Een warm ontvangst in Vaniville

Daar was het. De informatie waar ze iets aan had. Als ze nu een misstap maakte, dan verpeste ze misschien wel haar missie. Haar ogen werden groot en ze liet haar mond een beetje openzakken. “Oh wat erg,” vertelde ze hem verdwaasd. “Het spijt me.” Opnieuw liet ze een korte pauze tussen haar woorden vallen, dit keer bewust. “Ik zal zwijgen als het graf.” Om haar woorden kracht bij te zetten, tekende ze met haar vinger een kruis over haar hart. Daarna leunde ze dichterbij. “Ga je ze terughalen?” Een vreemde vraag was het voor haar niet. Ze hoorde geregeld dat trainers die pogingen waagden of een Ranger erbij haalden.

Haar twijfel zorgde ervoor dat hij iets oppikte. Blythe slaakte een kleine zucht. Om argwaan te voorkomen kon ze beter de waarheid gebruiken om de rest te maskeren. “Voor wat hoort wat?” begon ze, een voorzichtige glimlach rond haar lippen. “Nala is een steunpokémon. Op, euh, emotioneel gebied.” Blythe dwaalde af. Haar voeten wekten ineens meer interesse in haar op. Ze had helemaal geen zin om het hierover te hebben. Dat bracht alleen maar nare herinneringen met zich mee.

Die vraag was nogal vreemd, meestal werd er dan gevraagd van: "wat ga je nu doen", of "ben je al naar de politie geweest". Het was vooral de ondertoon van de vraag die zijn aandacht trok. Het had iets van herhaling. Het was alsof het niet de eerste keer was dat ze dat vroeg, of ze sprak uit ervaring. Hij besloot er verder geen aandacht meer aan te besteden.
Hij had ook al de hele tijd het gevoel bekeken te worden, maar er was niemand in de buurt. Hij had vaak dat gevoel en het bleek dikwijls onterecht te zijn, tenzij hij het gewoonweg niet te weten was gekomen.

Deze keer was hij wel voorzichtig met wat hij zei: "Ik weet het niet. Zo op mijn eentje kan ik het niet. Ik moet op zijn minst heel wat sterker worden, daarom ben ik hier. En dan nog zal ik waarschijnlijk iemand nodig hebben om me te helpen." Verdorie, zo goed begonnen en toch weer zijn mond voorbijgepraat. Waarom vertrouwde hij iemand van het vrouwelijk geslacht zoveel meer, hij kon er niks aan doen, het ging vanzelf als hij met een meisje, of in dit geval jonge vrouw, praatte. Dit was niet goed. Hij moest zekerheid hebben over het meisje dat voor hem stond."Zou jij met niet willen helpen, als we nou samen een basis van Team Rocket binnenvielen? Die mightyena van jou," Ehh, hoe hete die ook alweer? Lama? Lana? Alan? Nala?! "Nala als ik me niet vergis, ziet er best sterk uit.

Blythe had daadwerkelijk gehoopt dat Robin slim genoeg was om Team Rocket niet te kruisen. Het meest vervelende vond ze nog wel dat ze hem misschien had geholpen als dit een aantal jaar geleden was gebeurd. Hij was nog jong. Dit verdiende hij niet. Helaas moest ze dit wel doen, wilde ze niet dat hij een groter probleem voor de organisatie ging vormen. “Ik ben bang van niet,” zei ze met een verontschuldigende glimlach tegen hem. Blythe rechtte haar rug. “Nala.” Haar toon was strenger. De Mightyena sprong overeind en staarde afwachtend naar haar trainer. Blythe hoefde alleen maar te knikken voor ze dreigend naar de Froakie stapte en haar tanden liet zien. Met vonken druipend van haar bek hapte ze gevaarlijk naar Achilles.

Barbara's gezicht vertrok en haar houding veranderde - voor ze ver hij er nog mocht vanuit gaan dat ze daadwerkelijk Barbara heette. De sfeer was plots gigantisch omgedraaid, van een gezellig praatje naar een vijandige sfeer. Het meest opmerkende was de Mightyena, nog terwijl hij aan het spelen was sprong hij recht en gromde vervaarlijk. "Jij... Ik had het kunnen weten. Wie heeft je gestuurd, Team Rocket? Barbara is dan vast ook niet je echte naam?"

