First town to visit. [&AYAKO HASEGAWA]

Austin voelde hoofdpijn opkomen. Dat had hij wel vaker als hij zich ergens heel erg druk over maakte. Dan kreeg hij hele lichte hoofdpijn dat zich echt aan de voorkant van zijn hoofd bevond. Je kon ook soms pijn aan de zijkant van je hoofd hebben, maar dat had hij eigenlijk nauwelijks voor. Zijn blik gleed naar de schuifdeuren waar de ruige kerel net verdwenen was. Hij keek naar Ayako en glimlachte naar haar, maar hij fronste bezorgd toen ze aangaf dat ze de kerel wel aankon. Nou ja, ze zei het niet met zo veel woorden, maar hij kon het wel afleiden van wat ze zei en hoe ze zich gedroeg. Hij schudde zorgelijk zijn hoofd. Hij was juist voor haar gaan staan zodat de onmogelijk door de kerel betrokken kon raken. En nu wilde ze zelf vechten met hem. Dat liet hij niet toe. Ook al was ze rond de veertien en zou ze misschien wel voor zichzelf op kunnen komen, dat zou niet gebeuren zo lang hij er was. Hij voelde zich verplicht om haar te beschermen. Hij legde daarom ook zijn handen op haar schouders. ‘Dat d-doe je niet,’ stotterde hij. ‘Als hij t-terugkomt laat je het mij g-gewoon oplossen.’ Zijn ogen keken haar streng aan, maar hij werd afgeleid door de zuster die hem riep. Hij liep naar haar toe en zag dat hun Pokémon er gezond uitzagen. Hij nam Waterfall over, glimlachte dankbaar naar de zuster en wachtte toen tot Ayaka Treecko ook had meegenomen. Daarna liep hij naar een rustig plekje verderop in het Pokémon Center en ging daar op het bankje zitten dat er stond. ‘Ik ben j-je wel een uitleg v-verschuldigd voor daarnet,’ stotterde hij. Hij twijfelde even, maar besloot dan om gewoon het korte en duidelijke verhaal te gebruiken. Dat zijn moeder overleden was bij de geboorte van de tweeling was nog niet van belang. ‘Ik ben v-vroeger gepest g-geweest. En hij was een van m-mijn pestkoppen.’ Zo. Hopelijk had hij hiermee genoeg gezegd.

Voor een omstander, mocht die hebben opgelet, dan kwam de relatie van de twee over als een soort broer-zus relatie. Eentje waarbij Austin de grote, beschermende broer was van Ayako. En ergens voelde het wel fijn. De brunette was gewend om de oudste te zijn – maar ze had niet vaak dat beschermende gevoel mogen meemaken. Kaoru deed het ook weleens, vooral wanneer mensen haar zus overduidelijk voor de gek hielden en ze het zelf niet doorhad, maar over het algemeen achtte men dat het andersom gebeurde. Aya was zich niet vaak van kwaad bewust, dus dat gebeurde dan ook niet vaak. Maar nu, nu besefte ze zich hoe belangrijk het was om voor de jongere broers en zussen op te komen. Het voelde veilig. Het voelde vertrouwd.

Toen de blonde jongen haar zei dat ze dus niet moest vechten, was ze een beetje verbaasd, maar ze knikte in ieder geval begrijpend. Ayako ging geen ruzie zoeken. Austin zou het waarschijnlijk beter kunnen oplossen dan zij, want hij was stukken slimmer dan haar. Voor ze echter haar mond kon opentrekken om wat te zeggen, werden ze door de zuster geroepen. De brunette draaide op haar hakken een half rondje en sprintte zowat naar de balie, want hoewel ze Goku niet lang had hoeven missen, was dit wel degelijk gebeurd. “Goku!” riep ze dan ook verblijd toen ze hem zag, gezond en wel. Hij was weer helemaal opgelapt. “Zo goed als nieuw!” Ze stak haar duim trots naar hem op en hij rolde met zijn ogen. Gelukkig had Aya het Pokécenter niet ondersteboven gewerkt, ondanks het feit dat hij even niet op haar had kunnen letten. Daar moest hij Austin vast dankbaar voor zijn.

