I'VE GOT A DARK ALLEY AND A BAD IDEA THAT SAYS YOU SHOULD SHUT YOUR MOUTH
Er waren twee toeristische attracties die in de buurt van Dendemille Town lagen. Eén van de twee werd vaak bezocht door vastberaden trainers die van de ene kant naar de andere wilden reizen; de andere juist door mensen die stalen zenuwen hadden en die kwamen testen. Alex had veel gehoord over het Lost Hotel, maar dat was absoluut niet zijn doel voor de dag. Hij wilde het spookhotel juist het liefste vermijden, want hoewel hij veel voor zijn volgers over had, was een hartaanval toch liever iets waar hij niet onder wilde lijden. Nee, zijn doel was voorlopig de Frost Cavern. Waarom hij de vrieskou wilde trotseren om een onbekende grot te verkennen – waar vast niet veel in te vinden zou zijn, lets be honest – ging hem eigenlijk te boven. Alex dacht dat het zijn volgers meer een gevoel van reizen zou geven als hij daadwerkelijk een grot zou bezoeken en bovendien kon het zo zijn dat hij hele leuke ijspokémon tegen zou komen of hele mooie foto’s kon maken van met ijs bedekte muren.
Hoe dan ook stond hij nu voor de ingang van de Frost Cavern. Alex pakte de banden van zijn rugzakje wat steviger vast en liet zijn blik op zijn trouwe Growlithe vallen, welke als een trotse pup naast hem op de grond zat en zonder enige moeite zijn blik beantwoordde. Hij was niet erg ervaren in het bevechten van pokémon, maar hij had toch liever Sagittarius aan zijn zijde. De hondpokémon scheen tot nu toe de sterkste te zijn van al zijn pokémon en daarbovenop kwam het feit dat het wezen erg veel van trainen en vechten hield. Alles op een vriendschappelijke wijze, natuurlijk. Het was immers niet Alex die de rest trainde, maar het was Sagittarius die altijd een groepje bij elkaar sprokkelde en aan het trainen sloeg. Op momenten als dit was de jongeman hem daar erg dankbaar voor.
“Ben je klaar om het onbekende in te gaan, Sagi?” vroeg Alex aan de Growlithe. Deze kefte enthousiast, ging rechtstaan en kwispelde vrolijk. Het was geen wonder dat hij een instemmende reactie van de pokémon kreeg. Sagittarius leek het immers met veel dingen eens te zijn en hij was erg avontuurlijk aangelegd. Daar had hij zijn naam ook aan te danken. “Ik niet, maar anders staan we hier waarschijnlijk tot morgenvroeg nog.” De jongeman keek onzeker naar de ingang van de grot en zette toen een paar stappen naar voren. Het ging vast wel goed komen, bedacht hij zich. Hij had zich namelijk wel voorbereid. Zijn rugzak zat vol met spullen die hij nodig zou kunnen hebben. Touw, Potions, eten, drinken... Zowel Sagittarius en hij zouden het makkelijk dagenlang in de grot kunnen overleven met het eten en drinken dat hij bij zich had. Er was echter nog iets dat Alex in zijn rugzak had gestopt, maar dat wilde hij echt alleen in noodgevallen gebruiken.
Een paar dagen geleden had hij een pakketje van een postbezorger gekregen. Het verraste hem wel, want hij had niks besteld, maar hij had het gehoorzaam ondertekent en het pakketje vervolgens mee naar binnen genomen. Toen hij het uit nieuwsgierigheid had geopend, kwam hij erachter dat het om een vroeg verjaardagscadeautje van Lori ging. Hij had een vuursteen van hen gekregen, maar hij wist toen absoluut niet wat hij ermee aanmoest. Alex had namelijk twee pokémon die daarmee konden evolueren, maar geen van beide vond hij eigenlijk klaar voor evolutie en daarom had hij de steen snel weggestopt. Sagittarius noch Aries mochten ervan weten, want hij moest eerst de keuze weten te maken. En dan was er nog het dilemma dat ze allebei nog erg speels waren. Dat wilde hij niet van hen afpakken. Alex waardeerde het cadeau enorm – daar niet van – maar zijn team en voornamelijk hijzelf hadden meer tijd nodig om het daadwerkelijk in gebruik te kunnen nemen.
