This was supposed to be a nice bus trip... (Alex Beaumont)

Hij had het eigenlijk wel welletjes gevonden in Lumiose. De jongeman had gehaald wat hij nodig had en hoewel de dag nog jong was om door de hoofdstad van Kalos te wandelen, wilde hij het liefst terug naar huis om zijn ingekochte spullen weg te zetten. Het was voornamelijk voer voor de pokémon dat nergens anders te verkrijgen was – gepaard met de lekkere pokésnoepjes waar zijn Arcanine zo dol op was, maar het was een hoognodig bezoek aan Lumiose geweest. Alex’ trouwe vuurhond liep aan zijn zijde, terwijl ze tezamen naar de bushalte liepen om die terug naar huis te nemen. Sagittarius zou hooguit kunnen wachten tot de bus er was en vervolgens terug in zijn pokéball moeten, maar zijn trainer waardeerde de hulp van de pokémon enorm. Hij droeg namelijk het meeste gewicht in een plastic zak in zijn bek.

Zijn grijze ogen registreerden eerst dat bij zijn bushalte niemand was. Aan de overkant zaten een jongedame en een jongeman op het bankje te wachten. Hij besteedde er eerst niet veel aandacht aan, voornamelijk omdat hij zijn rug naar de twee toe draaide om de bus tijden te checken, maar toen hij Sagittarius hoorde grommen keek hij om. Het koste hem één tiende seconde om de bron van Sagi’s woede te vinden en eigenlijk brak er ook meteen iets bij Alex zelf. Zelf was hij ook vaak genoeg slachtoffer geweest van dat soort situaties en daarom kon hij zich meteen al niet meer inhouden.

Tot de Arcanine zijn verbazing beende Alex direct naar de overkant zonder uit te kijken. “Hey!” sprak hij, proberend vriendelijk te klinken, terwijl hij zijn blik op de jongedame richtte. “Lang niet gesproken! Hoe gaat het met je?” Hij wierp haar een vriendelijke blik toe die duidelijk moest maken dat hij haar wilde helpen. Ondertussen kwam Sagittarius achter hem staan en maakte zichzelf zo groot mogelijk, terwijl hij nog altijd laag en waarschuwend stond te grommen. In tegenstelling tot Alex had hij wel zijn blik op de jongeman gericht, maar zijn trainer zelf kon niet veel uitrichten en koos daarom voor de psychologische weg; het negeren van de bedreiger.

De jongedame leek niet helemaal te begrijpen wat zijn bedoeling was en dat zorgde ervoor dat zijn plan een beetje faalde. Daar bovenop kwam nog eens het gesnauw van de jongeman, die duidelijk niet gediend was van Alex verschijning. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en balde zijn vuisten – zijn spieren aangespannen in een reflex dat ontstond uit angst. Shit. Hij had niet meteen erop af moeten stormen als een Torchic zonder kop… Maar hij had de jongedame moeilijk aan haar lot kunnen overlaten… Gelukkig zorgde zijn eigen Arcanine wel voor een keerpunt. Het leek erop dat Sagittarius, wie nog lager begon te grommen toen hij doorkreeg dat de vreemdeling zijn trainer wilde slaan, genoeg angst zaaide om de bedreiger te doen vluchten.

Dit gebeurde niet voordat de rozeharige bij Alex kwam schuilen. Aangezien hij geen ervaring had met het beschermen van iemand en dus ook niet met positief lichaamscontact van een vreemde, kon hij de lichte blos niet van zijn wangen houden. Euh, wat? Oké, nee, dit… Dit was normaal, toch? Dit was niet vreemd. Alex forceerde zichzelf op de aandacht erbij te houden en niet af te dwalen naar het plotselinge contact tussen hem en de jongedame.

Zodra de dreiging was ontweken, ontsnapte een opgeluchte zucht bij Alex. Arceus, hij was voor een moment echt bang dat hij het niet zou overleven. “Dank je, Sagittarius,” sprak hij tegen de Arcanine, waarna hij met zijn vrije hand achter diens oor kriebelde. Vervolgens draaide hij zijn hoofd lichtjes naar de vreemdelinge. “Ben je in orde? Heeft hij je pijn gedaan?” vroeg hij aan haar, een bezorgde frons op zijn voorhoofd.

