Shady alley

Tawn had het stadje achter zich gelaten. Ze zou toch nog wachten met de gym uit te dagen, ze zou eerst een tweede Pokémon vangen en dan zou ze het eens proberen. Sachi moest ook nog wat levels omhoog. Nu was ze nog veel te zwak, ze kende enkel maar wat basis aanvallen. Ze kon moeilijk enkel met de Eevee nu de gym vrolijk binnen huppelen, dan zou ze na een klap al terug mogen kruipen naar buiten. Nee, ze wilde niet vernederd worden. Ze zette even haar handen in haar gezicht en wreef even zachtjes waarna ze haar handen terug liet vallen en even zachtjes gaapte. Het was nog vroeg, maar zij had er zelf voor gekozen zo vroeg op te staan en te vertrekken. Sachi had minder problemen met zo vroeg opstaan. De vrolijke Pokémon huppelde energiek in het rond. Het blonde meisje was niet zo alert en lette daarom ook niet echt op de acties van de Eevee. Zolang ze maar niet wegliep was alles oké. De lucht had een oranje tint gekregen en kleurde langzaam rood aan de horizon. Dit gaf aan dat de zon snel zou opkomen en haar enkel en alleen nog meer kan gaan irriteren. Ze zuchtte even zachtjes en liet haar blik op haar Pokémon vallen. Deze was nog steeds niet van gedrag veranderd en sprintte hyper in cirkeltjes rond een plantje. Tawn negeerde de actie van de Pokémon en wandelde verder, ze dacht gewoon dat het bruin diertje wat energie aan het kwijtspelen was en gewoon wat aan het spelen was, maar een zacht piepje liet haar opkijken. Een gele Pokémon die de naam Combee droeg, zoemde boos achter haar Eevee aan, die duidelijk geschrokken was en liep voor haar leven. Tawn zuchtte zachtjes, hier had ze echt geen zin en toch moest ze nu al vechten. "Sachi..." mompelde ze zachtjes, maar de Pokémon luisterde niet en besloot toen maar om rondjes rond haar voeten te gaan lopen. De geel-zwart gestreepte insect leek haar zelfs niet op te merken, hij was enkel geïnteresseerd in het bruinekleurige vosje. Tawn zuchtte en zette even een hand tegen haar gezicht. Nu kon ze er echt niet mee lachen, ze was veel te moe en ze had veel te weinig zin om dit dan ook mooi en proper af te handelen. "Sachi..." begon ze opnieuw met een zucht, weer geen reactie. "Sachi..." Zei ze opnieuw waarna ze haar ogen opende en haar hand liet zakken. De twee Pokémon waren nog steeds als een paar dolgedraaide dieren bezig. Vol irritatie volgde ze, zonder echt haar hoofd te bewegen, de bewegingen van de Combee en Eevee. Het was eerder de bruine Pokémon die rondjes rond haar aan het dartelen was en de Combee was gewoon achter haar aan het vliegen, die was duidelijk boos. Opnieuw sloeg ze haar hand tegen haar gezicht en zuchtte ze luid. Waarom Arceus? Waarom zij? Ze liet even een paar seconden vervliegen toen ze haar zware ogen opende en de Pokémon met woedende ogen aanstaarde, regeerde ze toch ietwat door af te remmen. Als gevolg daarvan voerde de bij een Gust uit waardoor de Eevee naar voren werd geblazen en op haar snuitje landde. Boos kwam deze overeind en keek ze niet echt geamuseerd van haar trainer naar de Pokémon. "Doe gewoon een Swift ofzo, weet ik veel wat je wilt doen," zuchtte ze een beetje geïrriteerd als antwoord op de boze blik van haar Pokémon. Deze opende haar bek, maar sloot hem terug waarna ze zachtjes snoof. Uh, ja nu ging ze koppig zijn omdat ze niet haar zin had gekregen. Rustig haalde ze de hand van haar gezicht en vervolgde ze het wandelen gewoon. Ze negeerde de priemden blik van haar Eevee volkomen, ookal prikte het wel in haar rug. Op zo'n dag als deze had ze niet veel zin om veel aandacht aan haar te geven en zeker niet na wat er de afgelopen dagen was gebeurd.
De Eevee was helemaal niet gediend met het negerende gedrag van haar trainster. Met luid gesnuif en een luidkeels piepje was ze naar haar toe gelopen en had ze een zachte Tackle tegen haar scheenbeen gedaan. Tawn stopte met wandelen, haar blik stond op onweer. De pijn was niet zo hevig en ze had ook geen last van haar balans door de Pokémon. Ze liet een giftige blik op haar vallen en even verstijfde de Eevee, maar daarna zette ze een stapje naar voren en zette ze zelf een boze blik op. "Ik heb een nieuwe Pokémon nodig," murmelde ze op een nijdige toon. Het pluizige diertje spitste haar oren en sperde haar ogen open. In haar ogen was er veel te lezen, maar vooral 'Waarom?'. "Omdat je me begint te irriteren, Sachi," zei ze, waarna ze zich terug op het pad richtte en gewoon verder wandelde. Ze trok snel haar kap over haar hoofd heen en liet daarna haar handen in haar broekzak glijden. Ze sloot haar ogen wat en lette helemaal niet meer op de mooie ochtend of op de Combee en al helemaal niet meer op Sachi, die toch maar meer zotte toeren zou uithalen om aandacht te krijgen. Nee, deze keer zou ze niet omkijken, zou ze niet boos worden, deze keer werd ze gewoon straal genegeerd.

