[Rangers] Disaster

Compleet doorweekt door een flinke regenbui liep Averill het hoofdgebouw in met zijn Holo Caster vast. Het stormde flink buiten en het was erger dan die van vijf jaar geleden die had geteisterd toen zijn peetmoeder nog leefde en samen met hem en Agami op had gerold in een grot. Het was namelijk weer de tijd van het jaar, waarin er eenmaal flinke stormen zich voor deden, maar zoiets hevigs had hij dan nou niet verwacht dit jaar. De Pokémon waren echter de laatste paar weken onrustig en hij had flinke groepen weg zien trekken, maar de meerderheid durfde hun thuis niet te verlaten wat een normale reactie was. Dat had zijn eigen peetmoeder ook kunnen doen, maar ze was in dat opzicht koppig en bleef in haar bloedeigen territorium. Dat terzijde, had hij tijdens zijn jacht al de eerste duistere wolken in de verte kunnen zien aankomen en tegen de tijd dat hij een melding gekregen had van het Ranger-bestuur was hij zo snel mogelijk door het bos geraasd. Het scheen echter niet snel genoeg te zin, want het storm as al flink tekeer aan het gaan achter zijn rug om en dit leek nog maar het topje van de ijsberg te zijn. Met een ernstige blik, maar toch een grijns op zijn gezicht liep hij dan ook direct door naar de balie, een dame passerend die hem verward na staarde en zijn bijnaam met een zucht mompelde; ‘Tarzan’. Hij was er inmiddels zo gewend aan geraakt, maar met hoe hij erbij liep maakte hij het al helemaal waar. Door zijn hogere rang had hij een nieuwe uniform gekregen, maar zaten er door zijn jacht al scheuren in en een spoor van zijn eigen bloed bij zijn mouw. En het gebrek aan schoenen of sokken en zijn flink warrige haar maakte het beeld compleet.

Zijn collega’s schoven opzij en keken hem met gemengde emoties aan, terwijl er spoedig een Dragonite ook naar de balie toe vloog en vlak naast hem neer kwam, luisterend naar de woorden van één van de wat hogere pieten. Het was een jonge vrouwelijke soortgenoot die tamelijk nerveus iedereen probeerde aan te kijken en in enkele zinnen meedeelde dat enige hulp heel erg gerespecteerd zou worden, gezien er veel Pokémon door deze storm hulp nodig hadden. Dat was geen enkel probleem! Met een glimlach keek hij de oranje geschubde draak aan die een instemmende grom liet horen, waarna hij maar weer op de deur af liep. Ze mochten zo te zien weer het bos in en zelf had hij daar best veel zin in om de rest een helpende hand te bieden. Hij wist in ieder geval wel zeker dat hij hierbij ook Dicy zou gebruiken, omdat ze als Grass type amper een dreiging vormde en nota bene in staat was om het natuur tot haar voordeel te gebruiken. Ze was onervaren, dat weer wel, maar in tijden van nood kon je echt schitteren. De jongen liep al dus naar de deur, maar merkte een blonde jonge soortgenoot op en de dame die hem zo ‘vriendelijk’ begroet had.

Gelijk kon hij meekrijgen waar het gesprek over ging, namelijk dat de knul niet zonder iemand naar buiten mocht gaan. “Sinds wanneer maakt een rang of leeftijd wat uit als je Pokémon wilt gaan helpen?” snoof Averill tamelijk verontwaardigd die de dame met zijn opmerking wist te verassen. Helaas had hij daarmee de aandacht van de anderen op zich gevestigd en om nog meer aandacht te trekken dan hij al deed? Hij stapte op de jongen maar af en wuifde met een handgebaar zin vorige opmerking gemaakt. Van zijn ervaring met Kasper wist hij dat hij niet gelijk hypocriet moest zijn en small-minded, zoals men dat noemde. “Ik ga wel met hem mee,” zei hij maar met een glimlach en rustte daarbij zijn hand op het hoofd van de knul. Agami scheen er mee oneens te zijn en bromde iets onverstaanbaars, maar toen hij het negeerde liep ze maar naar hen toe. Het was maar een jonge soortgenoot van Averill en ze vond het geen goed idee om hem het bos in te laten gaan met zulk weer, zoals de dame al erover dacht. Ze kon echter Averill niet snel op andere ideeën brengen, dus speelde ze maar mee en zweerde ze de knul en de… Zorua te beschermen? Ze had pas zonet de zwarte vosachtige opgemerkt, terwijl de geur onmiskenbaar was. Had ze de laatste tijd zo vaak dan Zorua’s geroken? Ze schudde haar geschubde kop en keek afwachtend naar Averill, benieuwd naar wat hij verder te zeggen had. “Laten we maar dan gaan, niet waar?” Agami probeerde amper zorgen over te maken, ondanks het enthousiasme wat hij uitstraalde toen hij met een grijns naar buiten stapte, alsof het niets was. Het was zeker een keer eerder goed gegaan en dat was met een nóg jonger exemplaar geweest, tegenover drie bandieten, dus… Misschien moest ze gewoon haar kop koel houden en Averill erop vertrouwen de jongen rugdekking te bieden, wanneer dat nodig scheen te zijn.