Ayako wilde Goku optillen, maar de Treecko sprong zelf al achter de blonde jongen aan. Het meisje volgde hen op de voet richting een rustig plekje in het Pokécenter. Austin zei dat hij haar een uitleg verschuldigd was en hoewel ze het daar niet mee eens was, hield ze zich verder stil en luisterde ze naar de korte uitleg die gegeven werd. De brunette fronste vervolgens gefrustreerd. “Wat een Shuckle,” opperde ze droog. “Ik snap niet waarom je mensen moet pesten.” Nee, dat hele concept was niet aan haar besteed. Als ze al gepest was vroeger, dan was het haar volledig ontgaan.

Austin wist niet precies welke reactie hij bij Ayako had verwacht. Hij was eerlijk gezegd een beetje bang dat ze, ondanks dat ze de hele tijd goed op hem had gereageerd, er toch voor zou kiezen om hem uit te lachen en te zeggen dat de pestkoppen groot gelijk hadden gehad om hem zo aan te pakken. Hij wist niet waar die rare gedachte vandaan kwam, maar hij vermoedde dat het was omdat het zo vroeger altijd was gegaan. Als hij zijn hart opende en vertelde wat hem dwarszat, werd er altijd of op dat moment misbruik van gemaakt of in een later stadium waarbij hij erachter moest komen dat diegenen die hij voor ‘vrienden’ had gehouden eigenlijk helemaal geen vrienden waren. En dat was altijd een pijnlijk moment geweest. Hij had zichzelf geïsoleerd in zijn kamer, maar met de dood van zijn moeder en de komst van de tweeling had hij zich meer verantwoordelijk gevoeld dan wanneer ooit in zijn leven. De tweeling had zijn ogen geopend. Hij had, als herinnering aan haar, haar naam op zijn rechterarm laten tatoeëren en droeg een ketting met een kruis eraan zodat hij aan haar kon denken als hij het moeilijk had. Hij keek Ayako aan. Ze voelde een beetje als een klein zusje voor hem. Hij had het gevoel dat hij haar moest beschermen. Hij zuchtte even. ‘Wel, laten we h-hopen dat het niet meer g-gebeurt,’ stotterde hij. Hij had namelijk ook het gevoel dat hij zich groot moest gedragen voor haar. Wat had ze nu aan een broer die niet eens voor haar op kon komen en zijn eigen angsten niet eens kon onderdrukken? Juist, helemaal niks. Hij kwam overeind en glimlachte daarna naar haar. ‘Laten we i-iets leuks gaan doen,’ sprak hij om haar op te vrolijken. ‘Zullen we ergens een i-ijsje gaan eten of zo?’ Hij keek haar vragend aan.

Hopen dat het niet meer gebeurd. Dat zeker. Ze glimlachte warm naar Austin en knikte instemmend, waarop haar wenkbrauwen een beetje omlaag gingen in een soort dreigende frons. Niet op Austin gericht, natuurlijk. Eerder op die pestkoppen. “En als ze terugkomen, dan rekent Goku wel met ze af!” stelde ze voor met een brede grijns. Yep, haar Treecko zou ze wel een lesje leren. De pokémon hief een wenkbrauw op naar zijn trainer, maar besloot er verder niet naar te vragen. Whatever, hij vogelde het zelf wel een keer uit. Toen de blonde jongen haar voorstelde om iets leuks te gaan doen, klaarde Ayako’s blik meteen op van de vastberaden, dreigende gezichtsuitdrukking. Ze glimlachte nu kinderlijk en had een vrolijke twinkeling in haar ogen; eentje die kleine kinderen kregen wanneer hen iets was beloofd en het op het punt stond te gebeuren. Als men niet beter wist, dan gingen ze er vanuit dat Aya nog steeds een kind was. Op het eerste gezicht was zelfs niet eens te zien dat het meisje al veertien was en aan haar gedrag was het al helemaal niet te merken. Toen Austin vroeg of ze een ijsje konden gaan eten, sprong Ayako meteen van het bankje op en balde haar handen in vuisten. “Ja!” reageerde ze direct, haast nog voor zijn vraag was uitgesproken. Op dat moment viel haar iets binnen. “En ik betaal!” Een vriendelijke grijns vormde zich rond haar lippen, waarna ze de Treecko aankeek en zich vervolgens omdraaide naar de uitgang van het Pokécenter, overduidelijk geen tegenspraak duldend. Hij mocht dan wel ouder zijn, maar... Ha! Zij kon ook betalen!

