First town to visit. [&AYAKO HASEGAWA]

Tot Ayako’s en Goku’s genoegen was de Absorb raak en wist de Treecko daarmee wat van zijn vorige schade te herstellen. “Yes! Goed gedaan, Goku!” riep de brunette naar haar partner om te laten weten dat het raak was. Dat kon hij zelf namelijk niet zien, alleen maar voelen doordat hij een beetje geheeld werd. Het duurde echter niet lang voor Waterfall de aandacht kon ontwijken, want dat had de blonde jongen hem opgedragen. Austin commandeerde vervolgens iets over een onverwachte hoek, maar dit keer was Aya wel slim genoeg om haar aandacht erbij te houden. “Goku, concentreer je!” riep ze naar de Treecko, waarop hij zich op zijn gehoor focuste in plaats van zijn belabberde zicht. Waterfall maakte hem echter zodanig in de war door al die herrie, dat hij niet meteen doorhad dat de Mudkip hem van achteren zou raken. Gelukkig voor hem had zijn trainer daar wel een antwoord op. “Pound! Achter je!” Zonder enige twijfel draaide de Treecko zich om en gaf daarmee een flinke zwiep van zijn staart door. Hij had echter niet per se een aanval verwacht, want dat had de brunette er niet bij vermeld. Goku verloor dus vrijwel meteen zijn evenwicht na in contact te zijn gekomen met de Mudkip en viel achterover. Hijgend kwam hij overeind, want het gevecht was inmiddels lang genoeg bezig om hem uit te putten. Opgeven deed hij echter niet. Niet na zijn laatste verlies, in ieder geval.

Een kleine triomfantelijke glimlach gleed om Austin’s lippen toen hij zag dat de Treecko zich probeerde te concentreren, maar het toch moeilijk voor hem was. Hij durfde echter alleen maar te hopen dat hij nooit zoiets mee zou maken. Als hij zijn zicht zou verliezen, zou hij helemaal gek worden en waarschijnlijk constant in paniek raken. Maar de Treecko raakte niet in paniek. En Ayako zag wél waar hij toesloeg, dus was het makkelijker voor Treecko om Waterfall te raken. De aanval was een voltreffer en Waterfall week achteruit, maar zijn vier korte pootjes die over de grond schraapten konden nog net voorkomen dat hij viel. Treecko was echter minder ongelukkig. Jammer dat Waterfall geen aanval zoals Body Slam kende of zo. Voordat Austin iets kon roepen kwam de groene Pokémon echter weer terug overeind. Maar Austin wist dat het nog wankel stond van de val van daarnet. ‘Val aan met Tackle!’ riep hij naar de Pokémon toe. ‘En snel!’ Waterfall kwam meteen in actie. Zo snel als zijn korte pootjes hem konden dragen probeerde hij zich vlug voort te bewegen naar Treecko. ‘En daarna aanvallen met Mud-Slap als je hem op de grond hebt gekregen!’ Als Waterfall’s Tackle een voltreffer zou zijn, zou Mud-Slap misschien ook nog wel handig gebruikt kunnen worden!

Om te zeggen welke aanval zijn kant op kwam was overbodig, want dat had hij hun tegenstander net horen roepen. Een Tackle, maar waar vandaan? Gelukkig kwam de stem van het meisje net op tijd om hem te waarschuwen. “Ietsje naar rechts!” meldde ze, waarop Goku zijn lichaam naar links draaide en een stap richting die kant op zette. Voor ze echter tijd hadden om het ontwijken te vieren, had Austin nog een aanval erbij geroepen waar Aya toch lichtelijk in paniek van raakte. “Absorb om wat schade te herstellen!” riep ze naar de Treecko, die zelf ook meteen in actie kwam nadat hij had ondervonden waar de Mudkip precies stond. Als ze geluk hadden en Goku’s aanval was raak, dan had hij net genoeg kunnen herstellen om de Mud-Slap te incasseren. En zo niet, dan was het waarschijnlijk einde oefening voor hen dit gevecht. Ayako zag dat haar pokémon op het randje zat en ze wilde hem niet weer erover heen laten gaan zoals in haar vorige gevecht. Een goede trainer wist immers wanneer ze moesten stoppen, niet waar?

