Lekker warm [Emma King]

Er heerste een stilte terwijl de twee trainers door het gebied heen wandelde, op weg naar de stad om deze Ponyta van onderdak te voorzien. Eventjes wist Emma niet meer wat ze moest zeggen, serieuze situaties zorgde er altijd voor dat ze ontzettend stil en teruggetrokken werd. Ze wilde immers geen verkeerde opmerkingen maken en bedacht zich dan altijd dat het misschien beter was om gewoon helemaal stil te blijven. Vincent riep zijn Plusle en Minun terug en ze keek eventjes naar de pokéballs. "Het zijn geen makkelijke pokémon, hè?" zei ze zachtjes, terwijl ze haar blik eventjes op de jongen naast haar gericht hielt, voordat ze weer voor zich uit keek.

Ze grinnikte zachtjes toen Vincent opeens luid begon te lachen. Ze wist helaas maar al te goed hoe het was om die twee te moeten onderhouden. Een Plusle en een Minun waren niet de makkelijkste om onder de duim te houden door hun speelse karakter.
Ze keek op toen Vincent zei dat ze bij het pokécenter waren. Ze glimlachte eventjes en aaide de Ponyta over d'r rug heen. "Het komt wel goed, meisje," zei ze rustig en gaf haar een aai over d'r snuit heen. De Ponyta was nog steeds angstig, maar leek inmiddels wel een beetje gekalmeerd te zijn tussen de twee trainers in. "Kom, dan brengen we haar naar binnen toe," zei ze tegen Vincent, terwijl ze de pokémon in de richting van het Pokécenter begeleiden.

Emma deed een poging om niet in de lach te schieten. Het zag er best wel leuk uit, de Empoleon zo maar in de regen staan en Vincent die het zo te zien vergeetachtiger was dan dat hij eruit zag. Daarna legde ze haar hand in de nek van Ponyta en wandelde naar binnen toe.
"Goedeavond. We hebben deze Ponyta gevonden in de regen en wilde d'r even laten nakijken. We weten niet hoelang ze in de regen heeft gestaan, ze is letterlijk tegen ons aangelopen," legde ze uit aan de zuster Joy die achter de toonbank stond. Deze knikte en begeleiden de Ponyta mee naar achter, waarna er tegen haar werd gezegd dat ze wel eventjes konden blijven wachten. Emma glimlachtte en knikte, waarna ze Vincent bij de arm pakte. "Zal ik je dan trakteren op wat te eten?" vroeg ze vrolijk aan de man.

Ze glimlachte eventjes. "Er zal vast wel iets lekkers in de buurt zijn," zei ze vrolijk. Ze had geen idee hoelang het zou duren om de Ponyta te moeten verzorgen, dus het zou waarschijnlijk een snelle hap zijn, maar het was beter dan niets. "Ik geloof dat 't alleen nog niet gestopt is met regenen," zei ze daarna, terwijl haar vrolijke glimlach bevroor en bijna verdween. "En je hoeft niet zo als een gek te blozen," zei ze daarna plagend. Ze liep naar de uitgang van het pokécenter en keek door de glazendeuren naar buiten toe. Het was in een klap donker geworden en ze schrok licht van een plotselingen donderklap. "Uhm... Dus ye, wat nu?" vroeg ze wat verlegen aan Vincent.

Haar gezicht werd vuurrood toen ze Vincent hoorde en eventjes had ze de neiging om 'm gewoon een stomp te geven. Maar in plaats daarvan zetten ze haar voet stevig op de grond neer, niet dat het veel zin had, maar voor haar was het een voldoening. Haar blauwe ogen schoten naar Vincent toe, waarom deed hij dit? Zag hij niet dat ze het niet leuk vond. Ze snoof eventjes en draaide zich weer naar het raam toe. "Is goed," zuchtte ze zachtjes. "We zijn niet van suiker gemaakt, een beetje regen houd ons vast niet tegen," vervolgde ze met een kleine glimlach. Ze was er niet bepaald blij mee dat ze door een onweersbui naar buiten moesten, maar waarschijnlijk zou het een stuk makkelijker gaan als ze samen met Vincent zou gaan, puur omdat ze dan een beetje afleiding zou hebben.