{ Upper hand

De roodharige wachtte op antwoord van de man achter de balie maar het werd al snel duidelijk dat alles vol zat. Teleurgesteld zuchtte ze en keek om zich heen. Nou, dat werd maar een mooi bankje pakken in de lobbie of ze kon gewoon naa- Lucian? De donkerharige jongen liep richting de liften en liet haar even verward achter. Toen hij om keek haalde ze haar schouders maar weer op, mompelde wat tegen zichzelf en volgde hem. Ja, ga bij een vrijwel vreemde in de kamer slapen. Zo beginnen van die detective series totaal niet. Moord in een hotel enzo. Maar hoewel ze hier hele goede redenen had het niet te doen, had ze weinig keus. Daarbij kon ze zichzelf heus wel redden. En Lucian was ook niet de ergste, al ook de beste na zijn streek van vandaag. Eenmaal bij de lift wachtend keek ze om zich heen en floot even. "Aldrei?" Klonk er vanuit Ragya op, maar de vos keerde niet terug. Ze stapte de lift in toen deze open ging en wachtte op de ander de juiste knop in te drukken. "Dan neemt ze maar de trap" Mompelde ze hierna.

De roodharige wist dat Aldrei gewoon de omgeving aan het onderzoeken was op mogelijke opties, voor als ze eens snel weg moesten gaan of juist naar binnen moesten komen. Daarbij leek de vos het sociaal doen wel beu te zijn, en had deze verwacht dat diens trainer nog wel even in de lobbie rond bleef hangen. Of in ieder geval in de rij staan. Ze maakte zich dus niet zo zeer zorgen om het dier zelf, maar eerder de reactie als deze erachter kwam dat ze zonder diens toezicht enkele minuten in dezelfde ruimte was geweest als een flirt van het mannelijk geslacht. Zeer realistische zorgen, waarschijnlijk overdreven reactie. Ragya dacht hier even over na terwijl ze in gedachte verzonken de ander volgde. Dit ging allemaal heel goed tot deze ineens stil ging staan, waardoor ze recht tegen hem liep. “Urg-“ Was haar diepgaande reactie hierop, aangezien ze dankzij het grote verschil met haar hoofd tegen diens rug aan was gekomen. Maar ze waren er dus blijkbaar. Ze bekeek het nummertje nog even en stapte toen naar binnen. Meteen hierna werd ze verblind door het licht, iets wat haar pigmentloze ogen niet waardeerde, waarna ze verder liep tot aan de bank die haar meteen was opgevallen. Hierop dumpte ze haar tas en claimde hiermee meteen haar territorium in, waarna ze er casual in ging zitten en de ruimte nu bekeek. Niet al te groot maar het alles wat je nodig had. “Woon je hier of enkel verblijfplaats?” Besloot ze te vragen, terwijl ze de ander rustig aankeek.

Een bank was een luxe. Natuurlijk sliep ze vaak genoeg in centrums of andere openbare slaap plekken. Maar niks was beters dan iets helemaal voor jezelf hebben. Ragya had opzich ook niet veel ruimte nodig. Ze was zelf maar klein en haar Ninetales ook, al haar verdere bezittingen droeg ze op haar lichaam of in de zwarte rugzak. Deze legde ze nu ook op de grond en deed haar jas uit. Ondanks dat het winter was liep ze gewoon met een shirtje rond, met verder alleen de stof rond haar bovenarm. Deze trok ze wat meer aan en volgde hierna Lucian met haar blik. Deze legde haar riem op het nachtkastje en het ontspande haar wat dat ze die nu kon zien. De jongen liet zelf twee pokémon los, en Ragya grijnsde er even naar. "Mooi plekje hoor, je kan niet klagen" Reageerde ze toch netjes op zijn reactie. Zelf wachtte ze nu op Aldrei en de kans haar dingen terug te pakken voor ze zelf ging slapen. Daarbij was Lucian de baas over het licht.

De roodharige had een klein zwak voor die kleine pluisjes die nu in de stoel lagen. Het was logisch dat ze van Vulpix's hielt, het deed haar denken aan Aldrei toen deze nog jong was. Want hoe onwaarschijnlijk het ook leek, die was eerst ook zo'n onschuldig klein ding geweest. Nou ja, onschuldig. Ze was altijd wel humeurig geweest met een lichtte haat naar de wereld, maar ze was toen minder agressief. Lucian ging ondertussen verder met strippen, maar de roodharige keek er weinig van op. Ze had voornamelijk mannelijke vrienden en in een wereld waar alles een sixpack had, tja, ze kreeg wel vaker mooi uitzicht. Helemaal niet erg, ze klaagde niet. Maar het zorgde er wel voor dat ze minder starend was. Daarbij was ze met zulke meestal wel makkelijk. Toch kon ze het niet laten schuin te grijnzen bij zijn volgende vraag, deze ging mooi samen met de onheilspellende blik die al vertelde dat er iets ging komen. "Ik denk dat het net een paar graden warmen is geworden, maar kan aan mij liggen" Sorry Freya, she can't help it. Het was nu niet zo heel warm, maar zodra haar pokémon terug kwam had ze al een verwarming, dus was de deken onnodig. "Maar nee hoor, hoeft niet" Wees ze dus ook af. Daarbij had ze het toch al sneller warm dan de meeste.