Nog voordat ze achter haar Trainer wilde gaan, keek ze nog over haar schouder naar de partner van de knul die tot meer toe in staat was dan de Chingling van de nog jongere mens. Van illusies tot krachtige aanvallen, maar dit exemplaar was zeker wat zwakker dan zij was. Ach, beschermen zou ze de Pokémon ook doen. “Averill is wel te vertrouwen en echt, oprechte excuses voor zijn… wilde en enthousiaste gedrag,” zei ze maar tegen de vos voor het geval ze hem niet vertrouwde, wat waarschijnlijk vaak genoeg zo was. Na haar woorden zette ze maar een beleefde glimlach op, waarna ze elegant de deur open deed met haar poot en recht naar Averill vloog die vrolijk op haar stond te wachten. Het was hem niet ontgaan dat ze iets gezegd had tegen de partner van de ander en keek haar daarbij met een frons aan. Al grommend vroeg hij om een uitleg aan haar, maar ze reageerde er niet op en keek enkel naar de twee. Wát had ze dan wel gezegd? Hmm..

tag: - | words:  1015 | notes: -

Natuurlijk had hij de knul willen helpen om ook zijn eigen bijdrage aan deze missie te kunnen geven, en als de enige eis was dat hij samen met iemand te werk moest gaan, waarom dan niet met hem? Hij zou niet als de rest hem negeren of angstig terug deinzen voor de flinke storm, maar recht in actie schieten en het goede voorbeeld van een Ranger willen tonen. Ergens was hij wel opgelucht dat de ander zijn aanbod goed opgevat had, maar om eerlijk te zijn scheen hij iets uit te stralen wat hij enkel in de gepassioneerde Ranger’s gezien had; die pure koppigheid om zichzelf zelfs in gevaar te brengen om een Pokémon te redden van welke situatie dan ook. Daarover gesproken… hij merkte een spoor van pijn bij de jongen op en na snel een blik op hem geworpen te hebben wist hij dan ook direct wat hem deerde; een gewonde arm. Het was jammer dat hij niet gelijk op het blote oog kon afleiden welke type wond het was; dat was eenmaal makkelijker bij Pokémon die géén kleren droegen. Hij had dus geen idee hoe ernstig het wel niet was, maar als de ander niet in elkaar zakte van de pijn kon het niet té drastisch zijn dat de botten in stukken waren gebroken, toch? Een tel later wendde hij maar zijn scherpe blik af, gezien het anders teveel zou opvallen. Hij was er ook nog niet over begonnen, maar hij hield zichzelf maar voor om dat net voor het betreden van het bos aan te kaarten, voordat het te laat zou zijn. In zulke gevallen was het dan weer fijn dat er betrouwbare Pokémon bestonden die je zouden steunen indien je gewond was en hoewel hij daar Agami en de rest van het team had, durfde hij hetzelfde te zeggen over de Zorua wat zijn partner scheen te zijn. Ze moesten zeker al een goede band met hem hebben door haar aandacht volledig op hun gesprek te richten, die snel al ten einde was gekomen tegenover de dame. Om gelijk van start te kunnen gaan had hij al de deur open getrokken en zich uitgelaten in de flinke plensbui met zijn vastberaden, maar optimistische blik op de deur gericht. Nou zou hij maar eerst op de twee wachten en natuurlijk zijn bloedeigen partner die in conversatie met zijn Zorua scheen te zijn. Bijna durfde hij te wedden dat er over hem geroddeld werd door een klank wat als een ‘hij’ klonk. Helaas was dus de deur bijna geheel geluiddicht en mistte hij daardoor de overige klanken wat hem in lichte mate frustreerde. Hij kon dus echt enkel toekijken hoe vervolgens de vos iets tegen de oranje geschubde draak zei als weerwoord op wat ze zelf gezegd had.

