[Rangers] Catastrophe

“If you're going to die, do it on your own.”

Hoenn was bedoeld als luxe vakantieoord, maar haar eerste keer hier was zeker niet bedoeld als vakantie. Bovendien leek het alles behalve aantrekkelijk toen ze arriveerde met haar pokémon. De lucht was grauw en de zee was lang niet zo blauw als deze normaal geweest zou zijn en weerspiegelde de onheilspellende donderwolken. Ze waren heel duidelijk geweest op de Ranger Academy in Kalos: ga snel en red wat je redden kan. Seven haastte zich dan ook naar de locatie waar ze verdere instructies zou krijgen. Eenmaal aangekomen werden alle aanwezige Rangers in groepen opgedeeld om naar verschillende locaties gestuurd te worden. Al snel werd ze ergens bij gezet. Petalburg woods en een partner kreeg ze niet toegewezen vanwege haar rang. Blijkbaar waren ze er al even van overtuigd als zij zelf dat ze dit in haar eentje aankon. Niet veel later arriveerde het vervoer al om haar naar de bossen te brengen.

Het feit dat ze dit gehele gebied niet kende kon haar nog wel eens tegen gaan werken. Seven keek goed om zich heen eens ze in het bos liep, om te kunnen onthouden waar het pad lag en welke richting ze in liep. De grond was drassig en niet in staat om al het water op te nemen wat uit de lucht naar beneden stortte, wat als gevolg had dat er overal een flinke laag water stond. Dat niet alleen, de bliksem dreigde ook nog elk moment in een van de bomen te slaan. Misschien wel het enige voordeel van de stortbui was dat alles flink vochtig werd, waardoor niet het hele bos zou vlamvatten mocht er ergens een inslag zijn. Voor de zekerheid liet ze Caius uit zijn pokéball en vervolgde met snelle passen haar weg, ondertussen oplettend of ze niet ergens iets zag bewegen wat wellicht haar hulp nodig zou hebben.

Daar hoefde ze niet lang op te wachten. Voor haar op het pad probeerde een Taillow op te vliegen, al was het duidelijk dat zijn vleugels waren aangetast door een val. Waarschijnlijk was de wind te sterk geweest en was het dier tegen één van de takken of bomen geklapt. Seven versnelde haar pas maar naderde voorzichtig, zodat de pokémon er niet gelijk vandoor zou gaan. Gelukkig leek hij al zo verdwaasd dat ze hem zonder moeite van de grond kon vissen. Ze wikkelde de vogel gelijk in een van de dekentjes die ze mee had gekregen en stopte het beest in de tas die hiervoor bestemd was. Wanneer ze geen plek meer had zou ze moeten terugkeren om de gewonde dieren af te leveren bij de Ranger Base hier in Petalburg, daar werden ze dan weer opgelapt zodat ze weer uitgezet konden worden zodra de storm over was. Seven hoopte maar dat het er niet al te veel zouden worden, hoe meer pokémon waren weggekomen voor de storm los was gebarsten hoe beter.

In tegenstelling tot haar, was Caius opgelaten. Haar pokémon voelde de elektrische lading van de donderwolken boven zich en haalde er energie uit. Als ze nou had geweten op welke specifieke plaatsen er pokémon hulp nodig hadden dan had ze op zijn rug kunnen springen en daar met grote vaart heen kunnen sprinten. Ze moest echter constant opletten of er niet ergens wat bewoog en dat ging natuurlijk niet samen met hoge snelheid. Het luide gekraak van de bomen in de wind deed haar meermaals opkijken van het pad. Het laatste wat ze wilde was vast komen te zitten onder een van de takken of bomen die elk moment los konden breken. De stammen bogen zover door dat het slechts een kwestie van tijd leek voor het halve bos omver lag. Voor zich spotte ze zo'n omgevallen boom, die haar de weg versperde. Naast het redden van pokémon was het tevens haar taak om de weg vrij te houden voor iedereen die er nog langs moest. Haar aandacht verschoot echter eerst naar een Wurmple die tussen de takken lag en er niet meer uit kon komen. Seven brak er een aantal, en pakte voorzichtig de pokémon op. Net als de vorige pokémon was ook deze gewond. Ze borg de Wurmple op en richtte zich toen op de boom die nog altijd over het pad lag.

Allira werd losgelaten uit haar pokéball. De Ninetales was een van haar pokémon die in de meeste gevallen wel goed naar haar luisterde. De boom was te groot om van het pad te slepen, maar ze zou hem wel gecontroleerd af kunnen branden. De nog altijd stromende regen hielp hierbij. Seven liet Allira op haar plaats staan, terwijl ze zelf de gehele lengte van de boom nog afspeurde naar pokémon. Verderop vond ze nog een Wurmple, die ze opborg bij de andere. Er kon niets levends meer in zitten voor ze het teken zou geven dat haar pokémon hem af kon branden. Na dubbel gecheckt te hebben dat er niets meer tussen zat wat te redden viel, keek ze op naar Alli. "Flamethrower, maar zorg ervoor dat het vuur niet verspreid!" De vos begon gelijk aan de taak die haar werd opgelegd. Hete vlammen likte aan het hout, wat ondanks de regen, toch vlam vatte eens de temperatuur toenam. Allira ging op rustig tempo de stam en takken langs zodat ze geen onnodige vuurtjes in hun omgeving startte. Na een poosje was er slechts verkoold hout over. Als je erop ging staan brokkelde het in een. Ze liet de twee pokémon de resten aan de kant slepen, waardoor het pad weer vrij kwam te liggen.