Terwijl Austin wachtte tot de uitslag duidelijk zou zijn, gleden zijn ogen naar het zand dat zich onder Treecko’s voeten bevond. Hoe kon de Pokémon alles ontwijken als hij eronder stond? En dat bracht hem op een idee. ‘Maak jezelf los!’ riep hij tegen Waterfall die ondertussen zijn Mud-Slap had moeten staken omdat een Absorb zich meester van hem maakte. De Pokémon sprong naar achteren en boog lichtjes door zijn pootjes. Austin zag dat als hij niet snel iets verzon, het gedaan zou zijn voor zijn Pokémon. De Mudkip was duidelijk bijna aan het einde van al zijn krachten. De enige reden dat hij nog niet in elkaar was gezakt was omdat hij Austin een groot plezier wilde doen. ‘Gebruik Water Gun op de grond!’ riep Austin. Waterfall begreep niet waarom hij de grond moest aanvallen en niet Treecko, maar deed desondanks toch wat hem werd opgedragen. De grond werd nat en glad toen Waterfall Water Gun gebruikte. Het zand werd een onaangename poel van modder. Hoe meer Waterfall zijn Water Gun gebruikte, hoe meer het zand begon te kleven. Austin grijnsde. Dit was precies wat hij bedoelde. ‘Loop nu om hem heen, maak hem moe en gebruik daarna je Tackle!’ Als de Treecko Waterfall zou volgen met zijn lichaam, zou het een grotere kans worden dat hij uit zou glijden. Hij had het gevoel dat hij bijna bij een overwinning was. Hij wist echter ook dat Waterfall nu al zijn krachten gebruikte en hij het niet langer meer zou kunnen rekken dan dit. Waterfall begon om Treecko heen te rennen en voerde op het laatste moment in een onverwachte hoek een Tackle uit.

De Absorb was raak, tot Ayako’s genoegen, maar Waterfall bleef niet voor eeuwig rustig staan terwijl zijn kracht werd afgetapt. Gelukkig werd de Mud-Slap wel gestaakt door de aanval, maar daar had Austin een ander antwoord op. Toen hem werd opgedragen om een Water Gun op de grond te doen, keek niet alleen de Mudkip, maar ook de brunette vragend op. Waarom zou dat een goede strategie zijn? Was dat net zoiets als Goku opdragen zijn staart als springveer te gebruiken? Pas toen ze zag wat het effect van de aanval was en dat de Mudkip hierdoor niet in de lucht werd gelanceerd, snapte ze de bedoeling ervan. Alles rondom de Treecko was glad geworden en de pokémon zag er niet al te blij uit met deze wending. Waterfall werd opgedragen om rondom Goku heen te rennen en de gecko raakte alleen maar meer in de war. Hij hoorde zijn tegenstander wel lopen, alleen wist hij niet van welke kant hij zou komen. Voorzichtig bewoog hij zijn bovenlichaam met de bewegingen mee en probeerde in te schatten van welke kant. “Komt ‘ie! Rechts van je!” De Treecko bleef staan, proberend zich staande te houden in het glibberige gebied, terwijl hij Waterfall vastgreep met zijn pootjes en de Tackle incasseerde. Goku probeerde de Mudkip over zich heen te gooien, al had hij nog weinig kracht over en zakte hij door zijn poten terwijl hij het probeerde, dus zouden de twee alleen maar op en onder elkaar belanden in de modder. Ayako wachtte in spanning af op de uitkomst van het gevecht. Of haar eigen pokémon dit zou hebben doorstaan was waarschijnlijk onmogelijk. Hij lag dan ook roerloos op de grond...