Aandachtig had Agami haar woorden aangehoord, terwijl haar blik soms even naar haar trainer gleed die buiten op hen stond te wachten. Ze moest even glimlachen om de woorden van haar, bewerend dat Kai niet veel minder roekeloos was dan de zijne. Dat ze dat nog eens zou mee maken.. “Dan is het goed,” sprak ze dan ook vriendelijk, voordat haar tijdelijke partner haar aandacht op zowel haar als Kai plaatste. Ze was oprecht benieuwd hoe deze missie dan zou vergaan met twee heethoofden aan hun zij, maar ergens verwachtte ze wel dat het in ieder geval niet zou resulteren in een ramp. Er zat namelijk nog enige verantwoordelijkheidsgevoel in Averill die zeker zou aangewakkerd moest zijn door hun jongere metgezel en zijn partner die tevens lager dan haar niveau zat. Even keek ze degelijk verrast op toen de Zorua in het jas van de blonde jongen zat, alsof het de normaalste plaats was om in te zitten. Ze had dat vaker gezien, maar was zoiets nou eigenlijk normaal? Met haar robuuste, omvangrijke lijf wist ze echter dat het in haar geval wel heel moeilijk zou worden om in een jas van Averill te zitten. Het zou haar amper verassen als het tegenovergestelde wel mogelijk was, maar dan leek ze eerder op Macro met een jas als buidel. Ehm, dat had ze liever niet… Na echter de deur geopend te hebben met haar klauw stond ze weer naast Averill die gelijk had gevraagd waarover ze met de vos gesproken had, maar koppig hield ze haar mond gesloten. Daar had Averill weinig aan, maar gelukkig kon hij zijn aandacht weer richten op zijn jongere soortgenoot die zich op menselijke wijze voorstelde; met de hand naar hem uitgestoken. De blonde jongen scheen Kai te heten en de Zorua droeg de naam ‘Kurama’, weer nieuwe klanken die nou in zijn geheugen geschrift zouden staan. Nog voordat hij zijn hand vastgreep merkte hij echter op dat dit niet de pijnlijke arm was wat zijn vermoedens enkel bevestigde. Hij had er écht last van, maar goed… “De naam is Averill en mijn partner heet Agami,” stelde hij zich met een glimlach voor, waarna hij zijn hand los liet, “Het is ons een plezier om met jullie te mogen samen werken,” En dat bedoelde hij oprecht; de twee leken leuke collega’s voor hun aankomende missie, zeker omdat ze haast een weerspiegeling leken op bepaalde vlakken. Dat terzijde, snoof hij hun geur ondanks de flinke wind en regen in, zodat hij deze zou herinneren en Agami volgde automatisch al zijn voorbeeld.

Nu konden ze dan nou echt eindelijk eens vertrekken, recht het bos om de levens van vele Pokémon te mogen redden! Althans, dat zou het idee zijn als Kai niet gewond was geweest en zelfs voor hem verzwegen had, ondanks het feit dat het heel duidelijk voor hem geweest was. “Volg mij maar, ik weet de snelste route naar het bos,” Na die woorden begon hij dan maar met lopen met Agami opzettelijk achter de jongen aanlopend voor het geval iets of iemand hem zou aanvallen. Vanaf het gebouw was het eigenlijk maar vijf minuten lopen op dit tempo, maar de flinke windstoten trotseren bemoeilijkte het kort af te leggen stuk al. En de regendruppels kletterden tegen zijn gezicht aan, maar hoewel hij het gewend was, kon hij niet hetzelfde over Kai en Kurama zeggen. Na enige tijd zich een weg geworsteld te hebben naar de ingang van het bos die al flink kaal geplukt was door de rukwinden en de enorme plassen die de grond sompig maakte en dus de wortels los liet raken. Hij wist zich naar Kai te draaien, maar zijn wilde haren sloegen gelijk daarmee naar voren en vormde haast een gordijn voor zijn gezicht. Dit… hielp niet bepaald de kracht achter zijn aankomende vraag, maar gelukkig waren zijn serieuze ogen daarbij goed te zien. “We zijn er, maar… Kai, wát is er met je arm aan de hand?” Net op dat moment klonk er echter luid gekraak van een boom verderop, en zou daarmee hun missie al zonder enige waarschuwing van start gaan. Hij hoopte maar dat Kai’s arm ten minste niet net zo gebroken was als de stam van de boom die zonet omgevallen was.

