Een warm ontvangst in Vaniville

Nu hij de drukte in Aquacorde Town achter zich gelaten had, vorderde de weg naar Vaniville Town snel. Zonder problemen kwam hij aan in de stad. Het was een rustige stad, nog kleiner dan Aquacorde, maar deze had wel een Pokécenter waar hij zijn pokemon zou kunnen laten verzorgen en uitrusten na de vermoeiende strijd met de Pidgey en Pidgeot. Ook hijzelf zou daar kunnen verblijven en hij was blij na enkele dagen in open lucht geslapen te hebben opnieuw in een echt bed te kunnen slapen. Hij liet zijn pokemon achter bij Nurse Joy en Wigglytuff en kreeg een kamer toegewezen. Terwijl zijn pokemon behandeld werden ging hij al naar zijn kamer om zijn spullen te zetten. Hij zou hier een lange tijd verblijven, aangezien hij hier wou blijven om te trainen. Niemand van Team Rocket zou hem hier komen zoeken. Hij ging terug naar beneden en bedacht zich dat hij sinds vanmorgen, toen hij onderweg snel wat naar binnen had gespeeld, niets meer gegeten had. Zijn pokemon waren klaar en hij bestelde een pannekoek voor hem en twee porties pokemonvoer. Wanneer ze klaar waren met eten gingen ze terug naar boven en toonde Robin de kamer aan Achilles en Argus. Voor Argus was het de eerste keer in het pokécenter en zelfs dat ze ergens naar binnen ging. Ze was duidelijk onder de indruk. Wanneer hij alles uitgepakt had, vertrok hij om een de stad te verkennen.

Het was vreemd. Onwennig. Blythe wist niet wat ze moest doen, maar ondertussen had ze deze missie wel eigenhandig gemaakt. Dat was nooit haar bedoeling geweest. Om het nog erger te maken had ze, tijdens een van haar laatste rapporten, te horen gekregen dat ze naar eigen inzicht mocht handelen. No pressure. Samen met Nala arriveerde ze in Vaniville Town, waar ze de jongen eerder naartoe had zien lopen. Ze had hem voor kort uit het oog verloren, maar daar was haar trouwe Mightyena voor. Met behulp van Nala kwam ze bij het pokécenter uit. Ze liep, zo ontspannen als ze kon, naar binnen en ging op een leeg bankje zitten. Daar wachtte ze tot de knul zijn gezicht liet zien. Vanuit haar ooghoek zag ze hem uiteindelijk voorbij lopen. Blythe wachtte expres een minuutje voor ze opstond en via de glazen deuren weer naar buiten liep.

Terwijl hij op zoek was naar een geschikte plaats om te trainen moest hij steeds weer denken aan het meisje dat in het Pokécenter zat. Ze was gekleed als een echte cowgirl. Hij vond haar beeldschoon, ook al was ze een stuk ouder dan hem. Ze was wat gebruind, deels van op het land te werken maar ook zeker een stuk van afkomst, oordeelde hij. Stiekem hoopte hij dat hij nog de kans zou krijgen om haar deftig te ontmoeten. Het was trouwens hetzelfde meisje dat hem nog een stukje gevolgd had toen hij uit Aquacorde vertrokken was. Ze moest ook toevallig op doorreis geweest zijn, maar wat zou iemand als haar hier in Vaniville Town zoeken? Hij zou daar nog eens goed zijn hoofd over moeten breken. Het pistool was hem echter ook niet ontgaan. Het kan nog wel van pas komen terwijl je op een ranch of dergelijke werkt, maar niet hier in een stad. Tenzij hij zich vergiste en dat er een ander vreemd voorwerp in haar laars aanwezig was, maar hij had al vaker met pistolen te maken gehad dus hij wist redelijk zeker dat het een wapen was dat in haar laars verborgen zat. De geur die rond haar hing betekende dat ze onlangs in contact gekomen was met een hondachtige pokemon, de bijtsporen in bepaalde kledingstukken dat het haar pokemon was. De grote van die bijtsporen sloot dan weer veel pokemon uit, het kon een Arcanine geweest zijn, of toch niet, deze brengt meestal ook brandplekken met zich mee. Dan waren er verder nog Lycanroc, Mightyena, Herdier, Houndoom... die tot de mogelijkheden behoorden.

Hij had zich weer laten afleiden, hij moest zich nu vooral focussen op de omgeving om een goede, afgelegen trainingsplaats te vinden. Toen kwam hij aan de rand van de stad aan en merkte aan de littekens van een boom dat deze plek al eerder was gebruikt als trainingsplaats, het stuk verbrande gras wees erop dat de laatste bezoeker hier een Fire-type was geweest.

