First town to visit. [&AYAKO HASEGAWA]

Ayako rende voor haar leven. Waarom? Nou dat was een lang verhaal, maar het begon allemaal bij een training tussen haar en Goku. De brunette wist niet hoe ze in Arceusnaam haar Treecko moest trainen en deed maar wat het eerste in haar opkwam – daar was ze immers goed in – waardoor ze dus moest improviseren. Het werkte vrij goed, want Goku kon gemakkelijk de bewegingen maken die hij nodig had voor zijn aanvallen en dat terwijl hij in het begin niet veel van de training had gedacht. Aya had hem namelijk opgedragen samen met haar de bewegingen te volgen die zij maakte. Wat daar het nut van was, begreep hij niet echt, maar het scheen zijn spieren wel los te werken waardoor bewegen veel soepeler ging. Helaas werd zijn trainer zo enthousiast dat ze haar voet met flink wat kracht verzette en daarmee op de arme Goku zijn staart belandde. Hij was sowieso al niet in een beste bui – en sowieso al een stuk chagrijn – dus uiteraard werd hij kwaad op het meisje en wilde haar slaan met zijn gepijnigde staart. Ayako was gelukkig wel slimmer dan gewoon te blijven staan en zette het meteen op een lopen, terwijl ze naar Goku gilde dat het haar speet. Inmiddels was het meisje in de wat drukkere straten van Oldale Town beland en moest moeite doen om de mensen behendig te ontwijken.

Haar geluk raakte uiteindelijk echter op en ze botste dan ook tegen iemand; waardoor ze haar evenwicht verloor en achterover op de grond viel door de impact. Verward keek de brunette omhoog, een blonde jongen tegemoet. Hij zag er een stuk ouder uit en ook een stuk groter. Niet dat het laatste bijzonder was, want vrijwel iedereen boven de dertien was groter dan haar. Vergetend dat ze achterna werd gezeten door een moordmachine, stond ze nonchalant op en klopte haar kleren af. “Geeft niet!” reageerde ze vrolijk. “Kan gebeuren.” Inmiddels had Goku haar ingehaald en wilde haar kwaad een stomp geven, maar hij had al door hoe de situatie was verlopen en besloot zijn trainer er voor dit keer maar gewoon heelhuids af te laten komen. “Ik ben hier degene die aan het rennen was, dus het is mijn schuld,” sprak ze vrolijk verder, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. “Ik ben Ayako! Maar Aya is ook goed,” stelde de brunette zich voor, vervolgens wijzend naar haar Treecko. Deze had nog steeds een kwade frons op zijn gezicht, maar die negeerde ze. “En dit is Goku.”

De jongeman begroette haar net zo vriendelijk maar minder energiek als Aya tegen hem had gedaan. Vervolgens stelde hij zichzelf als Austin voor en de Mudkip die hij bij had heette schijnbaar Waterfall. Ayako’s ogen werden meteen groot van bewondering. “Ooooooh, een Mudkip! Kijk Goku! Zou hij familie van je zijn?” De Treecko sloeg zichzelf voor zijn hoofd. Waarom ze het idee had dat ze familie waren, wist hij niet, maar dat waren ze absoluut niet. Misschien omdat Treecko, Torchic en Mudkip starters waren in de regio en gebruikelijk in het lab van de professor te vinden waren. Meestal zaten ze dan ook bij elkaar. Wellicht dat haar gedachtestroom daardoor kwam. Aya bewonderde Waterfall door voorover te buigen om een beter beeld van hem te krijgen, maar hield verder haar afstand. De vorige keer dat ze het bij een willekeurige trainer had geprobeerd, kreeg ze een windvlaag in haar gezicht. Taillow waren meteen haar minst favoriete pokémon geworden. De brunette haar aandacht werd uiteindelijk getrokken door Austin, die een vraag aan haar stelde en haar daarom op liet kijken. Het was even wennen, dat lengteverschil, maar Aya was er inmiddels aan gewend. “Dat klopt!” reageerde ze. “En ik heb geen enkele badge in bezit om dat te bewijzen!” voegde ze er vrolijk aan toe, alsof het iets was om trots op te zijn. Goku snoof, maar gaf uiteindelijk al zijn aandacht aan de Mudkip die een gesprek met hem probeerde aan te gaan. Ayako redde zich wel en eerlijk gezegd wilde hij wel eens praten met een normaal wezen. Het meisje trok een bedenkelijk gezicht. “Wacht, waren het er nou elf of twaalf?” vroeg ze zich toen hardop af, duidend op de badges waar ze het zonet nog over had gehad.