tag: - | words:  1166 | notes: -

Met vernauwde ogen had hij Kai recht aan gekeken, wachtend op een eerlijk antwoord op zijn vraag rondom zijn gewonde arm. Als hij daarmee verder zou rondlopen kon dat weleens een hinder zijn, maar nog erger; het kon het leven van de ander in gevaar brengen. Vanzelfsprekend zou hij waar nodig hem te hulp schieten, maar zonder een schatting van de ernst van de wond kon hij geen goede oordeel maken wanneer het nodig was. En zelf zijn arm moeten vastgrijpen zou te opdringerig zijn, dus had hij het maar beleefd gevraagd als een normaal soortgenoot zou doen. Hij spoorde al nervositeit bij de jongen op en de wat ongemakkelijke glimlach die op zijn gezicht verschenen was. Dat was geen verbazing met hoe direct hij zonet geweest was door er gelijk achter te zijn gekomen. Zijn antwoord durfde hij echter niet te geloven, gezien een ‘kneuzing’ zoals hij dat beweerde, niet voor zoveel pijn hoorde te zorgen. Hij kwam er echter niet aan toe om er iets over te zeggen toen hij tegelijkertijd met de Zorua het gejammer van een Pokémon meende te horen. Alert keek hij naar een stam waar het gejammer vandaan kwam en hij had de Zorua voor laten gaan om te constanteren dat er écht een Pokémon onder de boomstam lag. Met een frons wreef hij zijn vinger langs zijn onderkin, terwijl hij er recht op af liep en voor het stam door zijn knieën zakte om deze net iets beter op te nemen. Vlak achter zich had hij gehoord dat de vos terug naar Kai toegelopen was, voordat hij de vraag stelde hoe ze de Pokémon zouden kunnen bevrijden. Daar was hij al aan het over nadenken en bedenkelijk tikte hij tegen de boomstam aan die geen behoorlijke dikte had of stevigheid. Met een flinke uithaal zou deze eenvoudig te verpulveren zijn, maar dan moest de Pokémon eronder ongedeerd blijven. Helaas meende hij al een sterke vuur geur te ruiken die gelukkig niet al te dichtbij was, maar zeker hun aandacht vereiste als ze deze taak hadden volbracht. De situatie in het bos scheen te snel voor woorden te verergeren en hij voelde zelfs zijn hart sneller tekeer gaan. Maar goed, hij had al iets weten te verzinnen om de stam uit de weg te kunnen ruimen met een aanval die dor zulk vochtig weer verzwakt werd. De kracht erachter zou echter net genoeg kunnen zijn om de stam in stukken te breken. “Hmm, ik heb wel een idee,” zei hij met een hoopvolle glimlach op zijn gezicht, waarna hij over zijn schouder Agami recht aankeek die haar blik gefocust hield op de richting waar de vuur-geur vandaan was gekomen. “Gebruik je Fire Punch,” Agami keek hem even verrast aan, maar stond er niet lang bij stil en trok haar poot terug die zich tot een vuist vormde. Gelijk erna deelde ze een krachtige stoot uit tegen de boomstam die gelijk in stukken brak door haar spierkracht en hij zag zo waar de schim van een Wurmple ineen gekropen liggen. Hij trilde over zijn hele lichaam en kroop gelijk al weg toen er geen gewicht meer op hem rustte. Het scheelde een boel dat de Pokémon in een niet al te slechte staat verkeerde om niet in staat zijn om te vluchten. “Dat scheelt nogal,”

Ze hadden daarmee al het leven van één Pokémon kunnen redden en een boom weg weten te krijgen, maar natuurlijk wachtte hen meer taken op. En na zijn neus de lucht ingestoken te hebben ving hij dan ook gelijk de geur van licht aangebrand vlees op met een houtachtig tintje. Dat kon helaas alleen maar betekenen dat de brand die zich dieper in het bos bevond waarschijnlijk al steeds meer dichterbij kwam en een Pokémon of meerdere leed aan flinke brandwonden. Dan was het echter nog maar de vraag of hij Kai en zijn Zorua met zich mee zou brengen, recht het gevaarlijke vlammenzee in waar zijn gewonde arm hem zou bemoeilijken. Hij wilde graag in de knul geloven en dat zou ook niet veranderen, maar dit zou veel te link worden, hoe erg hij zijn koppigheid en vastberaden gedrag apprecieerde. Dat betekende niet dat hij hem zou achterlaten zonder een taak aan hem te geven, dus keerde hij zich tot hem toe en snoof nogmaals de geuren in. Hij zou hem zeker hier – ver van de brand vandaan – de Pokémon laten helpen, want daar waren zeker zat van. Als hij zijn reukvermogen mocht geloven waren er zelfs twee nesten van Taillow hier, waarin zo te ruiken zeker één uitgebroede exemplaar in zat. De ouders rook hij tot zijn frustraties nergens en dat kon maar twee dingen betekenen; ze waren al gevlucht of ze waren al overleden door het gevolg van het storm. Dit moest hij wel duidelijk aan de blonde knul toelichten en veel tijd om na te denken over zijn woorden had hij niet met het gebraden geur die telkens geconcentreerder werd. Lichtelijk voorover gebogen liet hij zijn hand rustten op het hoofd van de blonde knul en maakte daarbij oogcontact met zijn partner. “Kai en Kurama, kunnen jullie je richten op de twee nesten Taillows? Ik wed dat Kurama ze vast al geroken heeft en hun locatie weet te traceren. Ik zelf zal met Agami richten op de brand en ik zeg wel alvast dat jij later ook jouw kans krijgt om een flinke uitdaging voor je kiezen te krijgen. Tot dat ene moment… moet jij eerst je grenzen leren kennen,” zei Averill bemoedigend, waarna hij gehaast naar achteren sprong en gelijk recht Agami aankeek die nog van de wereld was door de woorden van haar partner. Ze had niet zo snel verwacht deze woorden van hem te horen en vooral bij iemand die amper rekening hield aar zijn grenzen lagen. Het was zelfs te noemen dat ze het heel ironisch vond. De ernst van de situatie drong echter in een flits tot haar door en ze zakte al door haar achterpoten, zodat de jongen erop kon klimmen.