Het was moeilijk om in een klein stadje als Vaniville haar afstand te kunnen bewaren. Gelukkig voor Blythe kreeg ze een cover op een dienblad gepresenteerd. Een klein parkje doemde in haar zichtveld op, waar ze lekker op het zachte gras kon zitten om van de zon te genieten. Naast een van de parkbankjes stond een volwassen man broodjes te verkopen. Zijn schort zat onder de saus, maar hij had een brede glimlach op zijn gezicht. Blythe liep erheen en kocht een lekkernij van zijn kleine wagentje, waarna ze een goed plekje op het veld uitzocht. Niet voor de beste zitplaats, maar voor het beste uitzicht op de jongen. Afwezig plukte ze een stukje van haar broodje af en gaf het aan Nala, die al watertandend het eten voorzichtig in haar bek overnam en het naar binnen schrokte. Klassieke Nala.

Hij haalde Argus er ook bij en liet Achilles van zijn schouder komen. "Tijd voor wat training!" Hij begon met Achilles, "Water Pulse!". Zo werd de boom gebruikt waarvoor deze ene bedoelt bleek te zijn, of iemand had gewoon al eens hetzelfde idee als hem gehad. Zo trainde Robin even verder met Achilles en later ook Argus. Plots merkte hij dat een stuk verderop dezelfde vrouw een broodje zat te eten. Afwezig ging hij verder met de training. Als hij wat beter oplette, maar hij moest erg goed kijken, was er iets vreemd aan haar manier van eten, het was alsof ze niet besefte dat ze aan het eten was, alsof ze niet besefte dat ze ook stukjes aan haar Mightyena (hij had het dus bij het rechte eind!) gaf. Het was niet echt haar manier van eten, het was eerder alsof ze met iets anders bezig was, maar hij kon maar niet bedenken wat. Op het eerste zicht zou ze wel een crimineel kunnen zijn, met hoogstwaarschijnlijk dat pistool en dan dit alles, zo had hij er namelijk al veel van gezien. Alleen ontbrak het nerveuse, verdachte gedrag, moest ze iets gepland hebben zou hij het zelfs kunnen ruiken hebben. Ze was veel te rustig dus hij besloot dat hij zichzelf maar iets wijsmaakte en dat hij zich nogmaals had laten afleiden, hij moest zich meer concentreren op het trainen.

Hij was weer aan het trainen. Dat was alles wat hij tot nu toe deed. Trainen, reizen en dan weer trainen. Blythe nam zelf een hap van haar broodje, maar de smaak drong niet helemaal tot haar door. Wat kon die jongen zijn motivatie zijn om zoveel te trainen? Gyms? Hij had gezegd dat hij enkel op doorreis was en Blythe had hem verder geen enkele keer over badges gehoord. Dat kon het dus niet zijn. Ze had gelezen dat hij voorheen een eigen pokémonteam had getraind en dat Team Rocket die van hem hadden afgenomen. Kon dat er mee te maken hebben? Zelf zou ze het niet aandurven om zo’n grote organisatie te willen kruisen, maar zij was niet de hele mensheid. Er waren genoeg figuren die overmoedig waren. Mensen die dingen wilden toe-eigenen. Ironisch genoeg was haar grote baas daar een van.

Blythe had pas door dat haar broodje op was toen ze een hap wilde nemen en in de lucht beet. Verbouwereerd keek ze opzij. Nala likte haar lippen herhaaldelijk af. Met een klein glimlachje aaide de cowgirl haar over het hoofd. “Heeft het gesmaakt?” vroeg ze. Desondanks lette ze niet op het antwoord. Ze had het gevoel dat ze meer moest doen dan alleen toekijken naar de training van deze knaap. Als hij echt van plan was om wraak te nemen, kon ze hem beter nu onschadelijk maken. Nu vormde hij nog geen dreiging. Blythe haalde diep adem en kwam overeind. Ze had zich hier helemaal niet vrijwillig voor in geschreven, maar veel keus had ze niet echt. Misschien kon ze het uitstellen? Een praatje met hem maken? Dan kon hij zich vast nader verklaren.

Met haar spieren lichtjes aangespannen liep ze zijn kant op.

