Lekker Bakkie Koffie

De eerste stad was nou niet echt wat ze ervan had verwacht, daarom was ze maar op pad gegaan om opzoek te gaan naar een wat meer levendige stad waar ze naar toe kon gaan. Problem was, ze had geen flauw benul waar ze naar toe moest gaan en was daardoor voor de zoveelste keer verdwaald. Ze zuchtte zachtjes en liet zichzelf tegen een stenen muur zakken. ”Zo kom ik natuurlijk nooit ergens,” jammerde ze tegen het ei dat ze in haar handen had. Vanuit de stilte hoorde ze daarna ook nog eens een zacht rommelend geluid en het meisje gromde zachtjes. ”Ik had moeten eten voordat ik op pad ging,” schold ze zichzelf daarna uit en sloeg met een vuist in haar maag om het rommelen te stoppen. ”Dom, dom, dom, dom, dom,” sprak ze terwijl ze doorging met zichzelf te slaan. Wat ze echter niet door had was dat er ondertussen iemand bij haar was komen staan die haar met een vreemde blik aankeek. Ze merkte het pas toen ze opeens een zacht gekuch hoorde en ze hielt ogenblikkelijk op met haar bezigheid om de man met een twee rode wangen aan te kijken. De mach glimlachte naar haar en vroeg; ”gaat het een beetje met je?” Ze kwam overeind en knikte wat verlegen. ”Ja, sorry, ik ben iets wat verdwaald en ik heb honger,” vertelde ze wat beschaamd terwijl ze haar blik op de grond gericht had. Waarom moest haar dit nou altijd overkomen? Ze zuchtte zachtjes en hielt het ei voor haar borst, alsof het haar zou beschermen. ”Waar ga je heen, lief kind?” vroeg de meneer, het viel haar nu pas op dat het een al wat oudere man was met een bolhoedje op die haar vriendelijk toelachte. ”Uhm…” stamelde ze zachtjes. ”Ik had gehoord van een stad genaamd Lumiose City, daar wilde ik eigenlijk naar toe. Ik ben net pas aangekomen in Kalos, ziet u,” legde ze voorzichtig uit. De woorden vloeide er sneller uit dan dat ze had verwacht en ze sloeg van schrik haar hand voor haar mond. Oeps, misschien was ze een beetje te vrijuit geweest. De man lachtte zachtjes. ”Ik ben ook opweg naar Lumiose City, heb je misschien zin om mee te lopen? Oh, en hier,” terwijl het meisje niet had opgelet, had de man een sandwich uit zijn schoudertas gepakt en hield deze nu voor haar. ”D-Dank u, maar dat kan ik echt niet aannemen,” stamelde het meisje en ze wuifde het aanbod af. ”Pak nou maar, je hebt het harder nodig dan ik,” zo te horen stond de man erop en met een lichte zucht nam ze de boterham aan. ”Dank u,” mompelde ze verlegen terwijl ze een hap nam. ”Wauw, dit is echt lekker,” zei ze daarna vrolijk en nam gauw nog een hap. ”Heeft u dit zelf gemaakt?” vroeg ze daarna, toen ze haar mond had leeggegeten. De man knikte en pakte zijn wandelstok, om aan te geven dat hij verder zou wandelen. Het meisje hielt met een hand haar ei vast en nam nog een hap van de sandwich terwijl ze achter de meneer aan liep. ”Oh, wat asociaal van me. Ik heet Vivienne,” stelde ze zichzelf voor terwijl ze glimalchte en een hap nam. ”Aangenaam Vivienne, mijn naam is Marco Jones.” Meneer Jones tikte tegen zijn bolhoed aan terwijl ze verder liepen en eventjes bleef het stil tussen het meisje en de oudere manier.