Met een simpele zwaai beweging naar de twee wapperde ze met haar vlezige vleugels en schoot ze weer het luchtruim in. Vlak boven de toppen van de bomen keek ze alert rond en spoorde ze met haar zicht de Pokémon op, maar de rook die recht hun kant op geblazen werd en de neerstortende regen hielpen niet. Ze waren ook een flinke hindernis voor Averill’s reukvermogen, maar hij presteerde toch iets beter dan zijn partner die zich ook nog op het vliegen moest concentreren. Kom op, waar was de aangebrande geur? Daar! Als geroepen spoorde hij de geur op, maar het rook vrij zwak nu de wind gedraaid was en van hem af ging. “Rechtsaf… Beneden!” gromde hij gelijk de vrij vage coördinaten, maar meer had hij niet aan de geur gehad. Het was wel genoeg om sturing te geven en met enige moeite wist ze haar flinke lichaam dichter bij de grond te brengen, maar voordat ze bijna op de grond waren tikte hij haar nek aan. De geur was heel sterk op dit punt. Ze snapte de hint en sloeg flink met haar vleugels in een poging op dezelfde hoogte te fladderen, terwijl Averill gelijk de locatie af ging op een gewonde Pokémon. Op het eerste gezicht zag hij enkel hier-en daar een kaal geplukte boom, maar toen hij bijna het rondje volledig was afgegaan, had hij hun ‘doelwit’ al gevonden. Nog een boom was omgevallen met een nest van ditmaal niet een Taillow, maar Wingull en zo te zien zaten er twee jonge exemplaren in met gewonde vleugels. Het nestje zat echter vlak boven een klein hoopje aangebrande takken waar nog enkele vlammen uit kwamen, terwijl het boom zelf met zijn stam over het nest heen scheen te liggen. De jonge Pokémon werden ten minste beschermd van het flinke stormachtige weer, maar de vlammen lagen enkele centimeters onder hun snavels. Hun prioriteiten lagen dan ook vrij duidelijk; eerst zouden ze het vuur doven, dan het boomstam uit de weg ruimen en de twee jonge Pokémon redden. Dat laatste zou vooral zijn taak zijn en gelijk sprong hij dan van de draak’s rug af en begon zijn lichaam in te wrijven met bladeren. Als de ouders van de twee jonge Pokémon hun jongen namelijk weer zouden opzoeken en ze de geur van mensen droegen, dan werden ze gewoon genegeerd. “Aqua Tail zachtjes tegen de vlammen en de takken,” gromde hij al tegen de geschubde Pokémon, terwijl hij zelfs een handjevol aarde vastgreep en tegen zijn lichaam aan wreef om zijn geur verder te maskeren. Agami vloog al gelijk naar het aangebranden hoopje takken toe en deelde een zwakke zwaai met haar door water omgeven staart uit. De storm versterkte echter haar aanval, waardoor het er bijna op leek dat ze helemaal niet voorzichtig te werk ging. Haar uithaal had echter wel de vlammen geblust en ze draaide al om haar as om ditmaal een wat stevigere klap met dezelfde techniek uit te richten op de boomstam. Pas toen Averill gereed stond en zich vlak naast het nest gevestigd had, haalde Agami pas uit met als gevolg dat het boomstam het begaf. Nou moest hij snel zijn om het nest op te vangen en de jonge Wingull die erin zaten te behoeden voor een pijnlijke val. Hij spande dus zijn spieren aan en sprong met zijn armen naar voren uitgestoken naar voren toen Agami met haar door water omhulde staart de boomstam in stukken gebroken had. Angstige kreten van de Wingull gingen hem voorbij, maar hij wist zijn concentratie op de redding te houden en ving het nestje op. Gelij kon hij niet opgelucht adem halen met de stukken boomschors die tegen zijn lichaam opknalde en geen al te grote wonden op hem achter liet. Pijn deden ze wel en hij beet dan ook verbitterd op zijn onderlip met het nestje en de twee jonge Pokémon tegen zich aangedrukt. Hij gaf meer om de twee Pokémon in zin armen dan zijn eigen op dat zekere moment en haalde ook opgelucht adem toen hij de twee piepende Pokémon aankeek wiens verenpak lichtelijk besmeurd was geraakt met modder. Sorry. Gelijk wreef hij wat modder weg om gelijk ook hun wonden beter te kunnen oordelen, gezien hun de bron van het aangebrande vlees geur waren geweest. Zoals hij eigenlijk wel verwacht, gezien ze zo dicht bij de vlammen zaten, waren de punten van hun vleugels verbrand geraakt. Het was zeker geen ernstige vorm van een brandwond maar het lag degelijk open en als hij niets deed zou er een behoorlijke infectie optreden. Het ergste gevolg zou zijn dat de Pokemon nooit leerde vliegen en vervolgens overleed als prooi. Gelijk rustte hij het nestje op de grond en wenkte Agami direct naar zich toe die zelfs zonder een commando al de wonden schoon maakte door het uiterste punt van haar Aqua Tail zo zacht mogelijk tegen de vleugels aan te drukken. Gelijk wapperde ze door het geprik met hun vleugels, maar gelijk suste de jongen tegen ze op grommende toon met een simpele boodschap; ze hielpen hen. Nadat de wonden schoon waren nam Averill ze nogmaals op en knikte traag toen hij de staat beter had kunnen zien. Het had een ogenblik nodig om te herstellen, maar door simpelweg hun vleugels iets minder te gebruiken zouden ze het redden. Nog voordat hij echter hen liet gaan, stond hij even op en greep een paar bladeren op die flink doorweekt waren, maar zeker niet onder de modder zat. Met een sussend geluid kalmeerde hij de twee zacht piepende Pokémon, terwijl hij de bladeren beschermend over de wonden heen trok. Na deze strak vastgebonden te hebben stapte hij naar achteren en keek ze met een glimlach aan, voordat hij een simpele “Graag gedaan” naar ze toe gromde, tegelijkertijd met Agami. De twee keken hen angstig en onzeker aan, sloegen onwennig met hun vleugels, maar hadden duidelijk nog geen energie om te ontsnappen en de pijn was evenmin weg. “Natuurlijk!” bracht hij luider uit dan hij gewild had en schrok daarmee de twee,  “Sorry, maar… “ Hij wist exact wat ze nog nodig hadden en haalde uit zijn broekzak twee Oran Berry’s tevoorschijn; één voor elk. Na deze overhandigd te hebben pikten ze er eerst wantrouwig in, maar na de fase van aarzeling aten ze deze gretig op, ditmaal met een vriendelijker blik in hun ogen.

