Drop Dead

Met kalme passen wandelde ze verder. Ze had dit stuk bereikt zonder nat te worden, buiten wat spetters van het opspattende zeewater natuurlijk. Kalm haalde ze diep adem, waardoor ze de zoute lucht al snel rook. Heerlijk ergens, maar ook rustgevend. Kalm wandelde ze verder de grot in. Hm... Ze luisterde naar het kalm water dat tegen de rotsen aan golfde. Ze leek een stuk kalmer dan eerder op de dag of eerder op de week. Ze slikte even en besloot even een slok te nemen van de waterfles die ze had meegesleurd. Toen ze daarmee klaar was, draaide ze de dop er terug op en besloot ze verder te wandelen, tot ze uiteindelijk ergens ging zitten en haar benen optrok. Ze sloeg haar armen om haar benen heen en sloot haar ogen terwijl ze luisterde naar alle rustige geluiden die op haar afkwamen. Gewoon even kalm worden Tawn, even kalm worden dan kwam het goed ok. Ze duwde haar egzicht meer naar beneden en begon zachtjes te snikken. Gvd. Rotemoties met hun stomme gevoelens die weer random moesten opkomen. Ze wilde iets slaan, het liefst van al met een stalen iets. Gewoon, omdat het dan harder aankwam.

-Open

Het enigste geluid dat hoorbaar was in deze grot was dat van het water. Je kon dan ook meteen de geluiden horen van iemand die sprak. Zonder echt op te kijken wist ze dat het over een man ging. Ze knipperde even langzaam terwijl tranen van haar wimpers vielen en ze even met een arm deze weg veegde. Ze snoof even luid en keek schuin naar voren. Ze zag een gast met een Mareep. Wat moesten ze van haar? Serieus wat was er? "Wat moet je," klonk er bot en vijandig van de roosharige waarna ze even opstond en wel meteen op de ander afwandelde. "Ga weg!" mopperde ze klagelijk naar hem, maar toch zat er dreiging in haar stem. "Zie je niet dat mensen hier alleen willen zijn?!" gromde ze even boos naar hem. Ze voelde echter al snel weer een traan langs haar wang rollen en draaide meteen haar weer weg van de ander. "Ga gewoon weg!" zei ze helemaal geïrriteerd. Ze kon gewoon geen weg met zichzelf en haar emoties. Maar ah, dat was nu eenmaal de fout die de natuur had gemaakt. Ze was een laatbloeier geweest, altijd al. Ze had vroeger wel last gehad van hormonen, maar nog nooit zoveel als nu. Ze haatte echt alles, deze gevoelens waren echt vreselijk! Gvd!

Waarom ze zo had gereageerd? Nou, kijk dan naar der. Ze zag er fragiel uit, op instorten zelf. Was het raar dat ze dan meteen in defense vloog als er wat gebeurde. ‘Mens. Om correct te zijn. Je bent alleen. Tenzij iemand is verstopt. Dan niet. M-’ Uh? Ze keek even pisnijdig naar hem en toen naar zijn schaap. Stomme, wandelde suikerspin. Gvd. Als ze haar gun nog had had ze korte metten gemaakt met hen. Maar Ragya had de hare gestolen en ze moest hoognodig een nieuw wapen aanschaffen. Ze had natuurlijk wel haar chemische wapens, maar dat was altijd voor plan B, of eerder C. ‘Maar ik moet niks van jou. Zo belangrijk ben je niet. Voor mij. Voor anderen misschien wel,’ Ze snoof even terwijl ze de tranen binnen probeerde te houden. "Rot dan gewoon op!" mopperde ze even naar de ander. "En des te beter! Ik wil helemaal niet bekend zijn?!" gvd. "En ik ben geen mens... Ik bedoel jawel! Maar dit mens heeft een naam, capiche?" klonk er even nijdig van haar. Haar zomaar mens noemen, hoe durfde hij zelfs.