De rest van de weg was het stil. Tawn keek ook niet achterom, te moe om ook echt de moeite te nemen en ze had ook echt genoeg van het gedrag van de Pokémon. Hoe veel ze ook van haar hield, ze mocht haar niet aanvallen en daar moest zij dus nu de gevolgen van dragen. Toen de zon ietwat boven de horizon kwam, stopte ze absurd met wandelen keek ze even naar de horizon. Het zou vast niet meer zo ver zijn voordat ze Lumiose City zouden bereiken. Tawnee draaide haar om en zag dat de Eevee netjes op het midden van het pad zat, in haar mond droeg ze de uitgetelde Combee. Even trok het meisje een wenkbrauw op. Oké, dat was nieuw. Rustig en voorzichtig liep ze naar voren en neeg ze haar kop voor de trainster. Ze liet de insect vallen voor haar voeten en ging daarna zitten waarna ze met grote, schuldbewuste ogen naar boven keek. Opnieuw bracht Tawn haar hand naar haar gezicht en zette de vingertoppen van haar hand tegen haar hoofd. Ze zuchtte even zachtjes, wat was dit nu weer? Een excuus poging ofzo? Het werkte een beetje, maar het was waarschijnlijk niet genoeg. Na enkele tellen opende ze haar ogen opnieuw, de Pokémon was nog niet bewogen. Toen besefte Tawn wat de Eevee wilde aantonen. Ze liet een klein lachje op haar lippen glijden. "Je hebt het zelf opgelost?" zei ze op een minder boze toon als eerst. Sachi knikte deftig, niet hyper maar gewoon zoals het hoorde. Ze bracht de hand van haar gezicht en ging door haar knieën waarna ze de Eevee even over haar kopje aaide. deze sloot genietend haar ogen. "Luister, ik hou van je en ik zou je nooit vervangen, maar je moet weten wat kan en wat niet, snap je dat?" zei ze op een zachte toon. De Pokémon bleef even stil en opende haar ogen. De trainster haalde haar hand van haar kopje en kwam overeind. De nadenkende blik inde ogen van de Eevee liet haar twijfelen over het antwoord van Sachi. Daarna zuchtte ze zachtjes en schudde het bruine vosje haar kop, ze was tenminste eerlijk met haar. Het meisje knikte naar haar Pokémon. "Dan is dat iets waar we aan kunnen werken, oké?" vervolgde ze rustig. De blik van de Eevee gleed even van haar trainster naar de omgeving en terug. Daarna knikte ze ietwat onzeker. Tawn nam het niet helemaal serieus, maar ze zou het in haar achterhoofd houden voor later. Ze haalde een hand naar haar kap en trok deze eventjes wat meer over haar hoofd. Daarna knikte ze even naar haar Pokémon en draaide ze zich om waarna ze verder wandelde. Ze had alweer kostbare tijd verspilt aan iets dat toch geen nut had of dat toch niks zou uithalen. Het enige dat de Eevee zou doen is verder doen met haar stomme gedrag, dat wist ze nu al.