Het idee dat Waterfall uitgeput was werd nog eens bevestigd toen de Mudkip zijn spieren aanspande en na het springen meteen ontspande. Dat gaf aan dat de Mudkip weinig kracht overhad en dat dit gevecht zo snel mogelijk voorbij moest zijn. Als Austin het echter goed in de gaten had gehouden, was Treecko ook niet meer van zijn sterkste kant. Misschien was de Treecko ook wel tot het uiterste gedwongen. Hij wist de Tackle echter wel deels te stoppen, maar het nadelige effect voor beiden was dat ze allebei op de grond vielen. Waterfall belandde eerst op de Treecko en gleed toen door de modder verder naar achteren, vlak voor Ayako. Austin zag de bibberende poten van de Pokémon toen deze overeind probeerde te komen en zachtjes zijn adem uitblies. Daarna keek de Pokémon over zijn schouder naar Treecko. ‘Zo is het genoeg!’ bracht Austin uit toen hij zag dat zijn Pokémon nog steeds wilde vechten, ook al stond hij zo wankel als iets op zijn pootjes. Bij het horen van de commando van zijn trainer liet Waterfall zich op zijn zij zakken. Austin wist nu niet echt wie de winnaar was. De Treecko lag roerloos op de grond en Waterfall was bereid geweest om het klusje af te maken als dat nodig was, dus hij nam aan dat hij gewonnen had. Hij wilde echter eerst de opinie van Ayako weten en ging ondertussen naar zijn Pokémon toe. Hij boog zich voorover en gaf de Pokémon een aai over zijn kopje. De modder zouden ze wel af kunnen wassen in het Pokémon Center. ‘Dat was een mooi g-gevecht,’ zei hij. De adrenaline ging weg en hij besefte dat hij weer gewoon gesprekken met haar moest voeren. Het liet hem weer benauwd voelen en liet het stotteren weer terugkeren. Opeens werd hij weer die Austin die hij niet wilde zijn. Hij wilde die zelfverzekerde Austin van de gevechten zijn. Ach ja, hij kon niet alles willen. ‘Wie heeft g-gewonnen naar jouw m-mening?’ Hij keek Ayako aan. Hij zou er niet mee in discussie willen gaan, ook al was hij er vrij zeker van dat hij had gewonnen. Hij wachtte geduldig op haar antwoord.

De Mudkip kwam bovenop Goku terecht, gleed door tot bijna tegen haar voeten en kwam toen op trillende poten overeind. Ongelooflijk. Ayako wist hoe volhardend pokémon konden zijn. Haar Treecko wilde immers nu ook overeind komen, dat zag ze aan zijn blik, maar hij bleef roerloos liggen. Waarschijnlijk was hij verlamd van de schade die hij had opgelopen. Het meisje vroeg zich even af of hij enorme pijn had en voelde zich meteen schuldig. Ze had het gevecht eerder kunnen afblazen, zoals Austin nu deed, maar ze wist dat Goku het haar dan nooit had vergeven. Haar pokémon was echt een vaag figuur. Dat was zij echter ook, dus wat dat betreft zaten ze op één lijn. Terwijl de blonde knul naar zijn Mudkip toeliep, rende Aya naar die van haar. Net als Waterfall zat Goku onder de modder gesmeerd en aan zijn blik te zien, was hij niet echt blij met het resultaat van dit gevecht. Het meisje veegde de modder van zijn gezicht, waardoor de pokémon eindelijk weer kon kijken zonder al teveel pijn en hield hem voorzichtig in haar armen vast. Dat haar kleren nu onder de moddervlekken zaten, boeide haar niet. Daar was de was voor. Desnoods kocht ze nieuwe kleren met wat zakgeld.

“Ben je oké?” Een grom was haar enige reactie, maar dat gaf aan dat hij in ieder geval kon praten. Of grommen. Ayako glimlachte naar hem, want ze wist dat hij haar niks verweet. Ze had het in feite zelfs goed gedaan, vond Goku. Toen ze een andere stem hoorde, keek ze op. Austin was weer tegen haar aan het praten. “Uhhuh!” reageerde de brunette enthousiast. Ze knikte instemmend. Wie er had gewonnen? “Hmn...” mompelde het meisje nadenkend, terwijl ze langzaam omhoog kwam met de Treecko in haar armen. Misschien moesten ze zo maar eens naar het Pokécenter. “Wij allebei!” grijnsde ze uiteindelijk naar de blonde jongen. Ze hadden allebei gewonnen, want het was nou eenmaal een goed gevecht, of niet soms? Dus zelfs al hadden ze verloren wat betrof de strijd, dan hadden ze alsnog gewonnen! Goku was verbaasd om het antwoord en hij begreep het niet helemaal, maar zijn mondhoeken krulden op tot een kleine glimlach. Misschien had ze wel gelijk. Misschien hadden ze inderdaad niet verloren.    