De ander, die rood haar had, leek er weinig om tegeven. Zijn houding en alles was dan ook iets dat haar zo erg irriteerde dat ze haar handen voelde trillen. Niet van angst, niet van verdriet, noch van de koude. Ze was boos en nog eens echt, echt, zwaar boos. ‘Maar natuurlijk, iedereen heeft een naam,’ Ah... Dat klonk al wat beter, daar kon ze wel mee leven toch? Vast wel. Ze knipperde enkele keren. maar blijkbaar was het nog niet gedaan en kwam het zwaarste, gevaarlijkste deel voor het laatste van zijn woorden. ‘Het is een voorstel, maar misschien moet je eens iemand zien. Een dokter. Of beter een psychiater. Die kunnen je vast wel helpen, want je bent niet oké. Helemaal niet oké. Mentaal toch, lichamelijk zie ik niet meteen iets. PTSD misschien,’ Wablief? Even knipperde ze terwijl ze hem strak aankeek. Ze haalde even diep adem en liet een luid gesnuif horen. "Sterf gewoon," zei ze even grommend. Haar trillende vuisten werden plots boos de lucht in gegooid waarna ze naar adem hapte, klaar om een hele reek boze woorden naar de onbekende te slingeren. "Wie denk jij wel niet dat je bent? Onbeschofte rotzak!" ze zette enkele stappen dichterbij en vernauwde haar ogen. Ze wilde hem slaan, zou ze dat doen? Hm... Het was niet meteen de beste optie of wat? Waarom was ze niet zo boos als ze had gedacht? Geen idee, waarschijnlijk omdat er niet veel drama hier rond kon gemaakt worden. Het irriteerde haar gewoon en ze vond het onbeschoft gemeen, helemaal ondenkbaar. "Ik zweer je, als je nog zo'n fucking opmerking maakt zorg ik er persoonlijk voor dat jij degene bent die een dokter nodig heeft!" gromde ze boos terwijl ze enkel dichter kwam en nog maar enkele centimeters van hem was verwijderd. Ze was niet groot, ze was niet intimiderend. Maar ze had een woeste blik, eentje die duidelijk indiceerde dat je maar best naar der luisterde, of anders zou ze haar woorden nakomen.

En de ander had zijn handen de lucht in gewerkt. Wat?! Dacht hij dat ze ging bijten ofzo? WHAT THE Muk WAS DEZE NU WEER?! Ja! ze was er door aangedaan! Hell, als ze aanviel deed ze het tenminste in stijl en niet op een of andere primitieve manier die haar voorouders verkozen boven deftige wapens. ‘Ik wijs je alleen maar op de feiten,’ Ze had hem ergens wel wat kunnen laten dimmen, want zijn stem had voorzichtig geklonken. Ze vernauwde haar ogen, hem duidelijk inschattend. ‘Je kan niet beweren dat je zelf niet weet dat er wat mis is?’ Ze gromde even zachtjes en zonder ook maar een iets te zeggen gaf ze hem een slag tegen zijn borstkas. Totaal niet hard, want ze sloeg zo hard als een drama diva, niet al te hard dus. Het was natuurlijk wel heel erg offensief bedoeld en Tawn had er heel wat ingezien. Jaja, laat het! "Er is helemaal niks mis met me!" had ze daarjuist niet zielig gedaan in een hoekje van deze grot? ze was echt veel te instabiel op verschillende emoties... ah tja, whatever. Ze keek echter fel naar het schaap. "Wil je een lamsteak worden vonkje?" gromde ze even boos naar de wandelde elektrische fluffheid. Fucking hell, wat moest ze aan met dit? Ze keek even snuivend naar de jongen en kwam weer dichterbij. ze had gemerkt dat ie maar achteruit bleef gaan, wie wist kreeg ze hem zo tegen een muur of het zoute water in. Beide waren goed voor haar, aangezien hij zo geen kant meer op kon. "Echt helemaal niks mis met me!" herhaalde ze plots boos haarzelf waarna Tawn in een blind woede de ander op de borstkas begon te slaan. Natuurlijk op de authentieke bitchmanier. Weinig kracht, veel drama, much love.