Waarom hij het nu bij zich had? Alex was een rampendenker. Misschien dat de vuursteen nog wel van pas ging komen in de grot, al was het maar als extra verlichting in het donker. Zijn Holocaster had immers maar zoveel batterij en hoewel Sagittarius altijd een vuuraanval in kon zetten, betwijfelde hij of hij in de grot iets kon vinden dat als fakkel kon dienen. Had hij zelf eentje moeten maken voor hij hierheen ging? Daar was het nu een beetje te laat voor. Twijfelend zette Alex de eerste stappen naar binnen en keek hij nieuwsgierig rond. Het was stil in de grot, afgezien van het geluid van vallende druppels die van stenen afdrupten. Zelfs voetstappen kon hij niet horen, dus vond de jongeman het veilig genoeg om door te zetten. Alex was niet meer zo twijfelachtig nu. Zelfs niet toen het donker hem het zicht ontnam en hij zijn Holocaster als zaklamp moest gebruiken. Of het kwam omdat Sagittarius ten alle tijden vlak naast hem bleef lopen, ondanks dat veel dingen zijn aandacht wist te trekken, wist Alex niet zeker. Waarschijnlijk dat het wel een grote rol speelde.
“Ik had iemand kunnen uitnodigen om mee te gaan,” sprak hij tegen zijn Growlithe om de stilte tegen te gaan. Het was tot nu toe maar erg saai in de grot. “Iemand die terug kan praten. No offense naar jou, Sagi.” Alex keek zijn pokémon aan, maar die leek alles behalve beledigd door de opmerking. Hij zag zelfs iets dat leek op begrip in diens ogen. “Niet dat ik veel mensen ken die daadwerkelijk een grot met me in zouden gaan, ha,” lachte Alex wat geforceerd. “Misschien dat Tiffany wel zo gek is, maar ik zie Mabel niet zo snel achter me aan gaan. Stel je voor dat we een hele boze pokémon op onze dak krijgen.” Dat was geen slim onderwerp. De jongeman werd opeens een flink stuk nerveuzer. Grotpokémon waren erg op hun territorium gesteld, dus wie weet maakte hij er inderdaad eentje boos door diens territorium te betreden. Alex zou het zelf ook niet waarderen als een dief bij hem thuis inbrak. Niet dat hij iets wilde stelen hier. Hij wilde alleen maar wat nieuwe stof hebben voor zijn blog. Men zei dat de ijspegels en ijzige wanden hier wel mooi fotomateriaal was.
Ongemakkelijk trad Alex de grot steeds verder binnen. Hem was verteld dat de paden die hij moest volgen breder waren dan de overige paden en tot nu toe moest hij toegeven dat het hem prima op weg hielp. Desondanks voelde hij zich niet geruster op het feit dat hij elk moment een woeste pokémon op zijn pad kon hebben. Eigenlijk kon hij zich beter omdraaien en de weg terug naar buiten proberen te vinden, want op deze manier was het niet leuk voor hemzelf. Alex stond op het punt om dit te doen toen Sagittarius opeens kefte en naar voren rende. Dat maakte zijn situatie al helemaal niet beter. “Sagi, waar ga je heen?” riep hij in paniek achter zijn Growlithe aan, welke niet echt stopte met rennen maar wel naar zijn trainer blafte. Twijfelend beet Alex op zijn onderlip – waarna hij toch maar achter zijn pokémon aanrende, al was het maar om die in veiligheid te zien. Toen hij Sagittarius een hoek om zag gaan, deed hij dat niet veel later ook. En wat had hij spijt dat hij net de grot had willen verlaten toen hij het uitzicht zag.