Nu was het een kwestie van verder gaan en hopen dat ook de andere Rangers erin slaagde om zoveel mogelijk te doen om de pokémon en mensen in Hoenn te helpen. Met snelle pas liep ze verder over het pad, gevolgd door haar twee pokémon. Ook Allira liet ze maar even buiten haar pokéball, voor het geval ze haar nog nodig zou hebben. Bovendien was de pokémon lekker warm ondanks de storm, en dus had ze haar tassen over de rug van de vos gehangen in de hoop de pokémon die ze mee had ook enigszins warm te houden. Nu het pad iets omlaag liep werd het pas echt duidelijk hoeveel regen er bleef vallen. De plas water waar ze doorheen struinde werd steeds dieper. Haar ogen vielen op een hol in de heuvelrand, die bezig was om langzaam vol te lopen. Seven rende er naartoe, maar kon niet zien of er iets in zat. Het geluid dat uit het hol kwam maakte echter duidelijk dat er nog iets binnen was. Waarschijnlijk had de pokémon willen schuilen voor de regen, maar kon het er nu niet meer uit komen door het naar binnen stromende water. Binnen no time had ze de pokéball van Sewaddle los en stond haar trouwe vriend naast haar. "Sewaddle, schiet je string shot af in dat hol, probeer die pokémon vast te krijgen dan trekken we hem naar buiten," droeg ze hem op. De kleine rups ging meteen te werk. Het koste hem een paar keer voor hij de pokémon vast had, maar toen ze zeker wist dat hij stevig vast zat, pakte ze hem op en pakte de draad met haar andere hand vast, waarna ze begon te trekken. Het was nog behoorlijk zwaar, maar uiteindelijk lukte het om de Zigzagoon naar buiten te trekken. Ze borg het doorweekte dier op en liet ook Sewaddle terug in zijn pokéball, zodat ze hem niet per ongeluk kwijt zou raken in de storm. Seven keek even naar haar pokémon en wat ze al mee droeg. Waarschijnlijk was het slim om eerst terug te gaan naar de andere Rangers voor ze verder zou gaan, want als ze zichzelf met teveel pokémon opzadelde kon ze zelf nog in de problemen komen en dan kwamen ze allemaal niet meer terug uit dit bos.

“If you're going to die, do it on your own.”

Seven besloot geen risico's te nemen en snelde zich terug naar het pad. Op haar weg terug zou ze wellicht meer gevallen takken tegenkomen en die moesten dan ook nog weggesleept worden. Met een snelle pas liep ze door de stromende regen, Caius en Allira nog altijd netjes achter haar. Ze was doorweekt, ondanks het feit dat ze speciale kleding mee had. Het maakte dan ook niets meer uit dat ze met elke stap een golf van water deed op spetteren. Haar zilveren haar plakte tegen haar gezicht. Ze rilde kort door de kou van de wind, maar bleef stug doorlopen.

Allira botste tegen haar op toen ze plots stilhield. Ze hoorde een pokémon en het geluid leek uit de bomen te komen. Haar blik speurde de takken af, op zoek naar iets dat bewoog. Het bleek een Cottonee te zijn en het leek erop dat deze vast zat in de boom. Seven fronste lichtjes terwijl ze de rest van de boom in zich op nam. Het leek erop dat ze er wel in zou kunnen klimmen, maar mocht ze eruit vallen dan had ze een nog groter probleem. Toch besloot ze het erop te wagen, aangezien ze de pokémon nooit aan zijn lot over zou kunnen laten. Ze beval Caius en Allira om te wachten en liep zelf op de boom af. Ze schatte de hoogte van de eerste tak in voor ze de spieren in haar benen aanspande en omhoog sprong. Haar handen sloten zich met een stevige grip om de tak, waarna ze zichzelf omhoog hees. Haar dagelijkse training wierp in dit geval zijn vruchten wel af. Vanaf de eerste tak was het niet al te lastig om verder omhoog te komen, al was ze extra voorzichtig waar ze haar voeten plaatste, vanwege de gladheid van de bast. Langzaam maar zeker klom ze hoger, tot ze op de hoogte was waar de Cottonee vast zat. Ze sterkte een van haar armen uit om de pokémon beet te pakken.

De tak die de pokémon had tegengehouden boog zo dat ze hem los kreeg door hem iets omhoog te tillen. Vervolgens hield ze de Cottonee dicht tegen haar borst en begon aan de afdaling. Caius en Allira stonden beide te trippelen, zenuwachtig om het feit dat hun trainster met één misstap naar beneden zou kunnen vallen. Hoewel ze wist dat ze snel moest zijn, liet ze zichzelf er niet door gek maken. Snel was meestal niet al te voorzichtig en momenteel kon ze het echt niet hebben om naar beneden te vallen. De jonge vrouw zette net haar voet op een tak onder haar, toen een windstoot de gehele boom heen en weer liet zwaaien. Hierdoor verloor ze grip en gleed weg. Haar nagels boorden zich in de tak boven haar die ze nog vast had gehad, in een poging niet naar beneden te vallen. Gelukkig was die grip genoeg om haar omhoog te houden, al wist ze zeker dat de plotselinge verkramping van haar spieren morgen ongetwijfeld voor pijn zou zorgen. Seven ademde ietwat trillerig in van de schrik, alvorens ze haar voeten opnieuw neerzette en verder klom. Een vlaag van opluchting gleed door haar heen toen ze het laatste stuk omlaag sprong en de grond weer onder haar voeten voelde. Een boom beklimmen onder normale omstandigheden was goed te doen, maar in de regen en wind die nu heerste kon je erop wachten te vallen. De Cottonee werd opgeborgen bij haar andere pokémon nadat ze hem had gechekt op mogelijke verwondingen die dringende hulp vereiste. Nog ietwat zwaar ademend van de inspanning vervolgde ze haar weg terug naar de basis.