Rangers!

Het geluid van de hoorn die aankondigde dat ze aangekomen waren op hun bestemming weerklonk over het dek van het schip. Passagiers die zich al hadden verzameld bij de plek waar ze zo meteen van boord konden gaan keken verwonderd om zich heen. Met haar trekkoffer, viooltas om haar schouder en schoudertas om haar andere schouder keek ze naar de bekende hoge gebouwen van Coumarine City. Meer dan een maand geleden was ze hier op dezelfde boot gestapt die haar naar de Hoenn regio gebracht had. Haar Dedenne zat op haar schouder en hield zich goed vast met haar kleine handjes aan Nola haar schouder. Vanaf hier zou de de trein pakken naar Shalour City en een nieuwe toekomst tegemoet gaan. Nola zuchtte en beefde van opwinding. De passagiers die van Hoenn kwamen waren allemaal onder de indruk van Coumarine City. Nola moest ervan glimlachen. Ze voelde zich ietwat trots dat deze totale vreemde zo onder de indruk waren van haar stad. Tenslotte was ze in Kalos geboren en opgegroeid. Ze ademd diep in en zuchtte. Wat was ze blij om terug te zijn, ze had het hier gemist. De passagiers begonnen te lopen en Nola volgde hen, slepend met al haar bagage en haar Dedenne op haar schouder. Het treinstation was niet ver hier vandaan, misschien net tien minuten lopen. Ze keek op haar horloge en zag dat ze hem net halen ging als ze nu heel snel ging lopen. Nola begon te glimlachen toen ze er aan dacht dat ze echt naar de Ranger Academy ging. Nog nooit was ze zo zeker geweest van haar beslissing. Het leek wel alsof het voor haar gemaakt was! En het beste was, dat ze nooit meer haar pokemon hoefde te dwingen om te vechten voor nutteloze dingen als geld of een titel. Met een dromerige blik in haar ogen begon Nola te lopen naar het station. Oh, het zou echt een speciaal moment zijn.

Met haar bagage veilig opgeslagen naast haar had Nola plaats genomen in een van de coupes. Néné was naast haar op de bank gaan zitten en knabbelde aan een vrucht die Nola haar gegeven had. Ze aaide over het hoofdje van haar partner en glimlachte. “Nu is het wachten tot de trein tot stilstand komt” Zei ze terwijl het toestel in beweging kwam. “Onze volgende halte is onze nieuwe toekomst”. Voor enkele momenten keek de etende Néné op naar Nola en hield ze haar hoofdje scheef. Nola kon het gevoel niet onderdrukken dat ze zich toch wel schuldig voelde tegenover haar andere pokemon. Ze had iedereen uit haar team weg moeten sturen, inclusief Pagan Min die bijna even lang bij haar was als Néné. Ze was blij dat ze Yuma haar humeurige karakter niet langer hoefde te meemaken maar ze had er moeite mee dat vooral Noore achtergelaten was. De pokemon was zo zachtaardig en zo graag bij Nola. Ze beet op haar lip maar hield zichzelf voor dat ze ze uiteindelijk wel weer zien mocht. Daarbij waren ze allemaal naar een tante gestuurd in de Unova regio die een prachtige ranch bezat. Ze zouden er in ieder geval niet verveeld raken, dat was zeker. Met een zucht zakte Nola achterover in haar stoel en wreef ze over haar voorhoofd. Tja, nu kon ze er niets meer aan veranderen. Dit was haar besluit, ze had ervoor gekozen en voelde zich er vredig bij. Ze pakte haar mp3tje uit haar tas en zette muziek op. Haar ogen gingen naar het raam terwijl ze zag hoe de trein in beweging kwam. Afwezig begon ze Néné over haar hoofdje te kriebelen die zich aanhalig tegen haar hand aandrukte.

De treinreis duurde langer dan verwacht. Toch leek het maar heel kort te duren toen Nola eenmaal weggezakt was door haar muziek. Toen de trein schokkend vertraging begon te maken opende ze haar ogen. Ze keek opzij en zag het station van Shalour City om zich heen. Ze was er! In één keer wakker veerde ze overeind. Ze haalde haar oortjes uit haar oren en stopte ze haastig weg. Néné sprong op het venster bij het raam en keek nieuwsgierig naar buiten. Opgewonden begon Nola al haar bagage bij elkaar te halen. Ze was dan toch echt aangekomen! Zenuwen begonnen door haar lijf te gieren terwijl ze de deur van de coupe open duwde en naar buiten stapte. Licht bevend liep ze naar de uitgang van de trein en stapte ze uit. Ze keek om zich heen, tevreden. Ondanks alles was ze nog nooit in Shalour City geweest. De stad lag prachtig gelegen aan de zee. Vanaf hier kon ze het strandje zelfs zien. Met een glimlach op haar gelaat keek ze om zich heen. Waar was de Ranger Academy eigenlijk? Ze wist dat hij ergens in het oosten lag van de stad. Nola besloot om het te gaan vragen. Ze liep op een man af van middelbare leeftijd die bij de kiosk stond. Beleefd schraapte ze haar keel en vroeg ze een beetje verlegen: "Pardon, weet u waar de Ranger Academy is?". Néné was op haar schouder geklommen en keek nieuwsgierig om zich heen. "Jazeker, volg gewoon die grote hoofdweg" De man wees naar de weg die door het centrum liep "En na ongeveer tien minuutjes lopen kom je bij een bordje die naar links wijst waar Ranger Academy op staat". "Hartstikke bedankt!" Zei Nola opgelucht en ze draaide zich om. De hoofdweg volgen en dan bij een bordje naar links afslaan, zelfs iemand met geen richtingsgevoel kon dat wel vinden.

Na ongeveer iets meer dan tien minuten vielen Nola's ogen op een blauw bord waar in witte letters "Ranger Academy" op stond. Nola's hart begon weer keihard te kloppen van spanning. Oh .. dit was het dan. Ze was er bijna. Nerveus sloeg ze af en zag ze meteen hem daar staan. De Ranger Academy. Ze stopte even om het gebouw in zich op te nemen. "Nene" Riep Néné uit die van haar schouder afsprong en er op af rende. "Néné wacht!" Riep Nola geschrokken en ze rende achter haar Dedenne aan. Die rende opgewonden het gebouw in. Nola volgde haar en stapte ook naar binnen. Ze bleef stil staan en keek om zich heen. Wauw, het was alles wat ze gedroomd had en nog meer. Overal zag ze Rangers. Echte Rangers en hun partner! Dit zou zo geweldig worden.