{ Upper hand

Het was vreemd hoe snel je jezelf naakt kon voelen zonder je pokémon. Gelukkig voor haar had ze altijd Aldrei nog, wat zeker een fatsoenlijk backup plan was. Daarbij reageerde Sleipnir, die nu aan Lucian’s riem hing, op haar stem. De hengst kon zelf uit zijn bal komen als hij dit wou. Al was het nu wel moeilijker omdat hij in een dark bal zat. Dat moest de brunet nu ook gezien hebben. Hoe dan ook waren de grunts voorbij gekomen en ze vroeg zich af of ze nu weer terug naar het pand kon, al viel die optie nu af aangezien ze Lucian bij moest blijven. Ze ging dus maar naast hem lopen en mompelde wat in haar eigen taal. En hoewel de ander het niet zou kunnen verstaan was het wel duidelijk dat ze niet tevreden was met de situatie. “Hoe wil je me trouwens voorbij je collega’s krijgen, ik neem aan dat mensen bijhouden tot het eind van de patrouille niet bij je taakinhoud hoort”

Het leek er niet op dat er nog wat actie kwam in de avond, was best leuk geweest eigenlijk. Andere burgertjes wegjagen terwijl ze er zelf ook niet hoorde te zijn. De rest van de situatie vond ze eigenlijk alles behalve leuk. Want ze was zoals altijd heel erg erop gedreven sterk te zijn en haar trots eiste redelijk iets van haar. Hierdoor vond ze dit ook verschrikkelijk, een ander die de leiding had en dat ze nog moest luisteren ook. De andere zei dat ze zich niet druk moest maken samen met die bijnaam die ze gekregen had. "Je maakt me nog nieuwsgierig Dyrmaetur minn" Aldrei keek hierbij op en snauwde iets richting haar trainer. Ragya keek als de onschuld zelve terug. Ze deed toch niks?

Ragya en Aldrei werkte anders dan de meeste trainers en pokémon, ze overlegde en waren het vaak niet met elkaar eens. Aldrei wou haar trainster veilig hebben en weg van alle Seedots. Jammer genoeg dacht de roodharige hier vaak anders over. Zo hadden ze weer een klein argument waar geen woorden ten pas kwamen, enkel wat blikken en gegrom van de Ninetales haar kant. Blijkbaar hoefde ze nog maar een half uurtje en dan konden ze gaan. Naja, dan kon Lucian gaan. Zij moest hem maar volgen tot ze weer op eigen voeten kon gaan. Opzich had hij een goede manier van mensen bijhouden, kon ze misschien ook eens gaan gebruiken. Toen de ander weer verder ging gaf ze hem een death glare. “Een lege bal van Aldrei, maar daar heb je weinig aan. Verder een Rapidash, Houndoom, Shinx en Honchkrow” Somde ze vrij simpel op, in de juiste volgorde van de ballen aan de riem. Verdere informatie gaf ze niet over de pokémon. Het was al erg genoeg dat hij ze nu bij had.

Ze mocht hem echt niet op het moment. “Zeker, en wat heb jij allemaal van je eigen?” Vroeg ze maar terug, omdat ze ook de leiding in het gesprek wou hebben en het beter vond om ook wat over de ander te weten komen. Wie weet kwam ze nog wat interessants te weten. Bij de volgende vraag haalde ze haar schouders op. “Ik ga nu voor mijn 6e badge” Sprak ze simpelweg. Ze had genoeg levels, eigenlijk moest ze het wel eens gaan proberen. Alles was level 60 en Aldrei 80, wat wel genoeg moest zijn right? Ze ging er vanuit dat het wel moest lukken. Daarna kon ze meteen door voor de volgende gym, dan hoefde ze alleen nog wat te trainen voor de laatste en had ze het binnen.

De ander had dus al een redelijk team bij elkaar geraapt. Vooral de Quilava wekte haar interesse. "Jij hebt ook niet stilgezeten" sprak ze geamuseerd. Hierna kwam de vervangingen al aan voor Lucian. Wat betekende dat hij vrijuit ging. Op puur onschuldige toon opperde ze dus ook; "Dus dit betekend dat ik mijn riem terug krijg en dat ik een mooi kraakpanden kan gaan zoeken?" Zou mooi zijn. Maar ze gokte dat ze er niet zo makkelijk van af zou komen. Ze stak haar handen in haar zakken en keek naar de Grunt die aan kwam slenteren. Naast haar begon Aldrei meteen weer te grommen en duwde haar oren naar achteren.

Het was een poging waard geweest. Jammer genoeg leek Lucian er anders over te denken. Ze haalde haar schouders op. "Ik ben in ieder geval niet meer je verantwoordelijkheid," Maar het leek erop dat ze dit argument niet ging winnen. Dus zuchtte ze enkel en liep verder. Toen de andere grint langskwam knikte ze ook netjes terug, alsof dit iedere avond gebeurde en ze er ook bij hoorde. Hoe dan ook leek het de ander niet te interesseren. "Je zegt het alsof ik een keuze heb, ik ga niet weg zonder ik alles terug heb." Daar moest je maar een bedankje uit halen.

Ze gingen de hoek om en Lucian kondigde aan dat ze er waren. Ragya bekeek het hotel even nieuwsgierig, maar kwam er snel achter dat ze hier nog nooit binnen was geweest. Nu was hotels bezoeken ook niet een van haar dagelijkse bezigheden. In ieder geval leek het humeur van de ander opgeklaard te zijn. Was er nog iemand die tevreden was. De roodharige had zelf weinig last van de kou, maar ondertussen begon ze wel moe te worden. En slapen klonk niet eens meer zo slecht. Ze volgde de ander naar binnen, Aldrei naast haar. Eenmaal binnen keek ze weer rond en richtte zich daarna weer op de ander. Ze knikte enkel op zijn woorden en ging naast hem staan, verwachtend dat hij het woord ging doen. Ondertussen was de Ninetales af aan het dwalen in een van de gangen, geen idee waar die heen ging maar die kwam wel weer terug.