Een tikkeltje bezorgd en zich schuldig voelend keek Austin naar de Pokémon van Ayako. Hij was gewend om zich te geven in een wedstrijd en daarbij niet echt op zijn tegenstander te letten. Hij nam gewoon aan dat de trainer tegenover wie hij stond dat wel zou doen en dat hij of zij zijn of haar verantwoordelijkheid zou nemen als zijn of haar Pokémon het echt niet meer aankon. Maar toch voelde hij zich nu een tikkeltje schuldig omdat hij de Pokémon had laten lijden, hoewel zijn eigen Pokémon ook wel geleden had onder de aanvallen van Treecko. Dat kwam voornamelijk omdat de aanvallen van Treecko super effectief waren tegen zijn Pokémon. Dat was toch als de gras-Pokémon zijn grasaanvallen gebruikte. Austin’s mond viel half open toen hij het antwoord van Ayako hoorde en Waterfall knipperde verbaasd met zijn ogen. De blauwe Pokémon en de blondharige trainer keken elkaar even verbouwereerd aan. Daarna begonnen ze allebei te glimlachen en haalden hun schouders naar elkaar op. Misschien had Ayako daar wel een punt. Ze hadden allebei het uiterste van zichzelf gegeven en ook al was Waterfall overeind gekomen, ze hadden allebei verslagen op de grond gelegen. Austin had het gevecht pas stop geroepen nadat Waterfall overeind was gekomen, maar het was duidelijk geweest dat beiden partijen niet meer in staat waren om hun gevecht voort te zetten. En dat was dan ook de reden waarom hij Ayako gelijk gaf. Niet dat hij ertegen in zou zijn gegaan als ze had beweerd dat zij gewonnen had. Soms was het gewoon beter om iemand zijn gelijk te geven dan dat je ermee in discussie ging, ook al wist je bij je eigen wel beter. ‘Oké,’ sprak hij dus tegen Ayako, ten teken dat hij haar gelijk gaf. Vervolgens wenkte hij haar en wees naar het Pokémon Center zodat ze de hint wel zou begrijpen. Het Pokémon Center bevond zich nog geen meter van hun vandaan en nu pas merkte hij dat een paar mensen hadden staan kijken naar hun. Toen ze in de gaten kregen dat het gevecht definitief voorbij was, draaiden ze zich weer om en gingen weer verder met wat ze bezig waren. Austin besteedde er niet al te veel aandacht aan omdat hij anders weer ging blozen en ging naar het Pokémon Center toe, er van uit gaand dat Ayako hem wel zou volgen. De schuifdeuren van het Pokémon Center gingen voor hem open en de warmte kwam hem tegemoet. ‘We kunnen de P-Pokéman wassen in de d-doucheruimtes?’ vroeg hij en keek haar aan. De ruimtes waren niet al te groot, maar groot genoeg voor Ayako, Austin en hun Pokémon. Of ze konden ook de wasbakken gebruiken die tegenover de doucheruimtes stonden. Hij zou wel zien wat Waterfall het fijnste vond.