‘Pelipper!’

Ineens weerklonk het zeer ontevreden gekwek van een Pokémon die het duidelijk niet zo had op hun aanwezigheid. Een huivering ging door Averill heen en hij sprong dan ook gelijk overeind met een wilde blik naar achteren gericht waar de wilde, waarschuwende kwekkende Pokémon zich schuil hield. Hij had zijn aandacht volledig op de twee Pokémon gericht in tegenstelling tot Agami die grommend al sprak met de wilde Pokémon die dichterbij vloog. In het zwakke licht herkende hij echter gelijk de Pokémon, waardoor hij gelijk weg stapte van wat duidelijk de kinderen van deze Pokémon moesten zijn. Het was namelijk een volwassen en duidelijk vrouwelijke Pelipper die de moeder van de twee gewonde Wingull moest zijn en de situatie verkeerd in had geschat. Hij hoorde Agami naar haar grommen dat ze in vrede kwamen en enkel wilde helpen, maar daar scheen de Pelipper niets mee te maken willen helpen. Ze fladderde enkel woest met haar vleugels op-en neer en nam hen twee met vernauwde ogen op, voordat ze haar snavel opende en zonder een waarschuwing een water straal op hen afvuurde. Gelijk schoten de twee Wingull in paniek en probeerde ze ook hun moeder over te halen, maar luisteren deed ze niet; de twee figuren zaten bij haar kinderen, ze moesten dus weggeruimd worden! Zonder al teveel moeite doorbrak Agami de waterstraal met een uithaal van haar klauw, zonder een échte aanval uit te moeten voeren, waarna de Pelipper recht op haar af vloog. In de enkele seconden, voordat Agami een pijnlijke klap kon ontvangen had Averill een besluit en actie genomen; met een zwaai vuurde hij een tolletje af. Deze kwam gelijk tussen de twee Pokémon terecht en de moeder van de Wingull was té verrast om door te gaan met haar aanval en sloeg verward met har vleugel naar. Deze kaatste direct af en Averill merkte op dat het apparatuur eveneens de klap had moeten incasseren, zoals de keer met de Kecleon. Dit model scheen echter vele malen beter te zijn en vastberaden waagde hij een tweede poging en begon rondjes te draaien met zijn stylus in de hand. Natuurlijk reageerde de Pokémon er des te meer argwanend op en begon steeds steviger uithalen te maken naar het om haar heen bewegende tolletje. “Agami…. Duw haar zachtjes tegen de grond aan,” zei Averill grommend met tegenzin, gezien hij de moeder niets wilde aan voor de ogen van haar jongen, maar keuze had hij anders niet om haar ongeschonden te kalmeren. Met de blik van haar zou het enkel leiden tot een onzinnig gevecht, geleden door haar moederinstinct die op hol sloeg. Agami deed echter braaf wat Averill gezegd had en duwde haar tegen de grond aan, maar wel met enige moeite, terwijl de tolletje een witte lijn achter zich begon te laten. Nog een paar rondjes en dan zou het hem zijn gelukt! Vastberaden vervolgde hij en wist binnen een paar tellen deze rondjes af te ronden met als gevolg dat de vijandige blik van de Pelipper verminderde. Als gevolg hiervan vloog Agami gelijk op en maakte nog voordat Averill zijn tolletje opgeruimd had, de situatie aan haar duidelijk. Enkele tellen keek de Pokémon haar met een vreemde blik aan en scheen ze er niets van te geloven, maar na een aarzelende, maar instemmende reactie van haar jongen verdween dat. Ze gunde zichzelf om hen te geloven en haar jongen, waarna ze maar hen voorbij vloog en zachtaardig haar jongen kalmeerde door haar snavel langs die van hen te wrijven. Dat was eenmaal iets wat gevogelte bij elkaar deden en het werkte, gezien de jongen vrolijk begon te piepen. Dat scheelde.