”Zeg Vivienne,” De stilte werd verbroken en ondertussen waren de twee duidelijk in een bosrijk gebied gekomen, de bomen torende boven alles en iedereen uit en om zich heen hoorde Vivienne de geluiden van allerlei bug type pokémon. Een type waar ze niet al te blij mee was, maar ze kon alles best wel aan. ”Je zei dat je net in Kalos was aangekomen, mag ik vragen waar je eigenlijk vandaan komt?” Vivienne, die om zich heen had lopen kijken, richtte zich nu op Meneer Jones en dacht eventjes na. ”Ik ben opgegroeid in Hoenn, in Fortree City maar ik heb ook nog een jaar in Sinnoh gewoont bij een pleeggezin,” legde ze kalmpjes uit. ”Dus je bent opgegroeid met grass en flying type pokémon?” Ze knikte, maar haar blik werd donker. ”Mijn moeder was een breeder die gespecialiseert was in Sneasel en Weavile. Dus heb meer kennis van Dark en Ice type pokémon dan van Grass en Flying types,” En nu had ze ze alle twee in bezit. Florence was een Ice/Dark type pokémon, terwijl Cypher een Grass/Flying type was. Ze keek eventjes naar boven toe. Was haar moeder er nu nog maar om haar te steunen. Ze zuchtte zachtjes, maar was blij dat Meneer Jones niet meer verder op het onderwerp in ging. Toch bleef er een brandende vraag in haar achter en ze besloot deze dan ook maar eens te stellen. ”Heeft u pokémon, meneer?” vroeg ze, met een iets wat verlegen ondertoon in haar stem. Meneer Jones glimlachte en knikte, waarna hij een pokéball uit z’n zak pakte en opgooide. Er kwam een rode straal uit en deze vormde al snel een pokémon die ze nier herkende. Snel pakte Vivienne haar pokédex erbij, die direct wist te vermelde; Ursaring, the Hibernate Pokémon. The Ursaring has such a keen sense of smell that it can even find food that has been buried. Ze keek haar ogen uit naar de grote beer pokémon en mompelde zachtjes; ”Ursaring, wauw,” Wat een prachtige pokémon was het zeg. Ze keek vrolijk uit haar ogen en knikte naar Meneer Jones. ”Wat een prachtige Ursaring, meneer,” sprak ze bedachtzaam. Meneer Jones riep zijn pokémon terug en ze gingen gezamelijk weer op pad, ze waren gelukkig bijna bij Lumoise City.
De drukte, de geluiden, de geuren. Het was nogal overweldigend toen ze om zich heen keek. ”We zijn er,” constateerde Meneer Jones en ze knikte blij. ”Heel hartelijk bedankt voor uw gezelschap en dat u me heeft geholpen meneer,” sprak ze vriendelijk en ze maakte een korte buiging. ”Geen dank, mijn kind. Het was een hele aangename wandeling,” Vivienne glimlachte en draaide zich om. Ze zwaaide naar de meneer en rende er van door, op weg naar … iets?
Een bepaalde, bekende, geur liet haar halverwege ergens stoppen. Ze snoof de lucht diep in en slaakte een tevreden zucht. Koffie, heerlijk. Ze stapte het cafeetje binnen, het was gelukkig nog rustig binnen. Vivienne stapte naar de bar toe en legde haar ei erboven op. ”Pardon, is deze plek nog vrij?” vroeg ze aan en jongen die er al zat. Niet dat ze echt op antwoord wachtte want ze ging vanzelf al zitten. ”Een extra sterke espresso graag,” bestelde ze en ze zetten haar tas naast zich op de grond, terwijl ze met een schuin oog haar ei in de gate hielt. ”Ik ben Vivienne trouwens, wie ben jij?” stelde ze zichzelf daarna voor aan de jongen naast haar.