De jongen scheen eerst verbaasd te zijn om haar reactie, maar uiteindelijk leek hij zich erbij neer te leggen. Ayako’s glimlach werd ietsje breder, voor Austin zich omdraaide en wenkend naar het Pokécenter liep. De brunette volgde hem op de voet, want Goku had de verzorging hard nodig, en eenmaal door de schuifdeuren heen begon ze een plan van aanpak te bedenken. Gelukkig hoefde ze dat niet alleen te doen, want de blonde jongen stelde voor om hun pokémon eerst te wassen. Het meisje knikte en keek even rond om de doucheruimtes te kunnen vinden. “Dat vind ik een goed plan!” reageerde ze nog, voordat ze naar haar volgende bestemming beende en Goku vroeg of hij liever onder de douche wilde of in de wasbak. Omdat Ayako waarschijnlijk nat zou worden onder de douche, nam hij het besluit om gewassen te willen worden in de wasbak. Zo groot was hij nou ook weer niet en hij wist dat zijn trainer zo slim was om zelf ook doorweekt te raken van het water. Het meisje plaatste de Treecko in één van de wasbakken, die erin bleef zitten, en stroopte vervolgens haar mouwen op in een poging die droog te houden, maar enkele minuten later waren ze alsnog kletsnat en had het eigenlijk geen nut gehad. Aya begon voorzichtig de modder van Goku af te vegen en liet hem vervolgens nog even nagenieten van het water voor ze de kraan dichtdraaide en op zoek wilde gaan naar een handdoek. Ayako zou Ayako echter niet zijn als ze die niet kon vinden, dus draaide ze zich naar Austin en keek hem verslagen aan. “Hoe moet ik Goku nu drogen?” vroeg ze met een pruillipje. Dit was niet hoe ze het gepland had.

Ayoko leek akkoord te gaan met het plan en tevreden zijnde baande Austin zich een weg naar de doucheruimtes. Terwijl de Treecko er voor koos om in een wastafel te gaan zitten om gewassen te worden, rende Waterfall al naar de douches. Austin grinnikte. Zo typisch. Hij liep naar de kranen toe, draaide deze open en deed een paar stappen achteruit zodat hij niet nat zou worden. Waterfall had helemaal geen hulp nodig. Hij wist precies hoe hij zichzelf moest wassen en anders zorgden zijn rare bewegingen er wel voor dat de modder er af ging. Austin draaide de kranen weer toe en veegde de laatste restjes modder van zijn Pokémon. Pas toen Ayako het hem vroeg, dacht hij er over na dat hij ook geen handdoek had meegenomen. ‘Ik vraag het w-wel even,’ zei hij stotterend, waarna hij zich uit de doucheruimtes snelde en naar de balie liep. ‘Is zij niet wat jong voor je?’ hoorde hij opeens van rechts. Zijn kop werd knalrood toen hij opzij keek om daar vervolgens één van zijn kwelgeesten van vroeger te zien. De jongen met een hoop puisten op zijn gezicht was inmiddels opgegroeid tot Austin’s leeftijd, maar was zo te zien niet echt vriendelijker geworden. Natuurlijk herkende hij Austin meteen en kreeg hij een grotere grijns. Austin probeerde hem te negeren terwijl hij om twee handdoeken vroeg, wat de jongen deed grinniken naast hem. Zo rustig mogelijk probeerde Austin weg te lopen, maar zijn manier van lopen werd sterk beïnvloed door zijn zenuwen, dus ook nu. Hij struikelde nog net niet en hoorde gelach achter zich. Hij verbeet zichzelf en strompelde gauw naar de doucheruimtes waar hij Ayako een handdoek toewierp. Hij boog zich snel over Waterfall heen en begon deze af te drogen. De Pokémon keek hem onderzoekend aan en Austin meende het gelach tot hier te horen. Hij hoopte dat Ayako er niet achter kwam dat hij werd gepest en dat hij het gewoon toeliet, want anders vond ze hem ook maar een watje. ‘Laten we n-nog even h-hier blijven,’ sprak hij harder stotterend dan eerder op de dag. Zijn hoofd was knalrood van schaamte en vernedering. ‘Je mouwen zijn k-kletsnat. Laten we w-wachten tot ze o-opgedroogd zijn.’ Hij keek ondertussen naar de deur en hoopte maar dat zijn kwelgeest niet naar hun zou toekomen.