Hij wist niet precies waarom, maar Ayako deed hem enorm aan de tweeling denken. Haar kinderlijke gedrag leek veel op dat van zijn jongere zusje en haar dreigende, schattige blik leek veel op die van zijn kleine broertje als deze zich weer eens enorm kwaad maakte om iets wat Austin overkomen was. In tegenstelling tot Austin was de tweeling helemaal niet verlegen. Zijn broertje beloofde later een echte vechtersbaas te worden die wel af zou rekenen met een paar pestkoppen en niet te schijterig was om iets te zeggen of terug te vechten. Zijn zusje zou eerder het kinderlijke meisje worden dat door iedereen beschermd zou willen worden en waarschijnlijk ook door iedereen beschermd zou worden. Hij wist dat zijn broertje en hij haar altijd moesten beschermen en dat ze dat fijn vond. Hij probeerde de tweeling zo goed mogelijk te beschermen, maar hij had het gevoel dat het voor zijn broertje niet echt meer nodig was. ‘D-dat hoef toch n-niet,’ sprak hij stotterend, maar hij had zo het gevoel dat hij er niks tegenin kon brengen. Hij haalde dus enkel zijn schouders op naar Waterfall. De Mudkip leek er ook niet al te veel tegenin te willen brengen. Hij was allang blij dat Austin’s gedachten op wat anders gefocust waren en dat hij een gratis ijsje kon krijgen, natuurlijk. En als dat dat moest van het geld uit Ayako’s zak… Tja, dan was dat maar zo. Treecko en hij hadden net een uitputtend gevecht achter de rug, dus ze verdienden wel een beloning, dacht hij zo. Hij liep Ayako achterna en zag meteen de eerste beste gelegenheid waar ze ijs konden kopen. Terwijl hij daar naartoe wandelde keek hij opzij naar Ayako. ‘Heb je hier t-trouwens al ergens een P-Pokémon gezien die je in je t-team wilt hebben of die je m-mij zou willen a-aanraden?’ vroeg hij stotterend. ‘Voor m-mij een ijsje met c-chocolade en p-pistachesmaak trouwens.’ Hij glimlachte kort naar haar, wachtend tot ze hun ijsje zouden kunnen bestellen en ook nieuwsgierig zijnde naar haar antwoord.

Hij gaf aan dat het niet hoefde, maar Ayako’s besluit stond vast en niks kon haar nog op andere gedachten brengen. Austin had al snel een ijszaak gevonden waar ze een ijsje van konden kopen en de brunette friemelde wat met haar tas om haar portemonnee uit te halen, mocht ze die eindelijk gevonden hebben. Ah, wat een zooi lag er allemaal in haar tas, zeg! Wat had ze hier eigenlijk aan? Nutteloze kleren. Ze kon niet betalen met een stuk stof. Na wat rondgegraaid te hebben, had ze eindelijk haar portefeuille te pakken en luisterde aandachtig naar de vraag van Austin terwijl ze in de rij gingen staan. “Hm...” begon ze bedachtzaam, waarop er een frons op haar voorhoofd verscheen. Vond ze eigenlijk wel een pokémon leuk die ze gezien had hier in de buurt? “Ralts is wel cool... Oh en Lillipup is superschattig! Maar met een normal type kom je geloof ik niet echt ver in de gyms...” Dat wist ze dan weer wel. Hoeveel gyms er waren en welke types ze moest verslaan, dat moest je niet aan haar vragen. “Mount Pyre heeft Duskull en Shuppet, die vind ik ook wel leuk,” voegde ze eraan toe. Ze kon een stapje naar voren zetten en knikte toen ze hoorde welke smaak hij wilde. “En Waterfall?” Of at die met Austin mee? Welke smaak wilde zij eigenlijk hebben? En wilde Goku een ijsje? Zoveel vragen, zo weinig antwoorden... Maar die kreeg ze wel. In de volgende post.