Ze lachtte eventjes toen de jongen zich aan haar voorstelde als Jace. Ondertussen merkte ze de sterke geur van koffie op en haar kopje werd voor d’r neus neer gezet. ”Dank u,” bedankte ze diegene achter de bar en pakte een zakje suiker. Rustig scheurde ze het zakje open en deed de inhoud in haar kopje, waarna ze met het lepeltje er rustig in begon te roeren. Ondanks dat Vivienne gek was op koffie, was het haar vaak nog te bitter, dus zou ze er altijd suiker in doen. Het was gewoon lekkerder, zo vond ze zelf. Rustig nam ze een slok, maar zetten het kopje al snel weer neer toen ze merkte dat ze haar lippen en tong aan het verbranden was. ”Heet,” mompelde ze zachtjes terwijl ze het kopje weg zetten en Jace naast haar met een glimlach aankeek. Ze ving zijn blik op toen hij naar haar ei keek en knikte toen hij erover begon. ”Het is mijn ei ja, ik heb ‘m gekregen. Geen idee wat eruit gaat komen, dus laten we open dat deze klein rakker niet al te lang op zich laat wachten,” Ze wreef bijna liefkozend over het ei heen en richtte zich daarna weer op de jongen. ”Oh nee, ik ben geen trainer. Ik ben een coördinator. Ik wil mee gaan doen aan de contests hier in Kalos, maar zo te zien is er nog niet bekend wanneer de volgende is,” legde ze kalmpjes uit, ze rommelde eventjes in haar tas en pakte het ribbon blik eruit. Ze klapte ‘m open en liet het aan de jongen zien. ”Kijk maar, in ieder vakje hoort één van de acht ribbons die gewonnen kunnen worden bij contests. Daarna mag je door naar de Grans Festival. Dat is mijn droom, om daar naar toe te gaan,” Ze glimlachte wat afwezig en voelde daarna hoe haar wangen licht rood begonnen te kleuren. ”Oh sorry, ik ratel zo maar gewoon door,” verontschuldigde ze zich, terwijl ze haar blauwe ogen op het kopje dampende koffie richtte en iets wat verlegen het blik weer terug stopte in haar tas. ”Uhm… en jij? Ben jij een trainer?” vroeg ze daarna rustig. Ze pakte haar kopje op en probeerde nog een slok te nemen, gelukkig was de koffie inmiddels wat afgekoeld en kon ze met gemak een slok nemen.
Ze schrok zich naar toen de jongen naast haar opeens in gehoest uitbarsten en zijn koffie over de toonbank gooide. Met een wit weggetrokken gezicht sloeg ze ‘m behendig op zijn rug en keek daarna toe hoe hij zo kalm mogelijk probeerde te blijven en een stel handdoekjes pakte om de boel op te ruimen. Vivienne daar in tegen had niet zo’n sterke kaakspieren en ze lag al snel op de grond van het lachen. ”Ok, that just made my day,” mompelde ze, terwijl ze overeind kwam en de tranen uit d’r ogen wreef. ”Kom, laat me je helpen,” zei ze daarna terwijl ze een keukenrol van achter de bar wegpakte en de resterende koffie opveegde. Ze gebaarde daarna naar diegene achter de bar en zei; ”Geef ‘m nog maar een koffie, op mijn kosten,” waarna ze ging zitten en de jongen aankeek. ”Sorry, ik had misschien niet zo mogen reageren,” verontschuldigde ze zichzelf daarna, terwijl ze de doekjes naast zich neer legde. Ze glimlachte iets wat verlegen en bedankte diegene achter de bar toen ze Jace’s koffie neerzetten.

Met haar mond vol tanden keek ze toe Jace snel voor ziczhzelf betaalde en ze gaf zichzelf een mental facepalm. Sommige mannen moesten echt iets aan hun trots doen, anders kwamen ze echt nog eens in de problemen. Nou ja, ze was gelukkig wel wat gewend. Het jongste jochie van haar pleeggezin, hij was toentertijd een jaar of 10, had precies diezelfde trots. Hij was dan misschien wel jonger, maar het zat in de genetica van mannen ofzo. Op een bepaald moment werden ze gewoon onverdraaglijk trots en niemand kon ze daar meer vanaf halen. Nou ja, ze liet het ermaar bij, want ze wist dat ze tegen zo iemand maar niet in moest gaan. De beetwonden van dat jochie waren gelukkig verdwenen, maar ze hadden er toch ruim een maand lang gestaan. Ja, Vivienne had haar lesje toen zeer zeker wel geleerd. Ze pakte het kopje op en luisterde naar wat Jace allemaal te vertellen had. Vooral over zijn verhaal over de Tropius was ze erg geïnteresseerd, aangezien ze zelf ook een Tropius in bezit had. Toch kon ze het niet laten om niet in de lach te schieten toen hij vertelde over de verwoeste slaapkamer. Ja, daar kon ze zich in vinden, dat zou iets zijn wat Cypher haar ook aan zou doen. Ze glimlachte vriendelijk naar de jongen en bedacht zich dat ze eindelijk eens goed gezelschap had gevonden. Jace was aardig, had een goed gevoel voor humor en was niet bang om fouten te maken. Well, zo kwam hij op haar over tenminste. Misschien moest ze maar eens doorvragen daarnaar.