Trots keek Averill zijn partner dan ook aan, totdat hij gealarmeerd op keek en tot zijn verbazing zag dat het bosbrand heel dichtbij genaderd was. Zelfs met de storm leken de vlammen niet op te houden en elke windvlaag droeg enkel bij aan de verspreiding. Hij balde al zijn vuisten, wetend dat hij het zelfs met Agami onmogelijk alleen kon blussen. “Pelipper,” begon Averill zo beleefd grommend mogelijk met zijn blik op de vlammen gericht, “Kan je ons begeleiden met je Hydro Pump?” Ze aarzelde eerst en keek dus eerst haar jongen aan die met hem schenen in te stemmen, waardoor ze haar keuze snel gemaakt had; ze zou meehelpen. Na haar vleugels gewapperd te hebben bracht ze haar lijf de lucht in en bleef Averill voor het gemak bij de twee Wingull staan, zodat ze niet onbeheerd achtergelaten werden. Al kon hij onmogelijk met hun hier blijven als het geblus gaande zou zijn, want ongeacht het resultaat zou dit terrein behoorlijk gevaarlijk zijn. Dus greep hij gelijk het nest vast waar de twee piepende, jonge Wingull in zaten en keek vervolgens Agami én de Pelipper aan. “Ik breng ze naar een veiligere deel, veel succes! Ik geloof in jullie!” De woorden raakten vooral de Pelipper die zulke reacties niet gewend was en maar iets onhoorbaars uitkraamde, voordat ze samen met de geschubde oranje Poémon tot boven de toppen van de bomen vloog. Eenmaal daar vloog Agami een flinke stuk van haar vandaan tot haar verbazing en even voelde de Pelipper zich zelfs verraden. “Gebruik je Hydro Pump en Hurricane en dan vuur ik er gelijk een door Aqua Tail versterkte Hurricane op af,” maakte Agami kalm aan haar duidelijk, waarna de vrouwelijke Pokémon knikte toen ze het plan begreep. Ze sperde gelijk haar brede snavel open en laadde een zo krachtig mogelijke Hydro Pump, terwijl de Dragonite een waterlaag om haar staart deed verschijnen en na twee keer krachtig te wapperen met haar vleugels al een Hurricane te weg bracht. Geconcentreerd spande ze al haar spieren vervolgens aan, voordat ze om haar as draaide en een krachtige klap aan de Hurricane gaf met haar Aqua Tail. Direct zoog de Hurricane al het water van haar aanval op en raasde deze op een flinke tempo naar voren; recht richting de Pelipper. Zij had al haar krachtige waterstraal afgevuurd en vuurde pas na vier krachtige vleugelslagen een Hurricane op de Hydro Pump af. Bij de botsing van de twee aanvallen vormde zich een door water gevulde Hurricane en knalde deze tegen die van Agami aan om één enorme Hurricane te vorm die geheel uit krachtige rukwinden en een flinke massa water bestond. De gecombineerde aanval wist gelijk de vlammen te doven, maar het maakte degelijk de aarde vrij modderig, maar dat was al zo door de storm zelf en de Pokémon waren in deze streek al verdwenen. Na enkele tellen toegekeken te hebben hoe een flinke hoeveelheid rook en stoom omhoog schoot besloot Agami als eerst dat ze zich weer beter konden voegen bij Averill en na een grom naar de Pelipper toe, vlogen ze beide weg.