Het was een flinke ruimte in de grot. Als Alex een gokje moest wagen, dan zou hij zeggen dat het hier om een voetbalveld ging. Licht van buiten droop de grot binnen door kleine gaatjes van de plafondwanden, wat de met ijs bedekte wanden aan de zijkant en op de grond een ontzettend mooie uitstraling gaf. De jongeman keek enkele tellen in trans naar de glinsteringen die van het ijs afkomstig waren, waarna hij de camera op zijn Holocaster opende en onder de indruk een paar foto’s maakte. “Wow... Goed gedaan jochie!” complimenteerde Alex zijn Growlithe, terwijl hij voorzichtig door de ruimte liep en inzoomde op een groot stel ijspegels aan het plafond. “Ik kan niet geloven dat ik dit bijna gemist had.” De blonde jongen maakte nog een stel foto’s en keek toen naar zijn pokémon, welke het plezier van schaatsen had ontdekt en recht probeerde te blijven staan op het gladde ijs. Het zicht was aandoenlijk en Alex kon het niet helpen om erom te lachen. “Lukt het, Sagittarius?” vroeg hij geamuseerd aan de pokémon. Deze trok eerst een moeilijk hoofd richting het ijs, keek op en grijnsde vrolijk naar zijn trainer. Ook begon hij te kwispelen. Dat was voor Alex genoeg om te weten dat Sagi het wel naar zijn zin had hier.
Totdat de staart omlaag ging, het kwispelen stopte en Sagittarius zijn hoofd grommend liet zakken.
Alex dacht eerst dat het om hem ging. In eerste instantie werd hij bang van zijn eigen pokémon – bang dat de Growlithe hem aan zou vallen in verwarring. Pas toen hij een lage grom achter hem hoorde en hij zich met een ruk had omgedraaid, zag hij dat hijzelf helemaal niet het probleem was. Er verscheen namelijk een pokémon die met gemak boven hem uittorende, maar waarvan Alex hem eerder nog niet eens had opgemerkt omdat diens lichaam volledig uit ijs bestond. Waarschijnlijk had hij net liggen slapen, want het enorme blok ijs kwam overeind en opende vermoeid zijn ogen, welke uiteindelijk op Alex en Sagittarius bleven rusten. De jongeman bleef aan de grond genageld staan, hopend dat – als hij geen bewegingen maakte – hij ook niet gezien werd. Sagittarius had echter een ander plan en bleef naar het wezen grommen alsof het net zijn hele stamboom had beledigd. “Sagi, wees stil,” siste zijn trainer naar hem. Dat had geen effect. De Growlithe luisterde niet naar hem. Daardoor wist hij de aandacht van de Avalugg te trekken en die leek niet blij te zijn met hun aanwezigheid. Alex vloekte ondertussen zachtjes. Hij had het kunnen weten – de hele weg had hij zich hier al zorgen om gemaakt en nu bleek zijn tijdelijke nachtmerrie nog waarheid te worden ook. De Avalugg was kwaad. Dat was aan zijn houding te zien. Waarschijnlijk was hij kwaad omdat ze zijn territorium hadden betreden tijdens zijn kort dutje.
Een lage, luide grom was de enige waarschuwing die ze kregen voordat het wezen op hen kwam afgestormd. Alex draaide zich met een ruk om en rende richting zijn Growlithe, vergetend dat deze zich op ijs bevond en zijn ondergrond daarom niet meer zo stevig was. Hij gleed uit en miste zijn pokémon met een meter. Terwijl de jongeman over de ijzige ondergrond schoof en tot stilstand kwam aan de andere kant van de ruimte, sprong zijn Growlithe op de grote ijspokémon af en vuurde een Flamethrower zijn kant op. De aanval raakte, maar het schrok het wezen niet af. Het maakte hem zelfs alleen maar bozer. “Sagittarius, kom hier! We moeten weg!” gilde Alex naar de vuurhond, maar die luisterde niet. Waarschijnlijk wilde hij zijn trainer alleen maar beschermen, maar die wilde juist samen vluchten en niet zijn trouwe partner achterlaten. “Sagittarius!” De jongeman probeerde overeind te komen, verloor bijna zijn evenwicht opnieuw en schoof wat naar voren toen hij toch recht bleef staan. In paniek keek hij op en zag hij dat zijn Growlithe aan de kant werd gebeukt door het gigantische monster. Met een hoge piep kwam Sagi tot stilstand tegen één van de rotswanden.
