Luid krijsende Wingull vlogen met een grote groep over een klein bootje dat werd aangedreven door een motor recht over de golven heen racete. Een man van ongeveer vijfenvijftig jaar stond achter de stuurknuppel terwijl een jonge knul op een bankje zat in de kleine overkapping, zijn armen geklemd om een kleine Pichu. Aangezien er geen passagiersschepen vertrokken vanuit Oblivia kwam het op de schouders neer van Natsuya die zelf had besloten Keita naar Kalos te brengen. De jongen had namelijk een droom die de oude man zelf ook ooit had gehad het was daarom extra belangrijk om die knul daar te krijgen waar hij ingeschreven kon worden bij de Ranger Academy. Keita zelf voelde zich nogal schuldig om het feit dat de oude man zoveel geld voor hem neer had gelegd alleen al de hele rit naar Kalos kostte de man een godsvermogen aan brandstof en eigenlijk verdiende hij niet zoveel met zijn veldwerk. Desondanks was hij wel erg gemotiveerd om daar zijn opleiding tot ranger te gaan volgen en net zoals Natsuya een goede volleerde ranger te worden. Even wierp de knul een blik op zijn trouwe metgezel die alles behalve vrolijk uit haar ogen keek. Nee je kon het eerder angstig noemen omdat het kleine houten bootje nogal schommelde op de golven. Summer vond dit niet zo heel erg fijn wat hij zich goed kon voorstellen. “..hou ver is het nog, ouwe?” vroeg Keita toen ineens onverwachts waardoor Natsuya even opkeek van zijn kaart en zich naar de vijftienjarige knaap draaide. Een lichte grijns verscheen op het gelaat van de oude man. “Als je goed uit je doppen hebt gekeken dan varen we nu richting Coumarine City,” gromde Natsuya als antwoord terug en wees vervolgens met zijn wijsvinger naar een havenplaats die uit de verte opdoemde. Keita grijnsde breed toen hij de vinger had gevolgd met zijn bruine ogen waarna hij Summer zachtjes aantikte die haar oogjes opende. “Zie je dat Summer we zijn er bijna!” zei hij tegen het gele wezentje dat zich een wegbaande naar zijn schouder. “Pichu!” piepte Summer terwijl er een brede glimlach op haar gezicht verscheen. “..correctie we zijn er al,” bromde Natsuya plotseling waardoor Keita kort naar hem keek toen hij had gesproken. De jongen besloot het overdekte gedeelte te verlaten en even een blik te werpen op zijn omgeving. Een geluid weerklonk naast het bootje dat steeds langzamer begon te varen waarna hij zich lichtelijk voorover boog om naar een grote groep Wailmer te kijken die er naast zwommen. “Oh kijk nou Summer!” riep Keita enthousiast uit toen er eentje wel heel dichtbij kwam door omhoog te springen waardoor zowel de Pichu als haar partner nat werden gemaakt door de Pokémon. Keita en Summer barstte toen dit gebeurde in lachen uit terwijl ze elkaar even kort aan hadden gekeken.
De Wailmer zwommen verder langs hun bootje heen verder de oceaan op. Keita keek glimlachend toe hoe de Pokémon onder water verdwenen waarna hij een blik uitwisselde met Summer. De Pichu had een brede lach op haar gelaat staan. Het was niet veel later dat het bootje aan meerde bij een kleine ankerplaats dit werd bevestigd toen Natsuya bij het stuur vandaan stapte en met zijn Furret naar hem en Summer kwam gelopen. “Fuuurret!” De bruine pluizenbol streek langs zijn benen waarna de knul even omlaag keek naar de kleine fret die rechtop ging staan en kalmpjes naar de jongen keek. Keita grijnsde breed naar Haru waarbij hij een hand op het smalle kopje van de Pokémon legde. Vervolgens voelde de jongen een hand op zijn schouder waarna hij omkeek om vervolgens Natsuya te zien die hem aanspoorde om van het bootje te gaan. “Waar gaan we nu heen?” vroeg Keita ietwat verward toen het viertal van de loopplank was gelopen en nu richting het dorpje liep. “..dat heb ik je aan boord al vijf keer uitgelegd,” gaf Natsuya geïrriteerd als antwoord en duwde de jongen vooruit. Keita rolde even met zijn ogen aangezien hij wel wist waar ze naartoe gingen maar welke richting op niet. “.. ja nee dat weet ik maar wáár naartoe.. is dit Shalour City al dan?” zei Keita vervolgens waarbij hij de nadruk op het woordje probeerde te leggen maar kreeg al antwoord op zijn vraag. Summer begon op zijn schouder heen en weer te lopen terwijl het wezentje enthousiast begon te springen in zijn nek. Dit was echter niet zo’n fijn gevoel aangezien hij de achterkant van de ukelele tegen zijn achterhoofd voelde stoten. “Hey man, Summer. Je bezorgd me nog een hersenschudding met dat ding van je,” gromde Keita naar de Pichu maar het beestje trok zich niets aan van de woorden. “Pi,” piepte ze en sprong vervolgens soepel van zijn schouder af. Keita grijnsde eventjes toen dit gebeurde waardoor hij nu pas opmerkte dat ze een groot gebouw in liepen waar allemaal mensen in uniform liepen. De jongen kreeg vervolgens een verbaasde blik in zijn ogen toen hij een bepaald logo opmerkte aan de muren dat de vorm van een capture disc. Dus dit was de Ranger Academy? Man hij had eerder verwacht dat het veel kleiner zou zijn maar het was in het echt vele malen groter dan wat hij gelezen op die advertentie.