Austin glimlachte kort toen Ayako het had over een Ralts. ‘Die w-wil ik wel v-vangen,’ zei hij tegen haar. Hij wist alleen nog niet wanneer. Hij moest nog trainen met Waterfall. Ondanks dat de Pokémon vandaag erg goed had gevochten, was het een vereiste dat hij sterker moest worden voordat ze zich in het wild konden begeven met de bedoeling om een Pokémon te vangen. Omdat hij al jaren in Littleroot Town woonde, wist hij precies waar hij moest zijn als hij opzoek wilde gaan naar de wat zwakkere Pokémon. De Pokémon in de buurt van Petalburg City waren echter al iets sterker en Austin zat er dan ook over na te denken om een Ralts daar te gaan vangen. ‘M-met ghost t-types maak je ook wel goed kans in een r-rock type gym,’ sprak hij behulpzaam. Zijn blik gleed naar Waterfall toen Ayako haar vraag stelde. De Mudkip keek hem glimlachend aan. ‘Die eet w-wel met mij m-mee,’ sprak hij tegen haar. Hij had al vaker voedsel met zijn Mudkip gedeeld. Vroeger, als klein kind, deelde hij altijd voedsel die hij niet lekker vond. Dan ging zijn Mudkip langs hem staan en gaf Austin hem een handjevol voedsel. Zijn ouders hadden het nooit in de gaten. Bij de gedachte aan zijn ouders keek Austin een beetje sipjes naar de ijskraam. Hij miste zijn moeder ontzettend en zijn tatoeage die hij op zijn arm had laten zetten en de ketting met het kruis die hij om zijn nek had hangen konden hem nu ook geen troost geven omdat Ayako erbij was. Ook al vertrouwde hij haar nu beter, hij vond het nog steeds lastig om te veel over zichzelf te vertellen. Nee, dat zou iets voor later zijn. Misschien als ze wat groter was, hield hij zichzelf voor. ‘En welk i-ijsje lust je Treecko d-dan?’ vroeg hij aan haar. Hij was benieuwd of zij hun ijsje ook deelden met elkaar.

Austin vertelde dat hij een Ralts wel zou willen vangen en Ayako grijnsde bemoedigend naar hem. “Dan wil ik die ontmoeten als je er eentje hebt!” reageerde ze enthousiast op zijn woorden. Een Ralts van dichtbij mogen zien was toch wel een privilege, hoor. De meesten van die wezens waren al weg nog voor je een stap in de buurt kon zetten. Al helemaal als je als een wilde halvegare op ze afrenden, want dat leek haar natuurlijk de beste manier om die pokémon te besluipen. Zo noemde Kaoru haar sluipmanieren, althans. Hoe het meisje er allemaal op kwam, ging Ayako te boven, maar die uit-de-duim-zuig skills van haar zusje waren altijd erg indrukwekkend als je het aan de brunette vroeg. Austin vermeldde toen dat ghost types erg handig waren voor rock type gyms en Aya knikte bedachtzaam. “Natuurlijk! Misschien moet ik dan maar eentje vangen tegen die tijd.” Wist zij veel dat het al de eerste gym was. En dat ze tegen die tijd nog altijd geen ghost type had. Ach ja. Waterfall zou wel met Austin mee-eten, werd er gezegd. Ayako glimlachte naar beiden en richtte zich toen tot Goku. Kennelijk was Austin daar ook wel benieuwd naar. De Treecko schudde zijn hoofd en wees vervolgens naar de brunette, alsof hij daarmee wilde zeggen dat ook hij met zijn trainer mee at. “Jullie zijn wel erg goedkoop,” merkte ze naar de pokémon op. Misschien was dat maar beter ook. Zoveel zakgeld kreeg ze immers nou ook weer niet. Gelukkig waren ze al snel aan de beurt en Ayako bestelde voor Austin een ijsje met chocola en pistachesmaak. Voor zichzelf nam ze cookies en aardbei. Mm, jam! Toen ze het geld op de toonbank legde, wat ze zelf niet echt fatsoenlijk had nageteld en gewoon maar wat erop had gesmeten, kreeg ze eerst de ijsjes overhandigd en eentje daarvan doneerde ze aan Austin. De medewerker riep de brunette echter terug en gaf haar wat wisselgeld, aangezien ze hem teveel had gegeven. “Oh! Hehe... Wat stom van me.” Ze nam het geld van hem aan en besloot dat nog maar even vast te houden, aangezien ze haar handen nu vol had en op geen enkele manier haar portemonnee nu kon pakken. “Itadakimasu!”