Alex liet er geen gras over groeien en stormde meteen naar zijn pokémon. Hierbij viel hij bijna een paar keer, maar hij wist zich desondanks staande te houden en de Avalugg te vermijden. Sagittarius kwam langzaam overeind en wilde opnieuw in de aanval schieten, totdat zijn trainer hem van de grond plukte en een willekeurige gang in rende om de Avalugg van zich af te schudden. Dit pad was smaller dan hij zich herinnerde, dus was het niet dezelfde waar hij vandaan was gekomen. Alex schoot meteen alleen maar meer in paniek. Dit was niet het advies dat hij had gekregen. Dit was compleet het tegenovergestelde. Met een hoge snelheid sprintte hij met zijn Growlithe in zijn armen door de gangen heen. Klungelig haalde hij zijn Holocaster weer tevoorschijn voor wat licht, zelfs al was hij bang dat hij zijn positie daarmee prijsgaf, maar buiten dat concentreerde hij zich volledig op de weg en het rennen. Waar hij heenging wist hij niet – alles was goed zolang het niet in de buurt van de Avalugg was.
Helaas werd hem dat niet bespaard. Blijkbaar sloeg hij een verkeerde weg in, want zodra hij die vervolgde, verscheen de ijspokémon met flink wat gedreun achter hem. Het beest keek nog altijd verwoed uit zijn ogen en op dit tempo zou hij alleen maar worden ingehaald. Misschien had Alex juist de extra smalle weggetjes moeten nemen; daar had de Avalugg immers niet op gepast. Daar was het nu echter te laat voor en hij kon dit keer maar één kant op. Verderop zag hij dat het pad weer breder werd en hoewel dat slecht voor hem uitpakte in deze situatie, kon hij alleen maar hopen dat hij meerdere wegen kon kiezen. Voornamelijk eentje waar dat woeste beest hem niet op kon volgen. Alex spande elke spier in zijn benen aan en dwong zichzelf nog wat harder te rennen, ondanks dat alle lucht al zo’n beetje uit zijn longen was geperst. Het bleek echter voor niets te zijn, want het enige dat hij bereikte was een grote ruimte – met helaas twee verdiepingen.
De blonde jongen wist nog net op tijd te remmen voor hij van de richel af was gevallen omdat hij te snel ging. Angstig keek hij omlaag om te constateren dat hij niet zou zijn gestorven door de val, maar desondanks was het erg hoog en twijfelde hij of hij er heelhuids vanaf zou komen als hij sprong. Een keuze had hij echter niet, want de Avalugg kwam gevaarlijk dichterbij en als hij niet zou sterven door te springen, dan stierf hij wel door de enorme ijswals die op hem afkwam. Het was dus nu of nooit. Alex sloot zijn ogen, klemde zijn kaken op elkaar en hield Sagittarius dicht tegen hem aan. Vervolgens hupte hij van het randje van de richel naar beneden en maakte zich klaar voor het opvangen van zijn lichaam, maar dat ging ondanks zijn voorbereiding alsnog mis. Alex zakte door zijn enkel en siste van de pijn toen hij neerkwam, waarbij hij Sagi spontaan losliet en de Growlithe voor hem op de grond landde. De pokémon keek hem bezorgd aan, maar ze wisten allebei dat ze hier geen tijd voor hadden. Aan de overkant van de ruimte zat een kleine doorgang waar de Avalugg te groot voor was. Als ze die zouden bereiken, dan waren ze veilig. “Ren vooruit,” droeg de jongeman zijn pokémon op, terwijl hij langzaam al vooruit begon te huppen. Het deed pijn, maar hij moest volhouden. Sagittarius weigerde echter opnieuw om te luisteren en koos ervoor om dicht bij zijn trainer te blijven. Het deed Alex goed om te weten dat zijn pokémon er voor hem was, maar het frustreerde hem dat de Growlithe niet gehoorzaamde.
