[Rangers] Calamity

Soul sloeg zijn armen over elkaar heen. Hij had echt geen idee wat er allemaal opeens gebeurd was. Ze hadden hem plots voor een dringende missie aangesteld en hij had linea recta naar Hoenn moeten gaan. Schijnbaar hadden ze in Hoenn code rood aangegeven. Het slechtste weer dat er mogelijk was zou vandaag toeslaan in Hoenn. Het was overal te zien geweest op de weerberichten in Kalos. En als je de weerberichten al niet kon volgen – waarvoor je echt onder een steen moest leven om dat te missen – dan waren het wel andere mensen die je erover inlichtten. Soul had tot nu toe bijna iedereen horen praten over het aangekondigde, stormige weer in Hoenn. Hij had echter nooit gedacht dat het zo ernstig zou zijn dat hij en een paar anderen naar Hoenn moesten gaan om de boel onder controle te houden. Ze hadden elk een gebied tot hun toegewezen gekregen. Natuurlijk had Soul zich met zijn domme kop weer opgegeven voor deze missie. Ja, want hij was ook echt het soort persoon dat zijn leven wilde geven voor andere mensen. Niet echt, maar het leek hem spannend. En oké, misschien was hij diep vanbinnen ook wel een beetje bekommerd om de bevolking van Hoenn, maar het was niet dat hij dat ooit ging toegeven of zo. Maar zijn voornaamste reden, zijn drijfveer zo ongeveer alle Quests die hij tot nu toe had gedaan, was nog altijd zijn lieftallige kleine zusje Fever. Ondanks dat ze overleden was, was zij nog altijd diegene uit wie hij kracht putte om elke dag een nieuwe dag te beginnen en zich op te geven voor verschillende Quests waarmee hij mensen hielp. Hij vervulde Fever’s droom. En misschien ook een beetje het zijne, want hij moest eerlijk toegeven dat het Ranger zijn hem wel begon mee te vallen. Maar goed, hij was dus aangekomen in Hoenn. Ze hadden hem direct naar een Base gebracht ergens in een stadje waarvan hij de naam weer eens niet had kunnen onthouden. Zodra het slechte weer zou toeslaan, zou hij naar zijn toegewezen gebied moeten gaan. Soul was echter al van plan geweest om te vertrekken als de wolken zouden betrekken boven zijn hoofd. Zijn ogen keken uit het raam en inspecteerden de lucht. Zo te zien was het nu al tijd om te gaan. Hij zuchtte, gaf een knikje naar Houndoom die achter hem stond en sloeg vervolgens zijn rugzak over zijn schouders.

Het duurde niet al te lang voor hij aankwam bij het gebied waar hij moest zijn. Hij kon zich de naam niet echt herinneren. Mountain Chimney of zoiets. De vrouw die hem de Quests altijd gaf had het hem zo gedetailleerd mogelijk verteld. Maar ze had er ook niet meer over kunnen zeggen omdat ze niet wist hoe de situatie daar was. Het was voor hem dan ook geen geruststelling dat ze niet meegekomen was. Wat wel een geruststelling was, was dat hij een Shelgon had gevangen nog voor heel het gedoe in Hoenn zou gebeuren. Hij liet de Shelgon uit zijn bal en gaf de Pokémon een knikje. Hij wilde net met zijn uitleg beginnen toen hij zijn Holo Caster hoorde rinkelen. Snel nam hij het apparaat op en merkte algauw dat het de vrouw van de balie was die hem altijd informeerde over zijn Quests. Nadat hij een kort gesprek met haar had en uitlegde waar hij zo ongeveer was, hing hij op. De enige concrete opdrachten die hij had gekregen was dat hij groepen mensen moest weerhouden om Mountain Chimney te bezoeken en dat hij moest uitkijken naar gewonde Pokémon. Dat eerste klusje kon hij zelf wel afhandelen, maar voor dat tweede had hij zijn Pokémon nodig omdat hun reukzin en zicht veel beter was dan het zijne. Bovendien had hij ook weer de meest warme plaats toegewezen en daar kon Houndoom veel beter mee om gaan dan hij. De wind rukte wild aan zijn haren terwijl hij verder liep naar de plek waar hij moest zijn. De kabelwagen was te gevaarlijk om te nemen en dus moest hij helemaal via Lavarigde Town en de Jagged Pass of hoe dat dan ook noemde naar boven gaan om Mountain Chimney te bereiken. Je kon dan ook stellen dat hij aardig bezweet was toen hij uiteindelijk boven aankwam. Hij hijgde even uit en keek naar zijn Pokémon. ‘Goed, jullie gaan opzoek naar gewonde Pokémon. Ik zal die groepen gaan weerhouden.’ Zijn Pokémon knikten plechtig naar hem. ‘Als er iets aan de hand is, komen jullie me maar halen. En blijf bij elkaar,’ waarschuwde hij zijn Pokémon nog voordat ze zich omdraaiden en weggingen. Hij bleef hun even nakijken en beet op zijn onderlip om te voorkomen dat hij achter hun aan zou gaan. Hij draaide zich om en begon te zoeken naar de eerste groep.