De jongedame liet hem pardoes los en hij kon aan haar gezicht zien dat ze zich ervoor wilde verontschuldigen. Dat was al goed genoeg voor Alex. Hij begreep dat het moeilijk was om je stem weer te vinden na zo’n akkefietje, dus besloot hij zijn aandacht eerst bij zijn trouwe helper te leggen, zodat de vreemdelinge zich kon herpakken. Daarna richtte hij zijn grijze ogen terug op haar om te vragen of ze in orde was en tot zijn genoegen bleek dat inderdaad zo te zijn. “Zeker weten?” vroeg hij echter voor de zekerheid – zijn bezorgde frons aanwezig tot ze wat enthousiaster begon te klinken. Het bracht automatisch een brede glimlach bij hem teweeg. “Geen probleem,” reageerde hij tevreden, terwijl zijn blik naar de Arcanine gleed zodra hun gezelschap aangaf hem te willen aaien. Als de puppy die hij was stapte hij uitnodigend dichterbij en genoot hij van het gekriebel zodra er contact was. Sagittarius liet een vrolijk geluid horen. Alex besloot om de sfeer extra te verlichten met een grapje. “Hij zegt dat hij je graag heeft geholpen,” sprak hij met een scheef grijnsje. Waarschijnlijk was het nog waar ook. Toen de jongedame haar hand uitstak en zich voorstelde als Shanon, verzachtte Alex zijn grijns naar een vriendelijke glimlach. “Ik ben Alex,” stelde hij zichzelf voor, terwijl hij zijn hand voorzichtig in die van haar schoof. Zijn handdruk was lang niet zo ferm als je van een jongen eigenlijk zou verwachten, maar voor de verandering stond hij daar dit keer niet echt bij stil. “En die grote knuffelbeer daar is Sagittarius.”

Sagittarius genoot duidelijk van de aandacht die hij kreeg. Zo bijzonder was dat niet, ondanks dat hij al zijn eigen bloedlijn had en best al eens overgrootvader kon zijn, was hij nog altijd een vrij jonge puppy qua karakter. De Arcanine was zo oud nog niet – dus Alex nam het hem niet kwalijk. Als iemand met zijn vacht – of in zijn geval; haren – zou spelen, dan zou hij dat ook heerlijk vinden. De naam van de enorme vuurhond scheen net zoveel aandacht te trekken als het gigantische gestalte zelf. Alex kon een eigen brede glimlach dan ook niet achterwege laten toen het concept herkend werd. Hij knikte. “Dank je,” sprak hij eerst oprecht. Zijn grijze ogen gleden voor een moment naar achter Shanon, waar hij zijn bus stil zag komen te staan. Hij besloot deze echter te negeren en enkele tellen later reed het voertuig weer weg. Hij vond het gesprek eigenlijk veel te interessant om nu te vertrekken. “Dat klopt. Heb je interesse in de astrologie?” vroeg de jongeman vervolgens, zijn blik gevuld met een vrolijke twinkeling. Buiten Shanon had één ander persoon het patroon opgemerkt, maar dat was eigenlijk alleen maar omdat zijn grote bink vernoemd was naar haar sterrenbeeld. Misschien was het ook wel die van de rozeharige. Alex wist nu nog te weinig van het meisje om een goeie gok te kunnen wagen.

Ze antwoordde met een volmondige ja. Alex had niet vaak meegemaakt dat iemand daadwerkelijk interesse in astrologie had, dus elk klein beetje nam hij graag aan. Dat ze eraan toevoegde dat ze er niet heel veel vanaf wist, echter, zorgde ervoor dat hij zijn enthousiasme besloot iets in te houden. “Oh dat maakt niet uit,” reageerde hij vriendelijk, terwijl hij mentaal een notitie maakte. Betekende dit dat ze een luchtsterrenbeeld was? Daar neigde hij nu in ieder geval naar. “Mag ik vragen wat jouw sterrenbeeld is?” Hij kon het beste maar meteen het diepe in duiken. Normaal gesproken vroeg hij zoiets niet aan mensen en wachtte hij af tot hun verjaardag ter sprake kwam. Met iemand die interesse had, echter, hoefde hij zich daar niet mee in te houden. Althans, dat dacht hij.

Libra? Het verraste Alex een beetje dat hij het bij het rechte eind had. Ze was dus inderdaad een luchtsterrenbeeld. Dat verklaarde haar kennis aan verschillende weetjes en haar optimistisch gedrag. De jongeman glimlachte. “Pisces,” beantwoordde hij haar vraag. “Libra past heel erg bij je,” voegde hij eraan toe. Wacht, moest ze dat als compliment opvatten? Was het wel een compliment? Alex richtte zijn blik voor een moment naar de lucht, te beschaamd om haar aan te kijken. Ugh, waarom was sociaal zijn zo moeilijk?