Ayako merkte dat Austin wel wilde lachen, maar z’n best deed om die in te houden. Ze grijnsde naam hem, met haar tanden ontbloot, om aan te geven dat ze het alles behalve erg vond. Lachen was het beste medicijn en als ze iemand aan het lachen kon maken met haar vreemde capriolen, dan was haar dag gewoon gemaakt. De blonde jongen gaf vervolgens antwoord op haar vraag, waardoor de brunette zich besefte dat ze hem hardop had uitgesproken. Austin stotterde ietwat met het verhaal dat er maar acht waren. Aya glimlachte sukkelig. “Oh, da’s waar ook! Helemaal vergeten,” reageerde ze. “Ik leer het ook nooit.” Dit was al de tiende persoon die haar erop wees dat er maar acht badges waren en hier raakte zij steeds weer de tel kwijt. Ayako wisselde vaak van het aantal badges per regio. Kaoru had het altijd bloedirritant gevonden en tegen haar geschreeuwd dat ze het een keer moest leren. De brunette, echter, haalde altijd nonchalant haar schouders op en lachte het weg. Zo erg belangrijk was het nou ook weer niet, toch? Op de vraag of twaalf niet teveel was, fronste het meisje bedenkelijk. “Hmm,” neuriede ze, aangevend dat ze nadacht. “Geen idee. Ik weet niet hoe zwaar een gymgevecht is, maar is de uitdaging dan niet aantrekkelijker?” stelde ze de wedervraag, ervan uitgaand dat Austin de badges ook wilde verzamelen. Dat was wat het meeste voorkwam, toch?

De jongen gaf een twijfelende reactie op haar vraag, gevolgd door een reactie die compleet een andere mening bevatte dan haar eigen. Aya grijnsde enkel naar hem, haar tanden ontbloot. “Vast wel,” vertelde ze hem. Het was al een hele moeite om één badge in handen te krijgen, dus om die uitdaging twaalf keer te doorstaan was vast vermoeiend voor de gemiddelde trainer. Voor haar wellicht niet, want ze hield wel van uitdagingen en dat hield haar gewoon bezig. Maar zij had dan ook meer energie dan de gemiddelde mens. “Ik kan nog altijd andere trainers uitdagen onderweg!” prevelde ze vrolijk, haar blik glijdend naar de Mudkip van de jongen. Zou ze hem kunnen uitdagen voor een gevecht? Haar vorige liep niet zo geweldig af, maar ze was dan ook sterk in het nadeel geweest tegenover een Torchic. Mudkip was een veel betere keus om tegen te vechten – voor haar dan – want water was zwak tegen gras. “Daarover gesproken...” begon ze, haar bruine kijkers weer op Austin gericht. “Wil je een gevecht met me houden?”

OOC: Ugh, sorry voor de korte post xD

Austin scheen er geen problemen mee te hebben, waardoor Ayako enthousiast haar handen tot vuisten balden en haar aandacht op Goku richtte. “Goku, hoor je dat?!” riep ze naar de Treecko, die lichtelijk verbaasd was door de uitbarsting. Niet omdat het er was, maar omdat het op hem gericht was. “Dit keer gaan we winnen!” Pas toen hij de jongen van hen weg zag stappen en hem naar hen om zag draaien, kreeg hij door dat het om een gevecht ging. De pokémon volgde zijn eigen trainer naar hun plek en ging toen klaarstaan om te vechten. Aya grijnsde toen ze te horen kreeg dat ze mocht beginnen, want zij was juist in het voordeel tegenover de Mudkip, dus in principe zou hij juist mogen beginnen. Erover bekvechten deed ze echter niet, want dan kwamen ze nooit bij het interessante stuk; het gevecht zelf. “Goku, begin maar met je Pound!” riep ze naar haar Treecko, inmiddels al geleerd welke aanvallen hij al kende. Haar gevecht met Aria had toch zijn vruchten af geworpen. Goku sprintte op de Mudkip af, stopte op een bepaalde afstand en zwaaide toen gevaarlijk met zijn staart om de pokémon te kunnen raken. Het was geen sterke aanval, maar de brunette wilde ook niet meteen klaar zijn met het gevecht. Dat zou nogal saai zijn, niet waar?