Het duurde niet lang voordat hij de eerste groepen had gevonden. Het bleken twee groepen te zijn die uit maximaal drie personen elk bestonden. Met één hand boven hun ogen zaten ze geïnteresseerd te kijken naar de bliksem die boven hun hoofden in de vulkaan dreigde te slaan. Hoe dom kon een mens zijn? Heel dom dus schijnbaar. Soul haalde zijn pasje tevoorschijn dat aantoonde dat hij een Graduate Ranger was en liet deze zien aan de mensen die hem verbaasd zijnde aankeken. ‘Dit gebied is verboden om te betreden wegens het gevaarlijke weer,’ sprak hij alsof een kind van drie dat nog moest begrijpen. Soul fronste geërgerd toen hij zag dat er één kind van een jaar of twaalf tussen de menigte stond. Hadden ze dan geen enkel verantwoordelijkheidsgevoel? Het idee dat dat Fever had kunnen zijn die dat daar angstig stond te kijken naar de bliksem, liet hem grote moeite doen om zijn zelfbeheersing te bewaren terwijl de man hem verbaasd zijnde aankeek. ‘Verboden?’ vroeg hij. ‘Ja,’ bevestigde Soul met een simpel knikje. ‘Ik weet nu of u het doorheeft, maar er woedt een storm boven ons hoofd terwijl we praten en die kan elk moment inslaan. Tenzij u weggaat, kan het zijn dat u dadelijk met een stuk minder leden van uw groep bent.’ Hij wees naar de rest om aan te duiden wat hij bedoelde en knikte vervolgens naar de lucht. Dankzij de harde wind had hij moeite om op zijn voeten te blijven staan en de bliksem sloeg hard boven hun hoofden in. Dat leken de twee groepen te doen beseffen dat ze inderdaad gevaarlijk stonden hier en zorgelijk keken ze Soul aan. Soul onderdrukte een geïrriteerde zucht. ‘Daar is de Jagged Pass. U kunt samen met uw andere groep Mountain Chimney veilig verlaten.’ De groepen knikten naar hem, maar leken nog iets van hem te verwachten. Soul onderdrukte weer een zucht en liep net zo lang met de groep mee tot ze veilig aangekomen waren bij de Jagged Pass. Alsof hij hun kon behoeden van een blikseminslag in hun lichamen of zo. Hij was nog altijd niet de Arceus van de donder. Of hoe het ook mocht heten. Hij wuifde kort met zijn hand toen een paar leden van de groepen hem bedankten. Stelletje sukkels. Ze zouden beter moeten weten dan dit. Soul’s blik richtte zich naar een andere groep die zich wat verderop bevonden en zuchtte opnieuw. Hadden die mensen dan ook geen enkel verantwoordelijkheidsgevoel?