Austin ging, uiteraard, bezig met zijn eigen pokémon, die er schijnbaar voor had gekozen om onder de douche te gaan staan. Nadat de brunette hem de vraag had gesteld had ze zijn aandacht weten te vangen en scheen ook hij niet te weten wat ermee gedaan moest worden. Totdat hij voorstelde om even navraag te doen. Aya wachtte geduldig tot de jongen terugkwam en stond tot die tijd alleen in de doucheruimtes met een chagrijnige Treecko en een minder chagrijnige Mudkip. Ze keek droog van haar eigen pokémon naar die van Austin en wilde hem wel een vraag stellen, maar ze zou op het moment niet weten wat. Haar blik gleed van zijn kleine lichaampje naar de specifieke... Tja, wat was dat ding eigenlijk op zijn hoofd. “Zeg zeg, is dat een antenne?” vroeg ze nieuwsgierig. Ze hurkte op de grond. “Kun je daar radiosignalen mee opvangen?” Goku sloeg met zijn poot tegen zijn voorhoofd, hoewel dat met zo weinig kracht gebeurde, dat het waarschijnlijk niet eens hoorbaar was. Ayako kwam weer recht toen ze voetstappen hoorde en zag toen Austin met een knalrood hoofd voor haar staan. Tijd om er een opmerking over te maken had ze echter niet, want er werd een handdoek naar haar gegooid, die ze ving met haar hoofd en zo even bleef staan. “A-Ah, zo donker!” riep ze uiteindelijk, terwijl ze spartelend het voorwerp van haar hoofd haalde en toen naar Goku keek. Hij rolde met zijn ogen en wachtte geduldig tot zijn trainer hem kwam afdrogen.

Toen dat gedaan was, keek de brunette op. Hoorde ze nou iemand lachen of beeldde ze zich dat in? Austin trok al snel haar aandacht door een voorstel te doen, maar Ayako was het daar niet echt mee eens. “Ik vind het erg gezellig hoor,” begon ze vrolijk. “Maar ik wil Goku toch even na laten kijken.” Ze keek even naar het groene wezentje in de wasbak, die ze eruit tilde en hem in haar armen vasthield. Hij leek nu minder gewillig te zijn dan eerst, alleen had hij geen andere keus. “Moet Waterfall niet ook?” vroeg Aya vervolgens aan de jongen. Ze glimlachte bemoedigend en stapte alvast richting de uitgang van de doucheruimtes, zodat ze naar de zuster kon lopen en de Treecko aan haar kon overhandigen.

Waterfall keek een tikkeltje benauwd naar Ayako en haar Treecko. Nu Austin weg was, stond hij er alleen voor. In de tussentijd dat Austin weg was, stelde Ayako hem een vraag en Waterfall keek haar verbaasd aan. ‘Mud?’ vroeg hij met een schuin kopje. Of hij een antenne op zijn hoofd had. Dat was een rare vraag. Nog voordat hij echt antwoord kon geven, kwam Austin al weer naar binnen. Waterfall zag, aan de manier waarop Austin deed, dat er iets was en verbaasd tilde hij zijn pootje op om deze vragend tegen Austin’s hand te laten komen. Austin negeerde dit en keek zenuwachtig over zijn schouder toen Ayako aangaf dat ze Treecko wilde laten nakijken. Natuurlijk. ‘Je hebt g-gelijk,’ bracht hij uit. Hij tilde Waterfall op in zijn armen en keek zenuwachtig naar de deur. De deur ging niet open, dus hij vermoedde dat zijn kwelgeest het beu was geworden en naar buiten was gegaan. Dit gaf hem een bemoedigend gevoel en kalm liep de blonde jongen naar de deur toe. De deur had een kleine zet nodig om open te gaan en Austin stak zijn hoofd naar buiten waarna zijn lichaam snel volgde. Hij wilde Ayako niet achterdochtig maken of het gevoel geven dat er iets was. Ze was immers jonger dan hem en als ze in de problemen zouden geraken omdat zijn kwelgeest niet wist wanneer hij moest stoppen, lag dit volledig onder zijn verantwoordelijkheid. ‘Wist je dat je in sommige landen opgepakt kunt worden voor dit soort dingen?’ hoorde hij opeens achter zich en hij zuchtte. Hij draaide zich om en zag dat zijn kwelgeest daar tegen de muur geleund stond met over elkaar geslagen armen. Hij was minstens één jaar ouder dan Austin en zag er uit als een ruig type. Waterfall, welke nu begreep wat er aan de hand was, spoot een waterstraal recht in het gezicht van de jongen, maar moest daarmee ophouden omdat hij te zwak was. Hij had immers een zwaar gevecht achter de rug en was niet op volledige kracht. Bovendien hield Austin hem nu weg van de razend zijnde jongen. ‘Laten we m-maar gewoon onze P-Pokémon nakijken,’ stotterde Austin tegen Ayako. ‘Hij is h-het niet w-waard.’ En toch kwelden de jongen zijn opmerkingen hem diep vanbinnen wel. Hij probeerde het echter te negeren en liep gauw naar de balie van het Pokémon Center waarachter een dame stond die met gefronste wenkbrauwen naar Austin’s kwelgeest keek, maar Austin gaf haar Waterfall en probeerde zijn kwelgeest zo goed mogelijk te negeren. Hij hoopte dat Ayako of haar Treecko ook niks zouden doen, want de jongen had er uit gezien alsof hij Austin elk moment in elkaar kon gaan slaan.