De jongen had meteen een strategie tegen de Pound weten te verzinnen en hoewel dat in Aya’s nadeel werkte, wekte het alleen maar meer strijdlust in haar op. Ze moest en zou Austin verslaan in zijn eigen spel – anders was ze niet trainer genoeg om de eerste gym al uit te dagen, niet waar? De brunette haar mondhoeken krulden lichtjes omhoog toen ze zag dat Goku’s staart Waterfalls pootjes raakte, maar erg veel schade richtte het helaas niet aan. De blonde jongen beval zijn pokémon vervolgens een tweetal aanvallen op waar Ayako het toch even benauwd van kreeg. Mud-Slap was een riskantere aanval voor de Treecko dan Tackle, dus die moesten ze koste wat het kost vermijden. Helaas stond Goku erg dichtbij de Mudkip door zijn eigen aanval, dus kon hij onmogelijk op tijd wegspringen voor de Mud-Slap. “Gebruik je staart als schild, Goku!” riep Ayako verwoed naar haar pokémon. Het was een riskante zet, maar het fijne aan het hebben van een staart was dat je er veel mee kon. Zeker een wezen als Treecko wist er veel raad mee. Ze had hem immers ook al een keer opgedragen dat hij het als springveer moest gebruiken. Goku greep zijn staart vast met zijn groene pootjes en hield hem stevig voor zijn lichaam, zijn hoofd en bovenlichaam ermee bedekkend. De Mud-Slap mocht dan wel raak zijn, maar de schade was verminderd doordat het enkel op zijn staart terechtkwam. “Doe nogmaals je Pound!” droeg Aya hem vervolgens op toen Waterfall op hem af kwam gestormd voor een Tackle. De Treecko draaide een slag en zwiepte weer met zijn staart richting de Mudkip. Dit keer zou hij wel goed raak zijn, dat moest gewoon.

Austin’s mond viel een stukje open toen hij zag dat Treecko de aanval alsnog kon ontwijken. Of nou ja, ontwijken… hij gebruikte zijn staart als een soort Protect. De Mud-Slap kwam dus op Treecko’s staart terecht en deed logischerwijze geen schade aan. Als het niet in de ogen van de tegenstander terechtkwam, hadden ze er vrij weinig aan. De Tackle die Waterfall wilde uitvoeren werd echter met een andere aanval gecounterd. ‘Kijk uit!’ riep Austin, maar het had geen zin. Waterfall werd hard geraakt door Pound, verloor zijn evenwicht en viel op de grond. Verwoed kwam de blauwe Pokémon weer overeind en keek arrogant over zijn schouder. Plotseling kwam een idee in Austin op, maar hij wist niet of het zou werken en of het averechts zou werken. Hij wist ook niet of Waterfall genoeg kracht in zijn kleine pootjes zou hebben om zijn idee uit te voeren en of de Pokémon niet gewond zou raken. Nee, hij moest eerst iets anders verzinnen. ‘Waterfall, gebruik eerst Water Gun om hem af te leiden!’ riep Austin. De Pokémon gebruikte op Austin’s commando een Water Gun waardoor een sterke straal zich snel voortbewoog naar de Treecko. ‘Grijp hem nu bij zijn staart met je mond en probeer hem weg te zwieren! Gebruik dan een Mud-Slap!’ Als dit zou werken, zou Treecko alsnog modder in zijn gezicht krijgen en zou hij een veel makkelijkere tegenstander hebben om tegen te vechten. Gespannen zag hij dat Waterfall zich voortbewoog naar Treecko’s staart. En nu maar hopen dat het zou werken en raak zou zijn.