Nala hapte ondertussen naar Achilles die op het nippertje kon wegspringen, zodat hij terug vlakbij Robin kwam staan. Argus vloog geschrokken weg en bleef vlak naast Achilles fladderen. "Achilles, Water Pulse en Argus, gebruik Quick Attack. Zorg dat je uit de buurt blijft van die kaken!"

Zijn reactie gooide alleen maar olie op haar schuldvuur. Blythe beet op haar onderlip en bleef stil. Wat kon ze tegen hem zeggen? Hij wist de antwoorden waarschijnlijk al. Tot haar ongenoegen rende hij niet weg. Nala’s scherpe tanden grepen mis en er kwamen tegenaanvallen. De Water Pulse zorgde er voornamelijk voor dat ze een slechter humeur kreeg door haar nat pak. Bij de Quick Attack greep ze haar kans door naar de pootjes van Argus te happen. Blythe vroeg zich ondertussen af of het niet beter was om Sheriff erbij te halen. Hoe sneller ze dit achter de rug had, hoe beter. Twijfelend pakte ze de bal van haar Weavile erbij. Enkele tellen later sprong de pokémon op de grond en begon het te hagelen.

Haar reactie was voor het genoeg, niet Barbara dus. Wel een "B" kon hij maken uit de eerdere twijfeling wanneer ze voor het eerst haar naam zei. "Ok, wat is het dan wel? B... en verder nog? Hij ging alvast op zoek naar details die iets verrieden, tevergeefs. Hij bemerkte wel een litteken, dat onmogelijk van boerderijwerk afkomstig kon zijn. Misschien opgelopen in een gevecht?

Hij moest zich focussen, het gevecht stond er niet al te best voor. De Water Pulse had Nala enkel nat gemaakt, en daar leek de Mightyena niet al te blij mee. Argus' Quick Attack had als resultaat dat ze net niet opgegeten werd. Dankzij de snelle reflex die ze nog op het nippertje kon uitvoeren kwamen enkel haar pootjes tussen de kaken te zitten, maar nog steeds bijzonder pijnlijk. Tot overmaat van ramp haalde de jonge vrouw ook nog een Weavile boven. Deze ontketende meteen een hagelstorm, wat het er niet makkelijker op maakte. Hij zou dit gevecht zeker niet winnen, maar hij zou het zo lang mogelijk moeten laten duren."Ik dacht dat Nala je enige pokemon was? Heb je ook iets verteld dat waar is?" Dat hielp zijn pokemon niets vooruit. Achilles kon niet aanvallen zolang Argus vastzat in de muil van de Mightyena. Hij kon amper schade veroorzaken dus zou het strategisch moeten aanpakken. Ook zou hij voortdurend op zijn hoede moeten zijn, de tegenstander zou niet veel aanvallen nodig hebben om het af te maken. "Argus, gebruik Peck op zijn neus" Dat zou zijn taak wel verrichten. "Achilles, terwijl zij zich bekommeren om Nala sluip jij ongezien dichterbij. Gebruik dan Lick om die Weavile even bezig te houden." zei hij stilletjes zodat enkel Achilles het kon horen, maar Argus leek ook te begrijpen wat ze van plan waren.