De ander leek er in de eerste instantie niet echt op gericht te zijn. Nou tja, boos zijn op haar slaan en stuff. Dat kon ze natuurlijk wel appreciëren want hij deed alles fout en verkeerde wel een slag of twee... Honderd... Ze snoof even en keek hem strak aan. Muk. ‘Is dat niet precies wat iemand zou zeggen die wel weet dat er wat mis ik met hem?’ ZE WAS NIET EENS EEN HEM ZE WAS EEN HAAR! Ja, ze was een wijf en dat zag ze goed, gvd, gvd, bitch. ‘Misschien ook weer niet. Die zouden vast wel zeggen dat er iets mis is. Tenzij je het niet weet. Weet je niet dat er wat mis is?’ Wat? Ze gromde even en gaf hem plots een hevige, serieuze slag in zijn buik, in het gebied van zijn maag. Want waarom niet. "Wat denk je nu serieus?" klonk er even terwijl ze haar tanden op elkaar klemde en even snoof. "en wat wil je doen als het zo is eh? Wat voor probleem heb je eraan? Je kan ook gewoon weg gaan," zei ze scherp. "Je kent me niet eens, waarom zou je er een reet om geven?!" gvd. Dit was verschrikkelijk Cloyster man.

De aanval was heel erg effectief en even kon ze het niet laten een triomfantelijk grijns op haar lippen te laten en haar ogen vals te vernauwen, duidelijk geamuseerd met hoe het nu met hem ging. Geweldig gewoon. ‘Ik heb er geen problemen mee, ben enkel nieuwsgierig, meer niet. Zo’n gedrag is interessant, zie je niet iedere dag,’ Hij herstelde zich en ze sloeg even met haar hand door haar haren heen. "Er is niks mis met mijn gedrag, bedankt voor de bezorgdheid," klonk er scherp en nog redelijk pissed. Het was toen er plots een thunder shock op haar werd afgevuurd, dat ze even geschrokken wegsprong en hiermee meteen struikelde. De aanval raakte natuurlijk wel en ze viel met veel elegantie tegen de ander aan, helemaal geschrokken van de aanval begon ze meteen in het rond te slaan en te schoppen en viel ze zo op de grond, waarna ze even boos opkeek. Gvd. "Leer je mislukte batterijschaap onder controle houden! Laat hem eens nakijken ofzo in de plaats van te wijzen naar mensen en zeggen dat ze problemen hebben!" grom. Ze trok haar benen wat op en sloot haar ogen waarna ze plots, zo, uit het niks weer begon te snikken. Wat een vreselijk gevoel.

‘Ik zei niet dat er wat mee mis is. Enkel dat het interessant is. Interessant en bijzonder is niet meteen mis,’ Had hij nog gezegd. ‘Nee. Niet gezegd,’ Dan nog was het voor haar beledigend overgekomen ze vond het verre van fijn! Dus dat liet ze maar merken aan de onbekende. Want dat was hij immers en daarvoor moest hij zo blijven. Hm...
Toen dat moordlustig beest van een Mareep haar echter aanviel en ze lag te snikken en janken, kon ze hem nog horen. ‘Pijn gedaan?’ Nee, dat was als een fucking massage weet je wel. Ze had nog nooit zoveel geluk en zoveel zachte tintelingen gehad. "Ja tuurlijk doet het pijn wat denk je?!" klonk er even nijdig van het meisje dat snikte. "Je bent een pestkop!" Een hele, grote, gemene pestkop ja. Dat was hij. Hij zou het zeggen tegen iemand die hem in elkaar zou slaan... Gvd... Zoals Nathan... Ja. Of Jason. JA... Maar dan opnieuw besefte ze dat niemand zou caren. Ugh... Ze trilde even lichtjes. Dan zou ze het wel aan Kido vertellen, die plette toch gewoon alles!