Ze kreeg gewoon zo veel kansen om sarcastisch te zijn, geweldig gewoon. Lucian leek het echter niet erg te vinden, wat het natuurlijk wat minder lonend maakte. Toch kreeg ze nog een mooie reactie terug. Hierna boog ze zich naar voren en deed haar schoenen uit, aangezien ze niet verwachtte dat ze in die laatste uurtjes slaap nog snel weg moest komen. Ze was nog maar net klaar en ze hoorde iets aan de deur. De baas van de kamer was naar de badkamer gegaan, dus ze gaf zichzelf het recht de deur open te doen. Daarbij kon ze wel gokken wie het was. Ze deed de deur open en ja hoor, daar stond de Ninetales voor de opening. Deze grauwde humeurig, oren in haar nek, en glipte langs haar de ruimte binnen. Met enige goedkeuring kon ze zeggen dat er niks al te ergs aan de hand was, waarna de gouden vos op het bed sprong. Het bleef Aldrei, dus ze bracht er maar niks tegen in, dat was Lucian's probleem. Zelf ging ze gewoon terug in de bank zitten en keek even naar de Ninetales in het bed van de ander. Ze lag er midden in, leek wat te klagen dat het naar Lucian stonk maar had al een kussen apart gepakt en de dekens over haar lijf heen gekregen. Als het zo zou gaan ging Rag er wel bij liggen, mocht Cassanova de bank hebben.

Ragya hielt zich hier dus helemaal buiten en zat onderuitgezakt op de bank. Ze wist dat de vos dit vooral deed om de ander te pesten en dwars te zitten, want zo was het dier nu eenmaal. Kon je niks tegen doen, maar de Ninetales had nog liever dat ze eruit gegooid werden dan dat ze hier moesten blijven. Ze deed niet aan een goede gast zijn, zichtbaar. Terwijl de roodharige die twee maar gewoon liet doen dacht Aldrei er heel anders over. Deze keek koeltjes naar Lucian en schudde haar kop. No way dat ze op een kleedje ging slapen. Als het zo zacht en comfortabel was ga er zelf liggen. Haar kreeg je niet zo ver. Dus liet ze een staart onder de dekens vandaan komen en wees richting de bank. Hij mocht op de bank, dan kon Ragya ook in bed en was alles goed. Uitdagend keek ze vos naar de andere trainer.

Aldrei maakte een verontwaardigd geluid toen Lucian gewoon nog ging liggen ook. Oren naar achteren keek ze naar de rug van de ander. Ze hapte even richting diens hoofd en sprong toen het bed uit, waarna ze richting de bank liep. Hier sprong ze weer op, half op diens trainer. Ragya was ondertussen ook gaan liggen en op een manier die duidelijk maakte dat ze vaker zo leefde draaide ze om, Aldrei rolde zich op tegen haar rug aan en duwde even haar snuit tegen diens trainster aan. De roodharige woelde even door de vacht en ging weer comfortabel liggen. Ze sliepen meestal zo, wat ook logisch was, ze waren immers al samen opgegroeid, en als kinderen deed je dit sneller. Aangezien het al donker was kwamen haar ogen meteen tot rust en het leek erop dat ze zo in slaap zou vallen mocht er verder niks gebeurde.

De roodharige leek nog net iets te realiseren voor ze in slaap viel. Zachtjes duwde ze tegen Aldrei aan en knikte richting het nachtkastje. De vos sprong lichtvoetig van de bank af en liep zonder een geluid te maken naar het kastje toe, waarna ze zachtjes de riem eraf haalde. Hierna bracht ze die even stil weer terug naar haar trainster, die hem naast haar weglegde terwijl ook haar pokémon weer goed ging liggen. Het ging gewoon om het gevoel, het was beter. Hierna viel ze ook meteen in slaap. Ragya wisselde erg van vast of licht slapen, lag eraan waar ze sliep. In gevaarlijke plekken zoals buiten sliep ze heel erg licht, maar haar lichaam had besloten dat de hotelkamer veilig genoeg was in een keer knock te gaan. Dit ging allemaal heel goed tot ze eenmaal begon te bewegen in haar slaap, ze hadden ondertussen al een paar uur gehad en het omdraaien ging minder soepel dan gehoopt. In haar actie gooide ze eerst Aldrei van de bank af en landde er recht bovenop, waardoor ze beiden op de grond belandde. De Ninetales gromde gewoon een keer en wurmde zich toen onder haar vandaan, waarna ze terug op de bank ging slapen. De roodharige zat nog even slaapdronken op de grond en keek even naar de bank. Hmff.