Maar daar had ze al niet meer de tijd voor, want binnen enkele tellen was niet alleen een kleine paarse Pokémon, maar ook een Absol, een Roselia en nog een onbekende pokémon tevoorschijn gekomen. Al snel daarna schoot Jace blijkbaar in paniek want hij gooide een van zijn pokéballs naar buiten toe. Vivienne schoot in de lach toen ze vlak daarna de kop van een Tropius naar binnen zag steken. Ze pakte de pokédex uit haar zak en sloeg ‘m open voor de twee onbekende pokémon die ze voor haar neus had staan. Espurr, the Restraint Pokémon. Espurr's psychic energy can travel hundreds of feet, blasting everything around it. Ze keek het paarse beestje eventjes aan. Die grote ronde ogen, wauw. Ze rilde eventjes maar liet haar blik niet afwijken. Met dat ding zou je zeker geen staar wedstrijd moeten doen, dat zou je geheid verliezen. Ze glimlachtte eventjes en richtte zich toen op de … boomstronk? Trevenant, the Elder Tree Pokémon. It can control trees at will. It will trap people who harm the forest, so they can never leave. Ze keek geïnteresseerd naar de pokémon. Hij zag er nogal creepy uit, maar ze mocht hem wel. Vivienne stond op haar krukje en liep naar buiten toen naar de Tropius. Ze reikte haar hand uit en probeerde de pokémon te aaien. ”Ben je bang?” vroeg ze op een zachtte, moederlijke toon. ”Zal ik je wat laten zien?” vroeg ze daarna, waarna ze een van de pokéballs van haar riem afhaalde en in de lucht gooiden. Vanuit de ball kwam een andere Tropius te voorschijn, die direct de aandacht van de jongere Tropius probeerde te krijgen. Vivienne glimlachtte, zei tegen Cypher dat hij rustig moest zijn met deze Tropius en liep terug naar binnen toe. ”Cypher zal hem wel een beetje onder controle houden,” vertelde ze tegen Jace, terwijl ze een tweede pokéball van haar riem afhaalde. ”Dit is trouwens Florence,” zei ze, maar voordat ze de pokéball kon opgooien, stond opeens een Piplup naast haar. Ze zuchtte zachtjes. ”Ok, dit is Prince. Ik heb hem nog niet zo heel lang, maar hij denkt blijkbaar dat ik bescherming nodig heb en heeft nogal lak aan zijn pokéball,” vermelde ze met een schaapachtige glimlach op haar gezicht. Daarna gooide ze de laatste pokéball op, waar een Weavile uit kwam. ”Dít is Florence,” vertelde ze daarna en de Weavile maakte een korte buiging naar Jace toe. Vivienne ging weer zitten en de Piplup sprong op haar schoot om vervolgens op de bar te gaan staan. Hij wandelde over naar Jace en ging voor zijn neus staan en opende zijn bek. Nog voordat Vivienne iets kon zeggen deed de Piplup zijn bubble aanval al en ze moest zich inhouden om niet in lachen uit te barsten. ”Prince, kom eens hier, dat is niet aardig van je,” zei ze, zachtjes lachend, tegen de Piplup die weer vrolijk op haar schoot was komen zitten. ”Ik denk dat hij je als een soort van bedreiging zag,” verontschuldigde ze zich tegenover Jace.