Ze kreeg gelijk. Ayako’s glimlach werd ietsje breder en ze liet de jongen voorgaan uit de doucheruimtes, er niet op lettend dat Austin zich wel erg vreemd gedroeg zo. Het viel Goku wel op, maar hij besloot er verder geen aandacht aan te besteden. Dat had het niet nodig, toch? De brunette liep neuriënd achter de blonde jongen aan en hoorde toen een vreemde stem vertellen dat je in sommige landen kon worden opgepakt voor iets. Maar wat? Aya wist niet waarom, maar ze had het vage voorgevoel dat het op haar gericht was, dus trok ze bijna meteen haar mond open toen de persoon was uitgesproken. “Wat? Wat is er illegaal?” vroeg ze verward. “Ben ik illegaal?” Bij haar laatste vraag was een lichte paniek in haar stem te horen. Ze richtte zich tot de persoon die hen had aangesproken en merkte toen dat hij het tegen Austin had gehad. Vragend keek ze van de vreemdeling naar de blonde knul, zich afvragend of ze elkaar kenden. “Ken je hem?” vroeg de brunette vervolgens, terwijl ze met een priemende vinger naar de jongen tegen de muur aan wees. Niet veel later besloot Waterfall een waterstraal tegen de vreemdeling z’n gezicht aan te spuiten, waar het meisje toch lichtjes van schrok. Waar kwam dat opeens vandaan? Ook Goku scheen nog chagrijniger dan anders naar de ruige jongen te kijken. Miste ze hier iets...?

Austin liet merken dat hij naar de zuster wilde en dat ze de vreemdeling links moesten laten liggen. Ayako was nog nooit zo in de war geweest, maar ze gehoorzaamde en liep achter de blonde jongen aan richting de zuster. Ze wierp nog een laatste blik op de vreemdeling en schonk Goku toen aan de vrouw achter de toonbank. “Wie is dat?” fluisterde de brunette toen hard naar haar metgezel. Ze had haar hand tegen haar wang aangeplaatst, zodat anderen haar lippen niet konden lezen, maar haar gefluister was nou ook niet bepaald zacht. Spannend dit! Het leek wel alsof ze geheim agenten waren die informatie moesten achterhouden voor de superschurk ofzo. Hopelijk vond Austin het net zo spannend als zij.