Nu zou hij zich moeten redden, de pokemon waren allemaal bezig en nu moest hij de andere trainer zien te bereiken via woorden. "Arceus, be with me, please" prevelde hij. "Je weet niet waar je mee bezig bent. Heeft de baas toen hij de opdracht gaf achter me aan te gaan je ook verteld wat er vroeger allemaal is gebeurd? Ben je op de hoogte gebracht van mijn geschiedenis? Je bent duidelijk zeer bekwaam als trainer, dus wat mij overkomen is zou jou ook kunnen overkomen. Ooit werkte ik ook voor Team Rocket, ook al wist ik dat zelf niet. Ik dacht dat ik voor een geheime dienst werkte en ik schakelde andere criminele organisaties uit. Op die manier had Team Rocket meer aandelen op onder andere de Zwarte Markt hoorde ik achteraf. Toen ze me niet meer nodig hadden hebben ze mijn pokemon afgepakt en me weggestuurd. Maar mijn pokemon zullen ze nooit in hun macht krijgen, daar is onze band te sterk voor. Ik heb jarenlang als undercoveragent gewerkt en daar ben ik lang nog niet alles van verleerd. Je hebt hier niet te maken met een groentje, en dat weet Giovanni maar al te goed, anders zou hij niet zo’n sterk lid achter me aansturen. Wanneer Giovanni je niet meer nodig hebt zal hij jou ook laten vallen. " Hij hoopte diep vanbinnen dat het iets zou uithalen, maar indien nodig had hij nog lang niet al zijn troeven gespeeld.

Hij wilde meer weten. Blythe was alleen niet bereid om die informatie te verschaffen. Ze hoopte dat het hierna over was en ze de jongen nooit meer hoefde te zien. Met moeite hield ze haar concentratie bij haar pokémon. Haar zintuigen stonden op scherp – en zijn volgende vraag stak haar genoeg om een reactie uit haar te trekken. “Ja,” zei ze. Haar keel voelde erg dicht. Ze moest haar best doen om de woorden eruit te persen. “Het spijt me. Heel erg.” Blythe weigerde hem aan te kijken. In plaats daarvan drong ze haar focus terug op Nala en Sheriff. Haar Mightyena had met succes de Fletchling weten te vangen. De vonken keerden terug in een poging de vogel te elektrocuteren. Als tegenaanval pikte er een snavel in Nala’s neus. Met een piep liet de Mightyena haar prooi los. Sheriff was ondertussen haar klauwen aan het verscherpen en haar volgende stap aan het beramen.

Blythe deed haar best om Robins woorden te blokkeren. Hoe meer hij praatte, hoe meer ze het gevoel kreeg dat ze iets verkeerd deed. Dit zou gevolgen hebben. Ze zou straf krijgen. Blythe schudde vlug met haar hoofd om het mentale beeld weg te krijgen. Ze richtte haar blik kort op Robin en zag haar ex op zijn plek staan. Vlug knipperde ze een paar keer met haar ogen en de volwassen man veranderde in een jongen van zestien. Blythe fronste. “Hou op.” Het klonk bij lange na niet zo streng als ze bedoeld had. “Ik ben niet zoals jij. Ik weet dat ik voor Team Rocket werk en ik weet wat dat inhoud.” Ze keek weg. Trots was ze in ieder geval niet.

Argus was eindelijk bevrijd, maar verlamd door Thunder Fang. Ze had erg veel schade opgelopen en op het randje van K.O., maar ze vocht ertegen en probeerde dapper stand te houden. "Komaan Argus, je hebt meerdere maal bewezen hoe dapper je bent, ik weet dat je het kan!" viel hij haar bij. Ondertussen was Achilles tot bij Weavile geraakt en deze een flinke Lick gegeven. Toen deed Achilles iets wat hem helemaal niet was opgedragen. Hij scheidde een dik zwart rookgordijn uit. Dat moest Smokescreen zijn, alleen kon Achilles die hiervoor nog niet gebruiken. Als ze hier allemaal ongedeerd uitkwamen zouden ze er toch nog iets aan gehad hebben. "Goed werk Achilles!" moedigde hij aan. Nu was het gehele terrein in rook gehuld en de pokemon zagen geen steek, Achilles kon met gemak op zijn intuïtie overstappen om de vijand te lokaliseren. Voor Argus was dat iets anders, die zag geen steek. "Argus, vlieg boven de rook uit om het overzicht te behouden!"