“..Gaaf hé?” weerklonk plots de stem van Natsuya waardoor Keita opschrok en de man even kort aankeek. Deze had een tevreden grijns op zijn gezicht staan toen de jongen kort knikte. “..hier ga jij heel wat van je dagen slijten, knul,” voegde de oude man er nog aan toe. Keita keek even naar de grond toen de man deze woorden had gesproken en besefte dat dit niet alleen een begin was van een nieuwe uitdaging maar ook dat hij na vandaag alleen op zijn benen zou staan. Natsuya had zoveel betekend voor hem en nu moest hij ook nog eens afscheid gaan nemen van iemand die hij echt niet kon missen. Summer keek even kort naar haar partner die een beetje droevig uit zijn ogen keek waar ze al snel begreep waarom. Haar oortjes zakte ook ietwat omlaag. Natsuya had het blijkbaar niet gezien want er kwam een andere man hun kant opgelopen die de oude man leek te kennen. Keita herkende hem aangezien Natsuya weleens foto’s had laten zien van toen de man nog jonger was en in dienst was bij de Rangers, dit moest dan wel Cameron zijn. Waarmee Natsuya zijn opleiding had gedaan. “..Natsuya wat brengt jou helemaal hier.. ik dacht dat je met pensioen was,” grijnsde de man terwijl hij zijn handen in zijn zij zette. Natsuya zuchtte eventjes waarna hij zijn ogen sloot om zich vervolgens tot Keita te richten die opschrok toen er een hand op zijn schouder werd gelegd. “Ja dat klopt maar ik ben hier vanwege een rede,” gaf de man als antwoord. De jongen hield voor de rest zijn mond omdat hij aandachtig luisterde naar de uitleg die werd gegeven. Hoe Keita op achtjarige leeftijd was gevonden door hem en dat hij sinds die dag voor de jongen zorgde maar vooral dat hij een ranger wilde worden. Keita keek vervolgens van de twee mannen naar zijn Pichu die haar kopje in zijn hand drukte die hij voorzichtig over haar roze wangetje aaide. Summer kneep tevreden haar ogen dicht waarbij ze zachte geluidjes maakte. “Dan wil ik dat je even met me mee komt,” sprak Cameron vervolgens tegen Keita die opschrok en verward naar de man keek. “..i-ik?” vroeg hij beduusd terwijl hij even omkeek naar Natsuya die hem bemoedigend toe knikte waarna Keita aarzelend de man op de voet volgde. De jongen wisselde ook een blik uit met Summer die nieuwsgierig om zich heen keek waar ze naartoe gingen. Gezamelijk gingen ze een kamertje binnen waar uiteindelijk de hoofd van de school zich bevond.
