[Alley] A Night Trip

Wandelen, dagen lang wandelen. De laatste tijd leek er geen eind meer aan te komen. Niet dat hij het echt erg vond, maar een beetje afwisseling mocht af en toe ook. Misschien had hij zo slim moeten zijn om z'n fiets mee te nemen vanuit Mauville City, daar zat immers toch een fietsenwinkel, maar natuurlijk moest hij weer dom genoeg zijn om dat te vergeten.
Axel zuchtte zachtjes en ging met zijn hand door zijn haar heen, waardoor hij een geïrriteerde "pichu!" hoorde van de muis pokémon in zijn capuchon. Hij grinnikte eventjes en liep weer verder, de nacht begon te vallen en hij had nog geen slaapplek gevonden. Niet dat hij het erg zou vinden om een nacht door te brengen op straat, maar hij prefereerde toch wel een goed bed. Zijn rode ogen waren op de grond gericht en een zacht getik op zijn schouder wekte zijn aandacht. Met iets van argwaan in zijn ogen draaide hij zich om en keek recht in een stel roodomrande ogen. Axel zuchtte en keek de man ongeïnteresseerd aan. "Muhm?" murmelde hij, als teken dat ie luisterde. De man, Axel schatte hem halverwege de dertig, hielt een sigaret omhoog en vroeg duidelijk om een buurtje. De witharige jongen wuifde de man weg, draaide zich om en wilde weglopen toen hij bij zijn kraag werd gepakt. Magdaer, de Pichu die in zijn capuchon zat, reageerde daar snel genoeg op en een tel later lag de man verlamt op de grond. "Dank je, Mag," mompelde Axel en de Pichu klom vrolijk op zijn hoofd, kleine schokjes kwamen nog uit haar wangetje. Hij wist dat een Pichu nog niet heel erg goed met de elektriciteit om kon gaan, daarom gebruikte hij Sohothin meer in gevechten dan Magdaer, maar hij moest haar toch een beetje bij gaan trainen binnenkort. Axel keek nog een keer achterom naar de man, die nog steeds verlamt op de grond lag, en liep daarna weg. Hij had hier verder niets meer te zoeken.
Alsof zijn verleden hem achterna bleef zitten, was hij weer in de 'donkere' plekken van de stad gekomen. Niet dat Lumiose City ooit echt donker was, maar als je de juiste steegjes doorschoot kon je al snel dingen vinden die je eigenlijk niet tegen wilde komen. In een hoekje merkte hij een stel bezopen trainers zitten, die met moeite probeerde een pokémon gevecht te houden. Uit voorzorg had Axel Magdaer weer terug in haar pokéball gedaan, hij hielt niet zo van mensen die pokémons jatten. En zijn Pichu was nog niet sterk genoeg om zichzelf daar uit te kunnen bevrijden. Terwijl hij langs de mannen liep, niemand letten echt op hem, pikte hij een volle fles bier mee, opende hem en nam een slok. Hij twijfelde eventjes, maar haalde toen zijn schouders op en wandelde weer verder, de groep dronken trainers achter hem latend. Het flesje bier gooide hij even later, leeg, in een vuilnisbak, voordat hij weer het licht van de grote stad in wandelde. Hier waren tenminste meer mensen en minder kans op vreemde blikken.
Uit voorzorg had hij de capuchon weer over zijn hoofd getrokken, hij had geen zin in bezorgde mensen die vroegen of het wel goed met hem ging. Natuurlijk ging het goed met hem, maar veel mensen konden dat niet bevatten. Axel zuchtte zachtjes en liet zichzelf op een bankje neerploffen, waar hij zijn twee pokémons uit hun pokéball liet. De Growlithe snuggelde direct naast hem neer en de Pichu dook in zijn bodywarmer vest om daar verder in slaap te vallen. De witharige jongen zuchtte zachtjes en bleef voor zich uit kijken, deze stad was groot, mooi en zeer verlicht. Maar af en toe deed hemt hem toch iets te veel aan thuis denken, met als enige goede dat hier geen weeshuis stond. Hij sloot zijn ogen eventjes en flitsen van vuur en onweer ontstonden in zijn hoofd. Zijn ouders, dood. De brandweer die hem vertelde dat niemand het overleefd had, dat hij geluk had gehad, maar dat had zijn ouders niet terug gebracht. Het zorgde er alleen maar voor dat hij verbittered raakte en geen controle meer had over zijn kracht en de woede die in zijn lichaam ronddolde.