OOC: Ayako zegt op het laatste eet smakelijk in haar taaltje c:

‘Mud!’ reageerde Austin’s Mudkip vrolijk op wat Ayako zei. Hij vond dat hijzelf inderdaad een heel gemakkelijke Pokémon was. Austin hoopte dat het zo zou blijven, maar hij vreesde ervoor. Hij had van velen gehoord dat Mudkip’s nog schattig waren, maar echte rebellen werden als ze zouden evolueren in een Marshtomp. Maar hij nam aan dat zijn Mudkip gewoon hetzelfde bleef, zelfs in een geëvolueerde vorm. Hij had nooit echt problemen of ongemakkelijkheden met de Pokémon gehad, dus waarom zou dat nu wel zo zijn? Hij draaide zijn hoofd toen ze betaalde en zag dat de jongeman zijn hand uitstak om haar het wisselgeld te geven, maar dat ze al weg was. Dit liet hem heel even grinniken en hij wilde net op haar schouder tikken om aan te geven dat ze haar wisselgeld was vergeten toen de jongeman haar al terug riep. Mooi zo. De jongeman had er namelijk ook voor kunnen kiezen om het geld te houden en gewoon niks te zeggen, maar dan had Austin hem wel betrapt. Hij zou echter een rode kop als een biet hebben gekregen als hij dat weer moest gaan zeggen tegen Ayako en tegen de jongeman, dus hij was blij dat het zo opgelost werd. Hij zag Ayako sukkelen met het wisselgeld en wilde haar graag helpen, maar zijn ijsje begon al te lekken en hij moest snel likken om te voorkomen dat het op zijn hand zou druppen. ‘L-Laten we op dat bankje daar g-gaan zitten zodat je het g-geld in elk geval even e-ergens neer kunt l-leggen,’ stotterde hij. Hij wees naar een bankje dat zich centraal bevond in Oldale Town en ging vervolgens zitten. Hij leunde met zijn rug tegen de rugleuning van het bankje en liet Waterfall van zijn ijsje eten. ‘Welke r-regio wil je h-hierna eigenlijk nog b-bezoeken?’ vroeg hij stotterend aan haar. Hij likte verder aan zijn ijsje en liet Waterfall zo nu en dan ook mee eten. De Pokémon genoot er wel van en daar was Austin blij mee. Als Waterfall blij was, was hij ook blij!

Austin stelde voor om op het bankje daarachter te gaan zitten, zodat Ayako haar geld even ergens kon neerleggen en haar ijsje kon eten. Ze knikte instemmend en hupte er al op af met de jongen aan haar zijde, waarop ze plaatsnam en Austin naast haar kwam zitten. Ook haar rug kwam in aanraking met de leuning van het bankje, terwijl ze een lik nam van haar ijsje en hem vervolgens uitstak richting Goku, die aan haar andere kant op het bankje was gekropen. Deze nam voorzichtig een lik van het uitgestoken ijs, want hij wist niet zeker of hij het wel met de brunette wilde delen of niet. Ervoor kiezend dat het wel oké was, genoot hij enorm van de smaak die ze had gekozen. Huh, kijk eens aan. Toch nog iets wat ze goed kon doen bij hem. Austin stelde toen de vraag welke regio ze hierna wilde bezoeken en het meisje maakte een nadenkend geluid, terwijl ze weer een lik van het ijs nam. “Weet ik niet, nog niet over nagedacht,” mompelde ze bedachtzaam. “Ik ben vast lang bezig met het verzamelen van die tien badges!” voegde ze er vrolijk aan toe. Ze keek de blonde jongen voor een paar tellen aan en hield haar hoofd toen een tikje scheef. “Welke wil jij dan bezoeken? Kun je iets aanraden?”