Op een gestaag tempo liep Soul naar de groep toe. Deze groep bestond uit vier jongeren. Ze leken het allemaal best wel mooi te vinden wat er zich in de lucht speelde. Opnieuw haalde Soul zijn pasje tevoorschijn. ‘Dit gebied is verboden toegang. Ik raad jullie aan om het te verlaten,’ zei hij half verveeld tegen de jongens. ‘Nee, man. Dit is veel te mooi om te zien,’ zei één van de groepsleden gefascineerd tegen Soul terwijl zijn ogen op de vulkaan bleven hangen. Soul rook de sterke dranklucht en klemde zijn kaken op elkaar. De drang om deze vent een klap te verkopen was groot, maar dan had hij het weer niet op een harmonieuze manier opgelost en hij had echt geen idee hoe hij dat moest gaan uitleggen aan zijn Ranger Base. ‘Het is hier niet veilig. De bliksem kan elk moment inslaan en dan zie je misschien nooit meer iets moois,’ sprak hij bot tegen de personen. De vermoedelijke leider van de groep drong zich naar voren. Zijn ogen keken haast scheel omdat hij zo dronken was, maar hij leek nog precies te weten waar Soul stond, want hij gaf de jongen een ongenadig harde duw. ‘Jij moet je bek houden,’ zei hij agressief tegen Soul. ‘Als wij hier willen staan, blijven we hier toch staan?’ De jongen zette een stap naar voren, zette zijn handen tegen Soul’s borstkas en gaf hem een duw naar achteren. Soul’s drang om de jongen een klap in zijn gezicht te verkopen werd alsmaar groter, maar hij hield zich in. Het had geen zin om een dronken jongen een klap te geven. Dan riep hij alleen maar meer problemen over zich heen. En net toen Soul nadacht over een oplossing, hoorde hij Houndoom achter zich grommen. De pupillen van de jongens verwijdden zich. ‘Oh Arceus, de grote wolf komt ons pakken!’ riep één van de jongens opeens. De jongen die hem daarnet geduwd had keek nu ook bang naar Houndoom. Deze gromde uitdagend naar de jongens omdat hij hun schrik opmerkte. Dat was genoeg om één jongen als een meisje te laten gillen. ‘Ik ben hier weg, man. Weg van die enge freak en zijn wolf.’ En vervolgens vluchtte heel het groepje naar de Jagged Pass. Soul en Houndoom keken elkaar aan. En ondanks de ellendige situatie moest Soul toch lachen.

Houndoom keek hem weer series aan en wees met zijn kop een bepaalde richting aan. Soul dacht wel dat hij klaar was met alle groepen hier. Hij zag er geen meer. En dus rende hij achter zijn Houndoom aan. De rook van de lava die afkomstig was van de vulkaan en die verergerd werd dankzij het stormweer zorgden ervoor dat hij zijn longen dikwijls moest vullen door heel diep adem te nemen en dat hij moest zorgen dat hij niet ging hoesten. Omdat hij sigaretten rookte kon hij al redelijk goed tegen de inname van rook, maar zelfs dit was hem te erg. Houndoom gaf een knikje naar een Pokémon dat op de grond lag. Soul boog zich over de Pokémon heen. De Pokémon lag helemaal slap op de grond. Het leek een Slugma te zijn. Soul zou hem zou naar een veilige plek kunnen tillen als hij dat wilde. Zo’n kans kreeg hij niet iedere dag, want de meeste Pokémon waren tijdens zijn Quests actief en agressief. En dus tilde hij de Pokémon op, draaide zich om en begon te lopen naar de Jagged Pass. Hopelijk kon hij één van de groepen nog vinden. Hij hoestte de andere kant op dan naar zijn armen toen de rook te scherp werd voor zijn longen en hoorde de donder boven hem rollen. De wind rukte aan zijn haren en hij voelde dat regendruppels neer begonnen te komen. Het zou niet lang meer duren voordat de hel echt zou losbarsten. Hij hoopte nog voor die tijd alle Pokémon in veiligheid te hebben gebracht, al zeker omdat er mogelijk nog meer gewonde fire types in de omgeving lagen. Maar goed, die moest Shelgon dan maar vinden. Hij had zijn handen vol aan de Slugma op dit moment. Snel liep hij naar de Jagged Pass. Hij zag dat de jongeren weg waren, maar zag de twee groepen verderop wandelen. Hun trage pas was te danken aan het feit dat ze constant over hun schouder keken naar de indrukwekkende vulkaan. ‘Hé!’ riep Soul. ‘Breng deze gewonde Pokémon naar het dichtstbijzijnde Pokémon Center. Dat is die in Lavarigde Town. En snel een beetje.’ Zo. Nu bracht hij niet alleen deze Pokémon in veiligheid, maar nu joeg hij de mensen ook nog eens sneller weg uit deze gevaarlijke plek. Twee vliegen in één klap als je het hem vroeg. Hij gaf de Slugma af aan een sterk uitziende man en draaide zich weer om nadat hij een plechtig knikje van de groep had gekregen. Hopelijk handelden zij het wel verder af.