Ze waren nog niet eens halverwege toen de grond zo hevig begon te trillen dat ze allebei hun evenwicht verloren – om nog maar te zwijgen over de doffe klap die hoorbaar was. De Avalugg was ook omlaag gesprongen. Kennelijk was deze echt vastberaden om ze onder zijn poten te verpletteren. Alex krabbelde vlug overeind en zette koers naar hun veiligheid, maar Sagittarius was van plan om dit keer niet in zijn buurt te blijven. Ook hij was vastberaden in zijn nieuwe taak en dat was de ijspokémon afleiden zodat Alex in veiligheid naar zijn schuilplaats kon hinkelen. Met een ruk draaide de jongen zich om. “Sagittarius, kom hier!” riep hij opnieuw naar zijn Growlithe. Natuurlijk luisterde die niet, want in plaats van op hem af te komen, sprintte hij naar de Avalugg om een Fire Fang uit te kunnen voeren. Helaas was dat beest slimmer dan Sagi inschatte en sloeg hij de arme pokémon met gemak van zich weg.
Nu zijn nieuwe doelwit de kleine Growlithe was, besteedde hij geen enkele aandacht meer aan Alex. Dat zou de jongeman moeten opluchten, maar toen het gestalte van de Avalugg zich richting zijn gewonde pokémon begaf, kon hij niet anders dan willen helpen. Alex zou alleen niet weten hoe en keek in paniek rond om iets te kunnen vinden dat kon helpen – totdat hij zich bedacht dat hij de inhoud van zijn tas wel kon gooien om de aandacht weer op zichzelf te krijgen. Dat was dan ook wat hij deed. Vliegensvlug haalde hij zijn rugzak van zijn rug, ritste hem open en probeerde met krachtige worpen zijn ingepakte eten naar de ijspokémon te gooien. Dat ging niet zo soepel als hij had gehoopt, maar blijkbaar werkte het wel, want het beest draaide zich loom naar Alex en wierp deze een felle blik toe. De jongeman slikte. Hij had niet over het vervolg van zijn plan nagedacht... Bovendien had hij bijna niks meer om te gooien, maar hij gokte dat het sowieso weinig schade zou aanrichten. Als laatste troef gooide hij zijn tas maar met overgebleven inhoud, die helaas niet eens de Avalugg bereikte, omdat hij het gewicht verkeerd had ingeschat. Vloekend draaide hij zich om en zette het op een lopen – voor zover hij dat op het moment kon met zijn voet.
Tot zijn geluk stonden her en der flink wat stalagmieten en rotsen waar hij zich achter kon verschuilen of kon misbruiken. Helaas deed zijn voet wel ontzettende pijn en liep hij wat langzamer dan hij zou willen, dus werd hij gedwongen om die rotstechniek te gebruiken. Zigzaggen was geen optie hier; dat beest was groter dan hij was en zou hem alsnog met gemak kunnen verpletteren. Daarnaast zou zijn voet dat waarschijnlijk niet erg waarderen. Alex klemde zijn kaken op elkaar en hoewel hij zou willen trillen als een rietje – want dit was echt een beangstigende situatie – kreeg hij het toch voor elkaar om zijn moed bijeen te rapen en zich naar het eerste rotsblok te begeven. Het koste hem nog meer moeite om zich daarheen te verplaatsen en toen hij zich eenmaal achter de rots kon verschuilen, zijn rug tegen het gesteente aangedrukt, nam hij een hele korte pauze om op adem te komen. Die had hij kennelijk ingehouden door de enorme inspanning die snelwandelen nu kostte. Alex vervloekte de huidige situatie en wenste vurig dat hij inderdaad iemand anders bij zich had gehad. Het liefste Tiffany – want zij was een Ranger en wist vast wel wat ze moest doen. Bovendien was ze getraind voor hachelijke situaties en haar Charizard zat vast en zeker op een hoog niveau. Die had de Avalugg zo uitgeschakeld.