Een tik op zijn schouder had hem wakker gemaakt en in een reflex had hij zijn koude, lange witte vingers om de pols van een man geslagen. "Wow, kalm aan jongeman," werd er tegen hem gezegd en Axel keek de man eventejs aan. Zijn rode ogen stonden nog wat duf van het dutje dat hij net, onbewust had gemaakt. Hij maakte zijn pokémons met een kleine aai wakker, stond op en trok zijn capuchon weer over zijn hoofd heen. Daarna liep hij zonder een woord te hebben gezegd weg. Nadat hij een steegje was ingeslagen, slaakte de jongen een zucht en liet zich met zijn rug tegen de muur aan vallen. De man had hem laten schrikken, en uit angst dat hij weer iemand pijn zou gaan doen, was hij maar weg gelopen. Axel wreef door zijn ogen heen en liet vermoeid zijn hoofd tegen de muur aan leunen. Dit ging een lange nacht worden, aangezien hij nog steeds geen plek had om te slapen.
Een geluid links van hem deed hem opkijken. Daar bij een vuilnisbak stond een pokémon te eten. Snel haalde Axel zijn pokédex te voorschijnen. "Houndour. The Dark Pokémon. Houndour communicate with each other using a variety of cries to corner their prey. This Pokémon's remarkable teamwork is simply unparalleled." Een teamwork pokémon dus en een goede teammate voor Sohothin. Axel keek de Pichu aan die op zijn schouder zat en knikte naar haar. De keline gele muis pokémon sprong op de grond en keek de Houndour uitdagend aan. Deze liet zijn eten vallen en ging in aanvalshouding staan. Axel zag hoe vuur zich vormde rond zijn bek. "Magdaer, ontwijk de Ember en doe Charm!" riep de witharige jongen en hij keek toe hoe de muis pokémon nog net op tijd het vuur kon ontwijken en een groot hart op de Houndour afschoot. Deze keek eventjes verbaast, waarna er een liefdevolle blik in zijn ogen kwam. Mooi, het was dus een mannetje en hij was nu volledig verliefd op zijn Pichu. De hond pokémon probeerde een Howl aanval te doen, maar in plaats daarvan kreeg Magdaer een dikke lik over haar wang heen. Axel grinnikte eventjes en beviel Magdaer daarna om haar thunder shock te doen. De Houndour stond voor een paar tellen onder stroom en viel op de grond. Jammer genoeg gaf hij niet zo snel op en sprong weer overeind. Hij ging zitten en liet een ijzige Roar aanvalen horen, waardoor Magdaer wegrende en zich achter Axel verstopte. Die stelde zijn pokémon gerust en knikte naar zijn Growlithe om Magdaer's plek in te nemen. "Sohothin, doe Ember!" riep Axel, maar voordat de ember aanval kon raken, was de Houndour al weer weggesprongen. Nu Magdaer uit beeld was, was de Charm aanval uitgewerkt, wat nog wel eens in zijntegendeel kon werken. De Houndour keek Sohothin uitdagend aan en blies daarna een paarse wolk uit.  "Smog!" riep Axel verbaast, gevolgd door; "Soho, hou je adem in!" maar de vuurhond was te laat en wankelde op zijn poten. Toen de paarse wolk was opgetrokken, zag hij hoe Sohothin op de grond lag en de Houndour zijn Ember aanval wilde gaan doen. "Sohothin, alsjeblieft, kom overeind en doe je Bite aanval!" smeekte hij zijn pokémon bijna. De vuurpokémon kwam moeizaam overeind, maar wist de Ember aanval nog net te ontwijken en sprong direct door naar de keel van Houndour om hem met een Bite aanval op de grond te duwen. Snel pakte Axel een pokéball en gooide deze naar de Dark Pokémon. Toen deze hem opslokte en op de grond viel, bleef de witharige jongen staan, met zelfs zijn tenen gekruisd. "Alsjeblieft," prevelde hij zachtjes.

Houndour, pls be mine<3 | 1305 words | Nobody