De tweede keer dat hij een Pokemon moest gaan redden was toen Shelgon hem riep. Het geluid was van ver te horen en Soul draaide zich dan ook met een ruk om. In eerste instantie dacht hij dat zijn recent gevangen Pokémon geraakt was door een brandende tak of iets in die richting, maar de Pokémon keek hem rustig aan en wenkte hem. Houndoom rende naast hem mee naar de plek waar Shelgon was. Soul merkte dat hij zijn conditie eens moest gaan verbeteren. Dankzij al dat roken kreeg hij niet alleen slechte tanden en slechte longen, maar hield hij zijn conditie ook niet echt op peil. Daar ging zijn prachtige sixpack. Kuch kuch. Het was niet dat hij geen beginnende spieren had, maar een sixpack was het echt nog niet te noemen. Daar had hij wel wat meer werk aan dan dat. Hij schudde de gedachte van zich af en rende snel verder naar Shelgon. Hij zag een Numel op de grond liggen. Een snee liep dwars over zijn gezicht en er waren meerdere schaafwonden te zien, maar de vurige blik in Numel’s ogen verraadde dat hij zich niet mee ging laten nemen door Soul zoals de Slugma had gedaan. Soul wierp een blik over zijn schouder naar Houndoom en Shelgon. Hij had geen zin om aanvallen uit te voeren, maar hij moest deze Pokémon rustig krijgen en dat kon enkel door hem als zijn Assist te maken. Hij haalde zijn Capture Styler uit zijn zak en richtte zijn blik op Houndoom. Deze wist wat hij moest doen en vuurde een Flamethrower uit, maar Numel gaf geen kik en Soul besefte dat dat kwam omdat aanvallen van hetzelfde type niet al te veel schade gingen aanrichten. De Numel keek uitdagend naar Houndoom. ‘Dragon Breath!’ sprak Soul. De aanval miste Numel op één haar na, maar Numel leek nu al wat meer geïntimideerd te zijn. Zijn ogen gleden geagiteerd van Soul naar Shelgon. Soul activeerde zijn tol en zag hoe deze naar buiten schoot. De Numel was klein, maar zijn vuuraanvallen zouden vast en zeker effectief zijn als ze Soul’s tol zouden raken. En dus moest hij dit met alle voorzichtigheid behandelen. Met een snelle beweging bewoog hij de tol naar de Numel toe.

Numel ontweek de tol op een manier dat een Pokémon nog nooit had gedaan: door zich te laten vallen en de laatste centimeters weg te rollen. De tol miste Numel dan ook erg en Soul gromde. ‘Protect!’ riep hij zodra hij zag dat Numel een aanval wilde uitvoeren op Shelgon. De vuuraanval ging langs het schild heen en Shelgon zag er ongeschonden uit. Soul dacht razendsnel na. De Numel leek niet van plan te zijn om zich mee te laten sleuren en ze moesten hier wel echt snel weggaan. Hij hoorde de donder boven zijn hoofd en merkte dat het dadelijk zou gaan regenen. Ook de Numel leek dit te merken, want het keek angstig naar boven. ‘Luister,’ sprak Soul boven de razende wind uit. ‘Laat me je meenemen naar een veilige, warme plek. Daar is geen regen. Je bent er veilig. Morgen kan je weer teruggaan naar je omgeving.’ De Numel keek hem aandachtig aan. Soul activeerde zijn tol, op een idee komend terwijl hij de blik van Numel vasthield. ‘Samen met andere Pokémon wacht je rustig tot de storm voorbij is. Dan gaan aardige mensen je weer vrij in de natuur laten,’ sprak hij. ‘Dan kun je weer gaan eten en met je vrienden gaan spelen. En mensen irriteren natuurlijk.’ De blik van Numel leek te verzachten en zelfs een geamuseerde glinstering was te zien in de ogen van het beest toen Soul zijn laatste zin had uitgesproken. En dat was voor Soul niet meer dan een aanmoediging om zijn plan uit te voeren. De tol schoot uit de Capture Styler, maar noch het geluid, noch het feit dat Soul hem tot zijn Assist wilde maken leek de Numel af te schrikken. Op zijn gemakje bewoog Soul de tol rond de Numel heen. De Numel’s ogen verwijdden, maar het leek er niet op dat hij zich nog in staat voelde om een aanval uit te voeren. De zachtaardige glans in de ogen van de Pokémon bleef en leek zelfs alsmaar zachter te worden. Soul merkte dat de Pokémon suf was van de pijn, maar ook de tol begon zijn werking te doen. Hij kon er nog steeds niet bij hoe zo’n domme tol het werk voor hem kon doen, maar hij nam aan dat het mogelijk was. En hij had ook geen tijd om er nu bij stil te staan. Hij wachtte tot de tol zijn volledige werk had gedaan.