Rustig keek Vivienne toe hoe Jace haar pokémon afging met zijn pokédex. Hij had dus ook niet al teveel ervaring met pokémon, of in ieder geval niet met de regio’s waar ze vandaan kwamen. Prince had zichzelf weer lekker een plekje gevonden op haar schoot en ze haalde een pokéblokje te voorschijn die ze aan de Piplup voerde. Zo, dan zou hij tenminste eventjes stil zijn. Ze moest er wel zachtjes om lachen toen Jace zei dat Prince hem niet eng hoefde te vinden. ”Jij bent misschien niet eng, Prince denkt waarschijnlijk gewoon dat je mij iets aan wilt gaan doen,” legde ze rustig uit, terwijl de Piplup op het Pokéblokje zat te knabbelen. Prince was hartstikke aardig en een goede vechter, maar hij was nog jong en snapte nou eenmaal niet alles. Ze moest er vaak genoeg om lachen, maar hij had ook serieuze momenten weten te verknallen. Ze zuchtte zachtjes, in gedachten. Vivienne schrok op toen Jace weer begon te praten en zei dat hij beter zijn Tropius terug kon roepen omdat ze met z’n tweeën de hele stoep in beslag namen. Ze grinnikte eventjes en stond op. ”Misschien wel een goed plan ja,” antwoorden ze, terwijl ze ook haar Tropius weer terug in zijn pokéball stuurde. Ze verkleidne de ball en stopte ‘m terug aan haar riem, riep daarna ook Florence terug, die nog net een buiging maakte naar Jace toe voordat ze verdween in de rode straal. ”Florence toch, altijd even hoffelijk,” sprak Vivienne. ”Net zoals mam,” mompelde ze er zachtjes achteraan en slikte een snik weg. Op dit soort momenten mistte ze haar moeder best wel heel erg. Zij was er immers altijd voor haar geweest en nu moest ze alles alleen doen. Natuurlijk had de Florence nog, het enige wat nog over was van haar moeder, maar het bleef een groot gapend gat. Ze zuchtte eventjes en ging weer op de barkruk zitten, waar Prince direct door had dat er iets niet lekker zat bij Vivienne. Hij ging voor haar staan, zetten zijn vinnen tegen haar gezicht aan en keek haar aan. Ze glimlachte eventjes, maar het was niet de vrolijke, vriendelijke glimlach die ze altijd had. ”Pip?” vroeg de Piplup aan haar en ze gaf de pokémon een aai over z’n bol. ”Het komt wel goed,” sprak ze zachtjes, terwijl ze de laatste beetjes van haar, inmiddels koude, koffie achterover sloeg.

Vivienne keek eventjes verbaast toen de jongen zei dat hij er alweer vandoor ging. Was ze zo’n slecht gezelschap geweest dan? Ze hadden toch best kunnen lachen? Nou, oké dan… Ze zei er maar niets over, maar keek wel nieuwsgierig over zijn schouder toen hij iets op een blaadje kriebelde. Rustig luisterde ze naar zijn uitleg en een kille grimas verscheen op haar gezicht toen hij het over hartkwalen had. Hij zou eens moeten weten, mja hij kon het niet weten, dus wat deerde het ook. Ze wreekte haar gebruikelijke glimlach weer op haar gezicht en nam het blaadje in ontvangst. ”Bedankt,” sprak ze zachtjes Ze vouwde het blaadje op en deed het in haar tas erbij, dat recept zou ze zeker nog een keertje uit proberen. Ze zwaaide naar Jace toen hij weg liep en glimlachte toen hij sprak over de Tropius. Het klopte, hier in Kalos kwam hij bijna niet voor, terwijl ze thuis in Hoenn er genoeg had gezien. Daar waren ze een best wel common sight, zeker in haar geboorte star Fortree City. Vivienne stond op en betaalde en bedankte diegene achter de bar, waarna ze haar ei oppakte, Prince terug riep in zijn pokéball en vertrok. Ze moest maar eens vroeg naar bed toe gaan, het was een lange dag geweest vandaag...