Lang kon hij niet op dezelfde plek blijven staan. De luide grom die weerklonk was de eerste indicatie daarvoor, maar hij kon ook net op tijd wegspringen voor het rotsblok scheurde, in stukken uitbarstte en alle kanten op vloog. Alex keek verbouwereerd en met een wit weggetrokken gezicht naar waar hij daarnet nog had gestaan. Damn. Dat had hem letterlijk kunnen verpulveren. Hij huiverde bij de gedachte alleen al. De blonde jongeman wierp vlug een blik op zijn Growlithe, welke nog steeds op de grond lag en nog geen aanstalten had gemaakt om op te staan. Alex vreesde voor het ergste, maar hij kon zich op het moment niet over het wezen bekommeren, want hij zat zelf in de problemen. Dat besefte hij zich weer toen de enorme ijspokémon wederom een lage grom liet horen en zijn kant op kwam gestapt. Hij draaide zich weer met een ruk om en zag dat hij al best ver was gerend – hij stond namelijk in de buurt van de rotswand die zojuist zijn doel was geweest, maar hij was sterk afgebogen en begaf zich nu in de uithoek van de ruimte. Dat was niet per se erg handig, want hier had hij geen bescherming en zou hij een andere kant op moeten rennen – iets wat misschien teveel tijd kon kosten.
Alex deed desondanks toch wat hem het beste leek en boog zijn pad wat af, zodat hij naar zijn vorige bestemming kon hinkelen. Misschien als hij dat kon bereiken... Maar dan zou hij Sagittarius achterlaten en dat zou hij zichzelf nooit vergeven. Alex keek twijfelend naar het gestalte van zijn Growlithe en dacht er een moment over na om de pokémon terug te laten keren, maar die twijfels kostten hem haast de kop, want hij was afgeleid en daardoor struikelde hij over zijn eigen voeten. Een pijnkreet verliet zijn mond – hoewel hij het gewend was om dit mee te maken en zichzelf op te vangen met zijn handen, deed zijn enkel ontzettend veel pijn. Hij voelde het zelfs kloppen, ook al besteedde hij er nu niet heel veel aandacht aan omdat hij letterlijk zijn leven aan hem voorbij zag flitsen. De Avalugg torende met gemak over hem heen en Alex draaide zich zo snel als hij kon op zijn rug, maar een uitweg kon hij niet meer vinden. Het was te laat; hij zat al vast tussen de voorpoten van het beest.
Angst kwam vanuit zijn tenen opzetten en overspoelden hem als een enorme golf dat bij een surfer die zijn evenwicht verloor zou doen. Het was dan ook uit pure paniek dat hij zijn mond open deed en zijn stem oversloeg. “... S... Sagittarius..!” Erg veel volume had het niet, dat besefte Alex zich ook zodra het zijn mond had verlaten. Zijn grijze ogen schoten voor misschien wel de laatste keer naar zijn Growlithe, welke tot zijn verbazing al was opgestaan en aan zijn rugzak zat te snuffelen. Dit was niet het moment om te eten! Waar zat de pokémon met zijn hoofd? Terwijl de Avalugg één of andere ijsaanval aan het opladen was – waarvan Alex hoopte er eigenlijk nooit achter te komen welke dat was – deed de jongen nog een poging om op zijn Growlithe te roepen. Dit keer zat er meer kracht in zijn stem, al was het maar dankzij de verontwaardiging die hij voelde toen hij Sagi erop betrapte in zijn rugzak te zien snuffelen. “Sagi–!” Zijn roep kon hij niet afmaken. Een fel, wit licht verscheen en omdat Alex die kant op had gekeken, verblinde het hem tijdelijk. Toen zijn zicht terugkeerde, zag hij dat de Avalugg aan de kant werd gebeukt door een grote bal aan vacht. Onbewust maakte hij al de klik dat het Sagittarius was en krabbelde hij niet veel later overeind om te maken dat hij wegkwam. Nu was hij immers bevrijd van tussen de poten van hun belager.