De Numel viel slap opzij toen de tol van Soul ophield met draaien. De tol schoot terug naar binnen. Soul wist hem deze keer wel goed op te vangen. Hij kon zich nog herinneren dat het mis was gegaan bij zijn allereerste Quest en dat hij daar nu nog steeds een litteken van had op zijn wang. Goh… dat was wel echt lang geleden, zeg. Nou ja. Veel tijd om daar over na te denken had hij niet, want hij moest maar weer eens terug naar het Pokémon Center gaan. Haastig pakte hij Numel op en merkte nu pas hoe hard de wind wel niet aan zijn haren rukte. Snel liep de blonde jongen naar de Jagged Pass en wierp nog één blik over zijn schouder. Er was niks meer te zien. Groepen toeristen waren vast geëvacueerd en Slugma en Numel waren de enige gewonde Pokémon in de omgeving, want Shelgon en Houndoom hadden hem anders nu al wel gewaarschuwd. En dus draaide hij zijn hoofd weer naar voren, haalde diep adem en vocht zich een weg tegen de rook en de regen naar de Jagged Pass. Het was een lange en vermoeiende tocht naar Lavarigde Town, maar uiteindelijk kwam hij toch aan op zijn bestemming. Hij gaf de Numel af in het Pokémon Center en liet zich vermoeid zijnde zakken op een stoel die in het Pokémon Center stond. Vervolgens haalde hij zijn Holo Caster uit zijn zak, draaide een nummer en begon deze vervolgens te bellen om te melden dat hij zijn Quest had afgehandeld.

Het duurde niet lang voordat de persoon aan de andere kant van de lijn opnam. Soul wilde net melden dat hij klaar was met zijn Quest en dat zijn job klaar was, maar de gespannen stem van de vrouw achter de balie vertelde hem iets anders. Soul probeerde een vloek en een zucht te onderdrukken. Houndoom haatte regen, dus kon hij zijn Pokémon niet langer dwingen om buiten te blijven. Dan had hij nog Shelgon, maar hij had geen idee in hoeverre de Pokémon hem zou kunnen helpen vanwege zijn kleine lijf. Hij onderdrukte nog een zucht toen hij hoorde dat het om een kind ging. Hij wilde een snauwende opmerking maken, maar hield zichzelf in. Waarom klom een kind in godsnaam op een paar rotsen als het stormde? Wat was er mis met die kinderen tegenwoordig? En waarom had die moeder haar kind niet tegengehouden? Houndoom keek hem met zorgelijke ogen aan terwijl Shelgon geïnteresseerd zijnde aan het kijken was naar een Delcatty verderop. Soul schudde zijn hoofd en pakte de Poké Ball’s van de twee tevoorschijn. ‘Bedankt, jullie hebben het goed gedaan,’ sprak hij. Zijn Houndoom keek hem haast verwijtend aan toen Soul hem terugkeerde. Hij wist dat hij zichzelf geen eer aandeed door zo te reageren, maar hij had niet het gevoel dat dit Houndoom’s probleem moest zijn. Houndoom had zijn deel gedaan. Soul weigerde om zijn partner en zijn pas gevangen Pokémon nog eens in de storm te laten gaan. Hij stond op, draaide zich om en liep naar de uitgang van het Pokémon Center. Hij hoorde mensen achter zich geschrokken naar adem happen, maar nam er verder geen notitie van en wachtte tot de schuifdeuren open zouden gaan. Die gingen open. Wind woei hard naar binnen en rukte aan zijn haren. Regen sloeg ongenadig hard tegen zijn gezicht. Soul hief een arm op om zijn gezicht te beschermen en liep naar buiten in het stormachtige weer. Hij liep weer terug naar de Jagged Pass en begon heel het pad te beklimmen om terug bij Mount Chimney aan te komen. Ongelooflijk dat hij zijn leven riskeerde voor een kindje. Hij had gedacht dat hij wel klaar zou zijn met vervelende kinderen na zijn voorlaatste Quest, maar dat viel dik tegen. Tot nu toe had hij alleen maar ellende meegemaakt. Hij vroeg zich af waarom hij dit nog deed. Het duurde niet lang voordat hij Mount Chimney had bereikt.

