{ Upper hand

De roodharige verveelde zich enorm. Ze had daarom besloten rond te blijven lopen in de hoofdstad van Kalos. Het was er dankzij de avondklok die ieder moment in kon gaan lekker rustig en ze vond dat ze genoeg tijd had een mooi pandje te vinden voor iedereen moeilijk begon te doen. Dan kon ze altijd nog wat uit gaan dagen mocht ze er zin in hebben, al zou het beter zijn een laag profiel te houden. Uiteindelijk kwam het erop uit dat ze een uur na de avondklok de daken opging en Aldrei volgde naar een onderkomen voor de nacht. Ze voelde zich veilig zo hoog boven de rest, dus echt druk maakte ze zich niet. De meeste controlleerde het niet eens, dus liep ze rustig verder, haar blik gericht op de personen beneden haar. Ze kende redelijk veel mensen uit Team Rocket, wat ook wel weer bewees wat voor persoon ze was. Jammer genoeg was niks al te spannend tot ze bij de verdieping aankwamen waar de Ninetales stopte. Hier begon deze zachtjes te grommen, zodat het beneden niet te horen was. Een bekende dus. Nieuwsgierig gleed haar blik naar de straten en ze herkende iemand. “Cassanova” Verklaarde ze op heldere toon waarbij ze op het dak ging zitten, er vrij zeker van zijn dat haar nieuwe bff daar niet zo makkelijk zou komen.

Ze was misschien wat te over zelfverzekerd aan het worden. De regels breken was een ding, de vijand er nog bij roepen een ander. Ach, misschien waren ze over een tijdje collega's, maar dat kon de ander niet weten. Hoe dan ook had ze geen enkele bevoegdheid hier te zijn, dus Cassanova moest haar wegsturen. Ze was echter niet hier gekomen om weer braafjes weg te lopen. Daarbij werden de ingangen, en uitgangen in haar geval, nu wel bewaakt. Ze keek koeltjes naar beneden terwijl haar handen met een aansteker en diens vuur speelde. "Genieten van de frisse lucht" Sprak ze als de pure onschuld zelve. Al voegde ze al snel toe; "En daar naar toe gaan" ze maakte een gebaar richting een leeg winkelpand een flink eind verder op.

Het was al een tijdje geleden dat ze hier rond dit tijdstip was geweest. Eerst, voor dit alles gebeurde, was er nog vaker te vinden en wist ze de goede plekjes. Maar ja, daar had ze nu weinig aan. Haar handen waren bezig met de aansteker, wat onbewust. Gewoon omdat ze de laatste tijd te weinig vuur gehad had. Vooral in grote schalen. Misschien moest ze dat morgen doen? Toen begon Lucian weer te praten. Haar blik veranderde naar een geïrriteerde, zichtbaar makend dat haar plan verpest was. "Als ze hun drank delen vind ik alles best" mompelde ze eerder uit irritatie dan uit waarheid. Bij het bevel dat volgde leek er iets door haar rode ogen te schieten. Ze deed het niet goed met bevelen, maar hij had wel het recht. Ze stak de aansteker weg en stuurde Aldrei als eerste naar beneden, waarna zij volgde. Eenmaal op de grond was haar voordeel verdwenen, en dat vond ze niet leuk.

Was toch onbeleefd, een mooi pandje in claimen? Het was duidelijk al bezet geweest en niet alleen door haarzelf. Ze vreesde nu ook voor de rest van haar opties, aangezien er haar geen te binnen schoot die minder populair was en niet aan de andere kant van de stad lag. Maar terwijl ze hieraan dacht werd haar bevolen naar beneden te komen. Eenmaal op de grond met Aldrei naast zich begon deze diep te grommen, verwachten dat bij de volgende woorden hij ging aanvallen. Ze wou net wat terug zeggen toen de brunet verder ging en ze kon het niet helpen in de lach te schieten. Dat was voor het eerst. Ze keek even om zich heen, zeker weten dat door heel de straat mensen liepen. "Ik heb weinig andere keus" Sprak ze geamuseerd na haar gedachtegang.