Hij zag dat haar broodje op was, ach, waarom zat hij toch weer naar haar te kijken? Maar stel... als ze nu echt... haar broodje is nu op dan zou ze haar volgende zet doen. Maar ze bleef zitten en zei iets tegen haar Mightyena. Terwijl ze praatte keek ze zijn kant op en hij deed alsof er niks aan de hand was, alsof hij haar niet zag. Toen stond ze op en kwam zijn kant uit. Ze liep wat stijfjes, niks voor iemand die gewend was op een ranch te werken. Hij riep Argus vlug terug in zijn pokeball en beval Achilles wat op zichzelf te oefenen, zodat hij zich volop kon focussen op die andere persoon. Toen ze wat genaderd was zag hij dat haar spieren opgespannen waren, al was het maar lichtjes. Ze was duidelijk wat zenuwachtig, misschien was ze net zoals hem eerder verlegen en had ze wat stress om een gesprek met hem te starten? Hij zou het vast gauw te weten komen.

Het viel Blythe op dat de jongen zijn Fletchling terugkeerde. Verbaasd hief ze een wenkbrauw, maar ze besloot er niet al teveel aandacht aan te besteden. Ze had al andere dingen die haar aandacht nodig hadden. Eenmaal bij de jongen aangekomen knikte ze begroetend naar hem, terwijl ze een glimlach rond haar lippen forceerde. “Hallo,” voegde ze er vriendelijk aan toe. Onbewust legde ze haar armen over elkaar heen. “Sorry dat ik je stoor, maar ben jij niet de jongen die tegen een Pidgeot heeft gevochten?” Dat was de beste instapper die ze zo snel wist te bedenken. Nala liep inmiddels vrolijk kwispelend op de jongen af en deed een poging om aan zijn been te snuffelen.

Ze glimlachte vriendelijk naar hem, direct smolt al zijn argwaan. Toen ze haar armen kruisten zag alles er zo natuurlijk uit dat ze vast geen slechte bedoelingen kon hebben, dacht Robin. Hij had even versteld gestaan zodat het even duurde voor haar vraag bij hem doordrong. Het was de Mightyena die hulp bood, hij kwam vriendelijk gedag zeggen en Robin beantwoordde dat met een flinke aai over zijn hoofd. "Nee dat was ik niet, het was deze meid:" Hij haalde Fletchling uit haar pokéball. "Zij verdient alle credits, ik stond er alleen maar op te kijken." Hij kreeg een flinke tik tegen zijn hoofd. "En Achilles hier heeft ook wat gedaan, I guess." zei hij plagerig. De Froakie liet het niet tot zijn hart komen. Hij maakt zich zo groot mogelijk, stak zijn borst vooruit en keek zelfvoldaan naar de andere trainer. "Ik ben Robin trouwens, en mijn pokemon Achilles en Argus ken je ondertussen wel al. Mag ik vragen wie jij bent? Volgens mij was je ook in Aquacorde Town als ik me niet vergis?"

Nala sloot genietend haar ogen en duwde haar hoofd tegen de jongen zijn hand. Blythe’s mondhoeken krulden toch een beetje omhoog bij het zien van haar pokémon. Het ging allemaal zo simpel bij de Mightyena. Ging dat bij haar ook maar zo. Haar vraag werd niet veel later beantwoord en de Fletchling van eerder kwam weer tevoorschijn. De speelsheid van de Froakie en zijn trainer herinnerde haar op de een of andere manier een beetje aan Barbara en Captain. “Aangenaam,” reageerde ze. Op de vraag of ze eerder in Aquacorde was, knikte ze automatisch. Van binnen vervloekte ze zichzelf dat ze niet voorzichtiger was geweest. Zachtjes beet Blythe op haar lip voor ze zich realiseerde dat ze haar eigen naam moest opgeven. “B–” Wacht, kon ze niet beter een valse naam gebruiken? “–arbara,” eindigde ze. Het was het eerste dat zo snel in haar op kwam. “Dit is Nala.” Ze gebaarde naar de nog altijd kwispelende Mightyena. “We vroegen ons eigenlijk af hoe je traint.”

Ze leek nog steeds wat verlegen en kwam daardoor aarzelend over, maar wie was hij om dat te zeggen, hij was zeker niet beter. Achilles was intussen ook van zijn schouder gesprongen en kennis aan het maken met Nala. Niet veel later kwam Argus er ook bijzitten. "Onze training bestaat vooral uit aanvallen oefenen. Ik ben het gewend van vroeger. Toen ehh..." Hij realiseerde zich dat hij onvoorzichtig was. Ook al leek het meisje geen bedreiging, je wist nooit wie meeluisterde vanop een afstand. Ik bedoel Achilles en ik hebben het altijd zo gedaan, moves die niet goed genoeg zijn perfectioneren. Normaal laat ik de pokemon die ik heb ook tegen elkaar battlen, maar ik heb enkel deze twee en ik hou liefst voor de veiligheid altijd nog een verse pokemon op zak. Nu had hij weeral teveel gezegd. Hij moest dringend op zijn woorden beginnen letten.