De moeder en het kind waren moeilijk te missen. Zelfs onder deze omstandigheden kon Soul nog het angstige geroep van de moeder horen. Hij zette een paar stappen dichterbij en fronste toen hij een kindje een eind tegen de rotsen op zag klimmen. Haar knieën waren geschaafd en zo te zien was ze aan het huilen. En opeens was het geen ander kindje dat daar tegen de rotsen zat te huilen, maar was het Fever. Dikke tranen druppelden over haar wangen naar beneden. Bij Soul drupten de regendruppels van zijn wangen naar beneden zodat het net leek alsof hij huilde, maar hij was alles behalve aan het huilen. In shock staarde hij naar het kind dat nog steeds bovenop de rotsen stond. En toen realiseerde hij zich in wat voor een gevaar zij zichzelf bevond. Zonder er verder over na te denken sprong hij tegen de rotsen omhoog. Hij schaafde zijn ellebogen toen hij naar beneden zakte, maar besteedde daar geen aandacht aan. Nee, zijn blik was gefixeerd op het meisje dat hij voor Fever aanzag. Hij zag haar grote blauwe ogen bang naar hem kijken en plotseling vond hij de kracht om verder omhoog te gaan. Zijn hand greep een uitstekend rotspunt stevig vast. Zijn voeten zetten zich in de openingen van de rotsen en zo klom hij verder. Ze was halverwege de rotsen. Ze was niet eens zo heel ver geraakt, maar toch had Soul het gevoel dat hij meters boven de grond zweefde. ‘Pak mijn hand,’ dwong hij haar. Het meisje keek twijfelachtig naar zijn uitgestoken hand, maar schudde haar hoofd en drukte haar lichaam nog dichter tegen de rotsen aan. En dat had ze beter niet kunnen doen, want een enorme donderslag liet haar schrikken. Haar grip verloor op de rotsen en Soul hoorde de moeder van het kleintje beneden schreeuwen. Met een hoop fantasie klonk het een beetje als een kreet die zijn moeder zou slaken. Hij verplaatste zich en wist het vallende kind nog net op tijd te vangen. Hij drukte het kind tegen de rotsen aan en beschermede met zijn lijf de hare zodat vallende steentjes niet op haar terecht zouden komen. ‘Ik ga je instructies geven en je gaat die precies opvolgen,’ zei hij streng tegen haar. Van dichtbij leek ze opeens niet meer op Fever, maar Soul voelde nog steeds de drang om het meisje in alle veiligheid naar beneden te krijgen.

Stapje voor stapje gingen de twee gezamenlijk van de rotsen naar beneden. Soul instrueerde precies waar ze haar voeten moest zetten. Natuurlijk gleden haar voeten soms weg, maar dan had ze hem om haar op te vangen. Ze drukte haar lichaam ook constant angstig tegen hem aan zodat het lastig was voor hem om zijn grip te behouden, maar uiteindelijk ging het al bij al wel. Soul’s ellebogen deden pijn als de pest en hij vermoedde dat de knieën van het meisje ook wel pijn zouden doen, maar in elk geval zou dit goed aflopen. De donder denderde weer boven hun hoofden en dit spoorde Soul aan om sneller naar beneden te gaan. Hij was blij toen hij grond onder zijn voeten voelde. Het meisje twijfelde even, maar sprong daarna. Soul, die zag aankomen dat het meisje nooit genoeg ruimte had om fatsoenlijk neer te komen, ving haar op en zette haar neer. Hij wilde zijn handen in zijn zakken steken en weglopen, maar het meisje had andere plannen. Ze klemde haar armen stevig om zijn middel heen en knuffelde hem. Omdat ze zo klein was kwam haar hoofdje tot zijn onderbuik. Soul legde enkel kort zijn hand op haar hoofd en wreef even. ‘Niet meer zo’n dingen doen,’ zei hij enkel tegen haar. Damn, wat deed ze hem toch aan Fever denken, zeg. Natuurlijk was de moeder ook van de partij en begon tegen haar kind te schreeuwen. Soul draaide zich om en liep weg, ondanks dat het kindje haar moeder excuses en bedankjes naar hem riep. ‘Whatever,’ siste hij. Hij voelde zich enorm leeg, maar had zijn deel in elk geval wel gedaan. Hij kwam na een eindje lopen weer aan bij het Pokémon Center, helemaal doorweekt en met bebloede ellebogen. Die moest hij laten verzorgen, maar eerst ging hij bellen dat alles in orde was. En dus draaide hij voor een derde keer die dag het nummer van de vrouw van de balie om te melden dat hij ook deze missie volbracht had.