Ondanks het feit dat Sagittarius weer een gevecht met de ijspokémon aanging, rende Alex ervandaan en bleef er dit keer niet bijstaan. Zijn originele plan was om de grotopening van eerder te bereiken, maar die poging werd gestaakt toen een scherp gehuil zijn oren reikte. Het was geen huil van pijn of van verdriet, zoals hij had verwacht te horen van zijn Growlithe. Alex wist niet eens helemaal zeker of het überhaupt wel Sagittarius was, maar wie moest het anders zijn? Het klonk alleen een flink stuk zwaarder en de agressie en woede die erin schuilde, had hij nog nooit in die mate meegemaakt van de pokémon. Het waren die gedachtes die ervoor zorgden dat hij zich nieuwsgierig omdraaide om te zien wat er aan de hand was – waarna het zicht dat hem begroette ervoor zorgde dat hij abrupt bleef staan om te staren. Sagittarius was geen Growlithe meer. Hij was een Arcanine.
Toen klikte het. De rugzak, het gesnuffel – het felle licht en het gehuil. Sagi was helemaal niet op eten uitgeweest. Hij had de vuursteen opgemerkt en zelf de beslissing gemaakt voor zijn trainer.
Alex wist vervolgens niet wat er allemaal gebeurde, maar de Arcanine –
zijn Arcanine – zette de ene vuuraanval in na de ander, waarmee hij zijn tegenstander in een hoekje dreef en sterk op afstand hield. Sagittarius stopte toen de Avalugg in elkaar dook en gromde vervolgens woedend naar de pokémon. Alex kon zijn ogen niet geloven, maar de ijspokémon was zo geïntimideerd door het verschijnsel van de grote vuurhond en zijn withete vlammen, dat hij niet veel later met de staart tussen zijn benen verdween. Het gevaar was geweken. Ze hadden het overleefd. Misschien niet in één deel, maar ze hadden het overleefd. De jongeman had een gat in de lucht gesprongen als hij geen pijn had aan zijn enkel, zo blij was hij met de uitkomst van de situatie. In plaats daarvan zakte hij echter in elkaar op de grond, nog steeds een beetje ongelovig over het feit dat zijn Growlithe was geëvolueerd. Damn. Alweer. Lori had gewoon daadwerkelijk zijn leven gered met zijn verjaardagscadeau. Dat ging hij haar echter niet vertellen – tenzij daar ooit over gevraagd werd. Zijn beste maatje maakte zich al genoeg zorgen over hem, had hij het idee.
Alex was in gedachten verzonken. Sagittarius wist hem daar uit te halen door naar hem toe te lopen en zijn snuit zachtjes tegen zijn trainer aan te duwen. Het was vreemd voor de jongeman om omhoog te moeten kijken terwijl hij op zijn achterwerk zat. Normaal gesproken moest hij nu nog steeds omlaag kijken. De Arcanine keek hem bezorgd aan. Ondanks zijn evolutie had hij nog steeds van die grote puppy oogjes. Het deed Alex goed om die te zien en voor hij het wist verliet een grinnik zijn mond. “Hey jochie. Je hebt de vuursteen gevonden, huh?” vroeg hij geamuseerd aan zijn pokémon, hoewel hij waarschijnlijk nog lichtelijk uit zijn doen klonk. Dat was hij ook nog steeds. Sagittarius knikte – maar zijn blik vertelde Alex dat hij bang was voor een oordeel. De blonde jongen besloot hem zachtjes over zijn bol te aaien. “Zeg maar niks tegen je dochter. Straks wordt ze nog jaloers,” vertelde hij lichtjes grijnzend. Het bracht een vrolijke twinkeling in de Arcanine zijn ogen teweeg, welke vervolgens zijn kop onder Alex zijn arm duwde om hem omhoog te willen helpen. Toen zijn trainer overeind stond en een pijnlijk gezicht trok, zakte hij vlug door zijn poten en wierp een blik naar achteren, aangevend dat de jongeman best op zijn rug mocht zitten.