Austin richtte zijn blik schuin naar opzij toen hij Ayako een nadenkend geluid hoorde maken. Ze deed hem enorm veel denken aan zijn kleine zusje. Die deed dat ook altijd. En dan legde ze ook heel dramatisch haar vinger op haar onderlip zodat hij en zijn vader hun lach in moesten houden terwijl ze zijn zusje zo serieus mogelijk probeerden te behandelen. Ze voelde zich altijd heel erg belangrijk als haar grote broer op een serieuze manier met haar omging, want haar tweelingbroer kon enkel grapjes maken en zich nergens druk over maken. Voor een vijfjarige maakte het meisje zich dan ook soms behoorlijk druk over van die heel kleine dingetjes. Zoals welk soort pleister ze het beste kon gebruiken als ze weer eens op de grond was gevallen. Eigenlijk was ze hartstikke schattig zonder dat ze het zelf in de gaten had. Hij werd uit zijn gedachten gehaald toen Ayako sprak. ‘H-Het zijn er maar a-acht,’ verbeterde hij haar op een vriendelijke manier. Hij kon zich herinneren dat ze ergens in het begin dezelfde fout had gemaakt. Hij vond het echter niet iets om verveeld over te zijn, maar vond het wel redelijk grappig. Haar overtuiging in wat ze dacht deed hem dan weer denken aan zijn kleine broertje. Die kon ook constant dezelfde fout maken. En soms deed hij het gewoon expres omdat hij geloofde dat hij gelijk had. ‘Ik d-denk Kalos van w-wat ik er al allemaal v-van gehoord heb,’ stotterde hij tegen haar. Hij vond het vervelend dat het stotteren nog steeds niet weg was. Bij zijn vader en de tweeling was het al zo goed als weg omdat hij zich daar erg op zijn gemak voelde, maar bij Ayako moest hij dus ietsje meer moeite doen om het stotteren in zijn geheel weg te krijgen. Hij nam bedenkelijk nog een lik van zijn ijsje. ‘Maar om d-daar naartoe te gaan h-heb je een Board Pass nodig en d-die dingen zijn echt d-duur,’ zei hij tegen haar terwijl hij Waterfall nog een hapje liet nemen van zijn ijsje.

Het waren er maar acht. Oh, dat was waar ook! Stom zeg, die fout scheen ze wel vaker te maken. Ayako grinnikte zachtjes om haar eigen fout. “Oh ja, even vergeten,” sprak ze tussen het likken van haar ijsje door. Kaoru had haar allang geslagen ofzo, maar Austin was het geduld gelukkig nog niet verloren. Het zou dan wel zo’n liefkozende mep zijn van haar zusje, hoor, want echt fysieke ruzie hadden ze nog nooit gehad. Daarvoor gaven ze teveel om elkaar. De blonde jongen vertelde toen dat hij wel naar Kalos zou willen, omdat hij daar veel over had gehoord. Aya hield haar hoofd weer wat scheef, alsof ze een puppy was die een heel vreemd geluid voor de eerste keer hoorde. Terwijl ze nadacht over Kalos likte Goku een keer aan het ijsje van zijn trainer. “Kalos?” herhaalde de brunette de naam. “Wat heb je er dan over gehoord?” Zijzelf had er namelijk nog nooit van gehoord, maar volgens Austin was het dus erg duur om erheen te gaan. “Dat wordt dus sparen, hoor je dat Goku?” Ze keek de Treecko vanuit haar ooghoek aan en zag dat hij nu een hap uit het ijs nam. Ayako inhaleerde scherp en deed een fractie van een seconde haar pokémon na, maar daar kreeg ze direct spijt van. Nu zaten ze beiden namelijk met bevroren hersenen. Hun hand en poot schoten naar hun hoofd en een pijn kreun verliet beide hun mond niet veel later. Brain freeze...