De jongen in kwestie had inmiddels Kai en Kurama weer weten te bereiken en zag de drie nesten liggen waar hij het eerder nog over gehad had, maar enkel twee van de drie waren er gered. Na voorzichtig de nest met de Wingull weggelegd te hebben nam hij dan ook bestuderend het nest op waar wat jonge Taillow in zaten. Zo te zien zat het vast tussen allemaal vergroeiende taken op een zelfs te grote hoogte voor hem om zomaar te klimmen en zonder de Dragonite ging dat hem al helemaal niet lukken. Het antwoord hiervoor was echter duidelijk en hij haalde er nog een partner bij door een Pokéball open te klappen; Dicy, de Ivysaur. Verward door de stromende regen en onbekende gebied, waarin ze zich bevond keek ze eerst enkele tellen verward en gedesoriënteerd om haar heen, totdat Averill haar een geruststellende aai over haar kop gaf. “Help eens het nest veilig beneden te brengen met je Razor Leaf en deze op te vangen met je Vine Whip!” De Ivysaur knikte gretig en vuurde eerst een reeks glinsterende bladeren af die elk opknalde tegen de takken en amper een snee achter lieten. Het was een taaie bomensoort, maar hij had wel verwacht dat Diny in staat was deze te kunne breken met een aanval als deze. Zonder dat hij echter iets hoefde te zeggen waagde ze al een tweede Pokémon en ditmaal wist ze er wél breuken in te krijgen en zelfs genoeg om wat taken weg te laten vallen die juist het nestje afschermde van de buitenwereld. Door het gebrek aan ondergrond viel het nestje echter om en gelijk vurde de Ivysaur al haar twee slierten op af om deze op te vangen, maar ze kwam tot de ontdekking dat haar slierten te kort waren. Wat ze ook probeerde, ze kon er niet bij en de twee jonge Taillow slaakten paniekerige angstkreten uit en wapperde met hun kleine vleugels, wetend dat ze eigenlijk niet weg konden vliegen. Ze begon van frustratie en angst te grommen, terwijl de twee jonge Wingull angstig begonnen te piepen nu ze vast twee Pokémon zouden zien sterven voor hun ogen. “Ugh… DICY, JE KAN HET!” gromde Averill luidop en stak krachtig zijn armen uit met een vastberaden blik en grijns op zijn gezicht, hopend het nestje in handen door haar te krijgen. Hij nam al aan dat het haar zou lukken, omdat… Gewoon, hij had genoeg vertrouwen in haar om daar blindelings op te vertrouwen. Juist op dat moment begon echter het lichaam van de Ivysaur een flinke hoeveelheid licht af te geven en werd haar lichaam massiever en kwam de bloem op haar rug eindelijk uit. Nog belangrijker was dat haar slierten flink toenamen in lengte en ze moeiteloos het nest vast wist te grijpen en deze naar Averill’s handen brachten. Zelfs zonder veel menselijk publiek wist hij dat de meeste op zulke momenten diep opgelucht zouden zuchten, maar het was nog niet voorbij. Op dat moment verscheen namelijk Agami weer en de Pelipper die een simpel knikje gaven dat de situatie onder controle was en daarmee ook de nesten in het momentele gebied mochten blijven. Nadat hij de verzamelde nesten door Agami naar een veilige boom liet brengen, liep hij eerst trots naar Dicy toe die hij een aai over haar massieve kop gaf en wat bemoedigend gegrom waar ze sprakeloos van werd. Het vleide haar flink en hij zelfs haar wangen een tel lang vuurrood kleuren, voordat hij zich weer tot Kai en Kurama gericht had. Met een glimlach die van het ene tot de andere mondhoek reikte stak hij zijn hand naar Kai uit. “Het was fijn met je samen te kunnen werken en het was heel goed van jouw en Kurama om de twee nesten ten minste in veiligheid te kunnen brengen. Wie weet wat er met ze zouden zijn gebeurd zonder jullie hulp. Al ben ik des te meer tevreden met het feit dat jullie ongedeerd zijn gebleven en je dus op je arm hebt gelet,” zei Averill uit oprechte bezorgdheid, want hij was al die tijd zeker niet vergeten over Kai’s arm en hoeveel hij in een ander geval teveel moest belasten. Als hij namelijk juist zijn taken had uitgevoerd was hij vast gewond geraakt met zijn arm en had hij überhaupt de Pelipper misschien niet weten te kalmeren op de Ranger-methode, dus met het tolletje en stylus. Iemand van een wat lagere rang kon helaas enkel ‘basisPokémon’ daarmee kalmeren wat hij ergens onzinnig vond. Al had hij er wel nog vertrouwen in dat hij en Kurama en gezamenlijk vast in waren uitgekomen. In ieder geval bedankte hij de twee, liet de Pelipper vrij en liet Agami vervolgens naast hem staan. Na heet tevoorschijn halen van zijn Holo Caster maakte hij maar namens hen vieren contact met het hoofdgebouw en sprak hij de volgende woorden zo hard zo mogelijk om boven de wind uit te komen: “Hier zijn Kai en Averill en hun partner Pokemon. We hebben de brand geblust en de Pokémon in veiligheid gebracht, over!”

tag: - | words:  4023 | notes: Godmod toestemming van Tomas