Het duurde niet meer lang voordat de grote gebouwen van de grote stad verschenen. Ondertussen was het al wat later op de dag, maar nog steeds voor de middag. Tawn was niet van plan echt lang te blijven of iets te doen hier, ze wilde hier enkel eens rondkijken om misschien iets te vinden dat ze kon gebruiken en daarna zou ze terug vertrekken, dus de kans was groot dat ze vanavond alweer naar Santalune City zou vertrekken. Een nachtwandeling zou haar en haar koppige Pokémon wel goed doen. De zanderige weg wred vervangen door een stenen straat en de velden vol gras en bloemen door grote gebouwen. Tawn was niet echt onder de indruk aangezien ze zelf niet echt snel onder de indruk was meestal en helemaal niet met steden of dingen die niet eens iets konden doen. Een Pokémon kon wel indrukwekkend zijn, zij weren veel beter dan stomme stenen gebouwen die niet eens konden verplaatsen. Ze stapte rustig verder. Sachi bleef dicht bij haar, gelukkig maar. Veel mensen waren er hier wel, ja. Hierdoor probeerde ze haar gezicht nog meer te verbergen in haar kap. Ze werd niet graag aangekeken door mensen en ze liep daarom ook niet graag in grote menigten. Het viel eigenlijk best nog mee, maar er waren wel meer mensen dan ze zich had voorgesteld, dus reageerde ze wel een beetje bescheiden op het volk. Ze wilde liever in een minder drukke staart beginnen dan meteen in een hoofdstraat sukkelen. Daarom liet ze haar blik langs de gebouwen gaan. Er waren winkels, café's en  nog veel meer, maar die dingen interesseerde haar helemaal niet -toch niet nu. Toen er opeens een opening tussen de gebouwen verscheen, stopte ze om het even te bekijken. Het zag er wel als een straatje uit, een soort van steegje waarschijnlijk. De trainster haalde haar schouders op en sloeg in. Wat was het ergste dat kon gebeuren?

Het was er kil en redelijk duister, maar dat leek Tawn eigenlijk niet zo erg te vinden. Ze hield eigenlijk best nog van het duistere randje van de steeg. Sachi daarin tegen duwde zich tegen haar trainster aan en leek te rillen van angst. Wat verwachtte ze? Het was niet zo dat er opeens een Charizard voor hun ging staan en hun ging aanvallen. Even rolde ze met haar grijskleurige ogen. Stel je voor. Even moest ze wel grijnzen aangezien niet echt een grote draak voor zich zag in een steegje waar hij amper zou kunnen bewegen. Een zwarte schaduw gleed langs haar heen en even wierp ze snel een blik naar boven. Bovenop het gebouw zag ze een katachtig zitten, een Purrloin. Deze keek even schuin opzij naar haar. Zijn groene ogen glommen even vals waardoor het meisje even haar blik vernauwde. Ze was niet echt in de mood om anders te gaan reageren op de Pokémon. Toen Sachi opmerkte dat haar trainster opkeek naar iets, volgde deze haar blik, tot ze de katachtige Pokémon zag. Wel meteen ontblootte deze zijn tanden, waardoor de Eevee even verstijfde van angst. Het meisje zuchtte zachtjes en besloot dat het maar beter zou zijn als ze de Pokémon zou vastnemen en zou dragen. Zo gezegd, zo gedaan en niet veel later zat de Pokémon in de armen van haar trainster en verborg ze haar neus onder de armen van haar trainster. Ze zuchtte opnieuw zachtjes aangezien Sachi best nog raar kon reageren op de dingen. Toen ze eindelijk op het einde van het steegje waren en uitkwamen op een pleintje, zette ze de Eevee rustig neer. Deze kneep even haar ogen toe tegen het felle zonlicht, maar opende ze daarna terug, ze straalde nu echt, blij om de zon terug op haar pels te voelen.

Tawn wandelde nog wat verder de stad door, maar meer dan straten en winkels vond ze niet echt, wat een zonde. Nadat ze nogmaals een steegje vond, besloot ze daar in te gaan, hopend iets interessanter te vinden dan enkel de stenen straten van Lumiose. Op het eerste moment leek de steeg niet echt iets speciaals. Ze was leeg en donker met hetzelfde kille randje zoals de vorige, maar was wel breder dan de vorige waar ze in was gegaan, waardoor licht veel beter naar binnen gleed. Ook haar Eevee leek veel meer op gemak te zijn. Tawn merkte wel op dat ze schrik begon te krijgen van duister dingen, dus was ze best wel benieuwd hoe ze zou reageren als het donker buiten was. Thuis zaten ze altijd binnen tijdens de nacht, dus dan kon ze niet zien hoe ze reageerde, maar nu was ze vrij, nu kon ze zelf beslissen wat ze ging doen. Even grijnsde ze kort waarna ze even schuin naar haar Pokémon keek, deze merkte er niks van en keek enkel nerveus naar de gebouwen die naast haar opdoemden. Het bleef stil, enkel het gedempte geluid van haar voetstappen toonde aan dat er leven was in deze steeg, maar meer dan dat, was er niet.