Alleen al het idee wat hij moest neerleggen voor een Board Pass maakte hem duizelig. En hij weigerde om te gaan smeken bij zijn vader. Die had immers al genoeg betaald. Bovendien moest hij de tweeling, zichzelf en zijn huis ook nog onderhouden. Hij zou wel zien hoe hij aan dat geld zou komen. Misschien kon hij bij een gevecht om geld wedden en als hij dan won, zou hij wat geld winnen. Hij had gehoord dat meerdere trainers dat deden voor de lol. Hij had nog een klein beetje zakgeld, dus hij hoopte dat hij kon gokken op een groot bedrag. Als hij kleine beetjes zou winnen, zou het niet echt opschieten. Zijn blauwgrijze blik schoot opzij zodat hij Ayako’s vraag kon beantwoorden. ‘Oh, gewoon w-wat over de omgeving,’ stotterde hij tegen haar. ‘Dat ze er blijkbaar een h-heel grote stad hebben. Zelfs groter dan Mauville C-City,’ ging hij verder. Hij kon het zichzelf bijna niet voorstellen: een stad groter dan Mauville City. Maar schijnbaar bestond hij echt en noemde hij Lumiose City. Het had, net als Mauville City, veel verschillende steegjes en winkeltjes, maar ze hadden ook een gym gemeenschappelijk. Hij wist zeker dat hij die stad wilde bezoeken als hij ooit voet in Kalos zou zetten. De blonde jongen keek bezorgd naar het meisje toen ze haar hand naar haar hoofd liet gaan. ‘Je m-moet ook niet te snel en niet te v-veel in één keer e-eten,’ zei hij hoofdschuddend tegen haar. Hij had het ook wel eens meegemaakt en het deed echt pijn. De pijn trok meestal wel na enkele seconden weg, maar je mocht zeker geen rare bewegingen doen als je last had. ‘Mijn jongere broertje doet d-dat ook wel eens, ook al w-waarschuwen we hem nog z-zoveel,’ zei hij en een klein glimlachje verscheen om zijn lippen terwijl hij dat zei. De gedachte aan zijn jongere broertje maakte hem immers best wel blij, maar gaf hem ook een sterk gevoel van heimwee.

“Groter dan Mauville?” herhaalde ze verbaasd en luid, haar ogen groter wordend bij de onthulling van dit stukje informatie. Het was alsof ze een sappige roddel of een staatsgeheim had gehoord, maar niets was minder waar geweest. De brunette wist haar verbazing echter te overmeesteren en begon haar ijsje verder op te eten, al delend met haar Treecko. Ze at echter te snel en liep een brainfreeze op, evenals Goku zelf, omdat ze zo nodig een hap uit het ijsje moesten nemen samen. “Maar Goku deed het ook!” jammerde ze tegen Austin toen die haar een kort preekje gaf. Eerder een tip, maar Ayako deed daar nooit veel mee. Het zou niemand moeten verbazen als ze het zo weer probeerde te doen. Bij het horen van het verhaal, grijnsde ze echter schaapachtig. Dat broertje zou nog wel eens op haar kunnen lijken ook! “Hoe oud is je broertje?” vroeg ze geïnteresseerd aan hem. Hij leek haar wel een familiejongen, net als haar. Maar dan als meisje. En als ze iets had geleerd van zichzelf, dan was het wel dat ze graag over haar familie sprak.

Austin grinnikte en rolde met zijn ogen toen Ayako een weerwoord gaf. Echt weer typisch haar om haar Pokémon ook de schuld te geven, maar de Treecko leek het niet erg te vinden. Waterfall grinnikte ook, maar hield wel zijn kopje scheef toen hij de twee bekeek. Hij had nog niet veel contact gehad met de Treecko, behalve in een gevecht en dat was nou niet echt wat je noemde sociaal omdat je elkaar toch alleen maar zo veel mogelijk pijn probeerde te doen en elkaar zo gauw mogelijk probeerde te verslaan. En dus stond de Mudkip twijfelend op. Hij merkte dat Ayako en zijn trainer toch nog in gesprek waren, dus kon hij net zo goed even gaan polsen bij Treecko waar hij het over wilde hebben. ‘Mijn broertje is vijf j-jaar oud, net als m-mijn zusje,’ stotterde Austin en een glimlach kwam om zijn lippen. ‘Ze z-zijn een tweeling en echt o-onafscheidelijk.’ Waterfall stond inmiddels bij Treecko en stootte deze op een droge manier aan met zijn schouder om zijn aanwezigheid bekend te maken bij de Grass type. Vervolgens vroeg hij of hij zin had om mee te gaan spelen en deed een hoofdknikje naar een veldje verderop. Met een schouderophaal gaf hij aan dat praten ook goed was. Als ze maar in elk geval iets te doen hadden, want naar een gesprek luisteren dat hij toch niet echt kon volgen vond hij niet leuk en bovendien mocht hij van zichzelf wel wat socialer worden.