voor ze aan haar haren voelde. Gad. ver. damme. Ze wilde het wassen. En snel.
“Je hebt zeker niet… Toevallig… Water?” vroeg Allison met een fronsje. Als het meisje dat zou hebben, zou dat haar nog wel eens kunnen helpen.