Austin keek opzij naar Ayako. Hij wist dat hij vroeg of laat de waarheid moest vertellen tegen haar. Over zijn verleden, over dat de enige reden dat hij niet op reis was gegaan was omdat hij constant gepest werd. Maar dat ging hij niet doen als die jongen hier nog stond. Dat kon hij beter doen als ze ergens afgezonderd waren. Ayako leek er in elk geval niks van te begrijpen en dat begreep Austin ook wel. ‘Ik leg het j-je dadelijk wel u-uit,’ zei hij dan ook haastig tegen Ayako terwijl hij wachtte tot de zuster Waterfall terug zou geven. De Pokémon had nogal wat klappen opgelopen en dus zou het misschien langer duren dan normaal. Dat kon hij op dit moment niet echt gebruiken. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat de jongen naderde. In plaats van dat zijn blik op Austin was gericht, was hij nu naar Ayako gericht. Austin balde zijn vuisten. Ayako deed hem erg denken aan de vrouwelijke helft van de tweeling. Die was ook altijd zo onwetend en dacht ook altijd van die gekke dingen. Ayako leek minstens zo onschuldig als de tweeling. Austin deed een stap opzij zodat Ayako verborgen ging achter zijn toch wel brede schouder. Hij was gespierder dan men dacht en dat leek de jongen voor hem ook te onderschatten. ‘Opzouten, mietje,’ sprak hij terwijl hij twee handen tegen de schouders van Austin zette. ‘Ik wil met je vriendinnetje praten.’ En hij gaf Austin een duw. ‘N-nee,’ sprak Austin, waarna hij weer een stap naar voren zette. ‘Worden we stoer?’ vroeg de jongen arrogant en opnieuw zette hij zijn handen tegen Austin’s schouder, maar deze keer was de blonde jongen het meer dan zat. Dat de jongen hem uitdaagde vond hij lang niet zo erg als dat hij aan Ayako wilde komen. Austin deed een stap vooruit, zette zijn handen tegen de borstkas van de jongen en gaf een ferme duw. De jongen week naar achteren en was duidelijk verbaasd zijnde over Austin’s kracht. Net toen de jongen weer wilde toeslaan kwam de zuster ertussen. ‘Mijn Pokémon Center uit en laat me je hier niet meer zien. Ik houd niet van herrieschoppers zoals jij!’ riep ze kwaad. De blikken die op hem werden geworpen werden de jongen te veel. Hij keek nijdig naar Austin, zei dat dit nog niet voorbij was en liep toen weg. Vermoeid draaide Austin zich naar Ayako. ‘Als we o-onze Pokémon hebben g-gaan we wel naar een r-rustig plekje en dan leg ik h-het je wel uit.’ Hij stotterde meer omdat hij nerveus was en keek gespannen naar de zuster die hem vriendelijk toeknikte. Kon deze dag erger worden?

Ze zou het straks wel horen. Nieuwsgierig was ze wel, maar ze wist niet zozeer of ze Austin dit wel wilde aandoen. Het klonk immers alsof hij geen zin had om dat te doen en als ze heel eerlijk moest zijn, dan zag die vreemde kerel eruit alsof ze geen ruzie met hem moest hebben. Was dit soms het geval? Hadden die twee ruzie? Verbaasd keek de brunette op toen ze Austin zag bewegen, waardoor ze verborgen achter hem ging, want ze kon de vreemdeling vanaf hier niet echt meer zien. Maar ze kon hem wel horen. Schijnbaar was hij naar hen toegekomen. Austin werd een mietje genoemd en dat zorgde ervoor dat er een kwade frons op de brunette haar voorhoofd verscheen. Normaliter was ze niet gauw kwaad te krijgen; ze was de domheid zelve en had vaak subtiele, gemene opmerkingen niet door. Maar dit was niet subtiel. Dit was verre van subtiel. “Ik heb helemaal geen zin om met je te praten,” sprak ze nonchalant tegen hem, al leken beide jongens te druk met hun duwwedstrijd om het waarschijnlijk op te merken. Gelukkig kwam de zuster al snel tussenbeide en stuurde de ruige kerel weg, anders was de brunette natuurlijk met hem op de vuist gegaan en dan had hij een groot probleem gehad. Eén mep en hij lag op de grond, jazeker. Ayako snoof, waarna ze haar aandacht weer op Austin vestigde, omdat hij iets tegen haar zei. “Als je dat niet wilt, dan vind ik dat ook goed,” glimlachte ze naar hem. “En als hij weer terugkomt,” ze stroopte haar mouw op en hield haar arm in een hoek van negentig graden omhoog, alsof ze een enorme hoeveelheid aan spieren had waar Cecille gewoon niks bij was,“dan zal hij daar spijt van krijgen.” Ze grijnsde breed, zelfverzekerdheid van haar gezicht te lezen, al wist ze dat ze geen partij voor hem was. Niet met haar fragiele botten.