Het was een aantal uren nadat Keita in dat kantoor had gezeten en zijn intake gesprek had gehad met het hoofd van de school. Aangezien hij de ceremonie had gemist waar alle studenten een eed moesten afleggen had hij dit gedaan in het kantoortje van het hoofd. Dat hij al eenklein beetje ervaring had mede door Natsuya vond het hoofd van de school al een pluspunt dus kon hij morgen al beginnen, zijn partner daarentegen was ook geen probleem dus hij en Summer popelde om morgen echt te gaan beginnen. Keita had immers beloofd om hard aan de training van Summer te gaan werken. Inmiddels had hij ook een sleutel gekregen van zijn kamer waar hij en Summer konden slapen maar wat hem vooral bezighield was zijn gloednieuwe styler. Natsuya had er ook eentje maar die was weer heel anders en kon veel meer dan die van hem kon, het was dan ook maar een styler van de school. Zijn mentor had gezegd dat hij in de kantine beneden kon gaan lunchen maar halverwege kwam hij Natsuya tegen die hem met een trotse blik aanstaarde. Keita keek de man met een serieuze blik aan waardoor diens grijns van zijn gezicht verdween. “Wat is er?” vroeg Natsuya toen waardoor de jongen even stilletjes naar de grond keek. Hij wilde iets zeggen.. tegen Natsuya maar hij wist niet precies wat. Een simpel bedankje was in zijn ogen niet genoeg want Natsuya had echt heel veel voor hem gedaan. “Pi..chu?” weerklonk het stemmetje van Summer plots waardoor de knul even naar het gele wezentje keek en kort knikte naar haar. Keita sloot zijn ogen voor een moment terwijl hij deze weer opende en de man met een zelfverzekerde blik aankeek en een kleine glimlach opzette. ”Natsuya.. bedankt voor alles.. ik weet niet hoe ik je zou kunnen bedanken..” sprak hij op een resolute toon terwijl hij zijn hand naar de oude man uitstak. Deze kreeg een brede grijns op zijn gezicht terwijl hijzelf een hand op het hoofd van de jongen neerlegde en zijn haren door de war schudde. “..je hoeft me niet te bedanken,” grijnsde Natsuya toen Keita grinnikte omdat zijn haar door de war werd gegooid. Algauw haalde de man zijn hand terug waardoor Keita de kans kreeg om zijn haar te fatsoeneren en zijn duikbril recht te zetten. Vervolgens duwde Natsuya een vrij grote kartonnen doos in zijn handen waarna hij hem op hart drukte dat hij dit op zijn kamer moest openmaken daarna vertrok de oude man het gebouw waar Keita hem op de voet volgde en toekeek hoe hij uit het zicht verdween. Enthousiast begon de jongen naar het weglopende figuur te zwaaien waarbij zijn Pichu ook mee begon te doen alleen Natsuya reageerde niet meer. Toen hij helemaal uit het zicht was verdwenen ging de jongen weer naar binnen met Summer op zijn schouder.
Eenmaal nadat hij zijn avondeten had gegeten gingen de jongen met zijn Pichu naar boven om zijn spullen uit te pakken. Keita had geen enkel idee hoe lang hij hier zou blijven maar het hoofd had ook gezegd dat het lag aan de ranger zelf. En aangezien hij niet echt een studiebol was moest dat wel gaan lukken.. slagen zodat hij naar een ranger basis kon vertrekken. “Pichu..” weerklonk het zachte stemmetje van zijn Pichu waardoor de knul opkeek. “..hmm?” kwam er ietwat verward uit bij de jongen die zijn hand naar het roze wangetje bracht van de gele muis. Het was een waarschuwing geweest dat ze bij hun kamer waren aangekomen maar Keita was zo vermoeid van de lange reis dat hij dit niet eens had gezien. Hij stopte de sleutel in het slot en draaide deze om zodat de deur open ging waar hij en Summer naar binnen konden gaan en de deur achter zich op slot draaide. Het was een vrij grote kamer nou ja je kon het niet echt groot noemen omdat het bed een gedeelte in beslag nam. Desondanks was er nog een ingebouwde kast en stond er bij het raam een bureau waar een uniform over de houten stoel heen hing. “Man ze hebben hier aan alles gedacht,” mompelde Keita terwijl hij het schooluniform van de leuning pakte en deze even goed bekeek. “Pichu, pi,” reageerde Summer terwijl ze op het bureaublad sprong om het kunnen zien. De kleine zwarte kraaloogjes van de Pichu vielen op een briefje dat op het bureau lag en pakte het met haar kleine pootjes van het houtenblad. Ze kon het amper omhoog houden omdat de envelop veel groter was dan de Pichu. Summer wankelde dan ook gevaarlijk richting de rand en dreigde op de grond te vallen maar Keita wist haar met een snelle reflex op te vangen. “..beetje voorzichtig hoor Summer. Ik heb je morgen hard nodig,” grijnsde hij naar de Pichu die beschamend naar de grond keek maar de jongen legde liefkozend een hand op het hoofd van de kleine gele Pokémon. “Ik lees die brief morgen wel.” Keita pakte de envelop van het beestje aan en legde deze terug op zijn plek. “..want het is tijd om naar bed te gaan,” voegde hij er nog aan toe. Summer knikte kort op de woorden waarna ze uitgebreid begon te geeuwen en slaperig uit haar oogjes keek. Het was best een schattig gezicht om te zien. Keita liep daarom ook naar het bed toe om daar de ukelele bij zijn Pichu af te doen en deze op te bergen voor de nacht. Ze kon er immers niet lekker op slapen want dat prikte in je rug daarom ging het instrument ook gewoon in het koffertje. Toen dit gebeurt was legde hij de ukelele op het bureau neer om zich vervolgens in zijn pyjama te hijsen en zelf ook in bed te stappen nadat het licht uit was gedaan. Zijn wekker stond op 7 uur ingesteld. Summer kroop vervolgens in zijn armen terwijl ze zich dicht tegen de jongen aan nestelde die ook zijn ogen sloot. “Welterusten Summer morgen begint ons avontuur echt..” mompelde Keita geeuwend tegen het gele wezentje maar deze gaf geen antwoord. Ook Keita dommelde langzaam in een diepe slaap.