De blonde knul had er alleen maar van durven dromen dat hij ooit op de rug van Sagittarius zou kunnen zitten. Nu was het dan toch werkelijkheid. Ietwat klungelig sloeg hij zijn been over de pokémon heen en rustte hij zijn gewicht op de Arcanine. “Is dit goed?” vroeg hij onzeker aan het wezen, welke een instemmend geluid maakte. Sagittarius trippelde eerst op de tas af, welke net zo klungelig door Alex werd opgeraapt. Vervolgens ruimden ze het eten op – want ze wilden geen pokémon hier vergiftigen. Toen ze daar eenmaal mee klaar waren, gingen ze maar op zoek naar de uitgang van de grot. “Ik denk dat we het er wel unaniem over eens zijn dat we er genoeg van hebben gehad, of niet?” vroeg Alex aan Sagi en hoewel de Arcanine meestal enthousiast was over dingen ontdekken, kon hij niet anders dan instemmen. “Laten we dan maar naar huis gaan. Dan kan jij ook rusten,” stelde de jongeman vervolgens voor. Hij kon dan ook zijn voet checken en verbinden. Zoals het er nu naar voelde, echter, was de enkel alleen verstuikt. Dat maakte het niet minder pijnlijk, maar wel minder ernstig.
Terwijl Sagittarius een rustig tempo aanhield om het pad naar buiten te bewandelen, bekeek Alex de weinige foto’s die hij had kunnen maken. Ze waren mooi, maar hij wist niet of hij ze allemaal kon gebruiken voor zijn blog. Sommigen waren gewoon bijna dubbel, omdat hij ze van dezelfde hoek had genomen. Het was erg jammer, maar dit keer had hij dus niet veel beeldmateriaal. Zijn volgers zouden het waarschijnlijk wel begrijpen, echter. Als hij nog een foto van de Arcanine kon maken, dan kon hij nog een redelijk spannend verhaal aan ze vertellen ook. Of het geloofwaardig overkwam was een tweede, want hij had natuurlijk geen foto’s van de Avalugg kunnen maken, maar dat was meer dan logisch. In tegenstelling tot veel andere mensen dacht hij er niet meteen aan om zijn Holocaster erbij te pakken en een foto of video te schieten van het gevaar. “Denk je dat je de weg naar buiten kan vinden?” vroeg de trainer aan zijn pokémon terwijl hij het apparaatje weer wegstopte en zijn volledige aandacht bij Sagittarius legde. De pokémon snoof om aan te geven dat hij zijn neus kon gebruiken en blafte vrolijk. “Ah, ja, natuurlijk,” grinnikte Alex. “Soms vergeet ik dat je een speurneus bent. Zijn we nog lang in de grot, denk je?” De Arcanine schudde met zijn hoofd, trippelde vrolijk verder en koos zonder al teveel twijfels een kant als hij bij een T-splitsing of kruising aankwam. Alex zag dat ze niet altijd het breedste pad volgden, maar hij vertrouwde zijn pokémon erop dat hij wist wat hij deed.
Het duurde dan inderdaad niet heel lang voor hij een lichtpunt aan het einde van de tunnel zag. Sagittarius merkte het ook op, want hij zette een wat hoger tempo in om sneller de buitenlucht te kunnen begroeten. Alex vond het niet erg. Hij was al lang blij de grot weer uit te kunnen. Af en toe hadden ze een andere pokémon op hun pad gekregen, maar die waren lang niet zo agressief als de Avalugg was geweest. Als ze al van plan waren om aan te vallen, dan hoefde Sagi enkel en alleen waarschuwend terug te grommen.
Al snel liep de Arcanine trots door de grotopening naar buiten en snoof enthousiast de frisse buitenlucht op. Alex grijnsde en klopte de pokémon dankbaar op zijn flank. “Wat zou ik toch zonder jou moeten,” vertelde hij hem. Sagittarius stak zijn borst nog verder naar voren en sloot zijn ogen. Als Alex hem nu ergens mee moest vergelijken, dan was het eigenlijk een trotse leeuw. “Oké, oké,” lachte de blonde jongeman vermaakt. “Genoeg ego’s gestreeld. Laten we maar naar huis gaan.” Daar was de pokémon het in ieder geval wel mee eens, want hij zette algauw koers naar Laverre, vastberaden om zijn trainer goed en wel thuis af te zetten. Of, nou ja, voor zover Alex nu nog goed en wel was, anyway.