Nu zou hij opnieuw rustig de tijd hebben om met de andere trainer te praten. Zijn woorden waren duidelijk aangekomen, maar ze probeerde het niet te laten merken en zich overeind te houden. "Als je denkt te weten wat dat inhoud, zou je dan vrijwillig bereid zijn om Nala en je Weavile af te staan en nooit meer te zien? Want dat is wat die deal met Hoopa inhoudt. , zei hij al hoestend door de rommel waarmee de lucht nu gevuld was. Hij wist dat hij eerder met zijn woorden ergens een gevoelige snaar had geraakt. Dat gaf hem extra moed om verder op haar in te praten. Het stoorde hem wel dat hij haar nu niet zag en haar reactie niet wist. "Je kan nog altijd weg bij Team Rocket, als je dat wil. Ik zou je kunnen helpen, het is niet te laat voor jou! Hij had nu al zijn kaarten op tafel gegooid. Hij hoopte dat het iets zou uithalen, anders wist hij niet of hij hier nog levend zou uitkomen.

Sheriff was, op z’n ergst, chagrijnig door de vieze tong die over haar rug had gegleden. Met een vies gezicht draaide ze zich naar de Froakie om; en werd vervolgens verrast met een rookgordijn. Blythe hief haar arm en kneep haar ogen tot spleetjes, zodat ze zelf zo min mogelijk last van het goedje zou hebben. Haar Weavile en Mightyena luisterden aandachtig naar de geluiden om hen heen, waarop eerstgenoemde waarschuwend naar Nala gromde. Enkele tellen later ontstond er een windvlaag die de rook richting Robin blies en de temperatuur flink liet dalen. Tegelijkertijd was er een ijzingwekkende huil van de Mightyena te horen. Haar rode ogen zochten geconcentreerd naar een slachtoffer voor ze zich naar voren wierp voor een Tackle.

Robin probeerde op haar in te spelen – en dat bracht haar akelig dichtbij het verleden dat ze zo graag wilde vergeten. Blythe kon het niet helpen dat haar wenkbrauwen omlaag zakten en ze haar stem verhief. “Je begrijpt het ook niet!” riep ze naar hem. Ze was geen trainer, Nala en Sheriff waren haar niet geschonken door Team Rocket en ze was al helemaal geen goody two-shoes die het op criminelen had gemunt. Waarom snapte hij dat niet? “Nala, Sheriff, maak het af,” smeekte ze haar pokémon. Haar Weavile sprong met in paars gehulde klauwen op de Froakie af en haalde uit. Blythe herkende de kleur als gif.

Het was de commotie die ervoor gezorgd had dat ze in de buurt van Vaniville Town was gekomen. Er klonken geluiden alsof er iemand werd aangevallen en op het moment dat ze het tweetal in zicht had, bleek het dat ze geen ongelijk had gehad. Het zag er naar uit dat iemand werd lastig gevallen, maar het was vooral diegene die aanviel die er opvallend uit zag. Immers was het niet elke dag dat je iemand tegen kwam met een cowboy hoed op, right? Al snel merkte ze op dat de twee in gevecht waren, maar dat het nogal een éénzijdig gevecht aan het worden was. De pokémon van de jongeman waren niet sterk genoeg om 't op te nemen tegen de Mightyena van de cowboy. Het was haar Glaceon die de eerste stap zetten in de richting van het tweetal. Immers was het haar taak als Ranger om dit soort dingen op te lossen. Claudia haalde diep adem en liep in de richting van het gevecht.

"Hey!" riep ze met een krachtige stem, terwijl ze in de gehoor afstand stond van de twee mensen. Sneaux liep iets voor haar uit en liet een diep gegrom horen, terwijl ze een poging deed om de Mightyena van de Fletchling af te krijgen. "Wat is hier gaande?" vroeg ze daarna. Natuurlijk was het duidelijk dat er íets aan de hand was, maar ze wilde niet direct naar conclusies springen. Eerst maar even afwachten wie van de twee iets zou zeggen, of dat ze in ieder geval de cowboy kon afschrikken.