Ayako mompelde een zachte ‘yes’ toen ze zag dat de Pound zijn werk had gedaan en de Mudkip zijn evenwicht was verloren. Gelukkig was het niet genoeg om Waterfall uit te schakelen, want het begon net zo leuk te worden en het zou jammer zijn als het gevecht snel over was. Toen Austin zijn pokémon opdroeg om Water Gun als afleiding te gebruiken, echter, raakte Aya lichtjes in de war. Afleiding waarvoor? Wat ging hij doen? Ze was zo afgeleid hierdoor, dat ze vergat Goku op te dragen goed op te letten wat er ging gebeuren. Haar pokémon kon dat evengoed zelf doen, maar de begeleiding van zijn trainer was hard nodig wanneer hij niet zag waar hij afgeleid van moest zijn en omdat de brunette zich daar op het moment niet mee bezighield, lukte het plan van Austin dan ook meteen. Goku werd bij zijn staart gegrepen en weggeslingerd. Dit tot ergernis van de Treecko zelf, want als hij iets niet leuk vond, dan was het wel wanneer iemand aan zijn staart zat. Zijn trainer was de enige buiten hem die dat ding aan mocht raken en dat was ook alleen maar toegestaan als ze hem aaide. De groene pokémon belandde niet veel verder op de grond, kwam knarsetandend overeind en kreeg toen de Mud-Slap tegen zich aan. Goku kuchte even, zijn ogen gesloten omdat die smerige modder erin was gekomen. Nu pas leek het zijn trainer door te dringen wat er gebeurd was. “Goku! Oh nee, ben je in orde?” Als hij niet pijn aan zijn ogen had van die modder, waardoor hij zijn ogen nog steeds gesloten hield, dan had hij haar een venijnige blik gegeven om het voor haar te verduidelijken. Ondanks dat ging hij toch recht staan en wachtte op een instructie van Ayako, die lichtjes ontzet naar haar Treecko keek. Wilde hij nu nog verder vechten? Oké... “Goku, luister goed naar waar Waterfall is en doe je Absorb!” Misschien konden ze zo de aangedane schade ongedaan maken en het was een grastype aanval, dus extra effectief op Waterfall. De Treecko bleef stil staan, vestigde al zijn concentratie op zijn gehoor en voerde toen de aanval uit zodra hij een idee had waar de Mudkip zich bevond.

Austin was lichtelijk verbaasd toen hij merkte dat zijn combinatie effectief was. De Treecko werd, alsof het niets was, weggeslingerd en kreeg bovendien ook nog eens de Mud-Slap in zijn ogen. Austin kon alleen maar raden hoeveel zeer dat wel niet moest doen. Een Mud-Slap tegen je lichaam krijgen was sowieso al geen pretje, maar als het doel trof in je ogen was het ook aardig vervelend. Austin sloeg zijn armen over elkaar heen en keek trots naar zijn Pokémon. Waterfall had van zijn zwakte zijn sterkte weten te maken en had de Treecko een lesje kunnen leren. Misschien was hij dan toch een goede trainer. Hij was niet in paniek geraakt en had voor de beste oplossing gezocht. Nu hielp het dat hij normaal gezien sowieso een rustig persoon was, maar het was toch wel een voordeel als je als trainer je hoofd erbij kon houden en… en daar ging hij de mist in. Bij het denken dat hij zijn hoofd erbij moest houden, want dat deed hij op dit moment niet echt. Verdronken in zijn eigen gedachten kon hij Waterfall niet op tijd toeroepen dat hij Treecko’s Absorb moest ontwijken en hij keek geschrokken toe toen een groene draad zich verbond met zijn Mudkip. Waterfall leed hier overduidelijk pijn aan. ‘Waterfall, spring weg!’ droeg hij zijn Pokémon op. Gelukkig kon Waterfall, door opzij te springen en weg te rollen, voorkomen dat de groene energie hem nog meer pijn zou doen. Austin wist dat Absorb een aanval was waarvan Treecko een deel van zijn schade zou kunnen herstellen. Sinds de aanval niet lang geduurd had, zou hij niet veel schade hebben kunnen herstellen. Toch was het belangrijk dat Austin op zou blijven letten zodat het de volgende keer voorkomen kon worden. Voorkomen was immers nog beter dan een klein beetje last hebben. Austin wist dat hij Treecko’s zwakte moest gebruiken. ‘Waterfall, verwar hem door veel geluid te maken op een bepaalde plek. Val hem dan aan van een onverwachte hoek!’ En dus begon Waterfall veel geluid te maken op bepaalde plaatsen dicht in de buurt van Treecko waarbij hij er steeds voor zorgde dat hij de buurt van Treecko’s staart bleef. Nadat hij geluid had gemaakt naast Treecko, probeerde hij zo lichtjes mogelijk achter Treecko te sluipen en gebruikte toen een Tackle. Hopelijk zou dit werken.