Ragya was gewent zo te handelen, lekker haar eigen ding doen en naar niemand kijken. Maar ze had die kans gewoon niet kunnen laten liggen toen ze ineens een bekende had gezien. Echter moest ze wel ingeven en naar beneden komen, wat haar voordeel meteen teniet deed. Ze kwam simpelweg naar beneden via een waterpijp, terwijl Aldrei gewoon naar beneden sprong en meteen de taak op zich nam te gaan grommen naar Lucian. Eenmaal beneden ging Cassanova echter verder praten. Blijkbaar moest ze bij hem blijven tot hij afgelost werd, iets wat zeker logisch was. Ze had al vaker de straten willen nemen na de avondklok en dat was geen succes geweest, laat staan nu alles nog beter beveiligd werd. Waarschijnlijk zou ze niet eens de hoek om gekomen zijn als ze het erop had gewaagd. "Er zijn ergere dingen" Besloot ze hierna, terwijl ze de straat nog eens rondkeek. Ze had niet echt een verblijfplaats, maar dat vond ze niet erg. Er was iets aan de vrijheid te kunnen gaan en staan waar je wou. "Is patrouille lopen een beetje leuk?" Vroeg ze hierna, waarbij ze een knikje gaf aan Aldrei. Deze keek nog eens wantrouwig naar Lucian en liep toen de straat door, om te onderzoeken of er iets was. Ze werkte goed samen met de Ninetales, wat zulke ondernemingen wel makkelijker maakte.

De roodharige leunde tegen een muurtje op terwijl ze naar de ander luisterde. Op de een of andere rede had patrouille lopen haar altijd wel leuk geleken, gewoon wat rondwandelen en mensen wegjagen als je ze tegenkwam. Blijkbaar viel dat tegen in de praktijk. Ze moest toegeven dat ze er niet over nagedacht had dat ze zelfs door de regen dat moesten doen. De kou deerde haar niet maar een regenbui was een ander verhaal. "Dat is nogal teleurstellend. Gelukkig hoef je het niet meer te doen als je je volle rang krijgt" Ragya kende genoeg TR leden om een beetje te weten hoe het werkte. Zo had iemand eens laten vallen dat hij een bepaalde richting op ging en dan niet meer rond moest lopen. Ze nam dus maar aan dat het zo werkte. Toen de ander zijn hand op stak deed ze hetzelfde met haar wenkbrauw. Wat ging hij doen? Bij de woorden van Lucian gleed ook haar hele rust weg en kwam haar vurige karakter weer naar boven. Ze duwde zichzelf van de muur af en keek fel in de gouden ogen van de ander. "Niks persoonlijks maar je staat niet zo zeer boven aan mijn lijstje om mijn pokéballen aan te geven" Sleipnir was al een keer gestolen geweest en Aldrei ook, daar kwam het tweede gedeelte op. "En Aldrei gaat niet in de bal, nooit. Ze zal niks doen, of ik moet het zeggen" Over de Ninetales gesproken, deze was terug gekomen toen ze merkte dat diens trainer weer in actie was gekomen, en stelde zich naast haar op. Aldrei was nogal een gevoelig punt.

Haar rode blik stond onverbiddelijk in die van de ander. Je kon het haar niet kwalijk nemen dat ze haar pokémon niet af ging geven aan iemand van een criminele organisatie. Was toch een beetje logisch denken. Nu pas viel het haar ook op dat ze mon amour werd genoemd. Echt tijd erop in de gaan had ze niet. "Ik heb ze liever bij me, zodat ik jou collega's eens wat kan laten zien als jij ze roept" hierna liep ze overmoedig weg van Lucian, de straat door. Het duurde echter niet lang voor ze erachter kwam dat er geen weg naar boven was en er een stel leden dichterbij kwam. Gefrustreerd dat ze hier vast zat liep ze weer terug en keek naar Lucian. "Goed, ik geef je mijn riem, maar als je ook maar iets probeert zet ik je in de fik" Ze zei het op een matter of fact toontje. Ze zei ook niks over Aldrei, die gewoon bij haar zou blijven wat meneer ook ging proberen.

Ze had haar lesje wel geleerd met sociaal doen. Maar goed, ze had anders nu een ruzie gehad met dronken mensen, al wist ze niet zeker wat er nu beter was. Dronken mensen waren vaak makkelijker te ontlopen. Maar goed, ze had her zichzelf opgelegd. De roodharige stond weer bij Lucian en keek naar de Grunts die langs kwamen. Voor zover hun weten kon ze net zo goed een collega zijn, en zo deed ze zich ook voor. Ze stond recht en comfortabel alsof ze net de patrouille gejoined was. Natuurlijk maakte het de vreemde niet uit, maar het ging om her principe. Cassanova had er twee van zijn mons bij gehaald en ze bekeken elkaar even. Aldrei keek ze wat dreigend aan, al richtte ze hierna haar aandacht op Ragya. Deze keek vragend naar de Ninetales, alsof ze een mening vroeg over de situatie. Woordloos kwamen ze het er overheen dat ze geen keuze hadden en ze altijd de ander nog konden terugnemen als het nodig was. Zo deed de trainster dus ook haar riem los en legde hem in de opgestoken hand. "Zolang jij niks doet, doet Aldrei ook niks." Met zichtbare ontevredenheid liet ze de riem los en keek achterom naar de vreemde. Meer dan een ongeïnteresseerde blik kregen ze niet van haar, waarna ze zich weer resoluut omdraaide.