Haar Weavile had de Froakie nog niet bereikt of een rode straal trok hem bij de aanval weg. Blythe hoopte dat Robin dat ook met z’n Fletchling zou doen, maar dat gebeurde niet. Ze wierp hem nog een smekende blik toe. Ga weg. Dit was een van de vreselijkste dingen die ze tot nu toe voor Team Rocket had gedaan. De Flail raakte Nala tegen snuit. Een gepijnigde piep verliet haar bek, voor ze zich woedend bovenop de kleine Fletchling stortte. Blythe was sterk geneigd om haar pokémon een halt toe te roepen, maar om de een of andere rede kreeg ze haar lippen niet van elkaar.

Een scherpe stem vulde haar gehoorgang. Geschrokken keek ze op – recht naar een volwassen Ranger. Shit. Dat kon er ook nog wel bij. Nala werd door een Glaceon bij de Fletchling weggejaagd. De Mightyena keek licht ontdaan van de nieuwkomers naar haar eigen trainer, maar die moest het zelf ook laten bezinken. Sheriff gromde dreigend naar de Glaceon. En Blythe? Blythe kon alleen maar naar de Ranger staren. Wat moest ze nu doen?

De Fling raakte en kwam goed aan, maar nog steeds deed het niet echt schade. Nu was het voorbij, dat was zijn laatste hoop en nu Argus vast zat tussen de klauwen van de Mightyena en er was geen uitweg meer voor hem. Net op het moment dat hij de moed had laten zakken verscheen daar plots een jonge vrouw, misschien rond dezelfde leeftijd als zijn tegenstandster. Deze droeg gelijkaardige kledij als Amal, wie hij in Lumiose City geholpen had met wat onruststokers in te rekenen. Wat was Alam nu weer dat hij die kleren droeg? Hij kon het zeg niet meer herinneren. Ze vroeg wat er allemaal aan de hand was.
Robin zag zijn kans, hij hield Argus' pokeball klaar om onmiddelijk weg te kunnen rennen nadat hij dit had afgehandeld. Wat is je naam? vroeg hij nogmaals aan zijn tegenstandster. Hij hoopte dat ze ditmaal de waarheid zou zeggen.

Glaceon hapte naar de Mightyena, die een stap achteruit zetten en een iets wat achterdochtige grijns verscheen op het gezicht van de Eeveelution. Dat zou die hond leren om jongere pokémon aan te vallen. Claudia daar in tegen keek naar de twee die in gevecht beland waren, ze kreeg niet echt antwoord op haar vraag. Iets wat haar momenteel nogal irriteerde. Ze was een Ranger, ze was een Red Ranger for Arceus' sake, waarom negeerde men haar nog steeds? Nou ja, het zou wel. Haar blauwe ogen gleden van de jongevrouw, diegene met de cowboy hoed op, naar de jongeman. Hij vroeg aan zijn aanvaller hoe ze heette, iets wat Claudia niet echt een slim plan van aanpak vond, maar ze besloot zich er niet mee bemoeien. Toch hield ze een oogje in het zeil, om er voor te zorgen dat niemand zo maar zou wegglippen, noch dat het gevecht niet door zou gaan. Voor de zekerheid riep ze Sneaux bij zich en gaf ze haar pokémon een stil commando om de jongevrouw in het zicht te houden, ze had zo d'r twijfels over de cowgirl.

Ren. Ren dan! Ze wist dat ze moest wegrennen. Dat schreeuwde ze zichzelf ook in gedachten toe. Haar lichaam werkte alleen niet mee. Het was haast alsof iemand haar de macht over haar eigen lichaam had ontnomen. De vraag naar haar naam kwam weer. Blythe richtte langzaam haar blik op Robin. Ze wilde hem niet voorliegen, maar een stemmetje in haar hoofd vertelde haar dat dit haar beste optie was. “Babs.” Haar toon was bij lange na niet zo ferm als ze wilde. Moeizaam slikte ze. Het werd haar toen pas duidelijk hoe klam haar handen aanvoelden. Om zichzelf wat afleiding te gunnen, stopte ze die in haar zakken en friemelde aan het stof. Nala en Sheriff hielden hun rode ogen nauwlettend op de Glaceon gericht. De pokémon zag er zeer sterk uit, maar dat betekende niet dat ze hun trainer niet zouden beschermen.