Nala zakte door haar voorpoten bij de sprong van de Froakie. Met haar kont de lucht in en haar tong uit haar bek, keek ze afwachtend naar de twee pokémon van de jongen. Het luchtte Blythe op dat haar Mightyena zo speels met de wezens om ging, dat maakte haar eigen illusie alleen maar geloofwaardiger. Robin vertelde haar dat hij het gewend was en dwaalde af. Hij probeerde het vervolgens te maskeren door dieper op Achilles in te gaan. Daar maakte hij zijn tweede fout in zijn verhaal; en dit keer kon Blythe er makkelijk op inspelen. “Welke pokémon heb je vroeger dan gehad?” vroeg ze nieuwsgierig aan hem. “Ik vond het al een beetje gek om een beginnend trainer zo goed van start te zien gaan, maar zo te horen heb je al veel ervaring.”  

Ze had uit zijn woorden afgeleid dat hij nog andere pokemon had (gehad). Hij kon zo'n directe vraag onmogelijk afwimpelen, hij zat als een Rattata in de val. "Ik had zes andere pokemon, maar die heb ik nu niet meer dus dat maakt niet erg veel uit.", was het beste wat hij zo snel kon bedenken. Hij vond het eigenlijk nog best een goed antwoord, ook al zei hij het zelf. Ondertussen leken de pokemon van kennismaken overgegaan te zijn in spelen en plezier maken. In het tweede wat Barbara had gezegd leek onrechtstreeks een vraag verwikkeld te zitten, waardoor hij niet rechtstreeks hoefde te antwoorden. "Ervaring... zou je kunnen zeggen, ja..." Hij besloot de ongemakkelijke situatie om te draaien en zelf vragen te stellen. "Mala is goed verzorgd, dat kan je duidelijk zien. Is het je enige pokemon?

Zes andere. Dat wist ze al, maar meer wilde hij er niet over loslaten. Moest ze het dan maar laten voor wat het was of juist er verder op in gaan? Blythe hief verbaasd haar wenkbrauwen. “Oh?” bracht ze uit. “Heb je ze weggedaan of is er iets gebeurd?” Het werd haar al snel duidelijk dat Robin zich niet helemaal op zijn gemak voelde. Schaamde hij zich of wilde hij zijn terugkomst geheimhouden voor Team Rocket? Als ze heel eerlijk moest zijn, dan neigde ze nu meer naar het eerste. Blythe voelde zijn ongemak op haar overslaan. Ze kon het hem toch niet aandoen om zijn pokémon nog eens af te nemen? Aan de andere kant… Orders waren orders, en ze had zelf nog een aantal schulden terug te betalen. Ze wilde niet op dezelfde lijst als Robin terechtkomen.

Blythe fronste. Sprak hij de naam nou verkeerd uit? “Bedankt,” zei ze tegen hem, waarop haar blik kort op de Mightyena viel. Ze lag inmiddels op haar rug te rollen. “Nala komt van een Breeder. Ze is meer een...” Blythe beet even op haar onderlip. Robin was niet de enige met schaamte. “Euh, gezelschapspokémon.” Moest ze in dit geval eerlijk zijn? Ze kon Sheriff beter als troef achter de hand houden. “Ze is mijn enige pokémon,” voegde ze er als laatste aan toe.

Nu vroeg ze wat er met zijn vorige pokemon gebeurd was. Hij zou erg op zijn woorden moeten letten. "Er is iets gebeurd. Namelijk, dat, wel, euh, ze zijn gestolen... Door Team Rocket.", floepte hij er, al dan niet ongewild, nog uit. "Maar dat is erg gevoelige informatie, als je begrijpt wat ik bedoel. Je vertelt het beter aan niemand door." voegde hij er snel aan toe.

Ze gedroeg zich al de hele tijd wat vreemd, alsof ze ergens mee zat. "Is er iets wat je nog wil zeggen? Je lijkt af en toe wat afwezig te zijn?" vroeg hij dan maar, al was het maar om een nieuwe poging te wagen om van onderwerp te veranderen.